Exercitationes criticae

141쪽

ra με et πιο σέ με πι γίγασι - ραγρεις, α δ αλκα ακυπερβλητους κτε. Prope sinem huius excerpti non expedio verba: καὶ των ἐξοιωνος αρίστω κεκριμενων λθοντων εἰ αιρεσιν καὶ φιMτὰ μίαν, nam quo sensu αἱρεσις h. L dictum sit, frustra quaesivi. An fortasse auctor dederat ελθόντων in εριν καὶ φιλαοτιμιειν Quominus coniiciamus i. διαστασιν hoc obstat, quod in proxime praegressis e vocabulo usus est, διακρισιν non

plane satisfacit, et διαφορα nimis vulgatae est dissimile. Nihil igitur, quod et propius absit a vulgata et melius loco conveniat, reponi posse arbitror. Xenophon in Cyrop. VIII 2, 26 iunxit: ρῶας καὶ φιλον ς κύ ας, neque aliter Diod. XIII 48

prope initium: ερις καὶ φιλονεικια πρὸς λιθρον νηκουσα. Nec tamen propterea sollicitaverim t. n. φιλοτιμιαν, quod eodem sensu dictum est, quo saepius apud nostrum invenitur . c. XI c. 52:αε δε καλλον τῆς διαφορας συναυξομένης καὶ πολλακι φονωγγινομένων. di τελευταῖον εἰή βλοσχερη γι οπι ηι α ωρμιησαν. Scribis autem Christianis imprimis placuisse substantivum αιρεσιν.

non est quod miremur. Fr. II, p. 170 s. 11 ε τουτω - πολέμι ποικίλα καὶ πολυτροπα παθλ καὶ Ἀτί λ εώ ν λωσεις κατερ μέρει των απο- λε σαντων συνελ. Corrigendum videtur καὶ πολλαὶ πόλεωνα σεις συνεβη ταν aut καὶ πολλας πόλεων - συνεβη γενεσθαι . b. s. 35 necessario reponendum καὶ στρατηγους inar εταζα αυτ pro ταξαν κτε. Ibidem scribendum: ταπρος δυσμα καὶ ρκτον νευοντα αερ expuncto articulo ante αρκτον, ut mox recte legitur τὴν προς ω καὶ μεσηρι-

βρ Ιαν νευουσαν προσωρισαν Γαι Μοτυλω. Minus Certum est,

quomodo emendandus sit locus p. 171 29 επικρατουντων δ' πὶ μαλλον καὶ μαλλον των 'PωμαIων. Nam utroque modo recte dicitur επὶ μαλλον et μαλλον καὶ μαλλον sed επὶ μαλλου καὶ καλλον nihil significat Possis igitur: πικρατουντων ν επὶ Ἀκαλλον των 'Pωμαιων. aut Ἀπικρατουντων δε μιαλλον καὶ μαλλον κτε. Neque utra sit correctio lenior facile dixeris; nam, ex πικρατουντων male repetitum esse potuit; καὶ

μαMaον nasci potuit illographia vel ex interpretamento.

142쪽

Cuius interpretandi libidinis novum exemplum dabit p. 72 II 8 2), ubi legimus s. 4 αντιποιουμένων πολλων ἐνδόξων το τυχεD τῆς κατα Μιθριδατου στρατηγίας ubi fraus vel indomanisusta est, quod verbum αντιατοιεῖσθαι cum Genitivo construitur quamquam igitur , ut redeamus ad locum nostrum , vulgata lectio alterutram correctionem suadere videtur, tamen

vereor ne utrique obstet usus Diodori, quippe apud quem nusquam alterutra sermula se mihi obtulerit, sed in quavis sere pagina eodem sensu legatur αε μαλλον. mox s. 17 μέςος δ' τῆς πολιορκίαι τού στρατευμιατος καταλιποντες tum si o' Ρηγιον ἰσχυρως ἐλMomis. Vocabula, i λοια non habent quo reserantur. Nisi igitur exciderit στρατια, reponendum ψλοιπω scit. στρατευματι in Ibid. s. 28, duabus litteris repetitis, legi debet: πεσεν ἐν το πολέμοις. In D. III s. 15 S ) του με γαρ οἴνου τὸ κεραμον

