장음표시 사용
41쪽
inis velim eius patriam , ingenium , sudia, min inaniter ex ptus , Archidiaeonas, S Thilii,
res & quantarum suam coeperit spargere H rarius Ecclesiae Andegavensis creatus est. Bisis resim nius asserat . Berengaeriam in hac civitate A M. Patriam Taeronis In Galim habuit Bero- degavensi , consentiente & annuente Eusebio e sarius Sacramentariorum Parena , ut testantur gnomine Binuone ejusdem urbis Episcopo , suam Deo imis . sve Theotiantis Dodicenss Essem coepisse spargere haeresim anno millesimo tristasi pus, S. Anselmsu , Beniadas Constantiensis. & mo quinto . Ast . circa exordium Berengarianae alii. AEtatem adultam cum attigisset Beren3-iua, Haereseos , di consortium Eusebii Mummis An. traditus est in disciplinam Falboni qui tune degavensis Episcopi cum Berengariana Haeresi scholani Camotensem moderabatur, & postea hallucinatum sui me eminentissimum Ansalium ejusdem Camotensis Urbis creatus est Episcopus. Parentem asserunt Periti Critiei. Et primo Hine obiter corrigendum est Inemoriae lapius , quidem , Berengarium suam non e cepissa dissem iis quem passus eli Gersonius sacrae Facultatis Pari- nare haeresim anno millesimo trice limo quinto . Iiensis Cancellarius celeberrimus , dum ait, BF patet ex Epistola Deo ini, seu Threeυini Epiis rangaritim Sacramentariorum parentem Priri scopi Modicensis ad Hemriexm III. Imperat, Abis Iardi fuisse discipesvm . Qua in te manife- rem , qui cum consanguinitatis gradu erat consum esse anathronismum ex eo praesertim liquet, Iunctus . in ea quippe Epistola , quae tempore quo Pinus Maesar a posterior ruerit Berengario, Baronii mutila erat, & nune integra legitur M. α pluribus annis post ipsun obierit . Non potuit mo v I, Analee . pag. 296. di seqq. a Mabillonio ergo Berengarius , qui Sacramentariorum P - ex Codice MS. eruta Deo inus , Tu bium eo-stimavit haeresim , esse discipulus Petri Abaeta nomento Brunonem Episcopum Andegavensem in , qui tamen alterum Berengarium discipulum In suspicionem Berengarianae haereseos veni me.
habuit E iseopum Pictavi ensem , qui in fratiam Porro Eusebium Brunmem anno tantum milies Praeceptoris sui Abaelardi Apologiam acrimoniae mo quadragesimo septimo in Episcopatum Ande s lenam adversus Sanctum E ardum scripsit . navenisin Huberta successisse certis argumentis eiulanti. & vertatili ingenio , atque ad no' demonstrant San Marthani in Episcopis Anden, vitates maxime propenso praeditus snt Berengm vensibus . Longe itaque vero similius est . Hae rius , Ac eam ou rem sanctissimus eius praece- resim Berengaria prodiisse anno millesimo qua mor Giberiss saepissime illum adhortabatur , ut dragesimo septimo, sedente Clemente II. summo a regia via. hoc est . ab Apostolica fide , & Pontifice, ut testatur vetus Exemplar Floriaeensa ab illibata sanctorum Patrum doctrina non de' Historiae Francorum a Roserto usque ad obitum isecteret . At Berengarius elaιαν ingenii Imita. Philippi I. quod editum est a mesonis Tomo . , ipsius Magistri sensum non adeo eurabat . IV. scri pr. Francorum . Secundo , uantum attiis
discis, νωm pre nihilo repurabat , luror edi net ad risuiuim cognomento firmGnem Andega. iam Anium rentemnebat , ω novis verborum vensem Episcopum, suem Berengarianae haereseos
anterpretarι- bur euiusdam excellentiae laudem -- propugnatorem acorrimum fulta asseverat Bar,
nari , qualitereumque poterat , adfectabo , Rit nius; fatentur quidem periti Critici. hune Anti-GMA--- lib. I. de Comaeis di Sanguinis nitem infamiam Haereseos apud nonnullos subiis. Chri inritare in EMeharisia . Mine s. Frauem se, quod Berengariam Arcludiaconum suum erro-ι- , qui in ingenium ac mores Berengarii sui res Publicantem non coercueris, non exeommuni disti phli iam penitus introspexerat, Praedixit mor' carit , eiusque Haeresim , & excommunicationemeti proximus qualis suturus esset , dum illum, ceteris Episcopis Eneyestea Epistola votas non eui Daemonem blanditiis multos corrumpere ten- secerit hunc ramen Antistitem a Berengaria antem assistere cernebat , Omni, quo potuit, na haeresi revera immunem MD probant nisu a se repulit, sicut legitur in veteri frag- multis momentis . Primo , quid istud Eusebiamento, quod extat in Bibliotheca Floriacen- Cognomento Brunonis Andegavensis Episcopis, ex induima MAmesburiensi lib. III. de G cum Berengariana haeresi consortium niteba. sis Regum righvrum , de ex Henrico de κni dumtaxat fama hae in re mendari , situ seram, lib. g. De eventibus Anglia cap. II. Post que sparsis rumoribus, quibus modυinus Episco- obitum T. Fiabeni , Berengarius Turoner ει- vus Leodicensis . & Dinandas Ta mensis Ab. trium solum reversus est , ubi Turonensi has facit rus, quam par suisset, fidem adhib scholae praesectus magnum sta peperit nomen. runt. secundo, quia nulli scriptores, qui Eusebis Quamvis enim Berengarius , teste Guismiando Brumni Episcopo Andegavensi suppares fuerunt. loco mox laudato , levis litterature esset , at- fuerunt, serengarianae Haereseos notam inusserunt. tamen , eum id temporis liberales Aries in non Hugo Lingoniensis Episcopus, non fran. Galliis pene obsolevissent , in tanto bonarum cur, Non Guirmuravis, non Algmur, qui omnes in litterarum squaliore peritus pro tempore visus Berengarianam haeresim calamum acuerunt. Tero est Berengarius . dignusque judicatus , qui in tio, in nullo Concilio, nec apud ullum Summum Eeclesia S. Mamriar Turonensis Camerarii ac Pontificemi Eusebiar Bruns Episcopus Andegavensiis Thesaurarii dignitates obtineret. Verum . re' delatus est ceu haereticus; immo, adfuit eum aliis
lictis postea Turonibus, in Urbem Andegaven- Episcopis svnodo Remensi a Leone IX. Pontifieesem te se contulit Berengariar, ubi ab Eusebis, Maximo celebratae, ut constat ex Actis illius S . cognomine Brunono illius urbis Episcopo, perhu- nodi. Quarto, si Bruns Andegavensis Epi
42쪽
scopus vel levissima haereseos suspieiona suisset a-
spetias, certe non minus ei, quam ipsius Archi- csiacono Berengaris professionem fidei imperassent Episcopi, quam tamen ei imperasse . nulli bi l situr . Denique, sebius Briano Andegavensis tapiscopus fidei tuae integritarem luculenter proba tam reliquit in Epistola ad Berenga νιum data post ultimum Concilium Romanum in causa Bereng rii habitum, cum iptum Berengarius per litteras obtestatus suisset . ut so π Ga ridum Manici Cl ricum Andegavensem sta iudire audiri facerer iutibro B. Ambrosii de Sacramentis. in hac siquidem epiliola , postqtiam Eusebiat Brimo Episcopus Andegavensis protulit verba, quibus Christus Domi. nus Saci Sanctum instituit Sacramentum. diserte profitetur, se firmiter credere, Verbi Divini, per quod omnia facta sunt, virtute & effectu, panem& vinum post consecrationem verum Christi Cor. ius & Sanguinem fieri, & ejus rei modum, Dr inemqtie non esse inquirendum. His momentis a Berengariana haeres purgatur Eusebius Bruno Episcopus Andegavensis , qui tamen a negligentiae culpa , cujus causa suit nimius in BerengΡrium Archidiaconum' suum amor, excusari mini, me potest. D. Quaenam fuerant praecipua Berengarianae haereseos Capita λM. Berengariana haeresis instar Hydrae multis erat instructa capitibus. At enim Berengarius Prὲ mo baptisma parvulorum evertebat. Secundo, i sitima coniugia destriaebat, licitam esse cum sediminis omnibus scortationein persei Ela fronte estii. tiens. Tertio, Chii Ilum Dominum es aulis ianuis ad Discipulos ingressum negabant. Verum, haec tria illa suae haereseos capita, quae ut testatur t-nrundus lib. I. nee aures pessimoνum Itistinera ρωerant , abiecit postex Berengarius, totusque incubuit in defensionem & propagationem hujusce quarti suae haereseos capitis, quo inficiabatur realem praesentiam Corporis & Sanguinis Christi in Euch, ristiae Sacramento, & conversionis substantialis patiis Se vini in idem sacratissimum Corpus &Sanguinem veritatem. Scio, dot issimum M abillonium para g. 3. partis a. iaculi 6. Benedictini, quod eli Ecclesiae undecimum , multis momentis probare , Berengarium non negasse presentiam realem Corporis & Sanquinis Christi in Eucharistiae Sacra. mento, sed soluin renuisse admittere transubstantiationem,seu conversionem substantiae ixanis &vini in Corpus & Saneninem Christi, ita ut dumtaxat B ν garius putaverit. realiter existere in Eucharistia Corpus, & Sanguinem Christi simul cum substantia panis Eduini. sicut modo asserunt haeretici Lu- therani , qui Impanarianas errorem mordicus deissendunt; sed, ne in hoc doetissim' MuM . io al- sentiar, duo presertim obstant. Primum est, nucidia raucus. Suismundus, Auerus , & alii Scriptores coaevi, qui totis ingenii sui viribus Beren. sarii haeresim oppugnarunt , diserte asserunt . it. um aegine praesentiam realem Corporis & Samguinis Christi in Eucharistiae Sacramento . Alterum est. quod nullus horumce Scriptorum, quos mox laudavi, hune Imporitonis errorem Bereno R I Α - - gario tribuit, sed solum quibusdam eius Sem.
