Exercitationes criticae

71쪽

τρεις vel αδιως, nam utrumque vocabulum in hac sententia lo- eum habere potest. Anab interdum coniunguntur . c. apud Platonem in Critia 434 ως αδέως την συριφορα καὶ πράως φέρεις. Equidem loco nostr προ=ως praetulerim. Femo Graecorum sic locutus est, ut scripsisse creditur noster in D. IV: ἐμπειρIαν μεγαλην καὶ δυναμιν π ποιημένος. serta emendatione reponcndum est περ πεποιημένος Praepositionem περι πὶ absorpsisse videtur sequens syllaba πε. Non sanius esse iudico participium καταπτωθείσης in D. XI 'Pοδου

tasse reponendum, nam id, quod una tantum littera diversum est a vulgata lectione κατὰ πτοηθεIση ς i. e. perterrefacta, vereor ut sententiae plane satisfaciat, et κατερειφθεBης, quod optime huic loco conveniret, litterarum ductus habet nimium diversos. Ibidem puerili errore καὶ ργυρέους λέβητας legitur pro καὶ ἀργυρους λέβητας. In praegressis r. X vehementer dubito, an recte dictum sit τὴν γαρ τυχην ευμ εταβολον ουσαν φυσει ταχυ την ἐναντιαν Θαξειν μεταβοjήν. Intelligerem si scriberetur: τὸν προς vel is τουναντίον - μιεταβολην.

εκατα- ελπIδα μIα εἶχεν ἐν τοῖς 'Pωμιαιοις, ου αν μετεστ προς Καρκω δρυἱους κτε. uendis obsitum est et fortasse lacunosum exrerptum XXI XIV): 'Aγνιβας γα κακουχία πολλη καὶ τα πολεις τῆς Βρεττίας παραλαβων στερον καὶ την Κροτωνα Γλε καὶ τὸ 'Pήγιον πολ ιορκησων. Exulet copula post , quam praepostere de sus addidit Rhodomanus. Deinde pro πολιορκησων malim ἐξεπολιόρκησε Praeterea vero dubito, an sanum sit κακουχία, propter sequentia: 'Απο δυσμων γαρ αρξαμενος των

Ηρακλειωτικων στηλων πασαν των 'Pωμαιων χωραν πέραξε πλην 'Pωμης καὶ Νεαπόλεω πολεμησα εως Κροτωνης. Unde

re inceres pro κακουχια requiri potius ευτυχει Sed quoniam Hannibalem post pugnam Cannensem adversa potius quam seeunda dortuna usum esse historia docet, verisimilius esse arbitror eclogarium inepte Diodori orationem contraxisse in brevius. s

72쪽

Satis igitia habeo corrigere: των 'Hρακλε ιων στηλων et εω Κρίτων oe, nam quae vulgantur sunt plane barbara . Non minus certum est serri non posse in D. XXII, ut hodie scribuntur, verba κατηγορησα ει ωμοτητα καὶ πονηρίαν μελλονυπερηφανειαν sed rursus ambiguum est, sitne corrigendum nam utrumque recte dicitud ἡ μαλλον περηφανIαν an μαλλον δ' περηφανIαν.

κτἐ s. 29 scribendum videtur: ουδεὶς ara κουσε δε προσενεγκεῖν τα χεῖρας τοῖς γαγκαιοτατοις. iam a verbo πακουειν Infinitivus suspensus esse nequit Excidit participium verbi iubendi. ar. XXIV supple et corrige s. ν καὶ πολλων κρl- των τας Ουerta ἐδήμευε τε pro κρIτως ου τIας τι. r. XXV n. καὶ μηδε ρο απολιπεῖν τῆς τυραννικῆς συγγενεIας. Fr. XXVII s. a corrigo: καὶ τ παρ' 'Αννίβα γενη Ἀπομενη

