장음표시 사용
51쪽
titeram non esse ostendimus, sed notam uspirationis, quam Graecorum antiquissimi similiter, ut Latini, in versu scribebant V Legitur in Sigea Class. I. 1.) et Larissaea inscriptionibus Class. I i. x.) et in una ex olympiacis galeis Class. II. v I. Omnibus scilicet pervetustis. Quod nummos quoque attinet, legitur saepe uspirationis nota in vetustissimis. Exempla quaedam nota dabit . I e qua re su se egere Spanhemius Havercam pius' et Fraelichius '. In Larissaea et olympiaca haud eadem sorma ac in Sigea aspiratio emcitur. In hac enim eandem quam hodie exhibet figuram : in illis autem summa atque imu Pamlaterum aeque ac media, sibi invicem lineis junguntur'. In uno exemplo Class. H. In Scr. XIV.) latera aspirationis sursum Rii quantulum producta sunt 2 . Sed illud in
Larissaeo marmore Observandum est, B spirationem gemel esse omissam, in voce scilicet 'Iπομεων. Quod idcirco magis notandum est, quia in marmoribus quoque Atheniensibus mira inconstantia est in aspiratione aut affigenda aut omittenda. Exempla multa praebebunt inscriptiones sexta et septima sectionis primae classis tertiae. Inscriptio quidem sexta Choiseuliana) vocibus ' Eλληνοτci αιας, εκτος, ενδεκατος aspirationem nunc tribuit, nunc adimit, vocibus autem
Nummus Solinuntiorum Burmad cale. D Orvili. Ecl. p. 428 Parui. Tab. LXXX I. No. II. Mi- nnet. I m. I. p. 287. et Tab XXXIV. No. 121. habet H AΣIn altero ejusdem nummi latere videmus longam vocalem R. Il l MEPAION in nummis Himeraeis. Parui. Tub. LXIII. p. 2. Mionnet ΤOm. I. p. 240. Tab. xxx mΝo. 98. anh. de Praest. Nuin. Tom. I p. 95. Havem. de vet. Gr. Lit. C. V. p. 236. Fraelieh. Tentum. dct re Num. p. 385. CL Villoison. Anecd. Graee. Ind. p. 288. Proleg. in Iliad. p. 2. Scalig. ad Euseh. p. 133. Athen. IX. P. 398. b. ' Eandem sormam aspiratae ex hibent reliquis Etruscae es. Lan E. SRgg. I. P. 215.
52쪽
νμερα, ετερος, ἔMonos semper adimit. Sed ea inscriptio eadem inconstantia ξ- nunc cum Chi, nunc sine Chi scribit. Aliquid forsan incuriae sculptoris tribuendum est, sed non omnia. Apud veteres Latinos eadem erat inconstantia. Nunc enim Pilipus, nunc menturiones et mehe scripsere. Nec tamen proclive creditu est pronunciandi rationem tam lacile mutari. Paucis post annis aspiratio apud Graecos semper omittebatur, quod quare factum sit haud intelligo. Credo equidem pronuntiationem, quod aspiratam attinebat, haud omnino stabilitam esse. Rem ita se habere apud Latinos satis amplus a Ictor est Velius Longus '. Digamma in nostro libello eandem ubique formam exhibet hodiernae literae M simillimum. Legitur in Elea, Petilia, Deliaca, et forsan in altera ex Olympiacis inscriptionibus. Extare quoque videtur in inscriptione semi-harbara a Leakio prope Nacoleiam in Asia Minori reperta . Ibi enim legitur FAΝΑΚΤΕΙ et postea II PO-ITAFΟΣ. Episcopus celeberrimus N. Marsh ' in inscriptione quoque a Gropio exscripta ' Digamma extare putat.
