장음표시 사용
21쪽
- 21 est, insallibilitatem negare, nee lamen minuero primatum. Quid Vero iudicandum est de doctrina, cuius patroni sibi nec e0nstant nec constare possunt Opuseuli et manuscripti s auctor non parum labitur, dum e Scripturae testimoniis argumenta petii. Adduelis p. 2 hi sed locis:
u Eeee robiscum sum ... Spiritus Sanctus suggeret robis omnia n etc.,
ita concludit: e Ergo probatum est: omnia quae adseribuntur Pe-uo, adscribi quoque Apostolis s. Si intelliguntur Apostoli reliqui Apost0li praeter Petrum, certe diei non potest, quaecunque tribuuntur Petro, eadem et reliquis tribui Apostolis. Etenim Petro sine dubio id tribuitur, ut lolius Ecclesiae sit caput; num idem etiam reliquis tribuitur Apostolis Neque pilor sententia salis eorrigitur, quum auctor addit : . Sod illud inter Petrum et alios Λpostolos intercedit magnum diserimen, quod pri ilegia, quao apostolis simul sumptis adseribuntur, eadem Petro prao celeris, soli Petro magnificentius et solemnius adscribuntur s. duaero enim ii rum : num etiam reliquis Apostolis eorumque successoribus tribulum est, ut in universam Ecelesiam primatum habeant, e soli Petro magnificentius et solemnius P a Si auctor dixisset: quaecumque tribuuntur Petro soli, eadem tribuuntur Petro cum reliquis Apostolis simul; aul: quaecumque tribuuntur Apostolis cum Petro iunctis seu Petro et reliquis Apostolisimul, eadem tribuuntur Petro soli; non contradixisset illis, quae alibi ab eo statuta vidimus, et secutus essel auctores calli0lieos, qui, dum contra Protestantes Petri primatum luentur, hae ratiuno oste dunt, eundem ex eo non minui, quod eliam alii si ut pastores. Qui Gquid enim reliquis dieitur, id dieitur eisdem uti Pelrs subordinalis. Hic autem loquendi modus minus opportunus erat auctori nostro. Si enim quidquid potestalis tribulum est loli Apostolorum sub polro constituto Cullegio, id tribulum est Petro soli, an n0n sequi ubdetur continuo, quum lotum sub Petro constitulum eique iunctum
Collegium in rebus fidei insallibilo serre possit iudidium, id etiam a Petro solo serri posse Τ
22쪽
italis fidei Martyrum temporibus custodia.
q. Quid hoe capite considerationum auelor demonstrare potissimum intendat, paucis hisce verbis comprehendere videtur: u Eces starum etiam remulissimarum de doctrina inter se consensio sid libus aevi apostolico supparis securum erat pignus, Veritatem ab Apostolis traditam illi balam se tenere; ideo universalitatem, in qua unitas vigeat, cognomine Ecclesiae imposito conspicuam reddi do-runt n p. I . Si revera nihil aliud dicere intendit, nisi omnium
ecclesiarum e0nsensum esse veri latis arguaeentum, non enunci it.
nisi quod est in consesso apud omnes. Ecclesia enim est a columnael firmamentum veritalis a, nee lola unquam a verilato descere potest; hine quam primum de Ecelesiae in dogmate aliquo consensione constat, paliter constat de illius dogmatis veritate.
