장음표시 사용
381쪽
apud Poetas coniuncti in cum Gratiis memoventu P, ut iam in IIom. H. in Ap. v. 94., tum otiam, cur ab iis ornutum
accupisse dicantur Pandora apud Hesiodum 'Eo. v. 74 seqq., Venus Η. IIOm. altero in Ven. v. 5 ot 12. v v. 901-903 cxstant apud Stobaeum IX. P. 10 l. , sed additi, ut videtur, a Gesnoro. Vorsum 901 et sequerilem
citat Schol. Pindari ad Ol. XIII. G. Respiciunt locum Eratosthenes Catast. s. Hyginus Ρ. A. 25. Schol. ad Germanic. 95.
v v. 904-906. Ex Iove, supremo Deo, et Themide natae quoque Moιραι, hominibus bona et mala secundum iustitiamin distribuentes, apto utique finguntur. Abiudicandos
tamen hos versus ab Hesiodo censuerunt Τliom. Galeus ad
Apollod. p. s. Clericus ad h. I. Rullia ken. Εp. Crit. P. 91.
Ob traditam supra v. 217 seqq. aliam Parearum geneal giam: at certum est, traditae hoc loco favere Apollodorum I. III. 2., cuius auctoritati Wolfius opponere non debebat illam Τgeriae ad Lycophr. V. 144., priores tantum verat genuinos habentis. Ceterum potius Wolfium Sequar, statuentem, alterutrum interpolatum esse locum, quam Virum Doctum in Misc. Otas. Vol. III. p. 80. et Robinsonum ad hos v .. qui, ut hos cum v v. 217 seqq. in concordiam redigerent, accusativum Mohας v. 904. in regi voluerunt noua τεκο v. 90l. , sed a proxime praecedente verbo ωρεύουσι. Cons. supra dicta ad v. 217 seqq. v. 907 seqq. Eurynome, Dea Mimasca, Opibus Bbundatis, Iovi tres peperit Gratias, quarum Nomina, sicut ipsum nomen Xαριτες, manifesto pertinout ad declarandum munificentiae bona, praesertim laute exceptis hospitibus vel convivis. Vide Od. I. 5 seqq. coli. Plutarcho: an Philosoph. Diuili od by Coos e
382쪽
cum Principe p. 778. C. Tales etiam sibi Gratias informabat, qui Olympiae communem Bacchi et Gratiarum aram consecravit. Vid. Pausan. V. 14. Ex tr. Oceani filia Eurynome dicitur v. 908. , Ut supra v. 358. et apud Homerum Ιl. Σ. 399., ubi illa cum Thetide excepisse et occuluisso truditur eiectum coelo Vulcanum. Ocea-
uino habita eadem etiam in illis Theogorii is, quae nuptum eam Ophioni cuinque hoc ante Cronum et Titanas in Coelo regnasse perhibebant. Vid. Apollon. Rhod. I. 503 seqq. Lycophr. v. iis l. ibique Scholia. Habuit Eurynome templum apud Phigalenses, quamquam haec diversa fuisse Dea potest, ipsis Phigalensibus cognomen illud Dianae inter- prelantibus, hoc quidem nescio, an minus recte, si, quod perhibetur, simulacrum ibi Deae fuit, seminea forma usque ad summa semora, cetera Piscis figura. Vid. Pausan. VIII. 41. Gratiarum religio antiquissima fuit Orchomeni, ab Eteocle, Androi vel Cephissi filio, constituta, qui ires Cous raverat. Vid. Pausan. IX. 35. 38. Scliol. ad Pindar. ol. XIV. init. Schol. ad Theocr. Id. XVI. 104 seqq. , quam P
ligionem cum poeta noverit, teste Scholiasta ad Pind. l. c., mutuatus inde Gratiarum numerum videri potest: at non item nomina, quae, Pausania teste, nulla ab Eteocle indita Orchomenii noverant. Itaque nomina iis imposuisse II siodus videri potest, ut sane visus est Senecae de Benes. I. 3. Onomacriti de Gratiis traditionem Hesiodeae, tum in nominibus, tum in aliis consentaneam res ut Pausanias d. l. Cons. II. Orpli. LIX. 3. Gratia, Vulcani uxor, secundum Hesiodum sinfra v. 945. 3 Aglaia, ab Homero Ιl. Σ.