ἐπωλεῖτο δραχμων ατον. των ah ΙΠοντικων ταρIχων το κεραμιιον δραχμ.ων τριακοσίων. Suspectum habeo vocabulum Dου, quia sensus aperte requirit nomen vini alicuius generosissimi. Quod suspicor suisse Chium propter ea quae supra dixit s. 9 των δ' οἴνων ο μὲ μετρίως τέρπων την γευσιν πεδοκιμια το Φαλέρ- νος ε καὶ Xῖος καὶ τας τουτοις ἐφαπιλλον χων ονήν - ανέδην in1λίσκοντο Olim igitur, ni fallor, apud Diodorum legebatur του Σὲν γαρ Ιου- κεραμον τε Ηο superveniens nescio quis de more superscripsit interpretandi causa οἴνου quod interpretamentum, ut saepissime factum est, genuini vocabuli scdum occupasse videtur. In eiusdem fragm. initio dubito an recte legatur: μιετέπεσεν ἐν τῆ 'Pωμικ το τῆς αρχαίας αγωγης εις

ολέθριον λον. am Diodorus, ut Polrbius, in hac periphrasi solet adhibere articuli formam cutram pluralis numeri, ita ut potius scripsisse videatur: τα ει αρχαιας αγωγ D m 1 αρχαία αγωγη. Ceterum potuisset: το τῆς αρχαίας αγωγῆς αυστηρον es lib. XXXV D. XLVII prope nem.' andem in extremo t. n. καὶ - αυτου βιον περίοπτον οντα δια ἡ ἐξ υσια αρχέ

143쪽

1 29Falde mihi suspecta est scripturae fides in h. , ubilagimus: - σθησομιαι τινων παραδειγματος νεκα καὶ ἐπαινουλκαίου και . κοινω βη συμφέροντος, ο μεν πονηροὶ των ανθρώπων λα τῆς κατα την στορἱαν βλασφημὶ ς α ποτρέπωνται τῆς ἐπὶ την κακίαν ορμῆς, ο αγαθὸ δια τους ἐκ τῆς αιωνIου ζωῆς ἐπαIνους αντέχεσθαι των καλων ἐπιτηδευματων ὀρέγωνται. In haec significare possunt λα τους ἐκ των ε ζωντων ανθρώτων ἐπαἱνους Multum dubito. Fortasse scriptor dederat: διατους ἐκ τῆς αιωνίου μ ν η44 φ ἐπαIνους, i. e. αειμινηστους ἐπαLους,

es. D. XVIII libri XXVII p. 60 s. 8.

Fr. VI Vὶ οτι Κόιντος Σκαιουολας κ. AVD1 εἰσηνέγκατο σπουδο δια τῆς διας ρετῆς χορθωσασθαι την φαυλοτητα τους-υ Supplendum videtur του τότε ζήλου. Fr. X s. 10 ος ἡ Γαιος ἐπικαλουμενος δε Λόγγος. Ipse certe Diodorus sic scribere non potuit; nam Graecur est o ην Γαιος μεν νομαὶ ἐπικαλουμενος ε Λογγος Mox legendum σημεῖον δὲ της με ευσεβείας κτε. s. 6 το δε τῆς et stila τε καὶ

tιλανθρωπίας τὸ προτιμιασθαι παρ αυτ περιττότερον του πεπαι-υυμένους Malisi cum indorsio τῆς δε παιδεIας τὲ . deleto articulo. Idem recte καὶ expungendum esse iudicat in fine excerpti: καὶ παντα φιλοτεχνων καὶ πρὸς πανορθωσι τῆς

ἐπαρχιας .Fr. XII init legendum : την μεν συκοφαντίαν κτε. In fine

reponas απί κατέστησε pro ari κατεστησε.

