장음표시 사용
151쪽
Zεῖς την 'Aθηναν κ. τ. λ. ubi Chrysippus, quid εν τη Θεογονία vv. 886-90 l) scriptum sit, memorans, haud sane aliud
carmen intellexit, quam quod nunc eo nomine exstat, qN
quo vulgo Veteres eo significarunt, Theogonias autem dixit vel, ut, me iudice, probabiliter Wolfius censuit, Τh-goniae varia eXempla, seu diversas τῶν γραφοντων editiones, aliter alias locum de Melido exhibentes, vel, ut Muetaellius vult p. 367, tum carmen illud, quod nunc superest, tum subiecta ei εν ετεροις, in aliis eiusdem generis, adscriptis Hesiodo, carminibus, quae Grammatici in universa HesiOdoovum collectione post Theogoniam proprie sic dictam collocaverant. Vide infra ad v. 929. Ceterum multitudinis numerum aliquando usurpatum fuisse in hac re Veteribus censuit etiam Graevius. Cum enim apud Lucianum in Icaromenippo c. 27. I. II. p. 785) legatur: αι Mουσαι αναστάσαι τῆς τε 'Hσιόδου Θεογονιας ησ- ημιν, repositum voluit τας,
monum generationes, ut redditum a Gesnem: sed neque Codicum auctoritate salta, neque Necessaria est emendatio, cum recte se habeat genitivus. Hesiodum Deorum generatio nem unius libri opere complea iam ait Lactantius Div.
Instit. Ι. 5. Sic et sabularum Ovidii Metamorphoseon onat rator Lactantius P. 788. Ed. Staveret . Hesiodi memorat molumen, quod Deorum originem continet. Sed Scholiastes
Statii Lactantius s. Lutatius ad Τhob. IV. 482. citat Hesiodum in his libris, quos is Theogonia scripsit. Fortasse quibusdam Grammaticis placuit Theogoniam in duo, tresvo libros dispertiri, qui potuerunt, ex gr. alterius libri initium
facere versum 886, tertii v. 967. , vel et alterum Theogoniae librum censere ηρωογονιαν, sive carmen de heroibus natis ex congressu Deorum cum seminis mortalibus, Histatuit Heynius in Ind. Scriptorum ab Apollonio laudatorum P. 358. Disitirco by Corale
152쪽
v v. l-115., qui Theogoniae tanquam prooemium Pra missi sunt, Omnes supposititios censuit Guyetus, nulla tamen durioris iudicii ratione reddita, quod fortasse in causa fuit, ut diu minus id curarent Viri Docti. Certe diu nemo illud vel probatum vel refutatum ivit. Primus IIcynius in Diss. de Theogonia ab Hesiodo condita in Commentat. Gotting. T. II. p. 152. in not. exordium Τheogoniae ex pluribus rhapsodorum carminibus consarcinatum arbitrari
se dixit. Deinde Guyoti, Heyniique iudicio subscripsit Ruhn-honius in Ep. Clit. I. ad uv. Τli. 114, 115. Post hos in Editione sua Τheogoniae Wolfius in videri sibi dixit in his versibus deprehendere eiusmodi prooemium, qualia olim
rhapsodi, priusquam ad aliorum carmina recitanda P grederentur, a Semet ipsis composita Praemittere solerent, teste Pindaro Nem. II. pr. ibique Schol. nisi dicere malis, inquit, ea pluribus eius generis carminibus haec conglutinata
cor, neque integra nunc haberi. Hiant enim inter se sententiae ἰ abrupta sunt non pauca; alia ab Homero mutuata sunt, eadem Isse mox aliis atque aliis modis Mariata. Heynius in
subiuncta illi oditioni Epistola ad Wolfium, hactenus in edita quondam ab se sententia perstitit, ut diceret, quae Praefixa sint, plurium eaeordiorum sibi videri particulas; addidit autem, dissicile dictu esse, quid Hesiodo, quid rh ρsodis debeatur. Definitius postea Hermannus in Epistola ad Ilgenium p. XI. seqq. editioni ipsius Hymnorum Homeri
Praemissa, plures fuisse Theogoniae recensiones statuit, quaSante oculos habentes librarii, cum has multis in locis congruere animadverterent, in unum corpus coniunxerint, ut labori parcerent, semel scribentes, quae diversarum recen-Sionum communia essent. Ipse autem Theogoniae recensiones, quas in unum corpus coniunctas habeamus, numerari PDεse εγtem putat, si ex prooemio, quod e multis partibus constare iam alii Viderint, coniectura petatur.
