Quaestiones Varroniauae

61쪽

0vid. v. 220. In Urrani posito procubuere genu et Dion ibid.

Videmiis non solum cum Plutarcho, sed etiam cum Dionysio ovidi non nulla communia esse. Diuisci ritur abulas fusi Ornan auctor videtur contaminasse. Itiique aut complure scriptores volvit aut unum fontem accivit, in qu utraque rati0ue narrata

erat illa res. Atque hoc quidem eum magis pr0prium videtur 0vidi naturae atque ingenii tum nescio an alia ratione -- probetur. Sed priusquam latius pr0grediamiae, intericienda sunt hoc loco quaedam de Plutarchi Dionysiique auetoribus in his

rebus expressis Plutarchum Catonis metu oriam exilibere quae eadem exstaret apud Livium Herm. Petrus Quellen Pluta telis

p. Ib6 Merkeliuni p. LXXXII secutus posuit. Sed e civio 34. . . quo loco usus erat Merkelius, de Catonis relatione nihil eouehidiis isse iam ipse Petrus ibist. Rum reliq. p. LXV intellexit. Qua re Catonem nunc i quidem missum faciamus ut pro eo manius ignotum illum auctorem a Livio adhibitum. Sed ne huius luidem narrati0nem Plutarchus secutus est. Nam cum Petrus Ovidii fontsem I ivitum fuisse suo iure negaverit cf. p. 5; l . eo quod desideraretur apud hunc Iersiliae et infantiunt naentis, ne Plutarchum quidem, in quem idem cadit atque in vidium, ex eodem lante atque Livium eas res hausisse dilucide apparet ipsumque iam virum illum doctissimum sententiam olim positam mutasse persuasum habe0. Di0nysium autem Merkelius l. l. in . 454 iq. pendere e . Gellio coniecit,ilui itaretur e Coll. A. Geli n0ct. Att. XIlI, 23. l3. Et certe Dioni sius simili modo aliive Cn. Gellius fabulam illam narravit. Tamen exstat in pS capitu VeStigium qu0ddam, qu eun

t Nani liuo coiicidali Morkolii ut irinos, iunion utonem huc in re Livii auctorem luisse suspicor. sed de ea re stea.

62쪽

Atque idem seriodotus de alia quadam e re Dionysio tuo siue citatur se. 49 init. Eiusque Sententia opponitur ali Ollianae c. 4 extrem. . Qua e re eum Zen0dotum, Scriptorem obscuri

simum, aditum esse a Dionysio et Iuba nam per Iubam haec ad Plutarchum pervenerunt, qui c. 14 laudat Mametanum regemivix eredibile sit - nam hic utique relent ea, quae tess- lingius l. l. p. 4 p0suit Dionysium illius sententiam e Varrone hausisse concluserim nec temere agere ii illi videor, si Plutat humo i. e. Iulium fluoque idem uiΥoni senodoti memoriam debere Statuo praesertim cum eum πυμ οὐ Ost τυυς

ἀντ/λεγοντας ipse dixerit. Nam eum Iubam in illo capite aliam qu0que rem e Vari mis copiis umpsisse iam supra p. 53, cognoverimus, hune sub illis πολλοῖς latre satis magna cum pirobabilitate conicias. Servius autem, cum l. l. de Hersilia reserat illiud Zenodoti

Trostgenii Phit. Rom. 14 ia Romulo eam in mali ii nonium dii tam Sse , hi lecto id deprompSit aut Ven0d0t aut certe ex eo scriptore, qui hunc expreSSit, e Vari0ne.

Ne quis sorte putari haec Si ex ii luoque Cn. Gellis obseri notaim duit e tot nulli uxorem ibi vocari Hersiliam, i quod unus enodotus

63쪽

At ille haec ibi leguntur apud Vergilii interpretem Vill,6383: Infernmientibus V te friginta feminis, is enixis, de illis,

quae ruptae erum, sam recta est eae quarum nominibus curiae appellatae sunt. In communem etiam mulierum honorem ka da eis dicatae sunt Martiae. Nec enim alii r construit Martias kalendas esse seminarum, nisi quire, ut dirimus, minae bella sedarunt. Sane sciendum omnes virgines raptas

eae tu Hersilia, qua n sublata a muris sibi Romulus ferit

Di 0nysius, quamquam mulierum legationem ipse aliter natoravit, tamen SerVlaliae qu0que Elationis originta tantum e Sabinis legationsem ol)iisse nientionen faeit ea tu quoslmaxime memorabile St, opponit Varronianae, ita, ut eam quoque a Varrone adnotatam fuisse ac reiectam admodum veri

simile sit. Vides vel hac ratione comprobari Varronem e vianae quoque adnotationis auct0rem suisse. Quod si Barthius p. 4 triginta virgines raptas esSe a

rari a Diui lysi l. l. Statuit, manifesto erraVit itemque cum Varroneni pa obasse raptarum numerum a Valerio Antiate positum arbitratus est. δ)

Reetius Thein iras Momnisenus iudicavit die Tatiuiam de, Hermes XXI, 574 M: Andre osten die sorte, isdem si die

64쪽

de raptis virginibus, sed de iis, quae ἐξ i ν ἐπὶ πρεσβεία illo Dionysii capite agitur qui ei in c. 45 ο omnes 683

raptas esse II, 30 narraverat, sed partem tantum earum legationem gessisse tradidit.