βοηθεla νυχαγωγουμενοι τοτε μ ετενόησαν H ουδεν ψελος ἔνριεταριελεῖσθαι, nam in vulgatis quot verba tot menda. r. XXX lege των Συρακοσὶν pro Συρακουσίων - παντησαν- των μεθ' ἱκετηριων pro κετηριας, nam ramos oleagineos singuli singulos supplices gestare solebant. Sic et alibi recte legiatur ei in libr. XXIV se. 16 των πρεσβυτέρων προσελθόντων πινικετηριων καὶ δεομιεγων ανθρωπίνως εαυτοῖς χρῆσθαι Mox requiro: ες - φείσεσθαι - λαρπασειν nisi potius διαρ- π αιτ ε σs,4 pro iis qui vulgantur Λοristis. ar. XXXI sensia

prorsus caret: τι Σκιπίων τους φερους πολυσας πεDIξατ ῶς πολλακι ενὸς ανδρὸς ἀρετἡ Προσώτατ ε συλληβδην εις νουβασιλεῖς Suspicor: ως πολλακι ενὸς ἀνδρὸς ἀρετὴ προσπατε Tπαντων συλληβδην ως εὐγων βασιλεῖς i. e. saepe unius τε apraestantiam in cunctos exercere imperium, haud secti,

ac reges in populos suos. Deniqne in D. XXXVI vs. suppleverim: λοπερ χρὴ την ἀρετὴν τανδρὸς ξετα ιν υ ἐκ

73쪽

AD OD LIB. XXVII.

Res nota est, amanuensibus sat multis eum morem suisse, ut nacti describendum exemplar situ vel madore corruptum, Vocabulorum lacinias aut temere de suo supplerent, aut praece lenti

vocabulo iungerent, nullo spatio intermisso, quo aliquid deesse indicaretur. Ex eiusmodi archetypo fluxisse codicem, unde si scheliana excerpta edita sunt, e multis indiciis suspiceris. 1uae observatio ortasse adiuvare poterit ad veram lectionem indagandam eorum , quae hodie depravata leguntur in D. V. Fit altercatio, uti auctor narrat, inter Pleminium, praesidiariorum Locris praesectum , et duos tribunos militum, qui olim suerant eius rapinarum socii, sed nunc, quia ab illo parto praedae, quae ipsis competebat, raudati erant, impiorum quae commiserat scelerum flagitiorumque indices se lare minitabantur. Οἱ δὲ χιλύαρχοι ita pergit Diodorus , τουτον δόντες

γην τα τε - περιέτρωγον αυτου κτε. eminem potest latere

vitiosum esse participium δοντες. neque aliud est in Graeco sermone verbum, quod rei, quae narratur, melius conveniat

quam καταβαλλιιν idque ipsum reponendum esse nullus dubito. 'tempe olim nihil apparuisse puto quam haec: - ΟTTON

ΛΟNTEC, eaque librarium non curantem, quae legere non poterat, nullo spatio relicto, in suo codice descripsisse; deinde aut ipse aut alius vocabulum hinc bene Graecum lenis- arma mutatione extuderit ONTEC, quod hodie textum inquinat. Quin nos duce sententia loci melius supplemus: ΤΟΥΤΟNΚΑΤΑΒΑΛONTEC - γῆν τε.Laboranti Graecitati subveniendum ibidem s. 11 : ταχυ ναμοις πασι αξ Ιαν τῆς πονηρIας ἐπέθηκε τὸ δαιμιόνιον. mitti articulus omnino nequit in locutionibus κομI σθαι, λαμβανειν, ἀποτινειν, πέχειν, προσαπτειν, ἐπιτιθέναι et si quod verbum praeterea cum eodem substantivo iungitur τὴν ξIαν. Itaque reddendum Diodoro ταχυ δ' υτο απασιν την εἱαν τῆς πανηρίας ἐπέλκε τὸ δαιμονιον ut scribit v. c. Plato de Logr.