153쪽
Namque clarum esse, in prooemio, quod nunc habeamus, tot sere inveniri exordia, quae prosecta a diserris rhapsodis librarii in unum coniunxerint. Porro duo haec tanquam' vero simillima sumens, primum omnes illos sive poetas sive rhapsodos eodem versu, quem Hesiodi ii men sacraverat, EXOrsos, deinde alius rhapsodi prooemium
rursus esse ab aliis rhapsodis interpolatum, ipse ita haec exordia constituit, ut in primo fuerint v v. 1, 2 24, 27-52; in secundo I - 4, 11-iT, I 21; in tertio 1, 2,
17, 19, 18. 20, 21, 75-sa; in quarto I, 53 4. 69-7i; in quinto I, 53-62, 65, 66; in sexto 1, 5 6I,
67, duobus postremis versibus sic mutatis, ut sit εν
δ' acie, εα θυμον ἔχουσα, 'Aθανατου κλείουσιν, ετ ατ νοσσαν ἱεῖσα pro εν σπηθεσπιν et αθρυατων; denique iri septimo Vv. I, 94-103. Ceterum facile intelligi ait, in hac Theogoniae prooemiorum descriptione quaedam etiam alit PConstitui posse, ut ex. gr. vv. 50, 5i etiam in fine secundi prooemii apte legi et inde, verbis τέρπουσι Δibe in τέρπον Ζηνος mutatis, in tertium recipi potuerint. Esse has ingeniosi viri coniecturas nemo sacile negaverit, nequo tameuideo clarum sibi esse omnes dicunt, ex sePlevι huiusmodi exordiis conflatum esse Prooemium. Namque , si vel admi latur hoc, conflatum osse ex pluribus, potest alius aliam divisionem comminisci. Sic non sine veri sprete Multorias
Gott. Gel. Anz. a 834. p. 138, 139, 1377 T. animadverso
tenorem carminis quater abrumpi v. 36, 68, 75, 104., ex quinque illud constare censuit partibus, prima a v. 1--34; altera a v. 3 67; tertia a v. 68-74; quarta a v. 7 103, quinta a v. 104-115, Pιarum Prima, tertia, quinta Prooemium exhiberent Theogoniae, ut v. 68 αἰ τοτ' 'ἴσαν πρὸς 'Oλ. ad v. 9 reseratur, ubi prosectae ab Helicone dicuntur Musae; pars secunda Hymnus sit in Musas, quales in Boeoticis lavum scholis praemitti solorent carminibus Tlieogonicis: Diuitiam by Coral
154쪽
quarta autem Hymnus, quo poeta suum de Theogonia, vel aliud huiusmodi, carmen epicum concluderet. Itaque etiam Muliero certe clarum non fuit, habere nos in prooemio coniuncta in unum dioersorum rhapsodorum eXOrdia. Veteribus quoque aliter visum esse constat. Alexandrini Grammatici, unum alterumque versum obelo notantes, Satis eo
ipso significarunt, reliqua se tribuere Hesiodo. Vide infra ad v. 26, 114, 115. Cons. et Schol. ad v. 68.) Primum
prooemii versum ipse Hermannus ob Lucilii epigramma A. Ρ. IX. 572. dixit Hesiodi nomine sacratum. Res, loci, versus, ut Hesiodi, complures eX hoc prooemio memorantur ab antiquis Scriptoribus, quorum testimonia suo loco BPPonemus. Neque recentiorum Criticorum multis probalasuit illa Guyeti, morosi hominis, ut ipsi Wolfio dicitur,
sententia. Nam neque Heynius, cui dissicile dictu Midebatur, quid Hesiodo, quid rhapsodis debeatur, totum prooemium Hesiodo abiudicavit, neque WOlfii dicta, quae supra retulimus, tu hunc sensum accipienda sunt, quasi nihil in hoc prooemio ab auctore Theogoniae Prosectum assirmet. Contrarium liquot ex eius annotatione ad uv. 63-6T.: videturque idern dicendum de Nitsclito, statuente in Histor. Crit. Homeri risc. 1. S. 24. p. 126, fuisse a librorum collectoribus paria ri e s io de Orum operum prooemia tu initio eius collectionis posita, ex qua nobis Theogonia servata ost. Qui diligentissime hanc rem tractavit Mueisellius p. 366 seqq. maximam prooemii partem, Si qua alia, antiquissimo Hesiodeae poeseos IemPori morito assignandam ait, Deque posse genuinam illi originem denegari, quamvis, ipso iudice, non fuerit hoc Theogoniae prooemium, sed
cramen de Musis, universo carminum Hesiodoorum Corpori,
si vo ab Alexandrinis criticis, sive prius iam, praelationis Ioco Praefixum. Postea Clausenus in Museo Rhenano III. 3. P. 439 seqq. id egit, ut totum sere prooemium Hesiodo
155쪽
