Mnemosyne

203쪽

Quanta exspectatione omnium, quibus antiquitatis studia cordi sunt, excepta suerit prima Iliadi rhapsodia, quae ante hos

quattuor annos prodiit cura doctissimi viri I. M. AN GEset, non altinet dicere. Mihi certe, libello nondum allato, pergratum et utilissimum opus fecisse videbatur, nec postea spes prorsus sesellic nam annotationes, diligenter sane conscriptae sunt bonae ringis plenissimae, etsi haud negaverim scriptorem deliciis suis, igamma eolicum dico, interdum paullo nimium iribuisse Neque tamen probare potui id quod disputat in prae- satione, in qua mirifice vituperat et contemnit totum illud studium, quod veteres Grammatici Alexandrini posuerunt in Bougno emendando et interpretando. Verba eius haec sunt: , Si is, qui criticam artem rite exercere velit, hoc sibi maxima, propositin habere debet, ut poetae vel scriptoris verba eia reddantur formae, qua ex ipsius auctoris ore aut calamo sint prosecta perperam omnino atque plane perverse egisse dicendi, sunt Alexandrini critici, utpote qui hoc magis spectarint, ut, antiqua illa carmina ad suorum aequalium potius, quoad id seri posset, loquendi scribendique normam redigerent, quam aut genuinam illam et aseam servarent Armam et scripturam, aut obscuratam revocarent. At hoc ne in Latinis quidem litteris fieri potest, ut antiquissimi quique scriptores typis excudantur eodem habitu, quo ipsi olim inter aequales prodierunt. Cuiusmodi hoc sit in PLAueto ostendit RITscHELius. Plautini verisus pristino scribendi genere et asea illa sermonis forma induti, qua ille paucos quosdam expressit, ut ostenderet inanem

204쪽

operam consumi, si quis horridam illam ac sere barbaram antiquitatem referre imitando vellet tot habent nova et nostris hominibus incognita vix ut intelligantur neque etiamsi intelligerentur, sic describendi forent, cum totum illud negotium tam dubium est et inplerisque adeo incertum, ut magna ex parte a singulorum arbitrio pendeat. Quodsi res sic se habet in LΑΠTo, cuius orthographiam quodammodo cognoscere possumus ex inscriptionibus ali. quammultis, quae aetatem tulerunt, quid censebimus de Ηο- tigno, qui sere trecentis annis ante vixit, quam exsculpta est antiquissima Graeca inseriptio quam habemus, cuius carmina aliquot saeculis post mortem primum litteris consignata sunt cuiusque sermo tam procul remotus est ab Atheniensium consuetudine, ut alia quadam lingua loqui videatur, quam Graeci ipsi, qui post vixerunt, multo studio ei labora diseebant, eum PLAuetus vel iis Romanis, qui litteras non attigissent numquam non intellectus suit. Quis porro probaret uncialium litteraruae

perpetuum usum, vocabula non divisa, omissos aecentus, galeius ipsius ausa inventi sunt proscriptas duas voeales littoras, plures etiam consonantes, ut celera taceam omnia te ab ministrata, ut vel doctissimo cuique in singulis versibus proclivis error esset neque euiquam iucunda simul et fructuosa lecti posset esse. Tam utile hoe foret ac si quis, agrasis amore istius remotae antiquitatis, totum oullas aeri aut i

pidi incidendum curaret. Neque prosecto tale quid cogita ii doctissimus Editor nam ipse a recepta consuetudine ne latis quidem unguem discessu, praeterquam quod, ubi ei visum est, introduxit digamma, quam haud inopte lavem vocat Homericae linguae. Quae quum ita sint, minus intelligitur, quo spei te illa Alexandrinorum vituperatio, a quibus permulta accepit et qui non culpandi sunt quod nusquam inaudierant de usu litterae iam diu intermortuae ac sepultae. Quin Editor longisis etiam progreditur quam isti ipsi Alexandrini, quos eulpat, quoi

