Mnemosyne

303쪽

ses ipsIT . . OBE T. Conιinuanιvr e pus 280). Est operae pretium in Grammatieorum Doris animadvertere, quae pars antiqui sermonis vulgo non intelligeretur amplius et quae vocabula in quorum locum subierint. Miraberis quam

multa vulgus hominum doceri debuerit, quae nunc nemini ob- edra esse possunt, qui vel medioeriter τα τῶν παλαιων cognoverit. 8aepe proderit e magistrorum scriptis veterem linguam et viliosam sequiorum συνηθειαν composuisse, ut ratio constet quemadmodum dicendi vitium irrepere potuerit et veram scripturam expellere, quam constans omnium usus requirat. Exemplum Aeschines suppeditabit, apud quem aequo animo omnes legunt in Ctesiphonte S 45 es δε ανηγορεύοντο ἐνωπιον ἁπάντων τοὐν Ελλη-ν, quamquam nemo admonitus dubitare poterit, quinissaeιον ab Attici sermonis usu prorsus abhorreat et ἐναν in sit rescribendum, quo omnes in ea re utuntur constantissime, et heso hines ipse passim Inspice nunc Hesychium v. 'Eναντίον:bίαιον, et senties qui acium sit ut proba scriptura periret. usquam alibi idem malum plus attulit detrimenti, quam in iis locis Herodoti III 57. πολλα ἡ ἀγαλματι κατεγέλασε III. 8. οὐ γαρ a ιροῖσί τε κοί νομοeuiori ἐπαδενου καταγελαν. III.

155. δεινόν τι ποιευμενος 'Ασσυρίους Πέρσησι καταγελαν. IV. s. Ivlaei καταγελατε, ω Σκυθαι, τι βακχευομεν, et VII. s. Ιωνας

ὐκ ἀσεις καταγελασαι 1μν Nihil enim erit quod eri non Ossit, si καταγελαν recte dativum poterit habere. Suapte naura quidquid sic compositum est genitivum postulat καταφρο- Πν, κατηγορεῖν, καταψευδομαι, καταμαρτυρεῖν, καταβοαν τινός am necessarium est disere atque ἐγγελαν τιν vel συγγελανιν , et non minus est absurdum καταγελῶν τιν velle dicere at,

304쪽

que εγγελα τινός. Sunt qui putent caeteros omnes demoth loqui solere, Herodoto placuisse illo uti, et omnino multos iugi.ta singularia habere, quae miranda potius quam convellellii esse. Qui ita existimant nae illi non intelligunt quae sit xii et ingenium humolli sermonis, qui non caeco impetu lege sole ius temere vagatur sed certas naturae leges sequitur, aibas omnes ultro obtemperant praeter unum et alterum, quos ἐν mentia quaedam et taeογλω agit transversos et ne hirigite Omnia novare audent, sed ita aegrotant ut sana pars orporis vim morbi sustineat, et in plerisque naturam sequuntur Lippaucis quibusdam mirifice ineptire possint. Herodotus alea lingua utitur qua olim Iones fuerant usi complura de sta at didit venuste et ornate dicta sed sic ut non absurde ditati leges et normam desereret. Non nesciebat, opinor, Mπaria νός dici oportere et ipse ita dixit V. 68. πλεχον κατε--των ΣικυωνIων. Quid igitur ' Corrupti testes ἀτου κατα- ται Non dixit umquam . ἀγαλ κατεγαασε neque si quam huiusmodi. Hesychius orat opem: 'Eγχασκειν - γελαν, inquit, et 'Eγκανεῖν καταχασμῶσθαι nam et illaeo uster est emendati pro ἐγκαλῶ, quod nauci nocesi Antiquum verbum et aere saepius apud Aristophanem in ea ponitur ἐγκασκω, quod recentioribus Graecis iam ignotussi aliut vitiosam formam χαύνω, γααIνοι, ex Armis antiquis ἐγχων nati et essinxerint, non minus inepte ac si ἀτοιο λοἀποθανο υμαι et ἀπέθανον formare voluissent. Suspicor auiis Herodotum scripsisse ΙΙΙ. 155 δεινόν τι ποιεύμενος Απν Πέρσησι ἐγχάσκειν et VII. s. tarie οὐκ ἐάυι ἐγχανε ηιών, et sic in caeteris locis aut ἐνέκανε, Θ -- ei is κω olim seripia suisse, quibus corrector male sedulus omat, i substituerit vocabulum vulgo usitatum. Potu in nonnullis ,rnm erodotus ἐγγελῶν ponere, quod apud Tragicos iam suri καταγελα legitur, sed καταγελαν is dicere omnia mpotuit. Reeentiores Graeculi verbum ἐπιγελαν, quod veteri, ios arridere, negligenter solent ponere pro καταγελαν, de re alius dabitur dicendi locus.

