장음표시 사용
91쪽
inflictuum usum iaculo dumtaxat undecimo a Dominico taricato, Be S. Petro Damiani introd e litia fuisse asserit Iacobus Ηον leau Doctor Sotbo. Dicus in Historia. quam edidit, Mageliantium, additave, a tempore S. Petri Damiani plagosum istud exercitium, se usum scopis . n.igellis, virgis, se uticis, ac ferulis sulcandi, ac propria manu de. sticandi pellem humanam ita invaluisse , sicque flagella, Ac flagellantium sumosam libidinem et vige, ut non soluin Monachi , sed etiam Sacerdotes, Episcopi , Archidiacona, Concionatores , Reges, Principes , Cives dcc. vapulaverint , seu verberibus se ipsos affecerint. Fallitur tamen CL. Hisistis flageliantium Striptor, dum disciplinarum
sponte, seu prueria manu , inflie arum usus ori. sinem ab undecimo dumtaxat saeculo arcessendam
esse eenset, ejusque Auctores B. Dominiciam LMAeatum, Zc S. Petrum Damiani suisse asserit. Consat siquidem , usum disciplinarum propria manu infli latum iam saeculo decimo fitisse receptum, sic. ut manifeste nos docet exemplum G uirinis Coenobii Pomposiani Abbatis, qui mortuus eli anno MXLVI. De eo quippe narratur quod duarum Quadragesimaruin diebus , quo tempore solus in sylva degebat, tanta cibi Ac potus abstinentia, tau
enti persecutis crudens. Huic Gui σιs Pomposiani Abbatis exemplo MabiIuniui Praefatione in lae. culuin V. Benedi et muni aliud addit de Sanelo Pompono eiusdem iaculi decimi Abbate, qui carnem suam ivantis, flagellisque sic atterebar , ut quidquid viriosum sua caro adversus sprritum concupisce. Tet, ipse flagellis propria sibi manu illatis ex inique. ret. Cum igitur duo illi Abbates, qua saeculo decimo vixerunt, Iam usum disciplinarum sponte inflictarum habuerint, sequitur, Dominicum Graeatum, de Petram Damiani, qui saeculo X l. floruerunt , illius usus non siisse Auctores , sed tantummodo Propagatores, sicut tessantur Baronius Tomo XI. Annalium ad annum MLVI. n. v M. Se Dondanus
ad eumdem annum, his verbis: Eodem quoque rem. Pore , etsi non eodem auctore Petis Damiani, tamen est. o propagatore, inque -υersm imPugnanter propugna
cerent , flagellis ad hos paratu idoneis . me enim reis
I eis oe in Distola ad Alexandrum Papam . dantus autem suit Petri Damιani, ει Dominιci Orieati in eo propugnando usii disciplinatum sibi sponte inflictarum servor, ut primus, seu S. Petrias Damiani, in illota ad AIexandrum II. Summum Pontificem afferat, se tria scoparum millia unum poenitentiae
annum explere cum modulatione Psalinorum; alter vero seu Dominicin Graeat iap. teste eciam S. Petro
Damiani, duodecim Pialteria, seopis sese flagel. lando, absolvisse dicatur. Talem discruciandi cot-
roris modum, uti iamrem 3e earnificinam quamdam nonnulli undecimi saeculi Scriptores aversati sunt, re uti rem novam, sanctisque canonibus contrariam damnarunt. quos inter unus fuit Petrus Monachus cognomento errebroqων. qui hunc ulum ob novitatem
arguebat, oc ob excessum; non tam Δρ Ima regι
iam, qtiam latagistri, di is sie Hrestans infantiam , nee i rosans ciam disciplina dici Hesmum, sed ur minuetur etim discimina Malterium. Prieter Petrum Cerebro um Monachum, se anus ex Monacho Cassinensi ereatus Cardinalis, hunc usum disciplinarum propria manu infllictarum etiam undecimo saeculo sugillavit, turpe nimis Et inhonestum esse
putans, ante tot fratrum intuentium oculos membra
nudare. Denique, nostris temporibus jam laud tus Iacobus Boisian eruditione clarissimus in hunc disciplinarum propria manu inflictarum usum Meriter invehitur in Historia, quam edidit Flagia Iantiam , ubi tamen approbat , Ae antiquum aemeritorium esse fatetur usum disciplinaruni , seu
verbera aliena manu, Poenitentiae causa, recipiendi . At, licet ipse ultro fatear, pnaecavendos Ec tollendos esse quosdam abusus, qui in usum propria manu infligendi disciplinas irrepserunt , vel qu quo modo irrepere possunt praesertim in his i cis , ubi Flagellantes per vicos Si plateas sanguia ne conspersi cursitant , 8c coram omnibus ludunt de eorio suo ; existimo attamen moderatum usum secreto. Sc non palam , sibi propria manu instisendi disciplinas. esse laudabilem , pium, rest
nandis concupiscentiae inordinatis motibus appria me utilem, Ec ad peccatorum poenitentiam paragendam fructuosum, tum quia libra Poenitentiales peccatoribus ad expiationem, fit antiquiores Regulae inonasticae ad satisfiationem hoc poenitentiae genus imponunt ; tum quia ab und imo saeculo S. Brano Carthusanorum institutor, de S. Bernar
dus Claraevallensis Abbas hunc propria manu sibi infligendi dilaiplinas usum suis asscipulis praescripserunt, nedum imprutarunt: tum quia etiam, e . ipsom et satente iam laudato Iacobo BoHeau in suatasoria Hageliantium , non turpe de indecorum eu nudare coram alio corpus, de ab eo virgis aeverberibus eaedi, ut quid, quaeso, turpe de inh neltum erit, si quis in cubiculo suo, remotis a bitras, vel etiam nocturnis in tenebris nudet corpus tuum, illudque verberibus ac virga disciplinae inservitutem redigat, iuxta illud Apostoli I. ad Corinthicis Cap. s. v. 27. Castigo comus meam, rem se Atarem redigo, ne cum Hirs Praedieaverim, iue νερω-
bas effetar. Postremo, hunc usum sibi pmpria manu diaeiplinas infligendi pium ac laudabilem esse liquido colligitur ex visis S. Dominita ordinis Pr dicatorum iandaloris, ει S. Caruti Borremini, ut d aliis innumeris Sanctis sileam, sui hoc ipsum pα- nitentiae genus sibi ultis Pruponierunt, atque Pr pria manu inflixerunt. Sed redeamus ad disciplinam Eeelasiastieam, que visuit undecimo inculo. Adhue in usu erat cominmunio lub utraque specie, Et quia nonnulli solebant uno eodem ue actu percipere utramque speciem S
cramenti , sumendo nimirum in cochleari panem
Eucharisticum intinctum Sanguine Christi. mhibuit Conei lium Claromontanum anno MXCU. c Iebratum canone XxVIII. ne eias tammuniere de
Aliari, nis corpus separarim resanguinem similitos
mar, nisi per necesssitatem. Existimavit Cardinalis Baronius, hunc canonem Concilii Clar montani conditum Misse ob recentem damnatam Berengarianam haeresim, quae per unam tantum Eueharisii-
eam speciem satis e*e impleri figuram ajebat . At
92쪽
At Petrus do Marca Archipraesul Parisietas exisplicans istum canonem XXVI H. Concilii Claro. montani rejicit hanc baronii interpretationem . quippe quae Berengaria attingit Opinionem , quam nunquam docuit , imma neque ex haereseos suae principi ix profiteri poterat. Missa itaque illa M. nil interpretatione, duas, quae mihi mMis probantur, releram hujus Canonis Concilii Claromontani interpretationes . Prima desumitur ex his . quae vitiose a quibuidam saeculi undecimi Disciplinae Ecclesiasticae parum callentibus fiebant in Emcbaristiae administratione. Sacerdotes suippe non
nulli Eucharistiam Sanguine Domini intinctam
fidelibus porrigere non daentabant , ut teliis est saeculi XI. Scriptor meretisti, seu de Divinit offificiis. Quae forma non tantum erat contraria Ordini Romano, sed etiam institutioni Christi Domini , qui , ut perhibent trex sacri Evangelillae
Matthos. Marem, . Geas, corpus suum seo
sim a sanguino distri,ut discipulis suis . Hane consuetudinem commiscendi utramque speciem Em charisti eam seivabant undecimo saeculo Graeci , eamque etiamnum in suis Ecclesiis frequentant , Porrecto populis in cochleari pane Eucharisticta intineto poculi sacro liquore. Hunc Graecorum usum Hambertus Sylvae Candidae Cardinalis Epist pus, Legatus Romanae Sedis, ad Constantinum M
nomaehum Imperatorem anno millesimo quinqua- sesimo quarta missus, P bavit in disputatio:ie , quam Constantinopoli habuit cum Niceta Pectora .ra Abbata . estir alienum ab institutione Chiisti Domini duapropter . cum in Occidente saeculo XI. glisceret iste specierum Euchariti icarum comis
mixtionis usus , eum Synodux Clammontana proscripsit his verbis r ne quis mmmuniera de Aiaxari, nisi Corpuae separatim. O sansiainem similiter stimat. Cui tamen Regulae eadem Synodus hanc
exhibet exceptionem : nisi per necessitatem re eam telam , idest in casu , quo communici praebenda esset aesris, vel pueris. Tunc enim ad 3uvandum esum panix intinctata praemittebatur . Aliquando
etiam oti e telam, ne languinis estusto im frequen-II communican tum coetu accideret , solus panix consecratus Laicis Porrigebatur, non Praebito pincula 2 qua ratione tum temporis corpus seorsim x ealiee fumebatur. Altera interpretatici hujus c
nonis XXVIII. Concilii Claronioniam petitur ex
sentemia quorumdam, qui saeculo undecimo asse- Iebant. vinum non consecratum vere, proprieque
consecrari, & converti ita sanguinem Christi per immissioneni & contactum hostiae consecratae vi Hanc opinionem .. quam saeculo xI docuit Seri-rtor Merologιi. seu libri de Divinis odietis capito vigesimo sexto , doetissimus Misitionius fallam esse osundit ex doctrina Sanctorum Prarum, quIconveclionem vin, in sanguinem Christi non nisi verbix Christi a Sacerdote prelatis fieri docent iaUnde palam sequitur, vinum verbia Christi non
consecratum accidentariam quidem ex immissione& eontacta holliae consecratae sanctificationem at-cipere, non secus ac fluminis aqua commixta a. quae bonedictae sanctificari dicitur , vinum tamen verbis Christi non eonsevatum veram & re item coibsecrationem ex immissione ει conraelia Hostiae eon.
