Mnemosyne

151쪽

γνομιν γὰρ - τὸ κακὸν ἡδέως πο- .ui aliquid dieat γνώμην κακωην vel γνώ ν πονηράν reponunt, ε haec Menandrum dixisse opinantur quam vellem sibi etiam, non tantum aliis omnibus, praeeepisset quod est in fragm. 112.

ἄπαντα μεταμέλειαν ἀνθρά μοι φέρει. μόνη σιωλ -ταμέλοιαν οὐ φέρει.

praeclarissimum est et pervenuste dictum in Dam. 168. μυτηριόν σου ut κατῶπν τῶ φαιναι, οὐ φοβηθων αὐτὸ, ἐκθρώ γενόμενον. he summus poeta metrum violet certatim emendant κοὐ μὴ φω tu, quae dicendi ratio Graeculis non est in usu et apud fraeoos signifieat noli meruare. At quid seceris istis in fragm. 18stri του μα/ητο πρακτον b, τὴν σιγήν. eoaeminiseitur aliquid einevius frustra versus est politicus, quos qui olim pangebant melius paruissent praecepto veterum: λέγε τι σιγῆς κρεῖ-ον ἡ σιγην ἔχε.Alterum genus est versuum, quorum Menander salso aueior ereditur, plane contrarium Saepe factum est ut versus multoxenandro antiquiores ex Euripide aut alio quo Tragico sumtiellae Menandreis negligenter confunderentur. Sunt sere sentenis lisse et argute dicta, quae satis ommode ab utroque genere poetarum aut in tragoedia poni potuerint aut in comoedia, ubi pater senex aut quaelibet persona tristior multa, μικα loqui solet quum nihil sit apud Sisbaeum inceritus quam auctorum nomina sententiis et excerptis apposita, et plurima incerto a cl0re et apud hunc et passim apud alios circumserantur, factum est ut in Comicorum Dagmentis Tragio complura insint, eteonira in Tragoediarum reliquiis pauea quaedam appareant socco quam othurno digniora. Possit aliquis ita existisnare non magnopere nostra referre utrum quid ab Euripide an Onandro dictum sit, nam perinde iucundam sententiam esse et Vitae utilem, neque nunc satis certo sciri ac demonstrari posse ad utrum genus fragmentum quodque referri oporteat, si nihil aliunde de auctore eompertum sit aut testes corrupti esse videantur. Nihi contra et perutile esset non admodum difficilem anceps negotium videtur quae quis in othurno dixerit aut in foeco dis mere. Ne dicam de aeteris, dicendae genus, με

152쪽

142 VARIAE LEGI 2s. lingua, qua uirique utuntur verborum inlectus, forma, eoae. positio, deinde numerorum ratio, metri genus et multa alia e missima illa quidem sed certa iudiei faciunt, ut ho agenti et bene Graso scienti ambiguum esse non possit utrum Tragiei verba an comici teneas. Multos saepe vidi in hoo genere levi sim versari et eorum heroumque eloquium a Demeae alli latonis oratione distinguere non politisse nihilominus ut Mai postiae. est reddere personae convenientia cuique, si poetarua interpretis et critici esse arbitror discrimina hae acute alli. madvertere et sentire, neque tantum in vitae et Masinum usa valere illud: ἀμὸς χαρακτήρ ἐκ λίγου γνωρι ται, sed idem in seriptorum consuetudine et usu valere oportere. Quam vehementer et diu ludifieatus est homines doelos feribae error in Stobaei larilegis commissus LXXIV. 27, qui inissis negligenter nonnullis Menandri verba cum Euripideis monstrase conglutinavit creditus est comicus matronam induxisse ita di utem et τὸ ia μέγισον ούποτ ανδρα χρὴ r di addam et pauca de seqq. ut mendum eluam

ua demum haec intelligi poterunt si correxeris: ἐρ- γ mu ιυμιεν μνῆ δε ἀφιόνοισι τοῖσδ' ἁνα Οαφωμένη Mariam. λαλλακται κακῶν. Subridemus nune, quum istis fuisse qui iam serio eroderent in comoedia aliquam dixisse μις δεαι - καὶ α σφραγισμῶν-- i μαντα δρα τι ut δοκων σοφόν ματαιὸς ἐς καὶ φρονων Massi φρονεῖ.ι τις γα ἡμῶν καρδίαν ιυραρ ινι- σα ικὸν μου καὶ πυρου χωριζεται, avio δ' a. Ἀφνου τα --φθαλμυς --- satis enim nunc onstat inter innas Euripidis haec esse, q'