305쪽

Menandri testimonium, quo utitur Scholiasta Apollonii Rhod. II. 121, egregie saei ad Xenophontis locum veteri mendo liberandum τὸ ὁμου, inquit. κα ἐπὶ του ἐγγυς οἱ Αθυο οι εἰώ. ασι χρωθαι Μένανδρος ' ὀμου δὲ τ εικτειν παρεγένεθ' ἡ κορη. eodem sensu Menander dixerat Dis ν μου τὸ χρῆμα in Schol. Aristoph. Thesm. 372 et apud Harpo at. v. μου Μένανδρος.

-τειν μου ut Numnam a. quasso, pariuriι in Adolphis III. 4 42. in sumsit Dion Halio. I. 78. καὶ γαρ μου τι τω τ&- σειν σὸν κουρην εἶναι. Multa de ὁμου congessit doctus interpres Platonis ad Phaedon p. 72. A, et multi alii Grammatici veteres do eadem re annotarunt, omnes tamen exiliter et nemo satis diligenter composuit omnia, quae inter se apta et nexa sunt etsi optime intelliguntur si ea cognatio apparet. Docent veteres magistri μου poni pro ἐγγύς, pro ἐν ταὐτψ esse κν-mis, habere δύναμιν συλλεκτιλεν et apponunt ad singula loco Veterum. Mindo ὁμιονε quo sensu dicatur docent alii, alii quid sit ὀμόθον. coniungi haec omnia debent et om poni ut usus et ratio antiqua linguae accurate cognosci possit. origo omnium est pris- eum ὁμὸς quod o αὐτός significabat, ut olim αμός significabat εἷς, unde εἷς γέ τις babet adverbium αι-σγέπως, id est ἐξ ὀιγέ του τρόπου aut ἐν γ τω τρόπω quae et ipsa in usu sunt. 'oμους pro ο αὐτός saepe legitur apud Homerum ὀμὰς θρόος,ομὸν Hσα, μη τιμή, μι- δὸς ὀςια vatis μὰ σορὸς ἀμφικαλυπτοι, Iovi et Neptuno erat ὀμὸν γένος Iliad. N. 354. id est fratres urant, ἀλλα ab πρμερος γεγόνει. Hinc fratres dicebantur ὁμό- ων γεγονέναι, ὁμόθεν Βαι, quod plane idem est atque ἐκ τῶν αὐτῶν γεγονέναι, et omnino ὀφιόθεν nihil aliud est quam ἐκ ταὐ-ro sive γένους sive τόπον eodem modo ὁμόσε ubique significatia ταὐτὸν et ὁμόσε χωρεῖν, ἰέναι, βαωζειν, πορευεσθαι, θεῖν,οεσσαι, ἐλαύνειν, alia, signisseant, εἰς τὸν αὐτὸν τὸπον τινι ἐλεεινε si concurrere, e-grsui, eonfligere, manus onserere, similia.

