장음표시 사용
21쪽
20 PARS IV. rabani, sed eam praecedentibus no- siris ineritis reddi dicebant. Hinc S. Augustinus lih. de grat. et lib. ar
hil. si . de Pelapianis loquens, ait:. Cum fuerint convicti non defensores, sed insatores et praecipitatores liberi arbitrii, quia neque scientia divinae legis, neque natura, neque sola remissio peccatorum est illa grauia, quae per Iesum Christum Dominum nostrum datur; sed ipsa facit, ut lex impleatur. ut natura liberetur,
nec peccatum dominetur; cum ergo, in his convicti fuerint, ad hoc Se con- Vertunt, ut quocunque modo possint ostendere, gratiam Dei secundum merita nostra dari. Dicunt enim, etsi non datur secundum merita bonorum operum, quia per ipsam hene operamur; tamen secundum merita bonae voluntatis datur: quia bona voluntas, inquiunt, praecedit orantis, quam praecessit voluntas credentis, ut secundum haec merita gratia sequatur exaudientis Dei. x - Ex his errores Pelagianorum facile cognoscuntur, et clare patet, aberrasse Cl. Lud. ThomasSinum, qui, relicta communi sententia i 2 , assirmavit, et praecipuam controversiam Augustinum inter et Pelagianos non fuisse de gratia actuali, sed de habituali. 3 Quamvis enim Pelagius ei rea gratiae habitualis essectus erraret, illam tamen admittebat, ut patet ex eius epistola ad Demetriadem virginem, cui c. 22 seribit: . Magis illa virtute gloriari S. quae filios Dei et cohaeredes Christi facit.
Ipse S. Augustinus 3ὶ dicit, Iulia-
nutu gratiam consileri habitualem,
eamque neceSSariam eSSe parvulis et
adultis, ut liberum haberent in regnum Christi introitum. Non ergo de ea cum Pelagianis digladiabatur S. Augustinus, sed de gratia actuali,
euius necessitatem constanter Pel gius cum suis gregalibus negabat.
Ideo ipse S. Atigustinus asserit,
nullum remanere dissertandi locum, si semel Pelagius concesserit, hominem sine praeveniente et adiuvantugratia nec velle bonum Salutis, nec Operari poSse. - Gravissime autem circa Pelagianorum doctrinam aberravit Iumenius, qui ibi contendit. Pelagianos in ultimo suo statu etiam gratiam voluntatis et operationis admi-SiSSe, sed talem. quae consistat cum
indisserentia liberi arbitrii, Posque in hoc statu ideo tanquain haereti eos habitos fuisse, quia illam gratiam negabant . quam ut dicit) S.
Augustinus iuxta catholicae Ecclesiae fidem propugnavit, nempe gratiam, quae cogeret voluntatem ineluctabili necessitate ad agendum. Sod talis Pelagianae haeresis status
tanquam commentum Iansentanum relici stridus. elasticinandum est, indisserentiam arbitrii non ad Pelagiana deerela, ssed ad dogmata catholica Spectare. Ex inserius enim dicendis apparebit, constantem fuisse Ecclesiae catholicae doctrinam, quod per gratiam liberum hominis arbitrium non tollatur. Hanc doetrinam exponit
S. Hieronymus in Epist. ad Ctesiph. Et S. Augustinus Issi ita Iulianum alloquitur: c Non itaque Sicut te, ab que alios sallens loqueris, si quis liberum in hominibus arbitrium dixerit, Coelestianus Pl Pelagianu S vocatur; istud quippe catholica fides dicit : sed si quis ad colendum recte Deum, sine ipsius adiutorio dicit esse in hominibus liberum arbitrium, ipse
Coelestianus et PelagianuS Vocatur. Certum ergo est, Pelagianos non ideo.
ut haereticos habitos fuisse, quia liberum hominibus arbitrium adscri-
φὶ L. 5. cle haer. Pelag.. c. I l. R L. 2. de nuptiis, et coacuP., c. a.