lactatae habere haud posse ia Patres itaque Concilii
Clammontani Canone xxv raris definierunt, stideles Corpus Christi separatim, & Sanguinem diaus timiliter sumere debere, ne panem cGnsecratum simul cum Sanguine permixtum suscipientes, iuri falso persuasissent, vinum non verbis Christi. sed immissione & contactu Hostiae consecratae r vera fuisse consecratum, & conversum in Sanguinem Christi.
Politiae, Disciplinae, & Hierare hiae Eeelesiasti.
prillinum splendorem conciliarunt undee imilaeeuli Romani Pontifices, qui auctoritatem s. Fetro, eiusque successoribus divinitus collatam regendi universam Eeciesiam , leges Ecclesias iras
condendi . Concilia congresandi acumenica, temperandi Canones. & de illis, ob urgentem necessitatem, vel evadentem Ecclesiae utilitatem dispem sanda , caulasque Episcopor uni totius Orbis ad Se. ais Apollolicae Tribunal appellantium iudicandi mxercuerunt. Gre oritis VII. Pontifex Maximus Gomu m Lugdunensi Archiepiscopo 5e eius succetariis laus Ptimatum iu quatuor Provincias, Luzdunem lemnam rum, Rot magensem. Turonentem. &Senonensem contulat an MLXXIX. eumdemque Ptimatum Luzdunensem auctoritate Apostolica confirmavit iarbanus II in Concilio Claro morit no anno MAE U. Primatum etiam per totam Hispaniam Brenardo Archiepiscopo Toletano concessit Urbantia II anno MLXXXIII. Fervente quoque controversa de Primatu Angliae Cantuariensem A chiepit copum inter & Eboracensem Archipraesulem. Alixando II. Primatum super omnes Anglie
an. M XI. Ad praecavenda diequentia schismata. quae undecimo Ecclesiae saeculo in electione Romanorum Pontificum nascebantur. Nirelaus II Ponisti sex Maximus in Synodo Romana habita anno MLIX. Decretum edidit. quo statuit, ut, vacan. te Sede, electici Summi Pontificis ad solos Car. dinales spectaret, ex quo Niolai II. Decreto lonne maiori in pretia eri coepit dignitas Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalium, quos Sia Petrus Damia.
mine Ecclesiae Coadfinarra summa Pontifieis, &nmersatia Ecclesiae Senatores. Legendus est S. Beris nar ' lib. 4. G Consideratione ad Eugenrum Pana me. 4. ubi ei susturit quales eligere debeat Card inales. qtissu compotuιμα mores, prosata ad Ianctimoniam parati ad Messientiam, mansuera ad patrentiam . 66. . . . is δρώ-m, Nidi ais censuram . Oua sine in Dduia retiε, meo lιορνσυιῶ, in tusenaPamcreta .m disranendo industria, agendo enui, in loquendomadeste, in cura νει fam1Iraras non anxii , alienae nora
IMMι m. Plures Metropoles, ac novos Episcopatus vaciis in locis undecimo sit lo erexerunt Summi Pontifices. Eamdem auctoritatem, jura ac pri Ut leuia Metropolatani undecim, siculi retinuerunt de exercuerunt, quibu& ελ in praecedentibu saeculix potitos fulta ostendi mus. Epi scopi, & Presbyteri ante an num aetatiS trigesimum, Diaeoni antu vigesimum quintum laeculo undecimo non ordinabantur . Cle ricoti vero absque tituto, hoc est , ab udi beneficio, ordinare nesis erat. Epis pux omnia iacie fi- ei suae DReceseos conserebat, iure tamen Presentandi Patronis Laicis setvarci Clericorum caulet sudi
93쪽
eiviles . sive eriminales uni Episcoporum Triba.
nati. iuxta canonicas leges, erant reservatae. Praeistet tae diseiplinae Ecclesiasticae Capita , alia undecimo laculo circa collationem , aequisitionem, cessionem , resignationem beneficiorum , Ee mi. grationem ab uno ad aliud, tam Decretis Roma. rum Pontificum, quam Conciliorum Canonibus sane ita sunt , quae late ae erudite prosequitur Cl. P. Thomassenus in opere , quod edidit de No er Antiqua Feriesiae rima Bineseiarios Disciplina . His itaque, brevitatis ergo, Praetermissis , obiter dumtaxat observiso , Christianos undecimi taenii ex variis Probationum Aeneribus , quae antiquis ad tes dubias dirimendas erant usitata , duo m. tissimum Prebationum genera usamare solitos sui sisse, nimirum Probationem per ignarem serrum pro Ecclesiasticis , 5e duellum pro istularibus viris . Probatione per ignitum serrum Sanela Cu--.dis Imperatrix ad pisandam pudicitiam suam via est, Et Perras monachus Idem probationis genus ad simoniam reprimendam adhibuit, de ob id linei cognomen sortitus est. Solebam etiam Christiani undecimi iaculi dubias Sanctorum Reliquias igne probare, fle sacrum illud linteum, quod Malo vocamus, ad restinguenda ineendia deserte, sicut testatur Glaso Ro fur Monaehus lib. I. Sub finem undecimi taculi Commemorationem D. mnium Fideliam Defunctorum S. Odilo Abbas Cluniacensis toti ordini suo die a. mensis Nov. celebrandam primus praescripsit , quem ritum M. probavit , de etiamnum retinet. universa Eectesia. D. Saepius audivi a viris eruditis , lacula Ee-elesiae decimum ει undecimum multis Congregationibus, & ordinibus Monasticis dedisse initium,
quae autem sint istae Congregationes de Ordines Monachorum, aut Relisiosorum quandonam inceperint Ee quae Disciplina Regularis fuerit ab illis observata seire nune vehementer desidero. M. Saeculo decimo cum magno Eeclesiae fructu ει ornamento instituta Ait in Galliis Congregatis Cluniarensis ordinis S. Benedicti . Saeculo autem undecimo duae ejusdem ordinis Benedictini in It lia excitatae sunt Congregationes , Camatialensisset lieet Ee riuumbrosina. Eodem iaculo XI. quatuor surrexerunt in Gallia ordines, nimirum Gran. d montentis, Canthusianus, Cisteretensis, Ec s. Ant nil, qui Ecclesiam, Be Statum tam Monxstieum, quam Regularem maximo splendore collustrarunt. D. Quandonam, Et a qno Claniacensis Congregatio ordinis s. Benedisii fuit in Galliis instituta ΤM. Cluniae ensis Abbatia, novae Congregationis
Et ordinis S. Benedicti Reformationis Caput , ab illelmo Pio Comite Arvernens , Ee Aquitan rem Duce , in fundo proprio in gurgundia sto seis in Villa Cluniaeo , Dicecesiis Matisconensissendata ne constructa est anno nongentesimo de.
cimo, ut legitur in Chronicis Arimari , Mullo rensi. Et quibusdam aliis , sed praecipue in Char. a, seu, ut vocant, Testamento eiusdem WilisImi Comitis, quod exhibet Mahilunius laevio V. Benedicti no . Beatus Bemo primus Cliin iacensis Mo. nasterii Abbas variis iam praeerat Abbatiis , seu Cellis, Ba ensi videlieet apud Sequanos, Gignime in in Territorio Lugdunensi positae . aliisque , quibus addidit Cluniacum, de quibus in steriis
legendus est mox landatas Mabili uia . Abbati Cluniaeensi praefuit Bems o. annis , sicut asserit Perras Venerabilis ilia 6. epist. x s. fle obiit fame itatis tima clarus anno non gentesimo vigesimo septimo, ut videre est in ejus Elogio Historico, quod texit Mabivonitis tam lo U. Benedicti no . Me .