loribus propugnatum fuisse innuant. a Ad illa itaque testimonia . quae profert Mabillonius , &uibus Berengarisae praesentiam realem Corpori sila anguinis Christi prima fronte fateri videtur, titantum negare transubstantiationem , seu conversionem substantiae panis , & vini in Eorpus fieSanguinem Christi . dicendum est , fieri quidem
potuisse , ut Berengarius haereticorum more , quisbi parum constantes calidum, & frigidum simul ex eodem Ore perstant, oppressus ac vi eius Catholicorum rationibus si mula vetat sub quibusdam verborum involucris , se tandem ad fidem Catholi eam de praesentia reali Corporis, & Sanquinis Chri. sti in Eucharistia acceuisse ; at consessionem illius secatam , subdolam , & minime sinceram suisse , nec illum ex animo praesentiam realem Corporis & Sanguinis Christi in Eucharistia , quam verbis se agnoscere mentiebatur , admisisse ; quod etiam idem Mabiu ius sub finem ei. tati paragraphi ingenue fatetur . Verum enimvero . hic fuit , eritque semper versipellium haereticorum genius , ut principio , ne Catholicorum animos offendant . 8c a se prorsus a alienent , ad avitam Ecclesiae fidem verbis
quam proxime accedant , at mente revera re
cedant . Hi ne ex Historia Ee lesiastica eom. pertum h1bemus , tantam , tamque diutu nam Arianorum cum Catholicis quarto Ecesesin saeculo de verbis , verborumqua sensu fuisse viti litigationem , quam etiamnum in recentibus Arianis in Sorinianis nostri temporis redivivis conspicere licet . Verba siquidem mutant haeretici , nunquam tamen , aut raro mentem . Quapropter Berengariuι , etsi , mutatis pro loco & tempore verbis, quandoque m suis seriptis innuere videatur, verum Corpus' 8c Sanguinem Christi Domini esse in Eucharistiae S, cramento sicut ex inultis testinaonus ex ipsius operibus depromptis ostendit Mabillonius rem
ipsam tamen privatim interpretando , errorem mente retinuit.
- a Nemo tamen negaverit fidem verbis e-- iusdem Berengarii , qui post Concilium R - Ἀ-
is num anni I p. scribens opusculunt a P. Marisse tene Anecdot. IO. IV. pag. I . vulgatum d se sendet, ae sustinet agnoscere se praesentiam revia tem Corporis Christi in Eucharistia; simul v
nessat unquam a se affirmatum lubstantiam is panis post consecrationem a me; quamquamis in Concilia sententiam illam suam ea de reis verbis ambiguis Obvelaverit . Ex quo sequituro Berengarium a priori sententia contra praesenis tiam realem ita recessisse, ut in sementiam ta- is men plane catholicam non descenderit . Ense verba Berengarii: Conferari enim ρ in m ρο -- num in Aitari non est destrui subiecta panis or, , vim per corruptionem sui . Ouineumque enimis consecratur non amittis quia erat; sed in metitu ,, quam erat provehitur; o quieremque prenuneiae se agirmatio nem hane panis o υinum post cons
ri erationem sunt corpus Christi , er sanguis . n is cessaris mentitur , si normationi huic auferat M νει
43쪽
,, μι subiectos terminos, qui sunt pauis , ω υἱ- is num post consecramionem ruri praedicaras εῶ suntia Corpus Chrili, re Sanguis. D. Fuitne naec Berengariana haeresis ab Eccles a statim ae erupit damnata, & a Scriptotibus riclesiasticis coniurata λM. Berengariana haeresis , cum primum prodire ecepit , ab Ecclesia fuit profligata in inultis Conciliis , videlicet in Concilio Romano sub M IX. anno ML in Conventu Brionensi , in Conciliis Vercellensi, & Parisiensi eodem amno celebratis: in μονentino sub Ilidiore II. anno MLU. & in Turonensi indicio eodem anno : in Romano sub Nicolao II. anno MLIX. in Resue
masensi anno MLXIII. in Pictaviensi anno MLXXV. in Romanis duobus sub Grosoris VII. convocatis anno MLXXVIII. & MLXXIX. da quibus Conciliis suo loco . seu in proximo Col. loquio disseremus. Viri etiam doctissimi hane Be.
rensarianam haeresim praeclaris editis lucubra. tionibus impugnarunt , quos inter censentur Adelmannus . Imrga Lingonensis Episcopus , La raneus, Duranaus Troarnensis Abbas, Guit-
mundus, & Algerus. Quorum opera in Colloquio
D. Tot in Conciliis damnatus Berengaritis, totque illustrium virorum scriptis confutatus resi-Puitne tandem aliquando a sua haeresi λM. Post varios casus ac lapsus , ancipitem
que fortunRm. tandem Berengaritis circa annum
MLXXXIII. ad meliorem frugem Conve sus ab haetelio sua vere resipuit , & Catholicam fidem quam antehae impugnaverat , constanter usque ad mortem professus est . Haec sane mutatio suit dexterae excelsi , nam sincere haeresia chae conversio est rara avis , alboque simillima corvo . Hujus sincerae Berengarii conversionis fidem siciunt veteres membranae Laureaeenses ,
Curius Floriacensis Monachus in Chronico Senone usi , quod tonao a. Spici legit Dacheriani in Gerium est , milielmus Malmesburiensis l: b. g. De gestis Retum Anglorum , Hiadebenus Ceno. inanensis Epascopus , qui demortui Berengarii Epitaphium versibus condidit, in quo tamen inviam suam diaulo liberius excurrere sivit , & ,
ut ait Millelmus Malmesburiensis . metas , rae laudis amore incitatus transitivit. Circa eius.
