장음표시 사용
181쪽
Olympi vicinia natae vid. infra v. 62), vel quod in Olympo versari solitae. Vid. infra v. 75. Ιl. A. 606. v. 53. Poeta Musas cum ex Iove natas v. 52. dixisset, hinc addit, quo IOCO, qua matre et quomodo natae sint. Ploria dicebatur montium tractus inter Macedoniam et The saliam. Hinc venientes Pieros Musarum religionem Heli-eoni vicinisque locis intulerunt. Fid. Strabo α. p. 410. Pausanias IX. 29.) Itaque mythico sermone natae dicuntur Musae in Pieria. ns. Dγ. I.) Elegans commentum, quo Mνημοσύνη inemoniti) mater dicitur Musarum, merito Pra dicant Maximus Tyr. Diss. XVI. exti'. et Plutarchus, seu quisquis auctor fuit libelli de Puer. Educ. T. II. p. s. E. Cons. infra 915 seqq.
Quod autem narrat Plutarchus Conv. Quaest. IX. 14. pr. εκ τουτου rονδας ἐποιησαμιεθα τας Moυσας κοὰ τω Mου-e πετη 'Απολλωνι παιανὰτρωτες συνη ταμεν τῶ 'Eρατ ι πρὸς λυρου εκ των 'Hσιόδου τοι περὶ την τῶν Moυ Pν γένεσιν, ex ea narratione luto posse colligere sibi videtur Μuelaollius P. 381. locum hunc de Musarum generatione paullo uberius suisse apud veteres in hoc carmine explic tum. Mihi non perinde hoc liquet. Scilicet, quae deinde sequuntur apud Plutarchum, arguunt, ωδν illam complexam esse etiam ea, quae sunt in prooemio Post v. 75, ut sic cantilenae nihil ad iustam magnitudinem desuerit.
v. 54. γουνοισιν 'Eλευθῆρος μεδεουσα) Dicuntur Dii μιε-
δέειν τοπων vel τ οις curam gerere locorum, Provicere locis,
in quibus coluntur. Vid. Hom. H. in Ven. 4. in Herc. 2. Mnemosyne, Dea consulens ac prospiciens γουνοις, locis γον,οις fertilibus Eleutheris, templum, ut videtur, habuit ac Praecipua religione culta fuit in urbe, quae postea murutitudinis numero dicta Ἐλευθεραὶ. Eam sexebatur Eleuther,
182쪽
Apollinis ot Aethusae, Neptuno genitae, filius, in Boeotorum condidisso finibus propo Cithaeronem, ita ut a Boeotia, Cithaerono, Plataeis iter in Atticam et Megaridem facientes primae Eleutherae exciperent. Vid. Strabo IX. p. 412. Pausanias I. 38. ex tr. Stephantis de urbibus in v. Vrbis, crebris finitimorum bellis et calamitatibus implicitae, iam
aetate Pausaniae non nisi murus et vestigia aedium exstabant.
Exquisitior est constructio verbi μδέω cum dativo, vulgarior illa cum genitivo, quod fraudi fuit citanti haec verba Etymologo M. p. 329. 24. παρα τὸ ελευθω, το παραγινορια, 'Eλευθηρ ονομα πολεως τῆς ΒοιωτHe' 'Eλευθὴρ o e μεδέουσιν ' Ησίοδος. Citat Muetzeli. p. 382. μεδέων χ'ονὶ in Macedonii epigrammate A. P. VI. 30. Ad γουνοῖσιν Gl. Vat. et Par. G. γονίμοις τοποις. Similiter explicant Apollonius in Lex. Suidas, Schol. ad Il. I. 530. alii. In Da v. 329. γουνοισι Νεμείης. Cons. Od. A. 193. A. 322. Herod. IV. 99. Ad 'EMυθῆρος Gl. Par. G. ονομακ πόλεως, ut Scholiasta ad h. l., qui montem quoque dictum sic fuisse tradit. Itaque montem hic intelligi vult G tilingius, cum urbi no
novem ut uno partu Musas ederet, novem n tes cum ea Iupiter concubuit, quemadmodum et tres noctes eum Concubuisse cum Alcmena serunt, ut Hercules tantus ederetur.