Primus .mnium Plemoniis admonuit ad Moerid in m Mus ''

153쪽

a mullis demonstravit Meinctius in Quaestionibus Menandreis.sseae tamen opinatus est in Fragmentis comicorum Anonymonae 349. in comoedia seripta suisse haec apud Stis Floril. Im. 1. - γαρ ἄλοχον εἰς δόμους γη πόσις κτι. sibi quatuor sunt eris indicia sermonis artificialis Comienseatae populari lingua debebat dicere: ταν γαρ ἀνὴρ γυναῖκα rem οἴκαδε vel ala τὴν οIκων. Neque magis dubitandum quin ham 284 sit reddendum Tragico :

ληφθῶ λανδις ἐς τῆ πειρωμώκν. quod herunt qui uenandro tribuerent. Euripidis est senariusia stam. 15. - Πριαμίδ ιν μανερει ὁ βουκιλος ὲ Paride ut eredo, dictus, qui ignotus suis eum pastorum grege bubulaus in urbem rure venerat ἐν ta Ἀλεξαiam. Et quis

ah agnoscat Tragicum in fragm. 60. ἀλοῶμονιι τε καὶ κατηγλῶσμωνοι.

ylia communi. Aliud est tragmentorum genus . ubi argume istae ludicrum et laeetum est, nonnumquam scurrile et petulans. est oratio vectis pristis et splendidis contexta, quale est fragumentum 17. ἀλλ ξενῶνας οἴγε καὶ μνον δόμους, πων- τε κομα καὶ πυρὸς νώω μένος, κρατῆρα τ' αἴρου καὶ - ηιφεν κιρ -

154쪽

λος, φέρων - έφανον ἀμφέθηκέ τις.υμνεῖτο δ' ἀσπι- κλῶνα πρὸς καλὸν δαφνης ὁ Φοῖβος οὐ προσνδοι τήν, ἐναύλιγQuis admonitus non videt haec omnia e Satyricis dramaiasis sumta esse : ὀ Φοῖβος μνεῖτο κλῶνα πρὸ καλώ δάφνης in γmoedia sic erat dicendum: ποιια εδετο πρὸς μυρρινο. Eiusde* modi sunt ξενῶνας οἴγε ut in Euripidis Alcest. 547. D. οχας), πυρὸς φλέξον μένος, ἐ-όλημα τιμηέςατον, φυγεῖ et tae' tera sere omnia, quae non alibi quam ἐν τοῖς - ροις locussi invenire potuerunt. Eodem refero fragm. 408. η δὲ. προὐκαλεῖτό με l βαυβῶν μετ' αὐτῆς. quod compara eum Euripideis ἐν MI σατύροις - in clienAneod. p. 854 10. βαυβῶμεν:Hσηλθόντες ἀπήμορξαι σέιεν τα διακρυ .et fragm. 20.

πασιν δὲ θνητοῖς βουλομαι παρανισαι

quae quis aeria credet in comoedia dicta suisset emulesii hae philosophia est ex aliquo Satyrico ramate, Immquρ μnisi semel, ut opinar in Tragoedia gravitate philosophasiis hoc modo Herculam bene potuin uripides induxi in Aleesii ', ubi compara vss-78 8 sq. Continuabitur.)