dem Berengarii poenitentiam , & verum ad Ecclesiam Catholicam reditum consentiunt Baldriaeus Burgulensis primum Abbas, Et Dolensis pol ea Episcopus, sanctus Antoninus parte 2. Chronici tit. I 6. parag. ao. Vinceturus Bellovaeensis
in Speculo HilioriaIi lib. 23. cap. 3o. Mariis uxis Polonus , Joannes Mabilionias, Natalis Alexander, Antonius Pasius , & complures alii scripto. res moderni . Mirum autem videri non debet , quod Eurenius de veritate poenitentiae Berengarii convictus non fuerit , cum antequam Franciscus
de Rosa Antecessor Andegavensis singularem librum De vita , haeresi s paenitentia Berengarii edidisset, haec Historia maenis tenebris oblita sum rit. A B revarii obitu Turonensis Ecelesiae S. Atinivi Canonici justa Berengario in communi
ne Eeelesiae defuncto perisivere soliti , quot amnis ad eius tumulum , qui in Claustro S. CUmae nigro lapide strato, detrito Epitaphio , visitur ,
seria Paschae terita conveniunt, ubi psalmum Da profundis pro animx Berengaνii recitant , nul lx tamen Collestia, ut vocant, adhibita. Hoc autern
S. CUmae Claui rum extat in Insula Sancti C .mis Turonicae Civitati suburbana , in quam In
sulam Berengarista linceram acturus 'nitentiam
seressit , & Saeculi pompis renuncians, Domin militavit usque ad mortem , quae , ut testatur ii, rus Malmesburiensis lib. 3. De gestis Regum Anglorum , contigit die Epiphaniorum seu die sexta mensis Januarii anni nullesimi octogesimi octari . Utinani Haeretici nostri temporis, qui B
revarium sequuntur errantem, sequantur & pomni tentem, atque illorum seliet , diuque optato
ad Ecclesiae Catholicae stremium reditu, gaudium de illorum poenitentia sit in Caelo , & unum in Terra fiat ovile Cluilli. D. Oetarem ipse vehementissime non solum ut haeretici nostri temporis . suis abjectis erroribus , in sinu in Ecclesiae Catholicae reverterentur , sed e iam , ut Ecclesia Orientalis amico scedere pacis cum Ecclesia Occidentali sociare.
Iur , quam Iamen aegre admodum videmus esse
etiamnum diu;sam senello schismate , quod , ut me jam praemonuisti , a Michaelo Creulario Pa
triarcha Constantinopolitano tenovatum ac firmatum fuit undecimo Ecclesiae Saeculo. Scire au. tem velim veram . N praecipuam causam, cur ehaei Ceraurius Patri ita ha Constantinopolitanus schisma Photianum undecimo Sectato renovave.
rit, & vinculum Communionis Ecclesiae Graecae, seu Orientalis, cum Latina, seu occidentali ab
M. Anno millesimo quinquagesimo tertio Mi- Maia Cerularius, qui jam decem abhinc annis Ecclesiam Constantinopolitanam regebaζ fuerat enim Patriarcha Constantinopolitauus
anno millesimo quadragesimo terrio In auguratus in Ecclesiam Lxtinam , seu Occidentalem , totis suis viribus debxcchari coepit , &Epistolam suo & Leonis Acridani Archiepi laci.
Da nomine ad Ioannem Tranense in in Apulia Epilcopum eodem anno scripsit , dc aliam anno sequenti , seu millesimo quinquagesimo ruario , ad Petrum Antiochenum Patriarcham edit epistolim , quae ambae foedis in Latinam Ecclesiam scatent calumniis . Ut autem -- μὰ ι Gratiarias suae ab Ecesesia Latina separati
nis causam aliquam praetexeret , quosdam illius mores temere damnavit, eaque contra ipsam protulit accusationis Capita. Primo, culpavit Latiis nos, quod Azyma consecrantes, eum Judaeis cominmunicarent . nec aptain a i sumerent Eucharistiae conficiendae materiam . a. Quod suffiscata commderent . 3. Quod barbas raderent . 4. Quod Sa batis ieiunχrent . s. Quod immundorum animaistium carnibus vescerentur. 6. Quod Monachi L
lini carnes ederent . I. Quod Latini primam Quadratasimae hebdoma ana, nee non quinquagesimae , carnium esu violarent . 8. Quod saeto
44쪽
Symbolo particulam . Fisso quo , addidissent, &male de Spiritu Sancto sentirem. p. Quod apud
Latinos, duo fiatres duas sorores in uxores duiscerent. Io. Quod inter Missarum solemnia tem-Pore communionis Minis rorum alter alterum
oscularetur . M. Quod Latini Episcopi annulis ornarentur, ceu Ecclesiario Sponsi . Ia. Quod Latini Episcopi ad hellum prosciscerentur, Ac in
nus Has humana sanguine contaminarent . 13.
Quod unicam mersionem in Baptismo usurparent . I 4. Quod salem io os Baptizatorum i m. mitterent. is. Quod nee Sanctorum Reliquias , nec iactas Imagines venerarentur. 16. Quod ALDLia Qtiadra si mali tempore non cantarent . Haec mi aeculationis Capita. quae in Ecclesiam Latinam congessit Misael in lanas Patriarcha Constantinopolitanus, ut hoc pacto renovatum Ris schisma aliquo rationis fuco obducere posset . Sed Mile ostenditur. Graecos, non propter illas Latinorum consuetudines, quas Michari Creuiarius carpebat, a Sede Apostolica avulsos , sed magis Propter quaedam momenta saecularia , quae Λει- chaelem Certitaritim ad hoc facinus perpetrandum adduxerunt. Uerum enim vero, qui apud Graecas cordatiores, nec sublestae fidei extiterunt ,
tacere fassi sunt , Latinorum de Spiritus Sancti processione sententiam , Azymorum usum , aliasque consuetudines. quae dissensionis praetextus erant, haereseos insimulati non posse ; atque id etiam probar eoneordia, quam taepe Latini inim uni cum G meis . ex quo MMιών Patriarcha Constantinopolitanus a B sitio Macesone Imperatore in or linem redactus primum fuit . Nihil quippe in his eoncordiis, seu unionibus Ecclesiae Graecae cum Latina , de Dogmatibus & consuetudinibus Latinorum actnm eli . cum tamera a temporibus sextae saltem Synodi generalis Graeci Probe compertum haberent Romanae fidei capita unum esse , quod Spiritus Sanctus a patre, filio. ue procedar. Id prosec o noverat apprime H risu, vir immensae eruditionis , qui nihilominus de hoc articulo litem adversus Ecclesiam Latinam mi ea non movit, quam se a Nicolao I. Pontifice Mazimo dam viarum accepisset - Hinc est quo lsub Mono dicto Sapiente Imperatore , detruso e Sede Constantinopolitana Photis . pax Orientalem inter & Geidentalem Ecclesiam fuerit redintegrata . absque ulla vel minima circa res Theologicas ae Latinorum consuetudines disceptatione, Quia, Pereus Patriarcha Antiochenum in Epistola ad Mictae em Graiarium improbat quidem particulae Filio tio additamentum Symb is factum , at non ut haereticum , nec Propter quod continuo scindenda esset Ecesesia . Extat etiam inter sanctiones Iuris Graeco. Roma iri Epistola Passii Actidani Archiepiscopi ad Hiadria--m II. Papam, in quae fatetur . yami momorroffendi Ia esse , propter quae scisso Ecclesiarum acciderit. Haec, alia aue id genus legi possunt in Iure orientali, seu Uraeco. Ron ano quod e NIs Imperatorum, Patriarcharum , de Prasullini Decretis conditum est, typisque seme, ac tremm exculum filii ab Edmundo Bene iam primum , postea a BrWquanta Frebero ex Iecensione Ιο--
nis Leanclavii. Non igitur propter quasdam set tent has aut consuetudines Latinorum a Mishael Cortitario damnatas Graeci sese a Latinis factoe schismate tepararunt, sed potius propter quaedam
saecularia momenta , quae metae em Cerialarium Patriarcham Conllam inopolitamim ad renovandum Photianunt schi a compulerunt. D. Quaenam sunt saecularia ista momenta, quae Mehaelem in linium ad rev vandum untlecImo E esiae Saxulci schisma Photinnum adduxerunt λM. Horumce momentorum saecularium unum
instar omnium fuit praeceps & ambitiosum desiderium Mishaelis Ceri ni, qui Episcopi univer satis titulum ambiebat , seque Romano Pontifiei aequalem fieri modis omnibus adnatebatur . Hi ne, superbus ille Patriarcha. statim ae Ecclesiam orientalem nefando schismate ab Ecclesia incidentali divulsisset , calceos rubros induere coepit , ut se Romano Pontifici aequalem significaret , sicut leuatur Ioannes Sol res Cum lata Scriptot Graecus in Breviario Historica , ubi haec habet: aggressus est etiam Micnael Cerularius γ
