Studia Theocritea [microform]

81쪽

Simplex o tuentur a V. 112, LlIo v. 27 II in μεIIo a j ortum esse docent Curi orundet. 367 L. Meyer 115 Meister l. o. G. Meye l. e. 282). Quid vero de I in βαIἱλtoσα V. 24 statuendum sit, non constat. Haud scio an alexandrina aetate formatum sit vocabulum.

vata est

epicorum poetarum, imprimis Homeri, linguae propriae fuisse videnturos. Meyer 148). CD Curi. Verb. I. 91-94, ubi de origine et usu hujus terminationis agitur. -μεθα ero usurpant δηρtIὀl1εθ' v. 70, 7ινόμεθ' .74, at pραζων.εθα . 166, διακριγωμεθ' . 175.

83쪽

o unde petenda sint non constat: κυπαριGIO . v. l,

haerere, m finale latinae praepositionis antiquius esse quam praepositionis graecae docent Curtius Grundg. 44, 696, L. Meyer 353. . Contra G. Meyer 248 not. q. ξu a la-

84쪽

tin conti quocum cohaereat graecum κοινος, omnino Sejungendum esse docet. bidem au eandem esse Vocem atque ξu negasse dicitur Fich.

'si solico a pro c.

I id. XXII hujusmodi nihil exstat.

85쪽

A. De ratione quae est inter et i in singularis numeri casibus, de genitivo plur. qui ter tantum nobis occurrit ταω v. 161, λιπε Av-MouIεω v. 21 Vide supra. Accusativi plur terminatio α et ubique longa est.

B. Formae dativi pluralis: 1 Termitiatio αις, quae in th. h oh. dor dialectis dominatur atque in Iesb. dialecto ad arbitrium semper ταις usurpatur sed apud Homerum tantum ter ), apud Hesiodum quindecies inusnitur G. Meyer 59), his locis

ante vocalem: uvδαριδαt v. 216 2 Inter Iot v), quae terminatio sola apud Herodotum, saepissime apud Homerum, Hesiodum, elegiarum

In exitu verauum: πασαt Od. XXII. 471, ἁκtαι Ιl. II. 284 ante vocalem: θεαῖς Od. V. 119. - Pro πασαι I. c. legendum esse πατεωv, ceteros duos loco Homericos comptos vel interpolatos esse contendunt an Leeuwen et Mendes a Costa 3 Anm. 8 Christ pro κααῖς l. e. Met si edidit.

86쪽

- 75 -

scriptores usurpatur, et citot v), quod in lesb. et ait dialectis viget G. Meyerra. α), libri et editores his locis vacillant: - umet uot y v. 18, σκληρηI v. 45, σπειρησι ' v. 80, αμφοτερsol ε V. 96. De terminationibus dativi pluralis stirpium per et o exeuntium D auer Curi. Stud. VIII. 403-409 G. Meyer 356-359, an Leeu en et Mendes a Costa 37 Anm. 8, 38 Anm. 2 Christ l. c. 141 - 143. U. Singula pica quaedam: Hom. On. αἰαν V. 91, 128, a IV-t petendum esse docent Brugm. Curi. Stud. IV. 145. 13, G. Meyer

55. O vocabulum, cum unScr. gau- conferunt Brugm.

l. c., L. Meyer 57 Curi Grundet. 177. Vald Homerum redolet locutio quae est ἐκ προγηθε v. 11, ubi substantivum suffx θε instructum pro Vero casu usurpatur antecedente praepositione. Cujus

generis fiam est vG Ελικηθευ XXV. 180. CD Krtigor B. g. 9, 3, Anm. 3, illineres. 381, 3, G. eyer 299. XVII. D stoxion stirpium por o exeuntium. In id. XV

De terminationibus quae sunt, gen sing.) aec. plur. et de contrahendi ratione Vide supra.

87쪽

1 A. De exitu accusativi pluralis ovet et de terminatione genitivi singularis -ου et de apertis formis Homerica consuetudine usurpatis Vide Supra. B. Homericus genitivus in ut desinens, de quo G Μeyer 333 seq. Christ l. c. 13 - 137, an Leeumen et Mendes da Costa 37 seq. agunt, his locis nobis occurrit:

c. Dativus pluralis et in odi et in otI desinit. Sec. G. Meyer 35 seq. et tot et olet in Homeri, recentiore ionica, attica antiquiore lesbica dialectis usurpuntur; Herodotus tot exitum solum adhihet. Praeterea etiam in prosa oratione attica pauci Platonis locis et apud poetas doricos hic illic tot invenitur. Sec. rtigeri g16, 3 tot apud Homerum saepius legitur quam otc. Sed ea lex, qua in textu carminum Homeri restituendo uti volunt rilger et Nauch sec. s. eyer 357 not. - tot tantum ante vocabula a vocali, tIt tantum ante OcR-bula a consona incipientia usurpetur in hoc idylli non servatur van Leeuwen et Mendes a Costa to et 'sic'

88쪽

sita, cita rudi productions longa fiat ultima terminationis

Do storia stirpibus nominalibus.

