장음표시 사용
41쪽
vocalis II vim habebat. Vocali O eodem modo non sua tantum potestas tribuebatur, sed pro diphthongo ΟΥ et
EI unquam a Graecis esse positum, et auctoritatem scriptorum a Tayloro' advocatorum nullam esse ostendit. Sed frustra negavit; nihil enim hoc usu notius est, quod sine Grammaticorum auctoritate ab exemplis quivis discere
minime sibi constare Graecos dixisset, recte omnino: in eo enim ipso marmore si ubi si, uini scribitur, scribitur quoque εἶπεν, πόλει. Vere ergo Elna fletu μ'. Euripidis aetate plerumque pro diphthongo ει scribebant E, ut XEΡPro χει . Qui mos certe, cum maxima esget sonorume et ei cognatio et similitudo', post literarum progressum manere poterat et aliquandiu mansit, ut ex inscrip
tione quadam Chandi eriana ' patet, in qua E pro Et usurpatur. Eodem modo in marmore Sandvicensi et in hoc Chandleriano pro ΟΥ ponitur, quamvis in utroque H
et D compareant. Quaecunque de hac re scripserint Grammatici, ea omnia sciens praetereo ; exemplorum enim auctoritas potior est; et praeterea tantae miscentur turbae de inultis Grammaticorum Iocis ud hunc rem spe tantibus, atque eorum lectione, ut verum dignoscere
42쪽
di meillimum sit ' Hie autem paueis exquirendum videtur an Graeci, ante longas vocales inventas, duabus brevibus ad earum vim exprimendam sint usi. Remita se habere docet Villoisonus y, a me nunquam sine reverentia nomin ni dus, cui tamen hic assentiri nequeo Videamus ergo, quibus testibus fretus vir celeberrimus hanc proferat sententiam. Imprimis inscriptiones istas Amyclaeus advocat, quarum nulla est auctoritas; postea excerpta quaedam e Dionysii Thraeiu Seholiasiis. V De hoc usu V ait sic Heliodorus, Dionysii Thracis Γ in auerτικῆς Scholiastes, in codice S. Marci 489. 'λεγ ai mo Η και - Ω, Ου τω τυπιο που σχη uaros καὶ του χώεπικτηρ-, αλλα τ' δυνciuει τm φωνῆs' εκ γαρ φωνη- Nihil magis molestum est quam mira in librorum si de mutandu cum de hujusmodi rodisputatur) V. V. D. D. levitas. Quid velim, eri hoc exemplo, L. B. licet diseas. De elemento ei disputatio est; et ud- vocatur locus Schol. Aristoph. ud Nub. I 22. Dieit equos Κοππατίαe
uuimum, quaeso, udvertas L. B. ut miserum hune locum quomodo torserint V. V. D. D., suae qui Sque sententiae laventes, intelligas. Seu-liger. ad Euseb. p. 1O8. pro τό γαρ Σ καὶ πὼ N, κ. T. λ. legit το γαρ C kti, τὼ Π χώρεισσομενον Σciὐπιελεγον. Salinas. ad Solin. p. 892. initium loci ita legit, ole ἐγκεχω
II. Bouhierium denique suam Ioel constitutionem proserentem nudi ad cale. Monis Pal. Gr. h. 4I.) ore
Villoison. Aneed. Gr. I m. Ir. p. 124. et Var Leeti. ad Hom. II. X. 235. p. 53. Fiseherus quoque ad Uell. p. 25. sq. eandem tuetur sentontiam et Sigeam inseriptionem advocat. Miror virum et .; Sigea
inscriptio nihil ejusmodi habet
43쪽
μ δυο συνισωται, οἴ τε εἰς δυο αναλυεται. Grammaticus
certe his verbis tantummodo tradit vocalem duplicem eduabus simplicibus compositam esse, de qua re hoc in loco non agitur; vim autem duplicis duabus simplicibus Graecos expressisse minime tradit. Quod idem dicen
dum de altero Dionysii Thracis Scholiaste quem ibi