22쪽
bebant, sed quia hoe una cum lege
et doctrina ad recte agendum sum-eere dicebant. gratiae interioris necessitatem negabant, Damquct Secundum merita nostra dari asserehant. - Praecipui Pelagii assectae eius denique doctrinae propugnatores sum runt Coelestius et Iulianus Eectanensis Episeopus. - Impugnarunt autem haeresin Pelagianam prae caeleris Paulus diaconus S. Ambrosii, duo Episcopi Gallieani Mos et Lazarus, profecti in Palaestinam, ibidemque disputantes adversus Pela uni ; sicut Germanus Aetiss., Lupus Treeensis set Severus Trevirensis pelierunt Britanniam ad extirpandam Pelagii haeresin. - Maxime autem in Pelagianis concertationi hus inclaruerunt S. HieronImus, Orosius, Status et nurius Mercator, quibus palmam facile praeripuit S. Augustinus quem, ut eleganter dicit Cl. Li/bermann , Deus ante gratiae prodigium esse cerat, ut illius emceret praesidium: v et iam S. Prosper is in adseveraverat, duce potissimum Augustino, catholicam aciem contra inimicos gratiae Christi pugnasse pltriumphasse. - Pεlagianam doctri nam etiam condomnarunt Rom. PP. Innotentius I ei Zosimus, qui equidem Coplcstium catholicam fidem simulantem benigne exe epit, sed eius fraudibus detectis, eundem sicut et Pelagium damnavit. Inter 2s Concilia. quae in causa Pelagianorum habita
Funt, praecipue eommemorari merentur Dio politano anno 4153, in quo quidem Pelagius, cum fidem orthodoxam simularset, in communionem receptus est, altamen doctrina
eius reiecta fuit; Carthaginiense anno 4163, Mileuitanum sanno 4163, em intersuit S. Augustinus: Roma- sum lanno 4143. et iterum Cartha-
νὶ Initio libri contra Collatorem.
giniense sanno 418 , ac demum Epheginum oecumenicum anno 431 , quod damnationem Pelagianorum
confirmavit. non revocata ad examen
causa. ut Pelagiani postulaverant. 5. Ex Pelagianao haeresis cineribus pnati sunt Semipelagiani, ita dicti, quia ex parte Catholicis. ex parte vero Pelagio consenserunt. Admittebant isti eum Catholicis transsusionempe etali originalis, cuius tamen , ut S. Prosper iei observat, vulnera et essectus alienuabant; profitebantur etiam eum iisdem gratiae supernaturalis necessitatem ad incipiendum et perficiendum opus bonum: non item ad principium credendi, et volendi. Statuebant nempe initia quaedam fidei, iustitiae et salutis, quae non e Sent a gratia praeveniente, sed a solis naturae viribus, nimirum voluntatem eredendi, fidem inchoatam et impedisellam, desiderium sancti talis et salutis, conatus quosdam emergendi e
coeno peccati et aetus virtutum exercendi ; per quae initia fidei et salutis, ex solis naturae viribus elicita, diesibant insallibiliter obtineri primam gratiam, aliasque interiores, necessarias ad servanda mandata et ad opera salutaria exercenda; ita ut gratia non sit praeam hula, sed pedisse- qua honae voluntatis. Haec tamen Smlutis initia non computabant inter bona opera: quemadmodum in aegroto voluntas adhibendi medicum, vel certa de remedio concepta nondum pars esse aliqua curationis censetur. - Ex hac Semipelagianorum doctrina varii profluebant errores, et praecipue tres sequentes: omnino heterodoxe enim docebant: iv gratiam Dei secundum merita nostra dari , id est, ob aelus solis naturae viribus elicitos; ideoque gratiam, cuius ope homo se disponit ad iustificati
23쪽
22 PARS IV. nem. dari intuitu honi usus liberi arbitrii, adeo ut homo ideo eam accipiat, nuta bono naturae bene usus me ruri eam accipere. Aliqui tamen ex Semipelagianis, quos inter Cassia. tius, docebant, a Deo quandoque, non tamen ordinarie, gratiam donari etiam illis, qui libero arbitrio bene usi non fuere 20 gratiam supernaturalem ad initium fidei necessariam non eSSe, sed ad hoc sumicere liberum hominis arbitrium, atque ideo praedestinationem ad gratiam et fidem non esse gratuitam, sed a voluntate hominis pendere rara Deum omnibus hominibus ex Solo vigore naturae petentibus, desiderantibus , pulsantibus , gratiam retribuere , qua adiuti perseverare possint, et, si velint, actu perSeu retit in statu gratiae; ipsam interim perseverantiam permittendo eorum libero arbitrio, ita ut nihil praedestinatis donetur, quod amittere, vel retinere non possint propria voluntate. - Istos fuisse Semipelagianorum errores ex scriptis S. Augustini, S. Prosperi et Hilurii abunde constat. - Εxtiterunt lamen nonnulli Theologi catholici, ut G annissa, Billuartet alii, quibus probabile visum eSt, Se in i pelagianos ad initium bonorum operuiu, atque etiam ad initium sidet admisisse necessitatem alicuiuS gratiae interioris, eosque ideo errasse ,
quod ad initium fidei et boni operis
non eam gratiam necessariam dicerent, quae ab intrinseco efficax est, voluntatem ad bonum inclinat, et ex nolentibus volentes facit. - Sed gravissimi Theologi omnino negant, Se-ini pelagianos ad initium fidei neces-Silatem gratiae interioris admisisse; nam S. Augustinus iij de Mini pelagiatiis expresse dieit: c fidem et incipere habere, et in ea usque ad finem
ill L. do dotio persov.. c. I. u. I 4.set, in Epist. ad Augustin.. n. a.