eca tincia indiaere ealceamenta, antiqui Saceia tis morem hune asserens, Udirret bis aeti novum
Pomι feem . Ex hac immoderata Michaelis Creut νιε rambitione ortum habuit dirum illud schisma. quo orientalis Ecclesia Occidentali etiamnum s
D. Numquid Romani Pontifices, quibus ex OG ficio resimen universae Ecesesiae incumbit , hanc immanem Gebaelia Cerularia Patriarchae Comstantinopolitani fregerunt audaciam , tuaque authoritate impedierunt ne , Inducto ichil male ,
discinderet Ecelesiam pM. Sedebat tum rem paris In Cathedra Petri Leo lx. Ponti sex Maximus , qui ut m ae is
Comuni schisinaris Auctoris emaenein compesceret audaciam, scripsit eruditam ac vehementem Epistolan quae inter eius Eri stolas ordine prima est in collectionibus Conciliorum. In ea autem Epistolae sanctimnum Ponti sex procacissim- schismaticorum Michaelia Crex Larii, Leonis Acridani Archiepiseopi in Eeclesiam Romanam insintus redarguit, eosque adhortatur ad pacem a que concordiam e cunis conservandae cruri studi
sissimus esset summus illθ Ponti sex , Legatosmmbertum Cardinalem Sylvae Candidae Epite pum. Friderisam Cardinesem . & S. R. Eccles. Cancellarium , Petrum Amalphitanum Archiepi-lcopum Constantinopolim misit eum litteris ad Consuminum Monomachiam Imperatorem , & ad Michaelem Graiarium Patriarcham pro Mesesiastica pace concilianda . Legatos Romani Pontifieis henevole & honorifice excepit Imperator, em ab sthismaticorum insidias defendi . & librum . quem Nicetas Monachus Studita contra Ecclesam Latinam scripturierat, de Arymo, de Sabbato , & de aliis Latinorum ritibus, igni advixit. At
sncero animo id non nraestitit Imperator Constan-rimu Monomae s. sed solum Romani Ponti fieix Legatis gratum, savorabilemque sep stitit. tum quin timuit, ne , si aliter sese gereret, in crimem violati iuris Gentium indurreret; tum quia adhuc sperv
45쪽
berabat, se istud aeceptarnm auxilium , quod a
Romano Pontifice postularet contra Franeos. ωve Normannos , qui . Duce Rob rao Guictarda , Apuliam Graecis ereptam ad suam Potestatem iam adiunxerant. Et Calabriam armis devastabant Ubi antem auxilio. quod se a Pontifice obtent
rem sperabat Imperator, frustratum se intellexit. firmando schismati haud parum favi , & Ce-rii Patriarchae desectionem approbavit. Id diserte tradit Georgius MNoebita oratione prima de diffrio, euius fragmentum recitat Ire Allaeaas lib. adversum metringerum Pag. 4ss. Constat etiam hune Imperatorem Constantinum mismacham habuisse prae caeteris familiarem , fit intimum omnium consiliorum suorum participem Miebariem
Phlium , qui promovendo schismati onmem opa- Tam posuit, fit non solum in suis eapitulis Them ogicis, quae Ioannes Gerardus Vossus ei tat, Latinorum dogma de processione Spiritus Sancti a P tre & Filio reprobat , sed etiam in Oratione , quam 4n laudem demortui Ceriainii Patriarchae Constantinopolitani pmnunciavit . in tam hune Patriarcham eo potinimum nomine laudat, quod Propter hoc Theolostiae caput a Romana desciverit Eeclesia. Extat haec mehaelis Phelli scriptoris Graeei oratio in Regis Christianissimi Bibli theca cum aliis eiusdem Auctoris opusculis adhue ineditis, quae doctissi inus noster Combin spraelo parata habuit, sed morte praeventus publica luce donare non potuit. Cum igitur Impera. or Constantinus Monomaetas omnium consiliorum
participem sibi adsciverit me elem Ninum . qui lchisma propagare totis viribus studuit , argumento eu, nunc Imperatorem, auxilio, quod a Pontifice Romano expectabat , non impetrato
schismati , quod Mishaει Cori ris/ ambitione
reptus , molitus suerat . tandem ad lavisse .
Hine est . quod post discessum Romani Ponti meis Legatorum qui contumaces Mithaelem Ceruis Iariam Ae Leonem Acridanum Archiepiscopum ex communicaverint Mithaei Creuiarius authorirate Jmperatoris Cons Mini Monomachi fretus concilium Constantmopoli convocaverit , cujus Decretum eum nominibus viginti Episcoporum, qui ei interfuerunt, Loo Auaritis edidit in disset tatione secunda de libris Ecclesiastieis Graecisum. In hoc autem Coneiliabulo ausus est Mishaei Creti. Iarius in Lesatos Apostolicos exeommunieationis serre sententiam . & nomen Romani Pontificis emibra verbis manisestum est, Anathem2 In Leg tos Sedis Apostoli eae latum , & nomen Romani Pontificis e Diptychis in hac Ceria rii Pseudo. SP
nodo falsis expunctum annuente Imperatore Comsammo Monomacho. His quae in Me conciliabuti Constantinopolitano contra Ecclesiam Roma. nam temere gesta fuerant, Non contentus MAMMI Creuiarias, dedit litteras mendaciorum incalumniarum plenas ad alios Orientis Patriariactas , ut eos a Romanae Ecclesiae communione divellera posset. Petrus Antiochenus Patriarcha ad Mishaolem in larium rescripsit , S multas ab eo propositas obiectiones tamquam leves . frigidas, sutilesque redarsuit, in aliquibus tamen latinorum mores carpit . Quid alii duo Pintia chae, seu AIexandrinus Hiemst itanus, egerint,
omnino incompertum est. Hoe unum certum est,
praeeipuam Graecos inter & iatinos d scordiae exu- tam , fuisse AZymorum ritum in Divinorum Mysteriorum celebratione. Graeci quippe latinos a guebant . quod in eonficienda Euch tistia Ar mis eontra divinam institutionem uterentur, & hoe i atrarent . Ex inverso Latini Azymorum
usum exemplo Christi inmini, qui pridie quam
interetur, Eucharistiam in Pane Azymo consecravit, tuebantur.
D. Quo potissimo sundamento nitebantur Grmei, qui Ecclesiae Romanae vitio vertebat quod A. zymis in eonsectione Eucharistiae , uteretur , &in hoe iudairaret M. Praecipuum Graecorum sundament m in hoe maxime si tun erat , quod negarent, Christum Dominum instituisse sacro-sanctam Eneharistiam Et postremum Pascha cum si iis Discipulis peregi Lis in secundis Uesperis diei decimi quarti lunae νrimi mensis Myan, scut in lege Mosaica prinserinum est, quo die tenentur Judaei a pane ser.
mentato omnmo abstinere, & vesci dumtaxat ammis p assererent vero , Christum institnissa E charistiae Satramentum , fit ultimum Pascha eum
suis discipia is celabrame antecedenti die , seu in secundis vesperis diei deeimi tertii lunae primi mensis Nisan , quo die Judaei pane sermentato vescebantur. Unde colligebant Graeci , Christum non in Aetymo . sed in fermentato Eucharistiam couseeisse, ac subinde nullum in Eeelesia latina
esse Eucharistiae Saeramentum, quod legitimam . teri seu tune si timentato, ad illud conficiendum nouutatur. Verum illud Graecorum fundamentum Dyptichis delere, ut testatur iam citatus minimo Meroehita in fragmento, quod Leo Aliatius Ioeo mox laudato recitat, ubi naec leguntiar: Ciam re
Imporatoris Constantini Monomachi adversus Papam indignaris inde exorta esset idest, propier
non impetratum contra Normannos auxilium
quod Imperator a Pontifice postulabat ) ιumma impetu , scilicet Cerii larius , ferebarin in unione minis que Getesiae disreonda iure Patria
non sermonιbus , non eongregarionius . sed stamandato Principis eam ν liquis , qui sub se erant, Praesulibus numera qtiidem pusillo reprictis, nomen
Papae ipso facto erasis, inde dissetisionem mestius.
eadficiam plane ac ruinosum est . atque Scripturae Saerae e regione oppositum. At enim, prima dies Aetymorum, qua ex Praescripto ieqis erant obstri.