2. Ex eo autem, quod ecclesiarum consensus certum sit verae et apostolicae doctrinae argumentum, minime sequitur, hunc e0nsensum aut unicam eSse, aut, quamvis de se invictum semper praebeat argumentum, pro omni tempore et rerum conditione idoneam esse detegendae veritalis viam. Non quidem existimamus, auctorem illeo unicam voluisse viam constituere; attamen ul omnis, quae in
eius disputatione deprehendi forsan possit, ambiguitas removeatur. aperiis id verbis declarandum censemus. Et vero, non esse unicam delegendae veritalis viam, inde iam elucet, quod non tantum Ecclesiae corpori integro, o diversis quasi membris conflato, in vera side perseverantia competat, sed etiam cpiscopis eum Romano Pontifico simul specialis, i. e. membris praecipuis ea pili suo iunctis. Ilisee enim se usque ad consummalionem saeculi assuturum Christus ex hoc mundo abiturus promisit Bine theologi docent, Episcopos, licet per orbem dispersos, cum Romano Pontifice lamen eadem sententia conspirantes, insallibile e. ereero magisterium. Ex quo palel, ut obiter hoc langamus, fideles. dum de Episcoporum Romano Pontifici iunctorum doctrina ipsisDjuilired by Cooste
23쪽
- 23 constat, n0n moralem lanium, sed absolutam. divino scili rei essalonixam, habere edi litudinem de doeli inae illius veritate. Ecclesiarum consensum non esse idoneam semper deprehendendae veritalis rationem, facile colligitur lum ex eo, qu0d Saepe per se valde est disticile cognitu quid omnes ubique ecclesiae per orbem dispersae credant, tum ex eo, quod moveri pussunt quaestiones do rebus obseuris et impliealis, quae minus notae sint plerisque sidelibus. imo etiam Episcopis. 3. Potest igitur accidere, quod docet auctor, ut Episcopi in Concilium coeant et quid lenendum sit decernant. Quum vero lotum Episcoporum in Concilio congregatorum munus ad hoc redueit, ut testimonium perhibeant, iudicandi autem munus ad hoe, ul. quod veritati adversatur, error declaretur 1; iudieandi munus nimis restringero et Episcopos eum fidelibus reliquis quodammodo confundere xidetur. Et vero ad laetum aliquod mere alleslandum, non singularis requiritur auctoritas seu potestas, sed nuda susticitrei cognitio. Episcopis autem potestatem, cui fideles sese debeant submittere, concessam esse noximus, quum illis gregem pascendi, hinc dueendi, munus collatum est. Qui autem pro potes lute d0cet, is iudicat. lum quid verum sit tum quid salsum. Nemo caeteroquiuesi qui nesciat, Episcopos in Conciliis congregatos existimasse, severe iudieare sive quid verum esset sive quid salsum, quum fidei deerelo desinienses subscriberent. Non raro etiam quaestiones propositae erant huiusmodi, ut simplice testimonio dirimi non possent. quod tum potissimum accidero solet, si agitur de rebus, quae neque Scriptura sacra neque traditione elare exhibentur. Unde etiam Concilium Tridentinum e cum eoque Concilium Valleanum 8 docet,
Ecclesiae esse e iudieare do tero Sensu et interpretatione Seripi rarum sanetarum. a Itaque Episcopi non eatenus solum iudieant, qualenus errorem, qui veritali testimonio confirmatae adversatur.
1 . Dum per testimonium veritalis exhibilum id, quod ei refragatur, ceu error declaratur, et hoc ipso condemnatur: testimonium iudicit naturam i duit iudices fidei . a Pag. s. 2 Sess. IV. 3 Constitutio de sile catholica, cap. 2.