non improbo sed quod argumento est, eum recentis In venit amore, ut opinor, incautius pronuntiasse de ARIsTARcΗ ceterisque Alexandrinae hibliotheeae praesectis, quorum exantiati labores nobis undamento sunt et posteris quoque erunt omnis operis, quod ponitur in Homericis carminibus explicandis

quod autem dixi ditorem paullo etiam magis deflectere a

205쪽

ialiqua Graecorum scriptura quam ipsos Alexandrinos, id exem. ' quodam eonfirmandum est. In Iliade, A. II legitur sie:

si μέν μοι πρόφρων ἔπεσιν και χερσὶ, ἀρκειν. Ad hunc locum adnotatum est in codice Veneto: ἡμέν μοι υῖται ἀντι του ἡμήν, ἄπερ ἐςὶ ὁρκικὸ, πυρημα, περ ὁ ποιητὴς

, λα του ε προφέρεται. Agnoscis Grammaticum, ipsum M-- ωiAN opinor, antiqui moris tenacissimum et revera in nostris editionibus, ubi per metrum licet, particula plerumque sic scribi solet. Conseramus nunc novissimum Editorem. Praesert, μην et addit . Vulgo si μέν Ita tamen scribendum esse iam indit densius de Stilo Hom. p. 233. Mendum e scriptura an- , laeuelide ortum. Eodem modo mutandus Il. 14 275 si D,ἐμοὶ δωσειν, ubi leg. ἡ μήν μοι et Tantum abest ut ho improbem, ut mallem eum longius etiam progressiti perfecisse gilae inchoata reliquit Sed nihil obstat quo minus indicem, quae mihi de hac quaestione videantur.

Non quaeram nunc utrum μέν et δέ revera e μήν et δή correptae sint, quae nonnullorum est suspicio, sed primum lamdalio locos quosdam unde appareat Scholiastam errare et Ho-xgad saepissime producta particula usum esse. 570. ἡ μαν-- αγορ νικινῆς, γέρον, Ιας Αχαιῶν. 512 οὐ μὰν οὐδ' Αχιλευς, Θέτιδος παῖς ἡὐκόμοιο.Η 45s: ἄγρει μαν, τ λ αυτε καρηκομόωντες ΑχαιοI. 375 ςαι μὰν ἔτ' a αυτε ἱλην Γλαυκώπιδα εἴπη.

512 μὴ μαν ἀσπουδί γε νεων ἐπιβαῖεν ἔκηλοι. Μ 318 οὐ μαν κληεῖς Λυκιην κατα κοιρανέουσιν.

206쪽

441 ἄλλ' οὐ μαν οὐδ' ς ἄτερ ορκου δενυεθλον. 344 φαοι, οὐ μαν μιι απὸ σκοπου οὐδ' aπὸ διεις. Exscripsi hos locos omnes ut appareret, unico loco exeeplo, ante vocalem semper legi μαν, non μει. Non multum auleo huic rei tribuo quia interdum sic quoque legitur ante eopsse nantem, . . E. 8s et idem factum est, E 63 εγρει μαν οἱ ἔπορσον Αθηνα- ἀγελεω, sed hoc ignoratione credo Aeolicae litterae nam, ubi per ditrum licitum est, plerumque servata est correpta larma Rihil igitur iuvabit inquirere utrum μάν an . , scribendum sit Betantummodo observari potest ante consonantem plerumqM qi

μέν si vocalis producitur id quod in nostris editionibus hsit legitur ν.

Manent tamen complures loel eorrupti conser verbi ausa 448 ἄλλ' οὐ μιαν μῶν γε καὶ αρμασι Di λέοισιν Ἐκτωρ Πριαμίδης ἐποχμεται. eum Κ 330 la νυν Ζευς αὐτὸς ἐν δουπος πουσι ' N, μὴ sia τοῖς ἴπποισιν ἀνὴρ ἐπαμετα αλλος,