382. non addito nomine memoratur. X Θων μυαν o τλο- τεραων Πρεσβεην Il. E. 275 seq. uxorem sibi ab Iunone paciscitur Somnus, unde quibusdam visus est Homerus alias etiam novisse πρεσβυτέρας. Lacedaemone duae ab anti-Diuiti co by Corale
383쪽
quissimo tempore colebantur Gratiae, Clota et Phaenuo, Athenis item antiqua religione duae Auxo et Hegemone, quamquam vetus otiam trium ibi cultus fuit. Haec et varias insuper molarum traditiones liabet d. l. Pausanias. Cons. Cornutus de N. D. c. 15. aliique laudati a Schradem ad Musaeum Animadv. c. s. - Versibus 910 se l. Gratiarum amabilis adspectus declaratur. Veneris filias quidam finx runt, Veneris comites alii. Vid. Serv. ad Aen. I. 724. v v. 907-910 respiciens Pausanias IX. 35. 5. 'HHοδος, inquit, εν Θεογονια τας χαριτας φησιν εἰναι Διος τε και Eυρυν- , κου σφι ν ονοματα Κυφροσυνην τε κω 'Αγλααν εἰναι και Θαλειαν. Seneca etiam de Benef. I. 3. Hesiodus Gratiis nomina, quae Molvit, imposuit. AHaiam maximam natu anel Mit, mediam Euphrosrnen, ter iam Thaliam, ubi Aglaiam maximam natu dixit, quod prima in v. 909. Ditur, nec recordatus est, illam infra v. 946. dici Arλοτατο X Θων. Tres Charites earumque trium nomina memorari
ab Hesiodo testatur etiam Schol. Pindari ad Ol. XIV. 21. Ignota Homero τα παρ' 'H οδορ ρνόματα των Xαρίτων dicit Schol. BLV. ad Il. E. 276. Memorat etiam Arista nolus I. 10. tres Charitos καθ' 'Hσιοδον. Cons. Eustath. ad Il. p. 533. v v. 907-911 corrupte Ioguntur in Papiae Elementario,
subiecta interpretatione Latina versibus hexametris. v v. 912-914. In reserendis Iovis ac Cereris nuptiis, nata hinc Proserpina, raptaque hac ab Aidoneo, secutus est ΗΘ siodus Communem foro omnium Graecorum mythum et religionem, ut liquet ex Hom. H. in Cor. , Pausania sinaxime I. 38 seq. II. 35. VIII. 14 seq. 42.ὶ aliisque laudatis ab Iloynio ad Apollod. I. V. 1. Cuius mythi quamquam
384쪽
li aud sane absurda interpretatio est, a Ciceroue de N. D. II. 26. aliisque prodita, qua Cererem eandem aE terruIus magi seram, Coeli imbribus secundatam, filiam autem C Peris, a Dite raptam, frugum semen esse volunt sub terra absconditum Cons. Ἐργ. v. 465. II. Hom. in Cer. v. 400.), faventibus huic interpretationi Latinis Dearum nominibus: attamen Hesiodo certo Δημητηρ diversum habitum est a Τerra numen, videturque haec Dea potius ab inventis frugibus ostensove earum usu dicta esse Δηω, contracte Δῆ
unde Siculorum iusiurandum ου δανὶ item Δημητηρ, quam sic nominata esse pro Γῆ μητηρ, casu immutata prima Iitera. Dicta autem μιητηρ respectu κορει, filiae, quae Iove ac Cerere natae prior denominatio fuit. Coniugi factae Inserorum regis convenire demum altera potuit Περσεφόνης, quam, si Pausaniam audias VIII. 37., ante Homerum set Hesiodum) ei Pamplius tribuit. Versum si 2 cum principio vorsus 9 14, ut Hesiodi in Theogonia, citat ElyIn. Μ. p. 41. 51. Esse secundum II siodum Iovis ac Cereris filiam Proserpinam, scribit Servius ad Aen. N. 511.