74쪽

Vs. 14 scribendum videtur: καθ ο δὲ καιρὸν Πυρρος ἐκ της Σικελίας λεβιβαζε τας δυναμεις Male enim vulgatur: κατον γα καιρὸν κτε.

Non melior sors quain supra articulo contigit s. 18 , ubi supplendum: στε τψ στολω παντὶ ναυαγῆσαι τουτον Contrario errore vocula ως male abundare videtur s. 30: κατηγο-

ρουν αυτου Σκιπίωνος λέγοντες ρς ἀπὸ της ἐκείνου γνωμης

απαντα πεπραχέναι Πλημινι ον pro MμIνιος . Nam si retinueris sententia erit haec accusabant Scipionem, dicentes Pleminivi omnia avtiam illius iussu secisse. Quae nimis debilis, ni fallor, foret accusatio. Scipionis adversarii κατηγορικως sic dicebant: απὸ τῆς Σκιπίωνος γνωρ ς παντα πέπραχε Πλημυἱνιος Itaque ς, natum Drtasse e praecedentis vocabuli cauda, exulare iubeamus. Sin minus, Infinitivus πεπραχέναι in πέπραχε mutari debebit, quam rationcm neque fortasse immerito Reishio, viro summo, vide placuisse. Non magis serendum iudico εἰ cum coniunctivo positum s. 32 εἰ μιλν ευρωσι - ει δε ιι sed utrobique corrigendum vvel ἐαν. s. 31 απέστειλε πρεσβευτα αγορανόμιον καὶ δυο μαρχους. Possis α γορανόμωον i. e. να γορανόμον, sed opus non est. eque Graece dictum esse puto s. 36 τὸ Πλημοίνιον nησεν εις λυσιν, verum iubente sana ratione rescribo:

ἔδησεν ἐν Ἀλυσε σιν ut dicitur δειν ἐν πέδαις, similia. Vulgalam peperit sic correcta lectio: λυσιν. Aut quis credat Graecum esse ἐπὶ δεισιδαιμιονIαν ἐνέπιπτον, ut absurde legitur in D. VI s. 11 pr εις δεισιδαιμονIαν τε. quod sine controversia Diodoro reddendum est. Nec per repertum iri, qui recte habere defendant in se. IX s. 36 vocabula: διοκα ταχ)υ του υφακος ὁ Σκιπιων τῆς ις αυτὸν ἐπιεικεIας απεκοαισατο Mihi quidem ant vocabula του Συφαος

excidisse videtur praepositi παρα Palimpsestum exhibere Σοφακος, sed perperam, docebit mea collatio ad p. 62. Melius idem mihi dedit s. 43 huius cxcerpti: υπὸ δε του προς τους ητυπηκοτα ἐλλου pr tati in . quae sorma non est unius assis FH VII propc lin.: τηρω ν αυτὸν ἐν λευθέρα φυλακῆ

75쪽

Reete ulteriis emendavit male sanam scripturam δεομένη μέραν τανδρὶ reponendo τανδρὸς in D. X VII , ut tamen recte legisse videtur Maius certe nullam notavi disserentiam. Ibid. s. 6: πως ἀποστῆ 'Pωμης Bicendi usus requirit 'Pω. i. v. bid. in fine suppleverim αυτὸς ε παρελθων εἰ

την σκηνην φαρμακον θανασιμον Βυς τῆ γυναικὶ πιειν ναγκασεν ἔnisi sorte mavis rescribere: την γυναῖκα τε Νο magis erediderim s. 3 sqq. sana esse verba την τε φιν ἔν ευπρε- καὶ τοῖς νόμοις ποικέλη καὶ παν ἐει ρευσασθαι δυναμιένη ΤMelius intelligerem, si scriberetur: καὶ τοῖς τροποι ποικιληκαὶ παν Θριηρευσασθαι δυναμένη, i. e. ingenii callidi atque versuti mulier, celera.

