장음표시 사용
111쪽
κακοερ76 ati. κακουρτος v. 47. Eadem vocis fornia Hom. Od. XVΙΙΙ. 4 legitur. Dorienses O et αι etiam in postrema syllaba prolongis habuisse εσσε ιτα ι etc. docuit Ahr. l. c. 7, 300. CD supra . 3. Dorica consuetudine αεξομενα v. 121 scriptum exstat pro attico αυξον.ευ ov. Thohr. l. c. l. Jam Hermann De emendanda ratione grammaticae, graecae ' 180l p. 10 praepositiones disyllabas dictiones procliticas duabus syllabis constantes' appellavit et in. Εur Medea rec Elmsley. Herm. adnotati. 1822 p. 393 ad versum 1143: praepositiones per Se non SSBOxytonas, ideoque, ubi ut post nomen, ad quod portinent Anastrophe), aut ante nomen quidem, Sed cum singulari quadam vi aut pro adverbiis, aut, quod eodem redit, in mes ponantur, retinere naturalem accentum
suum, qui in disyllabis est in penultima'. Eandem fere sententiam protulit Butiniann Aussultri Griecti Sprachi. II. 2. 376. Uberius de hac re disputavit ense . Vedica und inguistica' p. 101 sqq. CD Curtius Miscellon I sipetiger Studien ΙΙΙ. 321-326 Brugm. l. c. 50.
XXVI. De paragogica quae vocatur litora v. Ronne Stud. I: 157 158 et Erma Stud. V. 278 280 in titulis ionicis saepissime usurpatum esse literam V Paragogicam, rarius tamen in recentioribus titulis, et ante vocale et ante OnSona neque ero certis instrictum isse legibus hujus literae usum docent.
112쪽
In tabulis Heracleensibus ἱκαU. et i It Semper V eSpuere tantum dativo plurales V attrahere Summa ero inconstantia, quum modo ante consonus usurpatum Odounte vocales missum sit, Meister Stud. IV. 413 est auctor CD auer Delectus inscriptionum Graecarum' p. 7 17. Etiam in titulis vetustioris Atthidis summam esse hujus literae inconstantiam ostendit Cauor Stud. VIII. 292 294. Quin otiam invito metro bis in versibus hexametris formis verbalibus iuxa est, ita ut pronuntiari non possit id quod auerum adduxit ut Omnibus ceteris quoque triginta locis ripελκυστι 6 ante consonum attractum, non pronuntiatum Sed lapicidarum negligentis tribuen- dum esse statueret. Quam sententiam refutant Maas-
senio Leipκ. Stud. IV. 1 53 quin assentia lacere
non OSSum. Contra, quin ubique ante vocales istium ubi non scriptum esset pronuntiatum sit V paragogi
spuere videatur. CD auor Delectus 137-138. - Beer- man Stud. IX. 59 φελκ. sine ulla constantia modo neglegi modo usurpari in titulis oeoticis contendit, eister autem Diali I. 125 258 in titulis oeoticae dialecti solutis v inveniri prorsus negat Saltem in iis titulis, qui
113쪽
- 102 sunt apud Cauerum 29-134, H ρελκ. non legitur nisi
in secundo versu inacriptionis hespiae vetustum epigramma continentia, ubi θεκε paragogico v recentiore aetate restituto scriptum exalat. In tituli enim numeris astrictis dialecti boeoticae, prout postulat metrum, V Surpatum est. In vetustioribus Iesbiacae dialecti titulis Oniit-fitur , in recentioribus attrahitur, neque vero ullam constantiam ejus usus indicat. In titulis hessalicis paragogicum v nusquam invenitur Meister i. c. 300301). Collatis omnibus titulis atticis anno trecentesimo a Chr. n. vetu8tioribu Μaasse l. c. 33-34 haec statuit . 1. Usus epigraphicus omni ex parte a regula tralaticia abhorret. 2. Tanta est ejus inconstantia ut neque
ullo temporis momento certis legibus adstrictus sit et aliis temporibus aliam prae se ferat speciem inde abuntiquissimis enim, quoad retro respicere licet, temporibus usque ad exeuntem Ol. 93 circiter a. 400 a Chr. n. angustioribus terminis inclusus paulatim tantopero Rccrescit, ut sub finem saeculi quarti ubique fere conspiciatur litera paragogica . De natura atque origine literae paragogicae gens statuere videtur Maassen pp. 50, 59 . pronuntiandi facilitatis studium ad literam v procreandam pertinuisse , quam sententiam non desunt qui rejiciant. Α poetis, ut tollat hiatum et positionem eff-ciat, hanc iteram adhiberi satis constat. Num omnino certa aliqua et propria is literae v paragogicae tribuenda sit, quaenam a principio fuerit illa, ut ita dicam, etymologica vis, in quibus vocibus vel figuris pro nativa et primigenia, in quibus pro extrinsecus assumpta v itera habenda sit - his de rebus ambigitur.