Lang. Sugg. I. p. III. IIuVer scriptionibus recentibus Graecis as- eamp. Ilis . Mor. P. 264. I,Dubier. piratio legitur. In lapide a Cock- de Prise. Gr. et Lat. Litt. '. 41. erellio Gerontae exscripto haec habe- Velius Longus apud PutSch. mus: p. 2229. et 2238. Subinde in in-
Ιu alia autem inscriptione eodem Ioco reperta et a Walpolio publici juris lacta ii. p. 578. , semperseribitur YΔΡΟ vOΡΟΣ. Inter vetustiores numerandus est lapis ab Hughesio e Lusterii Musco deserip-
53쪽
Cui ego non assentior. Proculdubio extat in recentioribus quibusdam inscriptionibus infra positis Boeotica dialecto
Quod literam Coph vel Κoppa attinet. verissime Eekhelius remotissimo aevo in usu per Graeciam esse
Syracusanis , Corinthiacis', et Mycenaeis ' dudum videre eruditi : hodie eandem prae se figuram serentem in marmoribus atque galeis vident. Vetusti coloni hoc elementum in Italiam proculdubio transtulere; forma etiam paululum immutatu in Q manet: nec aliter Quintilianus q. Εt Q cujus similis effectus speciesque, nisi quod paullum a nobis obliquatur, Koppa apud Graecos; nunc tandem in numero manet. Est tamen hic quod paullulum turbet: negant enim Gorius et Lanzius literam Q inter antiquas Italiae linguas inveniri posse'; et nonnisi temporibus serioribus usurpatam docent, cujus rei in testimonium verba Cotidie et Cos proseri Langius'. Quae tamen haud essiciunt ut sententiam mutem. Imprimis enim in Eugubianis tabulis liquido saepissime extat Q ', itemque in alia tabula ejusdem aetatis '. Legitur
' Quintil. Inst. I. 4. Monente Marochio ad Tab. Herae. P. I 23. , logondum in hoc loco, P Spoclesque τ- Κoppa apud Graecos, nisi quod paullum a nobis obliquatur, &e. y Lana. Sagg. l. p. 2II. Lana. Sugg. I. p. 2 7.' Grutor. Thes. p. cXLIII. tan
54쪽
quoque in lamina Etrusca munifesto non ulla vi quam simplex Κὶ apud ipsum Langium . Nec ego in Grammaticis quos ille advocat aliquid video cujus ope suam
sententiam stabiliat. Ii certe Omnes magis contrariam in partem ire videntur, quum, quoi proserentes ab antiquis usitata pro cum, cui. Sed, ut vere loquar, haec omnia nauci sunt; quos enim Grammatici illi antiquos appellant, nulla nobis de iis est disputatio, Ennium dico, Plautum, et alios priscos auctores. Νos ad ea tempora respicimus ubi nulli forsan auctores nisi marmorum sculptores extiterunt. Quod vim literae V apud Graecos attinet, haud dubium est quin eadem huic literae ac
v ΟΡΙΝΘΟΘΕΝ, in nummis, ΣYPAP ΟΣΙΟΝ &c. Quod tamen jure mireris, in lupi de Winyiano cum p tum K in eodem verbo YYPΟΔΟΡΚΑΣ legitur. Λnimadverti prosecto vocalem O hoc elementum plerumque sequi. Sed verissime de vi literae ia apud Latinos Priscianus , cujus verba, me judice, ad Graecum KOppa transferri possunt. V K enim et Q, quamvis figura et nomine videantur aliquam habere disserentiam, cum C tamen eundem in sono vocum continent potestatem-Q propter nihil aliud scribenda videtur esse, nisi ut ostendat sequens V ante alteram vocalem in eadem syllaba positum perdere vim literae in metro.
Proleg. p. XL. Wacliter. Archa log. Nummari C. VIII. p. 96. HR- vereamp. Dissert. do Veter. Graec. Seripi. c. X.
