Animadversiones in quatuor contra Romani pontificis infallibilitatem editos libellos

41쪽

- 41 Hormisdam Orientalibus e fidei regulam s praescribere Voluisse et hanc sidet regulam ex illius mente non esse tantum fidem a Synodo Chalcedonensi declaratam, sed, prout vel solus sententiarum nexus indicat, u Sedem Apostolicam u, id clare patet o turbarum illius temporis historia, ut vel a nostro auctore lexitur. Docet enim, turbis illis esseclum esse, aut praeler Illyricum, quod ad P trare halum Romanum spectabat, omnis imperii orientalis Ecclesia a Sonetae Sedis communione separaretur u sp. 25 . Non de haeresi lanium, sed do aperto etiam schismate agebatur. Porro a quum non deessent, qui conquererentur, Ecclesiae laniam scissi nem absque iusta causa illatam esse, Gelasius I epistola ad Episcopos Dardaniae data principia, quao Sancta Sedes Aeaeium eo demnans secula esset, adcurato exposuit tin qua de primatus etiam iuribus J. Iustinus Ι) henolieon abrogavit. Allamen sedes Episcopales sere e clas viri occupabant, qui henolieo n0men dederant,

ei populus catholicus intelligebat, quod ad fidem, quam tenebat,

saliam praestandam Ponti cum Romanorum auxilio indisebat; unde non sine tumultu postulabat, ut communio eum Sede apost liea quantocius restitueretur p. 26. 24 . Quid nunc pronius erat quam concludere, Hormisdam, ut calliolicorum desideriis salislaeeret, prop0suisse formulam, in qua do suprema Sedis Romanae, cui se submittere omnes deberent, auctoritate ageretur, ae proin ediceretur, regulam, a qua ad fidem salvam praestandam indigebanis, esse Romanam Sedem' Auctor vero dum ad solum factum et ad tempus praeteritum omnia restringit, populo catholico, in Sede Romana praesidium, non utique pro tempore praele riis, sed pro praesento et suturo stagitanti, non salissaclum esse implicile asserit. Dispulationem hanc inchoans dixerat, professionem fidei, quam Graeci Hormi scio formula ediderunt, reelo diiudicari non posse, η nisi rerum, quibus Graeci ad eam praestandam i ducti sunt, ratio habeatur. p. 21 . Rerum habita ratione longo etiam aperitus patet, agi de consensu, quem omnes Romani P0 illicis de fido decretis habere debeant. Nunc etiam intelligitur, cur eadem formula, quae contra Ac cianum schisma remedium parare et a fidem salvam praestare οDiqiligod by Corale

42쪽

debebat, in Constitio oeeumenico VIII denuo proposita sit, ad Photianum videlicet schisma lollendum et u sidem salvam praestandam x. Intelligitur simul, eur, ubi non de aperto schismale, sed de haeresi sulum agebatur, Ecclesia in sidei sormulis non secerit menii0nem K regulae fideis seu supremi magisterii, quod competit Sedi

Demum si verum esset, quod asseri audivimus, Hormisdam nihil aliud vindicare Sedi Romanas, quam quod eidem vindicaverat Gelasius, n0n esset exiguum, quod vindicat. Praeter illa enim, quae ex eodem de prae io primae Sedis iudicio a lula Ecclesia suscepto iam attulimus, haec insuper seribit: a Sed nee illa praeterimus, quod Apostolica Sedes frequenter, ut dictum est, moro maiorum, etiam sine ulla Synodo praecedente, et absolvendi, quos Synodus inique damnaverat, et damnandi nulla exsistente Synodo. quos oportuit, habueril facultatem. Sanctae memoriae quippe Athanasium Synodus orientalis addixerat, quem lamen exceptum Sedes apostolica, quia damnationi graecorum non eonsensit, absolvit v.