Fr. XIV XI supplendum: εις τὸν λιμένα et corrigendum: ουδεὶς πηκουσε pro ἐπηκουσε. r. XVI XIII et se. XVII, ubi eadem recurrunt, supplendum videtur: ὀ Σκιπι α εφνε αυτους δεῖν πραττειν, a τοῖς ΚαρχηδονDις ἐγκαλουσι, ut recte scribitur in D. XVIII ἐν ταῖς ευτυχιαις αυτους πραττειν α τοι αλλοις ἐγκαλουσιν. r. XVIII XIII)vs. 20 articulum inseras φαντασIαν του συμφέροντος eundem revoca s. 22 υπὸ δε της πρὸς τους ακληρουντας ὀργης ηττασθαι, et s. 26 cum palimpsesto: η δόξα των ευτυχηκότων. s. 30 lege: ουδεν pro ου δε γαρ τι μέγα τὸν κουσίως ποπωτονταςρνευειν. b. p. 60 s. 1 lego καὶ γαρ ων αλλοτριωτατος τις, ἐα ἐώ, τυπν -ταβαλλε κτε. ων pro αν et ἐλέου cum palimpsesto pro ἐλέους. Ibid. s. 16 expunxerim additamentum in his τας μων φιλlας θανατους παρχειν α δ εχθρας εἶναιJλητας vs. 19 resecanda crediderim quae uncis sepienda curavi: οτι τρυς ηγεῖσθαι βουλομιένους υχ υτ τοῖς ἄλλοις περέχειν ἀναγκαιον ως ἐπιεικεta καὶ ριετριότητι δεῖ νικαν πανταςJ. Deinde scribo: ὁ μει γαρ ἐκ του κρατεισθαι φόβος μισεῖσθαι

76쪽

lim: πας γαρ τις τους μεν περβαλλουσαι συμψοραις περιπε - σοντας ἐλεεῖ, inserto pronomine indefinito. Pag. 61 s. 7 mutato accentu repone: απογνὀντες δὲ παν τοδεινὸν ποιὰ νουσιν ἐν ταῖς κ χαις pro πο μιεν ου ιν Dicit enim orator, quid facturi sint, non quid faciant Poeni. Vetustisimum mendum perdidit sensum eorum quae leguntur,s. 11 sqq.: δυστυχουντας an ουν παραβαλλεσθαι χρη και το μ εγίστοις κινδυνοι θηρασθαι την ταβολήν' καλὸν δε την τυχο ευθυς α νε-

κοντας ΕΤ ΘΥCΛNEXONTΛC αυτους ει το παραβολον δ δοναι. Interpretare haec , si potes, sed sat scio te oleum perditurum esse et operam. Ipsa opposita docent, quae fuerit Diodori manus; nam primum verbo ρη opponi nequit καλὸν sed debet ου καλὸν deinde participi δυστυχουντας opponi nequeunt vocabula

την τυχην ευθυς ανέχοντας, sed debet ευτυχουντας Scribere igitur potuisset o καλὸν δὲ υ τυχουντας αυτους εἰς τὸ παρα- βολον δόναι. Sed noluit hanc sententiam τοῖς τυχουσιν ὀνομασιν conceptam enuntiare, et dicere maluit δυστυχουντας μιὲν ουν παραβαλλεσθαι χρη και το μεγέστοις κινδυνοι θηρασθαι την μεταβολήν , ου καδ ον δὲ την τυχο ευροουσαν ἔχοντας ETPΟΟΤCANEXONTAC αυτους εἰς το παραβολον δοναι Infelicea quidem oportet audere e maximis periculis venari erram mulationem non vero decet secunda fortuna utentes nimiae audaciae indulgere. legans, quam h. l. revocavi, locutio et ab aliis scriptoribus adhibetur et, quod nostra imprimis refert, ipse Diodorus ea usus est saepius, v. c. lib. II λ αυξοπινης τῆς περ αυτην ρετῆς τε καὶ δολς, συνεχως ἐπὶ τα πλησιόχωρα των ἐθνων στρατευειν καὶ τῆς τυχης ευ ροουση ς φρονήματος ἐμπIπλασθαι Similiter XXXI r. IV: τι της τυχης ροουσης τοῖς 'Pωμαιοις ἐβουλευοντο κτL dde ib. D. XVIII XI . Similis locutio oblitterata esse videtur in lib. II c. 2 ubi legitur sic: ως ἐπίπαν γαρ τοῖς ευτυχουσιν ἡ των πραγματων ἐπιρροια ris του πλεIογος ἐπιθυμIαν παρδετ σι Malim enim : ἡ ων πραγματων ε ωροι κτἐ contra ἐπυροια γαθῶν vel κακων rectissime diceretur Cf. AEur. Andr. 349ὶ Sie

