장음표시 사용
71쪽
xlix mittunt, nunc omittunt. Illud sc. in lapide Choiseuliano, hoc in multis ex Elginianis marmoribus eodem fere tempore sculptis licet animadvertas Haud a re aberit, si hic punctum unum in medio circulo literarum o et Q in antiquissimis inscriptionibus utiquando poni notem. Quod quoque Eckhelius in pervetustis nummis observa
In marmore quodam post Euclidem scripto Μus. t. No. 233. haec puncta vocum abbreviandarum caussa usurpari video. Ita enim ibi scribitur:
In hoc marmore nullum Romani nominis vestigium extat. Postea vero, ut recte Μasseius', a Romanis' hujus Usus crebritatem arripuere Graeci, cum verborum mutilationes antea raro inducere consueverint. Verissime enim idem vir doctissimusq; usus obtruncandi verba, Cum aera aut marmora scalpris inscriberentur, dictiones
que vel per paucas literas significandi magis quam
Graecus, Latinus est. Id moris antiquissimos Graecorum vix habuisse, veterrima eorum monumenta testantur. Neque hominum, neque tribuum nomina uspiam decur-
De usu interpunctionis antiquares. Aristot. Rhet. m. c. 5. et Poet. c. 25. Plura dabit Montiauconius Palamg. p. 3I. Villoison. Anecd. Gr. II. P. I 35. Sqq. CL Class. ii. 7. Si Dod ellii Mographo fides habenda sit es. quoque Class. I. 2. Eehhel. Doet. N. V. I. Proleg.
' Mass. Gr. Sigi. Lapid. Veron. 1745. Proem. p. 41. Exempla videsis apud Spon Inser. Antiq. ad calc. Itin. Tom. M. p. 425. ed. I 678. Massi Gr. Sigi. Lapid. Prom. p. r.
72쪽
tata apparent in omni uin vetustissimis quas Regia nostra Parisiensis possidet Academia marmoreis tabulis Peloponnesiaci belli tempore' insculptis: duo tantum ossicia eorum altera profert extremis literis mutilata. Compendium habetur nullum in Theatralibus, ab illa aetate haud longe dissitis, inscriptionibus quinque quas Cyriacus Λn conitanus civis' in Graecia vidit et exscripsit, viditque pariter, atque iterum retulit Sponius ' quibusque persimilem πίνακα τῆς δε re dicavit Themistocles, et Plutarchus affert. Νulla sere visitur compendiaria scribendi ratio in Antiquitatibus Asiaticis, quas magno rei literariae incremento, Edmundus Chishuli. docte collegit, vulgavitque; de iis intelligas quae Caesaris ac triumvirorum tempora antevertunt. Nihil hujuscemodi continet Spartana Mus ei nostri inscriptio amplissima Ephoros
Phaebotelem et collegas prae se serens. Ipsae numerales notae in veterrimis Graecorum lapidibus raro Occurrunt. Donariorum recensio quae Apollini Didymeo Seleucus Callinicus ' miserat, perpetuis numeris constat, sed expansis, et per literarum consequentium explanatis. Idem dicas de consimili monumento quod Regis Prusiae nomen nobili tui. Inter remoto admodum aevo conscripta Oxoniensis tunium Epocharum enumeratio annos omnes Atticis designat notis. Νec habuisse videntur Graeci speciale nomen quo singularias Connotarent, Plutarchus enim, ut significaret Marcum Tullium votivae tabulae per M. T.
se conscripsisse, Sic loquitur: τα πρωτα των δυο D-ματωνεπεγρα ρε, PrimaS Oreum nominum literas inscripsit.'
Debuit vir clariss . paullo ' Spon. Tom. m. p. 23. 109. ante belli Peloponnesiaei tempora. ' 2l4.' Chish. Ant. A s. p. 69. Ionianη Curiae. p. 9, IO. Antiquities, p. 29. ed. 2.