24쪽
- 24 reiiciunt, sed etiam quatenus, quis Scripturae et traditionis sensus sit, pro potestate edicunt fidelibus. . Auctor de a unitalis fidei Martyrum temporibus custodia nagens n0n lotam rationem, qua fides custodita sit, exhibuit. Relicuit illam, quae in quaesti0ne, ad quam solvendam conferre volebat, maxime est momenti. Scripsit quidem p. 40): u Singularis ponderis habebatur testimonium ecclesiarum ab ipsis Apostolis sun-dalarum, prae omnibus vero Romanae Ecelestae, tui gloriosi Αρο- stolorum principes Petrus ei Paulus lolam doctrinam cum sanguine profuderunt, quam celerarum omnium principatum tenere nemo catholicorum dubitabat , . Omisit autem praeclarum illum locum, quo S. Irenaeus, de variis dem0nstrandae apostolicae d0elrinao iis disserens, Ecclesiam Romanam nobis commonstrat additque: α Ad hanc enim Ecelesiam propter potiorem sal. polentiorem principalitatem necesse est omnem eonvenire Eeelesiam, hoe est, eos, qui sunt undique, fideles; in qua semper ab his, qui sunt v dique, conservata est ea, quae est ab Apostolis, traditio . . Neque integrum toti huius sensum lune exhibuit, quum scripsit: et Iam S. Irenaeo 1 certum erat, in Ecclesia a duobus gloriosissimis Apostolis landala et reliquis eunetis praeposita traditionem apostolicam
Intemeratam conservari. Considentia Romanorum, fidem eandem esse, quam Petrus et Paulus an nunciaverint, tunc eo augebatur, quod inter eorum praeeonium et praesens tempus paueao generationes i
tererani ; procul dubio Romae habebantur Christiani, quorum avi Apostolos viderant ei de eis nepotibus narraverant f p. 80ὶ Eprimulu Romanae Ecclesiae s. propter potiorem priueipalitatem n
S. Irenaeus rationem repetit, eur omnes in side convenire debeant eum Ecelesia Romana. - Millo, ab auctoro pariter allata non esse,
quas ad rem dilucidandam sacerent, imprimis Corinthiorum exemplum, qui S. Clementem, Romanum Ponliseem, licet longe dissitum, invocaverant, ut lites ipsorum dirimeret, quod et secit Clemens, teste S. Irenaeo 2, a polentissimis v scriptis epistolis et re
25쪽
III. Contilia unirersalia et Saneta Sedes. l. Optandum sane erat, ut audior clarius exprimeret, quam deniquo certi lulinem ex ipsius sententia in lidelium mentibus pariat Ecclesiae doctrina eius ve de rebus fidei decretum, moralem tantum et humanam, an absolutam et divinam' a Keminem, inquit, sugere poterat, ad certitudinem omnibus exoptatam brevissimam si palere Fiam, quando lanius Episcoporum numerus congregatus e SSet, ut collecto eorum testimonio consensus lolius Εeclesiae lueuienter ostenderetur u p. 12 . Quaenam est haec tertitudo omnibus a exoptata ου' Si de tertitudino divinitus promissa sermo seret, omnis tolleretur ambiguitas. Νequo haec l0llitur, quum auctor, postquam de Synodo I Nicaena egit, sic concludit: et Unius igitur Synodi ope Ecclesiae de impugnata doctrina consensus plenissimo probatus est: quod fidelium animos inlime commovi in sp. 13 . Neque omnem dubitandi rationem excludit, quum de Synodis seribit: a Tanquam insallibiles testes veritalis revelatae in Ecclesia dep0silao, atque Supremam de rebus sacris constituendi potestatem habentes summo omnium consensu agnitae suerunt B sp. 13 . Non enim exprimitur, haecce insallibilitas si lusi divina, exoria o Spiritus Sancti assistentia, an humana, qualis hominum testimonio debilis eonditionibus vestilo tribui quandoque potest.2. duum auelor lolus in eo sit, ut o consensu omnium reclesiarum testimoniis probato certitudinem educere velit, non parum di Lscultatis experitur in reddenda ratione, cur absque Romani Pontificis confirmatione concilia nulla plenum habeant valorem. et Prout capite, inquit, eorpus, ita Concilium universale Summo Pontifico indiget; quant0cumque numero Episcopi eongregali fuerint, de fidei deposito testimonium, quod omnem dubitationem excludat, edero Seu Ieges universalem Eeclesiam obligantes tondero non sussciunt, nisi ab eis decreta vel in ipso Concilio vel postmodum a successore S. Petri adprobata el eonfirmata suerint v p. 13, 1 l . Cur, quaeso, si l