55쪽
Quod si alia ideo litera est existimanda Q quam C, debet G quoque, cum similiter praeponitur V amittenti vim literae, alia putari, et alia cum id non facit: dicimus enim AΝGUIS sicuti QUIS et AUGUR sicuti CUR. Quo tempore in Alphabetum Graecum Z irrepserit
dicere nequeo. Comparet certe in galea Olympiaca nunc apud virum illustrem B. Frere asservata , et id quod ex aliis literis in eo incisis satis constat) summa ex vetustate nobis tradita. Eadem prope forma, linea superiori paullulum producta, usque ad recentiora tempora duru-
cum hac eadem serina literam E nunquam significari dicit: manifesto enim pro illa litera ponitur in averso Deliaci marmoris latere'. Recte ergo hanc inter sormas liter E edidere Eckhelius ot Ilion netius'. Hanc literam binarum nexum esse sed vetustiorem aliis ejusdem sarinae
nempe E et l) statuit post alios Κnightius'.
Pergo ad eas literas quae semper in alphabeto Graeco fuere. Multa sunt quae ostendunt sormum C pro Gamma antiquissimam esse. Legitur in nummis pervetustis, Gelanis
Μaff. Veron. Illust. Pars III. e. VII. p. 233. Eodem nomine reprehendendus venit Sehletegerus in Comm. de Num. At X. P. II. Stuart. Antiq. Tom. m. P. 58. Infra Class. II. Inseri pl. II.' Lehhol. Doct. N. V. TOm. I. P. CI. et 'ab. I. Saepe occurrit in Alexandri M. nummis. CL Ilion n. Tom. I. No. 554. Tab. LXX. ΝΟ. 5.' Knight. Proleg. ad Hom.
' A ΛΗΘ saepissime in his nummis
56쪽
Itheginis Segestaeis ', Agrigentinis , Morgantinis '
Nec alia quaevis forma extat in alphabetis Latinis vetustissimis. Inde nota illa A CNIS, CABINUS'. Scaurus quidem diserte testatur in x ri tabulis scriptum esse NII ACUNT pro PAGUNT, et eundem formam se vidisse testatur in se de re Graeco aliquando in Caesaris portis
Extanti '. Nec dubium est quin poculum illud quod in Da
ponitur, quo scribitur ACAMEMΝΟΝ, ex ima vetustate nil nos usque descenderit. Novam esse literam G notat Diomedes, in cujus locum ' inquit C solebat apponi', 'et G omnibus vetustis Italiae linguis deesse testantur Gorius et LunZius'. Et profecto de vetustissima Graecorum lingua quaerentibus nulla dux tutior est quam vetustas I utina . Nec ego formam illum ς quam, ut supra dixi, postea Versis, non mutatis, lineis per Λ et denique per I scripsere Graeci) novam quandum figuram esse credo;
cum autem sculptoribus lineas rectas quam circulares
id quoque quod supra dixi essicere facilius sit, veterem
Ant. Iscrig. di l alerm. p. 72. et Sie. Objue. Insul. Inscript Prol. XXXVI. Paruta I, 2, 3. 9. ll. 13. II. Durniann. ad cale. D 'Urvili. Sic. p. 350. et 396. Mionnot. Tom. I. p. 199. Ecthel. I. p. 234. Ninnitet.
Nontiaue. Pal. Gr. Lib. II. c. 3. p. III. BOuhier. ad cule. Monis. ibid. L m. p. 563. Zachar. Instit. Antiquario. Lapid. I. c. II. P. 323. Scaurus apud Putach. p. 2253.7 Diomed. apud Put sch. p. 418. A N purio Curvilio inductam esse G literam auctor est Pluturelius Quest. Rom. II. p. 277. D. ' Lanai. Sagg. I. p. 2lo. et 247. set ibi Not. Multa exempla usus litorae C ubi hodie G scribitur suppeditat inscriptio Duiliana modo ei fidem habeamus. CL LRDE. I. P. I 43. Burgess. ud Da es. M. C. p. 429. Sed inseriptionem Duilianam commentitiam ESSe putat Mail eius, magnus in hac re auctor. VidesisArt. Crit. LuP. III. 2. P. 179.