Vid. Ovidius Her. IX. 9 seq. Ceterum doelaratur item hoc commento Iovis amor in Mnemosyneri Musarum matrem. Respiciunt haec et sequentia Origenes Philosoph. c. 26. qui tamen perperam επέα νυκτας ομου καὶ ημερας cum Mnemos a concubuisse vult Iovem) et Eudocia p. 294. Diuili od by Corale
183쪽
v. 58 seqq. 'AM' οτε A1 ρ' ενιαυτὸς ἔρον - η δ' ἔτεκ' εννέα κουρας. Similis est constructio H. Hom. in Apoll. 349 seqq. ei omnino frequens δε in apodosi apud Epicos. ἐνιαυτὸe intelligendus est annitis antiquus decem mensium. Vid. Macrobius Satiam. I. II. Leguntur uv. 58. 59. etiam apud Homerum Od. Κ. 469., ubi tamen est μακρα τελωθη pro eo, quod hic habemus, πολλ' ετ ε θη. Similia exstant etiam Od. A. 294 seq. E. 293 seq. T. 152 seq. n. 142 seq. H. in Ap. l. c. Milicet,
ut solemnia fuere epitheta certis rebus attributa, sic sui aetiam videntur de quibusdam rebus certae et solemnes loquendi formulae, iam ante Homerum et Hesiodum receptae, quae poetis, Postulante id carminis ratione, statim in mentem venirent, et ab iis hinc frequentarentur, paucis subinde immutatis.
sis, quae antiquitus fuerint, novem Hesiodi primum aetate inductas dicit Plutarchus Conv. Quaest. I. c. 3 3. Cons. Cornutus c. 14. Eudocia I. c. Correptum ας in κουρας est Hesiodeae dictionis. Cons. Th.
184쪽
puerperii in Pieria accuratius declaratur. Aberat ille non longe a vertice Olympi, quem montem Theophrastus Η.Pl. III. 3. Pierium v at. v. 63. 'Eνθα σφι λισαροι τε χοροι.) Dubium videri potest, sitne ἔνθα reserendum ad locum, ubi natae Musae, an Vero ad proxime praecedens 'Oλυμπου. Pro hoc sacit, quod mox dicuntur 'Ολυμπια δωματ' ἔχουσαι, pro illo, quod dicuntur 'Eργ. 1. Mουσαι Πιερίηθεν αοιδησι κλείουσαι.
Sed suit ipse Olympus mons Pieriae. χοροὶ καὶ δωρακτα hic iunguntur, ut Od. M. 4. οἰκιακαι χοροι- ibid. 318. χοροὶ ἡδὲ θοωκοι, et sic etiam Il. A. 590. Od. o. 260, 264. χορὸς dicitur τόπος χορείας, quod bene
Observatum a Miletetellio p. 382. non tarnen eo Valere debet, ut, quae Scholiasta ad v. infra 68. αἰ τοτ ' αν πρὸς 'ολ. Ex Aristophane notavit: νυν περὶ τῆς ὀποδου ταυτα φησὶ τῆς εις τον 'χλυμπον' ὁ προτερος γαρ ἡν λογος αυτω περὶ τῆς εν τοπω αα τει χορεύσεως, ut haec igitur cum Mucigellio
luce Harius Ostoridoro statuas, Aristophanem non hunc Vese Sum , sed supra memoratam v. 7. Musarum in Helicone χορείαν respexisse, eumque totius loci fuisse tenorem, ut, quae sequuntur a v. 68. ad initium carminis apte comm
deque referri potuerint. Namque χοροὶ, etiam ubi τοπον χορειας significant, semper tamen adiunctam sibi habent ipsius χορείας notionem, quo respexisse Aristophanes in verbis ἐν τοπω -των χορευσεως Potest. V. 64. παρ δ' αυτης χαριτέρ τε καὶ Ἱμερος οἰκί' ἔχοι πιν Schol. ad Pindari Ol. IX. 39. οτι δε παροικουσι ταις Moύσαις α χαριτες καὶ 'Ησίοδος μαρτυρει' παρ δ' αυτ αι ςXαριτες τ ε καὶ VIμ. οια εχουσιν et ad v. 40. φησὶ, 'Hσιοδος εν Θεογονια μετὰ Μουσων εινα τας Xαριτας π αρ δ' αυταῖς κ. r. λ. Obversatus hic locus etiam
185쪽
Plutarcho de Discr. Adul. et Amici T. II. p. 49. E. ubi de Amicilia παρα δε αὐτὴ Xαριτες τε καὶ Ἀμερος οἰκi' εθεντο.