26쪽
la res pendet a lestimonio, cur unius Romani Pontificis testimonium lanii est p0nderis, ut, hoc uno non aecedente, eat holicae doctrina oalles latio non habeat lo eum, etsi, dum Episcoporum non unius lan-lum, sed plurium quoquo provinciarum testimonium deest, historia leste Coneilium Oecumenicum vim plenam oblinere pol est Sed nimirum, nun solo testimonio, ut iam diximus, sed etiam iudicio sit dei deelarationes. definitiones ei deerela, prout ex ipsis iam vocibus patet, in Ecclesia fiunt; iudicio, inquam, cui, utpote a potestate divinitus concessa lato, lola Ecclesia, quae in errorem induci nequit,so submittat oportet. Ecclesia enim non imperii tantum seu legesserendi, sed magisterii quoquo seu docendi potestato pollel; cuius magisterii vis non plene agnoscitur ab illis, qui rem totam ad solum testimonium trahere volunt. An magisterium, quod potestato divinitus concessa nititur, sursitan propterea deprimitur, quia nimis
facile patet, illic esse plenitudinem magisterii, ubi imperii plenitudo
Seu potestas, pro universa Ecclesia leges serendi, viget 3. et Oecumenicum Concilium nequaquam Partamentum esse η, auelor hae etiam sententia probare nititur: e quia ad decretorium in rebus fidei iudicium requiritur, ut omnium ecclesiarum conSensus paleat, ad quem dem0nstrandum necesse est . ut unanimis si volarine unanimis sit Patrum consensus v p. 1s . Hane, quae ad defendendam famosam . Cleri galli eant declarationem a invecta est, theoriam adoptans dicere omisit, num, errore aliquo exorto et eo demnando, ad de retorium serendum iudicium etiam illorum Epise porum, qui errori adhaerent, requiratur sententia, qua nimirum sibi ipsi anathema dicere debeant. Pariter explicaro omisit, Si omnium ecclesiarum requiratur consensus et unanimis aut sermo unanimis Patrum sententia, qua ratione fiat, ut, Concilio Oecumeni eo legitimo convocato ei a Summo Pontifice approbato, etsi dimidia aut tertia tantum omnium Episcoporum pars aut minor etiam numerus inter-suerit, si dei decreta, quam primum promulgata sunt, omnes obligare incipiant, aliarum occlesiarum aut reliquorum Episcoporum con-SenSu minime expectato. Neque explicuit, si Sententia, quam prolum
iii, Vera sit, quo iure sive in primis Conciliis sive in ipso concilio Trideatino sidei decreta edita sint nequaquam unanimi aut sermo
27쪽
- 2I unanimi Episcop0rum, qui aderant, praestito e sensu. Caelerum hac de re sermo recurret, quando illius Patris, cuius testimonium maxime invocatur, 1erbis illa sententia refellenda erit. . Libelli et manuscriptio auctor, dum pro unanimi sententia pugnat, lotum ipse suum evertit systema. Postquam de iis, quae Hi rosolymis in Apostolorum Concilio evenerint, egit, haec addit: e ut omnibus suturis generationibus constaret, et quaenam sit regula C0 eilii habendi et nonnisi unanimi Episcoporum consensione conSe fiunt Τ) promissum fuisse et praesentem esse Spiritum Santium, qui Ecclesiam Christi in omnem veritatem indueit η p. 22ὶ. Num revera auctor exsilimal, si unus allerve Seniorum Petri et apostolorum sententiae non consensisset, charisma insallibilitatis illi praesto non suturum Sed admittamus, quod auctor asserit, quid sequitur Quod ipso minime vellet. Primum illud Concilium sit regula omnis suturi Conciliit Quomodo, quaeso, unanimis ille consensus. ortus eSi et duum magna conquisitio seret, surgens Petrus dixit: e Viri si ires, vos scilis, quoniam