Itaque quid sit μου apertum est, nempe ἐν σαυτον ut μου διατρIβειν ὁμου Βαι, μου γονεσθαι, quae non significare ἐγ- μυς ostendunt loci, qualis est Arist. Thesmoph. 570 γυνή τις μI Εσπουδακυῖα προςρέχει, πρὶ ουν μου γενέσθαι l Σιγατερ st enim μου γενωθαι τιν in eum locum, ubi quis est, em

306쪽

senseo. in Xenophontis locum in Hellenicis IV. v. 15. constitui oportet: ἀναχωρεῖν αὐτους ἐκέMυε πρὶν τούς πλμας μου γενωαι, nam res ita demum recte enarrata erit, ubi τοι isi ταις receperis, quod Schneider et indors male spreverunt. Dum peltastae parianos lacesserent οἱ πλῖται παρατεταγμενοι ησαν οὐ πόρρω τει πολεως neque pugnam capessebant. Spartanis imperatur ut se recipiant priusquam ad eum locum perrenissent, ubi οἱ πλῖται stabant in armis, qui se nondum movebant, quamobrem τοῖς φλις μου necessarium esse apparet.

Iuvat eodem modo etiam aliorum Poδtarum auctoritate aelestimoniis uti ad eluenda antiqha quaedam menda ex seriptoribus Atticis, in quibus facilius peccabatur et fraus melius latebat quam in comicorum versibus. Impune adhuc Demostheni vitium dicendi scribae Micuerunt in oratione πὲρ Μεγαλοπλιτῶν p. 202, 10. εἴ τις αὐτῶν φιλοι τὸ γιγνώσκεσθαι - τὸ

τη φωνῶν λέγειν Αττικως, πολλους αν Is αι ob μι D 'Mxaας τους δὲ Λακωνας αὐτων Βαι νομωαι, non est enim bene sine eum Αττι ς λέγειν aut λέγειν 'Eλληνικως. Grammaticorno

hic usus est, qui sic antiqui sermonis Attici proprietatem hFiare solent et ad aequalium συνήρειαν exigere, ut illa Amrixis, haec Ελληνικως dici scribant. Nemo veterum ita loquebatur: dicebant ἀττικέζειν, ἐλληνέζειν, ξενIζειν, περσέζειν, βοιωτιαζει

δωρέζειν, alia, quibus saepe τη in addebant, ut Demosthenes Aeschini dicitur Σκύθης βαρβαρος ελληνον τη φων in Ctesipὲ.3 72 ei Βοιωτιαζων τῆ φων in Anabas III. 1. 26 et alibi

Pr αττικέ is et 8 ηH is dicebant etiam ' vi λέγειν aut τὸ ων λέγειν αττικιςI et ψηνις λέγειν ut δωριτι, , περιτιςI, alia notissima. Posidippus apud Dicaearch in Ge r. min. Hudson ΙΙ. p. 23. σαυτου τιν', οἱ Ἐλ 1νες ἐλληνέ μεν. Alexis Athen. VII. 287. F. μεμβραδας μοι κρεῖττον ,

ἔχειν μετ' ἀττικις δυναμένου λαλεῖν.

Antiphanes Athon. VII. 525 B.

ηino colligitur thosam esse lectionem, quae in Demosthenis libris est et 8 φων λέγειν αττικις ab ipso oratore popularium

307쪽

m0re scriptum suisse, librarios reposuisse id quod ipsi in tali

re sexcenties solebant dieere. si hoc et ex se spectatum satisterium et planissime confirmatur scriptura omnium librorum in prooemiis, quae ex Demosthene et aliis ab aliquo antiquo rhetore descripta in multis Codd. Demosthenis circumlaruntur, ubi sine labe legitii pag. 424, i. καὶ τὸ τ ψων λέγειν ἀτ- τι-L Mirum est Editores non vidisse quantum in illo loco inesset boni ad emendandam Demosthenis orationem et quanto emendatior et integrior esset scriptura in Prooemiis quam in 0rationibus. Facile est paucis id indicare, quia bonitas lectio. num perspicua est pro οὐχ υμων 3ντες πολῖται in Prooemiis omitae legitur υκ - - Ατες, quod melius opponitur verbis ἀσ&οιτέρων κοντες et additum πολῖται requirit μέτεροι pro μῶν.