v v. 915-917. Εx Iove et Mnemosyne ut, vem Musae. Cons. supra dicta ad v. 54 seqq. Musae χρυσαμιπι κες, aurea Mitta redimilae, ut hic in v. 916., dicuntur etiam a Pindaro Pytii. III. 158. Isilini. II. 2.vv. 918-920. Iove et Latona genitos Apollinem et Ar-lem in Poeta convenienter receptae sua aetate religioni tradidit. Cons. Hom. Il. A. s. sv. 499. 506. Od. Z. 106. Eam religionem a septentrione in Graeciam venisse colligas ex
IIerod. IV. 33. Calliin. H. in Del. 291 seqq. Cic. de N. D. III. 23. Pausan. X. V. 4. Quae vero numina illi, apud quos
385쪽
orla haec religio, praedictis nominibus significaverint, hodie minus liquet. Veterum quidem multi Apollinem eundem ac Solem habuerunt. Vid. Plato in Cratylo p. 405. Cic. de S. D. II. 27. III. 20. Cornutus de N. D. c. 32. Pausan. VII. 23. et sic in mysteriis fuisse traditum, diserte ait Heraclides p. 416., possuntque ad hanc opinionem sirmandam etiam ex antiquioribus poetis argumenta Peti, Primo, quod mater Apollini datur Aa1πω κυανοπεπλος, quavem similo videtur Noctem designari, ex qua Sol ortus dicatur, ut o Nocte Dies seupra v. 124. Cons. dicta ad
v. 406.); deinde, quod Apollo passim Φοῖβος appellatur,
item 'Eκατος a telis longo missis, quibus telis mythico sermone radios significari, probabile utique fit e notissimo Homeri loco I l. A. 10. 48. 52., nec minus e Niobes liberorum historia, quos peste absumtos ait Pausanias IX. IV. S., ita ut Sol 'Aπολλων dictus videatur ab ardentis vi pestis ra, praesertim caniculae diebus. Cons. Il. X. 31. Quid, quod et luciferum Apollinis telum memoratur in Argonauticis 7 Vid. Apollod. I. IX. 26. S 2. 3. Apollon. Rliod. IV. III 6. Potest denique ad beneficam Solis vim referri. quod Apollinem cum Nymphis occaninis et fluviis ανδρας κουρἱζειν crediderunt supra v. 346 seqq. 3. Quod si Apollo
antiquitus idem ac Sol fuit, consequens est, ut etiam soror eius Αρτυλις eadem fuisse ac Luna censeatur, quod stu-tuunt item Cicero et Cornutus Il. cc., lavetque huic sententiae nor non ipsum, cum το αρτεμὲς maxime in Lucia observetur, viCes suas exactissime servante. Favet item,
quod φωσφορος et σελαπφορος colebatur et offingebatur haec Dea Vid. Pausanias I. 31. VI. 31. VIII. 30 seq.), quodque, ut Apollo 'λατὸς dictus est, sic intor Ἀρτυυν et 'Eκατην credita est nocessitudo intercedere Nid. Cornutus c. 32. et 34. Pausan. I. 43. , ut item inter 'Αρτεμ, ιν ut 'Eκαεργην Vid. Branchus Milesius apud Clem. Alex. Sit Om. V. P.