Fr. XIII ex r. IXὶ ακρΘως νηρέθη. Lege: κριτος Cae 'terum Gracchi απόφθεγμια non expedio καν αποθαν ου διαλείψω το ξπος απὸ τῆς πλευρα των συγκλητικων ληρμένον. Intelligerem, si scriberetur in hunc modum: ου λαλι ω τὸ ξίφος κατα της πλευρα των συγκλητικων ληρμένος, collato lutarchi loco in vita amissi c. 27 Μαλλιος - παντ α δυσὶν ομο των πολεμιων του an φθασε διηρμιέγου κοπῖα τω ξίφει τὸν δεξιαν αποκοφας τΙ. cf. Plut Lys. 15 et Lucian Tox. 40.

Hinc substantivum παρσις apud Olyb. II 33 ἡ εὐδιαρσεως μαχη, i. e. intcrpreto Sch eighausero pugna quae sit caesim feriundo nempe gladio) Componas cum l. n. r. liet

144쪽

130 lib. XXXIV. Sensus autem loci ita correcti hic erit Vel si

morte mihi constabit non desinam umquam gladium stric-fum fenere adversus senatores. Prope sinem legimus: ὁ δερηθεὶ λίγος σπερ τις δεου χρησμὸς κολουθον σχε τοῖς ρηθεῖσι τὸ ποτελεσμα. lterutrum abundat aut 'his aut τοῖς θεῖσι. Fortasse Diodori manus est: ὀ δν ριφεὶς λογος

Fr. XIV extr. X supple: τι δε ὀ νόμιος κυριος ἐστι των πο ιτων πών τοῖν δυοῖν Δρουσων Prior articulus est in cod. Vat. Contra malo abundat copula ibid. in verbis διὸ καὶ νόμου τινὸς προκειμένου καὶ προσφάτως κεκυρωμιένου. Fr. XV V 2 init.: τι Μαρκος Λίουιος Δρουσος γηρ νέος μεν τὴν δεικιαν, κεκοσμηιιένος δε πασι τοῖς πρωτειοις πατρός τε γαρ τἐ Optime haec habebunt, si scripseris: νἡρ ην νέος μιλν - πρωτειοι κτέ. In vicina legitur αλὸς δ' υπῆρχε λογιμαὲν δεινοτατος των λικιωτων Graecum est δεινὸς λέγειν, δεινὸς τους λόγους, et ινὸς ἐν τοῖς λόγοις sed quod hic legitur δεινὸς λόγω, lihi quidem inauditum est. Diodorus certe non ita scribere solet, sed frequens est apud eum sormula λογω δυνατος, quare videas an . . oderit: λογωδειὲ δυνατωτα e s. v. c. lib. XII : T.

Fr. XVII XI init.: ομνυμι τον Ια τον Καπετω λιον. Lege: Καπετω λινον. Ibid. s. 35 μηδεμιας φείσασθαι ψυχῆς. Corrigas φεωεσθαι cum palimpsesto nam pendent haec a

verbo ομνυμι.

Fr. XVIII XII xs. 2 reponendum expuncta praepositione: ρυγα μονον ἐν τοῖς λιγοις ἐκίνει γέλωτα male vulgatur γέλω-

ας, s. v. c. en Symp. I, 8 14 αλλα καὶ κατα το σιωπἡν καὶ ποιαν τουὶ σωματος ἐπιστροφὴν απαντας ἐποιει τους θεωμιέ-νους μιδιαν τε Deinde dubito an s. 15 recto dictum sit: διὸ καὶ παρα 'PωμαIοις μεγαλης ποδεχῆς ἐν τοῖς ατροις επληρουτο. Diodoro valde familiaris est locutio: μεγαληe αποδὸχης τυγχανειν sive αξιουσθαι s. καταξιουσθαι. Fortasse

145쪽

ἐπληρουτο ab eclogari uni horum Verborum substitutum est, nisi suspicari mavis vulgatam lectionem corruptam esse ex ἐπηξιουτο. Facili negotio corrigi possunt quae ibidem leguntur s. 21 ου γαρ εἰμὶ 'Pωμαῖος, αλλ' μυριος μων πο άβδοις τεταγμDος περινοστω ἡ 'IταλHν nam puerili errore sic editur pro B μοέως μοῖν τε Praeterea in huius excerpti initio, inserto pronomine indesinito, legendum videtur κωμωδόν τινα ἐπὶ τῆς σκηνῆς γωνι μενον κατέσφαξαν ἐν β θεατρω. s. 18 vix sana sunt verba: ὁ δὲ προαισθό-