ae Theogoniae vindicaret. Recentissime autem Gruppius, Hesiodum nobis restituere conatus, qualis fuerit non modo ante omnes, quos habemus, Codices, verum etiam ante omnes nobis coguitos Veteres Scriptores, distributus scilicet in strophas trium versuum singulas, in Prooemio, rei
ctis ibi, ut passim in ipsa Theogonia, compluribus, quatuor tamen eiusmodi strophas tib Hesiodo Prosectas statuit, primam Versus continentem 22 smutato ibi α νυ ποθ' Hσίοδον in 'Hσίοδον Mουσα , 23, 24; althram versus habentem 26 et duo sequentes, tertiam v v. 29-3i, quartan v v. 33 - 35. Equidem primo vero simile hoc esse arbitror, fuisse aliquod ab Hesiodo praemissum carmini de Theog uia prooemium. Cum enim constans ille veteris aevi non rhapsodorum modo, sed etiam poetarum, qui se divitio instinctu canere existimarent et Deorum vellent quasi
υποφηταὶ haberi, mos fuerit, exordium facere ab aliqua Dei, inpriinis Iovis, Apollinis et Musarum invocatione vollaudibus, sane vero simile est, etiam Hesiodum, Musarum Heliconiadum accolam et quasi alumnum vid. ' ργ. 658soq.ὶ Carminis sui initium ab harum onmmio fecisse. Sublato prooemio, Vel a Theogonia semoto, nihil erit in II si eis, quod respondeat Homericis Mῆνιν αειδε θεα - πετε νυν μοι, Moυσαι - Ἀνδρα μοι εννεπε, Moυσα Deinde, tametsi non nego, esse in prooemio, quod hab mus, quaedam istiusmodi, ut ab aliis iniici potuerint atque adeo iniecta esse haud sino veri specie censeantur, tamen in plerisque eius illum inesse arbitror priscae ac simplicis antiquitatis colorem, qui Vel maxime Meseos Η si eae tempori conveniat; tum et plurima Hesiodi ire
sonae, rebus, dictioni, item argumento Theogoniae et con-noxorum cum Theogonia Carminum maxime congrua, ut propterea pro maiori certe parte magis Hesiodo tribuendum, quam ab illo abiudicandum prooemium videatur. Diqitigoo by Corale
156쪽
Mtque magis habendum sit memoratorum carminum, initium a Theogonia ducentium, prooemium. quo Poeta ipse iis praelatus sit, quam, quod Muetetellius Vult, poetae Carmen de Musis, quod iisdem alii postea praemittondum duxerint. Denique, quod hoc prooemium cst eiusmodi, ut speciem reserat carminis e variis Partibus, saepe non aPtissimo inter se nexu iunctis, conflati, id, me iudice, non Statim indicat, esse partes illas a diversis auctoribus Pr fectas. Traditum est antiquitus, Hesiodum primum fuisse
Tllapsodum. Fide Schol. ad Pindari Nem. II. 1.) Id qua
fide traditum sit, quamquam ignoramus, tamen Probabile videri debet reputantibus, Hesiodum vix aliter carmina sua ad hominum notitiam celebrare potuisse, quam ea saepius variis locis ac temporibus recitando. Tum Vero, si secundum constantem illum poetarum atque rhapsodorum m rem Hesiodus ipse quoque carminibus suis prooemium Pra miserit, nonne item vero simile Videatur, eum pro variis Iocis ac personis, coram quibus sua recitaret, primum ab se composito prooemio subinde quaedam adiecisse, modo faciliori, modo minus facili cum praecedentibus et sequentibus nexu7 Vido infra notata ad v. 94.ὶ Possunt et varia fuisse, non diversorum, ut Hermannus censuit, sed ipsius Hesiodi preoemia, ab aliis deinde connexa et in unum composita, ut his tribuendus sit minus facilis nexus et quod subinde quasi suturae apparent. His cum nihil ut satis certo compertum possit obiici, spem fore, ut
non nimis reprehendendus videatur noster Conatus ostendendi, Posse cum aliqua veri specie, quod vulgo fere antiquitas carmen Hesiodi idemque Theogoniae pmoemium habuerit, auctori illi atque Theogoniae vindicari. v. i. Poeta canendi initium facit a Musis Heliconiadibus, in Helicono monte antiquissima religione cultis, quippe Di iii co by Corale
157쪽
quibus eum montem consecrasso iam Epti talios et Otus se rentur, iidem Ascrae conditores. Vid. Ρausanias IX. 29..