ab antiquis diebus Deus in nobis elegit, per os meum audire gentes verbum Evangelii et credere Nunc autem quid lenialis Deum, impunere iugum super cervices dise pulorum v, etc. a Tacuit omnis multitudo ου Surrexit Iacobus et Petri sententiam probavit ei seri plurae locis confirmavit . a Tum placuit Apostolis et senioribus eum omni Ecclesia, eligere viros ex eis, etc. n Act. XV. Ecce quomodo communis ille consensus obtenius fili Petrus ad singularem suam vocalionem provocat, quid age dum sit, edicit; reliqui aceedunt. Si haec est a regula Concilii habendi s , requiratur sano unanimis omnium sententia; sed confici tur etiam illo, quo in primo Conditio laetum est, m0do. Quum enim ab initio e magna conquisitio seret s. quam primum locutus est Petrus et pro auctoritate, quid sequendum esset, edixit, e lacuit omnis multitudo ου, et reliqui Apostoli Petri sententiam confirmarunt. Mirum est, non vidisse auctorem, quantopere illa, quae pro sua sententia adducit, sibi adversentur. Idem vero, unanimem requiri in conciliis sententiam, e Conditi rum et Ponliseum etalis probari existimat. In hanc rem assert verba illa, quibus Iustinianus imperator, Patribus aueloribus, videlicet
28쪽
Orientalibus, Vigilium P0nlisitem invitavetii: et Sacerdotes decebeommunibus quaestionibus finem eo inmunem imponere M ; dein illa S. Coeles lini ad Synodum Ephesinam scribentis: u Docebat ille, qui in Apostolis suis se confirmat audiri Luc. X . Haec ad omnes in commune Domini sacerdotes mandatae praedieali0nis tura per Puit n. . . .
Ex hac, inquit, epistola S. Coelestini palel, supremum iudicium, quod Spiritus Sanelus inspirat, in unanimi Episcoporum consensi ne eum suo capite a Christo colloeatum esse Ο p. 22-23). Sed quis non videat, labi auctorem' u Finis communis imponendus v et cura, quae et ad omnes in commune saeerdotes pervenit ο, non est unanimis consensio. Quo iure voci a communis v substituere licuit vocem e unanimis sΤ voei a sinis υ aul et cura n vocem v eonsensio a' Et quum e S. Coelestini sententia sacerdotibus omnibus e in commune a cura ducendi demandata sit; sequiturno, si pauci aut mulli munere sibi demandalo aut prorsus non iunguntur aut male, id, quod reliqui docent, vim n0n oblinere' Haee iam aperia sunt, ut immorari pigeat. 5. Sed idem libelli a manu scripti v auctor etiam hoc probandum sibi sumpsit, Concilium Oecumenicum illa, quae Sedes Romana s premo suo iudicio iam desini verit, novo posse subiicere iudicio; indeque concludit, ut iudicium de fidei quaestionibus vere sit supremum, Episcoporum requiri consensum p. 28 . Sine dubio Episcopi sunt iudices; et tunc quoque vero sunt iudices, quum veritatem ab alio Concilio Oecumenteo iam delinitam denuo deliniunt. Iudex enim in rsibus fidei illo est, qui pro potestate edicit, quid si i v rum, quid salsum. Ad huiusmodi autem iudieii naturam minimo
requiritur, ut, qui sententiam seri, pro libitu salsum esse pronunciare possit, quod verum cognoscit. Profecto, iudices esse non des,nuni Episeopi, quum de verilato pronunciant, quam S. Scriptura conlineri evidenter cognoscunt. Ipsa eorum, quam pronunciant, adhaesio ad verilatein in Seri plura revelatam est iudicium. Cur ergo eadem adhaesio ad Pontificis iam latam sententiam non sit i dictum Hinc autem palei, ex eo, quod Concilium veritatem a Sede apostolica iam pronuntiatam denuo pronunciat, iam parum sequi, Concilio de sententiae apostolicae similato non consillisse, Disiligod Coral
29쪽
