장음표시 사용
391쪽
ntet Polatorum manus licentius grassata est, quam tu narranti ono de Metide. Vide enim, quid in suo Theo niae e nemplo te rit Chrysimus apud Galenum. Tum, citatis versibus 'Eκ ταυτης ἔριδος κ. τ. λ. subiicit: DIIam, tametsinadulterina, tamen ob Detustatem digna sunt, quae emendantius legantur. Hinc versus bene multis in locis corrigi Wolfius autem in annot. ad versum Th. 927. nsi quis ad-nhuc dubitet, inquit, maxime dioersas olim inter se fuissen Editiones carminis Hesiodi, videat, quaeso, quauto longi nrem lianc ρη ν de contentione inter Iovem et Iunonem nex libro quodam Chrysippi exhibeat Galenus. - Vt iungenium exerceant iuvenes, stribliginem, sicut vulgo edunt,nadscribain: ἐκ ταυτης ἔριδος κ. τ. λ.V Nequo postea alia prolata est a Wolfio sententia, cum in Prolegomenis ad
Homerum P. CCXXXVI. locum in Theogonia do Metide) 18 19ὶ oersibus auctum eae libro Chrysippi dixit; neque verba haec cum Goctilingio sic accipienda, quasi voluerit Wolfius, temere vorsus illos assinxisse Hesiodo Chrysippum: qua damnata opinione Goetilingius ex alio poeta prolatos a Chrysippo versus statuit. Mue tetellius autem p. 367.nduplicem, inquit, Chrysippus memorat de ortu Minervaennarrationem, alteram εν τῆ Θεογονἱα, alteram ἐν ἐτέροις, positam: iam illustrat illam versibus 886 - 890. 900. 924n-926.; deinde pergit ad alteram fabulam recitandam his Disiti Cooste
392쪽
nnium fuerat collocatum Cons. idem p. 498 seq. Milii verior videtur Wolfii sententia, maximo divorsas olim in te se suisse oditiones carminis Hesiodei, mihiquo indicari id videtur verbis Chrysippi τίνων μεν εν τη Θεογονία γραφον- των - τίνων δ' εν ετέροις αλλως γραψάντων. Tum ad illas
tam diversas inter so των γραφοντων oditiones vel recensiones roserenda puto Chrysippi verba: ε δὴ 'Hσἱοδος επὶ πλεον λεγει εν τριὰ Θεογονἱαις, ex quibus ille Theogoniis
unam Prae ceteris τρο Θεογονιαν dixerit, quippe quam eximio Critici ut Hesiodeam probassent. Verbis autem EvΣτεροις quominus cum Gocti lingio ssi tamen hoc voluit ratium poetam indicari putem, obstare Inihi videtur praecedens apud Chrysippum O 'Hσίοδος, quodque sequitur ενδε ταις μετα ταυτίη πλειαν διεληλυθοτος αυτ od: quominus autem cum Muot illo εν ετερο ιδ ad aliud reseram in universa Hesiodoorum collectione carmen , obstare, quod Prae cedit, εν ταὼ Θεογονίαις. Neque facile inter omnia, quae seruntur, Hesiodea aliud tibi carmen informes, ubi commodam sedem habuerit haec de Metide narratio, quae PrO- secto Commodam magis sedem vix inveniat, quam quo loco positam illam fuisse arbitrati sunt Rutui Lentus, Wolfius,GOetilingius: Deque est, ut verba Chrysippi μετίου ταύτα tius cum Miletetellio explices post Theogoniam in ratio carmine, quam simpliciter post illa, quae locum de nata Minersea vv. 924-926.) excipiebant. Sunt autem haec: VHρη δ' VHφαιστον G.υτον, ου φιλοτητι μιγεῖσα , TELατο, καὶ ζαμενη τε καὶ ἡρισεν ω παρακοla', in quibus, si vecte video, illud ἡρισεν inepto poetae occasionem Praebuit, vel loversu 929, subiiciendi εκ ταύτης εριδος T. λ. Ceterum esse haec, quae Chrysippus in suo quoda in Ilosiodi carmi-
393쪽
num exemplo legit, seu post versum illa Τli. 928. , sive alibi sedem habuerint, adulterina, negaturum P te neminem Opiuor; Metusta osse equidem sic statuam cum Rulm nio, qualenus certe antiquiora sunt Chrysippo: sod idem longo recentior a pulem haud iis modo, quae citra controversiam