Qua re haec ex eodem auct0re profecta esse atque . 47 satis patet, praesertim eum Dionysius ibi optime concinat cum iis, quae e Servio Varroni vindicavimus. Uterque enim e seminas, quae iam enixae essent, pacem uter Romanos Sabin0 que conciliasse dixit. illa lue hoc quoque in capite en in ponsensum cum 'lutat cli supra p. 57 observaVimus, Maeoni Vestigium deprehendimus.' Breviter reseram, quae effecisse mihi videor: iiividius aut complures auct0res inspexit aut eum lantem adhibuit, quo finiunctae erant duae illiu 1abulae orniae i. e. Pluistichi et Di0nysth. Cf. p. b Sq.

Varro igitur, etsi seritolitiam eorum reiecit, qui trionia illas fuisserptiui Prunt S rv. l. L 3 aliunti tu i uncrurn ipse Osuit Dirin. II, 47l, tum nCRuΝ:ran, ur UN HIDe ligntioni munus a linitiistrassent, sed a Potissi- Ilium lectae Essent, aridum ut luo illi robavit Dion II. o).3 Alterum numerum, qui Iubae tribuitur a Plutarcho c. 14 683),

Di Di illum sumpsisse M lingius mus Rhen. 23, 673 et Herm. Petrus Fonu Iuba p. ' intuerunt. Quod nunc tuus erium mihi

videtur Xam postquam secundum Varronem 527 non ruptumini numeriimsulas perspeximus, veri simile est 683 esse numerim a Varrone probatum, quoniam de alio prauiore nihil omnino traditur. Itaque fieri potuit, ut Iubaeum uinei uni non e iunγ8io, sed uterque o Varimu depromei M. Diuitiam by Ora e

65쪽

4 Et apud Di0nysium et apud Plutarchum certissima V risis vestigia inveniuntur p. 3, 57, 8, 93. Nonne manifestum est et 0ridium et Dionysium et Iubam

omnes ad eundem anelai em redire eumque, qui fere semper complurium sententias discrepantes colligere solitus est, ad Vanonem 'Atque apud ipsum Philaret,iina ni fallor vestigium exstat, quo duplicem sabulam eum in fonte su invenisse compr0 tur. Miro enim modo apud eum Hersiliae nomen non nisi peracta tota re enarrataque oratione apparet, cum antes nino tacuerit Hersiliam habuisse eam orationem. Qua e re nescio an c-- cludere liceat Hersiliae nomen non pertinuisse ad eam res tionem quanira 'lutare hiis ceterum secutus est eamquB Livianae siniit emi, se ii ad alteram illam, quae praeterea ti adita fuit api id Varronem i. e. Gellianam p. 563. Cui rei etsi non permagnam dem0nstrandi vim tribuelim qua de causa non nisi peracta tota quaestisne eam commem0ro, tamen, cum accedat ad cetera, quae exposui, ea quoque sententiam nostram vel magistimari puta. Dua Ium narratiomam, quas Varro contulerat, alteram Cn. Gellio ii hiberi vidimus. Iam dieam, eur, etsi reiecimus Merkelii rationes, auten ad Catonem ulteram, quam LiViu qu0que amplectitim , redire equidem nSpicor.

niunctam legimus M. Porci Catinuis atque Cn. Gellii HS in0rum rigine sententiam apud Servii interpolatorem ad Am VHI, 6 38. ' Eandem qu0que rem Dionysius exhibet Π, 49), qui unum Catonem laudat eiusque sententiam op ni Zen0-

'ut mitem et Gellius a Sabo Lacedaemonis trahere eos oris mem

Uvidius quoque gast. I, 260, , 30 eundem memoriam sequi

videtur.