noni in Abhatia Cluniaeensi successit Odo . qui extinctum pena in Galliis s. Benadicti ordinem
suscitavit, multumque propagavit . Quo fit , ut a nonnullis S. Benedicti in Galliis ordinis auctor habitus si, pmpterea quod Monasteria tomplura , quae antea Pinim destructa omnino a se diis si racta erant, In unam quasi corpus adduxit . eis. que uniformem vivendi normam, qualis apud Cluniacum servabatur , praeseripsit . quod ut clarius intelligas . inservare convenit , sub finem noni Eeclesiae taeuli, cum Normanni protina fle sacra omnia igne serroque vastantes , Monasteria sus deque vertissent . deseeissa in plerisque Galliae t eis Monachos, oui partim necati, partim suis sedibus sugati. palabundi vitam miseram dueere vix sinesiantur. Hinc factum, ut taeulo decimo ineunte, cum Odo, qui Bemani in Abbatia Cluniaeensi Recessit, de Monastica vita cogitare coepit, pauca superessent Coenobia Monaenorum , atque in paneis illis sindera religio desideraretur, ut videre est apud Ioarietem Monachum Discipulum S. Od nis in ejus Uita , de in Praefatione a Mabillinis taculo U. praefixa . Sed tam ardenti zelo in R formationem ordinis Benadicti ni ineubuit S. odo, ut plura Coenobia, praesertim in Italia , in Cluniaei potestatem venerint . eisque S. Odo ut A bas Gener iis praefuerit. Hi ne Floriar s in Chronico eum multorum Monasteriariam restauratorem
sanctaeqne Reguia reparatorem vocat, de Gabre R duthus Monachus ait.: His, seu S. Odo, pantum huius Institini propagaris misit, ut a Beneventana Provincia, quaequo halebantur in Datia, Θ in Gaiatira usque Oeeanum mare Patara Monasteria. tutatisitioni gratulaxentin os iubiecta . Tanta demum S. Odo . seeondi Abbatis Cluniacensis erat nominis ac religionis celebritas , ut eum non
modo Laici nobiles de Cieriei, sed ut iam Episo pi, dignitatibus abdieatis, confluerent, teste mox laudato Ioanno Monacho lib. g. eius Vitae, quod etiam eonfirmxt MabiIunias in s logio Historieo eiusdem S. Odonis , quod inseruit isculo U. B. nedicti . Scripsit S. Odo aliquot Sermones, Hymnos de Hia opuscula, quae extant in Bibliothmea Cluniacensi, ει tom. I . Bibliothecae Maxima Patrum Lugdunensis. Mortuo S. Odani Abbati Cimniacensi anno p a. ut scribit Floriarias in Chronico, successerunt in Abbatia Cluniaeensi sancti Dsimi Abbates , S. Amatatis , S. Maiiaua , Bc S. Odiis, quorum Elogia Historica texit Mabilionius taculo V. Benedicti no . Extant etiam in Bibliotheca Cluni censi varii Sermones lueubrati a S. Ocii ne una cum Vita S. Maisi , quam deserinlit idem Sanctus Abbu . Quantum ornamenti Eeesesiae, quantum ad exeitandam in perditissimo taculo deeimo Religionem de pietatem contulerit celeberrima Cluniacensis Congregatio, quot Coe.
bia Ordinis S. Benedicti reformaverit , quot viros sanctimonia de doctrina celebres protulerit,
non uelle est aestimare . Sumeiat hic dicere .
94쪽
muniaeense Mon eritim, teste Perre Venerabili in lib. I. de Miraculis cap. p. Religione, ἀμ-
nasterio virtutum aemulatio. studium in res sacras, Regulae accurata observatio, & tam prola sa in pauperes charitas , ut septemde millia
paverum in capite suadragesiniae uno anna apud Ciani aeum, eleemo Mam habuerint, ef ducentas quinquaxinta pernas acceperim, ut testatur in Aricus Ilia g. consuetudinum Clumacensium cap.
Ir. Non sancta dumtaxat Regula. sed propriis etiam consuetudinibus Cluniacensis Congregatio. nis Caenobia regebantur, quas mox citatus GaI-Hem Monaehus XI. laeculi accurate collegit. &tribus libris digessit in modum Dialogorum. Hos tres V Ariei libros G Consuetudimbur Cluuiacenis sitim vulsavit Meas Dacherius Tomo IV. Spic,
legii . D. mem Auctorem habuit Camaldulensis Conpresa io, quam undecimo Ecclesiae saeculo in Ita. ia fuisse institutam mox observasti λM. Congregatio Camaldulensis Auctor h buit S. RomualEum Ravennae ex Illus rissima pm. Cenie oriundum, qui primum Monachus suit apud N Rros, ut vocant, Monachos in Coenobio C asi senii prope Ravennam, dein, post varias tum in
Italia, tum in Gallia locorum mutationes, ninuum vita genus, seu Congregationem Canaaldulensem sub Regula S. Benedicti instituit. Porro, haec Congregario d la est Camaldulensis a Ca-maIduli. seu Campi Maiduli Eremo . ubi vie Sanctus sub finem vitae suae Eremit otium consti-rint . duplexque vitae genus m sua Congregati ne instituit. Coe-λtarum scilicet, ac Eremit rem, quibus atrum colorem in candidum vertit.
Haec Camaldubensis Congregatio cuius Statuta legi possunt in Hictoria Cama Hulensium ordinis ab Aestistina Florentino, & a F. Luca Eremita Hispana edita λ suit approbata & confirmata a sum. mis Pontificibus Linone M. Nimio II. 8c Alexandro
II. Vievit usque ad nostrum tenipns Eremitatum Omal diriensium absque ulla resermatione Relissio, cum apud Coenobitas Camaldulenses haud parum laxata sit prisei vitae generis austeritas. Tres istius Incti ruti Camaldu ensis extant nunc Erem linea tum conpregationes, videlicet Cinnat sensis, Veneta. & Momis Coronae. Pratri Gallicanam . Ccenobitarum veru Canaaldulensium non nauca adhuc. In Italia praeserti in , habe utur Monasteria. Cama Hulensibus tam Coenobitis, quam Eremi is unus olim praeerat Praepositus Generalis, a quor cesserunt Eremitae, qui modo a suis Superioribus reguntur. In eamdem Canaaldulensium Cougregati nem coaluit alia Eremitarum Congregatio Fontis Asellam dicta, quae eodem saeculo XI. exorta maxime inclaruit per Sanctum Petrum Damiani, qui
de eius Institutis scripsit. ut videre est apud Ma. Misinium in Ceservatronibus praeviis ad S. Petri Damiani vitam. quam exhibet saeculo VI. Len dicti no quod est Ecelesiae undecimum . Mortuus est
S. RomiaalausCamaldulensisCongregationis Institu- roran. Mxxvi x. eiusque vrta scripta fuit. a S. Petra
Damiani, Sca Sancto Hiemvmo Pragensi Eremita
Camsdulens , qui Apostolieis laboribus in fida
Barbaris praedicanda clarissimus suit . vitamque Sancti Romualdi seripsit . quam refert Batiandas ad diem I. Februarii. Obiter tamen hic ad veridire debes, quod S. Petrus Damiani in vita S. M.
muridi Abbatis, & ordinis Camaldalentis Fumdatoris, cap. m. narrata eius morte, ait: Vixit vis beatus u centum viginti annis, ex quibus Uuisui expendia in tu saecula, tres Hrit in Monasterio , --naginta septem in eremitio transegis poposito. At Baronio non probatur illud de centum viginti an. rum S. R- Idi aetate, putatque vitam ill1m interpolatam esse, aut perperam descriptam . BOLundus ad diem T. Februarii in Commentario ad illam S. Romualdi vitam. existimat etiam nume. ros in ea vitiatos esse, eosque emendare conatur. Multi probabilius existimant, Sanctum Romtialdum septuaginta annos natum obiisse. In Martymlogio Romano Natalis L RιmMaldi inscribitur ad diemam mensis Junii. Sed Gemens VIII. Pontifex Maximus saluit, ut ab omnibus die T. Februari 1 , qui dies est secundae illius Sancti Abbatis Transi tionis, Natalis eius in Ecclesia celebraretur . Caninidulensis Congregatio originem probe pedispectam habeo . sed quaenam sit Visumbra nailla Congregatio quae, ut iam insimiasti , iacula Ecclesiae undecimo in Italia prodire coepit, plane ignom. Expone itaque, quandonam & a quo haec Vallum ana Congregationis in Italia suerit instituta ΦM. Haec Congregationis dicta est Valium, fana a Valle Umbrosa , idest ab opacis arboribus . quae montium dorsis incum m. vallemme subiectam adumbrant. Haec vallis distat itinere dimidii diei ab Urbe Florentia. N in medio morientiam inter Ex Camaldulensem Eremum intervallo sita est. quam Uicanus amnis . seu torrens praeterfluit. Illic S.Isaames Grealbentis, patria Florentinus. qui vitam Monasticam msessus jam fuerat in Monasterio Sancti Miniatis in Monte prope Florentiam. sedem suam fixit circa annum MLI. ibique Con- megationis Ualimnbroianae . iuxta Requitam S. Benedicit, findamenta iecit. Fama sanctitatis ius per vicina loca sese diliundente, multi Cleri ci. εκ Laici conversionis di poenitentiae stud:o ad
eum venere , quos inter censetur Petrin Monachus, qui fuit postea Albanensis Episcopns Ca
dinalis, & Ignem cognominatus, eo quod, ut sinpra observavimus, probatione per serram ignipum ad cohibendam grassantems moniam usus est. Novem
Monasteria vel aedificavit, vel Congregarioni suae uni vit S. Joamres Gaurems, quibus postea alii Abb res , qui ei staccesserunt, alia adjunxerunt . In n. agnae sanctimoniae opinione fuit prinias temporibus haec Vallumbmiana Congregatio . Protulit. que viros sanctitate insignes, quorum Elogia con texuit Hieroumtis de Raggiolo, Prior S. Donati in Vinea . Fuit confirmata haec Valiumbrosa Congregatio a Romanis Pontificibus Alexan o II. Gisgranio VII. de Urbano II. Praeter vitam S. Ioian.