Ehi Judaei abstinere a pane sermentato , de vestitantum AZymis , incipiebat a secundi vesperis diei decimi quarti lunae primi mensis Nisan , ut
diserte asserit Scriptura sacra, omnesque ad unum fatentur Interpretes . Porru Christum Domi nnm
prima die Azymorum instituisse Encharistiae S eramentum post Coenam legalem , in qua eum Diseipulis suis Agnum Paschalem eomedit .
conceptis verbis tradunt saeri Euan elistae Mat νbaeus , Mareur , O Ludin, non istitur Christus Dominus , ut dictitant etiamnum Graeci Euehais
ristiam instituit, de ultimum Pascha peregit ia
46쪽
secundis vasperis diei decimi tertii lunae primi
mensis Nisan. Telii inoma trium, quos laudavi, Evangelista rvin afferentium, Christum prima die Aetymorum instituisse Eucharistiae Sacramentum,& Agnum Pa ualem comedisse cum Discipulis
suis, clariora sunt, quam ut tergiversatione eludi , aut detorta aliqua interpretatione obicit rari rassint . Sie enim Matth.nu cap. 27. U. 17. scri it : Prima aiatem die A morum aereserunt Di-
Dipuli ad Issum dirent ι : Mi vir paremus tibi
comedere PasMaλ S. Marcus cap. I . U. I 2. ait:
ο primo die A moriam , quando Pascha immolabant, Judaei, diciant ei Disipuli: quo vis eamus. F paremur tibi ut mandures Pascha Postremo S. Lucas cap. 22. v. 7. haec habet: Venit orem dies Ad morum, in qua nocesse erat Oeeidi PasMa. Et misti mirum re Ioannem dicens ἰ rinles Parate πυ- his Pascha , at munduremur . Quibus verbis sole
clarius patet, Christum Dominum instituisse Eu.eharissiae Sacramentum prima die Azymorum ,
quae incipiebat' a secundis vesperis diei decimi uarti , lunae primi mensis disian , qua die di.
ricte vetitum erat I udaeis ne manducarent . &retinerent in aedibus suis panem sermentatum .
Non igitur in pane sermentato Christus Domianus instituit Eucharistiae Sacramentum . ut perperam asserunt Graeci, sed in AEymo , uti erat Praescriptum in lege . Praeterea . si Christus Do. minus, ut aiunt Graeci, instituisset EuchAristiam in secundis vesperis diei decimi tertii lunae primi Mensis Nilan , quo adhue Judaeis fas erat eomedere panem sermentatum, inde sequeretur , Clitii funi Dominum violasse legent . & ant vertisse legitimam diem , qua Agnus Paschalis a Iudaeis comedi debebat . Ex legis siquidein prae . scripto Agnus Palchalis immolari de manducari debebat non in secundis vesperis daei decimi tertii tune primi mensis Nisau , sed in secundis vesperis diei decimi quarti lunae primi mensis M. Ian , qua die . ut saepe diximus, Azymo vel ei tenebantur Iudaei . Christus itaque antevertendo legitimam diem comedendi Agnum Palchalem a
lege ilatutam , violasset legem , patriosque nam res fuisset transgressus . Ouis autem dicere au.
deat , Christum Dominum, qui, ut ipsemet testatur . non venit solvere legem , sed adimNero . voluita in nitima vitae suae periodo violare t pena , quam toto vitae suae tempore ad summos iuris apices Observavit . & ab ea ne latum qui dem unguem descivit λ Quis etiam sibi pertu deat . Judaeorum Sacerdotes. Scribas, & Pharisaeos . qui surore perciti causas criminationum adversus Chrissum sollicite qaaerebant . ipsum quasi violatae hac ipla die legis reum non aec lasse , totque inter testes iniquos , oui in Christum insurrexerunt , nullum extitisse , qui P
laro instaret dicens : Not Iegem habemus , o fricandiam legem debet mori , quia Iegitimam Hem comedendi Agnum Pascha em a lege nostra prinfixam antevertis , o conIra eiUdem legis praueri. pium comedit in Pascha panem fermentariam λCum igitur nec Judaeorum Sacerdotes , scribae ,
Et Pharisaei , noc sacrilegi testes , qui eontra
Christum Dominum falsa testim nia protulerunt, hane legis trant gressonem Christo Domino exprobraverint , illorum hac in re silentium omni turba vocalius clamat , Christum Dorninum, amno quo mortuus est , non antevertisse diem legitimam Palchatis sancitam a lese , nee in pane sermentato, ut Pertendunt Graeci, Saero Sar
istam Eucharistiam instituisse , sed una cum Iudaeis Pascha eelebrasse , seu Aguum Paschalem com isse die statuta a lege, seu in secund1s u speris diei decimi quarti lunae primi mensis Nisan , qua die cum ex legis pnae scripto vetitum esset Iudaeis sermento vesci, illudque in sitis aedibus retinere . mam sello sequitur, Christum D minum post cinnam legalem non in sermentato
sed in Azymo initituisse Eucharistiae Sacrame
Non clam me est . quosdam in Ecesesia Lall. na esse peritos Theologos , qui ad conciliandum Sanetum Joannem Evangelistam eirca supremum Christi Domini Pascha cum tribus aliis Evangelistis, a quibus in i pediem dissentire videtur etsi reapse cum illis plane consentiat λ existimant . Christum , anno quo mortuus eii , situm non celebrasse Pascha , seu Agnum Paschalem non ecimedisse eadem die . qua illum manducarunt Iudaei. At sententia illorum Theologorum longe
lateque discrepat ab opinione Graecorum . Faren
tur siquidem hi Theologi, Christum , anno quo mortem subiit. instituisse Eucharistiae Sacramen. tum , & Pascha celebrasse die praestituta a lege, seu in secund:s vesperis diei decimi quarti tune
primi mensis, quo die sermenti usus Iudaeis erat lege omnino pruhibitus , 6c asserunt dumtaxat , Iudaeos , anno quo Christus mortuns est , in Mjium diem tuum procrallinasse Pascha . nec eadem die cum Christo Agnum Paschalem comedisse . tum quia sicut inquit S. Chrysostomus H, milia LXxXI. in Matthaeum , Iudaei ardentes
caede animos luos statim explere volentes interficiendo Christum , quem hactenus ea pere saepe conati tenere non Potuerant , coacti sunt suu in dimite Pascha s tum quia etiam , ut inquiunt illi Theologi, apud Judaeos erat Decretum Syneis drii, Maiorumque traditio , secundum quam si prima dies Azymorum , quae erat apud illos se. si ivitas idtemnis, quaeque ex lege celebrari deis bat die docimo quinto lunae primi mensis NAsau incideret in seriam sextam. transferretur P scha in alium diem , ne duo dies festi continenter sequerentur . seu prima dies Azymorum. &Sabbatum , quod populo grave erat , eum di bus sessis nee sepellire mortuos in his calidis reis gion: bus , nec alia ejusmodi pia oper nec multum laetariosa Judaei obire possent . Cum igitur anno, quo Chrisus mortuus est , prima Aetym rum dies inciderit in seriam sextam , leu in diem Veneris , qua crucifixus est Christus D minus , Iudaei iuxta synedrii Decretum , Ma.jorumque suorum Iradllionem transtulerunt primam diem Azymorum in sabbatum , ne duos dies sessos coniequentes haberent , ae proinde Pascha , quod seria quinta , seu die
47쪽
Iovis, in quam dies decimus quartus lanae primi mensis incidit anno quo Christus mortuus
est, celebrare debebant qua die Christus iuxta legem Pascha cum suis Discipulis peregit Iudaei
transtulerunt in seriam sextam. Quo fit, iuxta illorum Theologorum lenrentiam, ut Iudael,
anno quo Christus mO Iem Dppe iit, non commdetint Agnum Paschalem , eadem die, qua Christus illum eum Discipulis suis manducavit. Hane sententiam docent gravissimi moderni Theolosi, quos inter censentur Paulus Burgensis Episcopus. Joannes Lucidus, Paulus Forosempronien .sis Episcopus, Onup.rtur Panυinus , Iansenius ripiscopus Gandaventis , Malamatur Soc. Iesu ,& P. Mauduis cons. Orat. Presbyter , qui tamen omnes contra Graecos constanter profitentur, Christum , anno quo in Crucem actus est, Pascha in secundis vespetis diei decimi quarti lunae primi mentis Nisan cum discipulis suis iux.ta lepem peres: sse. ει Eucharistiae Sacramentum post Coenam legalem non m fermentato, sed in Azymo instituisse. Idem proiecto asserere haud pollum de patre Bemar Cong. Oratorii Presbytero alioqui doctissimo. Ille quippe no vum procudat Systeina, in quo asserit, Ch Nilum, anno quo Cruci alii xus eii , nullum reregisse Pascha, sed tantum sub finem diei deei mitellii lunae quem hoc anno ait, juxta suum ea leulum, sed falsum , incidissse in furiam quintam , seu in diem Jovis 3 Sacramentum Euch, ristiae instititisse , eumque seria sexta, seu die
veneris, quae erat, juxta ipsius calculum, dies dis ima quarta lunae primi mensas, in Cruce pe. pendisse, adeoque Pascha Peragere, seu Agnum Palchalem comedere non potui fle. Huius Aucto. ris systema, praeter quam quod scripturae lacrae, di constanti Patrum traditioni palam adversatur, plus aequo etiam sivet Graecis, qui ritum suum de conficienda in sermentato, & non in AZyix o Eucharis ia, ex eo maxime probant, quod
velint, Christum instituisse Eucharilisae Sacramentum in secundis vesperis, seu sub finem diei de. cimi tertii lunae primi mensis, quo die Judaeis uesci pane sermentato iuxta legem licitum erM. Sed de hoc Patris Bemardi iam ν novo Systema. re plura legesis in Tractarui quem edidi de A
floriis G Annis Chrsι , ubi specialem institui
Distertationem ad probandum, Christum, anno quo Cruci astix iis eli, eadem die peregisse Pascha, qua illud Iudaei celebrarunt, idest, in se. cundis vesperis diei decimi quarti lunae primi mensis Ni an, sicut in lege praescriptum est, &in apparenti A ntalogia, quae circa supremum Chri .sti Domini Palcha S. Ioannem Evangelistam inter &tres alios sacros Amanuenies, Matthaeum, Mia eum, o Meam occurrere videtur, concilianda ,
atque iuxta Sia Parrum doctrinam dilucidanda studium operamque posui. D. Licetne modo Latinis Eucharistiam in pane sermentato, de Graecis in pane Azymo consecrare M. Non licet. Concilium siquidem Generale
Floren in anno Mccccxxxv . convocatum definivit in Decreto unionis Graecorum cum Lati-Gro f. His. Tom. IV.