155쪽

ληιinuantur e mem. IV. 50. )Multarum, quae in Baggalli Meedotis raseis residuae sunt, corruptelarum e principalibus suisse causis ut librarii oculis ab uno versu ad alterum aberrantibus, vel ab uno vocabulo a vieinum eiusdem sere formae vel ὁμοιοτελιυτον deflectentibus, collinerentur aliena atque quae scriptor coniungi voluerat divellerentur, compluribus iam exemplis demonstravi. quae duobus augebo, in quae oculi inciderunt, simulatque ii brum evolvi, nova quaedam eorum, quae in Grammaticis 0raecis annotaveram, specimina delibaturus. Legitur pag. 349. 18: Αολον συνάγει. Habemus duarum glossarum dimidiatam partem in unum contractas. At Grammaticos et Lexicographos, quorum gente unus est, in quo versamur emendando, absque omni pudore et rubore et antiquiores constat et unum alterum expilasse qua nisus Observatione haud ita magna opera esum sum expiscatus, quibus utraque mutila glossa in integrum possit restitui. Etenim legendum est 'Ab οἱ ζε Q. συνάγει.

Quod haec eadem glossa infra legitur repetita, nullius est momenti Quae aut ipsius Grammatici incuria adiecta, aut abi In ea harum Emendationum particula, quam ante hos tres menses με- mosyna fasciculo huius anni primo inserendam curavi, graviter duobus locis a typographis peccatum est quae corrigant velim, si qui sint Meletematum meorum Ieciores. Etenim pag. 36. V. 1 legendum est κρατνς pag. 38. v. 17

156쪽

uno e lectoribus assuta est. Itaque non possum a me impotrare, ut A ad secutus ιλο ἱζει συνάγει legendum esse eenseam. Exstat vocabulum ἀθλοIζει apud Asycuiliu sed M. ruptum est. Αθροὐ legendum esse iamdiu intelleetum est: vide Interpretes HEs HII i. v.

Paullulum intricatior alter loeus est pag. 352 23 'Mi να :Πλάτων ἐν 'ον σε I . Παρμενίδη τὸ μέν τοι ἐν τον περὶ ψυχη ἐπίστασιν ἔχει ἡμαρτημένον κτε. Monstrum hic ali ad pri. mam statim lectionem apparet. Αεροβατε illud ἐν Otimi , et quoquo te vertas, μυρέων γ' ἐπιατροφώ κακῶν. Hoc unlissimanifestum est, Grammaticum niti loci laιoni, auctoritate, qui legitur Parmenidis ipso initio: ἐπειδὴ 'Λθηναζε οἴκοιεν hκλαζομενῶν ἀφικόμεθα. Itaque eieciis, quae aliunde exilla adhaeserunt, legendum est: Πλάτων Παρμενον κτι. At aualicet derelinquere emblema illud ἐν 'Οδυσσε , sede sua si sum et misere profugum Est, nisi egregie fallor, glossae nymen tum, qua λέξις Craunea continebatur ex 'Οδυ-ευσι pelti. Neque haud ita longe mihi videor a vero esse aberraturia, sin Grammatici ehodis ita sere loeum repraesentatum hiat

auguror: Λουρμα παονιον Κρατῖνος οδυσσευον.

Αι, ναζε Πλάτων Παρμενον κτέ. Habeo fideiussorem SuioA i. v. Λθυρμα, ipsa saans 'erblaudantem. Quem ipsum Graeci poetae vel scriptoris Oeessi, cui doctrinam suam superstruxit, meitandi laborem Grassissipticus κxllam et hic ei ompluribus aliis loeis detrectavit. Aecedant continuo alia quaedam eiusdem generis peceata, gratlibrum meum dum perlustro in margine notata invenis flos

430 9: Απόλεμος τIθεται ἡ του λακεῖν. - Λυσέας Ἀριστοφανης καὶ Ἀντιφων contaminatae sunt duae laesὸt duae si dirimantur: 'Απόλεμιος τίθεται ἐπὶ του

Eadem chorda oberratum est pag. 433. 28: Απορρυῆς - φνωτει, πορρύπτει Sed accidit, quod vocabula, quae serrai sunt, locum inter se mutarunt. Ita enim scriptum erat:

