장음표시 사용
421쪽
cem enim/MΘρωa non tam construit eum εξον, quam eum λῆσαia, quod an Dativum objecti personalis adscisti Joh. Vm, o XVI, i. Per modestam conjecturam assequi itidem tentat, Hargumenti fuerit coelestis illa revelatio. Nimirum in hae se est, fortassis tunc Paulum edoctum Disseide gradugior ibi muni vita aeterna praeparato De hoc enim omnino gloriatset hoc se solari adversus affictiones hunc denique silentio prumere, eo quod non pertineret ad consi lium DE de univeriali fideialium salute, AN XX. r. sed speciale tantam esset soliqucre
estinatum beneficium. Curatius jam dicendum est de hypothesi quadam Authoris no stri, quam pro clave totius epistolae prioris ad Corinthios haberi ei, pit, quamque, ceu specimen conjecturarum ejus, fuse satis repra 1eatabimus. Pauli verba sunt e. I. yers. u. 2. Declaratum H mihi de vobis, fratres mei, domesticu Chloes, quod lites sint in se vos. Hoc autem ait quemque frum uere: Ego quid sum Pauli ego vero Apollo, ego vero Cephali ego raro Chri Hinc patet, cuti Vitringa adseverat, revera in quato Pte, scissam fuisse Ecclesiam Corinthiacam, in Paulistiis, qophitasin Christiauos. Neque enim haec nomina figurtum eum Theodoreto existimanda sunt ob locum c. m. v. eschismatis Authores suis nominibu indigitare noluisset, adeoqis collegarumque Aposio acta a nomina τακ -- subst
Απολ αδ e, non respiciunt remotiora illa, sed immediato prMedentia, e. In GV ministros omnes evangelii esse, η---ς ως κω iκονομους μυ - Θεῶ, id quod etiam Apostolus inse& συνεων Apollo transfert, ne communi ministrorum sorte sese exemisse& pro thoribus religionis venditasse videantur. Ut ergo ansamo fundamentum schismatis illius, pro αγχινοια, qua pollet, delagat Vitringa, observat, prius Paulum Corinthi docuisse veritates Evangelicas, Aty. XVIII, . deinde demum Aposio Epheso Corinthum in Achaja visis, idique idem Evangelium praedicasse, Arii. XVIII, 7. XIX. . Ex his illum simplici sermon usum, absque figuris&syllogismis logicis, ut in rudibus gentilium animis c Moifundamenta jacere c. IRU. Iom quod i vocatur
422쪽
MENAS AUGUSTI A. MDC XCII. 38s
iae potandum dare c. III p. ι 6c lantare c. LII. νία Atque sic simis plicioribus perplacuit Paulus. Hine nati Paullitie. t Aposior in eadem veritate Lorinthios confirmat arus, non adeo u sit prima lutea
pturarum, modo oratorio aut dialidico, illintravit, atque adeo no simplicioribus tantum, sed & philosophis illa persuadere conatus est. Hinc quod Paulus plantavit, id uavit Apullos c. HLRK Paulus cialocavit fundamentum . Apollo superaedificavit, c.m. ιo. Erat enim Apollo αν- λογιο- -orro tac, tac. υτον - ρotem e disputando ornate perorando γαρ me γουλωοκλακα λύγχη λπισέα. u. M III a . Conversatus est cum philosophis iratoribus, qui etsi veritates evangesicas amplectorentur, tantum tamen carni tuae concedebant, ut simplicitatem dciis Cendi Paulinam contemnerent, a Cor. X. . o. XI. Lati Hos philo
sophos Noster esse putato secta mi O VENTIVM i. e. dialectu-um, de quibus in libro curi P. V. IV. p. 236. prolix agitur Eidem sectae olim addictus filisse Uitringa creditur Apollos. Ἀργ enim Actorem, a . O M J sermo) coincidit juxta eum curi OAVENS. Et, ouae philosophis illis in cisti tribuitur, In sapientia verborum, Paulo dicitur si Vitringam audias, Corinthi vigens racpta Nisi ora, ι . item λγο c.Wν. . Quemadmodum etiam deLoquentib suis Autor Cosi
Fι, potest, HSAPIENTIAE VERBORUM multa credenda vera. corrumpat oeperdat ita de σοφοι Corinthiis similem querelam profert Paulus a. cor. X. .F. His ergo Philosophis placent Apollo unde ab eo potius quam a Paulo,denominari amarunt. Nec schismatis eapropter reus esscitur Apollos. Quia non magis fuit in culpa, quam Paulusin Barnabas,cum pro Mercurioin Iove ab idololatris haberentur, Act. - a. Porro Cephita erant Iudaei conae verti, qui gentibus praedicationem Evangelii christum ipsum inis.