Deinde pro ἐγὼ δ' ὀρω φών ως χαλεπὸν τὰ βέλτις λέγειν ἐςἱ reelissime illic legitur ἐγω ν Lδα μὲν ς καλιπὸν τὸ τὰ βέλ-

rim λέγειν ἐςI: si ὁρω scripsisset non ς - οm, sed si addidis. sei: Iδα ως χαλεπον ἐς significat scio quum di elle si τὸ τὰ βελτις λέγειν. Praeterea pro αν τα μιεταξ τις ἐγχειρηγειν καὶ μεῖς - περιμένητε μαθεῖν recte pro κα illi κατα in optimi legitur, in caeteris καὶ τα , unde emergit κιο ὐμεις, verissima lectio, et sic solet ΚΑΙ corrumpi. In seqq. pro ἀπὸ δὲ τῶν ὁμολογουμένων ὐφ' ἁπάντων ρξομαι, illi ἐκ δὲ τ ο υπ'aυτων ρξομαι scriptum est, in quibus ἐκ potior lectio est, sed

υφ' παντων retinendum: παντ- in π αὐτων depravatum

ὐφ' expulit. Locus Aristophoniis Athen. XI. 4 2. . cum loco Aeschinis

compositus inveteratum mendum simul arguet et sanabit. Loeus est in Ctesiphontea grai non uno vitio contaminatus: γιγνομένων γὰρ των ἐν ατει τραγνδων νεκηρυττόν τινες οὐ πεIσαντες τὸν δῆμον οἱ μώ τι εφανουνται ὐπὸ τῶν φυλετῶν, τεροι δ' πὸ των δημοτων, αλλοι δέ τινες ποκηρυξαμενοι τούς οικέτας φδεσαν πελευθέρους μαρτυρας τῆς πελιυθερέας τους Ελληνας τοιουμενοι. In priore parte huius loci postula Graecitatis ra- io, ut scribatur: τεροι δ' ο τι-ὸ των δημοτων, nἡcesse est enim

ι repetere, quia praecedens τι nihil ad haec verba pertinens:ogitando huc trahi nullo modo potest. Si quis hoc verum esse 3entit eadem opera emendabit mecum Xenophontem in Hellen. VII. 1. 14. ἔςιν ει --αίτερον ἡ ἐν μέρει κατέρους ηγῶσθαι -

308쪽

καὶ ωας τι εἴ τι ἀγαθὸν μιν ἐν τῆ κατὰ ἀλαπιτα ἀρκ τομου μετέχειν, καὶ ἡμας ἐν τῆ κατα γῆν supplendum necessario est καὶ ἡμας εντι ἐν τῆ κατα γῆν et in primis verbis Dis υν τι ἰσαωρον contra perelegans ellipsis correctorum ἀπειροκαλώ in. terpolando obseurata est in eodem Xenophoniis libro VII. v. 18. οὐκ ἐδόκει αὐτῆ Epaminondae δυνατὸν Βαι ἀμακὼ παρελθεῖν λογιζομέν οτι εἰ μὲν νική in πάντα τα υτ αναλυσοιτο, ε δε ἀποθάνοι καλ. ν την τελευτὴ - ηγματο Dεσιαι πειρωμένον - παυδαρχην Πελοποννμου καταλιπεis. Primum pro παρελθεῖν requiritur ἀπελθεῖν, ut paulo ante τι λέγων ἡ μνῶν ἀνάγκη ἀπιέναι, deinde ἡγματο est expungendum, namque aperium est ea sic Xenophonte eomposita esse: λογι μεν - ἀνα - ων ταυτα εἰ νι νη, καλ- δὲ τελeυτμοι, εἰ ἀποθανοι tum mom καλως τε υτμοι maluit dicere, quod perinde erat, Mikτὸμ τελευτην,εσθαι Similium vitiorum magna est, 1 nes copia, quoniam magistri elegantem et nitidam veterum tam

