장음표시 사용
361쪽
Versu 78 i. receptum a uobis e maiori paulo Codicum αγγε- λιν1 Buumannus i. c. ita verum videri posse consul, si in locis Homeri, ubi exstant αγγελιν1ς, ἀγγελιμν, hi casus cum quibusdam Grammaticis nexi ceu autur a nominativo o ἀγγελιης nunestis, cuius fuerit seminitium αγγελίη nuncio, ut est του ταμιει seminitium ταμιἱη. Cotis. Hesychius v. αγγελικς, Scilol. D. ad Il. Γ. 206., cui Grammatico Hominativus mascul. generis αγγελει dicitur esse τῆς 'Ιαδος διαλέκτου, ubi incertum, utrum osse volucvit Ionicum Vocabulum pro αγγελος, an Ionicam sormam pro αγγελίας. Fateor autem, milii illud ε αγγελὰς commentum videri seriorum Grammaticorum, Cum apud antiquiores notatum invenissent αγγελίης, αγγελἱην esse αντὶ του αγγελος, σημάνειν τον αγγελον. Vid. Apollonius in Lex. p. 26. Elym. I. p. 30. 34. Schol. ad Il. A. 140. N. 252. O. 639. 640. Quos equidem cum IIonio Comm. ad Il. T 206. voluisse Opinor, αγγελίαν pro eo dici, qui nunciet, abstractum Pro HCreto, non vero, ut sit o αγγελHς, potiorque milii videtur habenda auctoritas Zenodoti, qui, teste Apollonio l. c. masculinum illud ignoravit. Impugnantoni idem Tollium Excursu ad Apollonium p. 737. laudat hoc nomino Iloi mannus Opusc. Τ. I. p. 190. Est igitur, ut iure etiam desacto inde substantivo seminino dubitetur. Iu Odyssea quidem semper citra controversiam est αγγελι 1 pro re nunciata, vel nuncianda, ut ex. gr. n. 334. , ubi addita est Praepositio ἔνεκα, quam in aliis Homeri locis et lectione Codi cum nonnullorum atque Edd. omnium in hoc Hesiodi loco αγγελιν1ς intelligendam statuit cum aliis Wolsius. Factum autem Hermatini praesertim disputatione, ut minus iam prompti stimus ad ellipses huisitiodi admittendus. Itaque αγγελ-ς πωλεῖσθα Goetilingius ita dictum vult, ut πρω- σειν oδου, θειν πεδἱου, nuncio, qui Perserendus est, Cia rivia confuso, qua Persei tui . Mihi praeserenda hic visa ostDiqitigoo by Go le
362쪽
pluriuiu Codicum lecti O αγγελιχ, non, ut sit semininum ab ο αγγελιης, sed ut accipiatur ea ratione, qua accipiendum censuit Heynius ad Il. R 206. confusa re denunciai
da cum nunciante. v. 783 spurium ceusuit Guyetus, nescio an Constructi
ne offensus, sed hanc bene expedivit Goetilingius: κρὰ τε τις q/ευδητα, οστις ποτ' εστιν, et, si quis mentiatur Deorum, quisquis ille fuerit. Tum requiri versum ad universum Darrationis ambitum, recte dicit Muet gellius p. 100.
v. 784. Tentabat Guyotus: Ζευς δ' οτε 'Iριν σε α γε, non videns, esse hic δέ τε in apodosi; ut supra v. 609. Similiter est δέ τε post οτε Il. Κ. 360. 362. τε post οστις. Od. l. 41. 43. v v. 78 792 damnavit, ut spurios Guyetus, ratione iudicii non reddita. Versum quidem 786 respicere videtur Philoxenus apud Orion. E m. p. 45. 6. et apud Elym.
