장음표시 사용
111쪽
excerpto, ubi legitur τετρακόσια ταλαντα παρέθετο pro παρακατεθετο. Vera lectio feliciter intacta mansit in D. 7
libr. XXXII. Cum loco nostro componas Polyb. XXXIID: 12. Fr. XLVI XXXVJci Forma ικηφόριον mutetur in Νικη-
φιρειον Fr. XLVIII καθόλου δ' εις τους γωνας ἐλθων σπερ ταασηλα των νομισματων αλλοῖος ἐφάνη καὶ τὸν πόλεμιον τοῖς ιχοι ἐλαττώμασιν ηυξησεν. Verba sensu vacua, donec rescrip- aeris: - ωσπερ Ie πυρ α MDλα τέ Fidem faciet
Polybi locus XXXIII h. IX unde sua hausit Diod. Fr. XLIX XXXVIII supple κυνίλα μικρα μεν ἐνεργα δὲ
ται αλκαῖς, et eadem opera in D. LI: τι τους μD 'Eλληνι- κου πολέμιου εἷς καιρο κρινες, τους δὲ Κελτιβηρικου κτε. s.
Polrb. locum p. Suid in πυριγο πολιμοe, qui similiter corrigendus. Sed redeamus ad D. XLIX, cuius ultima periodus foede corrupta sic scribitur καὶ οι 'Pόλοι αλβοημένην χοντεeris ἐν τοῖς ναυτικοra γωσιν περοχην - μυδlων και ευαγωδέων παντελως φωκρων παραδόξω συγκυκλουμενοι τε Pro
ευαγωδίων, de ipsius nescio an aliena coniectura, Mulierusrecepit κατIων , quod quomodo in illud abire potueriturustra quaeras. υMων interpretantur, quasi scriptum exstaret μυοπα-ρωγων sed quo iure ipsi viderint. υλον vocabulum est prorsus nihili, neque valde probabile est olim fuisse navium genus, quod a muribus nomen duxerit. Non quidem ignoro locum Pollucis 83: τι δέ τινα πλοῖα Λυκια λεγουμενα κριοὶ καὶ τραγοι, sed ea navigia probabiliter dicta sunt ab illorum animalium προτομαῖα in prora exsculptis quae res de parva bestiolaeogitari nequit. Praeterea larinam deminutivam vocabuli μυς non esse μυλον sed κυῖλον ut a βους sit βοIλον, ab υς ῖλον), vix est quod moneamus. Si quis μυῖMων l. n. verum esse iudicat, poterit eodem iure pro μαγωδίων suspicari λαγωδίων, ut aliud rursus sit navium genus. Verum praeter litterarum ortuitam similitudinem omni auctoritate huiusmodi toniecturae egent, et equidem mihi non liquere confiteri
112쪽
9ΝPalimpsestus, qui . . praeter spem suo nos auxilio destituit, duas meliores lectiones offert in D. Q XXXIX). Nempeus. 36 recte habet: ἐξαπεστειλε του κωλυσοντα pro ἐ. . κω MIοντα et mox συ αλλοι πλειοσι pro ἐπὶ πολλα IeπMIοσι, ut edidit M. nam quod hodie textum occupat ἐπυλλοι eπλειοσι de coniectura repositum est. n. s. 4 requiro ουδὲ, δη pro δε παρα τα συνθήκα κτε.