permanere, tanquam id non a Domino accipiamus, nostrum PSSe contendunt. 3 S. Prosper 2 testatur, iuxta Semipelagianorum doctrinam, c vitam aeternam ab his apprehendi, qui Deo sponto crediderint et auxilium gratiae merito credulitatis acceperint. Binnifatius II i33 ita de Semipelagianis loquitur: et Indicas, quod aliqui
Episcopi Galliarum. cum caetera iam hona ex Dei acquieverint gratia provenire, si dem tantum, qua in Christum credimus. naturae esse Velint, non gratiae . a Concilium aratι sicanum II, canone 5 et Τ, desinit, initium fidei non esse .in nobis naturaliter, et per naturae ristorem: igitur Semipelagiani, quos canones illi perstringunt, putabant primordia sidet ex vigore et nativa facultate arbitrii prodire. Damnata est ab Innotentio X sequens Iansenti propositio: c Semipelagiani admittebant praevenientis gratiae interioris necessitatem ad singulos actus, etiam ad initium fidei, et in hoe erant haeretici, quod Vellent eam gratiam talem esse, cui possit humana
voluntas resistere, Vel-Oh temperare.
Prima pars huius propositionis rei, citur ut salsa, altera damnatur ut haeretica. Negandum ergo est, Semipelagianos praevenientis grati ad interici ris necessitatem admisisse. De iisdems quidem S. Prosper testatur il . quod haec ipsorum doctrina et professio est, coninem hominem ad credendum et operandum divinis institutionibus admoneri, v et illos. qui Evangelium non audierunt, occulta alia revelatione admoneri debere. Quamvis aulem ad credendum gratiam aliquam illuminationis necessariam dicerent allamen non admiserunt, ut probatCl. Berti i5 , et ad initium fidei gra-
24쪽
liam, quae . ad illuminationem mentis addii inspirationem dilectionis per subministrationem Spiritus sancti. χΕi si haec distinctio rite attendatur,
facile argumenta eorum enervantur,
qui de doetrina Semipelagianorum aliter sentiendum esse putarunt. Nam ait Cl. Perrone Isi: c Si secernatur gratia illustrationis, seu intellae us, quam tam Pelagiani, ut diximus, quam Semipelagiani admiserunt ad initium fidei, a gratia inspiralimis. seu τοι univiis, cuius necessitatem utrique pertinaciter insciali sunt: si praeterea secernatur fidei initium a fide formali, quam Semipelagiani inter opero ipsa recensebant, et quibus eliciendis gratiae necessitatem agnoscebant, tollitur omnis amphibologia. ο- Semipelagianis inus ortus est Massiliae in Gallia circa annum 427, unde Semipelagiani etiam. Massilienses dicii sunt. Praecipui huius haeresis de . sensores erant Cassianus, Abbas Monasterii S. Victoris Massiliae, Gennadius, Presbyter Massiliensis,. u&tus,
Regiensis Episcopus, Hilarius, Arelatensis Episcopus, et Vincentius tui
multi existimant) Lirinensis. At extiterunt etiam, qui huic haeresi sorii. ter restiterunt. Sicuti enim contra Pelagianos, ita etiam contra Semipelagianos gloriosus in acie stetit S. Augustinus, eui veritatis defensores sese iunxerunt S. Prosper, S. Fulgentius, Hilarius, vir laicus quidem, in fide tamen egregie eruditus, et doctrinae S. Augustini addictissimus, Dan. Maaeensius cum monae his Ser-lliis, S. Coeles inus P. qui obtrectatoribus S. Augustini silentium indixit, et praecipue S. Caesarius, Episcopus Arelatensis, qui id effecit, ut in Concilio Arausicano II haeresis Semi pelagiana condemnata suerit; atque huie Concilio accedente approbatione
Bonifatii II, Rom. Pontificis, universus orbis eatholicus subscripsit, sicque, prostigato Semipelagianismo, veritas catholica triumphavit. 6. Pelagianis plane suffragantur Sm iniunt, omnisque supernaturalis gratiae interioris necessitatem inficiamtur, ui patet ex Catethismo Raι' orienti,
cap. 6. idem tradunt Sotinus 2 , inim dua 3ὶ, aliique, in id sere consentientes, operibus pietatis peragendis,
remissioni peccatorum salutique oblinendae satis esse Evangelium eiusque praedicationem. Ε indem sere emrorem profitentur Arminiani: quamvis enim istorum Theologi, ut Discopius, Limbrechius, etc., gratiam ad principium, progressum et tomplementum omnis boni salutaris necessariam esse dicant, verbis tamen ludere vi dentur, quandoquidem gratiam interiorem a lege et doctrina exteriore nullatenus distinguunt. Ex Lutheranis quoque multi, a Lutheri doctrina penitus recedentes, Pel gianorum placita adoptarunt. Iam