rere negat, e quibus nunc fiat η, nunc diphthongus ει, si utraque sit Epsilon; si autem omicron, Vel .is, vel diphthongus ou. Νec aliquid praeterea his locis tradunt Scholiastae. At veteres Latinos vocales geminare docet Villoisonus: credo; at qua aetate hoc sacere instituerint, nescio ; quod nisi sciremus, nihil hoc argumento emcitur. Νisi ea aetate fecisse probetur, qua primum in Latium e Graecia migraverint, secum patriam linguam asserentes, haec omnia nihil ad rem. Postea enim recentiores quamvis veteres) Latini plurima a Graeco more quam diversa in scripturam induxere. Sed nuper exortus est Rochettius qui Platonis ope hanc sententiam, Se judice, Confirmat. En Platonis locum , mira quaedam de vocis νοησις derivatione disputantis. Eἱ δε βουλει, αυτo v ν σις,
44쪽
est huic loco nihil esse cum ea re de qua hic agitur. Plato enim haud loquitur de longa vocali pro duabus
simplicibus concurrentibus posita, at de contractione quadam mira qua syllaba νε- in νon mutatur: nec si aliter res se haberet, universalem quandam regulam tradit, sed de uno tantum verbo disputat. Totum quidem locum vix videre potuisse Rochettium credo. Ultima certe per se R dvocat', quae primo intuitu ex ejus partibus stare videntur, postea autem mutantur et contraria
poene fiunt. Nummos quosdam deinde profert, in quorum primo scribitur EWFEΔllu: in altero M H R; primus
Aspendiorum, alter Ρosidoniacorum l. e. Phistultorum esse dicitur. Postea quod in alio quovis mireris, nummum ita inscriptum advocat, ΛlΛΥBAllTAN', ut duus simplices vocales pro longa aliquando usurpatas esse doceati Nugae sunt haec omnia; at breviter respondeo de duorum priorum nummorum interpretatione nihil certi statui posse :quod si fieri posset, et Graecos aliquundo literam geminare probaretur, quis Propterea CeriBm esse fidem σε pro η, et
Rochelte Deuκ I.ettres a myLord Comio d'Aberdeen, p. 57. De scriptura Αρχαιὶ,-, Αχαι- , κ. m. cs. Brunck. ud AEsch. Sept. Theb. 28. Elmst. ad Eur. ΙΙeracl. 84. Herin n. ud Soph. Trachin. 74. et praesertim Lobeck. ad Phrynichum p. 39. Forsun haud a re aberit, si hic recentiores Graecos pro ι longa diphthongum ει usurpasSe notem. Quam rem praecipue in inscriptionibus Asiaticis observavi, in quibus sere semper iit hare mutatio. In C horollii schedis saepe hoe animadverti. No. I 45. soli inpeni πολειτην, 105. et
CL quoque Dodwell. D. 283. heler. p. 380. Pluru ad voeare haud opus est. De hac re apud Latinos es. Quinetit. I. 7. Aul. Gell. XLII. 24.
45쪽
Grammaticos quoque trudere video antiquos Graecos wοὐ omicron ab Omega, et Εpsilon ab Eta discrimina notavisse lineola superimposita aut subjecta. Quod anne
verum sit, ego discere nequeo; nullum certe exemplum marmora Praebent. Paclaudium' nummos quosdam Bdvocare scio; at miror hominem. Forma enim o minime Omicron lineola subjecta, sed omega est. Sed ad consonantes, quas vocant, aviratas Pergamus,
θ scilicet et g et quarum inventio Palamedi, si Diis
placet, tribuitur'. Cum Grammatici ' lias easdem esse ac tenues π et x, Rddita quadam spiritus exspiratione tradiderint, non meum est contra clumare; quod si
verum sit, aspirutus recentiores quam tenues esse Verisimile videtur. Dicitur' quidem earum vim apud antiquos Graecos per tenues cum aspirata H conjunctas repraesentari. Quod verum esse potest; nulla autem extat inscriptio' quae illius usus exemplum Praebeat.