et vix dubitare poteris de corruptela. Et si in iureiaranio magnopere improbo

Sanandi quoque ii loci videntur, ubi legitur καὶ Mν, . : 26s καὶ an το- ἐγὼ μεθομIλεον ἐκ Πυλου ἐλω,1 49s καὶ -ὲν τούς θυέεσσι καὶ εὐχωλης ἀγαν 1m. 632 νηλής - καὶ μέν si τε κασιγνήτοιο φονM s 4884 καὶ μέν που κεῖνον περιναιέται ἀμψὶς ἐόντες. Fide modo: 45 καὶ μὴν οἱ τότε γ' εἰς ἀγορὴν - ουνεκ' Ἀχιλλε - 410 M. γαρ ἐξερέω καὶ μὴν τετελισμένον-αι. 582 καὶ μην Τανταλον εἰσεπον, καλέ Ἀλγε Locutiora μή periit locis sequentibus: 252 I πέπον, ἡ μὲ, τοιγε πατὴρ ἐπετέλλιτ in1Mὰ Λ 65 ῶ πέπον, λικὲ σο ε ΜενοΘιος ἴδ' ἐπέτελλεν.s 416 si μέν μιν περὶ μα ου ἐτάροιο ψέλοιο. 65 ἡ κέν ' ἐνδυκέως ἀπεπέμωμεν εφρ' φisolo.

207쪽

197 16o: ἡ μέν τοι τάδε πάντα τελευται, ἡ αγορεύω. 167 ἀ- ἔκ τοι ἐρέω si μιν ω-γε δώσεις. 235 si is πολλα γ' αὐτὸ, ἐθημαντο γυναῖκες. praeter locos iam laudatos conferri possunt cum alii permul- li, tum A. 502, . si , . 393 I. 57, ymn. in Apoll. I. serum de tota hac quaestione caute pronunciandum esse, quis reget eum videat vel in iureiurando legi:

274 μὰ a bis μήτ' αὐτὸς artemομιαι Βιος εἶναι. 60 ναὶ κα τόδε κρανέῖνον κόντιον, si is ἐγώ τε κτΦ. Et omnino seriores Epici vocabula permiscere videntur, cum AN NIus, haud immemor, credo, loci quem supra indicavi, A. 7, sic scribere potuerit in monauιiei IL 15: λοιβαῖς εὐαγέεσσιν ἐπώμοσαν o D αραειν ἀλλμοισιν ἐσαιὲ ὁμοφροσυνησι νόοιο. Tum et illud animadvertendum est, quod sane haud obscurum est, usum particulae μέν multum distare ab ratione qua ponitur apud Atticos. interdum enim absolute ponitur, ut in his: 216 χρ ι is σφαῖτερον, θεα, πος εἰρύσσασθαι. Η 's: νδρὸς μὲν τόδε μα πάλαι κατατεθνηῶτος. Ac ne quis sorte de corruptela cogitet, apponam alios: i54 οὐ γαρ πώποτυμα βους ἔλασαν, οὐδὲ ais ιππους. 374 οὐδέ τέ οἱ βουλας συμψρώσομαι, ουδὲ ais ἔργον. v 794 ais ἄγων ' ἐπεὶ οὐ μὲ, ἐπέτρεπε γήρα λυγρον. 813: Iμα μάλα κελαρυζε νόος γε μὲ ἔμμος ν. 311 τῶν δ' Arare M ἔασιν μάρτεροι, οὐδὲ μὲν αὐτοι.

264 τῆκε πισιν γοόωσα νεμεσσωμα γε, οὐδέν.

observa porro semel iterumque particulam μέν opponi quidem de more particulis αταρ, αλλα, licet in altera sententiae parte, sed alteram ab altera intervallo interdum satis longo, parenthesi interposita, separari. s. E. 19 et 201 X. 233 et

231, 239 et 243, 1. 4 et 57, 763 et 767, . 222 et 224, 44 et 52, . 423 et 427 ξ. 28 et 285, alibi. Praeterea semper dicendum est ἡ . . , οὐ μὲ δή νυν μὲν καὶ μὲν si cet ion ais, quocirca magnopere miror id