Musarum et Gratiarum συγγία celebratur etiam ab Euripido in Uerc. Fur. 675., Mουσέων καὶ Xαριτων καλος χορὸς I. HOm. in Dian. altero V. 15. v. 65. εν θαλλης, post οικῖ ἔχου ν in superiOYis versus clausula, diu nihil habere molestiae visum viris molis, Wolfio domum scrupulum obiecit, cuius illo tollendi gralia maiorem distinctionem post ἔχου ν posuit, verba autem εν is iuncta voluit cum sequentibus. Wolfium secutus
ost Boissonadius. Sed iam Hoynius recte animadversit, δὲ sic non suo loco esse positum, qui Propterea legendum proposuit εν θαμ 31ς δ' ερατην γε δια στ. ceterum norans, scabDitiem etiam reliquis insidere, quippe carminibus, quae a diversis rhapsodis prosecta videantur. GOetilingius, antiqua distinctione servata, ita explicandum locum duxit, ut εν θαλίης sit, adiunctis otiam in eorum honorem festis,
nempe Charilesiis, quae non solum apud Orchomenios, Sed etiam in Pieria celebrabantur. IIermantius autem in Censura GOeti lingianae uv. 62-64. ex alio prooemio invectos
si aluit et connexa suisse VH δ' ετεκ' εννέα κουρας ριλοφρονας, ησιν αοιδὴ M in ὀλεται, εν στοεσσιν ακηδεα θυμ ον εχρυ- σαις 'Eν θαλιης, vel, locum mulare iusso Versu 66., εν rοεσσι δ ακηδέα θυμον εχουσαι, 'Αθανατους κλείουσιν, επηρατον οσσαν ἱεισαι 'ει θαλίηe. Miletetellius p. 381. ex Schol. Cant. p. 2is. colligit, versum 62. Olim positum suisso initio narrationis spost v. 53. Vel unum proxime sequentium . Porro ait ex eiusdem Schol. ad v. 64. P. 221. ΠΟ-tatione luculenter apparere, v v. 63 et 64. Olim aliam habuisse sedem, in qua mentio fuerit Heliconis, vicinaeque ibi Musis aedis X Iτων καὶ 'Iμερου his igitur versibus oreliquorum continuitate demtis apto iungi v. si et 65. Diuitia oste
186쪽
Milii ex corruptis verbis Scholiastae Caul. P. 2is., nOlationi ad τας D Πιεριν subiectis, Κρονος τεκε τυτθον επ' ακροτατης κορυφῆ λείλει το ουσαν ' τὴν Πιερι- δηλονότι, iiihil videtur salis certo posse colligi, praesertim cum idem Scitoliasta p. 221. post annotationem ad μεμβλεται subiiciat τυτθον απ ροταπει) υπερβατον λ'ι' τας εν Πιεριητεκε τυτθον απὸ τού 'Oλυμπου' εγγυς γαρ η Πιερια του
'Oλυμπου. Sunt autem sequentia eiusdem verba ad P. 64.