73쪽
laec Masseius, quem, si recte loci sensum colligo, hoc velle Puto, nullos sc. e vetustioribus Graecis praeter Atticos, Humerales notas usurpasse. Quod tamen haud veri simile puto: id enim quod Attici vetusti vulgo usurpabant, quidni alii Graeci usurparent. Jam autem de
Iegibus mulctas hujusmodi notis significatas esse atque easdem in inultis columnis atque inscriptionibus se vidisse testetur, et in marmoribus hodie extanti hiis quivis videre Possit. Cum hae quidem numerales notae saepius in inscriptionibus a me editis occurrant, Lectorum gratia labulas quasdam haud inutiles suturas B pponam. NOTAE NUMERALEA GRAEcοRUΜ'. NOTAE PECUNIARIAE. I Ι
Dc &C. Herodian. apud Stephan. Append. I hes. Ling. Gr. p. 204. Has notas accurate deseripsit Herodianus ubi supra, et Priscianus, p. 1345. Grammaticos Latinos quoque advocavit Tay lorus ad Marm. Sandv. p. 23. 1 Graeci numeros, ut putet, prima semper nominis litera, quo significantur, notabant. CL Vel. Long. de orthog. p. 22 7. et Priscian. P. 1345. Quidnatu ergo nota illa Isignificat Priscianus 'Ita pro ita 1 Stater'.
T. . . . . . . . . . . Talentum.
. X Talenta. L Talenta. l . . C Talenta.
dixisse Graecus docet. Taylorus vocem Iu i. e. unus memnrat. Noe aliter Seldenus ad Marm. Arund. p. 103. ed. Multi. Sed ἰα, teste Stephano, ab lae deducitur. CL Fiscli. ad Well. II. p. 67. III. Voss. ad Ilesych. in voce. Butim. Griecti. Spraehi. p. 96. 281. CL Hesset. in Proes. Gud. Inscr. p. XI. Bockh. Tom. II. p. 187. - CL tabulam apud Barthelem. Acad. Inscr. Tom. XLVIII. p. 337. B kh. II. pp. 165. I9l.
74쪽
centum Drachmas, si de pe-C . . Hucunia agitur'.
Has omnes notas breviter exprimunt versus quidem a Prisciano β advocati.
75쪽
Notandum est easdem notas haud ubique valuisse, quamvis eodem modo omnes semper sormarentur. Antiquam formam elementi X, us esse supra docuimus. Hac forma si utamur, Xἱλιοι haud X esset, sed ψ, πει μακισχίλιοι haud m, sed Gi; et hae ipsae sormae in
quoque inscriptione, pro prima litera, ut videtur, aliquando duabus prioribus literis usus est sculptor nominis quo Significabantur numeri, ita ut pro exατον haud ΙΙ sed indiceret'; unde quoque pro numero πεντακοσιοι Ponitur haud ut alibi, sed nε. In omnibus quae vidi apo- graphis extat pluries quoque nota TE Pro πεντήκοντα, ut videtur; sed cum in uno loco reperiantur quaedam vestigia solitae sormae Π, pro ΓΕ Bockhius FE ubique reponi jubet. Quod nescio an sacere contra omnium Apographorum fidem debeamus R. oblitus sum, dum de vocalibus Bgerem, monere vocalem υ subinde Pro in poni. Hujus usus marmor quoddam Elginianum praebet exemplum':
Class. Iv. Inser. I. I, 2. Quid sibi velit Osannus, notamin, ΗΕΚΟNTA valere dicens, Pror sus nescio, nec quid sit ἐκοντα augurari possum. 3 Hos numeros ita legit B khius
' An Athenaeus hunc usum T spexerit, XI. p. 466. F. inter Criticos ambigitur. Plura exempla dabunt. Gruterus CLXXI I. CCCIV.Chandlerus p. 52. Inscr. xv. IIontiniaueonius apud Massi de Art. Crit. Lapid. p. 142. Walpol. II. p. 578.
