Inscriptiones Græcæ vetustissimæ. Collegit, et observationes tum aliorum tum suas adjecit Hugo Jacobus Rose ..

571쪽

Peloponnesii anno ceciderant, describens t. c. haec habet: Τιθεασιν Ουν es το δημοσιον σῆμα, g Ecφιν επὶ του καλλίστου προωφείου τῆς πολεως. Καὶ αει εν αυτ φ θαπτουσι τους ex πων πολ ε μ ων, πλην γε τους εν Μ α ραθω ν ι. εκει- νων δε διατr ρε π ῆ τήν αρε τὴν κρίναντες, αὐτον xci πον τάφον ποι ησα ν. Vides Caesos ad Potidaeam eodem illo loco conditos, quem monumentis et sepulcris plenum describit Pausanias. Nam Scholiasta Thucyd. ad v. δημοσιον σῆνια observat, id esse se xaλουμενον κεραμειμον. Fuit nutem hic idem eum Academia, alter ille Ceramicus extra urbem, de quo es. Meursius Ceramicus Geminus C. xx. in Gronov. Thes. Ansqq. Err. T. IV. P. I S. ed. Venet. His ita expositis conjicere licet, qua sorma marmor nostrum fuerit, priusquam frangeretur. Erat nimirum ad rationem clyporum, quorum satis multi integri ad nostram memoriam per enerunt, Columna, στηλη, quadrata, eo quidem ambitu, ut nomina centum et quinquaginta Atheniensium, quorum honorierecta erat, in plures ordines disposita, nec non et Calliae commemorationem caperet.-Huic defunctorum indici subjunctum erat epigramma, quod virtutem eorum commemoraret. Ac pars

quidem superior, quae nomina continebat, tota interiit, nisi quod in fractura anguli sinistri ductus nonnulli ejus Dominis, quod extremo loco positum erat . emineant, ita tumen dissoluti, ut nihil inde emcias'. Ceterum cujus generis catalogus hic interiit, ejus ex eodein aevo servati sunt duo, alter quem diointelius Athenis Parisios detulit, de quo conseras Josophi Bimardi dissertat . in Muratorii Novo Thesaur. Inscripti. Graec. T. I. p. 42. Montiauc. Pa ogr. Gr. Lib. II. p. 42. et Masset Museum Veronens. p. CCCCVI. inscriptus honori eorum, qui in Cypro, AEgypto, Phoenice, in Haliensibus, in aegina atque Megaris ceciderunt, OmneS EO-

Viscontus putat, ductus illos ex unde titulum conjeeit suisse: literis ΕΛΟI pro ... ηγω SupereSSE

salsus omnino, siquidem, ut monu imus, nomina defunctorum ex usu solemni in hujusmodi monumentis praecedem debuerunt. Accedit, quia nullus omnino titulus ejus generis ab εἰc Tove, Me τήν Q. incipiens unquam sepulcro alicui

apud Graecos suit impositus.

572쪽

APPENDIX. dem anno qui secundum Bimardi computationem est tertius Olymp. LXXX., ante aer. nostram 457. Servatur Hunc in vestibulo Μusei Parisiensis. Alter est Elginianus, inter Inseriptiones Elginian. 23. quem singulari commentario se illustraturum pollicitus est Viscontiis l. I. p. I 52. Indicat hic nomina eorum, qui ad Delium Boeotiae ceciderunt anno I. Olymp. LXXXIX., ante aer. Christian. 424. His accedunt tabulae, quas Sponius edidit in Miscellan . erudit. antiquiti SeCt. X. p. 3 5. et illae, quas a Fourmonti inscriptionibus Boeckhius in Dissere. Indi ei auctum. lectionum Berotinens. hujus anni praemissa pu

licavit. Ae is quidem ingeniose conjicit, Sponii et Fourmonticatalogos diversas ejusdem lapidis partes, huncque ab Elginiano

non esse diversum. Ex temporum autem quam indicavimus ratione patet, marmor Nointelianum nostri aetatem xxv. annis excedere, Elonianum vero alterum VIII. annis esse recentius.