positionem disοipulis dormitantibus et aliud agentibus Oalentiη-tes quod illi venuste omiserant de suo inflecte supplebant, alliquod semel erat positum ei praemissum putide repetebanti quale sit quod dicam exempla quaedam demonstrabunt Plato a Phaedone dixerat p. 116. . ειώτιος Κριτων, ἐκεῖνο πταῖτα ποιουσιν - καὶ ἔγωγε τακτα οὐ ποιήσοι. sed in omnitas

libris seriptis editis cireumferturis γωγε --α εἰ-τως ἀποιμω. Quis nostrum tam negligenter esset locutust hisdeω- modi mendum est in eodem libro p. 7. E. εἰ γαρ διαβιβληται μὲν ον --τι, αὐτὴν δὲ καθ' αὐτὸν ἐπιωμουσι την φωνἔκειν. τούτου δε γιγνομένου εἰJ φοβοDτο καὶ ἀγανακτοῖεν οὐ τολλὴ αν ἀλογία ala ubi repetitumis aetol de tur, qui eo salere ad orationem sustentandam opus esse opinabatur, aut mira tur quid esset ει διαβέβυενται Mν, Φ.βῶντο δέ. Xenophaeis Hellenica saepe illo modo interpolata sunt Lemur III. n. v. me stuθέσιαι ἀλληλων - τισιν αὐτὴν εἰρήνην παλαιντο πιμε δ Δερκυλιδας εIπε δε αὐτονουμους - βασιλιις τὰς Εὐν-ας πόλεις. - ι---- Φαρνάβα 'Io omJ ἀκέλιοι το 'Eλληνικώ ς τε κα ἐκ τει χώρας viden Io ori magistello deberi, qui pueris Xenophontem legebat Ibidem T. . . ἀνεμ ωκοντο δε καὶ ς θυειν, ἐν Αὐλιδι τὸν 'Aγ- ην ρὐκ-- καὶ τα τεθυμένα ἱερα - ἔρριψαν πο ου βωμου-M

309쪽

ε- ερριήναν, τ-ετράπευον ex ς praecedente, idque eopulae G-- -- evincunt, ut arguantur sciolorum emblematara et ora. Similiter . u. 2. αἰσθανεσθαι γὰρ ψασαν Ἀλωι- σι οὐδὲ τυςρατευωεν, Misara κώ ἀκολαυεο- ωςJ-Mia 6ςρατεύοιεν eadem de causa alierum s insiticium esse apparet Arguta et

elegans oratio Aeschinis multum a sciviis leolliata passim ab iis isodom modo xitiata est. In Ctesiphonieari 20. την βουλωτ - Λ εω πάγων γράφει πρὸς τοι λογιπὰς ὁ νόμος κελιυειλόγα καὶ εὐθύναι λώ-ιJ, ultimum vocabulum inierpolatum est, ut bis εφανουμένοις in 3 45. τοῖς μὲ υπὸ - βουλὴ σ

baro των μοτων ςεφανουμένοις κοὐ φυλετῶν. In 3 112, gister nescio quis pannum ex Pausania'. 37 3 6 Aeschini assuit quam ineptoris iudicato, qui utrumque locum composuerit. In g 152. ἐσομένοις vitiose additum est in verbis εἰς παραδοξολογων το Ιἐσομέως μει ἡμῶς φυμο Satis, opinor, erat in Mil dixisa --εγκεν is τὴν Κῶμειν, at isti εἰς Θήβας inseruerunt, et in I 146 quum optime dixisse ἡ πὸ