Beeensel alia exempla, in quibus pariter do sidet quaestionibus agi

5. Auctor, dum Liberii lapsum Me quo quam parum constet, noruni omnes) lanquam indubium commemorat, salis innuit, agi hie de distinctionet inter Sedem et Sedentem; Sedi Romanae . non singulis Pontifidibus tribui in vera side dolenda constantiam seu insallibilitatem. Gallicanorum haee est celebrata distinctio Quae enim apud Veleres oecurrit distinctio inter Sedem et Pontiscem, eo tendit, aut ut viri, qui Petro fueressit, humilitas distim

guatur a muneris celsitudine, aui ui successionis perpetuitas ostendatur, dum mortuo alteri alter sueredit. Nullibi vero tradiderunt,/ ab errore in dolendo immunem esse Sedem, non Sedeulem, nec proferre huiusmodi sententiam poterant, qua tamissa n0n manet salva Ee lesiae in vera sits constantia.

In illa distinetions inter Sedem et Sedentem tanquam in tulissima arce sese etiam continet auctor libelli re de summi Pontificis insalli-

43쪽

- έ3 bilitate , , dum scribit: e Tutissime eos squi Romani Pontilleis insallibilitatem docent) provocare lieel, ut lex lus asserant, qui edicunt, insalubilitatem vel immunitatem ab errore, quae de Sede dicitur, esiam de unoquoque Ponsilice, si solus definiat, valere M p. 18)Quasi vero, dum Patres sine ulla restrictione loquuntur, non illi, qui restrictionem et conditionem addit, sed illi, qui verba se su obvio intelligit, probandi necessitas ineumbali Quid vero, si quis contenderet, Ecelesiae Romanae et Sedi apostolicao primatum competere, id quidem o Patrum les limoniis, Pelagii Papae litteris et Hormisdae formula constare; sed probandum omnino rese, quae illic edicuntur, valere etiam de unoquoque Pontifice, et quidem lunc, si solas aliquem ab Ecclesiae communione re-

Mirum plane est, quod idem auctor addit, dum eosdem provocat, ui alexius asserant, qui edicant, si decisiones insallibiles a Summo Pontifice eduntur, eas editas esse vel edi sine praeeedente reI subs quente eonsensu Episcoporum rei Conciliorum s. Sine subsequenta consensul Libentissimo largientur lino et contendent, qu0s pro o-cat, semper subsequutum esse consensum Episcoporum vel Conc, liorum : et subsequutum esse, quia subsequi debebat. Nam salento eodem auctore p. 4), Summo Ponlisei, rem revelatam esse dece nenti, debetur fidei assensus; unde Episcopi et Concilia semper huiusmodi decretis assentiuntur. Hinc etiam palei, quam parum ex hae doctrina sequatur, membra avelli a rapite; non avelluntur, quia ad assensum capiti praestandum obligantur eumque praestant. VI.

Lis de tribus eapstulis. . Notissima est a do tribus capitulis . controversia. Orientales postulabant, ut damnarentur Theodorus Mopsussienus, The0dorinlus et Ibas, quos Chalcedonensis Synodus damnare noluerat. Oee, dentales, limentes fraudem et suspicantes sidem ipsam Chalcedonensem in discrimen vocari, damnationi obsistebant. Vigilius, a Iu-

44쪽

Mox, permotus turbis, quibus ipsius decretum ansam praebuerat. a constitulum s edidit, quo, damnalis erroribus, a personis ipsis iudieandis abstinuit et abstineri voluit. Episcopi graeci, iubento Iustiniano I, convenerunt ad Syn dum V, quae fuit Constantinopolitana II, tui nec per se nec per legatos adesse voluit Vigilius Papa. Episcopi, non curantes Ponlisicis prohibitionem, de tribus capitulis iudicium tulerunt. Huic acquie- seere noluit Vigilius, usque dum in exilium pulsus mulavit sentcntiam et confirmavit acla Synodi V. Magnum eius agendi ratio mo-lum excitavit inter Occidentales, quorum plures a Ponti sicis eo

munione recesserunt, salso existimantes, violatam esse fidem Chalcedonensem. Hinc observatoris conclusio, neque Graecis nequo LM