αεγος το μελλον τελιισθαι προῆλθεν - ἡ σκηνήν. Usus cnim requirit Verb. comp. τ υντελεῖσθαι , ut mox s. 20 rectissime editur: ἐπ αγαθ Γ εἴη λυντετελεσμένον τὸ κακον. andemus. 25 verum videtur: ου ὀλίγα ε καὶ αλλα πρὸς διαχυσιν καὶ γέλωτα διελθων pro δια σιν κτε. i. e. ad risum hilaritatemque excitandam, s. r. XXIII 3 ε Κρὴς δι α χυθεὶς

λ- ρηθέντι κτε. Fr. XIX s. 5 ἐπανῆλθεν ἐπὶ ἡ οικεlαν. Malim: εις ἡνοἰ Ιαν. Sententia male procedit s. 8 ἐκεῖνος γαρ υ ως ἐλευθέροις καὶ συμμαχοις μιλων, αλλ ως δουλοις ἐνυβρIζων καὶ ψόβων με καλων πειλαις παρωξυνε του συμμαχους - τηγκαθ' εαυτο καὶ τω αλλων τιμιωρέαν Parum lucraremur deleta copula ante φοβων, nam scire velim quid rei sint φόβων μεγαλα απειλαI. Etenim minari solemus μεγαλα κακα non φόβουραεγαλους. quidem Optime in ordinem locum redigi posse existimo reponendo καὶ p. 3ω με καλαις πειλαις παρωξυνετους συμμαχους τε Forma activa verbi φοβεῖν scribis minus nota has turbas dedisse videtur. Duo excerpta , quae minime cohaerent, coaluerunt in unum D. XXII. Alterum excerptum hoc est: ουτος γαρ - ο ς, alteruin hoc ἐπιστρέφειν δ' lati usque ad sinem ragmenti. in sequentibus ibidem denuo aliin: των τυραννικων παραν -

Mendis scatet D. XXIII XVII sed talibus, qualia nullo negotio elui possint; s. 10 supplendum: τινα δωσεις μοι μιαθὸν is σωτηρίας, ubi pronomen excidit propter consimile vocabuli

146쪽

sequentis mitium deinde Mεὶ στρατηγὸe ιστε τε Misere iu-terpolata sunt sequentia, in quibus vel ipsa orationis scabrities arguit inagistellum: ὁ δε Κρὴς λαχ έις επὶ τῆ ρηθέντι α πολιτεια n φησὶ α παρα Κρυι ευφημουμενοc εστι λῆρος τοξευομεν γὰρ ε ὶ ο κέρδοe, καὶ παν βέλο ημων χαιριν καὶ ἀργυρίου γεμιο- μενοι πασαν χωρα ν καὶ θαλατταν χο κἀγω νυν αργυρ Ιου χαρινῆκω. Fides, credo, unde sumserit bellam adnotatiunculam interpolator Deinde ioculari errore ipsum contrarium editur quam id quod auctorem voluisso apertum est. Sequuntur enim haec: τα Σε τῆς πολιτείας τοκια τοῖς περὶ ταυτης νυν λαφερομένοιe

π αραχωρε ι, ιτινες αἱμα c, αγορα υσι λῆρον περιμαχητον. Immo vero: Miρον υ περιμαχητον, . . ruga Certamine prorsus indignas. Praeterea nescio an scribere praestiterit: τα δὲ in πολιτεtae, τιμια τοιc περὶ ταυτης νυν λαφερομένοις Παλατήρ , i. e. υκ αντιοποιουμιαι τουτων, sed cedo iis , qui nunc

de is is consendunt. Non enim poterat consul Iulius civitatem concedere talicis, sed pendebat ea res ab arbitrio P. R. Si contra scripseris quod ego proposui, Cretensis dictum erit aliquanto lepidius. Tandem praetulerim: πρὸς γελασα ἀνηρε, αγενομ ένης πιν τῆ επιβοHic χαριούμα σοι χιλιας δραχμιαe, x pro vulgatis lectionibus ὀ ανθρωποa, quod cum contemptu diei solitum minime huic loco convenit, et χαρ ἱ-

σομαι.

