Studia Theocritea [microform]

91쪽

- 80 hune docum Aliam semper vocis ' AMuti formas scripsit poeta.

In id. XXII.

De terminationibus dativi plur. de soluti sormis nominum in oς, ης gen. εος desinentium, de epica flexione nominum per ui exeuntium supra disputavi. Ad subsit. in au desinentia quod attinet, tantum restat, ut de sor mis, quae uni αρ κεaat V. 154 et Oxia IIt v. 159 agam. Dativum plur hujusmodi stirpium in epica dialecto uot exitum plerumque habere Ratis constat; sed apud Homerum quoque plora εGot legitur Il. I. 227 V. 206 in eadem versus sede atque hic) IX. 334. - Orma

quae est τοκεεσσι per analogiam ficta vidρtur. Satis nim constat apud Homerum magnum illam copiam substantivorum per D exeuntium saepissime forma variantes in 'γὶς gen. εος desinentes usurpare. Magnus est apud Homerum numera vocum in Euc desinentium, quarum genitivus per εος exit.

88 91 disputat

92쪽

173 12. 186. De poti v. 1 I cs Curi. I. c. 204 G. Meyer 254. Decion. p. flexione Vocabuli αυς vide supra Clas Meyer 134, 288, 13, Brugm. Vergi Oram. I. 96, 150 463.

D stirps demonstrativa -eto RnScr. R-ta, quae plerumque urticuli vicibus fungitur. In id. V. In noua plur masc. duobus locis nobis occurrit primigenia ortu incipiens, a Doriensibus velut etiam apud Hom. servata tot v. 1, 7 contra i v. 28, tvv. 120 141. G. Meyer 391 seq. de hac stirpe agens formas O , αι ex analogia formarum ' numeri sing. fictas esse contendit. Formns O , It Oriensibus, Eleis, omero, dialectis Graeciae septentrionali usurpataaeSSe monet tol Lav-eto δε etiam apud tragicos . Cis

Renne Curi Stud Ι: b. 7 seq. Windiscli Curi. Stud. II. 374 seqq. 390 not. 79, 391, eister Curi. Stud. IV. 398, 402, 17 seq. De usu hujus voculae Theocriteo vide Rumpet Lex. 193 199.

Pronomina porsonalia et possessiva. De Variis horum pronominum formis agunt Renner Curi. Stud Ι:b. 1-7, d. Fritseli Curi. Stud. VI. 118-123. Curtius ritud. II 41 7 424 Cauer Curi. Stud.

93쪽

VII. 103-160 Baunach, Curi. Stud. X. 63-72 Αhrens l. c. 247-264, eister i. c. 165 - 168 Brugm. Curi. Stud. IV. 101 Griech Gram. 65 seq. G. Meyer 380-393. A. De se personae pronominibus.

a Personalium pronominum formae: εIto V. 60 squam formam, epicae et doricae dialectorum propriam lesbiacae quoque dialecto falso tribuit Caue l. c. 103 lesb. Vocis forma est Icov. Ch eistori. c. 165 G. Meyer 38 l), 13 V. Enclit ace με omni iam dialectorum communis est. CD Curi. l. c. 424 G. Meyer 382), 10 vv. 35 39, 55 66 95 Enclis dat is ot see. G. Meyerum 381 dialectorum epicae, ionicae recentioris, atticae, boeoticae lesbiacae communis, etiam in libris dorica dialecto conscriptis invenitur. CD Brugm. l. c. 65, Cuue l. c. 104), γ.s v. 72 tantum doricae dialecti proprium G. Meyerra. α), με vv. 31, 69, 1 Enclit gen. νυεu sorma omerica, a Oriensibus quoque usurpatur Cauer . ). CD hr. l. c. 248 seq. Renne Curi.

94쪽

177, 214. B. De II:se personae pronominibus.

In id. XV

a Personalium pronominum Ormae: vis v. 7, 25, 66, 76, 106 Nominativi singularis forma in omnibus graecae linguae dialectis brevem habet Vocalem GD Hom. rec ton ait lesb. tu'Oeos dor saeOL 3 CD eistor l. c. 122 166). Et et et I a primari SanScr.