videbant, temere sic imitata Cepham sive Petrum , qui quandoque alieni re erat animo a Conversionein conversatione gentilium. Et
sicut Petro Paulo mutuae quaedam lites intercesserunt, Gal. II. ita &hi soli Cephae addicti contemnebant murum& in tamet..ille non minorem maximis ostoluse, ex vero gloriari pote-i Cec rati
423쪽
Iat, a. oriny. Horum potissimum mulsdam . CORVII IX. Qui vero se CHRISm sentciuia, ruere πα--synpheismi, fatismo informari eum cum doctorum eis modi sectis Sed ne prolim nimis videamur, reli sua voluminis huius argummenta brevissimis indicabimus, utque fitim suam, quam ex te iris Io nostro restinguere necinit, ex ipso fonte lavare volu Lectorem
e xxii Agit ergo mox Noster de phras ta tirari in somen alias Gemilata eum Iocutionibus Hebraeorum de baptismo prosi torum veste III streorum. Diseu;rit, an retare Iacobi m eas recto appellatum fuerit inimis IM,N DEUS, DEUS rael ἡ ωαπιπιαμ. Pocmam autem multa pro a firmativa disputa vit, tutius esse opina.
quorum nam vox in arae his, amav in imi Vc non sunt mmtelligibiles doctores,sed vox singulorum sermo cis di et selisorum satis bene percipitur ab universis illisHuot sino praefra te aures obturant. ram tandem I. ThessaLM in re ἀ
δυνάμενοι EN BAPEI EINAI, ιυς ρπου et in interpretari jubet iisse , quaerantes ex hominibNisinia neque a-is,aeque ab aliis,cum ossemineo INGLORIA, tanquam Christi posuit. Quia enim rim apud Ebraeos descondit a VI βαρυegravis, dc tamen notat sive m m in1 gloriam vel gloriae pondus, a. r. IV. δ7.2Vitrii cautumat, Sc Θαρs comcidere eum δέεν, ex in eo βάρι idem esse ae εἰνα δε- .cir.IIT . Sub ealeem libri rejiciuntur tum oratio de impedimentis pro ipagandi hoc tempore ChrimanIsmi, dicta Kal. Iul. 6oMum I m. res loeorum Scripturae, vocum Ebraearum 4c Graecarum, praecipua rum denisque rerum.
1inm voluminis, tertiae huius partis praefatione spes certa facta suerit, rogandus est enixe eeleberrimus Λutor, ne has suas Medita. iones diutius ab orbe erudito desiderari Datiatur Draesertim cum
424쪽
Frater doctrinam desilia eu&de testat ummi in controversias religionis=---, quaestionem non parvi mo
menti accuratius se ex nensurum ne miserit: ME. a inralmuri desinis
riturinorma Reisublica Iuda unquam, τι ante estos eas ivisa rem Babylonicam apudIudaeos vere obtinuerit,an MD--ου aemplum Putonita tisicta AP Ubi in antecessum non dissimulat, posteriorem
sententiami quae & Theologis patavis Criticae Simonianae censo xibus placuit maxime sibi arridere.