Fr. I πρεσβευσα ντων δ αυτων ἀπόκρισιν ἔδωκαν εἰδέναι δεῖ γενωαι Sensus est quum legati misissent, itaque Graecitas postulat πρεσβευιτ αμένων τε Fortasse eclogarii error est, nam idem recurrit in Polrbi excerptis lib. XX, 2 S I. Praeterea l. n. melius scriberetur: τι δεῖ γενωθαι. Fr. III ο των ΚαρχMονiων πρέσβει υπεσιωπησαν. Optime eod. Vat. πεσιωπησα i. e. Obmutuerunt. Verbum ποσιωπαν significare videtur silentio praeterire, reticere aliquid apud Aeschinem in Ctesiphontea S 239 τα Ἀβδορο κοντα ταλαντα υποσιωπφc, α --πεστέρησας. Quo loco variant codd. inter
Duabus litteris additis salva erit sententia in D. IV s. sciομοιω δὲ τουτ και ο ιὸς Αλεξανδρο Θηβα με αρπια α cτη ταυτη της πολεως πωλεla τε Dissicile fuisset et Magno Alexandro aper urbem, potuit eam diripere λαμπαγιν), sedeonstat eum peius secisse et funditus evertisse Cadmi urbem. Quare vera lectio est ναρπασα κτε. Sic noster XVII IS de diruta Carthagine: ταν πολις επισημιοτατη- νηλεω αναρπασθη. Idem valere videtur formula αραι πολιν lib. X r 65. Cf. XXXVIII se. 6 τη Mαριαγγ ν συγγένειαν ἐκ βαθρων με. Miserius depravata sunt, quae paullo ante l. n. narrantur BPhilippo: ο δὲ λα πολλων γωνων καὶ κινδυνων μη δυναμενος τυχεῖν της αρχει μιας φιλανθρωπIαe αβε παρα των πο - μιων ἐθελον την την τῆ 'ΕM.αDe γεμιρνlαν καὶ την τελευτα αυτη β ασι MLI ας παραμιονην τῆ φοβω κατωχε κατασκαφας πόλιυ
113쪽
μρίανδρον την Ο νθον Optime Graecum esse adverbium ἐθεήλ μ multum abest ut negem; sed . . ferri nequit, quia necessario reserendum foret ad Philippum, quem voluntarium aecepisse egemoniam, quam semper appetiisset, non eramus, opinor, ab auctore docendi. Sed λαβε παρα των πολεμIων usάντων την - ηγεμονIαν. Terminationem Genitivi, inditari supra vocabulum curva lineola , circumflexo non multum dissimili norunt omnes ii, qui triverunt libros manuscriptos neque hos igitur mendi originem latere puto. Omnino vero intellis nequeunt sequentia: καὶ την - παραμιονην. De eadem re vide Diod. XV c. 53 sic scribentem: τουτο δὲ πραξας -
τα αλλα πολει τα εναντιουμενα κατεπλήξατο, unde suspicor
L n. rescribendum esse: καὶ την τελευταIαν κατα τῆ βασιλέα παραμονὴν κτε.
Iam Valesium rectissime monuisse video corrupta esse . 110 s. 3 verba οι μν γαρ κρατηθέντες προσεδόκων τῆς ἐσχατηe ἔχεσθαι τιμωρlας. et reponendum esse τεάξε σναι τιμωρIae. plane gemellus est locus XI 86 γενομενο υποχευιο προσεδόκα μιλν τιμιωρ Ια τευἴεσθαι κτλFr. I s. 24 supple cum Reishio: ἔδωκεν αποκριπιν οτι ἐωὶ καλω βουλευονται κτέ. Fr. X s. 5 πολλου ανεῖλεν ἐπιρρvae I τία διαβολῆe ψευδου e. Ferri ortasse possit: Θέας εὐλαβοMi ψευδουe, inserta praepositione. ec tamen ita Diodorus scribere solet, sed aut αιτέα ψευδεῖ - aut οιαβολας ψευδεῖe επιρριπτεῖν Unde mihi nata est suspicio, alterutrum horum substantivorum olim pro varia lectione in margine adscriptum, irrepsisse in textum, et deinde locum, ut species saltem sensus inesset, temere a librariis reficium esse.