nis Gua reti Congregationis vallis Umbrosa
Fundatoris, Wiae extat apud Drnum ad diem Ia.
mensis Julii, Beatus Andreas Abbas ejusdem Congrepationis aliam scripserat , sicut , & postea Beatus Atro Episcopus Plistoriansis ex eadem
95쪽
Congregatione assumptus . Utramque s. Dan. rum Clericis praescriberent, ipsosque suo imperioni, Guauerti vitam petiisse existimavit Rotun- parere detrectantes punirent rerum necessariarum s ad diem Io. menss Martii, quo colitur B. Au- subtractione. De hoc praepostero Fratrum Laicorum dreas Abbas. At Masilionius vitam S.Ioannis at- dominio Gitis III. Summus Pontifex certior fa-ώerti a B. Aitono Episcopo Pistoriensi descriptam ctus a Clericis ordinis Grandimoniensis , qui ad exhibet. ae praeviis Observationibus illustrat saecu- ipsum suas querelas detulerant, Iudices dedit quilo VI. Benedicti nota Historiam etiam huiusce San, sententiam secundum Clericos tulerunt. & tumulcti Fundatoris Congregationis Vallumbrosanae libris duodecim Italice scriptam laetulo proxime elapso publicavit Di aras de Franebis Ripotensis Abbas. D. Satis egimus de Congregationibus ordinis S Benedicti. quae in Italia undecimo Ecclesiae saeculo a SS. Romualdo, Ze Ioanne Guauerto exeltatae sunt, quapropter praestat , ut breviter nune disseras de origine, de Fundatoribus quatuor illorum ordinum Grandimeretensis, Carthusiani, Cis erciensis, Ze Sancti Antonii, cum eodem taculo undecimo infici. rentissimo Galliae Regno institutos fuisse iam commemorasti. Incipe itaque ab Ordine Grandi montensi,& omnia, quae ad illius Institutionem , Auctorem Bedisciplinam spectant, paucis complectere verbis. M. ordo Grandi montensis an. Mi xxiv. fuit in Gallia sentatus a Sancto D phano de Murris nobili Arverno, qui post impetratam a Gregoria VII. Summo Pontifice instituendi ordinis Eremitici facultatem , secessi in nemorosum Montem, qui tribus leucis ab Urbe Lemovicarum distat Ze Muretum dicitur, ibique novum instituit ordinem, qui pollea Grandimoniensis est appellatus , quod
Monachi Montem Muretum relinquere coacti, ad Grandem Montem migrarim anno Mcxx Iv., inde.
que ordinis nomen Grandis. Montis factum . Regulam propriam fiatribus, quos in Monte Mureto Congregaverat , S. Stephanus dedit , Apostolicam 1 ane de austeram , qnam Snmmi Ponti fetes Ur-hanus III. 3e Gemens III. confirmarunt . Falluntur itaque nonnulli , qui Grandi montensum
ordinem vel sub. Regula S. Benedicti, vel sub Reenia Cisteretensium , vel sub Regula S. At
sustini militasse pertendunt, cum certum sit, S. Mephanum Grandi montentium patrem ac Fundatin rem eis specialem tradidisse Regulam, quam prae manibus habent: Siquidem ipsos his verbis comm nebat, sicut eius Aria reserunte Tantum in Reguia de Fυangelio per me sumpta perfre retis . Grandi-naontenses vulgo Noni homines appellabantur, teste
Stephano, Abbate RGenmefae , Ac postea Episcopo
Tomacensi in epistola I. ad Roberrum Pontini eensem Monaelium data, in qua eos summis laudibus extollit . Eosdem Alcetas Grandi montenses impense commendant Ioannes saresberiensis Episcopus Carnotensis lib. 7. Pol ratisi. sive de Nugis Curialium cap. 27. 8c Petrus primum Abbas Cel-Iensis, Sc postea Carnotensis Episcopus epistola 8. lib. a. de Epit . . de eta. libri Octavi. Verum,quamvis lummam vitae austeritatem profirerentur Grandi montenses, progressu tamen temporis pessimam illam sortem experti sunt, quam olim deplorabat
Propheta Ieremias his verbis: s rei dominati sunt
nostra. At enim, cum rerum temporallum proc
ratio de administratio Fratribus Laicis relicta es.set a s. Stephano ordinis Grandi morensis Fundalore cap. 74. Regulae. ut Cleriti tranquillius rebus
divinis vastarent, eo audaciae proruperunt Fratres
Laici, ut Ordinem Ec teni pus divinorum ossici
tuantes Fratres Laicos in ordinem, ut pλr erat, redegerunt. Mortuus est S. Stephanar Grandi montensis ordinis Fundator die Oetava Februarii anni Mexxiv. postquam in solitudine quinquaginta annos transegissiet, ut videre est in eius vita a Graias septimo Priore Generali Ordinis Grandi montensis deseripta, quam Bouandas ad diem L mensis F. bruarii, δι Labbras tomo v. Bibliothecae pag. 67 e Codicibus MSS. erutam exhibent. Unde emen dandus est Baroniar, qui mortem S. De bani Granis di montensis ordinis Fundatoris copulavit cum an. Mexxv I. Sanctorum Fastis Stephanus Grandi montensis a Clemente III. Romano Pontifice an. mclxxx I x. adscriptus est.
D. S. Brunmem ordinis Carthnsiensiam Inm-tatorem, ae Fundatorem esse didici, dum adhue
puerulus essem, a quodam praeceptore minime ma-
Io, sed non satis acuto, qui de causa institutionis Angeliei isti iis ordinis, εe secessus S. Bramnis in Eremnm differens, hane mihi historiolam narrabat. Erat, inquiebat ille, aliquis Canonicus, vel Doctor Parisiensis, qui in magna sanctitatis opinione Parisiis demortuus, dum solemnes celebraremtur exequiae, vivus in seretro apparuit, dumque in ossicio Desanctorum retitaretur haec lectio, quae
incipit e RUmnde mihi, inclamavit prima die: Impo Dei iudicis aer arus sum, altera die : Diti Doriudieis iudieatus sum. tertia demum die: IVO mi
iudicio eondemnatus sum . Huic horribili spectaculo cum Bruno, ejusque Socii adfinitant, mundo nuncium remittere , fle in desertum locum secedere pro- potuerant, indeque ad Sanctum Hugonem Grati mpolitanum Episcopum . in cuius Dioecesi Ere. mum, cui Can/inae nomen, suo consilio valde idoneam esse didicerant, accelerunt. Hanc Can nici, vel Doctoris Parisiensis demortui appariti nem , horrendasque voces . quibus se damnatum esse clamabat, in causa fuisse cur Rruno Eremum
petierit, & Carthusiam in Episcopatu Grationop litano fundaverit, reserebat mihi bonus ille praeceptor, quod an verum sit λ a te discere percupio. M. Hane terribilem Anastatim , seu resurrecti nem Canonici, vel Doctoris Parisiensis , qui inseretro positus dxmnationem suam in Ecclesia deis
nuntiavit , esse puram pittamque fabulam, ac se inde causam non filasse secessus S. Brunonis in E-
remum, δe ordinix Crathusiensium institutionis ,
multis momentis evincit Joannes Mummitis in Di Dsertatione De vera Carasa fresus S. Brunonis in Fremum . Inter Plura argumenta , quae adducit ille Auctor , praecipua duntaxat , ut consulam brevitati, seligain, ac perstri ligam; tu primis constat, non aliam fuisse causam secessus Brundinis in Eremum. quam vitae solitariae desiderium, ui imsemet testatur in Epistola, quam ex Calabriae finibus ad Radia sum Virtam Remensis Ecclesiae Prae. pesitum scripsit, in qua diserte afferit, Collari nem, quam simul Remas habueram, de opum At de.