nis, Sacerdotes in Altari ipsum Domini Comus reuinficere debere. tintimquemque iuxta Ecclesia O eL dentalis , Itae Orematis evnsuetudinem. Porro Ecelesia Oecidentalis seu L lina Lepem inlit, qua cautum est, ne Presbyteri Latini Eutharistiam in pane sermentato conficiant. Similiter, Ecclesia Orientalis, seu Graeca, legem condidit . quae v tat Presbyteris Graecis ne Azymum consecrent. Presbytero itaque tam Graeco, quam Latino leopem Ecclesiae, cui adscriptus est, non licet in .srintere. Ualida tamen est consecratio, sive in pane a2ymo, sive in sermentato peragatur, quia,
nec azymus, nec sermentatus mutant Eucnaristiae materiam a Cluillo praescriptam, sive enim panis si azymus, sive sermentatus, est semper, quantum ad lubstantiam, panis, ut multis contra Misbaeum Cerularium Patriarcham Constantianopolitanum evincit Cardinalis Hωmbenαs in Di logo , quem ad calcem Tomi XI. Annalium Ecclesiasticorum attexuit Bamnitis. Idem etiam definierunt Patres Concilii Florentini his verbis di finimus in a mo, sive in fermentato pane err-trem , Chrisi Corpus veraciter eonfici. Graecos ita conficienda Eucharistia panem sermentarum semper adhibuisse, ex eo maxime liquet, quod nota Possit assignari empus, quo, relicto azymo, sermentatum usurpare cς perint . Utrum vero in E cles a Latina semper in consecratione Eucharistiae adhibitus fuerit panis agymus disticulias est, de qua in nostris Coi loquiis in Historiam noni Ecclesiae saeculi multa diximus. & de qunnecdum convenit inter seriptores Latinos. Alii namque volunt, ritum consecrandi Euch ristiam
in pane Agymo fuisse perpetuum iri Ecclesia Latina. Alli pertendunt, Ecclesiam Latinam post
schisma duntaxat Photianum. hoe est post nonum iaculum, adhibere ripisse Panem azymum is Alii denique asserunt, Latinos a temporibus Apostolorum ad nonum usque saeculum indissere ter panem sive azymum , sive sermentatum consecriisse, in quam pos reinam sententiam, ut potae probabiliorem, lubentiuς iple descendo. sed hoe de algumento lege sis Cardinalem Bona lib. I Reram Lis micarum cap. ar. Mabillonium Dil- sertatione De pane Fueharistio A mo s Fe mentato, Sirmoniam disquisitione de Azνmo. Natalem Al xandrum in Panopita adversus Haereses
XI. & XII. saecul. Differtatione XI. Art. III. G parem Itieninum in Commentario Historico
D. Audivi a viris eruditis, praeter istud schisima Michaelis Certilarii Patriarchae Constantinod
litani, quo Ecclesia Orientalis, seu Graeca XI. saeculo ab Ecclesia Oce identali, seu Latina, suit omnino divulsa, aliud eodem saeculo enatum esse in Ecelesia schisma occasione Ioestiturarum quas vocant, quibus principes Laici Episcopos de Abbates pro sua aut horitate constituebam. Sed antequam de hoc schismate verba facere incipias, ex pone, quaeso, in qno situm esset istud Dυsi.
tiarae Ius, quod erva Episcopos, & Abbates . sibi vindicabant Print pes Laiei & unde suam
48쪽
M. InυU Mura nihil aliud erat, quam eonsensus ab Imperatore , vel a Rege datus Electioni factae alicuius ad Episcopatum, vel Abbatiam, &1imul eoneessio bonorum Ecclesiasticorum solemni ritu, signoq ae externo, puta per annulum, di baculum Pastoralem , aut per sceptrum, aut aliud
quodvis Instrumentum expressa. Inu stiturarum Ori.
no prosecta est a munificentia , ct Iiberalitate Ptineipum Lateorum erga Ecclesias , quibus non solum praedia & latifundia eoneesserunt, sed etiam
Regalia, sed Fenda suis Dominiis subiecta, quorum proinde possessiones nolebant Principes laici ut Episcopi & Abbates electi adirent, nisi prius
eorum Elietionem gratarn habuissent , & hominium atque hdelitatis iuramentum ab Episcopis di Abbat; bus electis praestitum suscepissent . Η rumce Praediorum Et Regalium Feudorum accessione locupletata qoidem est Ecclesia , sed istius Principum laicorum consensus, qui elisorum Antistitum, Et Abiarum consecrationem Praecedere debebat, necessias haud natum eius libertatem e.
levavit, quippe quae Episcopis, & Abbatibus et mctis novum vasallitii, seu quoddam genus servitutis imposuit, quam hominio, de fidelitatis juramento Episcopi, & Abbates electi ante consecrationem profiteri , de Principibus Laicis exhibete
D. Core hoc nounm servitutis tenus Catholi- ea Ecclesia , cui Christus Dominus Sanquine suo libertatem Peperiti pati minime debuit, nec du-hito, quin ea aut horitate, qua a Christo donata est, tum temporis usa sit ad compescendos illos conatus Principum, qui ejus libertatem opprimm re, & in eius iura temere involare praesumebant. M. Dubium non est , quin Ecclesiae ius asseristum sit suam contra nuolvis Chrisiani nominis homines, etiam etintra Prinei pes, libertatem Iuen. di , possitqne adversus cujuscumque dignitatis Principes tondere leges, si fines potestatis temporalis excurrant , eos excommunicationis fulmine
pereellere, nisi a coeptis desistant, & mores, quos in ipsis ad tempus toleravit, emendare, immutare , Prohibere & damnare, si in manifestos deis generent abusus, erroresque aut scandali ansam praebeant , aut Canonicum adiunctum habeant .
verum , qnam vis Ecelesa id iuris immediate a
Christo Domino acceperiti eo tamen in causa Immestiturarum statim usa non est , maxime cum Principes laici, praesertim Imperatores, usque ad Ponti eatum Grinisti III. Investituras nullo ae- plo pretio conserrent, immo , de Meles a bene meriti novos in dies episcopatus sandarem , dotaremque ; nec Canonicarum electionum libe tatem opprimerent, sed solum Episcoporum et metiones eonsensu Cleri populique sectas assensu suo
probarent, illisque μυσιAuram gratis conferrent, postquam sequebatur consecra io , quae a Metro. politano fiebat. Verum , hcs fines, quibus se continuerant Imperatores usque ad Pontificatum in
xorii VII. transilivit Hemisus inter Germaniae Reges hujus nominis Iv. sed inter Imperatores III. ille quippe est, qui, spreta authoritate Ecelesiae, Iηυehituris ad opprimendam sacrarem dilectionum libertatem , ad sacrilegam Episcopa.