Denique quod ad literaturam carminis attinet, ponitur ubique et in nostro et in reliquis ejusdem aevi marmoribus

5. II. 4λΣYXAΣ. 5. ΥΠΕΔΕXΣATO'. Initium inscriptionis mitius ac- Π, Β, Κ, Γ requirat, una excepta curate a Montiaucono reliquisque inscriptione Veneta apud Payne redditum est. Neque enim lin. 3. ha- Κnight in Analytical risu on thebet EN AIΛINEI N APΟΣ Greeli Alphabet, Tab. I. fig. 2. in sed vocibus vetustate adesis KN qua ΔΕΚΣΑΙΤΟ seribitur. Hujus AIΛINI l . . MEA APO i. e. . . autem tabulae fidem nondum ap-AIγίνn και Μεγαρmet neque l. 4. Probatam esse recte observat Pay-ΕN ΤΟ ΑΥΤΟ ΕNIAYΤΟ quod nius. Mihi quidem Eo magis sus-

Volunt eSM. εν m. ciὐτω ἐνιαυτω, pecta est, quod antiquissimas literas

sed omisso EN, ut ΤΟ ΑΥΤΟ Φ et X, quae in vetustissima Om-ΕNIArio sit sto. αὐ-νου ἐλων οὐ. nium inscriptionum, in Eleati eat Falso autem docemur in Grum- nimirum. jam apparent cf. Museummaticis etiam nuperrimis, antiqui- Criticum Cantabrig. N. IV. p. 535.

tus pro P, ΠΣ, ΒΣ. 43Σ, et pro declinat, quippe quae ΠHANTOE, ΚΣ, ΓΣ, XΣ, seripta suisse. pro ΦΑΝΤΟ et ΕΠΕΥΚΗΟMΕ- Ili omnibus enim ejus aevi monu- ΝΟΣ pro EIIEYXOMEΝΟΣ mentis nihil nisi e Σ pro P, XΣ scripta exhibeat. pro ae apparet, licet vocis analogiu

573쪽

mannum de Emend. rat. Graec. Gramm. L. I. c. IV. Cave

tamen id ad omnes Graecas gentes pertinuisse credas. Nam ex Elea illa inscriptione cernere licet, aeolenses vel in mediis vocibus Ν servasse. In hac enim ΣΥNMAXIA, et ΤΟΙ ΔΙΟΛΥΝ ΠΙΟΙ i. e. συμμαχία, τεῆ ΔΩ 'Ολυμπιν scribitur. Denique singularibus formis, quas typis nostris exprimere non potui, sunt Theta, orbis et punctum in centro, Gamma

instar Δ sublata linea in basi, Pi truncata linea dextra, Lambda instar Latini L.

Est autem haec prisca Atticae literatura, τὰ παλαι- Αττιμαγoauua τα, variis illa modis a Doriensium et Molensium alphabetis recedens, qua usi sunt Athenienses, velut Miltiades in Epigrammate, quod Olympiae dedicaverat, Cf. Puus. VI. C. I9. o. 49S. Κulin. donec Ionicae literae, numero x XIV. recePtae sunt. Dicunt id factum sub finem belli Peloponn. Archonte Euclide Ol. x C. E. ante aer. nostram U3. anno vicesimo nono post inscriptionem, de qua agimus, conditam. Sed si verum spectas, Ionicae literaturae usus sensim introductus est. Apparent

enim in mediis Atticis literis ejus vestigia, ut in Fourmonti catalogo, qui bis ANTΙΦΛNHΣ majoribus literis Col. I. vers. 39. 54. scriptum exhibet; ac vetus tessera hospitalis Musei Borgiani, quam explicuit Heerenius in Bibl. der alten Lit. Fasc. v. p. I. habet ΑΡΜΟΣΙΔΑΜΟΣ et ΠΡΟΣΕNOI juxta ΔΙΔΟΤΙ. ΜΙΝ ΚΟN, ΕΠΙ ΚΟΡΟΣ non Ω, ΟΥ, sed T. Nimirum quaecunque vetusti aevi inscriptiones vasculis, numis, geri atque marmori additae ad nostram memoriam pervenere, eae omnes docent, quatuor et viginti literarum scripturam populis subinde natam atque receptam esse, et errare hos, qui Graecarum litem rum Origines atque progressus ad certa tempora revocare claris