96쪽
litiarum terrenarum vanitate, & gaudiorum Caelest tum aeternitate, occasionem ei dedisse a mundi consortio dilcedendi, Ac severiora vite Monasticae Instituta lectandi, eumque adhortatur, ut a seculi tempestatibus quam primum se se subducat. De horrendo autem illo spectaculo hominis damnationem suam e se retro denuntiantis , ne minimum quidem verbulum habet S. Briano in praedicta Epistola. Praeterea , Guibertus Abbas Non gentinus l. I. δε υιta LBrunonis c. II. ait, S. Brianonem mores corruptos
Manassi Archiepiscopi Remelisis perosum ex urbe Remensi discessisse , & ut taculo renunciaret , ad Gratianopolitanum processisse territorium . Consi. lium itaque de Solitudine petenda inivit S. Bruns,& ab urbe Remensi excessit ob improbos mores Manassis Remensis Archiepiscopi. non vero occasione illius Doctoris, vel Canonici Parisensis redivivi, ει inter solemnes exequias se damnatum esse ter in sere. ito inclamantis. Tertio, laudat Latinoiias Auth
res gravissimos, cum veteres, tum recentiores. qui de Sancto Brumne Et Catthus ensibus agentes, e rumque mores ex Ponentes, vel Ordinem commendantes . terribilis illius Anastaseos Doctoris, vel C, noniel Pari sensis post obitum redivivi, qui denuntiaticina feralis de se iudicii circumstantes exterriti Lia sertur, ne per umbram quidem meminerunt. Quarto. nullum sive in Annalibus Ecelesiae Pari-
sensis, sive in Historia Academiae Parisiensis, sive
apud coaevos di suppares A uctores, qui de Rebus Francorum scripserunt , invenitur monumentum illius eventus, seu supendae Anastaseos Doctoris vel Canonici Parisiensis, ex quo altissimo silentio fa- .cile colligitur . praedictam Anastasim non fuisse cautam lecessus S. Brunonis in Eremum, immo minram esse sabulam ducentis serme annis post obitum S. Brunonis excositatam, sicut obtervat Antonius Pagiumn Critica Baronii ad an. Christi M lxxxvi. Hinc jure optimo viri eruditi, qui Romani Pontificis mandato Breviarium Romanum correx runt, ex Lee ionibus in Festo S. Bruπonis recitan . dis hane sabulosam narrationem expunxerunt. Plura ad istam explodendam fabulam lege sis apud iam citatum Latino um, & apud Dalfirum Biaiatim in Historia Universitatis Parisiensis . Catili usiensiuna ordinem landavit S. Bruno non an . Mi xxxv I. ut Putavit Baronius, ted an. Ivl lxxx Iv. sicut doctissinius Pagitis loco mox memorato ollendit tum ex testimonio Sueberti huius temporis Scriptoris in Chronico, tum ex Charta, qua s. Brundini, ejusque Sociis Canusiae solitudo concessa est, in qua conceptis verbis legitur, hanc Caniniae solitudinem a Ma. g istra Brunone , s ab his, qui cum eo erant, fratribus , cartisse inhabitina ct cωnstrui anno ab incarnatio. ne Domrni M lxxxiv. Eρθcopatus υera domini Flugo. nis Gratianopolitaui Di Ut quinto. Obiit S. Brano in Calabria anno millesimo centesimo primo mulistis virtutibus diariis, ae plura reliquit ingenii sui monumenta, praesertim Expositione in in Psalmos, 5c Commentarium in omnes D. Pauli Epistolas, a. l:aque opuscula, quae tribus voluminibus comprehenia R. P. Theodorus Perraeus Carthusanus in tu. cem edidit Coloniae anno Mnexi. Aliqua tamen opera S. Brianoni Carthusiensium ordinis fundatori Pιiraeus vindicat, quae tamen Maurus Mare esius, P normitanus, Congregationis cassinensis Monachus,
s. Branoni Astensi, Signino Episcopo, tribuenda
essedo et in Dissertatione Historica de S. Brtinane tins librisque is eo conscriptis. Denique S. Brmnis Carthus iensium ordinis fundator in sanctorum numerum relatus est a Leone X. Pontifice maximo
D. Cum Oidinem Carthusiensum summa semper a puero veneratione & singulari pietatis gen
re colueram, Optλrem ut eorum mores, vitaeque
genus breviter hic describeres. M. Infinitus profecto essem, si omnia Elogia, quibus viri pietate & doctrina allustres Carthusi.
ensititii ordinem maxime commendarunt, hic inserere vellem. Breviter dicam, Carthusienses viis tam Angelicam in terris degentes, vel Angelos esse in carne sospirantes, vel homines Angelicum spiritum habentes, Beluavissimum omnium virtutum odorem, quo inculta, horridaque Eremus pedisunditur , longe lateque spirantes . Uigent etiamnum apud Carthusienses abstinentia a carnibus perpetua, jejunia septem mensium abhinc sex Et am. plius iaculis nulla temporum iniuria, nullis molliculorum artificiis violata; auge, altumque silentium, solitudo continua , inodeitia humana maior, charitas serventissima erga Deam, cui din noctaque persolvunt laudes ; dilectio erga proximum effusissima, admirabilis hospitalitas, qua omnes adventantes , absque personarum acceptione , tecto. mensaque amantissime excipiunt. Mitto eorum lecti duritiem, palearum stramen , alperum cilicii indulium, aliasque id genus co reoris macerat: nes, per quos arctl ssimos sanct itatis calles incedem
tes pii illi Monachi, a primaeva Instituti sui fames illum disciplina nunquam hactenus degenera
D. Veniamus ad nobilissimum Cisteretensium ordinem, cujus primordia, Fundatoris sanctim
niam, Legumque severitatem breviter exponas velim, ut inde constet, sanctitatem, quae est verae
Ecelesit Christi tessera , soli Ecclesiae Romanae
convenire, quippe quae laures instituit Monacho. tum seu Religiosorum ordines, ex quibus, postea innumeri prodierunt viri, qui sanctitatis de do. ctrinae splendore non minus fulserunt, Zc etiamnum fulgent in terris, quam sedera coruscant in caelo.M. Primo, nobilissimi Ciserciensis ordinis sundamenta iacta sunt in Galliis anno millesimo nonagesimo octavo a B. Roberio Abbate Molii mensi, ordinis Benedicti ni , licentia & assensu Hugnis Archiepiscopi Lugdunensis Apostolicae Sedis Legati, lavente Otione Burgundiae Duc . de anniente I lterio Episcopo Cabilonensi, in cujus Dice-ces constructum est in loco uliginoso de nemore vastissimo Monasterium Cisterciense totius ordinis Caput, a Cisternis, ut nonnulli putant, hoc nomen sortitum. Sancti Benedicti Regulae , propriisque Statutis devincti sunt Cissercienses, quorum primus Abbas fuit iam laudatus B. Robertus; qui tamen ad Molismentes suos Monachos iussu Urbani II. Summi Pontificis redire coactus, Cister-eiensibiis Praepositum Abbatem Albericum Sanctitale non imparem reliquit. Hie secundus Cistere teu. sum Abbas novi eonfirmationem ordinis a Pashalil I. pontifice Maximo impetravit, eique in Regimine ordinis Cisterciensium successit Depbantit , qui
97쪽
oui fuit tertius Illius ordinis Abbas sanctitate conlpicuus, multasque erexit Abbatiis, inter quas e. minent Firmitar Gallice La Frne prima Cis ereii fili, in Dioecesi Cabilonensi Anno MexH. land tas Pontiniaeum Gallice Pontigv, secunda Cister. cii filia. quatuor ab Anti si oro leucis Anno M. cxIv. condita I Cara Vallis, tertia Cistereti filia in Dioecesi Lingonensi instituta an. Mcxv. & Moria mundus, quae en Abbatia in Dioecesi Lingonensi eo. dem anno excitata, & quarta Cistereti lilia. Quatuor hae Abbatiae sunt quasi totidem Cistereti filiae primigeniae, ex quibus inde, velut rivi ex sente,
caeterae Omnes exortae sunt, ut videre est apud Man-νiquem in Annalibus Cistere. ubi de illis omnibus sese agit. Tres primi, quos laudaci, Ordini CL steretensum Abbates eximiae sanctitatis fama in Eoclesia claruerunt. Honoraus II. litteris anno sexto Pontificatus sui, seu anno mille si ino centesimo vigesimo nono datis, potestatem secit Monachis Molismensibus Otticium celebrandi de B. Roberto primo Abbate & sundatore ordinis Cisterciensis in eae, qua sacra ea iis ossa reondebantur, Ecclesia . Hi autem Monachi dicebantur Molismenses a Sylva, quae M tismus appellatatur. 6cerat in Episcopatu Lingo. nensi sita, ubi B. Robertus, antequam Cisteretentem Ordinem sundaret, coenbbium condidit de disjα- Ios magnae religionis aggregavit. lnquit Odericus l. 8.Vitam B. Roberti prim Abbatis de Fundatoris oris dinis Cisterciensis ab Anonymo Monacho Molis. mensi scriptam recitant Bollandiani ab diem xxix. mensis Aprilis. Vitam R. AIberici Cisteretenss Ordinis secundi Abbatis scripsit Chosistomtis Henri. ti et in Fasticulis Sanctorum ord. Cisteretensis, δι ex eo Bouandus inter Acta sanctoruni mensis Ianu rii Tomo II. Denique, memoria B. Stephani, qui fuit tertius Abdias ordinis Cistriciensis, sacris Eeclesiae Tabulis inscripta est ad diem xv II. Aprilis miusque vita ex Historicis ordinis descripta legitur in Ae is Sane orum Bollandianis Tomo tr. mensis Aprilis. Haec pauca de tribus illis priniis sanctis Abbitibus Cisteretensibus observanda esse duxi, quia nunc pluribus sunt ignoti, eo quod S. Semardus Ab-bu C lxraevallensis, qui I .eculo ouodecimo Cisteiciensium ordinem multum promovit, ae illustravit, emrum gloriam suo splendore obscuravit. Quod certe nemini mirum videri debet, cum ipsi met Clunia- censes plus tribuam S. Odoni, qui tamen fuit tantum secundus C uniacensis Abdias, quam B. Be moni, qui fuit primus Cluniaeensis Abbas, Ne Congregationis Claniacensis fundator, adeo ut Cluni centes inter sui ordinis Principes , 9 Praeceptores non numerarim B. Peruonem, teste S. Bernardo, qui in Azotostia ad Guillelmum Abbatem haec habet : De Sancti Odo, 3I..1 Iur, Odiis , Hugo, quos se sui uti. Me ordinis Principes or PraeeγIsres habere glorianis
rar, aut teiatiemul. aut teneri censerarunt. Hinc apud
Petrum venera, lem in lib. o. Epui. I s. Odo prinatis C. notaceusis ordinis pater laudatur. Quod sane apud Clun Menses non ura ratione sanum esse crediderint, nisi quia S. Odo Congregationem Cimniatensem a S. Semone inceptam ti iandaram late Propagaverit. plurima Monasteria construxerir , ac tandem perficiens quod S. Berno seliciter inchoavcrat, maiorem apud Cluniacenses, quam S. Bedino, numinis splendorem obtinuerit.