Ib. p. 113 s. 3 scripserim: - πλέον ν ιδμαντος του τοπου,επειτα vy πυρετων μεγαλων συνεπινχ νομενων καταδοξασαι WL, ubi editur συνεπιμινομένων deinde χρωμένων δ αυτωνδεραπεHie tala πελαμιβανον καταστελεῖ vulgo καταστέλλειν
114쪽
vs. 2 legitur γνωναι τι κατεκέκρυπτο φυσις αρρενος ἐν φοεῶει πω φυσεω θηλείας. Malim φυσις αρρην τε. l. p. 115 s. 10. In ead pag. s. 30 lege: πασχνεῖτο θεραπευὰν CD pro θεραπελειν et s. 35 συνέτρησεν εις τον ουρητῆρα καὶ καδεὶς αργυρουν καυλίσκον κτε. et cum Reishio in ipso pag. fine: τον δε σεσυριγγωμένον τοπον ἐλκωσας συνέφυσε pro ἐνέφυσε. Qui locus compositus cum f. 4 huius pag. λόπερ τον πρου- συριγγωμένον τόπον ἐλκωσαντας τε docet, quomodo explenda sit lacuna, quae conspicitur ivs. 23 in vocabulis παρα δὲ τον καλουμενον συριγ οὐθέντος 4ς γενετης σας περιττωσεις τωνυγρων ἐξέκρινεν Iam recte viri docti inseruere κτένα post καλουμενον, quod tamen non sussicit; nam ita συριγγωθέντος non habet, quo reseratur. Supplendum: παρα δε τὸν καλούμωνον κτένα δια το που συριγγωθέντος ἐκ γενετῆς τας περιττωσεις
των γρων ἐξεκρινεν, quibus nihil est planius. Pessimae nctae forma est in D. XII XIV κατηριπωλ, nec
melioris, quam eiskius maluit, κατηρειπιωθη. Graccum est κατηρειφθη. Interpolatori sua reddamus p. 115 s. 4 μετωνομασει Καλ-
λων ἐνὸς στοιχειου -- τέλει το ν προστεθέντος λέγεται κτε. b. s. 18 supple: --ἰον τῆς 'Pωμης οἰκουντα φασέ τινα 'Iταλικον τοῦ vs. 21 malim: ζωντα κατα καυσα , ut recte
Fr. XIV XV : τι Κατων Μαρκος Πορκιος, ποDχει δὲ τυγχαν--H. Nisi sorte aliquid excidit, delenda est particula δέ.
Fr. XVI init. Μασανασι ς. Mai. Μασανασης. Odex Μαὰτ ιτ ανα ιτ tWης quae est genuina huius nominis forma in eodem excerpi serri nequeunt, ut hodie scribuntur, vocabula rος γε στας ἐν τοῖς χνεσιν ν ἡ ἡφ40αν κινητος μενε quae sic scripta sensu sunt vacua. Vera lectio servata est apud
115쪽
eτῆναι δεοι, στας ἐν τοῖς αυτοῖς χνεσι δι' Mρας μενε, κώε μωνος δ' υκ γειρετο ubi videndum, num Uνητος, quod additur a Diodoro , salva sententia abesse possit. In D. XVΙΙΙ lacunosa sunt ultima verba, quae sic suppleverim εἰς πολλας γαρ ἐπιβολας δους αυτον δυὰτ επιτευκτους σχε πραξεις ribae oculi a pari. δους ad syll. δυς aberrasse videntur. Fr. XXII οτι κατα την πολιορκιαν ΚαρχGονιων lege Καρχηδόνοeὶ Ασδρουβας διαπρεσβευσαμιενος πρὸς Γολο ην παρεκαλειτο ἐλθεῖν εις συλλογον. Bectius cod. Vat. αρο εκαλεῖτο.