157쪽

6raviores turbae nasci solent, si in poetarum describendis camminibus non solum singula vocabula sed integres versus praepostero ordine librarii disponebant. Cuius rei luculentum testimonium Theogonia est Resiodea post varias variorum virorum vere doctissimorum curas nondum in integrum restituta. Est locus in Hasioni Seuis erotii. cui sanando complures viri docti se accinxerunt quorum vero coniecturis aliquatenus quidem correctus, nec tamen omnino sanatus est et expeditus Poematis illius o. 201-206 ita vulgo eduntur: si ἀθανάτων ρὸς χορός ἐν δ αρα μέσσψI-ρόεν κιθάριζε Διὸς καὶ Λητους υἱός χρυσειν φόρμιγγι θεῶ ν εδο αγνὸς ολυμπος ἐν δ' ἀγορὴ , περὶ δ' ὀλβος ἀπείριτος ἐστεφάνωτο ἀοανάτων ἐν ἀγωνι θεαὶ δ' ἐξήρχον ἀοιδῆς

Μουσαι Πιερως, λιγ μελ ovium εἰκυῖαι. Longa mihi opus esset narratione, si omnia enumerare susciperem Ofitae manum revocandi facta conamina consulat, inius interest, G6TILINGI Commentarium. Eas tantum recenasebo, quae aut a me sunt receptae aut viam mihi monstravearunt ad id, quod verum mihi esse videtur. Itenim . Eimsius in versu 203 pro γνός commendavit αγνυτ, dum HERMANNus, ad Orphiea, p. 815. v. 204 post 20 traiici iussit. At mihi parcam enim verbis sersus ita videntur esse disponendi: 'Εν ν ην θανατων ρος χορὸς ἐν δ αρα μέσσφἱμερόεν κιθαριζε Διος καὶ Λητους υἱὸς

χρυσεἰ φόρμιγγι Θεαὶ δ' ἐειρχον ἀοιδῆς

Μουσαι Πιεροες, λιγυ μελπομένης εIκυῖαι ἀθανατων ἐν γωνι ' θεῶν Ἀδος αγνυτ' Ολυμπος

ἐν δ αγορή, περὶ ολβος ἀπεψιτος ἐστεφανωτο. Ad Ηκ1ηsi emendationem G6TTLI'cius conferre iubet eiusdemearminis Hesiode versus 2 9 et 347. Eodem vitio laborare t

eum Tun an in Idyllio XXII indicavit mihi vir amicissimus

L. V. ManiDT. duntur enim v. 148 150 hunc in modum i rμεῖς δ' οὐ κατα κόσμον ἐπ' ἀλλοτριοι λεχεεσο ιν Βουσἰ καὶ μιόνοισι καὶ ἀλλοτρlοις τεμεσπιν, Ανδρα παρετρέψασθε, γαμιον δ' ἐκλήψατε δωροις. Quos ille ita censet esse ordinandos: Tμεῖς δ' οὐ κατα κόσμον πυλλοτρέοις

158쪽

EMENDATIONE IN GRAMMATICIS GRAE IS.

Λνδρα παρετρέψασθε, γάμον δ' ἐκλέψατε δώροις,

Βουσὶ καὶ κ μειόνοισι, καὶ ἀλλοτρέοις κτεάτεσσιν.

Subit mirari, librarium in hisce adeo hebetem dixerim an adigligentem, in consimili vitiorum gentre, in recte scilicet di tinguendis et dirimendis vocabulis et sententiis vix aliquid nota dignum commisisse. Cuiusmodi mendis noetius quam di maxime scatet. me quibus, quum libere liceat in hoe annot tionum genere huc atque illuc exspatiari, pauculas quasdam selectas dabo mendatas. Psor pag. 37. 22 Κατακα χρώσαι ἐκ V ψοφῆσαν ποιησαν απὸ των φρυγομενων κριθῶν. Leg. ψοφῆσαι ποιῆσαι Vid supra). Pag. 216 10 καὶ αυτὸν δ τὸν Ἀ-λλω leg. Απόλλωνα παρ' ἐνίοις λέσχην δρειον

ἐπικαλεῖσθM. Leg. λεσχηνόρειον Pag. 408 24 Πεμπτά πέντε καὶ kMI καὶ Ιωνες καὶ ἈττικοI. Leg. πιμπ a πέντε κτέ Pag. 535. 15 Μη πως, ω Σωκρατες, πρὶ αὐτὸ καυμι