66쪽

doti opinioni. Atquo idem do Sabinis si Lacedaemolitis ortis

Plutat clius Niim ii profert, qui Vatronis vestigiis eo in capite largi editur. y Zenodoti autem memoriam per Varronem Dionysio innotuisse supra p. 7 cognovimus: iunc igitur e Varrone ibi pendere certum est. Quod cum ita sit, e lanysii Plutarchique consensu Calanis quoque sententiam Varronem adnotasse concludo. Itaque Dionysius aut Zenodoti calanisque mentionem e Varrone hausit aut atque id magis mihi ai ridet, qu0d ampliora videntur Catoniana apud eum l. l. quam

ut e Var volu nil illi liae exscripta esse veri similes sit utriusque opinione cuni ipud Varronem Commemoratas inVenisset, eo, ut ipsum Catonem inSpiceret atque expilaret, imductus est. Catonis autem de Sabinomini stirpe memoriarui si quam Plutarchum a Dionysium e Varrone o ovisse intelleximus, cum G. Gellium ab hoc expressum esse in Sabbatorum rebus euari anilis iam supra nobis persuaserimus, non

Sati ipsi Catoni aliud Dis,aiygius tribuit. Dicit nini secumlum illum a Sabo, anci filio, deo atri Sabinos apti l hibis osso tum orgit: δεο δ τις ιι ιιλλος περ ῶν Σαβίνου ορδεως avrio λιοι λεγουμ ος qua de causa Iordanus prolem ad calonem p. XXVI sq. arbitratus est Dionysium illil plat una invonisse apud Cator nn do Lucoda monio gentis auctore, sed Vergilii clioliastarn ,erperam Hygini is Diui laudatur cidi iii s holici . do tritiam M. circio imputasso. Sol ri, litis ADt anusii interpsit ut sim silui liu is hi mannus Otrus iudicavit qui uti Rra illus inmam, quam rodidit Diotiysius, e Catone fluXisse minus lue accurato A illi priora ad Catonis auctoritatem rotata esse suo iure censuit. 's. II. Pter,

veti bist in reliq. p. XXXX. cs. Rouss. l. l. p. 22. Barchius p. 26 primum Numa caput a di non redi suiuuxin equo enim Plutarchus capite prinio, ut eussius optime exposuit, infitiatur similitudinoni quandam intercoduro inter Pythagoras uniue lue praecepta, sed iis tantum adversatur, qui se rem discipuliani filiςs Pyllis rorae sibi orynas Draiii. Cui Di Dii Pliai Iint quini capito octavo singula cidligit similitudinos in E i rami inuti P. luit ruinsententiam capite in imo improliaverat, Ommomorui rgunt Din. SE

octavo quidem inpii ineuit inuitis controversiis eam reni Obnoxiam esse. 1 e utem eaput e Varrone originem comisso Herm. Petrus Quellen Plutaretis. p. 164 satis probavit. Quod se Castore quoque idem vir doctus cogitavit, os uirili 4 30. Diuitiam by Ora e

67쪽

Quod si recte facimus, Varronem ea, quae Cn. Gellius et M. Porcius senserunt de eadem re, 0mp0suisse apparet. Hoc autem modo, si alia in re eiusdem generis quae ipsa quoque pertinet ad Sabinos utriusque illorum sententias coniunxit,

sit in fine belli enarrando ubi duarum relatimum, ita exhibuit, alteram sellianam esse constat, alteram Catoni deberi, si minus ei tum, tamen probabile puto. Nec difficile explieatur, cur vidius et Plutarchus alteram,

alterum Dionysius fabulam sibi assumpserit. Nimirum40etae magis arrisit inter acies hostium se proripere Virgines, qua in re pingenda maiorem vim poeticam maiusque πυθος adhibere potuit quam si simpliester in castra Sabinorum eas prosectas

esse cecinisset lilemi ille cadit in lutaretvim, quem illimi ipSum quoilue aniniis c0mmovendis ibi studere Reussius l. l. p. 18 recte perspexit

Contra Dionysius, homo ieiunior, etsi helis ille quoque, saniorem relationem sibi ascivit eamque, quae vel simillarvis est viro historico.

68쪽

X Servius in comit uita hiis ad Vergilii Aeneidem haud pauca proseri de Italiae oppidis regionibusque quorum cum partem ipse Metoni tisinat, alia eiusdem doctrinam manifesto red lent, alia quo ex auctore pendeant, dubium adhuc restat. Quare non inutile videtur aula accuratius quaerere de singulis illis locis.