. s. 36 legitur: Hasdrubal πρὸς τοῖς αλλοις κακοῖς Raορει πορφυραν καὶ πολυτελῆ λα- καθαπερ ἐκβακχευων τοῖς της πατρίδος δυσκληρημιασι Pro πορφυραν requir πορουραν, quod reseratur ad χλαμυδα et ἐπ ι βακχευων pro ἐκβακ- νυωγ, quod cum Dat iungi nequit Scripserim igitur: πρὸς τοδε ἄλλοις κακοῖς ἐφόρει πορφυραν καὶ πολυτελη χλαμυδ κα-
ιαπερεὶ ἐπιβακχευων τοῖς τῆς πατρίδος κληρημασιν. Fr. XXIII init.: τι κατα την λωσιν τῆς Καρχὐόνος ὁ στρατηγὸς τῆς μεγαλοψ υχέας ἡ καλλον μεγαλαυχIας ἐπιλαθουμιενος ι τους αυτομου λους καταλιπων - πρὸς Σκιπἱωνα μεθ' κε-τη ας Intelligi nequeunt verba τους αυτομόλους καταλιπων
nisi lectis Appiani Punicorum cap. XXX et XXXI, unde
diseimus significari τους 'Pωμαἱων αυτομόλους, quod nom. Prop. satis inepto eclogarius omisit. Sana non sunt quae sequuntur si seripta προσπεσων δε τοῖς γονα τι μετα δακρυων πασαν δεητικὴ προ μενος ει συμπαθειαν ἡγαγε τον Σκιπίωνα. Corrige: παπαν δεητικο φωνην clare ita scriptum exstat in palimpsesto neglectum a M. προ i εμενος κτἐ , collato loco simillimo lib. XL D. I s. 24 καὶ πασαν δεητικην προiεμενοι φωνην ἐξεδεραπευον κτε. Mox rectius s. 10: τοσαυτο μεταβο ν ἡ τυχη τε a M. editum est quam id quod in palimpsesto equidem legere mihi videbar τοιαυτην. In Ir. XXIV accipe a codice: Πο βIου του ἐπιστατου. s. 18 το παραπιπιον παθος παρει κατα 'Pωμην pro 'Pωμης , et mox καὶ τουτους τους στιχους, quorum nihil est, quod non certa coniectura reperiri potuisset.
116쪽
102Ib in fine suppleverim: καὶΠρlαμος καὶ λαος ἐυμμελέου Πριαμοιο , cs Appianum in Punicis cap. 32, ubi describit Polybium.
Rursus subveniet cod. Vat. laboranti loco in D. XXVI p. 119 s. 8 περὶ γαρ τους αυτους καιρους δεινου παDυς περὶ τους Καρχήμνους τελεσφέντος ου ἔτυν τυχημα, μαλλον δ χρη ἀλ-υ ειπειν, τὸ κ δήρηαα. Scribas συντελεσθέντος, et expungas importunum articulum , qui Maii debetur negligentiae, neque amplius haerebis. Idem in praegressis s. 35 quamvis sine detrimento sententiae male legit μεμνῆ αιτων Ελλαδος δυστυχηματων , ubi manifesto scriptum est 'Eλ ην ικων. Gravius est quod vitium ultro intulit orationius. 37 ὀρω μέρο ου ἐλαχιστον πρὸ λορθωσιν των μαρτανόντων συμβαλλόμενον τοις ανθρωποι - α τῆ των πο- τελισματων πειρας νουθετηματα. Scribendum esse cum cod.