Saeculo praeterlapso D. Semler asserere veritus non est, Augustinum
novatorem luisse, Pelustium orthodoxum, huneque recte Ss. Patribus adnumerari. Car. Frid. Bardi, res rens opinionem recentissimorum inter Protestantes reformatisrum , ait: e omnem gratiam Dei, scilicet omnia Dei honescia esse naturalia dicunt, ill viuinationemque veram ex solo u-Su rationis provenire, quem Spiritum Dei et Christi esse eontendunt. 3 Augus . Eberhard contendit, Rupernaturalis gratiae influxum nullo modo ex S. Scriptura probari posse, et hanc ad emendandum et perficiendum hominem non aliam viam nisi viam naturae commonstrare 43. Uant in Relig. intra termin. ration. scribit: e Do
25쪽
pratiast divinae operationibus nihil Mliud scimus . nisi quod ahaolute dari possint, ei sorte ad supplendam in nostris exercendae virtutis conatibus imperfectionem etiam reapse dentur; taeterum autem notio supernaturalis auxilii divini transcendentalis idea est de cuius realitate nulla sensuum experientia certi reddimur. et quae cum practica ratione componi non poteSt. 3Ita generatim sentiunt Bationalisure omnes, inter quos nonnulli eousque rogressi Sunt . ut non solum cum elagianis gratiae supernaturalis necessitatem, sed etiam eius existentiam, imo et eius possibilitatem negarent, euncta interim possibilia et ab. surda reiicientes, quae sen Sibus suis haud percipere, aut ob suseata sua ratione non comprehendere valent.
II. Aberrantes ei rea 7iberum hominis arbitrium.
aberrant, qui necessitatem et ossica clam gratiae divinae npgant, ut liberum hominis arbitrium servent: ita ab orthodoxa fide recedunt, qui li- herialem arbitrii negant, ut necessitatem et emeaeiam gratiae lueantur. Qui hunc errorem tenent, Prae. Minutiani nominari solent, quOniam ex istorum Systemate sequitur, in negotio salutis nihil viribus libori arbitrii tribuendum, sed homines absoluto Dei decreto ad bonum.
vel ad malum , ad gloriam , vel ad
poenam praedestinatos esse. Doctrina haec non minus absona, quam impia, ex salso principio orta est, quo nonnulli contenderunt, per peccatum originale liberum arbitrium penitus
extinctu in esse , hominemque per concupiscentiam in statu naturae lapsae necessario in peetato trahi ;atque ideo etiam gratiam hominibus
lapsis a divino Redemptore partam
talem esse, quae sola in homine mere passive se habenti omnem actum bonum perseiat, et humanae voluntati ineluctabilem necessitatem inserat.
3. Iam saeculo V seelam Praedestinatianorum extitisse, asserunt De.
negant autem Norisius. Cabassu ius, L. Derti, Contensonius , Gaza an ista et alii, qui putant, illos tantum, qui, duee S. Augustino, catholicam doctrinam profitebantur, a Semipelagianis
odioso Praedestinatianorum nomine notatos fuisse. Constat enim, Se in i pelagianos per ea, quae S. Augustinus de necessitate gratiae etiam ad initium fidei seripserat, maxime lur-hatos et offensos fuisse; unde, teste
S. Prospero isti, dicebant, per talem
doctrinam et removeri omnem industriam, tollique virin tes . si Dei constitutio humanas pra veniat voluntales, et sub hoc praedestinationis nomine satalem quandam induci necessitatem , aut diversarum naturarum diei Dominum conditorem , si nemo aliud possit esse, quam factus eSt. χΚt in epistola. quam idem Prosyerseribit ad Rufinum, de iisdem Semi-
pelagianis cap. 3 lamentatur: e Scripta S. Augustini quibus error P lagianorum impugnatur , infamant, dicentes, eum liberum arbitrium penitus submovere, et sub gratiae nomine necessitatem praedicare salalem: adiicientes etiam, duas illum humani generis massas, et duas crindi velle naturas, ut scilicet tantae pietatis viro Paganorum et Manichaeorum adscribatur impietas. y lgitur a Semipelagianis tantum S. Augustino Praedestinatianismi errores ameti suerunt. a quibus tamen, ut in serius Ostendetur, longissime remolus fuit.