γετο. Leg. εἴ τις I . Quantas haec librariorum socordia iudibas possit dare, nemo est qui mecum sentiat sed habet eadeae idoneam haud raro excusationem, nam difficile vel nostrae aetatis philologis fuerit cogitantibus e scriptura antiquorum librorum minutissima sigiarumque et compendiorum multitudine obsita genuina scriptoris verba eruere. omnium instar Staselium Romerieum asseram, in quo bis hoc unum idemque vitiuae ViLLOIsom fuisse commissum, nova Codicum Venetorum a Vim palaeographiae peritissim omnesque, quibus irretiri solemus, librariorum laqueos penitus pernoscente, instituta collatio demonstrabit. In maiore Seholio ad Ηοκ Iliad. B. 12 haeeee exstant Πλατων δὲ λαιρων ἡ μανIαν leg τας μανως δεIκνυσι τε τας γαθάς τε και εἱας αἴτινές Di φυγὴν δὲ Διονυσου ux'Iδομενευς κατέγνωκε τοῖς δὲ λεγομένοις καὶ κεκρατηκόσιοι θοις 'Ο ρος κρIνων αὐτους εἰ χρη in κατα καιρον τοῖς ἔρωσιν

ἀνατέθεικε - δε κατα τὴν Λυκουργων οἰκεῖον ἔν εἰδέναι τῶ Διομηδει. ωεύς γαρ ὁ παππος αυτον leg. μου ὁ ο κτρος λεγεται - Διονυσον γενέσθαι. Iον ν ουν ἰκότως τα κατα , Διόνυσον. At in codice exaratum erat, scitis oculis legendum, ου ὁ Διομε ης pro οὐκ '1δομενευς et οἶδεν ουν pro οἷον δ'

159쪽

ουν. Nolo cumulare exempla, quae scriptorum Graeeorum dilis gens lectio unicuique nullo negotio suggeret. Addo nonnullos loeos, qui recens lecti ob animum obversantur onmes leviter eorruptos, sed vitio, quod ex hoc eodem sonte haud dubie pro-ssuxit. Apud Luci u. I . Trag. 21 Momus acerbis conviciis Iovem vellicans: πικρινα μοι inquit, μετ' αληθεεις. εἴ ποτέ σοι ullia εσεν ἐς τοσουτο τῶν ἐν τῆ γῆ. ἡ ἐξετασαι, τIνες αὐτωu οἱ φαυλοι δει τινες ο χρηστο εἰσιν. Scripserat, credo, scIA-ηds, καὶ Iνες. Apud eundem, Tim. 4i, Timon ligonem, quem thesauri effodiendi gratia in terram est immissurus, hisce adloquitur: Αγε, ω ἱκελλα, νυν μοι ἐπυρωσον σεαυτὴν μηκα καμν ἐκ του βάθους το θησαυρὸν ἐς τοὐμφανες προκαλου- φνη. At reponendum est καὶ μὰ καμης. gwDorus, VII. li, Igaxgu inducit exponentem, cur spreto Artabani consilio expeditionem in Graeciam sit suscepturus. Ab initio Artabani consilium non nauci se habuisse eonfitetur, μετα μέντοι οὐ πολλώχρινον μιετεγνων. ἔγνων ν ταυτα μοι ποιητέα ἐόντα, ταάMιήκαο τετραμμένε γαρ δὴ καὶ ωτεγνωκότι ἐπιφοιτέων ὀνειρον φωτα τα μοι οὐδαμῶς συνεπαινέον ποιέειν με ταυτα. Nullibi. si hunc locum exceperis, apud HERODOTUM uerbi συνεπαινέω Ves-iigium apparet, sed constanter adiectivo συνέπαινος utitur, addit verbo substantivo δεαι vel γ νομαι. s. v. c. III. 119. V. 20. V. 51. V. 32. Itaque hoc quoque loco censendus est seiunctim συ νέπαινον ἐὸν scripsisse, quae librarius in unum voeabulum iussit obire. Idem Estonoetus V. 30 scripsisse creditur: Απικάμενοι δὲ οἱ ἀξιοι ἐς Μέλητον ἐδέοντο του Aριο πα-

γιρεω, εἴ κως αὐτοῖσι παράσχοι δυναμέν τινα καὶ κατέλθοιεν ἐς την εο υτῶν. Quod ita correxerim δυναμιν, α κατέλθοιεν.