Doctrina de Accentum Hebraeorum Accessu Heramanni vo der Harae minenario ου --
ETsi in amplissimo Philologiae eampo florente lueratuta aera.
Accentuum Hebraicoriam naturam sedulo hactenus excusserint
viri doctissimi uberrimam tamen segetem aliis se reliquisse, ingenue lunt confessi maxime, eum origines rerum antiquarum repetere, laboris 3 ingenii opus sit haud exiguum, quod uno alte roque non constet anno, quin fortunae quaedam sibi vindicet pra .sidia. Quod sentiens Reverendus Dn. Andreaι Reinbeckiin, Fontes Hebratos cum cura scrutatus, Accentuum Hebraeorum vim atque in dolem explorari studuit sollicitius. Reperito ue singularem eorum naturam dc usum peregregium Notari omnino accentib- δηιαι--- Matωuis artesila dita, ιμ- eorum variminorma muls flex,c magnu .umeνι , ἀυemum loquens Uectum iet raeci . rem re tardum designens, cae viva simul pronunciationis moram formam doceant. Publicae igitur luci hane Hebraicorum Acce tuum lucem daturus, exemplis clarissime hoetravi posse conjecit Ingentςm vero sacrorum locorum molem expositurus,in designa.
tum accentuum usum demonstraturus a- quaedam momenta
praemittenda judicavit. Quar cap. I. De Aecentibus oricis oc nonici disierit C p. I Dominorum absolHorum indole ia Ponit vi Conjunctivorum, Vinea Misceas. vim raditis ccci casam.
425쪽
C p. IV. Distinctivorum minorum naturam declaratistinctivorum maiorum locum ossicium designat. riam membrorum, majorum vel minorum, goque exemplarum catalogo prosequitur. Insuetum Tum omnium Dum affectus singularis latentis vestigia oli indiciariis hibere,in singulis capitibus monet, pluribus exempta magno studis
seleetis confirmare allaborat L ερ. VII. Decivisci aece ruatu is
agit, quae vel in eadem voce vel pluribus datur. Et dum in pluriis huc utingit, vel ad unam alteramve propositionem restricta est,uel per totum versum se davndit. In qua geminatione emphasin i
tere a Trinat. C. st Ilx Superiorem doctrinam XIII. Regata comis
prehen d it,4 ex singuli Consectaria elicit. Rem vero omnem a gis declaraturus, i, gentem dictorum cumulum ad normam ilIam exa, minae, cli. Memmum situm ae ossicium, instituta a b in illis se monstr. Post haec ad nobilissimam operis partem transit, qua in p. re complexiis est. Insignem enim Accentuati utilitatem declaraturus, illum fussmne exponit usum, ne Versonum eum extu originali se luculenter prodat cimum igitur loca illustria distincte exponit Exod Xll X. it. XX ΣΟ. xxxiii.