I. p. 73l. 20. coli. Gud. p. 513. 55.; eundem et sequentem versum Apollod. I. II. 5.; versum 789 seqq. Proclus in Timaeum V. P. 294. med. Sed Guyeto suspectum habendi locum causa fuisse potest Obscurior et impeditiorvv. 79 792. constructio. Qui Graeca hic verterunt Latine, verbum de verbo, male etiam εἱλιγμιένος intortus vel intortiam reddelites, nihil expediverunt. Eorum autem, qui poetam adnotatione illustrarunt, plerique locum silentio transmiserunt. Nihil ad eum a Graevio notatum invenias,
nihil ab Honio vel Wolfio. L. Barlaeus ad εννέα ad notavit usc. μιοιραkV. Matthiam Gr. Gr. 3 302. i. εννέα μοῖραι dici videntur ipse Oceanus, quare subiectum ab Hesiodo sit εἱλιγμένος. Metilinio non sine causa minus id placuit,
qui, si sanus habeatur locus, construendum ait: o 'Ωκεα-
363쪽
νος εννέα μυοιρας δινας αργυρέας εἱλιγμένος factivi sensuqεις θαλα πιστει. Equidem dubito, an possit εἱλιγμνος eo significatioue accipi: sed acquiescendum mihi in illa constructione videtur, si εἱλιγμνος passivo sensu accipiatur et εννέα μοιρας accusativus adverbialis habeatur. v. 793 seqq. Quisquis Coelitum, τὴν i. e. ταυτην των 's1κερωειων ὐδατων μοιραν sive ταυτην τὸν Στυγαὶ απολεί- delibata hac Stygis aqua, peieraverit, is Primum Perannum integrum inanimis ac sine voce iacet, deinde iamvem annos a Deorum consiliis, opulis, coetibus eXsulat.
Solebant homines iurantes απολείβειν, sive, ut dicitur M. E. 33i. T. 288. αποσπένδειν. Hinc in Deorum iuramentis idem usu venire crediderunt: saltem, si Iove arbitro ad litem dirimendam iurarent, qui mos respicitur II. in Mere. 52i. ubi Apollo dicit: ρμιοσσαι επὶ Στυγος οβριμον υδωρ, ut hic est v. 793. ἐπομοσση. Sed crediti quoque Coelites saepe per Styga iurasse, cum ad manum aqua illa non esset. Exempla vide apud Homerum II. E. 271. o. 37. Od.Ε. 185. II. in Ap. 85. Apollon. Rhod. II. 291. ubi λοιβη Στυγὸς idem est, quod Il. o. 37. τὸ κατειβομενον Σπιοὸς υδωρ. Cons. Nonnus XLII. 527. Adhibita autem Stygis aqua Dii iurantes ac libantes Stygi ipsi libasso censeantur. Sed quaeri potest, num iurantes Deos etiain bibisse Stygis. aquam Graeci veteres putarint, sicut homo ἀποθένδων
idem quoque vinum bibebat. Fuerunt recentius, qui sic statuerent, atque eis, quae narrat Poeta V. 759 seqq., repetenda ab noxia Stygiae aquae natura ducercui, ut adeo Cle, vicus illa conferret, quae leguntur Numor. V. de muliere adulterii suspecta. Sane Pausanias VIII. 18. aquam ad Αν-cadiae Nonacrin, Stygis dictam, hominibus pariter atque animalibus vim Ioliseram habere prodidit. Sed incortum est, utrum ex adspectu illius ad Nonacrin aquae, de Prae-Diuili od by Corale
364쪽
lI HESIODI. TuEOGOAt M. Mirupta rupe stillantis, suam sibi poetae Stygem informaverint, ut Homerum censet Pausanias l. c. an Vero Nonacrinam aquam Styga Graeci dixerint, quod, ut poetarum fluvius, stillaret ab excelsa petra, quemadmodum similes ob causas apud Taenarum aquam Stygis dixerunt, teste Plutarcho de Primo Frigido p. 954. D. Certe diversam ab his aquam Stygis cogitarunt Homerus atque Hesiodus, υποχθονος apud inferos suontem. Itaque in Peneum, Thessaliae fluvium, aquam suam immitteris Titaresius Homero
dictus est Στυγὸς υδατος απορμός, qui de terra quasi ab in seris prorumperet. Vid. II. B. 751 seqq. , quem locum rectius cepisse mihi videtur Lucanus VI. 375 s . , quam Plinius
VII. 8. Letalem autem aquae Stygiae naturam diserte neque Homerus memoral, neque, ut, arbitror, Hesiodus. Nam, quod quidam eo traxerunt v. 786. νυχρὸν, non habet necessario Vim eam. Morbum autem, qui peierantes Deos afflixisse traditur v. 795 seqq. , immittere potuit alia Vis Inaior. Certo iurantes per Styga periurii poenam metuebant,
quamvis non adesset aqua, ut constat ex Homeri li. cc. Inhaerentem autem aquae vim noxiarn, hausta bibendo illa, vel non peierans sensisset.