Antemnluvii veriloquium quod exhibet Serv. ad En. Vil ,3l ), Varroni deberi e libro de . . V, 28 cogito se imus '). Coniunguntur ibi a Varrone Antemnae cum alio quodam oppido, iam Interamna. Utriusque autem veriloquium

invenitur apud Paul. p. 17 6 3. Verrius enm libras de l. L. non adhibuerit, alio loco praeterea Varronem de eadem re verba fecisse apparet nec re ipsa veri dissimile est idem in antiquitatum libris de locis exstitisse. Servium quamqua in ex antii luitatibus, non e libro de l. . ea deprompsiss non inde ellieitur, quod Scholiastae verba non plane consentiunt eum Varronis l. l. - nam fere

nunquam ad verbum' exscripsit auctorem suum tamen illum ipsum quoque antiquitatum libros expilasse infra ortasse

Anieninae autem distae Mint, quod ea remnis praetersuit, quonunt amnem positae. 'ppidum Interamna distion, quod inter amnis est constituti-; item Antemmae, simo ante amnis, qui Anio, o fluit in Tiberim. soterumnae et Antemnae dictu sunt, quod inter amnes sint positae vel ante se habeant inmes. cf. Luemmei hirsutia in omni phil. Ienens. IV, p. 360 sq. Diuitiam by Ora e

69쪽

- έ elucebit. Nunc hae quidem quaesilan pri sit ei missa prius iii-spiciamus ceteros similes locos gemini Servii. Circeium montem a Circe dictum esse ac quondam insimiam fuisse e Varione protriti scholiastes ad II, 38 , ' . s. Serv. VII, 0 Plin. III 57y . De Ilva insula haec an aniana exstant apud Serv. X,Q74. , Varro et diu dicit, ei quidem illio ea rami, sed in strie rum non osse cogi, viri trans eti- in Uuloniam Tusci cimi furem. s. Plin. 34, 42'. Ad Aes. I, 32 de nomine Oenotriae ab enotro rege dedi re ad VIII, 22 do Latii veriloqilio, ad V, II cf. I, 703 de Eryce monte , a ici 24 de Timavo'' Servius Varronem laudaVit. Cum iis, quae de Iuturna sente Servius ad Aen. XV, 39 adscripsit, es de l. L. 7 I. Ad Aen. vlI, 7l de Velino laeti Vari' em talesiastes adv0cavit . inus lares est circa eo rei iuri agrunn, qui

Rosulanus Oeatur. Varro tamen diei locum tine a quodanue sule in Narem et Nartem fluvium derivatum jam urumque diei esse itis sunt. Post quod tanta est loca se taseirituas, ut etiam serticae onstitudinem altitudo umerares stimburum quin inam quantum per diem demptum esset, an tu user noctem orem ..' Cf. Serv. ad GH II, 201.

Sorvius I. l. ei imputavit. CL stemmei hirti l. l. p. 377. Ac iuratius de his vorbis Plinio salso tributis infra distendum erii. - 's. Pomp. Mol. Π, iis Plin. III, 5i. Recte auioni Boii κρnsteinius l. l. p. 53s statuit Sorvium male iniebloxisse, tuae legerat apud auctorem suum. s. de r. r. I, 7, 10 quem loeum Plinius XVII, 32 expressit.

70쪽

Quibuscum eonferas Plin. III. 0Ν. x Sianni, ut quidam emistimavere, a reli 9 9ne et deum tιliu Sebini appellati ), Velino accolun laci s roscidis follibus. Nur omnis eis iuri illos Milphureis uinis Uerim eae his sectos. Paul. p. 283, 3. Rosea in pro Reatino eampus' i illatire, quod in m ars rore humida semper serunti . Baias a Baio Vlixis socio nominatas esse Serv. VI, 107Iini Int i, Laio orio eius Ulixis illi mortuo Baias constat

Quae aiioni debeti ei vii interpolati r ad Aen. IX, 707docet , iis imis Ulixis omise qui illis sepiatus est, Boios dictus trudi De Aeoli insulis haec Varroniana invenis apud Serv. I, M. Aeoliam senit: norem I septimi insulae, quae sunt post

fretum Siciliae, spellantur Aeoliae ab Aeolo rege, Hippotae filio, licet habeant et propria nomina. Poetae quidem fingimi hunc regem esse ventorum, sed, ut ui ro dicit, reae fuit insu- linum, eae quarum nebulis et fumo et cuniue insulae praedicens futura subma exuorum imperitis risus in ventos sua a Datare

retinere. Cf. Plin. III, 93Is . Amyclas a serpentibus deletas esse Serv. X, 56 tradidit., Inter Caietam e Terracinam oppi an constitutum est a Laeonitus, qui comites Castoris et Politicis tim uni et ab Amyclis, Honinhiae Laconicae ciτitate, ei inditum nomen est Laconesuaque isti cum secundion Pythago eam se tam a caede omnium

unim odium 8stinerent et eae ininis paludibus Mus serpentos occidere nefas sutament, ut iisdemi interempti sunt Idem autem Plinius commemorat, M. Vari nem auctorem laudans. Plin. VIII 104. M. Varro uolor est in italia Amyncias a serpentibus delatas. 4 1. Ill 49. Apud Serv. XI, 27 haec leguntui': Dio edis socios con