26쪽
Simili modo ab iis tantum, qui Semi- pelagiana lue insecti erant, Florus eum aliis monachis Adrumetinis in Africa de haeresi Praedestinaliano
in accusatus suit, a qua immunis e
sic seribente: et Propter eos, qui, eum defenditur Dei gratia , putantes negari liberum arbitrium , sie ipsi defendunt liberum arbitrium, ui negent Dei gratiam , asserentes ealn Secundum merita nostra dari, scripsi librum, cui titulus est: de gratia eι I bero arbitrio. Ad eos autem scripsi monachos Adrumetinos, in quorum monasterio de hae re coeperat esse conlentio. x Similia ergo moverunt Contra doctrinam S. Augussini Adrumetini illi et Mossalienses: at nullus dixerit, Messalienses errori Praede- Slinatiano savisse. a quo tantopere illi abhorrebant, ut non alia de causa doctrinam S. Augustini acrius inseelarentur. Ergo eliam quidam ex Adrumetinis non Praedestinatianoru m. Sed Semipelagianorum erroribus addicti
erant, quod confirmatur etiam ex eo,
quia S. Doetor in libro ei lato , et in alio libro ad eosdem directo lotus in eo eSi, ut probet, gratiam ad quem-
euinque actum hnnum esse necessa
riam: procul dubio igitur illi huius
gratiae necessitatem impugnabant, aut saltem impugnare videbantur: eonstat autem, Praedestinalianos nu-Fquam huius gratiae necessitatem impugnaSSe. Quamvis autem Monachi Adrumetini a Praedestinatianismo recte excusentur, salis solida tamen argumenta probant, haeres in Praedestinalia nam commentitiam non 8SM, nec fictiliam, ut placet Ianserato eleius apologistis; sed veram , Saeculo
quinto in Galliis a Lucido quodam
Presbytero, et aliis nonnullis olis uri nominis propugnatam. - Suh sinem enim quinti saeculi eoacta est Arelate Synodus 30 Εpiscoporum, in qua Lucidus presbyter huius hastreseos est accusatus. Ad hunc Faustus Regiensis opistolam scripsit Srnodi nomine. Ex libello autem, quod Limeidus Patrihus obtulit, certo colligitur, nonnullos tum extitisse , qui de Praedestinatione extra fidei regulam sentiebant; nam Luridus, qui in illo libello pristina sua dogmata damnat, inier alia anathema pronuntiat contra eum , et qui diei t. humanae obedientiae laborem divinast gratiae non esse iungendum; qui dicit, post primi hominis lapsum ex toto voluntatis arbitrium extinctum; qui dicit, quod
Christus et Salvator noster moriem non pro omnium salute susceperii ; qui dieit, quod praescientia
Dei hominem violenter compellat ad mortem, vel quod eum Dei pereant voluntate , qui pereunt ete. v - Ε- quidem praeter Ians niuin etiam nonnulli Theologi eatholici, ut Cabassutius, Lud. Thom insinus, Gargan gaetc. censent, eum Lucidi retractationem, tum duas Synodos Arelatensem et Lugdunensem Fausti Semipelagiani commonia fuisse, ut ita pesti seram suam doctrinam facilius incautis propinaret; sed veritatem praelatae historiae Lucidi solide propugnant X
2. De Praedestinatianismo saee. IX accusatus est Godesthalma nobilis Saxo, primum Coenobii Fuldensis, deinde orbaeensis apud SueSsiones alumnus et presbyter, quem praesatae haeresis reum fuisse, gravia argu-
27쪽
menta probant. Nam Rabanus Muurus Archiepiscopus Moguntinus. Rnno 848 coaeto Concilio. errores Go-
schalet proseripsit, quem in epistola synoilica , ad Hin arum Archiepiscopum Rhemensem data, docuisse testatur, et quod praedestinatio Dei, sicut in bono. sit ita et in malo : et tales sint in hoc mundo quidam, qui propter praedestinationem Dei, quae
eos cogat in moriem , non poΝSunt ab errore et peccato se corrigere. 3Iisdem, aut magis atris coloribus Go-
schaleum depingit in epistola pilMeoluum I liine narus, qui etiam si
testatur, Godeschalcum idem sensisse, quod veteres Praedestinaliani senserunt docentes, et quod liberum arbitrium in homine nihil sit, sed sive
ad bonum, sive ad malum prae desit natio Dot in hominibus operetur: quoniam Deus tale in hominibus plasmet arbitrium, quale est daemonum, quod
proprio motu nihil aliud quid possit
velle, nisi malum. x Kosdem Praedestinatianismi errores in Godeschalco reprehendit Amolo Archiepiscopus Lugdunensis in epistola ad eundem data. Eliam in Concilio Carisiaco anno 8 9 habito , non solum Gode schalci doctrina damnata fuit, sed etiam . inaudito irreligiositatis et crudelitatis exemplo lain diu illo miserabilis flagris et caedibus trucidatus