77쪽

83 quoque XX 33 ου μην η τυχη γ' εἴασε τὸν ευροιαν μένειν is i τῆς αυτης ταξεως. pponi solet η παλIρροια της τυχης.

Ibid. p. 61 s. 18 XVIII periisse videtur praepositio πρός sic

revocanda: ταυτα γαρ στι προς ευ βουλευοφώνων ανδρων.

Tandem duae litterae a scribis neglectae turbas dederunt ibidem s. 22, ubi hodie sic legitur: ὀ δε μέγιστα σεβησας καὶ τὸ ἡ λεγόμενον αρρητα πρὸς βριν καὶ φώτητα πραξας

τὸ αυτὸν ΠῆCΤΗCE τοιαυτης φιλανθρωπιας Immo vero: α- αντον ΠεCTEPI CE τοιαδ- φιλανθρωπIας Mox τυγχάνειν ἐλάου repone pro ἐλέους cum cod. palimpsesto, et eum eodem s. 34: ταν ἡ του νικα ἐλπίς ἐστιν υποκειριένη. Tandem s. 26 verum videtur: ἱκαιον γαρ εστιν, ον καθ ετέρων τις νόμιον ἔθηκε, τουτω καὶ αυτὸν χρῆσθαι pro τουτω

κε χρησθαι.

Pergam quas inter legendum laci correctiones quam paucissimis verbis potero indicare, subsistens tantummodo in iis, quae aliqua demonstratione aut illustratione indigere videbuntnr. Fr. III s. 2 lege: κρBους ποσφαξα pro κρΘως κτἔ.Fr. IV s. 9: καὶ τοῖς με την αρετην νε εαδιωξαρον, cum cod. Vat. pro κατ αλωξασιν κτέ. r. V vs. 23 lege: μυνεῖσθαι pro μυνεσθαι, ut recte praecedit ποιησειν praeterea malim μμεύνωσι et ἐπεμβωσι, sed contemplemur totam Sententiam, quae praeterea alio morbo laborat. Scribitur autem sic: ο δε nempe lλιππος εφη τε ἐαν μὲ ἐμιμένωσι ταῖς ὁμολογίαις 'Pωμαῖοι ποιωειν αυτούς ὀρθως, αν δε ἐπεμβαIνωσι,

του θεους ἐπιμαρτυρομενος μυνεσθαι τους Mικου πολέμιου καταρχοντας Expleta est, iis a librariis sive ab epitomatore malis, elegans ellipsis, qua in simili periodo constanter utuntur scriptores Graeci, quaque Diodorus ut ceteri uti solet, et hic quoque usus esse mihi videtur. Quid velim optime apparebite loco Cassii Dionis, quem ex eodem codice rescript in lucem protraxit Maius. aegitur in eius collectione Τοm I p. 90.