αμαρτανομένων ecquis est, cui non lacile persuadeama Deinde s. 20 Graecum non est quod editur καὶ χρεῶν πο δόσεις εἰσηγουντο. Sed res salva est, nam in codice hodie non apparet nisi πο .... quod tamen sustici ad intelligendum scriptum fuisse id, quod locus requirit, χρεων ἀποκοπας i. e. tabulas novas. In ultima periodo haud dubie corrupta nullam disserentiam e cod. notavi. Editur: υτ δε l. ἡ πολ- λακις η κακl τῆς ρετῆς προτερεῖ καὶ ἡ πρὸ expungeJδλεθρον νευουσα γνωμη τῆς πρὸς σωτηρIαν απι α παρακλήσεως. Manifestum est Ins. ἀπέχωα e subst. παρακλήσεως
suspensum esse non posse. Immo sic scribendum est: - M
Duobus mendis in D. XXVI desormia sunt pauca verba haecce καὶ κατα τους στερον χρόνους εις ἔδαφος καταρριμμένη πολυν ἐποIει τοῖς αεὶ θεωρουσιν αυτ γψεον quorum mendorum utrumque lenissima mutatione tolli potest rescribendo: - ευ ἔδαφος κατερη λιμμένη πολυν ἐνεποlει τὲ Sermo est de Carthagine excisa quae autem in se exir leguntur: λεληλυθοτων χρόνων σχῶ ν κατὸν ab eclogario de industria ita scripta esse suspicor pro λεληλυθμων των κτέ.
117쪽
ati rectissime habet D. XXIX XXVII S ), ubi eadem melius
scripta recurrunt. Satis enim constat apud Byzantinos, quemadmodum hodie apud Graecos subst. χρονος pro τος S.
In fine D. XXIX non male s. 27 Ut ex indorsi coniectura: αποδοχει δέκαιος ἐστιν αξιου θαι καὶ λ τῆς ἱστορtae, αειον τε rescripsisse videtur pro αποδουχῆ. αξιος ri. ut ita eorrigendum aut delendum Βουσθαι, sive illographiae originem debeat, sive suerit varia lecti olim adscripta ad α ιος iso. Propter sequentia tamen praetulerim indorsi rationem.
Fr. I s. 3 μεγαλα 'Pωμαίουc ἔβλαψαν, lege μέγα τε.Ιb. s. s alii videant, quomodo castiganda sint vocabula καὶ γαρ ρωμη καὶ ταχει καὶ τ των λοιπων μερων ευ κινησέα πολυ διηνεγκε των Ιβηρων. Non haererem , si scriberetur: καὶ γὰρ ραρι η καὶ ταχει καὶ τι των μελων ευκινησία πολυ ληνεγκε τῶν λοιπων Ιβηρων. Fr. V IV extr. ἐχνεδρευοντων ἄλληλοις των δυναστων των αγ καστης οικίας. Rescribendum esse ἀφ' κατέρας μιας patet e praegressis. Praeterea aliquis praetulerit ἐνεδρευοντων. Graviora vitia corrigenda sunt in D. VI V), ubi legitur s. 15 οἱ Γε αραεινοὶ ἔγνωσαν του με παρα του βασιλέως στρατιωτας εις την πόλιν μη προσῶεχεσθαι, των ε 'Αραδίωναυτους κετα γενωαι. Oloecismum tollas expuncto pronomine reponendo των δ' 'Αραδίων ἱκέται γενωαι. Deinde scribendum τους ἐπιφανεστατου παρ αυτοῖς δέκα πρεσβευτας ἐειπεμψαν pro παρα τουτοις τε , quod plano absurdum est. s. 24 perfrequenti errore scribitur: εις κεσέαν καὶ δεησιν τραποντο των κλων, ubi necessaria est praep. προς. Mox s. 26 expuncto interpretamento legendum est: ἐπεβαλλοντα τοῖα λάθως καταλευειν. Praeterea malim ἐπεβαλον .Fr. VII 'S 4 p. 124 Idem aut alius interpolator sua
immiscuit verbis: πεμψαν - ἐπιστολὴν - ἐν ἡ δεουν ἐπαγ-
118쪽
στρατιωτας τους βοηθμοντας, πως πιστευσαντων των Μαραθηνων,
ως προς λήθειαν χειν συιιμ.αχους ποστελλομένους προσδεχ θωσιν οἱ παρ αυτων στρατιωται. Sequuntur ibidem haec: ου χην Πυνη-αν γε τὴν νομον ἐπιβολην ις πέρας αγαγεῖν. Aliquanto melius scriberetur: την νοσιον ἐπιβολο i. e.