των ἀν-- ντα τὸν φῶς φέρειν, perdidit omnia qui dedit ων δ' οὐκ εωὶ δικασαι περὶ τουτ- κτλ quod optime dixerat 3 201 ἐαν δε α προσποιῆται μων δεούειν μην μεῖς ἐκεIνου, misere eorrupit magistellus qui de suo u τε ἀκουειν adseripsit debebat certo puero admonere ais ιν προσπω. ωθε audit ribus supplenda relinqui. Quam rigidum est vel pueris emblema S 208M MIMτεριν ἐς μοσει- παρκον Orrige in I. παρ' ἡ ἐν Ωρει κατηγου - ἀγου - ἄνδρα puis καὶ ξένον πιιούμωνος -ον ἀπλυπα Unum superest in I 246 κηρυττεται τις ἐν τῆ εατρον δι--α-ται ἀρετῆς ε- καὶἀ--γMέας si δή φανουται optinxeris ipsum Aeschinem a dies. Sed redeo ad altarum vitium in Aesehinis loco, unde digressus sum vitium concepere verba in I 4 μοι δέ τινες ὐποκηρυξώκε- τους οικέτας ἀφωσαν πελευθέρους, ubi sana non sunt verba α-σa ἀπελευθέρους, quomodo nemo umquam Graece locutus est pro unumitto dicebant φ ημι ἐλευθερον con-

310쪽

stanter oratores, philosophi comici, Omnes, ut in Theophrasti testamento apud Biog. Laεrt. V. 2. 55. τῶν δε παίδων Μολονιιών καὶ Κιμωνα lege Σίμωνα καὶ Παρμένοντα ἀφώ1M Mυιέρους, et apud Aristophontem l. l. ais ἐλευθέραν φῆκε βαπτώτας ἐρρωμένως, et passim, quamobrem Aeschini reddendum esse eenseo MumἐMυθέρους pro ἀπελιυιέρους et in aqq. verba diu μευ vis expungenda , quoniam manumissio alarελευθέρωσις dici dies ela nonnullis dicitur, ut ἀπελιυθερουν pro ἀπιέναι ἐλιυθερον, seia πελευθερέα diei non potest, quod nihil aliud quam libaris

conditionem significat. Dicitur, sed vitiose, serva manumissa mi θερον λον--ν a Xenarcho Athen. X. 440. E. ἐμοι γένοιτο σου ζώ ς, τέκνον

quid debeat dicere Antiphanes docebit Athen. III. 123 3. . μὴ ἡ ἐποθ' Αωρ πέοιμι υθέριον, quod ipsum Xenarct restitue. Saepe haec confundi adiga est Aeschines de F. L. 3 23. ατριβαὶ καὶ συνήθεια μει ἐλευθεροι ex plerisque libris videbatur dixisse, bene fleuetas ex paucis recepit Mυθέριοι. Vel sine libris in Ctesiph. Discorrigendum est πα δευθεὶς Mυθερέως pro ἐλευ/έρως, ui tui legitur in memorabilibus II. u. 4. ἐλευθερIως πεπαιkομε ς', eontra υθέρως, quod proprie, disendi libertate poni solei, mponi debet in Memorab. IV. m. 1. τηλυκην πάντων ἀνιρι- αληθέςατα καὶ λυθεριώτατα καὶ καιότατα ειπών, quia astum ma libertate, non liberalitaιε, causam dixisse Socrates titiles

emenda ἐλευθερώτατα.

Hermippus et Lysias inter se compositi mutuam sibi 'sserent Pollux VII. 194. ita scribit: Ἐρμιαπος - του - ψευθέντος ανε αργυρώ πώειν ἐκ καπηλεώ προδόσει stim ἡ κεν Lysias Athen. XIII. 12. c. Aeschinem Socratieuae is verbis insectatur: οὐχ οἱ ais κάπηλοι οἱ ἐγγύς οἰκουντες i

λαμβανων , ex utroque viii vera scriptura ess colligitur σεις λαμβανων, sique id ipsum in optimo Athenaei fodire,

라틴어 텍스트