78쪽

64Mittunt Romani legatos Carthaginem, quibus negotium datur:

ἐξαIτησιν αυτου Α-Mαὶ ποιησασθαι, καν κεν ἐκδωσιν αυτον , εἰ L αν δὲ μὴ, τὸν πόλειαιόν σφισιν ἐπαγγεῖλαι. Hic singulari sortuna ellipsis sciolorum manus effugit, Zonaram effugere eidem non licuit; qui lib. VIII ubi eadem o Dione descripsit, post αυτὸν de suo supplevit: Θυχιαν γειν. Eodem modo loco nostro vocabulo ποιησειν αυτους ὀρθως epitomatoris supplementum esse putaverim. Sed nihil mutandum , nam totum locum Diodori satis inepte mutata constructione descripsisse videtur clogarius. Diodorus scribere v. c. potuit: ὁ δ' φησεν - αν μὲ ἐμμεl-νωσι ταῖς ὁμολογIαι 'Pωμαῖοι, α δ μὰ θεου ἐπιμαρτυρο μαιαμ υνεῖσθαι τους αδικου πολέμιου καταρξαντας κατα παντα τρόπον.

Initio huius excerpti deleas articulum cum at Vat. in verbis: οτι ὸ Μαρκος ΑἰμIλιος κτε. Sed redeundum est ad D. V ubi s. 10 legitur τοῖς δετην πλεονεξ ν ἡ τινα αλλην κακIαν ἐπ ανελομένοιM. Verbum ἐπ αναιρεῖσθαι est suscipere, itaque rectissime dicitur ἐπανελέσθαι πολεμον et similia , sed , ut nemo Latine dixerit suscipereaυaritiam aliasve malas artes , sic ἐπανελωθαι πλεονεξIαν κτέ. Graece absurdum est Corrigendum videtur τοι δὲ τὴν πλεονεξιαν - προελομένοις, nam VerbuIn προαιρεῖσθαι, unde προαίρεσις,

imprimis apud Polybium et Diodorum hac in re usitatissimum

est. Non raro opponitur φευγειν Sequuntur haec: ου εἰς μακραν ἡ προσηκουσαν ἐφέστησι τιμωρIαν. Scio et intelligo quid sit ἐφιστανα φοβον, ναγκην, καταπλήξιν τινι. Sed ἐφι- στανα τινὶ τιμωριαν Vel δἱκη non facile apud Graecum scriptorem invenies Graeci haec substantiva sero constanter iungunt cum verbo ἐπιτιθέναι s. imponere, quare . scribere potuit: την προσηκουσαν ἐ πιτ ιθησι τιμωρίαν. Sed quia proxime praecesserunt verba: οἰκεῖα της αρετης ἔπαθλα ἐπιτι σι talem mutationem minus probabilem esse iudico. Fieri quoque posse non nego, ut ἐφίστησι, quamvis nove dictum , tamen a Diodoro prosectum sit. In patrocinium certe vocari poterit Polybi locus II 20 sio scribentis: ἡ τυχη σανεὶ λοιμωκην τινα ποώμου λαθεσιν ἐπέστησε πασι παλαταια , ubi verbum ἐφιστα ναι interpretantur per m-

79쪽

mittere. Nostro loco cogitavi de reponendo *ιησι Sed Vereor, ut oratio pedestris verbum ἐφιέναι hoc sensu pro serέμι- πει admittat. Fr. V s. 5 repetita coniunctione καὶ scribendum: τό τε Nικηφορειον vulgo Νικηφοριον πολυτελως κατεσκευασμένον καὶ τἄλλα καὶ γλυφας ἔχοντα κτε. Ad ea quae leguntur in excerpti ne τὸν θυμον ις ταυτα κατετιδετο conseras XXV D. 26 ου προσηκειν την ὀργο εἰ αναίσθητον σωρια ἐν αεοτιδεσθαι. Fr. VIII s. 36 τοῖς δὲ κατα την ητταν απολλυμιένοις γυοιαφέρειν κτL Lege ουδεν et διαψέρει, nam verbum suspensum est a praegressa coniunctione τι.