I . L. I LVIII,2. LXII io. LXIV, .p. LXIX, 1 et XCIa CNysoan. IX, 7 L Chron. XVlit,i7. II. Chron. III i. In quibus se scripturae locis per es antiqua dc rerentiores ob ocul haldaicam Graecam, Vulgatam, Munsteri Vatabli, Castignini, Ac Montani, Tremellis M Junii, Lutheri, nec non Anglicam elige igieam. Quas cum Fontibus collatas, rutit.& vel unam ex illis probat, veI
426쪽
sonem dc sententiam suppeditat. Alium deinde attingit usim mi moticum,contra adversarios, expositis locis Hab. II, 4. Gen. XLIX,
Io Esai.IX Ier. XXIII, 6. s. 6 Adhuc alium usum tradit in exponendi assectibin In Additamentisin emendationibus operi subis junctis loca alia declarat, Gen. XXIX, smo. XXIII,3 4. 1. 6. XLII. Locupleti locorum S.S.indice opus clauditur. Succedit novus Autoris tractatus, Avendicis charactere insignitus , Commentaris issPropbetam Haggaeam, ad accentuum indolem composita. In Pr fatione praejudicia quaedam modeste declinat 3 suae sententiae de accentuum vi, in pronuntiatione viva designanda & affectibus determinandis praesidium a R. Iehu da Levita cli Cieerone repetit. Adjecta est denique Herininni diva dem arbi Linguarum orientalium in illustri Iulia Professoris clarilis mi , Dissonatu de Aece
euatione, Qua in primos universae accentuationis Entes inquirit. Exin terna vivi sermonis intelligendi prae Misa natura suppeditata, supponiti modulationem vel vivam accentuationem, in sono&rono Dositam, vultus, oris atque corporis motionem. Varietatem stra-n metationis vel accentuationis vivae ex varia assectu temperis oriri indicat. Cum spirisibin varie in pectore motis organa diversim Oode Uriantur cla ducantur, ut pronunciario vel accentuatio viva ruinterno assem dc stirit m morioni restondeat. Et eam quider
harmoniam Uectuum in pectore accentuationis moratione in tradibu etiam Uectuum illorum sese exerere monet, ut pro intensiori vel remissiori eodem affet tu, accentus aut nus in voce velintendatur vel remittatur. Idque iterum pro spirituum vel auctorum vel imminutorum indole in pectore dicentis. Eosdemque omnino fontes esse actionis, vel in dicente putius oris συν ori motionis. Scriptionis dein eum sermone vivo a nitatem, ut doutriusque disserentiam subjungit. Cum ea omnia verbis scriptis indigitentur, quae dictis significandiri et elisonin&ρ- nullus arimaue nulla in oratione scripta existati une ergo scriptionis defectum arte suppleri Spatia namque aut intervalla majora vel minora, in scribendo a dotas adhiberi, quae Uectuum inremastu, vel brevibus vel longis, in dicendo respondeant. Atque ita diversos ronunciationis grad- commatum, colorum, punctorum, signorum interrogandi diuexclamandi, characteribus ac imaginibus depingi. Hanc natura aemula- Ccc tionem
427쪽
tionφm ab tentatam, ab eruditi sollieite in quocunque seripla quastam quam in altera gente existere obrborem
dematium ergo in scriptione artem, quoad rationis intelli praesidia, primo attingit, & pauciora in his regionibus a doctis nus adhibita esse γπι--i mo aut accentuationis & ea fere solum, quae interstitia o intervalla sermonis eum designent. Iamque parsimoniam in Oeta meis saliqui paucioribus signis possit esse contentus. Cum ob rariorem parciorem assectuum usum,Hia planior si plerumque m ι- lectori attento cognitu haud difficilis. . Quin alio sermonis prae
dioiecidentatis nationes a natura beata esse, quo affectuum vivo intum variationem aperiant Dictionis nempe optain terministronum in omnibus orationis partibus multitudine, ex temperie corporum humidiore in his elimatibus orta. suo spectent mul iseriarum modi, Indicativus, Optativus, tacerti affectuum indices. Verba pat
licipialia, adverbia, prd p si si ne i interjetitiones, magno numer , quae
omnia atrietuum sint argumenta. inentis indolem, adeoque I Maa Lingua, in oriente nataein cultae, naturam in eo conNemr eum occidentalibus linguis, quod scriptio reverat orationem vivari illisque adeo instrumentis utatur, quib in pronunciatio de acti decenter exprimaturi rversi rem interim Hebraea oecidentalium insignem esse, ut in vivo sermonis habituptionis ornatu. Climatum calidiorum aestum corpora iciora atqueserventiora. Unde afectu celeriores defre sermo parcio σ eone or actio uberao re operosior. Penuriam flergo verborum apud Hebraeos abuudantia gestuamin tueatenrrora vocis pronunciariove abunde relarciri natura suo caloris impetu in gente. Minc adeo parcissimam Hebraeorum orationem scriptam tanto luetilentioribis affectuum characteribin fuisse Ornandam,quanisto dissicilior alias seret intellectu sermo brevissimul. a quo lauare magna accentuum, sentia in textu Hebraeo,quibusvi miraminin Litionis variatiovi flexio, domultiplex gestuum mWis, pro majori affectuum exuberantia, effigietur Huc d rum accentuum, supra vel infra voces, pertinere, prout sonus in voce vel elevandus vo d primendus. Figura quoque eis diversis,pro varia votis figurati
428쪽
Mlationem indicantia. Subjuncta NasIudicia Chrisianorum,Iudae ram&Gentibum de pro actationis magna vi in oratione viva havenda, vel scripta legenda, nec non de distinc innui signis 4 eentibus mintiliani, a R. Iehuda Musas laudati R. Samuelis ab Tibboni acobi eratini, Disti michii R Aόν hami de Balmis R. Je da Levi, R. Calommi, R. Asen rara. hi R. Asaria neu , R. Isaae Aramae, ReMMini, Hors si erum ti bi R. Ju--δε Muscati, R. Samuelis Arcurosti Erasmi Roterodami.