76쪽
An hoc ante Euclidem fieret, nescio. sed hoc marmor haud dudum post ejus tempora exaratum est, Cum in eoo vicem diphthongi OY sustineat. quod in marmore Sand- vicensi Lector animadvertet. RusHem sere aetatis est
nem attinet, quaecunque βουστροφνηδόν scribuntur, eas quamvis diversarum proculdubio aetatum commodius pulavi in unam classem per se relegare. Secunda classis inscriptiones omnes, quibus forma literarum ub Atticis diversa est, comprehendit. Atticis autem literis inscripta mur- mora, quae tertiam classem essiciunt, in duas sectiones divisi, quarum in altera continentur inscriptiones, quae quo sere tempore scripta sint, satis Patent: RIterum eas comprehendentem de quarum tempore nihil accurate statui potest. Quarta classis inscriptiones continet, quae, quamvis in iis Digamma extet, in prioribus classibus utpote paullo serioris aetatis haud comprehenduntur, omitti vero in Sylloge in usum rei Palaeographicae studiosorum iacta plane nequeunt. Hae fere in dialectis vel Dorica vel Boeotica scribuntur quare in eodem loco alias quasdam
77쪽
ejusdem sarinae in quibus autem Digamma non occurrat apposui. Quinta duas tresve inscriptiones tantum habet haud longo tempore post Euclidem marmori commissas, et propter orthographiam notabiles. Sexta in classe reportet Lector non nullus inscriptiones quarum plerasque
multi pro genuinis, alii pro spuriis habent. In quo Ioco commenta ista putida Micliae lis Fourmoni quae hodie praeter Rochettium nemo defendit) exscribere haud
opus esse duxi. His mecum statueram ut septimam
classem adjungerem qua inscriptiones ad Dialectorum cognitionem utiles cum Lectoribus communicarem. Quod quominus emcerem, alia quidem negotia impedivere, praeterea quod hujusmodi inscriptiones apud se habere quosdam sciam, quas tamen nec ipsi edunt, nec alii cuivis edendas tradere volunt. Cum ergo septima illa Classis clauda futura esset, hanc incepti partem in aliud tempus disserendam puto M.
minime enim negandum est Four- montium multas et eximias inscriptiones uut per se, aut per alios exseripsisse. Inter ejus schedus, quas
mihi inspiciendus tradidit vir cl. Hasius Lutetiae anno I 822., plures mihi bene notas es. in seu pp. 2 l. 78. observavi. In p. II 3. oblitus
Bum monere Fourmontium quoque marmor a Clarkio exscriptum et in Mus. Britan . hodie usservatum e scripsisse. Exscripserat quoque marmora quaedam alia ibidem hodie m- servata P. g. No. 36. in camera tertia, et inter Elginiana No. 237. . in quo marmore, Catalogi Mus. Brit. consector, nescio quomodo falsus, Archigges nomen legi dicit, quod liquido est Archine. Sed, ut
ud Fourmontium redeam, in ejus schedis insunt nonnulla marmorum apographa reb Anglo quodam, ut videtur, consecta, et ex illius schedis aut a Fournuantio, aut ab ejus umieis descripta. Marmorum enim deseriptiones sermone haud bene Angli eo scriptae sunt. Inter haec, ma moris Sigei apographum mendosum vidi. Sed, ut verum loquar, omnia Foui montii Rpographa, quae mihi videre conligit, mendis respersa sunt.' Quod in hoc libello aliqua ex parte praestiti, id haud inutile suturum esse judicat Mas eius ita loquens,
78쪽
Νonnullas inscriptiones haud antea editas in hac sylloge Lector reperiet: plures quas nemo praeter osannum Ρrofessorem quendum Jenensem iiii Sylloge inscriptionum
cujus hodie quatuor fasciculi publici juris facti suntὶ
et ille quidem mendis respersas edidit. De Osanno autem ipso habeo quod haud immerito querar. Augustus Bockh, vir doctrinae atque virtutis fama celeberrimus, ex amico meo desideratissimo E. D. Clarhe petiverat ut aliquem quaereret qui marmorum Elginianorum apographa in usum Academiae Berotinensis' conficeret. Quod cum Clarkius negotiis scilicet occupatus efficere nequiret, a me petivit ut id negotium susciperem. Ego quidem Omnium, credo, inscriptionum in editarum ante Euclidem archontem marmori commissarum) et paucarum praeterea apographa in hujusce libelli usum conseceram. Has eum Bockhio lubenter ipse communicavi et cum juvene
quodam erudito T. S. Evans Paetus sum ut, quas ego intactas reliquissem, eas describeret. Iam Osannus, ut videtur, aliquot antea annis, cum iter per Britanniam faceret, Bockhio promiserat ut idem negotium susciperet. Redux Rutem nectere moras coepit, nec aliquid cum Bockhio communicavit. Cum ergo mea et Evansii apographa accepisset Bockhius, osanno scripsit se ab aliis accepta habere quae ab illo petivisset, superesse autem, nisi omnem gratiam perdere vellet, ut apographa a me missa
jucundum esset Graecus inscriptiones separatim intueri, ita quidem dispositas, ut prcecederent antiquissimae.