emini, dum haec scribo, loci ΑκsciliNEce ciesiphontea S 245246, eui medicam manum adhibuit Vir Doct. D. Buam in xiseellaneis Philologis, quae superiore anno prodierunt, pag. 2, nec tamen ita, ut omne putandus sit punctum tulisse. Ita enim

ma vocabula labem contraxisse autumat pro quibus legendum esse illi videtur: τ αποκρινεῖσθε. Sed ipsum si bene novi libenter inventum suum esse derelicturum scio prae IascUIGII emendatione I καὶ ἐρει τε, quae et a palaeographie ratione

160쪽

RugNDATIONAS IN GRAMMATIGIS GRAECIS.

mmendatur et locutionem restaurat vere Atticam. Quam libet eadem opera revocare apud LucIANuM. Atiliorum e gnavi simis imitatoribus in Iove Tragoedo 1 , cuius capitis maiorem describam partem, ut alia quaedam simul vitia tollam Iupiter in Deorum concione verba facit de acri certamine, quod ambdem Epicureum inier et Timoclem Stoicum ortum erat. Ipse Beorum honos agebatur, iamque in eo fuisse narrat Timocleae, immortalium patronum, ut victus de arena cederet. Συνεὶς vἐγὼ pergit, τὸ κινδυνευόμιενον την νυκτα immo υκτα ἐκέλευσα περιχυθεῖσαν τὴν ξυνουσέα λαλυσαι. Ἀπῆλιον ουν ἐς τὴν υστεραέαν ξυνθέμενοι ἐς τέλος ἐπεξελιυσεσθαι leg. ἐπεξιένα - τὸ σκέμμα καγὼ παρομαρτων τοῖς πολλοῖς ἐπηκουον μεταυ ἀπιόντων οἴκαδε παρ' αὐτους ἐπαινουντων τα του δεκοος καὶ ἡ παρὰ πολ αἱρουμένων τα ἐκεIνου. Ησαν δε καὶ οἱ ἡ ἀξιουντες προκατεγνωκέναι --αvτIων ἀλλὰ περιμένειν ε τι καὶ

μοκλῆ ς αυριον ἐρεῖ. Mihi quidem vix dubium est, ει a recentiore manu illatum atque olim lectum fuisse: τ καὶ ὁ Τιμώκλῆς αυριον ἐρεῖ. ΠciΑm facta mentione, eum de manibus aha deponam, nisi locis aliquot recensitis ad quos sanandos eoden artifici videtur esse utendum, quo Allaenim locus ad pristinaci formam docta Biascuisti opera est revocatus. In Isaromenino non singula verba, sed capita male distincta sunt in hisce, quae dabo, sicut vulgo edita leguntur 1 Ἀλλ' αὐτον γε ποικα καὶ πολυεοεῖ τῆ θεα φ πάντα ia γελοῖα δήπουθεν ην τα γιγνόμενα. 18. μαλαστα δε ἐπ' ἐκεένοις ἐπιμι μοι γελαν κτλ At novum caput a verbis Ἀλλ' ἐν incipiendum ab que levissima tantum post γιγνόμενα interpunctione est uten. dum. In eiusdem dialogi cap. 25Mcammenippus Iovi narrat, quomodo et post quos casus et rerum discrimina in coelum fuerit pervectus. ειλασας δ' ουν ο ευς καὶ μω is ἐπανέις των ὀφρυ-- τ α λέγοις, φησὶ, Ωτου πέρι καὶ Σφιαλτου, που Μένιππος μιλι σεν ἐς τὸν οὐρανὸν ἐπανελθῶν Ineptum esse λέγοις facile vineam. Quantocius revocandum λέγοι τις In Vilar fluet Chrysippus emtori exponit, quibus artibus glorietur hi prae ceteris excellat in his τὸν ἀοίδιμον συλλογισμήν restri. Cuius hoc producit exemplum: ουτο scit. τὸ πααον ἄν πως κροκόδειλος αρπαση ramis τοῖ ποταμου πλαζόμενον ευρῶν via σοι ποδώσειν πισχνῆται αὐτὸ ἡ ελμ ταληθες ο τι δέδοκτα