que nominibus adjungers laborent. Statuendum igitur erit. isto Euclidis decreto nihil aliud suisse contentum, nisi ut Ionicas literas in publicis monumentis inscribendis adhibere liceret.

Neque tamen earum usus sic statim 2pud omnes receptus est,

siquidem Pausanias inscriptionem Atticis literis iactam commemorat, quae nomen Praxitelis contineret: Γεγραπται δε επὶ Diuitiaco by GOrale

574쪽

τω τοίχω γραμ μασι Ἀττικοις, εργα εἶναι ΙΙραξιτε λους in Attic. p. 6. l. 9. a fine. Atqui Praxiteles olymp. civ. quinquaginta sere post Euclidi η Magistratum annos floruit. Denique in vetustis Atticorum inscriptionibus omnibus ob servare licet, litora' clive resorum v trsuum ita esse dispositas, ut si ab imo ad summum spectes, instar columnarum una supra alteram Positae appareant. Itaque cum v. 6. septem et viginti literae servatae sint, quarum ultima est L, omnes literae. quae in sequentibus lineis infra hoc L positae sunt, eundem literarum Numerum, quem L sexti versus, ante se habeant, et locum vicesimum septimum occupent necesse est. Non temerario id factum esse a Visconto observatum memini, sed ut inviolabilis servaretur monumentorum fides, quippe cum inscriptioni hac ratione dispositae nulla litera neque addi neque eximi posset. Νon leve autem hinc adminiculum oritur, si quis lacunas in mediis versibus supplere aggreditur. Nam voces supra Positae certo indicio docent, quot literas in lacunae loco fractura lapidis ah sumserit. Omnes versuum fines eum ipso cippo interierunt, tum major Pars quarti, tres vero priores sere toti, ut de genuina totius carminis forma restituenda desperare debeamus. Igitur probabilia

sequamur.

vers. 1. A DANAI Hujus generis Epitaphia, quibus nomina defunctorum supra scripta erant, plerumque in ipso initio aliquam eorum commemorationem cum demonstrativo ocis continent. Ex eo genere sunt in Antholog. palatina Seet. vi I. n. 252. Antipatri. OE 'Ainu στερξα es ενυπνιον, Ουχ απερ αλλος, Σταλαν, αλλ' aρεταν αντ' αρετας ε α ρον. Simonidis ib. n. 258. Οιδε παρ Εὐρυ/ιεδοντά ποτ αγλαον ωλεσαν ηβον Μαρνάμεν N Mήδων τοὐφορων τροχιάχοις. Cf. ibid. AEAchyli n. 255. Platonis n. 256. Simonidis n. 27O.dam prima vox Cuui casum aliquem vocis αθανατος Effecerit, quumque ex eodem Conjicere liecut, immortalem de iunctorum gloriam hic suisse commemoriatam, non immerito conjicias. versum suisse ad normam Simonidei in AnthoL Palat. Sec t. vis. n. 2OI.