Certius tamen est in D. XXVI pro των περὶ ψυχῆς παιθων requiri . r. ψυχὴν παθων, uti recto iam Mulierum video edidisse. . de more retinuit vulgatam , quae quam absurda sit nemo ipso melius novit . Uterque eorum mendosum reliquit r. XXVIII XX S 2ὶ οτι α ἀνθρωπινα ψυχαὶ μετέχουσι θεία τινὶ φυσεως ἐνίοτε προκαταμαντευομεναι τα μέλλοντα καὶ κατα τιναccpυ κας εἰδωλοποιία προορωνται τὸ συμ βψομ ενον Manifestum est B. dedisse προορωμεναι το συμβησομενον, quae forma media hoc sensu post Alexandrum multo frequentior est quam forma Actis προοραν, qua utuntur antiquiores.

Duplex vitium eximendum esse XXIV XX sin, quorum mendorum alterum levius est, gravius alterum. Illud peperit Infinitivum

147쪽

κατασφαττειν , qui soloece sequitur post α ειλουντων, sed in satiores est, nam palimpsestus recte mihi dedit κατασφαξειν, quod dudum de coniectura suisset reponendum. Sine codicis auxilio xeram lectioncm indagabimus in sequentibus. Narrantur autem Itali, quum innenses in bello sociali arma contra Romanos

sumere nollent, minati esse se, ni ipsis obtemperassent, eorum liberos ante moenia urbis esse trucidaturos. Sequuntur tum haecce οι Πιγνηται ἐγκαρτερουντες τοῖς δεινοῖς δωκα αποκρισιν, μι τέκνων στερηθέντες τερα ραδίως robi σχυιτ ιν ἐαν τηρησωσι

την πρὸς 'Pωμαίους συμμαχίαν quovis pignore contendam in hae periodo labem contraxisse verbum ποι-ουσιν quod hic est tam languidum et ineptum, quam aptum laret illud, unde vulgatam lectionem proclivi errore natam esse mihi persuadeo. Nempe responderunt, ni fallor, innenses se liberis orbatos eo acquiore

animo alia mala laturos esse, quae ex servat laedere cum Romanis nascerentur. Itaque sine ulla controversia rescribendum erit: τι τεκνων στερωθέντες τερ ρανιως ποι σουσιν τε.es. D. XXXI: τοιαυτα - δεινων πομονα c, quae ad candem rem pertinere videntur.

Vocula delenda videtur in extremo se XXX XX S ), ubi sic

hodie legimus: ἐπικαλεῖσθαι τον παντων ἐφορωντα τον βιον των ανθρώπων δειον σωσαι ψυχας νηπίων παIδων Sol recte dicitur ε*ρραν τον παντων ανθρωπω βιον non item παντων ων ανθρω- των quare nostro loco rescribatur: ἐπικαλεῖ αι τον παντων εΣοφωντα τὸ βιον ανθρωπων κτε. Fr. XXXII XXII : τ οι ιώεν 'Iταλιωται πολλακις υπερ Mτων 'Pωμαἱων περιοvis ηγωνισμένοι λαμιπρως τοτε περὶ τῆς ιας κινδυνευοντες περέβαλλον ταις αγδραγαθίαις τα προγεγενημένας νίκας, ουδὲ 'Pωμαῖοι πρὸς τους προτερον ποτεταγμένους αυτοu ἀγωνι μιενοι δεῖν πουντο φανῆναι των ἡττονων 1ττους. Facillime haec intelliguntur, et paucissimi in his verbis haerebunt.1 vel sic tamen laborat verborum compositio, nam male inter

se opponuntur vocabula: οι μιὲν 'Iταλιωται et οὐδ 'Pωμιαῖοικτε. Ex parte opem fert cod. Vaticanus, in quo manisest legitur: οι δε 'Pωμαῖοι κτλ unde apparet rescribendum essc οι δε