linis tunc temporis de Summi Pontificis insallibili lato in fidei decretis edendis persuasum sui SSe. 2. Quod rem allinet, lota in se quaestio erat de personis, non dotae. Sic enim vir, Vigilii postea in Sede apostolica successor, S. Gregorius Η., scribit ad Constantinum Episcopum Mediolanensem: et De illa autem Synodo, quae in Constantinopoli postmodum lacta est, quae a mullis quinta nominatur, scire vos volo, quia nihil contra quatuor sanctissimas Synodus constituerit vel Senserit; quippo quia in ea de personis tantummodo, non autem do side aliquid gestum est; et de his personis, de quibus in Chalcedonensi Concilio

nihil continetur, sed post expressos canones sacri contentio et extrema actio de personis ventilata est 1 s. Ei vero, id unum agebatur, utrum expediret nec ne solemni iudicio damnare illa scripta aut auctores. Res erat, quae ad prude liam spectaret, quum do doctrina ipsa nulla esset controversia. Si graves utrimque diverso tempore videbantur esse rationes, mirum non est, Vigilium diverso lempore diversum lenuisse agendi modum. Qui errorem, de se quidem reiiciendum, propter intiones ab opportunitate pelitas non censet solemniter damnandum, aut docuivam, quam certam ipse declarat, propter easdem rationes ab oppor-1 Labbe, lom. VI, p. 8 3.

45쪽

- 45 lunitate pelitas non tenset solemniter declarandam, nuinquid ille e0ntinuo condemnandus est erroris' Sed nimirum quum de Romanis Pontificibus agitur, pondere et mensura uti licet, quae si ad alterius euiuslibet acta et scripta diiudieanda adhiberentur, de aequitate ei iustitia laesa unusquisque conquereretur. Neque, ut opuSeuli a manuferiplis auctor censet p. 30), de saeto dogmati eo hic agitur; non enim, ut dixi, eontroversia erat, scripta illa in se num orthodoxa essent nec ne. Vigilius Papa id approbat, quod approbaverant Patres Chaleedonenses. Hi autem non approbaverunt doet mnam illorum trium eapitulorum; sed Theodoretum et Ibam lan- quam eatholicos agnoverunt, postquam mentem suam erplieuerant et doctrinam ea tholieam professi erant. Neque quidquam attulit auctor, quo ostenderet, a Vigilio declaratam esso Ibae epistolam in se ipsa orthodoxam, i. o. orthodoxam sine orth0doxa, quam ibas in concilio Chaleedonensi reddiderat, suae mentis explicatione et pro- sessione, ab quam explicationem ei professionem Patres Chaleedonenses ab ipso Iba damnando abstinuerant. Hoc ita esse, vel ex ipsius

Vigilii palet Constitulo: u Propterea ergo diseiplinam atque iudicium sanctorum Patrum nos in omnibus conservantes et rerum inmnium dispositionem se eundum eam . quam reddimus rationem ex

Chalcedonensis Synodi iudicio deelaratam, eum salis apertissima luceat Veritate, ex verbis epistolae viri venerabilis Ibao reelissimo ac piissimo intelleelu perspeetis ... et ex ipsius ibae Episcopi praesentis a praesensibus intentione diseussa, patres nostros in Chalco done residentes iustissime orthodoram eiusdem fisi venerabilis

Ibae Episcopi pronunciasse fidem, ei reprehensionem beati Cyrilli,

quam humanitus per errorem intelligentiae erenisse cognorerant, congrua satisfactione purgatum: praesentis sententiae n0strae auctoritate statuimus, alquo decernimus, cum in omnibus, tum etiam in saepius memorata venerabilis Ibae epistola intemeratum patrum in Chaleedone residentium manere iudicium 1 n. - Iam per se patet,

quo iure exclamet opuseuli a manu scripti s auctor: u En Vigilius Ponti sex Rom. desinit ex cathedra, epistolam Τ) Ibae fuisse susce