575쪽

quem sequutus ita rostituam :

i. e. Αθανατον κλεμ οἴδε ς ἱλην περὶ πατρίo εθεwro. Sequitur V. 2. ΣΕMAINEN. Duae postremae literae vetustate adesae sunt, ita tamen, ut dignosci adhuc possint, inprimis E'.-Est igitur indicabat.-Quis autem indicabat et quid' Pugna, arbitror, vim, virtutem defunctorum hostibus conspiciendum exhibuit. Hanc sententiae una logiam sequutus restitui

i. e. Σημαῖνεν δε μαχη δυσμενεεσσι βίον. V. 3. ΚΑΙ ΠΡΟΛΟΝΟ. Post ultimum o ductus nonnulli in marmore apparent, qui tamen, quo pertinuerint, non patet. Fuit autem casus aliquis ex ΠΡΟΛΟΝ ΟΙ et majorum aliquam commemorationem in versu fui se apparet. Omnium Athenion 'ium animis inhaerebat imago virtutis illiu8. qua majores ad Marathona, Salamina, atque Plataeas Pugnaverunt. Quavis oCcasione eorum gloria celebrabatur laudibus et virtute nepotum aemula. Nulla igitur sententia magis huic loco apta, quam illos, qui ad Potidaram victores ceciderant, Eodem quo majores animo pugnasse. Itaque restitui

i. e. Καὶ προγόνων τον θυμον ενὶ στήθεσσι φεροντες. V. 4. NIKEN LY ΠΟΛΕΜOM. Ultimae litei ae pars tantum, Sed ea neque exigua neque dubia in fracto lapide haeret, ut Viscontus non Iota hoc loco debuisset edere. Restitueram

falsus in ΠΟΛΕΜΟ, quod non πολεμιν sed tantum πολεμου esse posset. Exemplum quod ex marmore N inteliano potuisset afferri

Uiseontus uit. ΣEMA IN EI, monstrent. Nequo ego in prima quod edidit. distinctum esse utque editione debebam ΣEM AI NON integrum. Sed literae N angulus restituere primumque distichon ita Superior in marmore h. Pret, lineis disponere: ita directis, ut sermam N fuisse

576쪽

37S APPENDIX. ipsi supra sustulimus. Μeliora invenit Viscontus, legens ille

i. e. Νίκην εὐπολεμον, usus in hanc rem Homeri Hymno in Μartem v. 4. Νι-ὶς εὐπολεμοιο πατερ, συναρωπε θεμιστος. Idem est in Agathiae Epigr. XXXVI. Anthol. F. IV. P. I 6. T. III. p. 46. in Plutarchum v. S. παραλλήλοισι βιθοις Ελληνas αρίστους Pωμος ευπολεμοις εριλοσας ε αμαις. Neque obstat, neque sequitur M. Fuit enim

N ante M in Ni mutato, ut laetum in marmore Dorico apud Koenium ad Greg. Corinth. p. 83. ed. pr. ΔAMOM META. Nihil jam superest, nisi ut verbum Circumspiciamus, quia vi C-toria potiti esse dicantur. Si ελον metro conveniret hoc non cunctanter reponerem. Sed deest syllaba. Neque ελαβον,ελαχον eligendum ob hiatum, qualis in ejus aetatis monumentis non solet admitti. Restat igitur, ut ΚΑΟELON scribamus, dum melius aliquid inveniatur, ut versus sit: Νbcrii ν εὐπολεμον μαρναμενοι κάθελον. Scio καθαιρeiν esse deripere et de victoria minus apte dictum videri posse. Eadem tamen vi voco usus est Pindarus Ol. xx. x. 6. Boeckh. Tις δὴ ποταινιον ελαχε στεφανον

χείρεσσι ποσιν τε και tamam,

αγωνιον εν δοξ δ θεμενος ευχος εργεν καθελών, siquidem αγωνιον ευχ- de victoria sperata, et ad καθελων intelligendum est αυτo. Simplici verbo usus in eadem re . Pyth. V. m. Mακαρ δε καὶ νυν κλεεννας οτι εὐχος ἄδη παρὰ Πυθιαδος ι πποις ελώνδεξαι τονθε κῶμον αμερων, unde simul intelligitur, in priori loco post στεφανον interpungendum esse, non vero Post αρματι. Sequentium versuum partes tam amplae restant, ut in restituendis, quae deficiunt,