Hujusce Academiae auspiciis atque sumptibus Corpus Inseriptionum brevi, ut spero, Editurus est Bockhius, in hoe genere hodie longe primus. Felix vere Academia, quae sellicet Boekhium, Bekkerum, Buti-
mannum suo in sinu foveat, ut alios taceam quos tamen vix fas est silentio praeterire.
79쪽
suis Compararet, et varietates in Academiae Berol. usum enotaret. Re inopinata perculsus Osannus fecit quod BMkhius rogavit, et pro ea opera munuSculum pecunia persolutum accepit. Eodem tempore, nesciente omnino Boekhio, varietates apographorum a me missorum
in suum usum enotavit, et brevi post Boetatum per literas certiorem fecit cle eonsilio suo inscriptionum S ueliogenedendi, gua in re non posse se carere varietatibus πο- graphorum meorum dixit. Credo, cum sua apographa ita fecisset ut vix una et altera mendis scedis careat.
Bdckhius, quanquam quod iste peteret haud placeret,
tamen ne intercederet, honestatis rationem Postulare arbitratus est, quare osanno scripsit per se licere ut apographis Britannicis uteretur. Hunc u utem veniam ita dedit, non ut usum optaret, sed ut Osanno id concederet quod se honeste defugere posse desperubat; atque eatenus tantum dedit ut per se id licere scriberet: oportebat autem, ut vero Bbckhius in literis ΜSS., me quoque' consulere, quod manifesto Osanni erat, non Boch hii. Osannus autem tantum absuit ut me consuleret, ut nihil ei magis in votis esse videatur, quam ut gloriolam primi Editoris captet, suamque Syllogenpublici juris antea iaciat quam ego meum. Quatuor ergo fasciculos Emisit sexpectare nolens donec opus universum imprimereturi illas ipsas ineditas inscriptiones continentes quas ego Cum Bockhio communicavi, et ita meis chartulis ante me usus egi. Quis primus veterum relliquias
Do meis tantum apographis loquor ; eum enim Evansio mercedem operis solvisset Academia Berol. suo jure certe apographa, quae ab illo acceperat, aut Osanno aut cuivis alii dare potuit. Ego autem Boekhio
meo, mea in suum tantum usum, dono dederam.
80쪽
antea in editas publici juris laciat, parvi refert. Ego
certe, qui meas chartulas Bockhio dederam, osanno quoque petenti lubenter dedissem. Vix autem videtur libero homine dignum ut, mea venia haud impetratu, mea publici juris fuciat, et ante me meis utatur . Jam pauca sorsan de prioribus inscriptionum thesaurisupponere decebit. Quam rem plene sibi tractandam proposuerat Masseius in tertio libro Artis suae Criticae Lapidariae, morte autem praereptus imperfectam reliquit. Quod nemo magis quam ego dolere potest. Multos enim libros haud dubito quin Masseius recensuisset, mihi in hac librorum ad rem antiquarium spectantium apud Britannos penuria omnino incognitos,
eosdem autem summo fructu resertos et ad meam rem plurimum facientes. Lectores autem, cum meminerint
quam pauci hujusmodi libri aut in bibliothecis Britan
nicis aut in Britannia omnino, quovis pretio venales, e tent, spero mihi cum multarum rerum in ipso opere ignorantiam et imperitiam, tum in hoc Catalogo multorum librorum omissionem esse condonaturos. Nec quidem ea mihi mens est ut omnes libros, in quibus inscriptiones continentur, memorem, cum ipse Masseius alibi' inscriptiones per sexcenta dispersas esse volumina recte doceat. Thesauros tantum inscriptionum cum Itinerariis maximi momenti et paucis aliis recensere volo.
ginianorum apographa ud Bockhium missa, a me facta esse arbitrari videtur. Manima autem pars a T. S. Evans iacta est. Ego inscriptiones tantum ante Euclidem marinmori commissas descripsi cum perpaucis aliis. Quantulum autem fructum a meis Iaboribus perceparit Usannus, e pagina 226. constabit.' Mari in Praes. Mus. Veron. p.