eSi, donec accensu coram se igne libellum, in quo sententias Scripturarum, sive M. Patrum collegerat, quaSin concilio osserret, coactus est iam pene emoriens in flammas proiicere atque incendio concremare, P ut narrat S. Remigius Archiepiscopus Lugduneu sis i. - Anno 853 in altera Carisium Sinodo Godrachalcus rursus damnatus suil, atque contra ipsum quatuor capitula edita surit, tu quibus
dicitur, quod una sit praedestinatio Dot, quod liberum arbitrium per gratiam Sanetur, quod Deus omnes homines salvos seri velit, et quod Christus pro omnibus hominibus passus sit. - Porro quantum attinet ad Go- schulci mores . omnibus sere persuasum est tum veteribus, tum recentiori hus historicis, eum turbolem tum , imprudentem et pervicacis ingenii suisse. Ipsum autem Praedestinatiana haeresi vere insectum fuisse, non omnes admittunt. Quam plures enim putant, eundem ab Hiuomaro, teste simul et iudiee , inique condemnatum fuisse; ipse enim Nicolaus IR. P. et Superbiam, dolositatem, crudelitatem et duritiam Pharaonis v Uincumro exprobravit. Α Praedestina liana haeresi Godeschalcum i in munem declararunt scriptores coaevi,
doctrinae et pie latis laudo celebres, ut S. Prudentius, Ep. TricasSinus, Lupus Serra us. S. Remigius et alii. Accedunt Concilia. quae integram GO-desehalet fidem declararunt, ut C leusinum anno 855 ex tribus provinciis collectum, cuius decreta laetu tantio 860 in altero concilio Lingonensi, et post 15 dies in Tullensi
duodecim provinciarum prohata, imo confirmata a Nicolao I R. P., ut testatur S. Prudentius 3, et Annales Berliniani. Erasa tamen fuerat in Conciliis Lingonensi et Tullensi censura Concilii Vulentini contra capitula Carisiaca, ut pax Ecclesiae reStitueretur. - Nullatenus autem putandum est, illos, qui Godeschalcum orthodoxum declararunt, Praedestinati anismi errores approbasse; hos enim o- innes condemnarunt. Ita S. Remigius,
seu Ecclesia Lugdunensis in lib. de
tribus Epist. , cap. 3, quartam regulam proponens ait: et Mala vero opera eiusdem creaturae, quia ipεἰ us lan-
28쪽
tum modo sunt, et ex eius vitio, non Ex Dei voluntate, vel operatione pro-eedunt, praescita a Deo dici possunt, praedestinata non possunt; s et in rapite sequenti ostendit, praedestin,
tionem Dei nulli necessitatem imponere ad malum; et cap. 24 ait: ε Quod vero Godeschalcus dixisse firmatur,
ad male tantummodo agendum liberum nos habere arbitrium , ad bene ero agendum non habere: si vere ila sensit et dixit, hoc vere non est ex divina auctoritate sumptum, neque ex M. Patrum auctoritatibus tractum , sed aperte ex proprio errore prolatum. s Concilium vero Valentinum,tan. 2, docet et nec prorsus ulli malo praescientiam Dei imposuisse necessitatem , ut aliud esse non posset ; sed quod ille suturus erat ex propria voluntate , ille siculi Deus qui norit omnia ant turm fiant, praescit ex sua omnipotente et incommutabili maiestate: nec ex praeiudicio eius aliquem, sed ex merito propriae iniquitatis eredimus condemnari; nec ipsos malos ideo perire, quia boni ESSE non potuerunt, sed quia boni es
3. Sub saeculi XlV finem Dan. Fi-esessus Praedestina lianam haeresin ab
inseris revocavit: nam inter alios eiusdem errores in Concilio Constan-ιiensi etiam sequentes duae propositiones, quas haeresiarcha propugnaverat, damnatae sunt, nempe 26 :e Oratio praesciti nulli valet, v et 2 ma: . 0mnia de absoluta necessisitate eveniunt. 3 Porro a librorum
Wielem ieelione deceptus Ioann. Buss presbiter, in Pragensi Academia magister ac reetor, et post illum Hieronymus de Praga laicus, in
eadem Aeademia magister artium, eundem adversus liberum arbitrium renovarunt errorem uterque proinde a Concilio Constantiensi damna-ART. it. 2 lus. Praedecessores suos seeuti sunt
Νovatores saeculi XVI. qui asAeruerunt, liberum arbitrium per pece tum originale extinctum esse v. 199,
nota 1, et I 217 . Lut herus iam anno 1517 thesin publice sustinendam
exposuit his verbis conceptam: ε Liberum arbitrium ροSt peccatum res
est de solo titulo, et dum facit quod
in se est, peecat mortaliter. a Anno
3519 celebrem habuit cum Ioanne Εekio disputationem, in qua, ut na rat tam bergius in vita Lutheri, primitus et actum est de gratia, libero arbitrio et honis operibus; atque Eestius adversarium vel adduxit, vel adegit, ut, contra quod in