57쪽
c per c imitati sunt. Quomodo vel quo tempore essectum sit apud Latinos, ut haec litem, vi propria amissa, in locum elementi Κ partim spartim elementi Si) succederet, minime intelligo. In tabulis Eugubianis certe C vim Graecae Κ habet, et liquido ibi extat litera G. Quod tamen in lingua Latina non nisi multo postea effectum est, si Diomedi et adhuc amplioribus testibus adhibenda fides. Νotandum est Knightium ' primam sormam hujusce literae
rectum esse lineam l putare. Ita quidem, ut ille vere, in tabula Petiliana scribitur. Ex hac linea paulluluin curvata factam esse sequentem formam statuit vir cel. Eadem forma in nummo quodam Agrigentino occurrit'. Delta vix dubium quin imprimis eodem modo quo hodie essiceretur Din. Hanc sormam reperimus in marmoribus Larissaeo et Wrayiano; et in Elea tabula atque aliis pervetustis formam huic gemellam sc. ; mutati no eodem modo se . laeta quo e in Q mutabatur. Lutini hic, ut in aliis literis, quam formam in Italiam transtulerant, eam retinuere; unde nos derivnntes literaruin Graecarum formas antiquissimas habemus. Literae I in vetustioribus inscriptionibus aliquando forma omnino a communi diversa reperitur, sc. ε vel s. Haec in tabula Petiliana Class. H. Inscr. xui.). et galen quadam Olympiaca Class. iI. Inscr. m.) conspicitur, illa in vase Dod elliano Class. D. Inser. Vm.) Prior quoque forma in nummis Dogeidoniacis, Siriacis, et Cauloniacis occurrit 'Quod elementum Lambita attinet, forma vetustissima
58쪽
Νaniano', et in frugmento inscriptionis metricae in schedis Fourmontianis' conspicitur. Exinde forsan inferiorem partem minuendo paullatim L essiciebatur. Quod me vere dixisse ideo magis credo. quia eodem modo aspirationis notam h primo in anguli morem exaratam fuisse
POstea acutiorem angulum lineae essiciebant vin et denique, subversa litera, linea brevior paullulum producta est, ut longetorem aequaret Λὶ . In duabus inscriptionibus in nauseo Wiltoniano servatis alia sorma reperitur s); sed titulos istos commentitios esse satis patet. Quo tempore pro litera Sigma Graeci Μ scripsere, literam Μu hoc modo emnxere'; nec mihi vetustiorem aliquam hujus elementi formam videre contigit. Literae o utiquando, ut videtur, forma triangularis erat . Vix fieri potest quin aliquando quoque quadrata fuerit. Nullum autem exemplum in marmoribus Pervetustis vidi, si excipias Leakii inscriptiones', quarum
tumen aetas omnino incerta est. Charactere saepe caeteris
minori O eiungitur'. Elementum Di imprimis e lineis recta et curva fingebatur, ut in galeis apud Leukium' et Frerium', quam formam sculptores postea in quadratum D utpote
' Montiaue. Pal. Gr. p. 257. ' CL Barthel. Acti Acad. Inser. Tom. XX m. p. 42O.' Class. II. No. XX. I 2. Taceo de nummo Amyntae I. a Masseio Art. Crit. Lap. III. I. p. bo. vocato; cf. enim Vise. Mus. B l. p. II 2. vel Eckhel. D. N. U. II. p. 83.7 CL Maroch. Prodrom. Tabb. Heracl. Diatr. III. e. 2. p. 126. Paciaud. Mon. Pelop. T. II. p. 26 I. Class. I. IV.
59쪽
faciliorem mutabant. Deinde venustati, ut videtur, consulentes alterum latus produxere, ne litem ab una parte claudicaret.