ab omni antiquitato habita sunt Hesiodi, verum etiam Scuto et Catalogis, aliisque huiusinodi aetatis Epicae carminibus, de quibus, an essent Hesiodi, dubitasse videas Veterum nonnullos. Nam, me quidem iudico, Chrysippea ista colorem magis eius habent seculi, quo nata sunt pleraque Orpheo afficia. Sic, quod v. 14. dicitur τέκτηνα δικαιων, plane Orphicum poetam sapit. Hominem eiusmodi, qui sua post Τla. v. 929. in torpolaverit, si Gocti lingiusntium poetam dixit, non est, quod ei refragemui'. Ad posuit autem Goot lingius Chrysippea emendatius edita Partim ex Ruhithonii sententia. Maluimus nos cum Wolfio
prius locum, ut est apud Galenum depi'avatus, ad ponore, iamque hic deinceps dicore de medela, qtiam corruptis ad-li i hondam censuero UV. DD. Verissime correxit Ruhithenius v. 3. κεκα μάνον, V. 5. Κουρη, νοσφ' VH ni παρελέξατο καλλιπαρηost. Nam, quod Goeti lingius cetera, ut sunt apud Galenum, relinquens, satis habuit Mese παρνον pro καλλιπαρηου Scribere, Vereor, ut Probari possit, cum κουρην παρεδεξατο non habeat significationem, quae requiritur, coniugii et concubitus. Rectius idem Goeli lingius v. s. reliquit καπερ πολυ δινευου- σαν , pro quo Rullia heu ius legendum censuerat καπερ πο- αιδριν εουσαν. Namque et audacior haec emendatio est, et sei lasso non indiget emendatione locus, quamvis quid auctor verbo δινευουσαν iudicare voluerit, haud satis constet. Reyuius quidem Obss. ad Apollod. I. III. s. explicat re- ριι autem et elabi Dolensem. Fortasse, quod Geeli a meo in montem venit, iratis nendi sunt versus 6 et 7, ut εξαπατώ Diuiti od by Corale
394쪽
IN I iEMODI TRE Oxi A M. 37l non ad παρεδeξατο pertineat, sed ad aliam traditionem, cuius, quamquam obiter et Obscurius, mentio lucta ab Hesiodo v. 889 seq. Minime quidem admittam, quod pro δινεύουσαν OPollius scriptum Voluit αννευουσαν. - Versus 9, notante Buliti henio,
est ex Hom. I l. Δ. 166. vel ex Hes. 'Eργ. 18. In v. 14 correxit idem 'Aθηνάνπ μη ρ. Lenior et ologantior est Goetilingit correctio 'Aθνάν. Cur autem illo pro τέκτινα Galeni τεκταινα κripserit, haud adsequor. Versum 15 sumtum animadvertit Ruhithonius ex Hesiodi v. 889; in v. 16. lo-gendum censuit εκέκαστ' εκάκρας Gootii. si 'Ολ. δ. ἔχου- σιν' v. 18. scribendum 'Aθηνη in dativo nut sensus sit, inquit, Metis aegidem Mineruae in Iovis corpore sεντος) Iocit. Reliqua scorrupta in v. 16.ὶ quomodo corrigeret, negire se fassus est. Wolcherus autem in Trilog. A cliyl. p. 278. in Ola, vorsum 13 ot seqq. in Chrysippeis divellendos putat a superioribus, ut poto tertiam exhibentes de Metide narrationem, qua dicta haec fuerit τέκτηνα δικαίων oademque oppilico sermone Θέμις, post quam vocem distinguendum, contra POSi versum antepenultimum tollenda distinctio sit: attamen sutetur asyndetori suspectum de corruptela v. 14 facere. Equidem corruptum haud dubio versum illum censeam, vel si celerum probabilis habeatur Welcheri de tertia narratione, seriore illa atque Orphici generis, Opinio. Corruptum vel sum censuere etiam Rulinhenius, Goetilingius, Hermannus. Sed Ruhnhenio nihil, quo corruptelae mederetur, in mentem
Venit. GOet lingius in pr. Ed. scripsit ' Eνθα θεὰ παρέλεχέ', η μεν παλαμαις περὶ πάντων 'Aθανατων εκέκασθ', οἱ 'Oλ. δ. εχουσιν in Ed. all. εκέ ωαπro 'Oλ. δ. ἔ οῦντων). Sed μὲν eo loco stare nequit, ct παρέλεχθ' explicatione dura laxat indigebat.