Lips. do Pron. Ling. Lat. c. 8. Cic. de orat. m. 46. Morisan. Marm. Regiu. p. 198. Schol. Dion. Thr. apud Uilloi
Puciaud. Mon. Pelop. m. m. p. 261. a Grammaticorum loca de huc re,
et priscurum literarum numero Cranis
gessit Salmasius ad Inqcr. Herod. pp. 29. Sqq. et 22 I. sqq. Ita quoque Plutarchus Sympos.
' CL Bouhier. Diss. M Gr. et Lat. Litt. ad calc. Monis. Pal. Gr.*.6 3. p. 56 I. Alios haud opus est advocare. Turpiter in hac re lapsus est Larcherus ad Herod. V. 58. No. I 26. post Mugoch. Tab. Her. p. 126. ubi cum E pro voeali Hapud antiquos positum ess sciverit, pro uspirata H quoque usurpatum
putans. XΡΟΝΟΣ aliquando ΚΕΡΟΝ ΟΣ seriptum esse dicit. Salmasius ad Herod. Att. Inscripti p. 30. reetius, quamvis et is me judice salso, hane vocem priscis litstris ΚΗΡΟNΟΣ scriptam esse dieit.' Auctoritas Venetae inscriptionis apud Κnight. Diss. da Alph. Gr. b. r. fig. 2. Class. v I. Inser. S.
46쪽
quidem haec habet. Eαν , θελον οἱ παλαιοὶ γραψαι λεξιν
το παρ' ηπιν νυν H . Eadem tradit Scholiastes Dionysii
nihil est quod verum esse negemus. Vix unquam eorum auctoritati fidendum est, nisi quodcunqu dixerint idoneis argumentis confirment. In antiquissimis quae quidem ad hanc usque aetatem Pervenerint monumentis extant literae omnes aspiratae θ, φ, Recte ergo Thierechius ' φ et χantiquissimas vocat quod de θ quoque dicendum) p sertim quum in antiquis quoque Italiae dialectis ' Iegantur. Forma ta pro θ in nullo vetusto marmore, quRntum sciam, legitur. In nummis quidem Atheniensibus aliquando legitur AS. Sed illos longe recentiores esse nummis in quibus perpetuo AO scribitur, luculenter ostendit Eckhelius'. Vidi quoque marmor recens a viro humanissimo C. R. Cochereti Coryci exscriptum quod hunc titulum ferat
Diomedes in Cod. Bibl. S. In eodem cod. apud eundem ibid. .
Anecd. Gr. Tom. I. p. I 2I. NOt.' CL quoque Sealig. Animadv. ' CL Lanatum Sagg. de Ling. in Chron. Euseb. p. 12 I. et Marium EtruSC. Tom. I. p. 216. Sq. Victorinum p. 2455. ed. Pulseh. Eckhel. Doct. Vet. Num. II. eadem tradentem. p. 214.