386쪽
570.); porro, quod ut telis Apollinis marium, ita sagittis 'Αρτεμ δος mulierum mortes subitae imputabantur Fid. I l. Τ. 59. Ω. 606. Od. A. 171 seq. o. 409. 47T.), et inprimis parturientibus metuenda haec Dea credebatur Fid. Callim. H. in Diari. v. 126 seq.); denique quod, ut Apollo κουριζων , sic παδοτροφος et κουροτροφος dicta est 'Ἀρτεμις. Vid. Diod. Sic. V. 73. Pausan. IV. 34.). Sed quamvis haec
vestigia censeantur exstare antiquissimae religionis, quuculti priscis Hellenibus Sol et Luna sub Apollinis et 'Aρτεροδος nominibus, certum est, tarn Hesiodi et Homeri aetate religionem hanc eas apud Graecos mutationes subiisse, ut diversa numina viderentur Sol et Luna, Apollo et Ἀρτεμις, sicut certe diversa illa Homerus atque Hesiodus habuerunt. Vid. Od. Θ. 271. 323. supra v. 3Ti. infra 956. Et vero Hesiodus, qui Latonao liberos ἰμεροεντα γονον περὶ παντ- ουρανιωνων vocet v. 919.), certe non Apollinis cnomine pestiferum sibi numen, vel Dianam ad muliorum Perniciem ιοχε ροω, sed potius e vulgari sui temporis religione 'Αρτερυν κυνγπετιν, Apollinem l αντικον, musicum, medicum et omnino beneficum, χαρμια βροτοισιν sui dicitur H. in Ap. 25.) informasse credendus rat. Memoratur Iovi nupta Latona aute Iunonem, quam uX rem λοισθοτατην duxit Iupiter mox v. 921.). Itaque Iunonis irain in pellicem Latonaeque hinc errores ac miserias ignoravit Hesiodus. Locum hunc respiciens, Servius ad Aen. IV. 511. secundum Hesiodum, inquit, Diana Iliaὶ Iouis et Latonae. v v. 921-923. Ex Iovis et Iunonis matrimonio orti traduntur Hebe, Mars, Ilithuia. De Marte consentit Homerus Il. Ε. 892 seqq. , qui similiter Heben Iovis et Iunonis filiam tradit, si modo ab ipso prosectus sit versus Od. A. 604. Memorat candem, sed sine parentum mentione I l. Δ. Duilirm by Cooste
387쪽
2. 3. E. 905. Testo autem Pausania II. 13., olen Lycius Hymno tu Iunonem ortos quidem hac tradiderat Martem atque Heben, non vero Ilithulam, quam suo in eam Hymno vel Crono antiquiorem et Amoris matrem secerat, teste item Pausania VIII. 21. IX. 27. , quem vide etiam I. 18., ex quo loco colligas, Hesiodum lito Cretensium secutum esse traditionem. Apud Homerum Ιl. I. 118 seqq. item H. in Ap. 197 seqq. duntaxat obnoxia Iunoni Ilithuia significatur. Sed memorat idem pluris Ilithuias Il. A. 270. Seq. et sic colebantur Megaris. Vid. Ρaasan. Ι. 44. Hebes praecipua religio fuit Phliunte. Vid. Pausan. II. 12. Ilithuia frequens Per omnem Graeciam cultus. Vid. idem II. 22.35. VI. 20. VII. 22. VIII. 48. Quod physici veteres, quos
sequuntur Schol. ad h. l. et Eudocia p. 206., matrem Hebes, Martis, Ilithulae, Iunonem i. e. aerem interprotati sunt, in Deabus aliquam veri speciem habet, cum utique ab acris apta temperie procedant partuum selicitas et natorum vigor. Sed in Marte nullam probabilem rationem habet. Imo fuisso mythus hic videtur bellicosi populi, qui, summos Deos Iovem ac Iunonem agnoscens, hos crediderit bello populos committere, hos iu bello virtutem ac successum dare, hos etiam ad bellum populi vires alere Promovendo partuum felicitatem, floremque et vigorem iuvontutis. Cons. Eργ. 235. 242. Romani, bellicosus in Primis populus, cum Marte item Iuventutem Deam et Iunonem Lucinam co-
v. 922 citat Scholiasta Pindari ad Nom. VII. 1., ubi, s cundum Hesiodum, poeta Hebes et Ilithulae, ut sororum, meminit. vv. 924-926. Ex ipsius supremi Dei capite Dala Dea sapientiae, praesertim bellicae v. 925 sm. Cons. M. Is Di iii od by Cooste
388쪽