148쪽

Ῥωμαῖοι - αγωνι μενοι δεινον πουντο φανῆναι τοὐν ηττονούνῆττου. i. e. Romanis vero indignum videbatur et Inter δεῖν et ιν , sic enim ταχυγραφικως pingitur δεινον, tam leve intercedit discrimen, ut in evanido palimpsesto, in quo accentus saepissime distingui omnino nequeant, scri possit, ut revera id legatur, quod sententiae unum convenire palam est.

εκαστος τε. ut recte haec cohaereant cum praecedentibus. Contra in D. XXXV deleverim copulam male abundantem in verbis ακολουθως ε τουτοις καὶ κατα τὸν παρουσIαν του βασιλέως απην- των α πόλεις κτἐ Incredibile dictu est, quoties sequens aut praegressum κατα copulam pepererit. Fr. XXXVII XXVII). Leges: οι δ'Ἀθροοι προσπεσοντες τουτον καὶ τον 'AκIλιον τ υν)αρπασαντες δησαν , ut mox recte scribitur: φθασας γαρ του μέλλοντας Hυναρπα ιν αυτον. Deinde scrip serim: ως καλλί η τω βασιλεῖ καὶ κεχαρισμένην δωρεα επι - πέμψοντες pro εκπέμψοντες.

τῶν νεων, μετων μοπειρία, δυναμιεις γεμονων, πιβατωγ ρεταί. Praeterea sere malim: εμπειρίαι κτλ urticulus deleatur in his καὶ ἡ παντων των κακων παραιτιος ταῖla. Fr. XL οτι Γαιος αριος των γορ ίπων ἐπιφαγεστατος γεγρ- ς Graecum est: παντων ανθρωπων κτε. b. s. 29 ρυμογον δε τον επιθυμηθέντα πλουτον υ ελαβε ri. Probat his verbis Diodorus id quod in praegressis dixerat: Μαριον τῆ προσηκουση περ σεσεῖν τιμωρια, itaque scripsit: ου μιόνον πια κτἐ Ibid. p. 183 s. 11 denuo corrigatur: μιαιφονηθέντες κριτοι pro κριτως ut κριτωτατα edi solet. Fr. XLI init.: τι ὁ περιμαχητο, ανθρωποι πλουτος ιεγαλα ις περιβαλλε συμφοραῖς εγιοτε του επιθυμησαντας μεταλαβεῖν.

Supplendum e palimpsesto: αυτου μεταλαβεῖν. Utinam idem codex subvenisset sequentibus: προτρεπόμενος γαρ εἰς δίκους

149쪽

1Aγῆ του αφρονα χωρεῖ προ τα φαυλα των ργων. Verbum χωρεῖν numquam sensu transitivo usurpari potuisse sere putillum est monere filiud igitur verbum in χωρεῖ clitescere dubium non est. Fallor, an genuina lectio haec est: του αφροναρυιραγ- γε πρὸ τα αυλα των ργων Sic v. c. r. XXI: B s insere των γαθων ανδρων παιγο καὶ ι των πονηρων βιασ*ημει. μιαλιστα δυνανται προ τα καλα των ργων τοῖ αν-υωποια, lege του ανθρωπουα χε ι λαγ μεῖν. Ibidem in fragmento tertio eorum, quae asseruntur ex Euripide, sic editur apud ch h. s. 5: παντα θελγεις επὶ γαρ ορφειαι Me ε λ ωδίαιe Cod. manifesto habet μεν δαῖe, pio de coniectura restitutum esse video a uultero. duae soluta oratione scripta post hoc fragmentum sequuntur, sic scribenda esse iudico: καBοι γε ποσω κρειττω εστ προ

ησιν, pro vulgatis καΘοι γε ποσω κρεῖττον ἐστιν κ*ερεσθαικτε. Recte autem supra editur: παρ καστα προς ερονται του- του του στιχου των ποιητων. Sic quoque lib. XXXII D. XXIV de Asricano post excidium Carthaginis Homericos versus asserente καν τουτουὶ τουcy cresχου. παρα του ποιητου 'νο γ ν εν τί.