Defensio Episcopatus Dioecesiani. e Responsio ad Librum Davidis Clar onii , cu Titulus, m
Londina, apud sae fidam sonium 6yl. in 8 Plag. O. Larksonius Metrimus; dum vIveret, Presbyte ianorum pro machus, Thesin suam: Episeoptim in primis tribu eculi fuisse stantummodo Pastorem unis congregationis seu coetuu , probarenisus erat, tum ex Seripturis, tum ex Ecclestastica Historia. Ex Scriptura primo imminuerat numerum ilhorum, qui festa i M. Pentecostes conversi ruerunt, affirmando, Fidelium plurimos advenas fuisse, &finito festo domum rediisse paueissimos autem illos Solym rum rivos coetum consti turisse exiguum. Sed multa millia ad Christum conversa esse probati Maurisius ex Actor vI,4.2. I. iv xXI. χο adeoque unicam domum non suffecisse credentium coetui
arguit. Institerat Garvonius, Mne ultra unius coetus summam exiseresceret credentium numerus, in multitudinem Hierosoly m itans eum civium , urbisque magnitudinem inquisiverat, eamque exiguam
admodum fusae, ex Iosepho definrverat. Contrarium prolixe Mauritim probat, ubi eum numerum crvium ex Idumaeorum coetibus coutigisset, civitatis amplitudinem ex Vitalpando descripsisset, inter alia observataudatos majori eum fiequentia ad Paschatos festum converusse, quam ad Pentecostea aut Tabemaculorum, imo ab ur Disitiro b c Ooste
429쪽
p. s. remotis ruisse dispensatum de iis duobus sessis, adeoque veris
e fideles plures extitisse Hierosolymorum eives,quam advena de porro concludere liceat, tot millia credentium non sub uno gregari potu e tecto sed diversos constituisse centus, tetmpore, eum nulla domus publica Christianis
κά οἶκαν panis fiangeretur Aliud Argumentum petierat Clar sonius ex Phil. I. r. p. 17. Paulus Episcopisvi Diaconis salutem impertit,4 contra Hamm' idum disputaverat qui Episcopos non urbis, sed provinciae Philippeninsis intelligit. Maurat in non defendit Hammondum, sed Epitcupivocem de Presbyteris interpretatus, admittit multos Philippis tussie Presbyteros, non praefuisse Episcopos, verba Chrysostomi addueens: Δώιά hoe An unius civitatis multi erant Εσιμυι Nequaqua,
sed Presbytero isto nomine anesianis. p. 3i. Ad Argumentum ex Actor. XX. 7 dc 28. idem reponit auis risAu, Mammondi opinionem, qui Episcopos provinciae hie v que intelligit, antiquam esse dicit,utpote Irenato probatam cicerat quidem Clar sonius, festinationem Pauli ad Pentecosten permisisse convocationem Episcoporum ex circumjacenti ulsed respondet Maurit , non obesse sibi hane objectionem. Idio autem monet relinquere Scripturam, utrum Paulus pervenHierosolymam indicto tempore, nec ne Z idem Chrysostomo obsis ivante Viriasium s humanara tione movens cupere eos mare, drnpe non assequi. p. 37. Ex Ecclesiastica Historia Patrumque scriptis sequentia