577쪽

praecedit. Hoc enim in opposito requirit ΣΟΜΑΤΑ ΔΕ XΘΟΝ. quo recepto Sequens ΤΟΝΔΕ non erit ro,ia sed τῶνδε. Cum his autem si jungas ΠΟΤΕΙΔΑΙΑΣ ΛΑΜΦΙ ΠΥLAΣ, quibus sententia a ΣΟMATA incipiens continuatur, huic ad finem versus deest verbum, cujus primae literae erunt ΕL. optio hie datur inter ELABEN et KLAXEN, nec erit quisquam, quin hanc alteram vocem, utpote in tali re solennem, statim arripiat. Iam totum distichon erit Αἰθηρ μεν υπεδεξατο, σώματα δε χθ ώ ν Τωνδε Ποτειδαιας γ αμφὶ κπυλας ελαχεν '.

quocum cons. Antholog. Palat. Sec t. vii. 6. I. Γαια μεν εν κολποις κρυπτει ποδε σωua Πλώωνος

δ ἀθάνατον ταξιν εχει μακάρων. Praeterea duo juvabit Observasse, orthographiam nominis Ποτείδαια, utroque loco V. G. et I O. Acriptum cum ea, quae scriptura in Catalogo Fourmonti Col. r. l. m. ΕΝΙ ΠΟΤΕΙΔΑΙΑΙ recurrit. Praeterea firmatur analogia nominis, urbs enim, ut observat Vis- contus, appellata est a Neptuno, cujus nomen Doricum Ποτει- δαν cons. Κoen. ad Gregor. Corinth. de Dialecto Dorica not. 86. numinis hujus auspiciis, ut videtur, condita. Templum dicatum Neptuno, Πωτειδώνιον, in Potidaeae regione commemorat Thucydides Iv. c. I 29. et cum Persarum, qui Potidaeam obsiderent, magna pars fluctibus subito ad insolitam altitudinem elatis absumta esset, id Potidaeatae accidisse di ebant ira Neptuni, οτι του ΙΠοσειδεωνος ες των νηον Acci ἰ το αγαλμα το εντεμ προαστείω rici Ovσον Ουτοι πων ΓΙείψεων Herod. v m. e. IS9. Falsa igitur est scriptura II-ιiata, licet eam omnium scriptorum, qui hujus urbis mentionem fecerunt, Μ sti omnes sequantur, nec minus reprehendendum, quod Ποτιδαιαται brevici dicuntur apud Thucydidem aliosque, scribendi nempe Ποτει- Viseontus hare ita restituit:

omiSSo γ ante αμ ph quod in marmore 1sse Spondere possum. Pro- voeat ad Epigrammata Culli machi, in quibus mors dicatur ἰερ rooe

Epigr. Adesp. 666. Nihil sane hae dicendi rations vulgarius, Red nonnisi eum in universum de morte

sermo est. Eu tum υπνος et mo tuum esse κοιμῶσθαι ubivis dicuntur. Cum vero separatio unimae a corpore commemoratur atque illa nam ratur ad aethera tibi re, tunc corpus dormire a nemine Graecorum dicitur, nec nisi ub homine christiano diei poterit.

578쪽

APPENDIX. δαιαται ad rationem Herodotei ΙΠΟ Οαιῆται VIII. C. I 29. απεστεῶσι Ποτι αιετνσι, c. I 26. ανδρος ΙΠοτιδαιήτεω cf. c. I 28. Ad eandem normam exigenda erunt nomina apud Stephanum de urbb. Ποτιδα νέα πολις Αἰτωλέας - εθνιμον IIoπιδανιατος et Π oσ Ioelo ν' πολις μεταξὐ Κιλι ας καὶ Συρίας. Semvata est scriptuia in nominibus, quae vulgatam nominis Ποσειλον formam sequuntur. Alterum, quod observatum velim, est VoCula γε, non temere post Ποτειδαίας illata, cum metri causa abesse posset. Nimirum cum se excipiant IIomoαιας ciμφι πύλας ea monentur lectores,

ne Ποτειοαιας ad πύλας Adjectivi instar reserant. Igitur, quaevis est huic voculae, nomini vim addit idque tanquam Substantivum separatim stare juxta πιλλας indicat. Eadem Prorsus ratione adhibita est apud Pausania in in Epigrammate, quo Tanagraei pateram Olympiae dicatam inscripserant in Aiath. P. T. ii. P. 836.