114쪽
genium esse contendit. utine vero I. 227-230 de haeliter agens nisi in adverbiis in θε desinentibus eam ad vocis stirpem ab initio pertinuisse negat. Quibus in adverbii v primarium esse, non paragogicum perSURSum habent etiam eventer et aassen l. c. 35). bident 44-45 Christ, L. Meyer F. ueller, eventer v tertiae PerSonae sing. praeteritorum in desinenti assixum in Iocum veteri et per quod has Ormas olim exiisse satis constat, SuccessiSSe putare dicuntur; quae tamen sententia vix mihi probatur. Curtius Grundg. 54 I in aliis vocibus primarium, in alii extrinsecus petitum esse V docet. Iutordum illud υ finale, ab initio a Stirpe lienum, Olide cum stirpe concrevisse velut in gen cypr. s Ius fov- 970900 monet, denique ejusdem generis esse hoc finale atque nasalem illum in medias voces velut uI-κεu e rad. xu Verbi, quod est λε' IIo, et tu ipsam vocis radicem velut θιτία vin λαγ βαvo, λανθανω, de quibus
cs Verb. I. 252-254 ascitam docet. G. Meyem 296-299 persuasum esse videtur velut v in mediis vocibus
ante consona positum ita v finale in populari pronuntiatione tam exilem habuisse Onum, ut in vulgari re Θntioris aetatis lingua saepe prorsus evanesceret, quo factum esse contendit, ut eodem tempore sedem figurae modo finali instructae modo hac itera carentes Surpurentur tum vero ex prava harum figurarum analogia oreretur consuetudo, ut nasalem iis quoque Ocibus vulgo assigerent, quibus ab initio aliena fuisset haec litora Auctore Μeyer v paragogicum attrahunt Ormae verbales tertiae personae sing. et Plur per cit exeuntes primigeniam terminationem et Dorien8ibus servatam V respuere jam
115쪽
supra monui), tertiae personae sing. praeteritorum in Ddesinentes, nonnumquam tertia persona sing. plusqphi ius desinens, dativi plur per ot exeuntes, quos ad un-scritos locativo in su desinentes respondere docet O Meyer 353. figurae sussixo 7t v formatae sp e ptu sussixa ab initio ad diversos casus vel numeros pertinuisSe nuctoreη
Jζικαit, εἰκαet nusquam liter instructum est), ara It v) dor. περuit, περυτις), κε v dor. κα v), de quo vide supra p. 96 seq., si v), de quo chirugm. l. c. 119. Quod vero contendit G. Meyer adverbia per θε exeuntia ex stirpibus nominalibus orta ubique constanter excepto uno Τροι id ε v Ιl. XXIV. 492 v retinuisse, hoc monitum volo apud Theocritum id. I. 24 jubente metro ac consen Suomnium et codicum et editorum Λtβυαθε legi, atque etiam apud indarum αυτροθε Pyth. IV. 102, πρῆγμαθε Pyth. X. 52, πατραδ ε Nem. VII. T inveniri. Ne ea quidem adverbia suffx θε formata, quae a stirpibus pronominalibus descendunt v semper retinuisse videntur, quantum
Mein. - Neque vero nimia his duobus locis v. 62, Ιv. 27 tribuenda est auctoritas, riuum utroque loco ποθ' seque bene pro
116쪽
θε suffxum idem esse quod anscr. tas, ita ut e gr. an tutas respondeat ad Graecum αλλοθεν, L. Meyer l. c. 208 opinatur; neque vero mihi persuadere possum θεvectas exsistere potuisse. - usdem originis e naturae atque V paragogicum finalem literam suffxi primae pers. Plur. cf., quod Si λεν, esse suo jure contendere mihi Videtur Maasse l. c. 49, praeterquam quod mobilis non est. Neque enim veri simile videtur hoc 1ε sumxie SanScrit 3 natum esse potius cum Curti Verb. I. 65 ejecto primigeni quod servant Dores v accessisse putandum est Brugmann l. c. 7-18 Anm. v parag gicum suam ab initio tymologicam vim, neque tamen ubique, habuisse affrmat atque cum G. Meyer consentiens usum hujus literae in nonnullis dialectis latissimo patentem analogiae tribuendum docet. Figuras verbales tertiae personae sing. et plur postremas V attraxisse et in Atthido hunc fere fuisse progressionis Ordinem opinatur: λ1Iouotv dat. - λεIouat pl.), εἰσὶv-lattv τι- θηotv ἔλεγενμ.