De praeelaris Priscorum Cisteretensium Institutis, ae moribus plura hie dicenda occurrerent, sed, ne longior sim pauca de his delibabo ex Epistola lxxxii. Patri Bissensis ad Abbatem Ec Conventum
Cisterciensem, ubi naec habet: Inter Mutaresas Oν- dinum varietates, quibur decorata es Donsa Cloi. sti. ntiuus ordo virture flagrantior, nullus fancti nominis odores υior es in Chris , quam υσεν Una omnium vox est, quia Cisteretensis ordinis Pr fessores tanto differentius, prae eaeteris triumphalassam. ctitatis titia, referent. quanto expressius Religionis σφώω υ 'istis inhaeserunt; cum an tenuitute es. λrum, in asperitate vestium, in υigiliis, in Con.
fessionibus, in dis sinis, in almis, in humilitate,
εοί; talitate, obediemia. charitate or caeteris, quibus fructus υitae semimatur in terris, deprimatis carnem, Diritum erigatis. Et in Ep. lxxxvi. ad Magit rum Alexandrum, qui e Carethusiensi ad laxiorem ordinem migrare decreverat, sic scribit idem Petrus Blesiensis r Ferrem patientius, si ad Cisteretensis o dinis uber ut iam te tranferres . Si enim in momi ια RHigionem habes, ibi probatissmae Religionii sio Ia est, summus ibi mo estiae usus. momm regularita
meditationis,devotio Psalmodiae. Haec suit arctilliina antiquorum Cister ciensium vitae disciplina, quae etiamn tun siimmo Dei beneficio in pluribus eortam Monasteri is viget, inter quae, velut inter astra sol, refulget in Gxiliis Abbatia vulis dicta de P Atra circa fines Dioecesis Carnotensis a clarissimo de r. ligiossimo Abbate de Ranee restaurata. in qua Cisteretenses non solum Regulam S. Benedicti, praecepta de vestigia ad unguem sequuntur. 8c ad litteram observant; sed etiam modum vivendi S. Berna 2 incredibili servore aemulantur, hominum consortia fugiunt, avias solitudines persequuntur, operantur manibus suis, otio perpetuum be)lum indicunt, Eca carne, piscibus Se ovis jugiter abstinent. Divina Otheia cum tanta solemnitate Ec devotione noctu diuque .celebrant, ut Angelos imitentur. Tantam ori suo ponunt custodiam , tantum ostium labiis suis, ut perea ne silentium ne articulatis quidem vocibus interrumpant. Hanc austeram vivendi normam, quae in Abbatia de P atram ad suinmos Repulae apices observatur . in nonnulla alia tam in Gallia , quam in Italia Cisteretensium Monasteria nuper inductam Riss. plurimum in Domino gaudemus, nec possumus, 'uin exclamemus cum S. Ber. nardo, sermone I. in Dedicatione : Mirabilis plano Deus in sanctis fuit. non modo in e testibur , sed etiam is terrenis . Utrobique functos habet, oe in M.trisque mirabilis es; illas quidem beatificans, istos
sanctificans. Uuod maius miraeulum, tuando tot να- senes, tot ad resenteι, tot noHies, uniυes deurque, quos hic υιδεο, υetat in carcere verto tenentur H ne υineulis, Blo Dei timore confixi : qu is in tanta perseverem afflicti e paruirensia, Mura inrtutem fuismanam, supra naturam. mra consuetudinem Sic
ab initio ipse erga sanctissimam illam Ordinis Ci- stercientis Resermationem sui animatus , sic eam
constanti ac perpetua voluntate colo, ut multa mishi scribenti veni 1nt in mentem , quae de ea m
98쪽
gnifice & vera emn lande pradicare nossem. Sed tam excelso atque illustri loco sita est illius sanis
ctitatis fama, ut vana praecomorum respuat Ornamenta, & humano sistisio telsor nostris laudibus nec erescere possit, nec delectari.
D. Quis est iste Ortio S. Amonii, quem undecimo Ecclesiae seculo filisse institutum nuperrime
narrabas M. Cum gravissimus morbus, qui vere ignit appellatur, saxulo undecimo in Gailiis late grassar
tur, multique eo tacti consumerentur . huic tam Hrrenda ealamitati, inquit AH-tis Falco in Historia Ordinis S. Antonii parte a. cap. ῖ I. pr fere tiam atque osseaei aeum remedium afferre perimetaost devota impIoratio patroeinii arque intere Dinnis
Lotissmi Antonii Abbatis, en ius corpus e d h. haide in Galliam asportatum, apud Amram OPPidum non longe ab urbe Uiennensi in Delphinatu positum ὶ asservabatur, illuc und rque confluentibus populis, complures ope S. Antovi, Abbatis fanitatem receperunt , & in primis i Gallo, vir nobili ssimns, & Giriuess ejus filius, qui statim ac
meritis S. Antonii sanitate suerunt donati, votum nuncuparunt serviendi aevris, qui sacro igne consumpti ae mutilati perpetua calamitate Uluditant . Gastini, eiusque filio Girino in hoe sancto proposito sese haud multo post adiunxerunt octo viri, de piam inter se societatem & fraternitatem
iacularem inierunt anno millesimo nonagesimo
quinto; Sed haec pia societas in religiosum ordinem non evasit ante seculum decimum tertium,
seu ante annum millesimum ducentesimum decimum Gavinn, quo Falo, qni piae hure societa. l praeerat, se, tuosque solemnibus votis obstrin-rere meditatus est, idque ab Hunorio II l. Ponti. ce Maximo obtinuit , a quo tempore Antoni na Congregatio , quae per centum viginti tres an
noε nulla vota emiserat , eratque dumtaxat pia
quaedam societas saecularis, ad statum Religionisti ordinis S. Antonii eves a suit. Tandem Bonifa-Dur VIII. Bulla sua quarto Idus Iunii anni mille. simi ducentesimi nonagesimi septimi data Prioratum S. Antonii in posterum Ahbatiam esse volnit. Religiosos e uiaem ordinis, Canonicos Monasterii S. Antonii secundum Regniam S. Augustini declaravit, tervato signo Tau, seu Cruce caerulea , quam vestibus intextam semper pererent; de Αν- monem primum Abbatem Generalem Ordinis Caput renunciavit. Hujus Antoniani institnti pluri. ma Monasteria paulatim erecta sunt per Galliam , Italiam, Hispaniam, Germaniam aliasque Orbis Christiani Provincias , ut nariasi A minus Fatio in Historia Antoniam ordinis. Hic nonnullas Observati m. originem Zi p pagationem ordinis Canonicorum Rςgular uim spectantes, quas ex classiccis Scriptoribus, potissimum ex Maliminis, Thomaspino, Gerardo Du-Bsu. M-ronis Pagio, Tistimontio, Abbate Fleu , de aliis, sudiose diligenterque collegeram , inserere meditabar; quas tamen a me iam licet in ordinem dige. stas, ac praelo maturas, schedis meis premere, &intra domesti eos cohibere par: etes necessarium mmnino duxi. Prodiit si quidem Decretum a Sacra Congregatione Indicis latum, quo, ad comptamen
dam gravissimam controversiam , quae paucis abhine Gnis RR. PP. Benedictmos inter & Canoniis eos Regulares de praerogativa honoris & sui ordinis antiquitate in Germania emersi, magnoque animorum aestu hinc inde disceptata est, utra ne
parti silentium indictum est, ae di stricte vetitum.
ne qins ad alterutram opinionem quocumque praetextu ventilandam, vel minimam lucubrationem,
aut scriptionem quamcumque in lucem deinceps emittere praesumat. Ut igitul huic Saerat Congregationis Decreto, ea, qua par est, veneratione , morem geramus, Originem & propagxtionem oridin:s Canonicorum Regularium in praesentia consulto praeterinittam, At ne invidiosam litem repetere, obligataque jam vulnera intempestive restia
care videar, paci altissimo silentio litabo. lecutus consilium Apostoli, Epistolae I. ad Corinth. cap.