Esse in v. 793. απολελυας ab απολειβω, recte docuerunt Graevius, Boissonadius, Goetilingius. Ab απολει ω ducentes, ineptissime Bas. Interpres reddidit relictis, aliquanto probabilius Μombritius deprenso crimine. D. Heliasius qua ratione lubens verterit, non adsequor. Quod Wolfius ait, exponi Posse deserta sis, recte verum esse Degat Mett- lingius. v. 804 Guyeto delendus, ut spurius, visus est. CuP ita visus ei sit, non dixit. Mentio quidem sedis αθανατων in Olympo hic non magis otiosa, aut supervacua haberi debet,
quam supra V. 794. Namque in re hic memorata tum D iii od by Corale
365쪽
ὰθανατοι maxime Olympii sive Coelites spectantur, tum totius negotii scena est Olympus, unde ab Iove mittitur Iris, eo reversura, et erant in Olympo Deorum βουλὴ, δατες, εἰρου. v. 805. ἔθεντο θεοὶ) supra v. 400. idem Iovi tribuitur. Sed iacere id Iupiter potuit, consentientibus Diis. v v. 80 816. Defluit Stygis aqua per locum asperum v. 806.), scilicet illum, in quo sunt terrae, Tartari, Ponti, coeli, deinccps omnium sontes s. initia et sines sv v. 807810.); in quo item sunt μαρμαρεα πυδεαι, ex splendente aeris materio Portae a Neptuno impositae v. 732.) limenque a natura factum aereum, immotum, altissime landa
tum sv v. 811-813. . Προσθεν autem, non ante, Sed Murra illud limen 'uippe ab Oceano ac fonte Stygis orsus metis
cogitatione fluentum eius sequitur sub terram supra Tartari χοι τρια. CODL v. 740. 787 seq.) habita ut Titanes longe a Celeris Omnibus Diis, πέρην χραος μεροῖο, trans descriptum supra v. 740 seqq. , itaquo in imo Tartam v. 813 seq.). Sod in fundamentis Oceani, ad Tartari limen et Portas scons. supra v. 732 seqq.) domicilia habent Centimani. Itaque de his poeta v. 617. suam orsus naΓΓationem, quae simul Τita Dornaclitain exponeret, cum indo in longiorem do Τartaro digressionem incidisset, denique redit, unde Orsus erat, Usus opportunitate, quam Praebebat mentio Stygis, ad inseres iuxta illa dofluentis loca, ubi orant Centimani. 'sὶγυγιον sv. 806.) male Graevius cum ορκον iunxit, o x-Posuitque magnum, citans Hesycliti cὐγυγioin παλαού, αρχαίου, μεγαλου πανυ. Rectius alii cum υδωρ itin x varit, quibus adsensus Wolfius apte contulit et 2αιοτατονυδωρ apud Callim. H. in Iov. 40.
366쪽
vv. 805-819 non ah Hesiodo prosectos Putot Goeliliu-gius, sed quae adfert νοθειας testimonia mihi parum idonea videntur. Singula expendam suo loco. De versibus quidem 807-8l9 dia Dum exstat etiam aliorum iudicium, at non de versibus 805 ct sequente, quos cur Poetae abiudicaverit Golatilingius, declarare neglexit. V v. 807 10, quod sint repetiti e superioribus sv v. 736 seqq.), Suspectos Guy tus, spurios habuit Wolfius, cui similem ob causam suspecta laeve etiam sequentium haud pauca. Itaque totum locum a v. 807-819. uncinis includendum duxit, quamquam ipse fassus, tu se in postremis, ubi de Cymopoleali aditur, non suisse iacturum, si minus arcto cum reliquis iuncti fuissent. Mihi in his antiqui et simplicioris aevi reliquiis vix unquam νοθειας indicium esse repetitio videtur; tum puto, fuisse hic etiam poetae causam repetendimentionem locorum, iuxta quae positi orant Titanum Custodes Centimani, scilicet, ut pararet sibi aditum ad n viam quid de Briareo narrandum, quae narratio quidem ipsa, ut sensit etiam Wolfius, auctoris Theogoniae plane convenit ingenio. Maluit Heynius rhapsodis consilium tri-huere, quod ego tribui Posse poetae ipsi censeo. Wolfium in apponendis uncinis secuti sunt Gaiff. et Dind. v. 81 I. ad μαρμαρεαι τε πυλα offendit Goetilingius ob memoratas supra v. 732 seq. Sed ια μιαρεος
apud Epicos non tam marmoreum, quam aliqua de causa
uendentem notat. Vide sui nihil dicam de locis Homeri Il. Γ. 126. X. 441., ubi nunc πορφυρέην legitur pro antiquo oc fortasse veriore μαρμ. αρξην) Il. E 273. Ρ. 594. Σ.
plices, quam aeream. Itaque Possunt hic etiam esse momoratae supra v. 733. χαλκ.εαι.