De dativo plur. de apertis nominium in o et Ic gen. εος desinentium sormis, de flexione nominum per εu exeuntium supra disputavi.

89쪽

Ion poet. χέρα V. 66. Cujus ocis forma χειρ et χε - continentes cum lesbiacis formis, velut ερρας id. XXVIII. 9, non congruere apparet. Etiamsi probari possit figuras 'ε ρ et εχ incipientes explicandi ratio quam G. Meyer 309 protulit - primigenium nominativi figuram, addito radici , χῆρ fuisse inde suppletoria productione dor. sp, ion uti. χεὶρ profectu Sse, analogiae nominativi ceterorum casuum ει deberi , maximas tamen

difficultates praebent lesbiacae sormae duplici instructae, quarum alterum p unde ortum sit, nondum liquet. DBrugm. Curi. Stud. IV. 118, Meister i. c. 72, 147, G. Meyer 80. Uberius de hoc vocabulo disputavit Ahrens in libro, qui inscribitur Die griech und lat. Benennunge dermn 1879 cs ante ceteras agg. 2 seq. 23 8 Seqq.).Ρraeterea cla Curi Grundg 199 Renne Curi. Stud Ι:a. 172, Gelbhe Curi. Stud. II. 26, G. Meyer Curi. Stud. V. 86. Proprii nominis, quod est Γοργω, Vocativus ing. quinquies nobis occurrit o. 1, 36, 1, 6, 70. Nisi uno loco, v. 1 codices in o terminatione tuenda non concinunt ceteris omnibus locis inter o et si vacillant )libri. Ex editoribus nostris Fritetsche opIae restituit V. 36 66, 70, opIot v. 1, 51, scripsit ceteri ubique Γομ-

Tot ediderunt. Feminini generis substantiva, quorum nom. sing. in is de8init, in voc sing. per o exiisse terminationem omnium graecae linguae dialectorum propriam, satis inter omnes constat, in recentiore lutem graeca

VI. 426, qui versus iisdem verbis taxotat etεατεαatu finitur Ziegle versum uncia inclusit, quem etiam einelio eliminandum esse censuit. v I Topro p. h. Iopio, vulg., v. 36 66, 70 I FIut .

90쪽

lingua nominativi forma in is desinen pro vocativo adhiberi coepta est, cujus rei veterrimum exemplum Ερα , Apollon Rhod. ΙΙΙ. 1 esse suspicatur Danielason Grammat. anm. II. 25. Quum ero poeta noster non amplius quam friginta fere annis ante Apolloni Rhodii aetatem vixerit, audacius fortasse non est contendere fieri potuisse, ut locis, quos supra attuli, Γοργι Scriberet Theocritus.

Forma, quae est 109p.ῶ V. 40 in Xclamatione usurpata, pro vocativo habeatur fortasse necesSe non est, si hanc sexplicandi rationem amplecti licet: μογν ω c. orius ὁδ ρ, quae est glossa codicis . D Aristoph. Ιππης 693 μογν. το θραIouc, ubi interjectionis vicibus fungitur forma in ut desinens. De etymo vocabuli νιορμωngunt L. eyer 76, 135 236, 17, Bugge utin's Zoitschr. XX. 17 seq. Brugm. Curi. Stud. VII. 232 35, R. Fritetscho Curi. Stud. VI. 338, 343. De primigenia stirpis forma hujusmodi Dominum magna est dissensio. CD ithno I. 353, Brugm. Curi. Stud. IV. 163 seq.,VΙΙ. 11. 19 R. Fritetsche l. e. Windisc Curi. Stud. ΙΙ. 228 seq. G. Meyer 316, 328. Danielsson, qui l. c. 28-33 varias refellit sententias, quas de primaria hujusmodi substantivorum stirpe protulerant oppi ensey, Curtius, lethora, estphal Αhrens, Fich, aussure, stirpem ab initio per o exiisse ostendere conatus est 42 seqq.). G. Meyer, qui olim sed Ι. 271 exitum statuens ad sententiam Curtii ost accessit, nunc progenuino stirpis exitu habet i, in infirmis qui vocantur casibus o sit. α). Nominis Aδ out etiam fuisse formam Aδω e v.