95쪽

in deducenda sunt. G. Meyer 258, 38 seq.), tu V. 12, 40, 1, Enclit aco et dor dialecti proprius est sortasse eadem est forma ac nom. a. CD Brugm. l. c. 65,

O Meyer 383), tot v. 34 35, 38 46, 102 Ahr. l. c. 252 Vulgo orienses pro dativo o ὀρθoetovobis.ενον ex Vol vel tot enclit usurpant. Praeterea in ii quoque dialectis Hom. rec ion. lesb. ait.), ubi incipiens 'in

mutandum est, encliticum tot eX8tat, quod non a primaria fot profectum est sed ad Sunscr. enclit dat te respolidet CD Brugm. I. c. 66 G. Meyer 84. une encliticum dativum ethicum tot in Atthide idem esse vocabulum utque encliticam particulam tot vi assirmativa praeditam docent O Meyer . , rugm. l. c. 66 120; item Caue l. c. 141, sententiam aegelsbachi amplexus. Altera particula tot quae Orthotonica est et conclusionem quandam Significat, Secundum Caverun l. c. 142 pro locativo stirpis demonstrativae et habenda est. - Jam ante monui Ahrensio fuisse persuasum orienses illud encliticum tot pro dativo Π:ae personae pronominis usurpaSSe; hoc Ver negare Videtur G. Meye l. e. ubi tantum tot Orthotonicum doricum fuisse statuit. Si ita est, ex Homerico sermone encliticum tot petivisse Theocritum conjiciamus necesse est. - Encliticum tot pro affrinativa

particula profecto usurpatum V. 83 legitur), tv V. 89, 109 Boeot dor dat. tu ex V ιυ ubique apud TheOcritum longam usurpat oculem Legitur tu in idd. Theocriteis duodecies, bis in epigrammatis. er id ΙΙ.20 id ΙΙΙ. 33, 2 vacillant libri Apud indarum t et longum et breve est. In Homerica lingua ad tu respondet εtv ex af υ), cujus de finalis syllabae quantitate nihil

96쪽

a Ρersonalium pronominum formae:

CD illino II 49T, G. Mey. 392. C. De stirpe refleXiva. In id. XV hae inveniuntur substantivi pronominis formae enclis dat. sing. v. 112 ), 130, forma in Iado, Atthide Doride

aut OG pro copi scribendum videtur aut post παρ ιε lacuna statuenda. Alii alia tentaverunt. παρ μευ πωρα edidit r. sua et Meinehi conjectura, quia vulgata lectio παρ ε οι ορια,.quum ubique quasi liter aeolicaris praeditum οἱ dativum Theocritus usurparet, serri non posset . De digammo hujus stirpis in Doride servato vide Ahr. I. i. 54 seq. G. V. 384. - imm

97쪽

cundum Ahr. l. c. 26 et s. Mey. 388 Apollonius τέ Doriensibus, Syracusanis i id. IV. 3 in omnibus libris)vindicavit. Homerus quater adhibuit pl. Quae fuerit primaria stirpis of Vis et quomodo per gradus mutata sit illa vis uberius exposuit indiseli Curi. Stud. ΙΙ. 239-373, cujus disputationem breviter

complexus est Caue l. c. 149-156. stirpe of alienus est enclit dor ace. Vt V. 132. Pluralem quoque significatum habet, semper anaphorice usurpatur, respondet ad p. ion. μιν, quod et anaphorica

et reflexiva vi praeditum est. CD Ahr. l. c. 255 G. Mey. 383. - Caue l. c. 10 seq. Oppi Doederieini, Curti ch Grundg. 43 sententias de ortu etymologicosormarum xlv et tu exposuit. Caue Doederieinio et Curtio assensu est, qui utramque formam a stirpe tortum esse putant. Alia via Ocum originem exquirere

conatus est Ahr. l. c. Forsitan rectius viderit oppiqui suam utrique vocabulo tribuit radicem ma et O. Etiam G. Meyer 185, 383 1t et tu voculas e diversia radicibus prosectas esse assirmat CD L. Mey. 594 597. In id. XXI l . a Formae substantivi pronominis: enclit. ι v. 204, 10 enclit. οἴεω v. 10 Hom.