pium consilium; nam illegitimum consilium, ubi agitur de tam nefario scelere, nimis languide dictum mihi quidem videtur. Eodem adiectivo utitur prope excerpti initium: οι δ' ανόσιον φουνον πιτελεσαμενοι. Optime etiam, ni salior, aberus in nemosynes vol. V p. 13 erodoto lib. I : 162 reddidit: 'Αρπαγος - τον - Αστυαγης νοσI τραπέ ἔδαισε pro vulgata lectione ανόμω τραπέζη κτέ. Erunt tamen fortasse, qui loco nostro scribere malint: την π αρανομον seri uias κτε. , i. e. scelestum consilium, quod adiectivum est apud Diodorum usu frequentissimum. Odem modo correxerim D. V IV verba:
μιατων περβολα pro νομιημιατων. Recte ibidem s. 35 et 3 scribitur παρἈνοsala, et in D. VII 36 καὶ τοῖς εαυτων
et αραν μοχ μασι συνεπιχειρονομιουντες. ob eandem causam
suspectam habeo scripturam se. VIII ε ανομη μιαπων ἡρξατο μεγαλων διοικεῖν τα κατα την βασιλεἱαν, ubi recte deinde sequitur μως καὶ παρανέ κω . In sqq. videndum an inserto pronomine indefinito reponendum sit: αγυος τινος ευσεβους καὶ καIου κατελεσαντος. Contra pronomen ουτος inepte abundare videtur in D. VIII αλλους δε ποικιλαις προφασεσι συκοφαντων ως λκουντας φυγαδευε καὶ ταα τουτωνJ--ας φηρεῖτο. In se. IX VII monente Valesio nonnulla desiderantur, sed in eo salii videtur vir summus, quod lacunam statuit inter απέλιπεν et χαριστlας, id enim sere essicias e ratione, qua Valesii observationem communicat esselingius). Ni fallor,
locus constituendus est in hunc modum καὶ rara εἰπων πραγμιατικως ποκρIσει μιδ. . . . . πολλα ἐμφασεις πέλιπεναχαριστIας τε. quod recte, perspexisse videtur, si consulas eius versionem Latinam , quamquam ex adnotatione contrarium
119쪽
apparet. Post pauca ibidem legitur: τι και αυτο ὁ περιβοητοeo συγκηδεστου πλουτο δουλο ἔν του την λόγχην χοντος. Corrige του κηνε σπ ου κτέ. nam intelligitur Viriathi socer
Astolpa cs. r. X), qui recte dici poterat patris Viriathi
σr κηδεστηe, non ipsius Viriathi Praep. συν e praeced. art. που nata esse videtur duae paucis interiectis leguntur manca sunt, sic ni salior supplenda τραπέγ δ παρατεθείση μι- Dic παντοδαπων βρωματων. andem lege prope nem ' ην ε ἀπι1 ουτος καὶ κατα τα ομιλIας ευστοχος pro absurda vulgata lectione κατα τα ομολογέα c, quae est ευστοχος
Messelingi coniectura, quam non vertit me iudice D. X VII S 43, ubi aeque corrupte legitur: γ ν ουτο κατα τας ὁ μολογ4 α ευστοχος, nisi quod recte copula ante κατα abesse videtur. Qui locus nihil aliud probat, quam hoc mendum esse epitomatore vetustius. Utrobique igitur . emendationem reeipiendam esse arbitror. In D. X post verba, quae modo attuli, e D. X supplendum esse iudices: ως αν ἐξ αυτοδιδακτου καὶ διαστρόφου φυσεως εμ αμι σπιλως φέρων του λογουα. b. vs 28 lege: γαρ τινα μέσον se τη ἡ ικίαν οντα γημαι δυο γυναῖκας pro γαμῆσαι; et s. 33 των ais γα 'Pωμαίωνα ποκτει ν ό, των του αλλοτρέως πρὸ αυτου εχοντας, nam nimis absurde vulgatur ποκτει λαν των , quamvis recte sequitur: των o Λυσιταγων γαιρουντων του αυτων ἐχθρους.