46쪽

piam a Chalcedonensi Concilio el ideo orthodoram Τὸ et ut talem ab

omnibus habendam .... et tamen oecumentea Synodus des nil, hanc sententiam esse erroneam, et ipse Vigilius retraelati Quid evide ii l . sp. 30). Nihil ex identius quam hoe, de hominum, i. e. The doreti ei ibae, fide actum esse, non vero de ipsorum trium capitu-Iorum doctrina, hine quoad doctrinam non esse ullam pugnam inter Vigilium et Synodum V. - Num auctor revera existimat, si eadem regula, qua ipse in Vigilii loco interpretando utitur, ipsius opusculum a manuscriptum n diiudicaretur, se iam facile defendi et pu

gari posse, quam defendi potest Vigilius

3. Sed ex eo, quod plures vanis rationibus dueli putaverint, quaestionem suisse de side, observationum auctor concludit, eos non credidisse, et prorsus impossibile esse, ut Petri successor quidquamsdei perniciosum constituerein p. 33). Cur vero iidem, si vano P laverint, quaestionem suisse de side, non potuerint etiam vano credere, Pontificem aliquid fidei perniciosum constituisse' Caelerum in mullorum agendi ratione ne nimium insistat auctor. Qui Vigblio succensuerunt vel eum desinitis veritalibus contradixisse putaverunt, iidem etiam Concilium Oecumenicum V, a Pontificibus comsrmalum, in eundem existimaverunt impegisse scopulum. An ergo Concilium Oecumeni eum in fido errare posse ex eo inseret, quod

plures oecidentales illud errasse erediderint' vel Ponlisei non competere ius consirmandi Concilia ex eo inseret, quod plures Pelagio Iindignali sint proptera, quod Coneilium V confirma eral Cerio inde, quod Occidentales plures a Figilii eiusque successorum communione per tempus salis longum recesserint, et quod lotus paene Oriens ab Ecclesia Romana postea defecerit, non concludet, Ecel sim Romanam non oblinere primalum. Praeterea quis nescit, homines cupiditatibus abreptos saepissime contrarium agere illis, quae agenda esse iudicant 4. Sed Pelagius I, pluribus hac de re litteris agens, e nuspiam provocat ad inerrantiam successoribus S. Petri divinitus concessam; sed fidei professionem scripto et orelenus odit et paratum se oste dit omni poscenti rationibus satisfaceres Observ. p. 31 . Profecto lIpsa Summi Pontificis sides in dubium vocabatur ab hominibus sch,

47쪽

- I sinatis spiritu inlaetis, et ad suam inerrantiam provocaro debuisset Nonne profitendo, se sentiro cum Concilio Chalcedonensi, optimo rosellebal dicentes. so huist eidem Concilio contradicere Τ Nequo hac ratione professus est, sive Ecclesiam sive unius alteriusve provinciae Episcopos esse iudices de fide Summi Pontificis. Aliud est. Superiorem, subditorum infirmitali consulentem, rationem, cur ita eg ril, ultro reddere; aliud, Superiorem ad rati0nem subditis reddendam teneri.

5. et Epistola, quam Columbanus ad Bonifacium scripsit, lue lenter commonstrat. in Hibernia haud viguisse persuasionem, Po lificem in rebus fidei nunquam errare posse χ. Ila consideralionum similiterque opusculi a manuscripti v auctor; et olim iam a defensio declarationis fleri gall. s ex hac epistola contra Rom. Pontificis i