47쪽
Eadem sorma reperitur etiam in nummis quos alii aliis civitatibus tribuunt adeo ut de eorum aetate nihil certi proserri possit. Forma in pro χ vetustissima videtur. Reperitur quidem in tabulis Elea atque Petiliana'. Nec ego satis capio quare aut quomodo iactum sit ut sormas literarum Graeci mutarent. Sculptorem quidem pro forma scriptu dissicilisaciliorem saepe posuisse satis scio: rudi aetate scilicet rectas lineas facilius est emcere in dura quavis materia
marmoribus S pro Θ, ς pro C reperirem: ibi enim eadem sorma paullulum immutata manet. Illud quoque notandum literas primo intuitu diversas saepe reverueasdem esse. Lineas enim se quibus haec vel illa litorae mei tur) alia aetate hac dirigebant, alia aliorsum flectebant. Unde factum est ut eadem litera Gamma dico tres formas' haberet, Q scilicet, Λ, et Γ; eaque de qua nunc loquor in vetustis Atheniensium monumentis formam in haberet, in recentioribus autem eodem modo quo hodie
CL si tanti sit IIaym. T. I. p. m. 231. Tmlich. Not. Elem. P. 24. et p. 132. Pelleriti. Recueil. Tom. I. p. 158. Κlieli. Append. I. p. 41. Dubitari ergo potest an recte Lanatus dixerit Toni. I. p. 125. Simili figure quadrate net Greco vagliou Ο, coma prouuno te medaglie di Tebe segnate con queStuini etiale. Qui Principis Torremutii opus Siciliae et objae. insul. Inscript . p. 249. inspexerit, facile videbit quam vere sormam quadriatam non nisi sculptoris vel inscitiae vel
nuligentiae deberi dixerim. Ibi Oper tri P per T scribitur.' Hae e litera in quibusdam G raeeiar
i eis inter notas numerales locum suum servassct videtur. CL Inaer.
Urehom. I. infra Class. IV. Inser. I. Sed de huc re paullo infra sum dicturus.' Magochius Prodr. ad Tab. IIerae. Diat. m. c. I. P. I 25. augulares sormas tribuit dissicultati exa randi in aere aliave dura materia, quam, inquit, ut resolverent, quidquid curvi in literis erat, id in rectum sed angulatum resolvebant.
48쪽
repraesentaretur . Sed haec omnia nihil ad rem. Nunc enim quaerimus quare pro sorma , alia diversa omnino induceretur '. Pergo ad duplices consonantes E et ' quarum neutrum perantiquam esse satis constat. cum in omnibus
fure inscriptionibus usque ad Euclidem Archontem illa per XΣ, haec autem per LyΣ repIaeseiatetur. Salmasius eum multis aliis E pro ΚΣ semper scribi statuit, quod adeo salsum est ut ne in uno quidem ex omnibus quae mihi inspicere contigerit indubiae fidei marmoribus, literae ΚΣ vice consonantis ta fungantur. Eodem modo vΣ, minime autem n pro θ' semper ponuntur. Hoc fit etiain in vocibus quarum propria esset litem K, nisi Σ sequeretur. ΑΝΑΝΣΙΚPATm exempli gratia in marmore Νointeliano legitur. At semper et ubique ΑΝ ΑΚΤΟΣ, non ANAXΤΟΣ. Quod autem vel magis mirandum, si vocabulum a Σ incipiens aliam vocem a Κ desinentem
Hujusmodi mutationes contractas uno intuitu inspicere Lectorem fortasse juv it.
Notandum est in lecytho Attico apud Ualpol. TOm. I. p. 323. V eem ΚΑΛΕ saepius esse Seripinm, semper autem a dextra sinistrorsum; literamque Lambda nunc per v. nunc per v repramentari. Duos lapides sepulcrales in Lusierit Musis extantes et a viro cel. T. S. Hughes mecum communicatos hic apponum, cum propter diversus formas litera Lumbda sint notab: les
' Haec forma occurrit in nummo Selinuntinorum ubi legitur vox HVM AS. Torremug. Sicit. Et o . Ins. Inscript. Proleg. p. XLVI.
Burmannus ad eate. D 'Orvili. Sie. p. 422. fluvium Hypsam hoc nomine significari statuunt. Salmas. de Hellenist. p. 385. et Noe. ad Herod. Inser. p. 3O. Victorin. p. 2459. Hoc certe nunquum a Gramma ticis animadversum est. Diomed. Lib. D. P. 4lI. apud Putach. P et Ssimul positae Graecum asserunt.