ποτέ tandem ac pro ποθε v falicunde scriptum esse putare li
117쪽
paragogicum tollit hiatum post brevem vocalem:
v efficit, ut brevis syllaba ante simplicem consonum in thesi positione producatur: ωθε δ' v. 132. Plerique editore v. 98 tas,untvethv Ahrens et orsbach rapuit legunt quum Vero paragogicum a dorico exitu qui est et omnino alienum esse videatur, facilis emendatio, quae est ilPutic, in promptu St. De περuit, περutti dorici Tasiunt adverbii formis cis Curt Grundκ. 275 et G. eyer 299. paragogicum in fine versus legitur: ὀπισθε V. 56 quamquam versu inSequen con Aona incipit), νωθε V. 1 quod excipit voculis in fronte Sequentis versus positu); at omisso v ΔωμtSSII V. 93, Plaeta DIE . 98 leguntur, quamquam et in exitu versuum et in pauSa rationis posita sunt. Omisso v brevis vocalis finali ante sequentem Ocalem eliditur: ἔλαβ' ευθω, v. 8, ελαβ' ξοες v. 20 ειπ' αποκληξας v. 77, ἔπαθ', ouet v. 138; omittitur, ut brevis maneat syllaba finalis ante sequentem Simplicem consonam: εμβαλε κα v. 3 8υθε
et et et doricus terminatione tertiae personae ingularis it pluralis rues doricam figuram εἰκατι usquam
118쪽
196, ἔκβαλεν, est et v. 198, taxaugw - 203, ἔδραμεvurrvo: V. 204 essicit, ut brevis syllaba finalis ante sequentem simplicem consonam in thesi positione producatur: αuzotot Vzut uatv v. 18, is ci V. 64 in exitu versus attrahitur excipiente vocali in fronte versus sequentiS: lotaea v. 57 in pausa rationis), τερωθε V. 91,tμαot V. 108 in ausa rationis), καθειλε, v. 115 in pausa), κτεατε Got in suspecto V. 150J, αμ ροτερο .cit V. 15 2 8ρῶεσItu, V. 16; in clausula versus attrahitur, quamquam in initio Versus Subsequentis vocabulum a consona incipiens
119쪽
specti, sed ἄvδρα in fronte Vereus 151) ... Omittitur , in fine versus excipiente consona in fronte versus sequentis ευδtαασκε V. 44, λέO . v. 73, δαμασειε . 93, ενο- ηIε, v. 103, λευκε v. 154. 8ρωεGI . V. 163, utque in pausa orationis σακέεσIt. v. 143. Omisso v brevis vocalis finalis ante eq. Oculem
eliditur: ' θελγὶet v. 161. Omittitur in medio versu , ut brevi maneat Syllaba finalis ante sequentem simplicem consonam i αρρηκτοισι χαλαζαt v. 16, θνητοιο βοηθόο v. 23,
120쪽
Huc etiam eos reser locos, ubi brevem syllabam finalem excipit muta cum sequenti liquida:
Omnia hiatus exempla, quaecumque apud Theocritum leguntur, collegit magnaque cura tractavit Carolus Κuns in commentatione, quae inscribitur De heocriti versu heroico', in Dissertationum Vindobonensium via. Ι.
1887 recepta pp. 97-122). Ut ceteris inferioris aetatis cotis ita heocrito ab
Homero traditam esse consuetudinem, ut ante vocabula certis quibusdam stirpibus orta longis syllabis vocum antecedentium nutibus totam tribuere mensuram, indeque effectum esse, ut in Versibus componendi voces olima digammo incipientes, postquam jam pridem evanuisset initialis liter spirans, eadem ratione qua Homerus Surparet, monet unSt, qua re commotus eos quoque locos Theocriteos, ubi in hiatu inveniantur vocabula olim adigammo incipientia, non aliter atque hiatu exempla ex aliis recentioris aetatis poetiis petita neque eadem ratione, qua in Homeri carminibus, ubi hiatus digammo tollitur tractando sed ceteris hiatibus adnumerandos esse statuit