ειώθασιν οι τοι τρόποις φαυλοι τους συναναστρεφομένου ὀμοAυe ἐαυτοι συγκατασκευαζειν. Contra articulum deleverim in D. X

Fr. XIII s. 31 repono: ψασαν τι βουλομενος πεζας τε και ναυτικα συναγε δυναμεις pro πεζικας τε καὶ ναυμαχικας, quorum hoc male legit M. nam cod. Vat. diserte habet quod rescripsi. Idem us 2 optime supplet: υπὸ Πτολι- μαιον καὶ Φιλιππον). s. 34 sine controversia scribendum: τ ν κατα την 'Iταλta αυτου--δ εν pro πολυπραγμονουντoc,

ut recte legitur in D. XVI p. 6 vs. 11 μη δὲ πομι ---

οὐτ υλλο ουδένα - τα δε πρὸ κτε. lacunam non male expleveris inserendo verbum αλκεῖν. Similiter, quod fugit viros doctos lacunosum est se. XVI initium: - βουλοπιπι προθυμήαυτοις ἔχειν προς τὸν Αντ ιοχικὸν πόλεμον ον ταχέως προσεδοκα. τοῖ M παρα ΦιλIππου πρέσβ/σιν κτε. Nam adverbium ταχέωeh. I. cum προσεδοκα iungi omnino nequit, sed debet referri ad verbum, quod post προσεδόκα excidisse suspicor, sive hoc fueritDεσθαι sive ἐκραγψεσθαι sive aliud, quod eodem sensu cum

80쪽

substantivo πόλεμο coniungitur Scribatur igitur: - ον ταχέως προσεδοκα . . τοῖς δὲ κτέ. Ibid. p. 66 s. 5 του δε πρὸ αυτον πρεσβευοντας ἐπὶ Λυσιμαχεια ν. Immo εις Λυσιμάχειαν. s. 16 dele cum Dindorso participium οντων in verbis: ὁ δὲ Φλαμιινῖνος ἔφη δυοῖν πραγματων ἱκτων τὸ τερον τον βασιλεῖ την συγκλητον συγχωρεῖν.

Fr. I vs. 15 λ καὶ τους πεποιη κοτα αυτὸ α παρα- σκευον οντα καὶ πείσαντας , τὴν των Βωλων συμμαχIαντον πολεμον πανελωαι λ' ὀργῆς ε ε In eandem incidi cum Dindorso suspicionem proponente λ καὶ τους πεπε ι κοτας αυτον - καὶ πισπευσαντ α κτέ. nisi quod ipse simul in verbis ἐπὶ το τω ΛΘωλων συμμαχέαν, nam πιστευειν - τι Graecum non est, deleta praepositione Accusativis Dativos substituendos esse suspicabar. Etiam quae verba loco nostro praecedunt, ut sana sint, multum vereor τας ἐκ της 'ΑσIας δυναμεις υσυ- ρουσα καὶ τους Θωλους καταμ ε λουντας καὶ προφα σει αεὶ ποριζομενους. Multo enim melius sententiae conveniret ni fallor καταμελλονταe. De utroque verbo confuso vide Schweighauseri adnotationem ad Polrb. I, 44, 1. In iis quae sequuntur . . soloece scribitur: τον δὲ πρὸ τουτου χρ γαλGraecum est: το δὲ προ του χρόνον , quod reponas. Fr. IV s. 27 εἰς φοβου καὶ μεγαλους κινδυνους νεπεσον. συνηγωνισμιάγοι τω βασιλει κτεγέστατα εἰς πορIαν ἐνεπιπτου. Necessario supplendum: συνηγωνισμιενοι γαρ τω βασιλεῖ κτλFr. V vs. 10 οι μὲ γαρ λιγου χρ ατο Βροζυσι του υπερ αυτων κινδυνε ino ταe Grammatica postulat κινδυνευσμ οντας, Graecitas λυων χρηματων quorum errorum hunc tribuerim eclogario, nam similiter scriptum videbis libr. XXX D. 24 δε των Γαλατων γουμενο συμ ρωγήσα μισθὸν η τει