Herod. οἴεων, ait GFων) enclis o pio V. 3. sane esset, si idem poeta, qui id. XVII. 82 ita ante o produxisset, hic in eadem versus sede is ante o corripere potuisset, nisi forte credere licet poetam in diversis carminum generibus diversa ratione consulto usum esse, ita ut in epico carmine VII ad Homericam consuetudinem se applicaret, in mimico XV ab ea discederet. Quod si audacius est tale pro certo statuere, ortasse eligenda est scriptura παρ λὲ ὀπωρα.

98쪽

XXI. D noxione Verborum.

In id. XV

hujus generis pauca tantum restant, quae tractanda mihi videantur. Augmentum Syllabi cum, quod vocant, omisit ἴδες )v. 25. - De δo' pro aftδου D Curi. Verb. I. 126, O Mey. 464, de misso augmento Curi. l. c. 138 G. Mey. 426. Ahr. I. c. 314 docet imperativum praes activi verborum in 1 desinentium apud Dores breviorem tantum habere sermam, quae abjecta terminatione δ' vocal0m productam exhibeat. CD Curt. Verb. II. 51 seq. Aoristorum vero imperativos in Doride per atticas terminationes exire . c. 315 contendit Ahr. Forma, quae est ιλαθ V. 143, utrum pro praesentis an pro Oristi imperativo habenda sit, inter viros doctos non Satis ODStat.

99쪽

- 88 Siculos vel Syracusanos saepissime perfecta in praesentium formam redegisse docet Ahr. l. c. 328 seq., cujus consuetudinis in hoc idyllio unum invenitur exemplum: δεδοἱκω v. 58. Praeterea hujusmodi formae Theocrites inveniuntur haec: δεδυκεtu . 102, πωπε IV. , λελοIχει IV. 40, πεπο θat V. 28, πε76κε V. 33, 3, XI. 1, πεπιυθεις VII. 83 ubi pro plusquamperfecto accipiendam esse sormam assirmant Hille et Morsb. 70 not.), X. 1. Perscrutatus carmina Apolloni Rhodii reliquiasque Callimachi usum syracusani, quod vocant, persecti apud Τheocritum multo latius quam apud horum utrumque patere vidi. Inveniuntur enim apud Callimachum duo tantum exempla πεπληIovτες hymn. I. 53 cfr om.

πουτες hymn. ΙΙΙ. 1; Apud Apollonium haec inveni: ἁυωτε Ι. 328, IV. 685 753, 1205 quod pro plusquamperfecto terminatione imperfecti instructo habeo cis Hom. D. I. 313), servato augmento legitur futurε IV. 166 cfr et vo,I Hom. hymn. ει Δημητρα V 297 ηγωτο 3

fecti forma exitu praesentis praedita; Diom. II. I. 439); contra vicibus plusquamperfecti fungitur αγωγε I. 47, ΙΙΙ.

'rivωτε IV. 247 praeterea inveniuntur perfecti formae cvωIα

πεπληIoves. 40 qua do plusquamperfecti figura claquae ad formam illam Callimacheam πεπλγὶIoυτες adnotavi);

100쪽

δειδυ, ΙΙΙ. 481 quo de vocabulo supra disputavi). Videmus igitur Apollonium in adhibendis hujus generis

formis fines, quibus Homeri scribendi ratio circumscripta erat, Omnino non transiisse. - raeterea cla Curi. Verb.

ε terminationem pro 'aetv ccepit συναγερθεν v. 76. - pud Homerum term. v pro να dominatur sed in sermon recentiorum poetarum Obsoleta est. . D riensibus etiam in soluta oratione usurpatur. CD .

refero λκου dicebam' v. 167. Clamom. d. XIX. 203sma XXII. 31 σκευ. raeterea sec. L. Meyer 860 t avbis, ἴσχου - dicebant: semel ab Apollonio Rhodio, t aevsemel a Lycophrone usurpantur. Θκε V fornaam, quae locis illis Homericis legitur, e radice fix, quae est in ἔοικα, ε κω etc., deducere vult L. Meyer atque hunc in