οτι , nec, si vel verum existimetur quicquam aliud declarare mihi videntur, quam ipsius mentem Scholiastae, qui Ob coniuncta, quae noverat, vel de quibus inaudiverat, in Helicone ἱερα Musarum, Charitumque et 'hasρου, de his metam etiam locutum opinaretur. Sed potuit poeta Musarum δωματιν etiam in loco ipsarum natali non longe ab Olympi vertico vicina X ἱτω/ καὶ 'Iμέρου cogitare domicilia, cum essent hi Dii semper arctiore inter se necessitudine coniuncti. Equidem relinquendum puto locum, ut est, servata quoque distinctione vulgata; accipiendum autem εν θαλίης de festis, non hominum, sed Deorum conveutibus et choris, qualis chorus describitur in M. v. 201.;
habere autem εν θαλίης post οἰώ εχουσιν illud quasi rostringendi potestatem. Scilicet Musae propriam sibi habitationis sedem habebant in Helicono supra v. 2) ubi, si Scholi tam audias, ἱερα erant, ut .ipsarum, ita Xαριτων quoque et 'hasρου. Cum autem Deorum in Olympo θαλίαις Semper etiam interesse Musae deberent scolis. Il. A. 604.ὶ ut erant omnino θαλιῶν προπιαπιδες Mουσαι vid. Schol. ad Apollon. Rhod. III. 1.), erant ibi quoque ad excipiendas eas parata δωματα, iuxtaque eas perpetui comitis earum 'Iμερος καὶ Xαριτες item tunc οἰκί' ειχον habitabant, alias solitae cum illis in Helicone degere. Vult igitur, ni sal
187쪽
Ior, Poeta significare, illa in Olympo domicilia non nisi εν sive, quando erant Deorum θαλια, incoluisse 'Iμερον et Charitos. Ceterum post haec, pro tuenda vulgata
distinctione, serieque versuum a me disputata, confitendum est, scrupulum milii sacere neglectum v. 64. in
ρος ρικι' ἔχουσιν digamma; quod interpolationis vel co ruptelae suspicionem augeat. ΤOllatur quidem inultum dissicultatis, si poetam dedisse censeas ἐδριο-τα εν θ. scons. Od. T. 35. 39. Η. 98.) quod postea alius, ob vicina horum Deorum in Helicone domicilia, in obcι' εχουσιν mutaverit. v. 66. νόμιους interpretes male reddiderunt leges. Rectius Scholiasta exposuit τας λατριβας, τας νεμωεις, τὰ διρα- τημ ητα. Sunt α πατων νομιοι, quae Propria singulis Diis attribula sunt. Α νεμω distribuo dicitur etiam Dr 40 I. Il. Υ. 249. επέων νόμος, non lex, sed λιπέμησις, διαταξις, distributio sermonis. Quod autem alicui attributum ac proprium est, id fit eius ἡθος, sive συνηθεια, ut νόμος exporinitur a Photio. Est πεδίων νομος 'Eργ. 388. mos camporum agricolrae seroandus, Th. 417. ερδων ἱερα - κατα νόμον
secundum morem sacris Prostrium, in sacris Obsereari soli
tum. Hinc iuvaluit, ut νομοι significarent etiam θεσμους leges, Primum non scriptas, deinde scriptas quoque. Discrimen inter νομον et νομὸν, cuius ratio hic habita est a Uen. . et in quibusdam Homeri Cod. I l. T. I. c. recentioris est aetatis. Iupiter unicuique Deorum suas rerum partes distribuit et honores ordinavit sinisa v. 74. , sicut hominibus etiam proprium adsignavit νομον, Vivendi modum ac morem, et
alium item proprium Piscibus, sevis, volucribus, 'Eo. 276 seqq. v. 67. ἐπηρατον οσπαν ἱεισα post sv. 65. ερασυν τε λοι
188쪽
στομου oσσω ἱεισαι ad nostrum sensum ingrata et inepta
est repetitio, tolerabilis tamen visa etiam Goetuingio, ut Homerica Il. X. 126 seq. Callim. H. in Lav. Pall. 72 4. atque id genus alia: videriquo tolerabilis debet reputantibus,
esse antiquae simplicitatis repetere sermone ea, quae maxime menti loquentis obversantur. Versu li , quem uncinis inclusit Dindorsius, remoto, παντων in V. 66. incertum est, quo reserendum sit.
v. 68. ρὼ τότ' rerata προς ολ. quae tunc, quo temPore primum erant editae in lucem, statim ex illo loco Pieriae, ubi natae erant, choreis ductis ad summum Olympi verticem ipsamque Iovis regiam se contulerunt. Scilicet Dii statim a nativitate adulti credebantur. Sic Mercurius, teste Homerico in illum Hymno V. 17 seqq. ηώος γπονως
λωνος, ubi conserenda etiam sequentia. Minerva ex Iovis capite statim adulta et armata prodiit H. Hom. in Min. altero V. 5 SNq. V. 71 seqq. mentione patris Musarum facta, subiicit poeta: o δ' ουρίσω ἐμβατιλευει κ. τ. λ. hic Mero spated coelo imperat cet. ut significet, Musas in hoc ipso patre Praeclarum statim habuisse argumentum carminis, quod igitur statim etiam arripuerint.