Literae Rho forma recentior P paullulum ab antiquiori deflexit quam Latini in Italiam secum invexere. Ea forma in marmore Wrayiano extat. Sed ego haud dubito Latinas literas respiciensὶ quin omnium vetustissima forma fuerit B. Cauda paullatim minuebatur,
et postea omnino omissa est. Μedia quaedam sorma, cui cauda nec omnis erepta est, nec omnis manet, in
Quaenam elementi Σ forma vetustissima fuerit, si marmora tantum respiciamus, dictu est dissicile. In vase Dod elliano, marmore Larissaeo, et galea Freriana, me
judice, pervetustis, forma II vel M apparet: in tabula Elea , x et v. '; in marmore Wmyiano quod item
speciem prae se fert summae vetustatis, Σ; et denique in marmore Sigeo conspicitur S et 8, ea ipsa forma quam luculenter expressit Euripides in Thesei fragmento supra advocato, βωττρυχος τις ειλιγμενος. Et in nummis Μesseniacis pervetustis legimus ΜEZZEN., litera S, ut vere Burmannus', aliter versa. Osannus β quidem nuper S vel Μ antiquissimam sormum esse statuit;
CL Burman. ad ealc. D'orvili. Sie. p. 3IO. Hau ream p. de Vet. Lit. Graec. c. XIV. p. 278. Torre-muzz. Inser. Panorm. p. 73. Vil-Ioison. Ane . Gr. II. p. 168. CL M. AEgypt. ad Scrum de Bacchanal. p. 182. . Cf. quoque nummos quosdam pervetustos apud D'Hanearvii l. Tab. XXIV. XXX. 9. Knight. de Alph. Gr. Tub. I. 5.6 CL Burman. ubi supra p. 296. Tab. Numm. apud Poll. onom. Tom. II. p. II 26. Parui. Tab. XVI. No. 4, 5. et Omnino Uilloison. Anecd. Gr. H. p. 166.
60쪽
e quibus ego priorem vetustiorem esse judico, hoc fretus potissimum argumento, nos inter Latinas literas Grae-
in marmore primo Nointeliano ol. Lxxx. 3.) conspicitur; sed, ut mihi Videtur, marmor Wrayianum diointelianis vetustius est, quare quid de consuetudine Attica statuere debeamus haud patet. Illud notandum est formam C in nullo marmore ante Euclidem inscripto conspici. quamvis 2Eschrion judice Ruhnkenio auctor ve-
advocatus, hanc formam ita descripserit -τ ὀ καλὸν Ουρανου νεον Σ ἱγμα. Nescio an in nummis ante annum A. c. 3 g reperiatur. Notandum est aliquos putare Euripidem in versu supra citato hanc ipsam sormam semi-circularem expressisse, quos merito reprehendunt Casaubonus' et Spanhemius'. Casa ubonus recte multum inter se καμπὴν sive hemi- cyclum et ελμα differre
docet. Sed de hac forma omnino consulendus est Villoi sonus', qui plene rem tractavit. Alia quoque sorma in marmoris Sigei inscriptione superiori conspicitur, quam adessiciendum duo hemi-cycli junguntur, Sc. ε, quae forma in veteri quoque nummo Messeniaco reperitur '. Forma
De hac forma cf. Bockh. Ind. Leet. Berol. Ilib. 182l. - 1822. Minus accurate me judico hanc sormam vetustissimam esse judicat.' De aetate aeschrionis Rullukenius appellat Jons. de Script. Hist. I. 2. p. 124. Taeta. in Comment. M S. in Hermog. in bibl. Leidens. . Ruhnk. ad Longin. '. III. P. 135. ' Porson. apud Claia. Iun. Pars II. Tom. IV. p. 253. 8Vo. Torremueta. Vet. Panorm. Inser. p. 282. D Hanearvili. M. p. 193. Casaub. ad Athen. A. p. 454.' Spanhem. de praestant. et uSunum M. P. 54. ' Villoison. Anecd. Gr. II. p. 159. Fqq. Cf. Mus. Pembrin. P. 2. T. 21. No. 7. Parui. Tab. XX. P. 2, 3. Burm. ad calc. D Orvili. Sic. p. 299.