II. vers. 26. ubi ait: L quis autem υidetur contentiosus esse, nos talem eonsuetudinem non basemus,
neque Ecessa Dei, & in Epistola ad Titiam cap.
q. vers. 9. Genealogias, inquit, em pugnas legis δε- vita , Iura enim inratiles, o vanae . D. Congregationem Eremitarum Fontis Aveulmi laeulo undecimo per S. Perrum Damianum maxime inclaruisse, Et in Congregationem Camal-dulensem postea coaluisse, memini, te nuper obie
vasse. At scire velim, num isti Eremitae Congrepationis Fontis Avellanae, quos inter vixit Sanctus Petrus Damianus, d: versi fuerint ab Eremitis Congregationis Camaldulensis, cuius Institutor fuit S. RomuHdus, de quaenam Statuta in vitae Eremit ita professione sibi praelixerint observanda λM. Eis Fontis Avellani Eremum ante centumeirciter annos Ordini Camaldulensi adiuncta sui Gis in consesso fit apud omnes, sunt attamen ali, qui moderni Scriptores , qui autumant . S. Petrum Damianum. 3c alios Eremitas Congregati
nis Fontis Avellame antiquitus non agnovisse SoRαmualdum ut Magistriam & Institutorem sirum , ae subinde illos inter Monachos inmolatilensescenseri minime debere . At doctissimus P. Guido Gradus Monachus Canaaldulensis edidit Lucae a no MDCCVII. quatuor Dissertationes Camesia
Dura, in quarum postrema multis momentis evr cit, S. Perrum Damianum, & cameros Monasterii
Fontis Avellani Anachoretas Camaldulensis Instituti suisse. Et sane in dubrum, mea quidem sententia, revocari haud potest, S. Petrum Damianum sin minus S. Romiaesdi, Ordinis Cana Mulensium Fundatoris, auditorem, saltem eius Diseipulorurra alumnum sitisse, eumque in multis a S. Romualdo eonstructis, vel sub eius disciplina militantibus Er mis ae Coenobiis commoratum fuisse, & ejusdem Initituti lacte nutritum. Constat siquidem, Mona- serium Fontis Avellani, in quo, ut superitis dixi imis, S. Perrus Damianus Eremiticam vitam prosemis est, a S. Romaealdo quondam inhabitatum, & a B. Ludalpho eius Discipulo suilla institutuni . Fuit igitur S. Petrus Damiantis ejusdem Instituti societate eum Discipulis s. Romualdi unitus. alioqui in eorum Comoblis permanere non potuissetia Quin . di ipsemet S. Petrus Damianses hane commiuias Instituti foetetatem inter se & s. Romulidi Discipulos aperte declarat in Prologo Uuae, quam descripsit s. Ro
99쪽
muald , ubi diserte significat, se ab egressis, qui
superstites erant, L Romualdi Discipulis comput. s. m fuisse ad ejus gesta litteris consignanda : MMiso rum . inquit, Frusis precisua, o germana charrrare devinctus . quod de praedicto mι Ati υ- abo gregiis ejus Discipulis iudici , aggrediar, Des ei re, describere. Nimirum S. Petrux Damianus eodem Religionis scedere putabat, secum Ducipulis S. R mkaldi coniunctum, quo sermani fratres ab eodem patre progeniti debent invicem quibuidam amoris &charitatis vinculis esse Obltricti. Hinc est, quod tecte doctissimo Luae leo Thomassino par. r. librietertii c. as. De Veterι er Noa Ecclosiae Disciplina idem S. Petras Damianus nonnullos, qui contra In-' i tutum s. Romualdi oblatrabant . compressit, il-Iudque vindieavit in epistola duodecima libri sexti. In qua se se suos praesertim tuetur a cuiusdam Ab . batis impuguatione, qui conquestus erat, quod Monachum e suo Monasterio egressum, contra S. Benedicti Regulam, recepisset. Sueeensetis, inquit, ac
nos conquerenter inguisis, quia non de imus vestros
Nanaebos in Fremo cantra B. P. Nostri Bene diti praeopta suscipere. Ostendit autem S. Petrus Damianus, voluisse dumtaxat S. Benedictam in sua Regula occurrere vagationi Monachorum ex uno in aliud Cc nobium, ted eum non prohibere, immo potius homtari omnec, ut ex Coenobilica ad persectiorem Et mitarum vitam sese transferrent. Ex hac porro I n. sit uii Sancti Ram Idi desenuone, quam sibi, sui ne necessariam suscepit S. Petrus Damianus, liquiis o patet, adeo coincidisse Remutari, de Aui Damians insiturum, ut unius defensio. alterius Apologia censeretur. Id totum confirmare placet verbis L.
-υici Thomas i, in Disciplina tam Ecclesiastica , quam Monasti a versatissimi, qui loco mox a mexudato haec habet: scripsit Romualdi , tam merus Damiani, Ier sit er Apologiam. Confisim his Asa.
choretis Iummae ad perfectionis columen reductantibus ostiectarι captum est, quia hemitam renerent, quam non praemonstrassis, mon tenMuset B. Benedictus, quoique Iuc earaui aggregareis Monasteriorum B. lenedictiisImores . His ora obturabat Petrus Damiana Me re.
Ons: Coeri a B. Benedicto, ne Abbates alii alimrem Monachos admisterent dum cogniti sibi marias effem C ear inquit Regula cap. 6 I. Abbas, ne ahquando de noto Monasterio Monis Am a. babis-
Anactore arum ea pra&bitione non implicari. Qii ibus verbis palam indicat Thomassinus, S. Petrum m. mianum pro I nstituto Romualdi Apologiam adornas. se, δε in ea sui, suorumque vindicias egisse, ae se, inde illum sub s. R--ldi Disciplina inllitasse . Idem etiam in suis Di ploirial ibus profitentur due Summi Pontifices Gregorius M. Ac Urbanus VIII.qui&Petrum Damianum appellant meus er Gloriam odidinis Camis tensis. Addo denique. Fontis A vel- Iani Coenobi i Eremitas , quibus praefuit S.Petrus D mianuι , mutua sim societate eum Camaldulensibus eoniunctos. in Hospitii & suffragiorum coirma minnem receptos, habitu.leu sormam respicias, simillimo usos esse, eorumque Statuta adeo convenire cum il- Iis , quae S. Romuistius Eremitis praescripsit, ut e dem pene calamo, certe eodem spiritu victata videam
Iur , vel siqua interiit ditarentia, ita levis alla sit,
ut vix inter ejusdem individuae Congregationis diis
versa Monalteria levius discrimen notari queat, nec maior pro diversitate locorum possit observari eou. sentio, sicut late probat iam citatus Guias Grandas Monachus Camaldulensis in litis Dioertationibua mal lensibus . His, & aliis id venus rationi spermotus, asserere nullus dubito. S. Petrum Damia. num, cinerosque Congregationis Fontis Avellanae
Eremitas semper fuisse S. Romaedi Discipulos seu Inllit uti Camaldulensis alumnos . Ex hac Congregatione Eremitarum Fontis Avellani qninque ab inafolia in Italia Sacra recensentur Anachoretae, qui undecimo Ecdlesiae saeculo fuerunt dileipuli S. Petri Damiani, fit postea Episcopi Eugubini , videliret Trio Mur, Rodulphus, Ma indus, Iulianus . υIoamrer . Uitani Rodulphi scriptam a S. Petro D miano recitat Mabilunius par. a. saeculi ν I. Benedictim , quod est Ecclesiae undecimum. Ioannes vero,
Laudensis cognominarus, is ipse est, qui . ut superius diximus. scripsit Vitam s. Petri Damia. . se obiit anno Mev I. seotimo Idus septembris , Sanet tum Fastis a PasMD II. Pontifice Maximo adseraptus est, ejusque Vitam post Fere tam, Ac inbel. iam descripserunt Bollandiant. Celebria etiam i ter Discipulos S. Petri Damiani suit S. Daminitas Loricarns. cujus Uitam inseruit Maliau-ur saeculo vi. Be dicti no ad annum Minx II. Alios Compregationis Fciatis Avellanae Eremitas Sanctimonia insignes in suis Scriptis memorat S. Petrus Dami nus . praeterram an opusculo ς i. quod de Vita Erem risis iniuribitur. Legi etiam potest Iarabilias, qui tom. a. de Sanctis ae Beatis Umbriae post Uitam RGA hi , Discipuli S. Romualdi, & Cciminii Eis remitarum Fontis Avellani Fundatoris, enumerat septuaginta quatuor Anachoretas, qui in hocce M nasterio maxima eximiae sanctitatis laude praetulis
D. Quibusnam statutis regebantur isti Eremitae Congregationis Fontis Avellanae, quos Chamaldulensi instituto susse addictos hactenus sat superque