thesibus asseruerat, libero arbitrio per gratiam excitato partes suas inhonis operibus exsequendis eo ne deret. , Sed ad id constendum non adductus, Sed adactus revera fuit Luth rus. Nam post eam habitam disputati nem, adversus Erasmum scripsit librum de serro urbitrio, in quo liberum arbitrium in homine penitus extinctum esse et ad nihil valere pluribus in locis pro nuneiat. Hoc idem sentit Culi inus. qui l. 2 Instit. l) scribit:. Qui liberum arbitrium litulum sinere esse aiunt, Christum habent auctorem. 2 Docent porro novatores isti, per gratiam simplicem necessitatem,
non Vero coactionem voluntati nostrae inferri, ac dure increpant eos ex Catholicis , qui necessitatem cum coactione et violentia videntur confundere. Nam Luι herus in l. de servo arbitrio inquit: c Sequitur, nos necessario operari Neeessario vero dico, non coacte, necessitate immutabilitatis, non coactionis .... pro na tura voluntatis, quae Si cogeretur voluntas non esset; nam coactio pOlius est, ut sic dicam. voluntas. x Simili modo Custinua l. 2, instit. e. 2
29쪽
n. 7, ait: e Liberi ergo arbitrii hoc modo dicetur homo, non quia liberam habeat boni aeque, ac mali electionem ; sed quia mala voluntate agit,
non coactione . a Et eod. lib., eap. 3,
n. 5, inquit: c Porro quod libertate ah- dicata voluntatem dico necessitate in
malum trahi, vel duci: mirum est, si cui videatur aspera locutio. . . . ossendit eos, qui inter necessitatem ei coaetionem distinguere neSciunt.
Ex hac doctrina neeessario inserendum erat, absoluto Dei decreto aliquos quidem homines ad bonum 'tad gloriam praedestinari, alios vero reprobari, seu ad malum et ad damnationem destinari. De hoc gravissimo errore etiam Lushemis accusatur , praecipue autem illum Cairinus propugnavit; ait enim l 3, Insiit. lli: Deus e consilio nutuque ita suo ordinat, ut inter homines nascantur, ab utero certae morti devoti, qui suo exilio ipsius nomen glorificent. Eliam Theodorus Beza, magistri sui vestigiis inhaerens s 2 , ait: e Deus reprobos odio habet nondum natos et nullo indignitatis respectu exitio destinavit. χΚadst in doctrina passim apud primos trini discipulos invenitur. Pedelenum vero sicut Lusuerant a doctrina Lut heri. ita et Cali iniunt a doctrina
Caleini recesserunt, et hoc ipso recessu, Se in magistrorum suorum doctrina errores deprehendisse, lassi sunt: et quomodo eos tanquam fidei res armatores venerari possunt'
quomodo a Deo missi et inspirali limbendi sunt, qui in re gravissima tu pissimo aberrarunt - 4. Michael mitra saeculo XVI, magni vir ingenii magnaeque eruditionis, in Academia Lovaniensi floruit. Α Rege catholico missus, concilio Tridem tino intersuit. Ast ut laxis qui husdam opinionibus, quae tunc temporis ο-
dio novarum haeresum invehebantur, Sese opponeret, in contrarios errores prolapsus est. talem gratiam D i statuens, quae omnem nostram libertatem et cooperationem tolleret. Idcineo Pius V, edita Bulla anno 15GI, propositiones 79. ex operibus Baii
desumptas, damnavit et ut respectius haereticas. erroneas, Suspectas, temerarias, scandalosas et in pias aures onsensio nos immiltpntes. 3 Praedestina tianismum aperte produnt sequentes
luntarie sit, etiamsi necessario stat, libere tamen sit: a 41 ma et Is liberi lis modus, qui est a necessitate sub li. bertatis nomine, non roperitur in Scripturis, sed solum nomen liberialis a peceato : 3 65x' e Non nisi pelagiano errore admitti potest usus aliquisti hori arbitrii bonus, sive non m lus; et gratiae Christi iniuriam facit, qui ita sentit et docet: a 66x c Sola violentia repugnat libertati hominis naturali: 3 6I c Homo peccat etiam damnabiliter in eo, quod nece
Sario facit. 3 - Damnatum se intelligens a summo Pontifice Baiiis con-l queri coepit, quod aliae propositi
nses sibi adfingantur, aliae in sensum pravum detorqueantur , missa hanc in rem Romam apologia: receptis aulem inde litteris damnatas propositiones mox eiuravit. Postea Cum
nonnulli Bullam Pii V supposititiam dicerent, Gregorius XI Iconfrinavit Bullam Pii K et Baius denuo errores Suos eiuravit, ne eos damnavit
et secundum intentionem Bullae, et sicut Bulla eos damnat: s atque visa tanta Baii obedientia Card. Franc. Toletus, Pa de causa Lovanium missus, exclamasse dicitur: c Nullus Michaele Baio doctior, nullus humilior. v - Caeterum Baii propositiones in globo , ut dicunt, damnatae sunt: haereticas inter ipsas inveniri.