367쪽
Versus 812 postrema quod vix verbo mutato apud Ho- murum I l. II. 134. exstant, item in causis fuere Wolfio, cur suspectum haberet locum. Sed primum verba Homeri ρίοσιν μεγαM1σι διηνεκέεσπ' αραρυιαι non sunt tam similia, quam WOlfius voluit, Hesiodeis et sunt apud Homel umpem, proprie sic dictae, radices arborum, hoc autem loco translate fundumenta liminis, ut supra v. 728. γῆς ριγιsundamenta terrae. Similiter apud Apollon. Rii . ΙΙ. 320. do Cyaneis dicitur ου - ριο ν ἐνηρειντα νεατησιν. Versu 814. pugnare censet Goolt lingius cum v. 732. Sed potest Neptunus imposuisse fores, ut tamen ουδὸς suovit αλοφυης. Offendit mox Goetilingius ad προσθεν et ira v. 814. ad πέρην χρηεος Oφεροιο, de quibus, quomodo accipienda videantur, supra dixi. Versu 815. notandum visum etiam ἐρισμαραγοιο GOottiiD-gio, quod utique non est inter solemnia Iovis epitheta, neque tamen non est ei conveniens. H. Hom. in Merc. v. 187. mensio sit ἐρι χαραγοιο Γαι-ου. v v. 817-819. Supra v. 734 seqq. dixit poeta, tres Ceuti-manos coniunctim habitasse Ruium Tartari custodes, nec fortasse hic aliud cogitavit, quamvis idem diserte de Cotto tantum et Gyge prodens, de Briareo peculiare quid res
rens, eum, a Neptuno generum allectum, uxorem accepisse siliam eius Cymo leam. Nihil sane obstat, quominus eam Briareus domum duxisse censeatur. Sed certe saepe apud Veteres memoratur Briareus extra stationem illam suam
Occupatus. Sic Il. A. 403. traditur ovocatus in Olympuma Τhetido, ut auxilium ferret Iovi contra Iunonem, Neptunum, Palladem, quod, teste Schol. Apollon. Rhod. I. 1165. traditum similitor ab Iono in dithyrambo, ubi Distiirco by Coral
368쪽
filius dicitur Briareus. Reserebant Corinthii, inter Solem et Neptunum, de regione eoruni Contendentes, arbitrum Briareum fuisse. Vid. Pausan. II. I. 4. Quae postea dictae fuerint Herculis, pirius dictas suisso Briarei columnas, ex Aristotele refert Aelianus V. H. V. 3. Ex iis, quae notavit Eustathius ad IIOmorum I. c. colligitur Briareus habitus fuisse Deus marinus circa Euboeam et Aegaei maris insulas, quo facit etiam, quod apud Homerum d. l. alterum ei nomen fuisse traditur Aegaeon. Euma Neptuno superatum alia traditio serebat, quam ex CO- Dono refert Schol. Apollon. Rh. l. c.; aliis eundem N ptunum titque Aegaeonem perhibentibus, teste Hesychio in Αἰγαίων. Videri potest in Aegaeonis locum et honores successisse Neptunus, ut in CPOni locum Iupiter. Ex eodem
Scholiasta Apollonii discimus, Eumelum in Titanomachia prodidisse Aegaeonem, Terrae ac Ponti filium Cons. Serv. ad Aen. VI. 257. , in mari habitantem, a Titanum partibus stetisse. Memorat Briareum Callimachus Η. in Del. 143. sub Aetna conditum, in eiusdem, Di fallor, societatis poenam. Hostem Iovi inducunt sermo etiam Latini poetae, Virgil. Aen. X. 565 seqq. Hor. Od. III. IV. 69. Ovid. III. F. 805. Seneca Herc. Oet. 167. Lucan. IV. 569. Statius II. Theb. 596. ubi vid. Lactantius. Mihi quidem ex collatis Vet rum locis liquere videtur, antiquitus Briarei persona deelaratam fuisse portentosam vim aestuantis maris, Praesertim
Aegaei: quo admisso videbitur non inepte hic fingi Neptunigenor Briareus, quem sic ille magis etiam fidum habiturus osset constitutis ab se Τartari soribus custodem. Versu 819. Gootilingius item resert inter indicia, quibus locus ilic νοθείας arguatur. Causa ei sic statuendi fuisse mythi insolentia videtur, de qua Wolfius iam merat, quoin
lamen ob hunc ipsum mythum pene veritum videas locum uncinis includere. Di iii od by Corale
369쪽
v. 820 seqq. Post expulsos coelo Titanes Terra ex Τartaro Typhoeum peperit, cuius audacia ac viribus Prope factum est, ut Iovi regnum eriperetur. Iu id filio favisso Terram, Hesiodus non dicit, contra semper faventem Iovi Terram inducens. Cons. supra vv. 47I. 626. infra 882.894. Tradit autem secundum seriores poetas Apollodorus I. VI. 1 seqq. Titanum cladem indigDalam, Terram primum peperisse ex Coelo Gigantes, atque hos Cronidis Orposuisse; deinde, cum et hos Cronidas vicissent, magis iratam Terram ex Tartaro su8Cepisse, quem illis oppon ret, Typhonem. At Hymno Hom. iu APO ll. V. 305 seqq. dicitur Iuno, irata marito ob Minervam ex eius capite Prognatam, a Terra Coeloque et Titari ibus precando imp trasse, ut ipsa quoque seorsim ab Iove susciperet filium,
nihil ei viribus cedentem; ita tuo peperisse Typhaonem,
dracaenaeque ad Parnassum educandum dedisse. Secutus id Stesichorus, teste Εtym. M. p. 772. 50.