Hermannus in Goetilingianae censura legendum statuit:
Eνθα θεα παρέδεκτο sse. τὰ δίκαια , οθεν παλάμαις περὶ
395쪽
cesserit, haud capere me fateor. Prior autem a Viro summo Propositae correctionis pars hoc laborat incommodo,
quod τεκτηνα δικαιων Metis vix dici potest illa ἔνθα sibi in Iovis corpore) demum accepisse. Alia res fuerit, si θεα tri-telligi possit Minerva, ibi a matre Metido τὰ δἱκαια accipiens. Sed quominus sic intelligas, velat sequens ποιησασα. Ceterum, vel admissa Hermanni locum emendandi ratione, malim equidem ρθεν εὐ παλαμαις α π., tametsi idem Suspicor, Hermarinum de industria παρεδεκτο ρθεν, εκεκα o'ολυμισια, vix dignos antiquis Epicis hiatus, probasse, quod totam ρηπιν serioris poetae socium haberet. Memorandae quoquo hic duntaxat orellii super hoc Ioco coniecturae τεκτα- να τε δηνίων svel τευχεωνὶ v. 14. et θεα παρέλεκτο θέαις v. 16. Relictum expositumque a Rulinhenio εντος Goctilingius correxit ἔντος, ipse notans rarissimum hunc usum nominativis iugularis in eo vocabulo, citans tamen similiter in Archilocli is vagm. LVIII. p. 150. Ed. Liubet. dictum εντος αμωμητον. G lius coniicit, pOutam istum, cum animadvertisset, se nimia narrandi festinatione prius de nata Minerva dixisse, quam vetulisset ea, quae Partum prOXime Praecesserant, digua tamen, quae item referrentur, hinc Post v v. 11. 12, relecto narrationis filo, subiecisse: Mῆτις δ' αυτε κ. τ. λ. Tum
versus 16 seqq. ita constituendos proponit Vir Cl. Eνθα θεα παρέδεκτο, εμεν παλαμαμ περὶ παντων ' δρων τ' 'Aθανατων θ οἱ 'Oλύμπια δωματ' εχουσιν, Αἰγιδα ποιητροτο φοβεστρατον εντος , 'Aθηνη, Συν τῆ κ. τ. λ. Ibi in cor-ρore Isimis Dea Mineroa accepit a matre) aegidem fabre=ctam, terribile illud scutum, ut omnes homines et Deos su-Pertiret fortitudine. Ex Iovis capite συν οπλοις prosiluisse Minervam primum a Stesichoro traditum Observat Scitol. ad Apollon. Rhod. IV. 1310 seqq.: quod si verum sit, esse Hymnum Homer. in Minervam XXVI.) Stesichoro iuniorem, animadvertit Ileynius ad Apollod. l. c. I laque Stosichoro Diqitiam by Corale
396쪽
i uniores etiam, quos Chrysippus liabet, versus, quorum postremum conser cum praedicti Hymni uv. 4 et 5. v v. 93 933. Ex Amphitrite et Neptuno natus Triton, Hesiodo magnus, validus, tremendus Deus, Homero Prorsus silentio transmissus, sod cui locus fuit in Argonaulicis. Vid. Herod. IV. 179. Pindarus Pylli. IV. 49 SPqq. Apollon. Rhod. IV. 1588 seqq. Lycoplir. 886 seqq. et ad hos poetas Scholia: quam expeditionem cum item attigerit Hesiodus, ut ex Scholiis ad Apollon. Bli. IV. 259. 284. liquet, est, ut credat quis, eum ibi quoque Tritonem, atque
insuper formam huius necnon huccinam Seu Concham, memorasse. Vetus Tanagraeorum myttriis initiatas
illic sacris Bacchi matronas a Tritonis e mari invadentis saevitia Bacchi ope defensas serebat, lesto Pausania IX. 20.; quo lecto de bellua marina cogitos, aut certe Tritonum eiusdem serme generis Deum censeas, cuius fuerunt Phorcus, Ceto, alii. Sed tamen potius est, ut per Tritonis personam declarata fuisse videatur ingens vis maris, cum sonitu fluctus suos et simul gravissima quaeque attollentis, perque litoris anfractus et cavernas mugientis. Namque huc ducit et ipsius et matris nomen, et quod vulgo ut
buccinator inducitur. Vid. Virgil. X. Aen. 209. Ovid. I. Mol. 333 seqq. Eυρυβίην TρΘωνα inter maris numina in- v ant Argonautae apud Orph. Argon. 337. sal. 339. . Eum
vim suam exserentem ad detrudendas scopulo Davus Aeneae
inducit Virg. I. Aen. 144 seqq. Fuit Triton inter praecipua Macedonum numina. Certo coram Neptuno, Tritonuot Mario factum inter Philippum Macedonem et Hannibalem foedus, quod refert Polybius VII. 9. Nerei filium Tritonem sacit Lycophron l. c., Neptuni et Celaeirias Acreandor apud Τκ einen ibid. et Schol. ad Pind. P. IV. 57. Hesiodum sequitur Apollod. I. IV. 6. , sororem tamen Tritoni adiungens Di iii od by Cooste
397쪽
Rhoden. Ignorat lianc, nostro consentiens, Hyginus P. 1 l. Ed. Stav. Τritonis mater Salacia apud Serv. ad Aen. I. 148. eadem est Amphitrite. Vid. Muncker. ad Hygin. d. l. Neptuni apud Aegas κλυτα δωματα βένθεο χρυσεα, qualia hic, etiam Il. N. 21 seqq. memoraratur.