dici μεν φιαλαν χγγυσεαν εχει, εα Οε Ταναγρας τῆς Λακεδαιμονιοις συμμα ιδμ γε τιθεν. Γε h. l. ut efferatur notio τῆς συμμαχίooς, illius Nempe. quae socia Iuit Lacedaemoniis, et ne συι μαχίς tanquam adjectivum cum Ταναγρας COeat.

Sententia integra est: Hostium alii quidem nacti sunt sepulcri honores. Scilicet Athenienses Victoria Parta τοῖς νεκρους υπο- σπονδους ἀπεδοσαν πάις Ποτειοαια ταις Τhucyd. I. 6.8. Eandem rem iudicat circumlocutio ταφου μερος, nempe permissum suerat ab Atheniensibus hostes Ta ρεο τε κρυφαι, καὶ τὰ πάντ εφαγνίσαια τοις αρίστοις ερχεται κάτω νεκροῖς,

ut in re simili nit Sophocles Antigonae v. 296. quocum conseras Eurip. Supplie. 3I9. Herm. SO9. Κῶμοὶ πcimινειν ου φοβον φερει, τεκνον,ανδρας βιαίους καὶ κατείργοντας νεκρους Ταφου τg μοίρας και κτερισμάτων λωχεῖν et quem Viscontus laudat, ci chyl. Agamemn. v. 518. ubi Talthybius Troia reversus ait: Ου γαρ ποτ' ηυχουν τ id εν 'Aργείti πολει Θανων μεθεξειν φίλτάτου ταφον μερος. Jam pra gresso 'Εχθων ο οἱ μεν εχουσι ταφον μερος. Putet literas Ho, quarum posterior dimidia tantum parte in marmore Superest, alterum sententiae membrum, Priori oppositum incipere Diuiliam by Corale

579쪽

et supplendum esse H ΟΙΔΕ. Ut reliquam versiculi partem inveniamus, in auxilium vocandus erit, qui sequitur

induxit, scilicet munimenta urbis tutissimam spem arbitrati sunt. Cujus nam spem t Nempe salutis sive vitae. Non igitur dubium. quin in sine posterioris BIO marmor habuerit. Jam superioris

versus desectus sua sponte sarcitur. Num Potidaeatae non intra munimenta urbis se Continuerunt, quod indicarent verba τεῖχος πιστοπατην ελπίο εθεντο βέου. si sola legerentur, sed egressi, ut exciperent advenientem hostium exercitum et pugna superati, intra ea suga salutem petierant. IIoτειδciiαται Οε καὶ οἱ μεταχροσφεως ΓΠελοποννησιοι προσοεχομενοι -- 'Aθηναίουs ε- στρατοπεδευοντο προς 'ολυνῆμεν τόν ι τλιω-mOX pugna Commissa vincit in cornu suo Aristeas. Το δε ἄλλο στρατοπεδον Ποτειδαιατων και II ελοπονννντίων ἡσσατο υτro των Αθηνaἱων, και εs ro κατεφυγεν Thucyd. I. 62. Hic ipsam vocem, qua Caret versus, historicus nobis offert, nempe scrib.