De verbis κ*ερειν et προφερειν confusis conseras Schaeserum ad Gregorium Corinthium p. 218 et p. 340.

Pessime habitum est D. , in quo narrantur Romanorum legati venisse ad Cinnam, qui inimicitias cum eo componerent. Die nam ita . pergit αποκρισιν ἔδωκεν ο πατο εξεληλυθωcω ου προσεδέξατο την παγοδον εν λωτου σχήματι ποι 1σασθαι. Quae verba sic scripta nullam idoneam admittunt interpretationem. Νο tamen dubium esse potest, quodnam suerit Cinnae responsum. Nam respondit, ni egregie allor, se , quieonsti urbem reliquisset, nolle eodem redire privatum, i. e. Se eo pacto esse rediturum, ut consulatum sibi redderent

es. r. III) duae Graece suerunt enuntianda et enuntiata

150쪽

esse suspicor a Diodoro in hunc modum: - τι πατος ἐξεληλυθως ως ου προσδέ ξ αντο την παγοδον ἐγ λωτου σχημιατι

ποιησασθαι.

Fr. II 33 εἰς μισαλο ηλθε λατασιν πρὸς 'Οκταουιον. Male haec legit M. nam cod. habet δια σπασιν , quae lectio sola loco convenit. Deinde aliquid turbatum esse apparet s.

3 sqq. καὶ γαρ α ει παντες αυτον κατανεύ πωσιν, δμως εαυτο λατη σειν ἄξιον τῆς ἡγεμονIας καὶ κετα των τα αυταφρονουντων ἐαν δ απογνω τε Priorem sententiae partem sic scripserim καν γαρ παντες αυτον καταλέπωσιν , in Sequentibus ambigo, utrum corrigendum sit: καὶ νευ των ταυτα φρονουντων, an lacuna statuenda post φρονουντων, ut Mulierum

fecisse video. Hoc certum est in huius excerpti sine requiri ανανῖε θαι pro ναδέξασθαι. Pessime depravatum est initium D. III: τι Μερόλας ὁ αιρεθεὶς

υπατος εἰ τον του Κιννα τόπον , μετα το συνθεσιν ποιησασθαιτο ἰηπ4 φ αυτ ον π α τευ eris L ἔδοξε πραξιν Ἀγαθου Σοσραπολλυ πραξαι Non enim apparet a quonam subiecto suspensa sint verba συνθεσιν ποιησασθαι, neque περ Graecum vocabulum esse putaverim. Utrique malo fortassis non male medeberis rescribendo μιετα το συνθεσιν ποιησασθαι τον δῆμον, et ει αυθις

πραξαι. Malim tamen μετα τὸ συνθεσιν ποιησασθαι τον δῆμον προς τουτον ἐπὶ τω αυθις Ἐπαπε Q αι. Certius est in sqq. scriptum oporteres επηγγείλατο γε ἡ σεσθαι pro γενέσθαι. Fr. IV 23 Κοιντο δε Λουτατιος ὁ Κατλος τεθριαμβευκως με επισνεμως απὸ Iμβρων, γαπωμενος δ' υπο των πολιτων περιττοτερον, aro τινος μαρχου κατηγορίας τυγχανε ε τω δημοθανατου. Transponendus videtur articulus post Κατλος, quo facto nihil amplius erit in quo iure haereas. b. s. 27 ηκεν εις του Μαριον. Graccum est hac in rc πρός. Rursus peccatur contra constantem scribendi usum Graecorum s. 29 τοτε δ' ἔκ τινος iποψίας ἈλλοτρIως χων πρὸς αυτον τουτο χιονο απεκρίθη θανετ δεῖ. Lege τοσουτο μονον απεκρίθη τε. i. e. Meteo

pGuc respondit. Ibid. s. 32 inserta praepositione necessaria