v. 933. χρυσεα δω θ Gregorii Corinth. Codex Vat. de D. D. S 1l9. αἰ αποκοπαὶ 'ἴδια αυτων εἰσι' γίνονται δε κατατελος, ΓΠοσειδωνα, Ποσειδω, δωμα, δω' ως - 'Hσίοδοe χρύσεα δω. Sed potius dicendum, tales apoCOpas proprias
fuisse sermoni minus culto. CODL Ualchen. ad Herod. p. 307. Koen. ad Gregor. l. c. v v. 933-937. Ε Marte et Venere Terror, Pavor, Harmonia. De Terrore et Pavore, Martis filiis dictis, expeditares est. 4λοβον Martis silium perhibet etiam Homerus I l. N. 299. Harmoniam Iovis et Electrae filiam Samothracesserebant, tostibus Diodoro Sic. V. 48. ol Scitia. ApollOD. Rh. I. 926. Sed ex Venere et Marte genitam cum Hesiodo V terum plerique tradiderunt. Vid. Hygin. sab. s. et ibi 6.DD. Fabulam physice interpretati sunt Heraclides p. 494. Plutarch. de Is. ot Osir. c. 48. Τ. II. p. 370. D. A compositis per bellum rebus, ut Νην, ita filiam eius Hai moniam dictam coniecit Cornutus de N. D. c. 21. Nugaritur more suo Schol. et Io. Diaconus h. l. Fuit Harmoniae proprius locus in Thebanis fabulis, de quibus vid otidi Apollod. III. N. 2. Pausan. IX. 12. Plutarchus in Polop. c. 19. Itaque suspicari liceat, mythum de Harmonia ex
Marte et Venere nata ortum duxisse eX composito Per nuptias hello, nescio an illo, quod Phoenici advenae, sabularum Cadmo. fuit cum indigonis Vid. Pausan. ibid. c. 5. Dercyllus apud Schol. ad Eurip. Ρhoon. v. T. Palaephalus r. 7. , unde Harmouia dicta uxor Cadmi s v. 937. in si aDj iii od by Cooste
398쪽
v. 975 seqq.). Sic in myttios recepto. Martis et Veneris coniugio, consequens fuit, ut Martis filii dicti, Terror et Pavor, iidem Veneris quoque filii haberentur. Illi, sicut hic cum Marte sv. 935 seq.), ita Ιl. Δ. 440. cum Marte et
Minerva pugnam ciere dicuntur. In Scuto v. 195. Marti pugnam cienti iuxta currum adstant; v. 463. equos ei adcurrum iungit ut, quod saciunt etiam Il. O. 119. Per Mariem , Enyo καὶ φιλαματον Φόβον iurant Septem contra Thebas apud Aeschylum v. 45. v v. 938-944. Memoratae supra sv v. 686-992.ὶ Deae, unde liberos Iupiter suscepit, vel eius deinceps fuerant. iusiae coniuges v. 886. 901. 921.), vel certo haud furto cognitae. Memorantur iam Iunonis pollices, nataque indu
Iovi proles, e Maia, Atlantide nympha, Mercurius v. 938 seq. ; e mortali Semele, Cadmi silia, Dionysus sv. 940942.ὶ; ex Alcmena, item mortali, Hercules v. 943 seq.). Fuit igitur, secundum Hesiodum , ex iunioribus Diis, ut
Dionysus, ita Mercurius, quem et Hoti . Η. iri eum V. 3 seqq. Natum refert e furto Iovis, sopitam Iunonem salientis. Et sane vix est, ut huius Dei religio per Graeciam invaluerit ante invecta in eandem initia cultioris vitae multarumque artium, quibus praeesso creditus Mercurius. Memorat hic quidem Hesiodus non nisi unum praecipuum eius munus, quod erat Deorum praeco v. 939. Cons. et Eργ. 84.). Sed tamen eundem etiam novit εριουνιον su
Quod v. 940. dicitur τέκε φαιλιχον υἰον, arguit,
ignorasso Hesiodum Semelen sulmine combustam ei. insulum Iovis seniori Dionysum, de quo ceterum Secutus est Veteros Τhobanorum fabulas, Deum illum Τhebis natum ct Cadmeum genere serent , mytho, ut videtur, hinC Orto, Diuili od by Corale
399쪽
quini apud primos Graecorum Thebanos peregre invecta, ibique per Cadmeos propagata esset Bacchi religio, qua iuro praecipuae fuisse possunt partes Semeles, ut suerunt Agaves, item Cadmeae, aliarumque mulierum. Dionysi matrem ex Iove Semelen agnoscit etiam Homerus Il. E. 323. 325.; super eius quoque partu consentiens. Cons. et II. in Dionys. I. 57 Seqq. v v. 938-941, ut Hesiodi, citat Clemens Alex. Strona. Τ. I. p. 382., hinc Eusebius Euang. Praep. X. p. 293.