49쪽
EX . ΣΑΜO-Σ Ουl'. Quanam autem potestate elementi Σ hoc fieri dieem usi Literae quidem aspiratae eam vim habent ut acutissimo in literis ΜSS. Blom fiet dius a me
nunquam sine honore et veneratione nominandus, in ut tenuem praecedentem in aspiratam vertant, unde in Aoristis verborum habemus ετράφθην, ελείφθην, non ἐτράπθην,ελeles θην. Sed nimis barbara est pronunciatio SII pro Σquam ut eam inter Atticos valere potuisse existimemus.
Ites quidem mihi eo redire videtur, Graecos omnino non pronunciasse ut psephisma, sed ut phsephisma, qui sonus multo lenior est: similiterque de litera ξ. Inter vetustissimos Latinos, ut ego arbitror, mansere vestigia ejus orthographiae do qua hic agitur. In antiquissimis lapidibus DIX SERUNT, MAX SUMUS, et similia passim videmus'. Notandum autem literum T in Wrayiano marmore proculdubio pervetusto sinisa Class. II. 7.
' Praepositio somper a Graecis pars vocis sequentis habebatur. In inseriptionibus iis viii inter verba fit interpunctio, pune tu inter praepo-itionem et regimen suum nunquam conspiciuntur. Apud Chishullium Ant. A s. p. 134. et p. 125. pro Atriae legimus ἐξυβpretae et in Attica quadam inscriptione infra Class. Iri. Sect. H. Inser. H. pro
Osanno advocato discimus, εἰe δ, ἐν is et οὐ pro uno habenda esse singula voeabulo. Et osannus Enostro exemplo salsos esse Grammaticos colligit, qui aspirationem in mediis vocibus ab Atticis unquam positam esse assirmant. Osann. p. 73. Dignum quod notetur, nonnisi in spuriis inscriptionibus ΚΣ pro X Σponi. In Naniana sellicet hahemus
x. r. Quod solum magnam Duu- dis suspicionem et his et illi in
quo Noris. Cenotaph. I ivin. p. 448. Venet. 1681. ' Hase forma non alibi, quantum Sciam, in marmore quovis untiquo
50쪽
Κnightius graphice ante oculos poni in loco Calliae
nuper advocato. Occurrit quoque haec litera in nummis Alexandri I. inter annos A. c. 497. et 454. cusis '. Athenienses nutem haud statim post longas vocales, Euclide Archonte, invectas, caeteram quoque orthographiam mutavere. In inscriptione enim a Piraeo advecta infra Class. III. Sec t. II. Inscr. v H.ὶ M AXΣΥ scribitur, quamvis
longae vocales ubique adhibeantur. Litera X pro T in pluribus nummis Naxiorum suno quidem βο- o pia scripto) usurpatur', et in rarissimo Buxenti nummo antiquissima sorma elementi X sse. εὶ pro E occurrit. Jam pauca dicenda de tribus elementis a Graecia antiquissima usitatis : a recentiori haud item. Λ spirationem H dico, digamma, et literam quain vulgo Coph appellant. De aspiratione facilis est disputatio. In nulla eve iustissimis inscriptionibus, si eas excipias quae . Eolica dialecto conscribuntur, omittitur, ita ut vere Maetochius Munam e literis primitivis Pelasgicis suisse dicat, cum pro sertim nunquam in Latio defuisse videatur. Rem breviter
παλαιους τῆν σείαν dicens, nec aliter Priscianus'. PH
eurrit. Montiaueonius quidem Pal.
Gr. o. p. III. in nummis tantum repertam Esse docet. Postea conspicitur in tabulis Heracleensibus, et crebro in recentioribus numismatis
et lapidibus. CL Biag. de Decret.
Φ Athen. ix. p. 398. A.' Pristian. I. p. 28. Idem Bonanteae teri Grammati ei Pulse hiunt. CLquoque Sulmas. ad inscript . Ilerod. p. 43. Havercamp. de Seripi. Litt. Gr. p. 236. Villoison. Ane d. Gr. I. P. 222.