saltibilitatem argumenta colligere lentaverat. Quomodo Quia C lumbanus scripsit: α Forte non bene vigilaxit Vigilius v. Interim lamen concedit opuseuli e manuscripti s auctor p. 3l , Columbanum α nullam do integri lato sidei Rom. Pontificis habuisso suspici ne in n. Cur id non conoederet, quum S. Columbanus praeter illa,quao libelli scriptor assert, etiam hoc dicat, esse calumniatores, qui Rom. Pontificis sidem vocent in dubium, eumque hortetur, ut damnet illos, qui audent 4 infamaro fidei orthodoxae Sedem pri cipalem' η duae ergo societas S. Columbano cum scriptoro nostro S. columbanus quid senserit, satis patet ex hisco eius verbis 1: u Ego pro vobis promisi, quod nullum haereticum Ecclesia Romana defendat contra catholicam sidem; sicut discipulos, ita decet sonii re de Magistro. . . duidquid dixero aut ultio aut orthodoxum, vobis repulabitur; laus enim magistri in discipulorum suorum doctrina est... Non enim rivo puritas, sed fonti repulanda est... Γtergo honore Amstolico Bon careas, conserva fidem Apostolorum, consirina testimonio, robora scripto, muni Synodo, ut nullus libi iure resistat. . . Haereticorum enim receptio, ut audio, vobis repulatur, quod absit credi rerum fuisse, esse rel fore. Dicunt enim, Eutychen, Nestorium, Dioscorum, antiquos, ut Scimus, haereticos, a

48쪽

- 48 Vigillo in Synodo, nescio qua, in quinta recept 0s suisse. Ecee ea sana lolius, ut aiunt, Scandali. . . Fos desineti sumus eathedrae S. P tri: licet enim Roma magna est et vulgala, per istam cathedram tantum apud nos est magna et clara . . . Quidam litteris suis vos mihi cavendus significavit, tanquam in Nestorii sectam decidentes: et iuxta meam bonam de vobis aestimationem sego enim eredo semper eolumnam Ecelesiae firmam esse in ramo RomaJ 13 responsum variavi . . Da S. Columbanus . Mirum sane est, si quis ex eius epi-sl0la argumentum contra S. Sedis insallibilitatem elicere velit.

Lonorii ad Sergium epistolae. l. In Honorii eausa lolies agitata, ut argumentum contra apost litae Sed is insallibilitatem ex ea erueretur, ante omnia demonstram dum erat, Honorii ad Sergium epistolas in sensum a catholico dogmate alienum non modo trahi posse, sed etiam sensu orthodoxoerponi non posse. Id enim ossieti exhibendum est Honorio Pontifici, quod nulli viro probo ei honesto negatur, ut videlicet eius verba Sensu sano exponantur, quamdiu de perverso non constat; imprimis autem haereseos nota non facile inurenda est cuipiam. Et vero quum quis a Verbo assumptum esse hominem dicit, Nestorianum id quidem videri possit; an ergo ubicunque pro assumpta human tale hominem assumptum legimus, Nestoriana haeresis suspicanda est' Sententiis quibusdam multi olim recte usi sunt, quibus postea, quia haeretiei illas in suum converterunt sensum, abstinendum est.2. Caelerum nullum laeessunt negotium Honorii ad Sergium epistolae, modo lota, quae iis continetur doctrina, et Ponti scis mens, ipsis literis salis expressa, allendatur.

1 In Bibl. Palr. et edit. Migne legitur in ramo. Γt e contextu, in quo de plurium vocabulorum etymologia agitur, satile constat, alludit S. Colum-hanus ad derivationem vocis Roma.

49쪽

- έ9 Reiecta imprimis ab Honorio est salsa Sergii argumentatio, in Christo propterea unam naturalem) ad millendam essu voluntatem,

quia, si duas in eo essent voluntates, altera alteri esset contraria: illique assertioni ab Honorio opposita est haee vera sententia, in Christo non fuisse voluntates contrarias, quia in eo non fuerit perversa concupiscentia. Atque id sussiciebat edixisse, quum lota Sergii argumentatio eo conVelleretur. . Postquam epistola priore dixit Honorius, a Verbo assumptam esse carnem a manentibus utrarumque naturarum disserentiis v, ita pergil: a Unde et unam toluntatem salemur Domini nostri Iesu Christi, quia prosecto a divinitate assumpta est nostra natura, non eulpa; illa profecto, quae ante peccatum creata est, n0n quae post praevaricationem viliata v. In subsequentibus uberius evolvit hanc sententiam, in Christo nullam suisse concupiscentiam, non a legem aliam in membris v . Verba illa: u una x0luntas v adeo nunc i pugnata, quo sensu sunt accipienda Scriptor fissilibet verba sua, quum de se non satis clara sunt vel in controVersiam vocantur, e Sermonis contextu el ex argumentis, quibus sententiam suam sulcit, exponi cupit. Secundum hoc principium explicanda etiam sunt illa, quasi maxime urgentur, Honorii Ferba. Illa a una voluntas a estne prooetae intelligenda humana, an divinar Sino dubio iv alia. Hoc enim Sequitur ex argument0, quo