30쪽
ex ipsa Pontificis censura et ex propositionibus iam citatis patet. Dantur autem etiam aliae propositiones, quae
oritioiloxum sensum admittunt, et soluin damnatae sunt . in rigore, et proprio Verborum sensu ab assertoribus in lento. x Ipsa enim Plana Constitutio in sine dicit: . Quas quidem
sententias , Stricto coram nobis examine ponderatas, quanqtium 'non nullae aι paelo sustineri possenι, in
rigore et proprio verborum sensu ab assertoribus in lento haereticaS, erroneas et . praesentium auctoritatu damnamus. 3- Falluntur autem illi, qui dicunt, comma non post verbum P senι, sed lanium post illa verba: sensu ab assertoribus intento, ponendum esse, ut a propositionibus Baii latam cenSuram avertant, innuentes eas in rigore, ac proprio verborum sensu a Baio et aliis intento, sustineri posse. Sed, seribit Cl. Tournely il de . I. Baio: e Si ita est, ut singunt illi, ergo S. Pontifex, damnavit Propositiones quas ipsemet latetur Sustineri posse. Quid vero absurdius et S. Pontifici iniuriosu in magis singi potest 2 23 Ergo summus Pontifex propositiones illas non damnavit in
proprio verborum sensu ab auctoribus intento, sed alieno et extraneo.
qui nillil ad Baium pertinebat. Attamen ipse Baius suas esse propositioncs agnovit, et ad meliorem mentem reversus earum censurae tandem
se subiecit; 3ὶ denique hic est Eccle- Siae usus , haec praxis a qua procul dubio Pius V non recessit, ut cum aliquas libri, vel auetoris propositiones condemnat, eas in se ipsis absolute non consideret, Sed relative ad mentem auctoris et sensum libri. Quia nempe in se ipsis spectatae nullam Mliquando videntur mereri cenSuram, ed tantum respective, et ad meutem
auctoris. 3 D, paucis interiectis, ad'dit: c Quanquam qui Baii propositiones tuentur, nihil in rei veritate sinlatii consequi possunt ex dicta clausula Bullae S. Pii V inserta, atque
aequaliter premuntur, et cauSa sua cadunt, ubicunque tandem virgulam collocare placuerit, sive immediate post verbum : possenι. Sive post ista: tu sensu ab assertoribus in lento. Si prius: propositiones Baii damnatae sunt in rigore, et proprio verborum sensu ab assertoribus in lento, tametsi aliunde rectum aliquem senSum admittere possent. Si posterius : non obstante recto illo Sensu, quo don ri illae possenὶ etiam ad mentem auctorum . nihilominus damnatae sue runt ob pravum alium, quem habent. sensum. Ergo quocunque Se conve tant adversarii, propositiones in Bulla S. Pii V notatas vindicare, et a Censura eximere merito non poMunt. 35. Cornelius Iansenius Lovanti Theologiae professor, postea vero Ε-
piseopus Iprensis, Molini staruin do. e trina de gratia Christi plus aequo
Ossensus, magno studio per annos viginti duos opus elucubravit, quod genuinam Augustini mentem de gratia exprimeret. Cui operi insigne titulum praefixit:.c Augustinus, seu doctrina S. Augustiui de humanae naturae Srunitate, aegritudine, medicina adversus Pelagianos et Massilienses, ut scilicet praeseserret, nihil aliud eo contineri, quam puram et defaecatam S. Augussini doctrinam. Peste tu sectis dum Sacramenta administraret, luegontracta, ipSe occubuit anno 1638, testamento relicto, quo et pauperes haeredes instituit, et sanxit, ut prae
satus liber, iam praelo maturus, typis ederetur cura Liberti Frontondi et Henrici Caleni, Doctorum Lovaniensium, additis verbis, se omnia subibtere iudicio Ecclesiae; ιcripsit enim: Dissiligod by Gorale