Τyphaonem ινόν θ' υβριστην τ' ἀνεμον Hesiodus dixit
supra v. 307.; infra autem v. 869. Noxiorum eum Ventorum patrem facit. Ipsius autem vim NOX iam Praecipue
repetit ab ardore. Namque, bellantibus ipso et Iove, καυμ- excitabatur ἁπ' ἀμώοτερων, Iovis fulmine, Τyphoei ignea vi πρηστήρων τ' ανέμων τε v. 843 seqq.). Colligitur hinc mythica Typhaonis s. Typhoei persona declaratum a
poeta fuisso igneae naturae vonium, ad quam Nati Pam it
dicandam portinet etiam, quod ei v. 826 s q. nam mantes oculi tribuuntur. Id Aeschylus sic accepit, ut in Prometh. v. 356. 364. Blom Lin diceret, Typhonem oμαάτων α στραπτειν. Colorum neque dubitavit idem v. 371. 379. Blom L) ei, iam sub Aetna tumulato, δήλεα πυρπνόου ληe tribuere. Ab aliis aulem inductus 'phon, βαλλων πετρας επ' ατον τὸν Ουρανον. Vid. Apollod. I. VI.
3. 3 5. Quod vero hinc soriasse quis colligal, fuisse Τy-
370쪽
phonis imagine et mytho declaratos quoque ignes Subterraneos, e montibus metum versus editos, id nescio, an ex
Hesiod eis Don tam liquido sequatur. Congruit quidetri cum ea notione, quod v. 820 seqq. Terrae et Tartari silius dicitur Typhoeus. Sed sic μιυθικώς denotari quoque Potu runt repentini satus exhalante terra coorti, verba sunt Plinii , quem vide Η. N. II. 49.ὶ vel ex terrae cavernis cum mugitu prorumpentes venti. Vide v. 829 seqq. coli. Plinio II. 44. Πυρ autem, cuius mentio fit v. 845., nihil impedit, quominus cum Scholiasta accipiamus πρηστηρ- τ' ανψων τε, vel τρις εκ των ανέμων ἀνώροις ἐξημμένας, qualis ardor etiam in alto sentiatur sv. 844. coli. Lucretio VI. 422 seqq.). Et vero montium incendia equidem in Hesiodeo de Typhaone mytho non tam ipsius declarata imagine,
quam indicata iis puto, quae ad debellandum Typhoeum
sacere Iupitor narratur v. 855 seqq. maxime V. 859 seqq. Potuit utique, nondum satis bene cognitis subterranei ignis, ex aliquo monte exundantis, natura atque causis, tribui ignis illo iactis in eum montem fulminibus, quasi ila compescente Iove exserentem se in iis locis malefici numinis Typhoriis vim, quam cum damno suo homi iam experirentur aeris aestu, igneis ventis ac turbinibus, importuno lex
rae marisque motu. Notum enim saepe mala haec concurrere. Aetnam montem ab Iove Typhoni iniectum ex serioribus poetis tradens, Apollodorus I. VI. 3. S 12. perhiberi addit, in eo δευρο ἀπὸ των βληθεντων κεραυνων γίνεσθαι πυρος αναφυσηματα. v. g24 seqq. Erant virili Τyphoci formae centum im-Posita capita anguina. 'Eκατοκαρανον vel εκατοντακαρανον vocant etiam Aesch. Proni. 353. 361. Blom L) Pindar. Pyth. I. 31. Magis monstrosam ex serioribus mulis Τyphonis imaginem exhibet Apollod. I. VI. 3. additis alis et Diuili od by Coos e