utitur : Non erat in Christo, sicut in nobis, illa lex membrorum, de qua loquitur Apostolus, repugnans legi mentis. viliata nimirum eoncupiscentia; ergo sic lanium prorime inferre licet) non erat lex

duplex seu duplex voluntas humana in Christo, sed una lanium x luntas humana, voluntas illa bona seu lex mentis. - Sequitur idem ex verbis proximo praecedentibus, quibus asseruerat Honorius,

a manero utrarumque naturarum disserentias n. Certo hae non mansissent, si una illa voluntate intellexisset divinam, sublata humana. - Γndo palel, Ι0annem Abbalem recte dixisse, Honorium do a lanium voluntate humana, proxime quidem, Verbis illis egisse. Asserendo igitur unam voluntam humanam in Christo simulque dueendo, e mansisse utrarumque naturarum disserentias s et quidem v integras v, ut in altera epistola prosletur, tum negative lum

50쪽

positive asserebat duplieem abs0lule in Christo voluntatem, divinam videlicet et humanam: negative quidem, refellendo Sergii a gumentationem pro una naturali X0luntate; positive, quum sane, qui naturarum disserentias asserit et quidem integras, iam divinao

quam humanae naturae prosileatur oluntatem.

Nihilominus quum Sergius divinae et humanae voluntatis mentionem fecisset et Honorius de utriusque etiam naturae operationibus agal, id quod de una voluntate asserit, alio etiam sensu, qui tamen e prini e sequatur, recte ad millitur. Quid enim eoncludendum est ex eo, quod in Christo, in quo integrae manserant naturarum disserentiae, non erat voluntas humana altera rebellis seu lex membrorum, sed voluntas tantum bona Concludendum sane, hanc bonam Voluntatem humanam ubique esse eonformem divinae, adeo ut, quemadmodum duo homines, qui idem volunt, unam eandem quo sensu morali j voluntatem habero dicuntur, una eademque sensu morali) sil utrarumque in Christo naturarum voluntas. Una igitur in Chri Sio 1 oluntas est, qualenus bona voluntas humana semper conlarmis est di inae. Undo quum Honorius, duas naturas integras asserendo, duas etiam asserat v luntates naturales, et quum porro, Villatam in Christo. voluntatem et hine pugnam negando, Voluntatum asserat conformitatem seu unitatem moralem; cur voci et unius 10luntatis v non tribuamus sensum illum, qui e tota illius doctrina ex identer sequitur Τ Hon rius igitur unius voluntatis vocem eodem sensu usurpasse recto dicitur, quo Contilium Lateranenso a. 649 sub Martino i habitum, theandritae operationis vocem ad millii, videlicet ad demonstrandam utriusque operationis et unitionem x, et, quod gravius est, quo Ipsum Concilium Oecumenicum VI duarum voluntatum eontensum praedicavit.

3. Cels. D. de Hesele, Episcopus nolletiburgensis, in libello, qui

Inseribitur a Causa Honorii Papae n, hac rali 0ne vult ex incere, Honorium in Christo unam tantum agnovisse Voluntatem natur tem : a Bonorius, inquit, sic argumentatur: Christus assumpsit eram humanitatem. plenam naturam humanam, non vero Bal ram humanam peccato eurruptam, sed illam, prout anto lapsum Diuitigod by Cooste