- 29 quam ex eo, quod Concilium sententiam ab alio Concilio iam pronunciatam iterum pronunciat, sequitur, prioris Concilii iudicium non fuisse firmum. Neque lunc, si sententia iam pronunciata novis confirmatur rationibus, concludere licet, prius firmam non fuisse ereditam. Numquid S. Iacobus S. Petri sententiam, nisi p0stquam Scripturae pro eadem attulit testimonia, firmam non credidit 'Auctor noster, qui communis imo et unanimis consensionis necessitatem nunquam salis sibi videtur posse urgere, eo tandem abripitur, ut hanc proserat sententiam: a Neque enim promissiones Christi implentur, nisi adsit lola Ecclesia docens, eui hae promissi0nes saetae sunt v p. 23 . In quo, quaeso, Concilio lota adsuit Ecclesia doeens, videlicet omnes simul Ecclesiac eat holicae Episcopi omnia ergo Concilia, quamdiu non omnium Episcop0rum eonSensus accesserat, vi sua carebant' Quis unquam catholicus id assi mare ausus sit' - Do aliis rebus hue spectantibus capite proximo offertur disserendi occasio. IV. Doctrina de ea tholicae reritatis eriserio temporibus
l. et Absque Suetessore S. Petri definitio, quae regula fidei immobilis et iri eformabilis sit, fidelibus nullatenus proponi potest;
ast iuxta Patrum Ecclesiae sensa nec sine ecclesiarum c0nsensionesulscienter manifestata constituitur 3 p. 15). Ecce gententia, quam considerationum auel0r paveorum Patrum locis demonstrandam sibi sumpsit. Imprimis vero notandum est, dum Patres do aliqua verilalis do- legendae via agunt, non illico licitum esse concludere, eos praeter hane nullam aliam novisso aut ullam aliam esse negare. Omnium ecclesiarum l. e. tum Episcoporum tum fidelium seu Ecclesiad docentis et audiensis in aliqua re consensio sine dubio dem 6nstrat, veritatem illam esse catholicam et credendam. An quis inde con- eludet, solius Ecclesiae docentis consensum nθn esse vcrilat s cri-Djuilired by Corale
30쪽
- 30 lerium' Coneilii Meumenici a Summo Pontilico approbati metoritas est irrefragabilis; num inde sequitur, Episeoporum per l0lum orbem Sparsorum, dum simul cum R0mano Pontifice in dogmate quocunque conspirant, auctoritatem non esse irrefragabilem Τ 0ui concilii Oecumenici auctoritatem praedical, num illico censendus est d, cere, soli Concilio Oecumenico deberi mentis obsequium 'Praeterea advertendum est, licet plures deel arandae veritalis modi eadem vi polleant interna, non lamen semper eadem auctoritate pollere externa. Episeoporum per orbem dispersorum simul cum Romano Ponti siee idem docentium auctoritas in se quidem irrefragabilis est; nihilominus si eodem toto congregali simul eum Romano Pontifice doctrinam aliquam enunciant, maius quasi P0 dus iis accedero videtur maiorque auctoritas externa ad comprimendam obloquentium pervicaciam. Unde etiam, qui Supremi pon- issicis in quaestionibus fidei decidendis auctoritatem dolent esse irrefragabilem, Semper eonfessi sunt, propter rationes externas quam doque Concilium Oecumenicum dici posse necessarium. 2. Ex his, quae diximus, salis apparet, quam parum ad id, quod auelor sibi proposuit, demonstrandum valeant illa, quae e Patribus nonnullis asseri. Imo qu0d do S. Leone M. mullis prosequitur p. 19-2l), comprobal omnino id, quod diximus, a sancio Pontifice C0ncilium n0n existimatum esse abs0lulo necessarium, ut legentipatet: neque aliud evincunt S. Leonis verba. 0uum vero S. Cypriani exemplo demonstraro nititur, Romani Pontificis in silet quaestionibus dedidendis auctoritatem non fuisse habitam irrefragabilem, suis se telis conficit. et Cyprianum, ait, praeter pietatem erga eam, a qua sidem susceperat, Ecclesiam ardens quoque haereseos repellendi studium agebat; eum autem et rissimi viri sanctitatem et conscientiae fidem addubilaro non liceat,
quod si sanctae Sedis de fide decreta ab omni errore divinitus pra muniri credidisset, S. Stephani ordinationi certe acquievisset a p. 18ὶ. Huic argumentationi vim omnem iam ademit auctor, quum paulo superius p. 9.) scripsit: α Quum Iudaeorum ad Christum