tuum, Abbatiarumque niandi nationem abusus est promovendo ad sacras hujusmodi praefecturas homines plerumque indignissimos , de Episcopatus per annulum, di baculum pastorulem, quae spiritualis sunt insignia potestatis, propria aut horitate conserendo. Id aegre admodum tulit Gregoriar VII. qui anno millesimo septuagesimo tertici electus in Pontifex Maximus, fuitque libertatis Ec. lesiasti eae & Intium Sedis Apostolicae acerrimus
vindex . Quare , zelo Apostolico accensus Sum. mus ille Ponti sex, videns hune Investiturarum usum in mani sestam desenerasse tyrannidem, C nonum subversionem , Ecclesiasticaeqne liberiatis oppressionem , eum radicitus extirpare decrevit . Prius tamen. ut Henricum Germaniae Regem ad officium revocaetet, omnia benevolentiae & man suetudinis media tentavit. Hunc igitur Regem
bonis Eeclesiasticis inhiantem per litteras & Le. satos amantissime convenit, & vicissim ab eo
litteras aecepit, quibus Henricus Rex suam erga Pontificem observantiam testabatur, eique in causa Iovewtuearum aureos, ut aiunt , montes Pollicebatur. Sed haud sinceram tam .it m Hemisi
Resis reverentiae , obedientiae , 5 promissionum fgnificationem demonstravit eventus. Nec mirum
ane videri debet, quod perfidus ille Rex . in quo
luxuria, tyrannis , crudelitas , avaritia sordida , saerorum venundatio, Eceletasticorum Iur.um nefanda usurpatio, aliaque id genus teterrima vitia dominabantur, promissis non steterit, ea tam fidem violaverit . Et secatam dumtaxat Summo
Pontifici obedientiam exhibuerit. Nee semel lx rum , sed saepius datam Pontifici Romano fidem
sesellit ae fregit Henrietis Gei maniae Rex . At di nim, Postquam Gregorius VII. in Synodo Romana xnno MLXXIV. celebrata in quosdam Here ei Regis Consiliarios excommnnicationis semen. tian. tulisset, ipsique Regi iussisset, ut a consortio, & familiaritate excommunieatorum Ebilin rat , atque smoniatas investituras dimitteret ;Henri s Rex , egregius dissutulandi artifex, sese Gregorio VII. obsequentem verbis praestitit, quamdiu ipsum ingens, validusque pressit Saxonum e.
xercitus, qui ei maximim timorem incntrabat . At, teportata de Saxonibus victoria, quae ei m gnos animos fecit, ad vomitum reversus est Henricus Rex, saluberrima Gregorii VII. monita insuper habuit , Et euncta , quae per matrem suam n tem Auguliam, juxta ac religiosis satam somminam, per Clerisor, per eommunes N -υ, o privaros, amea promiserae . Postmodum quia se rus, in inistim e urit . Siquidem Eecusas , quas in manibus Domini Papa rami redas sis iuramento posueras, solum non AEmisit, veram etiam contra Dereetales patrum Instismion 1 , quibusdam
ad Ireris . o simoniaeis sib Investitura contν-idie, inquit P Ius B riodensis in Mιa Gregorii VII. cap. 6. Animadvertens itaque Gregσrius VII. quod Hemi r Germaniae Rex post Saxonieam victoriam ad ingenium rediisset, smoniacas Investi uras, uti antehac promiserat, non dimisisset, & ab G
communicatorum contortio mi aiaee abstinuisse i ,
seriesit ad eum epistolam , quae est delima libritervi, in qua ei aut horitate Apostol.ca iubet. ut iis
49쪽
i is, qui erant excommunicati , a se reiectis. ab aliquo Episcopo poenitentiam , dc absolutionem petat . illum ad hinceram Sedis Apostolicae obe. dientiam vehementer adhortatur , significatque , Decretum contra Dinstitiaras latum in Synodo secunda Romana ab omnibus Principibus esse o, servandum. His litteris Summi Pontificis exasperatus Hemima Germaniae Rex, eo temeritatis pio.
rupit, ut Gregorium VII. legitimum Pontificem in praedatoria Synodo Wormatiensi a se eoacta
deponendum curaverit, ut susi ut ostendemus in
proximo Colloquio, ubi de Conei liis XI. Leculo
celebratis disseremus . Hanc sacrilegam Hennei Germaniae Regis temeritatem nee siccis oculis videre , nec surda aure praeterire potuit Grego rius VII. sed in tuenda , ut par erat , Pontificia authoritate animum erigens, Hemri eum Regem, qui hactenus omnes ejus paternas admonitiones, preces, increpationes, minas, &Sedit Apostolicae Decret palam cori emplerati quique indignis e tumeliis Vi eatium Christi in terris iniselatus, schisma in si Ela Ecclesia facere molitus seerat, anathemate conrudit ae Rehno privavit in Synodo Romς habita anno MLXXVI. Hoe excommunicationis anathemate, velut repentino fulminis ictu percussus ministis
Rex , stitim desertam se vidit a Regni Priuei pibus, qui amelissimo numero una eum sedis An
stolieae Legatis Πιburiam convenerunt, ut Hen risum a Regni administratione summoverent. Sed,
cum hic inde parati essent duo ingentes exercitu ad praelium, Se res in summo discrimine utrinque
versarentur. consultius Germaniae proceribus con-
regatis visum est, ad Henrisum Regem mitters Legatos, qui ab eo obtinerent, ut se Gregorio VII. Pontifici Maximo submitteret; & crimInum, quo rum insimulabatur, cognitionem arbitrio. εκ illim iudicio per . . litteret: Quod s ante Hem Annλοώ-rium ommunieationis tuae , IMoynesertim vitia, ex communications met absolυαur, alqae retractarione et perpetuum causa reciderit, nec legibus deine rRegnum repetere possis, inquit Lambertus Sca na- urgensis ad annum I 6. Has a conficederatis Ge inaniae Principibus praescriptas conditiones. volens noteoe excepit Henricus Rex . εκ ut eas absque cunct. Mone executioni mandaret . ad iter, media licet hyeme, eaque asperrima, sese accinxit, Alpes i .ulto cum labore superavit, in Italiam venit,ta Gregoris VII. Pont: Mi Maximo apud Oppidum di e um C inusium occurrit, ibique ante porra νι Ca- 'i, q via triplici muro semiam erat . per trarium opinia cinia Regio etiora miserabiti re, tis puto ἀ- satieritis, re laneis insistis inbutus , presistens et
6ιs . quarum etiam confirmatianem per mantis Ab-
Principum , Dναμ m. re Laieiniam , qui Mi ad his utiles iis Itine, in fune moiam suscipit, ait Patius Bonia densis in Uita Grege Uῆ VII. cae. p. qui etiam testatur, absolino Henrico GermanipRege. Pontificem inter Missarun solemnia, par
te lacrorum Musteriorum accepta, regine Deum ut . si reus esset, subita periret morte, aliam paristem Henries obtuli sis sic eum astitum : Fac ergo
fili, si placeat, quod me fieri Misti, si te in noeeneretem nosti in &c. At Henrima Principum, a quia bus accusabatur. causatus absentiam , hane residuam Dominici Corporrs partem iecipere non est ausus . Roma prosectus Henracus initum eum Romano Pontifice Bedus circi abrupit. fidem ei datam, ac solemni auramento confirmatam violavit,
atque ut sibi devinciret Longabardiae Proceres , qui ei exprobrabant , quod Regiam Maiestateiri foedi lsima Romae subiecti otia deiecisset, pravos in