Oblitteratam esse suspicor sormam Doricam adieci. πρωτος in proverbio, quod teste Diodor sis. XIV s. XI ipsius adhue aetate in ore erat Cretensibus. modi sine sensu vulgatur: Λἰαῖ Περγαμιιοι παρα τοι κακὸν ηγησαντο. Nihil adiuvat palimpsestus, quem recte h. l. legit M. At vel sic , duce sententia, olim scriptum suisse coniicio:
Λια Περγαμιοι πρατοι κακου γησαντο.
i. e. Eheu Pergami primi auctore fuere malorum, sive, ut Homerico vocabulo utar, αρχέκακοι Nempe propter auxilium quod in bello roiano Menelao tulerint Cretenses, insulae divinitus pestilentiam immissam esse docemur ab Herodoto VII si scribente τρί η δε γενε μετα Iνων τελευτρο,
120쪽
σαντα γενέσθαι τα ρωῖκα, ἐν τοῖσι ου φαυλοτατους φαίνεσθαι ἐοντας Κρῆτας τιμωρους Μενέλεω. Αντὶ τουτων δέ σφι απον στησασι ἐκ Τροίης λιμον τε καὶ λοιμὸν γενωα καὶ αυτοῖσι καὶ τοῖσι προβατοι τι. εστὰ τὸ δευτερον ἐρημωθεIσης Κρήτης μιετα των υπολοίπων τρΘους αυτὴν νυν νέμιεσθαι Κρῆτας. Tantorum vero malorum primi auctores fuere Troiani. Ceterum quomodo haec cohaereant cum iis, quae loco nostro praecedunt, non satis
perspicio, nisi sorte quae hic memoratur Agamemnonis αρα sic a iis expleta est, ut pestilentia et fame omnes Cretenses funditus exstirpaverint 7 Vix enim dubito, quin proverbium
δι' ενὸς στιχου μηνυουσα την νυν γενομένην περιπέρειαν spectet
ad illam pestilentiam, de qua in praecedentibus, quae perierunt, B loculum suisse suspicor. Nam inepte, ut saepius alibi, hunc quoque locum in brevius contraxisse videtur eclogarius. Ceterum corrigendum videtur: κατα των απολειφθέντων ἐν Κρητηστρατιωτων Pro εις Κρήτην.
Plura quoque menda obsident r. XVII XIV. Leve est
quod s. 8 scribitur neglecta crast: καλους καὶ γαθουe. Mulio gravius laborant quae leguntur s. 20 ανδρων δε καὶ γυναικων ἐκατέρων διηλλαττεν α μψοτ έρων τα μέλη, quae alius sortasse emendabit, nam ipse mihi non satisfacio. Dissicultatem enim , qua hae verba laborant, facile quidem removeas expellendo et εκατέρων et μήοτέρων, sed unde utrumque in textum
D repserit, dictu est istacilius. Quare potius post κατέρων
aliquot verba intercidisse statuerim. In iis qua praecedunt s. 15 emblema expungas e verbis: κυριευσας δὲ ὁ αυτὸς πόλεως Λυσιμαχεως. In sequentibus contra s. 23 ἔστι ν τε καὶ τα λακοπας ἐπ ἄκραις ταῖς λογχαι φέρειν, excidit verbum iubendi ante φέρειν, fortasso προσι τα εἰ s. 26 deest particulara plane necessaria verbis rir ενος του Ἀκελλοντος λέγεσθαι τεκμιηραιτο πη υπερβολην τῆς ωσκοπητος Lege ενὸς αν κτε. s. 30 vitii suspectum habeo participium in verbis τὸν μεν υλον καταπιον τα τε, sed quid reponendum sit, non reperio. Deinde melius legitur s.