qui illo cap. et seqq. otiam Musarum in Helicone luci donaria describit. Dedicavit ibi tripodem Hesiodus reportatum ab se Μusici cortaminis praemium. Vid. 'Es. 658. Pausari. IX. 31. Ad Moυσαων Gl. Par. C. ae . Aratus pr. Ἐκ Διὸς αρ- χωμεσθα. Apollonius Rii . Pr. omissa, ut liac, Praem-sitione 'Αρχόμωνός σεο, Φοi L. Ad 'Eλικωνιαδων Schol. Par. G. απὸ 'Eλικῶνος υἱου 's ρiωνος. Versum hunc et infra 22 seqq. respiciens, Lucilius A. P. IX. 572. Mουσαων 'Eλικωνιαδων αρχωμεθ' αείδειν, ' ραφε ποιμανων, ως λογος, 'Hσίοδος. Proclus Praef. Hesiod. p. 4. 8 seqq. επαγεται δε τινας τὸ μὴ απὸ του 'Mnωνος καλειν Βοιωτον οντα τας Moυσας,
prooemium hoc Theogoniae et Hesiodeum habuit. v. 2. M εχουσι Gl. Par. C., ut Scholia, οικοὶ em. Sed adest, ni fallor, tuendi notio, ut in πολιουχος , quod C
tullo Epith. Th. et P. 8. redditum retin m in summis umbibus arces. Cons. M. V. 105.
Totus mons consecratus Mnsis ideo ζαθεὶς dicitur et a cedebat Iovis religio.
158쪽
Ad κρηνην Gl. Par. C. εν αὐτω τω ορξι ην καὶ η κρηνη καὶ ὁ ναος. At vero lucum Musarum et in eo statuas tum ipsarum, tum alias, non νάον, in Heliconis descriptione inemorat Pausanias IX. 29 seqq. Itaque ἱερὸν apud Strabonem IX. P. 410. Pr. nescio, an non satis recte redditum sit fanum, cum et αλιτος significare possit. κρηνη hic intelligenda videtur Aganippe. Vid. PausatI. I. C.
Ad ἰοειδέα Gl. Vat. την ωοσμιοεs i. Gl. Par. C. διαυγη καὶ καθαραν. Gl. Par. F. ανθω , μελανυδρον' ἔρν γαρ εἰδος ανθους. Gl. Par. C. μελανυδρον σον γαρ εἶδ. ανθ. ετοι την ανθωδη, ἡ την διαυγῆ καὶ καθαραν : apparet, quomodo illi ἰοειδέα intellexerint. Mque aliud voluit Elym. M. in his p. 473. II. γον ονομα βοτανης, τὸ ανθος. - καὶ 'Hσίοδος π ε ρὶ κρηνην ἰοειδέα αντὶ του την ἁνθωδη. Itaque his uti non debebat Graevius ad firmandam, quae illi placuit, in Scholiis Heinsianis explicationem τὴν Τοις περ πεφραγμάνην, ανθωδη. Nulla autem propositarum explicationum Graeci vocabuli vim satis lucide reddit. Aliquanto melius Hesychius ἰοειδές' μάλαν ρ ανθηρον' εν τω ὀραιτθ αι π o ρ φυρ ρυν. Omnino significatur splendor
aquae nigricans, ut violae, qualis est in uberioris aquae sonte. Cons. Clericus ad 1i. I. Hemstertius. ad Schol. h. l.