seqq. 325 sin l. . Dicta illa poetae hic et supra v. 895., item Sc. v. 197. Tριτογενεια, sive u Boeotico vocabulo ιτω, caput significante svid. TZein. ad Lycophr. v. 519. auctoresque citati a 6. DD. ad Hesychium v. Τ τω) sive a Tritone, si uvio Boeotiae. Nam de Libyae lacu vix est, ut cogitaverit Hesiodus. V. 924. ρασος i. e. lλονος. Sic apud Homerum I l. E. 880. αὐτὸς πείναο αἴδηλον. Cons. et Iunonis oratio in Ilom. H. in Ap. v. 310 seqq. maxime v. 314 et 324. , ubi tamen nata OX Iovis capite Minerva non dicitur. - Schol. Ven. ad Il. E. 880. Homeri verba Occasionem Hesiodo dedisso ait hanc fingendi sabulam, cum αυτος temere interpretatus esset μιόνος. Quod si Schol. ad Il. Θ. 13. audias, hinc orta fabula, quod passim apud Homerum Iovis, tanquam Patris Minervae, nuinquam matris mentio fit. v v. 927-929. Quod meta tradit, ex Iunone sola genitum Vulcanum, vulgo receptus Graecorum opinione mythus fuit, a quo dissensisse Apollodorus I. III. 5. Homerum notat, secundum quem Iovis et Iunonis filius fuit Vulcanus Il. A. 572. 578. Od. Θ. 312.). Homerum sequitur Plato in Critia p. 109., Hesiodum plerique Veterum. Τον VHφαιστον ανευ Xαριτων scitra concubitum) εκ τῆς VHρας γενε- σθαι, dixit Pindarus apud Plutarchum T. II. p. 751. D. ' Hρης υ κλυτον vocat etiam Apollon. Rhod. I. 859. COnsontit Hyginus p. 12. De semore Iunonis natum ait Servius ad Aen. VIII. 454. Apud Eustathium autem p. 987.nlius resertur mytilus, gravidam ex clandestino Iovis ante nuptias concubitu Iunonem, cum post nuptias Vulcanum pareret, conceptum ex so simulasse δίχα μιιξεως, ex quo tamen perindo atque ex aliis, ibi relatis, Samiorum, ut Videtur, mythis, nec minus ex Homericis locis Il. A. 590 Diuiti do by Corale
389쪽
seqq. . 395 Seqq. et sabula apud Pausan. I. 20. liquore existimo, fuisse antiquitus Vulcani religionem arctiore Hexu Cum Iunonis religione coniunctam, cuius rei nescio an hais
causa fuerit, quod in Lemno aliisque maris Aegaei insulis. in quibus motalli fodinae ac labrilia opera fervebant, pra ter Vulcanum praecipua religione colebatur Dea Coeli r gina, sive illa Phoenicia fuit, si vo Pelasgica. Nam pariter Phoenicos et Pelasgos illas insulas habitatoribus frequentasse Constat, unde apparet etiam, cur Athenis non minus, quam Lemni, in honore fuerit Vulcani religio, cum Pelasgi Lemnii prodantur iidem fuisse, qui Athenas olitri tenuerant. Vid. Il. A. 593 seqq. Od. Θ. 293 seqq. Herod. V. 26. VI. 47. Thucyd. IV. 109. VII. 57. Eustath. p. 284.
36. Natum autem ex Iove et Iunone, vel ex Iunone sola Vulcanum, probabiliter iam antiquitus ad coelestem ignis Originem retulerunt, praesertim accedentibus sabulis, quae praecipitatum coelo Vulcanum ferrent. Vid. Cornutus c.
I9. Heraclides p. 445. Porphyrius apud Euseb. Praep. Euang. III. II. p. 112. A. Eustath. p. 151. 24 seqq. Serv. ad Aen. VIII. 414. Sed Hesiodus hic in Vulcano non tam
ignis Deum spectavit,. quam prae ceteris Coelestibus κεκοπμειον v. 929.), quem aemulatione ducta Iuno opponere voluerit Iovis filiae εργανη, qualem Hesiodus Minervam item noverat. Vid. Eo. 63. 428. Versum 928 temere Winlertonus sequenti postponendum duxit, quem egregie refutavit Muetetellius P. 87. . citatissimilis vocabulorum collocationis exemplis Il. Α. 150 I53. sa. 71 seq. Od. I. 25-27. supra 582-584. Est mversa se inter λεγομενα.
Post versum 928 non, ut dixi in Varr. Lecti. Post V. s29.) dandus, sicubi sorte, locus iis, quae apud Galenum
390쪽
l. c. exstant ex Chrysippi de Anima tibi is servata, quae proinde iam integra hic apponam. Φασι δ' οἱ 3ίεν ουτως