Probalti 'M. Complura, eaque austera admodum Eremit tum Congregationis Fontis Avellanae statuta reseti S. Perrtis Damianus in suis operibus, praesertau i in opusculo is . ubi agens de Monasterio, quod ipse. met in Sua vicinio Monte construxerat, haec capite serio seribit : Unde fit, ut in illa Fremo. quam , --ctore Deo , in lasere navisinii Montis ipsi construximus, piamentum, praeter unum, euncit pene temporibus,mnitus ignoremν. A vino amem aliquanto tem pere continuimus, ita ut neque Luci, neque extrins
eus venientes, wI in Pascha Domini aliquid Mepraeter aquam biberent, neque vinum his . nisi pres eri scio haberetur. Sed quoniam oe hic manentes eme runt urorando deficere. O fuidam ad Fremisi eam υitam transire cupientes , huius rigoris observantiam xidebantur penitus abhorrere, fraternae, Me. ωι υ riurdicam, communi imberillitatι dispensasoris renis siem dentes indulsimus, ut vinum , se aio Abrietatis mod ramine, biberetur. Et c. II. eiusdem opusculi attrIliaci etiam non minima poenitentiae parr es, quod omni tempore e Uate. e Deme, nun calaris, non ocreis
tunsur in cellulis ed nudis sempe cruribus, ct pedibus consuetudo es permanere , exceptis his , qui arari
100쪽
molestia infirmitatis ingentuν . Tenebantur etiam Eretnitae Congregationis Fontis Avellanae . ex Insti. tu Ione S. Petra Damians, Ollicium B. M. Virginis vel in Choro communiter, vel privatim in suis cellis quotidie recitare. sic tit colligitur ex eiusdena S. Petra Damiana Vita c. I 3. & in eius epistola δα. labri sexta, ubi Mimasterrunt S. Vincentii divinitus amictum narrat ob intem Hssunt B. Mariae Virginis quo- radianum ollicium, nec nisi post peractam nes lecti hujus pensi poenitentiam, oc seriam huius consueri dinis deinceps inviolabiliter observandae prornassi nem, pristinae tranquillitati Coenobium illud Er mitarum Congregationis Fontis A vel lanae reddituminis asseverat. Missa facio, brevitat Is ergo , citrer
horumce Eremitarum circa Ieiunia, Uigilias, Disciplinas, Statuta, & spiritualis exercitii studia,
quae legi possunt apud S. Perrum Damianum. D. Impente quidem laudo prudentiam S. Petri Damiam. & aliorum Eremitarum Congrestationis Fontis Avellanae, qui iugem illam a vino ab linen intra . cui sese a principio in Eremo addixerant. postea ob communem imbuillitatem temperarunt, & ne Eremum omnibus horridam , & exosam redderent,
permiserunt ut vinurusemato sobrietatu moderamine, ibaretur. Hanc prudentem oeconomiam vehementer
ipse optarem, ut Itidem seq uerentur Monae hi Car.
tbusienses, de quorum Samstissimo Instituto plura iam in hoeee nostro Colloquio disseruimus. At enim, ut candide fatear, necdum intelligo, qui possit hae elex, sen consuetudo, quae etiamnum urget apud Carthusienses, abstinendia carnibus, etiam in extremo vitae periculo, conelliari cum lege naturali, qua unicuIque vitam suam conservandi necessaria in-eumbit obligatio.Dieas igitur,qu lo,an Carthusiamis aegrotus teneatur abstinere a carnibas,& vitam potius amittere, qaam earnes etiam secreto) comedere tM. Ut faciam satis huic di meultati, quam ad elucidandam Monastitam Carahusiensium Disciplinam non abs re proposuisti , ea in summam hic tedi. Diu, quae noster Framessem Victinia in Relectione nona de Temperantia, & Franeisus SHυius m suis Commentariis in primam seeundo S. Ttismae qu.96. arti Φ. ad Quaesitum 7. perdocte in hanc rem lcri ps rum. In primis duo illi gravissimi Scriptores docent,
non licere Carihusiano aegrotanti vesci, etiam secreto. carnibus, si alii suppetant cibi, quibus impedire pollit ne fame pereat. Hae quippe consuetudo a Anendi a carnibus, etiam in morbis, ut quibas vita maxime periclitatur, vim habtit praectipti &legis. & quidem toto Carrhuliensium approbante Ordine. Eam autem consuetudinem ius iuri esse ex eo potissimum e vinei tui quod i olat in bonum spirituale ordinis. quam lite mel relaxarent Catthusiani, & in morbis gravi inimς permittarent fiatribus vesca earnibus, sensim line sensu totius disciplina te. pesteret, Se primo quidem in casibus periculosis, dein vero ad multos allos casus dispensatio paulatim traheretur, praesertim cum Medici saepe saepius
moreos inveniant, quibus curandis, vel utilem v lnecessamutti iudicem elum carniam . unde lai ciem nringeret , utimnes graves morbi esseti occasiosia vemiae exrnium sit i mentiae, Sc Catethusienses passim in infirmariis vescerentur carnibus. Ut igitur,
Mimit is ius , ista sancta Religio maneat in suo vi . ore , laudabile ac honestam est, quod etiam in M.
lienio mortis a carnibus abstineant, idque non tam tum earum aliis, sed etiam in secreto . Dum enim se itur, Constitutionem ita stricte observari , ut ne secreto quidem & urgente mortis Periculo, cam bus vesti liceat, fit ut Religiosi eam exactissime
servent . neque dispensationes quaerant, neque ab Initituti sui avita Disciplina ac vigore deflectant. FDteor quidem quemlibet lege naturali teneri conservare vitam suam . Atalla lex naturalis de vita pro. pria conservanda non obligat simpliciter & absolute pro omni easu vel eventu, sed sub conditione, nisi
cavla aliqua honella, de gravis aliud postulet. Nee
enim Iemper quis tenetur servare vitam per omne
inedium licitum, ut liquido pater in multa casibus. ubi aliquis propriam posset defendere vitam, & ta. men ad conservationem virtutis patientiae permitte. re posset se ab aegressore Occidi, non secus ae Madin res, qui ad perhibendum fidei testimonium tecte permiserunt sibi inferri necem. Uxor etiam potest cum vita: suae periculo assidere & assistere viro suo peste labaranti . qu mvis trina deerint personae.quae 1 plum iuvare possent . postremo non tenetur ali, quis ad conservationem vitae mutare solum, seu de consilio Medicorum deserere patriam & in externas regiones proficisci, nec prolonstare vitam suam per alimenta, quantum potest, nee sumere et bos delibeat illi mos, & medrcinas pretiosissimas, sed nee in mortis articulo molita accipere stramenta, si ade em plum poenitentiae hum , vel in aspero aliquo lo. co, sicut, dum lanu, erat, quiescere solebat, ubiam finire velit, alioqui damnari deberent austeri. tates Monachorum, ieiunia Ecclesiastica, & exempla San lorum, praecipue S. Martini Episcopi Τ ronentis. qui, teste Severo Sulpicio in ejus vita, eum illius Discipuli ei in extrema aegritudine constituto
suaderen , ut pateretur molliora strat itina corpori
tuo supponi, rei Pondit : Non deret Christianum mssin cinere mora; finite fratres, ego sivobis ahad exemplum relinquo, sese peccavi. Quapropter . cum Catthusianis julla temper adsit & legitima causa abstinendi aeam ibus, etiam in extremo morbi euiusvis perieulo videlicet ne eorum Regula relaxetur; lex nR-turalis de vita propria conservanda non illos iastrin. sit, ut, dum alii cibi suppetunt, ad elux conservati nem earnibus utantiir,etram si alioquen sint morituri. D. sed, si Cari husianus in extrema necessitate . seu in sumisso vitae discrimine versetur, nee et alii ciba, praeter carnes suppetanr; quid, amabo, illo in ea:u facto opus erit λ numquid etiam tunc tene bitur, ne earnes comedat, se e fame enecare M. Eo in casu docent duo gravissimi mox a me ei. tali I heologi , & Mors Ger tua ,1erae Faci linistis Parisiensis Cancellitius, in Tractatu. quem Ndidit Ee aerastinantia Carrhinen γn, non olutra nos.
se, sed debere Carthulianam vesci carnibus, idque probant primo. ut habetur Capire, Aut δε Con
crati me ast . I. extrema necessitas exclitat auo servationie legrs humanae . Secundo, quia sis Carthusanus eo in casu non vesceretur earnitas, esset mi ipsius homicida. iuxta illud sancti Amsrin t Paseo farre moriemem , si mr eris, oretisti. Nemo a intem dicet, Carthulia mim In ea, de qua agitur . claeninstantiac stiturum, damnatam esse ut sanie pereat. ant legem Carthusianis dE abstine illae ritum impositam elusmodi casuin metuam ' . ad