apud Gaissovd. Passov. ad Persii prolog. 2. v. 4. Ad βωμον ερισθενεος Κρονίωνος Schol. Par. F. εν
159쪽
editis additur ως εἴρητα. Alibi, quod sciam, eius arae mentio non exstat. Res igitur hic memoratur antiqua ot Hesiodei, non recentioris aevi. v v. 5-10. Vereri se dixit Hemius, ne hic Iocus alteriussit poetae. Mihi videntur Oinnia haec potuisse ab uno poeta prosicisci placente sibi in commemorandis iis, quae ad Musas et Heliconem Pertinerent: nec, quod Hemio visum , tautologia est in his κρα τε περὶ κρηνην ιοειδεα ποσσ'απαλοῖσιν ' χευντα et ακροτατω 'Eλιμωνι χόρους ενσοι-
ησαντο. Nam diversae tempore et Ioco Musarum saltationes memoΓantur, altera circa lautem ac Iovis aram, altera in Helicone summo.
v v. 5. s. Περφ1σπὶς ot 'Oλμειος nomina sunt fluviorum, originem ex Helicone ducentium et in Boeotiae lacum Copaidem confluentium prope Haliartum. Vid. Strabo IX p. 407. Permessus Heliconem circumfluere dicitur Pausaniae IX. 29. Permessum et mimium iunctim quoque m morans, Statius Th. VII. 283 seq. huius loci, ut videtur, memor fuit. Hippocrenen et Aganippen supra v. 3ὶ diversos in Helicone Rutes memorat Solinus c. I. eosque distinguit etiam Ovidius Met. V. 312. tametsi conlaudere videri possit Fast. V. I. ubi A nimidos Himocrenes mentio. De sontis Hippocrenes Origino et causa nominis agit Aratus 216 seqq. , ubi Schol. ad v. 205 δελ- τὴν ἱστοριαν παρ' 'Hσιοδρυ' διό φησιν οἱ νομῆες πρω τοι εκεινοτὶ ποτον κρηνην ωνόμασαν, ubi Iegendum videtur VIππου κρηνην, cum respiciatur ad Arati v. 221 seq. οἱ δε νομ ηες
160쪽
quam Scholiastes ille dicit, in Τhemorata non exstat, quamvis id adserere etiam Hesychius videatur his verbis: Ula ου μηe' τῆς εν τω 'Eλικῶνι, ητις ωνομιασθη oco του Πηγα
gonia , quam superstitem habemus, hoc uno loco memoratur ' Ἱππου κρηνη, ubi sane illi historiae locus non erat: neque magis commodam ei sedem reperias in mentione facta
Pegasi Th. v. 281, 284 seqq. v. 325, aut alia superstite adhun carminis parte. Statuendum igitur, vel fuisse eam in Catalogis Theogoniae subiectis historiam, eoque, ut Arati Scholiastam, ita Hesychium respexisse, vel et hunc et illum aliena tribuisse Hesiodo. v. 5. in λοεσσαμ.ενοι τέρενα χροα Περμησσοῖο constructio obtinet consueta de iis, qui ubertim in mari, lacu, flumine, sonte lavantur. Sic in D. Hesiodi apud Strabon. IX. p. 640. Nu/ατο Βοιβιαδος λίμνης ποδα παρθένος αδμης' Cons. Ιl. Ε. 6. Z. 508. quaeque habet Bemhardy Synt. Gr. L. p. 168. Pro τέρενα χροα variationes Scholiorum ad V. 2. χροα καλον in Cantabr. απραὸν χρόα in Ven. , sunt e glossis. Cons. Schol. ad h. v. ac Muolgeli. p. 370. v. I. respexit Maximus Tyrius Diss. XXXVII. 5. Oυρασου περιφοραν συμιμιετρον καὶ ριουσικὸν hic ανίττεσθαι opinatus. Loci huius recordatus etiam Proclus praef. IIes. p. 4. 13.14. et ad 'Eo. v. I. p. 24. 12. Ac ni fallor, etiam ob haec Hesiodea, Cornutus c. 14: εν δὲ τοις ορεσί φασι χορευειν