ut totum distichon sit Eχθρῶν δ' οἱ μεν εχουσι ταφου μερμ, οἱ δε φυγοντες Τεῖχος πιστοπατην ελπἱδ εθsimo βίου qua ratione ante me jam a Visconto fuit constitutum. Ceterum quod epitaphium poetice eloquitur, hostes fugatos urbis munimenta tutissimam salutis spem habuisse, id ille, sine ornatu, eos intra muros fugisse dicit ipso verbo, quod in marmore esse de-huit, servato. Jam in priori versu vidimus, epitaphio nostro confirmari, quod ille de traditis ad sepulturam hostibus memoraverat. Idem in his, quae de suga intra muros subjunguntur inter ejus historiam et hoc publicum patriae suae monumentum concentus cernitur. Nempe Thucydides, ut scimus, Priusquam opus scribendum aggrederetur, diligenter collegit atque inter se contulit, quae ad belli Peloponnesii historiam pertinerent, ut istud κτημα ες ἀεί solido fundamento superstrueret. Ac nostrum quidem epitaphium in Thucydidis patria et velut ni te oculos civium expositum latere eum non potuit. Eo igitur tanquam documento, quod rei gestae memoriam fide publica consignatam posteris traderet, in describenda pugna ad Potidaeam commissa usum esse statuere licebit. Ceterum in his quoque versibus nonnulla, quae ad veterem orthographiam pertinent, observata

580쪽

38u APPENDIX. velim. Primum est, quod οἱ post δε sine aspiratione scribitur, eamque in altero membro, ubi abest illa particula, servat.

Priscianus tradit. p. 546. ed. Pulsch. 2Εolenses digamma inter dum pro nihilo habuisse, in cujus rei testimonium versu utitur hoc : Aμμες δ' ειράναν' τά δε τ αρ θετο Mανα λίγεια. Hoc si comparatur cum nostro loco, videre licet, voculam ΔΕ ea vi suisse, ut non Aolum spiritum asperum, sed etiam digamma in subjecta voce Opprimeret.-Idem accidebat in particula ΓΕ, quae res in gravis8ima doctrina de digammo nostra aetate majori doctrina, quam intelligentia, tractata, maximi est momenti. simul etiam explicat, quare ΔΕ et ΓΕ, ubi apostrophum habent, sequente aspiratione nunquam aspiratae Ο et x fiant, quippe quibus ipsis asper loco cesserit. Alterum est, quod HELIIIΔ legimus cum aspiratione, igitur ελπις pro vulgato ελπίς. Nempe priscam illam labialem aspirationem initio per B, p, F, Y elutam recentiores dialecti in plurimis vocibus mutarunt in spiritum asperum, quem ipsum hae voces una Post ulteram exuerunt, donec ex lingua Graecorum et Italorum jam dudum Penitus evanesceret. Ita od αλις quod apud Homerum FUI, FAΛΙΣ esse debuit. post ΗΟΙ, ΗΛ ΛΙΣ, Pronunciatum est, nunc ΟΙ, Α ΛΙΣ. item Latinum FIRCUS. HIRCUS nunc IRCUS et sic voces quam plurimae. Eadem ratione FELIIIΣ, Η ΕΛΠΙΣ in ELIlIΣ transformatum est. FLLΠΙΣ cum digammo est apud Homerum. Asperum ostendunt nomina Visconto laudata Helpis helpidius Helvidius Helpidianus, nostrum Hefen Saxonice helpeu, juvare. Nam primitiva vocis significatio fuit haud dubie alioquio recreare, jurare aliquem, unde de Penelope Odyss. β. m. Πάντας μεν ρ ελπει fuit μεν Fελπει και υπέσχε ι ανδροῦ

et, simul cum nostro marmore, compositu ab ελπέζω, quae mihi suggessit Scitisserus meus, ἀφελπισμένος, de quo Wagnerus ad Ammian. in Νoiarr. VOl. I. p. 4OI. et άφελπόζει in Glossariis Labb. I. GR. d. Cons. quod Hem sterh. ad Aristoph. Plui. v. 689. assert ἀφΔυαίνεσθαι ab αυα et αυαίνεσθαι et notatum ad Aristoph. Acharn. v. 329. Εἴρξας δασεως 'Aττικοι.

Desectum versus porgi ΚΛ I Viscontus supplevit vocibus ΔΛΚ-PYΣITIMAI et contulit Ennianum illud Nemo me lacrumis decoret nec lanera fletu Di iligod by le

라틴어 텍스트