dudum excommunicatos Consiliarici re oravit, si vore Proiecutus est, ac novas in Romanum Ponti seem machinationes eum illis struere coepit . Quam ob rem, cum nulla amplius in Henrico Rein ne astulgeret emendationis spes, sed ipse in diis deterior, petulantiorque evaderet, Principes Germaniae ejus perfidiam exoli , eum in Conventa 'recte ense Regno exauthorarant, &m illius locum , inscio tamen εκ inconsulto Gregorio VII. Pontifice Maximo, Regem Germaniae constitue. runt RAM*biam Sueciae Ducem, eumque si friadus Archiepiscopus Mosuntlnus coram Legatis Sedis Apostolicae Mogiintiae inauguravit. Non destitit tamen Henricus Regno licet a Germaniae Prin-eipibus abdicatus furorem ac tyrannidem exerce re. Sacra prophanavit, Sacerdotes . R piscopogaut trucidavit, aut in vincula cInjecit. De quibus omnibus cum a Les1tis a Rod, bo Germaniae Rege missis certior factus suis Iet Gregorias VII. Synodum Romae convocavit, in qua Hemia eum , qui in sua perversitate callum obduxerat , communione Ecclesiae simul & Regno privavit,& ad Radu*bum Germaniae Regem in ejus t eum suffectuiri coronam misit eum hae inscriptione : Roma dedit Petra , Petras Diadema Rodia pho. Prospere primo , ROGIpueus pugnavit cum Henri . liliusque suis exere tu, eum comptat: tinfugam. at in secundo conflicta Roώψεαι Grti .c ni antique animo pugnans occubuit . Eo solidi
martis exitu elatus Henra. vi, ut vicein redderet
Gregoria VII. qui eum dc Regno. & Ecclesiae
communione pri gaverat. vindictae cupidus de tum Ravennatem Archiepiscopum, qui ante triennium a Gregorio VII. Anathemare perculsus suerat, Anti pam constituit in Conciliabulo Brixi e si anno MLXXX. h hiro . Cuni ho Guiberis Pseudo-Pontifice, dicto Clemovie III. Romam cum exemitu anno MLXAMU. venit Henνicut, &a, eo Imperii insignia recei ri, Gregorium VII. legi timum Pontificem in mole Adriam . seu in C
stello S. Angeli reclusit , eumque in potestatem suam quam primum redegillat, nisi Raberiss Gia Daiatis Siciliae, Apuliae, Calabriae Dux, miseram hujas Sanetissimi Ponti Acix fortunam talem. R D a mam
50쪽
mam rem valido exercitu protinus accurrisset ubi inmisiam schismaticum vicit, Urbem dirapuit, B: Gregoriam VII. e furore hosti una ere-Ptnm, atque in libertatem assertum perduxit C f Mm, inde Salerno, ubi, sicut jam obtervavimus in praecedenti Colloquio, ad Ctlestem Patriam migravit sanctissimus ille Ponti sex, cuius sanctimoniam, di exulae, quam pro tuenda libertate Ecesesiastica contra Hemisiam Regem sulce. Fetat, aequitatem multis post ejus obitum proui. gias comprobavit Deus. Mortuo Gregorio VII. ii. nita non fuit InvestirMrarum controversia, led. Vt
successoribus Gregorii VII. diu, multumque cum Imperatoribus luctandum fuit , ut Eceseliae, EcImperio sua iura tarta leela servarentur, uti exponemus in nostris Colloquiis in Hilloriana lacu. Ii XII. Eoelestat. Tandem sub Catino II. Pontifice Maximo in Conchlici Lateranenti primo quod
est ordine Oecumenicum nonum γ celebrato anno millesimo centesimo vigefimo tertio haec investiturarum controversira ita composita fuit, ut Impelat tegi loco Annulli & Baculi Pastoralis, quos antehac in Ioestituris novis electis Episcopis dare solit i erant, eos deinceps, sceptro tantum tradito, investirent, quo significaretur , Episcopos
recens electos temporalia tantum iura ab Impera Ore accipere, quod ille per In vestituras sibi vindicare contendebat, sed spiritualia non reci-rere, quod Pontifices Romani jure optimo Impe-aaioribus denegabant. a Quae hujus litis c Gm-Ponendae ratio, si ab ipso principio in ira suisset, multis certe Et maximi x scandalis, bellis, cad.Lusi de schismatibus obviam itum esset.
- a Quamquam in Ecclesiasticis historiis ibi es de invenituris adversus imperatores tantum. is modo suscitatae leguntur; adhuc tamen ει alios reges Pontificia anathemata feriisse satis con- ,, stat. At miror retinentes investruras reges alios,
is Pontifices tamen Gregorii successores, ει san. M ctissimos Episcopos patienter eos tolerasse , uti A S. Anselmus . de S. wuvianus Anglicanos. Nam .is Anglos ad Paschalem II. usque retiniusse raudi se situras constat ex literis S. Anselmi Cantuarien-M ss ad Paschalem II. de eiusdem Paschalis adis Anselmum, quas legas vulgatas a Wilkins Con- ,, ciliorum Magnς Britanniς To. I. pag. ἰ . ὁ γ 9.
- Animadve mone etiam dignum censeo Pas- , chalem II. cum intelligeret Henricum V. a&,, Ri nequaquam posse, ut reluinciaret investituris, quas sub obtentu repatium seu seudorum, qui- ,, bus Ecclesiastici fiuebantur, exigebat, seudos , illos omnes Henrico renunc lasse, ac uicis mais Hemicum investituras remisisse; at pactum il-- lud brevi duravit, iteruntque lites pristinat in is is novatae sunt. Id ego animadverti, ae legi mis in Annalista Saxone Eccardi, nec aptio alium
D. Rescidit ne Gregorius VII. Pontifex Maximus , antequam ex hac ulla mi Rraret, excommunieationis sententiam, quam In Henricum Gezmaniae Regem tulerat
M. De obitu Gretorii VII. scribens Sigebertus
ad annum MLXXXU. ait, Gregorium VII. pamlo antequam moreretur. rescidisse sententiam ex communicationis, quam tulerat in Henrictim Ger-
ironiae Regem. Sed hae in re Suouemo fi les ad hiberi non debet, tum quia in schismaticorum
altris militavit, ac extrari lesiae Romanae coni. munionem, cujus legitimum Pontificem non ve-norabatur, obiit; tum quia omnes Authores graves Ec coaevi Scriptores Suebonum, mendacii at-
suun squidem Bernxi densis in Vita Gregorii VII. quam in lucem edidit Gresse s , de obitu Summi illius Pontificis agens, haec habet:
Ialereia Ponti ex Muttis Gregorius, super his, guos excommunιc verat, requisiuur, si quam disten an nem facere vellet, re*ondit: praeter haereticum Re-
viniacensis Abnas in Chronico Virdunensi, Gre gonum VII. ea die, qua e vivis excessit, Cardi- miles, & Episcopos, qui D sentes aderant, au-etoritate Apostolica compulisse , ut shi dexteras darent, Promittentes, quod Haereticum illum Gui. ritum lcilicet Pseudo. Pontificem invasirem famesae re ApWtotice Feclesiae nren nam recis erant, nisi
mumeare praesum sissent Henrico Archipisatae, indidi priora Immi, nisi deposita dignitate Regni, fec&η-
cum praecemum eorum poenitoriam ageret . . . Et sic Diritum CVatori suo traisens anno ab Ineaininione Domina MLxxxv. obrat martyr , er Confessor. Quibus verbis manifesto patet. Gregorium VII. non relaidasse, antequam moreretur , eam, quam in Henrteum Germaniae Repem . & in G ibertum Antipapam dictum Clementem III. tulerat excommunicationis sententiam.
D. Quibus potissimum rationibus as damnandas Invellituras permotus est Gregorius VII. Ponti lex sanctissimus M. Ad damnandum istum praeposterum Inu
si iturarum usum bene multae, haeque gravi si maerationes Gregoriam VII. compulerunt . Primo qura , Inquit S. Anselmus Lucensis Episcopus tib. I. Apologetico pro Gregoris VII. contra GDLyertum Antipapam, haec eli consuetudo ab Aro-ltolis derivata, ut, decedente cuiusliber Ecclesiae Fontilice, Clarus, Ac populus ejusdem communi deliberatione, de suo, vel alteram Ecesesiae Clem sibi Pallorem praeficerent. Hanc autem con
luetudinem ut prosequitur idem s. Anselmus nullatenus violare praelumpserunt Christianissimi
Imperatores Constantinus, Coonias. Valent Aia-nιιι, IN G s , Arcarius, Honoriiιr, Carolus , aο-ctis, de his Imperio, de Religione consimiles , qui vel a se , vel ab alias aedificatas Ecclesias amplissimis donis ditaverunt , di in Clero , & rebus Ecclesiartim nullum sibi clominium . vel indicium vindicare voluerunt i immo, ne quis sibi vindicaret, quidam eorum