208쪽

quod eius generis unum me legere memini, P. 38:' δι μιὰν ὀλίγον γε Μενοιτιάδαο θανὀντος. Sed quia orthographiam attigimus, subiungam pauca de re

ab ea quam tractavimus non multuni diversa. pius in prae futions pag. LXX ridens eorum insaniam, qui consonantes prolubitu aut simplices aut duplicatas scribunt, ut metrum sellitelsibi constet, iocatur et fingit eiusmodi versum: 'Επτειδ vrβη ἐκκηβολλου Απόλο-ς. Mihi quidem, ut verum latear, sci. nia ista cuiusmodi sunt ελλαβε, ππως, ττι et non plaeeyl. Immo absurdum est quia sic neque constanter scribitur aegae scribi potest, neque si posset, admodum utile esset. Qua re lem omnes istiusmodi quisquilias, quae metri scilicet u ciendi causa inventae sunt, nondum introductas fuisse se longorum annorum praescriptione sedem suam tuentur et prae stat quieta non movere, ut ait ille modo ne malum talisisset pat Paullo autem aliter res sese habet, quum constat veteres ipsos nostram rationem improbasse non potest quidem hoc a universum commode demonstrari, sed in aecentibus, quae si terdum perperam ponuntur, non dubia res est. Primum pro vocabo ad LuciLi fragment una quod servatum est a Scitas, u0rthogr. p. 2255. primum est, hinc incipiam, et quae nomina ab hocsus: A primum longa et brevi syllaba nos tamen unum Hoc faciemus, et uno eodem, ut diximu' pacto Scribemus pucem, placide, Ianum, aridum, oetum. Αρες 'Αρες, Graeci ut faciunt.

Scio quidem hoc scriptum esse contra eos, qui apud basish longas vocales duplicabant et intelligo mihi obiectum iri uti LIUM non curare accentum. Asseram itaque testimonium grὸ vioris ponderis. illimus Iliadis liber incipit sic: Λυτο ν ἄγων, λαοὶ δὲ θοὰς ἐπὶ νῆας κατοι. Vides non scribi υτ et animadverte statim scholion, usi satis patet antiquitus quoque sic scriptum fuisse ui nullo si eimus omnes. Sed producam diserium testimonium bestis X. 37s: ἐπιίει τόνδ' ανδρα θεοὶ δαμάσασθαι ἔδωκαν. . Ad hunc locum in Soholiis minoribus, quae confirmantur ii, quae uberius dicta sunt in codice Veneto, legitur: με-

209쪽

is καὶ ἀκεφάλοις χρῆται ὁ ποιητής, με οὐ γε προπερισπῶν τὸ,φα καHγνητε ' Et sic rectissime legitur L. 359: Φέλε κασωροτε, κόμισαι τι - δὸς δέ μοι ἴππους. Quid enim prodest πιλε seribere, cum in laudato vorsu Amraim, improbatur et n. lo Hμον ωφιν vix cuiquam placebit. Neque hoc per se commendandum est, nisi quis sorte Hymn. XXIV. 1 φέλωνταο λο - οἱ ἀπὸ τιματος ρέει αὐδή, qui versus quoque legitur Rrion. Asog. 7, εἱλωνται sive adeo plλλων-- amplecti velit aut apud Oullam magnopere delectetur in sorma ἐμαατο, . 61. Quodsi autem ut hoc utar, em ingranum et Rigetopa a M. 26 in notissimo loco non ετωχές probabimus, sed συνεα- , quae causa excogitari potest hi in Batrachomyo mehi us 271 potior videatur lectio : ἐν- ναθει βα ἀ- βλιμεώνων.

Legamus itaque in posterum id quod nunc quoque editur Λύτο et Φιλε quia legimus quoque ἐπιι- in hexametri initio ei similia. Sed in unico vocabulo hoc praeceptum, quod sana