V. 72. ρωτος ἔχων κ. T. λ. ipse hoc praecipuum habens γέρας et palae debellato regnans infra v. 464 seqq. 490 seq. . Allim autem Diis alios honores apte distribuit. V. 73. 74. ut Hesiodoris ex Theogonia cilat Theophilus ad Autolyc. II. 5. Diuiti oti by Cooste
189쪽
νωμα. BullanamIO autem Gramm . Gr. vh. II. P. 250. videtur aOristus esse Cum augmento, επέφραδον pro πεφραδον. v. 75. Ταυτ' ἄρα Mουσαι αειδον κ. τ. λ. Ηeyuio visa haec arguere, insititia esse, quae itide a V. 51. subiecta sint. Sed nihil obstat, quo minus ταυτα reseras ad ἡ δ' Ουροπω εμβασιλευει et sequentia, quibus Commemorantia I ea, quae a Musis edoctus Poeta sibi quoque carmine cel branda suinserat. Idem ΗVnius proxime versum hunc excipientia vix ipsius Hesiodi, valde tamen antiqui melao
v v. 77. 78. 79. ut Hesiodi citat Diod. Sic. IV. T. Hesiodum novem Musas cum nominibus prodere dicit Arnobius III. T. Cons. et Pro apud Augustin. de Docti'. Clirist. II. 17. Plutarcii. Conv. Quaest. IX. 14. p. 743 seq. Ovidio
lectos fuisse versus hos in hoc prooemio, ut supra v. 22Seqq., arguunt eius supra citati versus A. A. I. 27 seq. Graecis carmina maxime adhibebantur in sacrorum s stivitate vel conviviis ad mulcendos audientium animos, o Iebratis ad citharam Deorum, hemiam, sortium Virorum laudibus, simul saepe oblectante oculos tripudiantiuna choro. Hinc igitur nomina indita sunt Musis, tum novom illis Iovis ac Mnemosynes filiabus, tum quatuor illis antiqui ribus, quas commemorat Cicero de N. D. III. 21. v. 79 seqq. Musa, Praeses eloquii, καλλιεπέας, hinc regi hus adest, tit eos disertos saciat et moderandis concionibus idoneos, a quo praecipuo eius munero ipsa quoque Diuiligod by Coosl
190쪽
προφερεστατη habita. Tenendum est, priscis temporibus civilem etiam atque sorensem eloquentiam omnem quasi musicam fuisse, abundautem exemplis et narrationibus μύθοις ex priore aevo; cuius generis sunt apud Homerum orationes Noestoris, Ρhoenicis, aliorum; usurpantem etiam
subinde fabellas αινούς , quod de Iothamo et Menenio Mgrippa constat. Itaque regibus, qui quidem λιγεiς αγορηται
esse vellent, harum rerum scientia communis esse cum Poetis debuit. No quis autem uberiorem regum menti O-nem in hoc prooemio miretur, recordandum est, aetate Hesiodi poetas in regum maxime conviviis sua recitasse CBP-mina, quippe quomun in primis gratiam ac dona sibi demereri vellent, cui consequens erat, ut esse e re Sua cen-
Serent, Persuadere iis, per commercia cum Musis et poetis maximam reges auctoritatem consequi. Suadet igitur ipsa illa uberior rogum b. I. mentio, ut hanc prooemii Partem nisi ab Hesiodo, certe cum II nio ab antiquo poeta Pr sectam censeamus. Hesiodo tribuero non dubitarunt Plutarctius Conv. Quaest. loco saepius citato, aliique memorandi infra scriptor .vv. 79-90. citat Stobaeus Sem. XLVI. p. 326. Eorum, quae versu 7s continentur, mentione facta, sequentes 8085. subiicit Themistius ΙX. 122. Ad προφερεστατη in v. 7s. respicere vidontur Plato in Phaedro P. 207. B. Leonidas A. P. IX. Epigr. 344. Themistius Or. XXXI. exta. Libanius
T. I. p. Ti. Essetne autem προφερεστατη maaima uatia, Primum edita , au ceteris dignitate ρrraestesns, iam apud veteres dubitatum, aliis hoc, aliis illud probantibus, ut collatis Platonis, aliorumque locis supra citatis et Scholiis ad h. l. apparot . Cous. infra v. 36l, 777. v v. 80. Oxtr. 81 - 90. ut Hesiodo is cilal Aristides Τ. II. Diuiti eo by Cooste