γορευσας Θυωνην, με ' αὐτῆς εἰς ουρανον ανῆλθὸν. Cons. Diod. Sic. IV. 25. ibique Wesset. Ad v. 943 Scholiasta: G1μειωτεον, Ora δύο συλλαι
tem in hodiernaxarminis sorma nusquam compareant illic Novem Versus continui, in quos Scholiastae reprehensio cadat ex omni parte, Mueisellius P. 502. manca hic nos habere exemplaria statuit, quodque, ut prodita ab Hesiodo, reserat Manilius II. 16. 17. sub fratre Miri nomen, sine frutro parentis, Atque iterum Patris nascentem corPore Bacchum,
excidisse hinc uberiorem do Bacchi natalibus expositionem coniicit. Mihi autem non apparet, quomodo hoc de Ba cho iterum nato commode sequi potuerit post versus 940-942. Goetilingius ad h. l. nnisi salior, inquit, Scholias la,molavit versus 938-944. Illud enim σηαειωτεον, οπι δυο n συλλαβων agroκοπαι εἰσι τ. λ. quum magis pertineat Dad versum 938. propter δ' αρ', quam ad vorsum 943. . η legendum videtur ριθετο-ται Eφεξῆς 'ἱχοι επτα. V At Duili od by Corale
400쪽
lamen, curn omnino requireretur in hoc carmine mentio, unde Nati Mercurius, Bacchus, Hercules, mireris, quemquam remotos voluisse versus, quibus solis illa mentio contineretur. Accedit, quod natus Mercurius matre non mortali,sod Atlantis filia, Hom. Ηymno in Merc. v. 4. 20. 230. , αθανατος et oua βροσἱη dicta. I inque duntaxat verissus 938 seq. reiicero ob causam ab Scholiasta indicatam haud sacile quisquam potuit. Tum mihi non tam Certum, ac GOetilingio, videtur, Scholiastam in priore annotationis parte ad y αρ in v. 938. respexisse. Putem equidem PO-tius cum G lio, dicta ibi pertinere ad δω in v. 933. cum
ibi revera sint δυω συλλαβων αποκοπα. Sic autem S u HS annotationis pars alio pertinere censenda est, cum ad illa, quae versus 933 sine ac deinceps exstant, pertinere nequeat. Quorsum autem pertineat, ignorare nos, satendum est.
v. 945 seq. Vulcani uxorem Homerus Il. Σ. 382. memorat Gratiam, Od. Θ. 267 seqq. Venerem. Itaque venustus mythus duplici ratiOno enunciatus fuit. Conf. Cornutus de N. D. c. 19. Hesiodus autem, cum ex Thebanis fabulis Venerem Martis coniugem agnovisset, b inc Vulcano v xorem non Venerem ded i t, sed Gratiam, ac desinito quidem minimam Datu de Gratiis Aglaiam. v v. 947-949. Memoratur hic breviter Ariadnae cum Dionyso coniugium, sed fortasse in Catalogo plenius sui tea res Narrata post sactam ibi perfidiae in Ariadnam Thesei, novo Panope4dos Aegles amore capti, mentionem, de qua constat ex Plularetio in Thes. c. 20. Athen. XIII. p. 557. Certo dissensit Hesiodus ab I Omem, quem si audias Od.
A. 320.. Ariadnam Theseus ex Creta Athenas οε ριεν, ουδ' απονητο ' παρος δε μιιν Αρτεμιις εσχε Δίη εν αμφιρυτη, Διονυσου μιαρτυρίησι, ubi ex Scholiis ad v. 325. discas. suisse, qui traderent, Dionysum Ariadnam impietatis ac-