ratio Euadet, auctoritas confirmat, violatur. Quis nescit Mi-sservae verba E. I, Αρες, Αρες βροτολοιγέ, μιαιφονε, τειχωοτλῆτα.1atiquitus adnoistum fuit 'Isων το δεύτερον ὀξύνει ν ἡ ἀντὶ - βλαπτικι ' οὐδέποτε γὰρ κλητι- να πλασιαεται παρα τῶ Mn1τῆ οὐκ ουτως δὲ ἔχει ἡ παρεδο τις Neque nos aurem ram bimus Ixiosis doctrinas sed locum laudavi ut appareret ix raetermitti potuisse, si hoc loco 'Αρες lectum fuisset sotiua ac in talibus mos tulisset. Sed et hic 'Αρες bis eodem modo exarandum est quo semper solemus et eadem opera o rigamus Hymn. in sari. 1 'Αρες, περ νιτα, βρισἀρματε κρυοπιπμα, eiragmon. Setu. 446 'Αρες, ἔπισχε φώνος κρατερώ καὶ ΠρωAt sunt haec minutiora, dixerit quispiam. Non intercedo, sed -ρολογι- crimen tamen potissimum cadit in eos, qui nimis anxii de metro, omnes has ineptias invexerunt. Ne tamen ipse sulpae assinis esse videar, transibo ad cetera, quae dicenda habeo.

Initio secundi libri Iliadis sexto versu legitur P δέ οἱ κατα θυμὸν ρω φαίνετο βουλη

210쪽

200 ERRA. et duodecim versibus post: βῆναν ἐπ' 'ΑτρHδην 'Αγαμέμνονα τὸ δ' ἐκ - .cum utrumque vix rectum possit esse, quaeritur quae lectio videatur potior. Statim animadvertendum est B. 8s βοτρυδὸ, δν πέτονται ἐπ' ανθεσιν ειαρινοσιν , ad quem locum Seholiasιes annotavit: τι ἀντὶ του ἐπ-θη

ἐπὶ τούς Κρῆτας. Et sic soletinougnus cs: A. 382 Ἀ κε δ' ἐπ' 'Αργεlam κακὸν βέλος δε δέ νυ λαο Δ. 2 5 ηλθε δ' ἐπ' Nάντεσσι κιὼν ανα ουλαμὸν ἀνδρων. E. 240 ἐμμεμαωτ' ἐπὶ υtia ἔχον κέας -ους. Λ. 29, σεύν ἐπ'Ἀγροτέρφ συ καπρών ἡ λέοντα P. 574 βῆ δ' - Πατρόκλον - ακόντισε δουρὶ φαεινον. Verum si quis amieum consulere vult aut eum de quapiam recertiorem sacere, ἔρχεται ἐπ αὐτόν. Sie Agamemnon in sμlonia, . 18, cogitat ἐςορ' ἔπι πρῶτον νηλήιον λοιμεν ἀὐμ. Uterque, adscito Ulysse, vs. 150 βὰν δ' ἐπ Tυtiam Διομφω. Neptunus, N. 1 Graecis auxilium laturus ευκρον ἔπι μιν καὶ Λεῖτον λθε κεMύων. merum Nestor, . 24, optimum Ddicat βῆναι ἐπ' 'Mρελιν. In dyssea, . 14s, Calypso acet ii nuntium a Iove de reditu lyssis, ἡ δ' ἐπ' 'ολιο α α μεγοι. τορα πότνία υις ώ, morum autem nihil inest locis supra laudatis coniicio situ B. 18 quoque legendum esse: β οβρ' ἐπ' Ἀτρεον Αγαμέμνονι. Nullum novi locum qui repugnat, nam significatio utriusque loci, quem e quarta rhapsodia notayi,

non est ea quae videtur Verte venit ad eum locum, ut Aiaces, Cretenses stationem habebant.

Minutum est quod displicet in Menelai verbis, T. 10s: αυὶ Ἀπλοτέρων ανδρῶν φρένες ὐρέθοντα ου γέρων μετενσιν, αμα πρόσσω καὶ - τω

λευσσει.

Non ignor quam saepe tum Priamus tum Nestor, alii quoque interdum, cum articulo demonstratis dicantur ο γέρων, aut a genitivo τοῖο γέροντος, s. si tanti est, . 390 et 393 vel . 381 λθ ο γέρων Δολίος, συν δ' lala τῶ γέροντος, sed unico quoad scio loco excepto, δ. 10, semper, ut aequussi est, sic nominantur praesentes laudato loco autem Menelails iubes 4rcessere Priam una. Praeterea subit mirari cur esse

라틴어 텍스트