Cur sonius formaverat argumenta. Primae Christianorum Eecleissiae, ais, unum saltim erigebant altare intemplo seu Dominico bux ta quod Episcoporum sedes erat. Respondet Mauritim flesiam is tur morem fuisse Veterum ad unum altare offerre dona sua, & ex illo consecratum panem deferre ad alias civitatis Ecclesias, non tamen remotas, quoniam Presbyteri ibi constituti pariter panem conse Crare potuerunt. Vid.Innocentium Papam I. Epist.ad Decentium. Falli Henricum Valesium, in Notis ad Euseb. H. E. L. V. c. 2 4 statuentem, Eucharistiam ad aliarum civitatum Episcopos mutam fuisse, cum tantum ex primaria urbis cujusque Meletia ad minores
mussi fuerit. Probantibusidiim Eusebio l. e. tum Misauciani pud
430쪽
apud Metaphrasten,tum Paulino Ep. I. Ex Episcopi Toloria Tracta p. 42 tu de Disi Asere probaverat Ciar finiin, in una Dioecesi unam solummodo fuisse C thedram Raptisterium, institutione Marcelli P. R. qui Titulos quinque: viginti in urbe Roma constituerat, quasi Dioecesses, ad commoditatem Baptismi, ik opportunitatem eorum, qui ad Fidem ex Gentibus quotidie veniebant. Respondet Mauri-riis: α Infirmum esse hac in re Damasi, ista referentis, testimonium. β Male inde concludi, unum tantum fuisse in singulis Titulis Altari. Nam licet Baptisterium unum multis lassicere potuerit, veluti Florentiae non nisi in vetere S. Iohanni templo administratur Baptismus, vid. Glossarium Caroli Du Fresne, qui veteris moris institutum appellat, voce Baptisterium: non tamen pariter mensam unam dispensendo Corporis & Sanguinis Christi Sacramento sirificere potuisse, praesertim ubi frequentissimus, ut apud primos Christianos, ejus fuit usus. Denique quod Romae ici Ecclesiis nullae tuerint habitae eonciones, facile posse concedi putat Autor, quoniam si Sozomeno fides, ibi ne Episcopus quidem in Ecclesia docuerit,
annotante Valesio ad Geomenum L. VII. e. 9 nulli ante Leonem I. reperiantur sermones illic recitati.
Deinde unicum in singulis civitatibus Titulum seu Ecclesiam P 49 fuisse , probaverat lar fion autoritate Petavit Animadu in Epis hanium, p. 76 eo quod miretur Epiphanius Alexandriae plures fuisse Titulos. Verumis Mauritium audias,Epiphanius non miraturplures ibi fuisse Titulos; hoc enim in omnibus paulo majoribus urbibus usu veniebat ; sed Titulis illis fuisse eeuliares Presbyteros; cum vulgo, ac sigillatim Romae, Titulis universis universi Presbyteri
communi opera praeessent, Vide Valesium ad Sorom. LI. e. n. Quum autem hic verba Athanasii, Apologia II. T. I. Opp. p. 739. συνελθοm TNσκσποι ad Mo ν εν te βιτων συνηγεν, in alium sendum detorqueat obiter hic defendit Mauratiu versionem Nannii, p. 7. qua evincitur, Bitonem seundem esse vult, quem Latini Victorem appellant, quique eum Vincentio ad Nicaenam synodum a Sylve
stro P. R. legatus fuerat congregasse quinquaginta Episcopos in
re implum. Observat quoque ex Hilario,Diacono4omano, ad Iarm.
III inter opera Ambrosi Romae septem Diaeonos re binos Presbν- re os per Messin, sinum in civitat Misse Episcopum. Omni emm