장음표시 사용
491쪽
ut velit, eum, qui recta et honesta sequatur e inde sequi, ut omnes improbi sint servi, si servitus sit obedientia fracti animi, et abjecti, et arbitrio carentis suo. Quamquam sunt varia servitutis hujus genera et loci: ut qui artis operum admiratione, tamquam vinculis, tenentur, comparati CuriuL. Mummio, aut cum ML Curio muraenarum copia glorian
tes, vel ii, qui peculii cupiditate ad assentationem et adu
lationem descendunt, et alii. Tum ostendit malesacta con- Sequentem pesteatorum Conscientiam, ac timorem. Denique
L. Crassi orationem ubi perstrinxit, in eo finem dicendi qua
rit , unde erat exorsus. In sexto Paradoxo operam dat, ut perSuadeat, solum sapientem esse dipitem, quum dives is sit, Cui tanta possessio est, ut ad liberaliter vivendum facile contentus sit I). Qui autem, ut qui divites solent appellari, plus semper quovis modo appetat. hunc egere potius, quam abundare, dicendum esse. Hoc loco, et Capite quidem I, Varios quaerendae pecuniae modos ostendit, Oppositis exemplis Continentiae. Divitias igitur esse in virtute. Τum cap. 3, a quaestu OSO Venit ad sumptuosos, quibuscum majores Comparat, parSimonia
siderato. Quid autem cum ratione conveniat dignumque homine sit, Postquam nostro loco ornatissime explicuit; praeclarum libertatis fructum ostendit hunc, ut is, qui ossicium legesque libenter sequitur , et cuna judicio agit omnia , ipsis casibus humanis evadat superior, quippe quibus non sectatur, nou moveatur. Ceterum apparet, hoc Paradoxon ProPedosiisse a nostrae certe philosophiae. usu loquendi abhorrere , quum rationis , vel potius voluntatis libertas in morum disciplina proprie dicatur, DPPOsita eorum servitute, qui parent libidinibus. I Hanc desinitionem a vulgari divitis hominis notione abhorrere in promptu est, quae quidem quum abundantiam pecuniae, aut Possessionum contineat, singuli abundentne, an quidquam illis desit, judicari solet, aut ipsorum quadam victus cultusque necessitate, aut comparatis aliorum copiis et opibus. Iam quoniam ditissimus quisque vulgo habetur lieissimus ; ditissimi autem solent aut quaerendae pecuniae cupiditate, aut amittendae metu maxime perturbari, ut nulla haec vero sit eorum selicitas : is demum dives idem et selix, seu vere dives appellandus erit, cui
sine adsunt sic auPpetunt, ut satiatus fili, h. e. suis rebus contentus.
492쪽
studiosos. Denique efficit, Contentum Suis rebus esse, non
maximas solum, sed etiam certissimas esse divitias si . Haec Paradoxa Schuinius in Proleg. non, ut Facciolatus ad Prooem. 6 I, post Caesaris necem scripta judicat; sed quoniam de Catone, M. Iun. Bruti, ad quem hunc librum scripsit, aVunculo, tamquam de rivo, 6 2 et 3, disserat; Cato autem mense aprili anni V. 7O7, Uticae mortem sibi consciverit, necesse esse hujus libri prooemiuin scriptum sit verno hujus anni tempore. Hoc tempus significari etiam S 5, ubi lucubratum hoc parpum viasculum dicitur his iam contractioribus noctibus, quum illud majorum vigiliarum munus, quod de claris oratoribus) in M. Bruti nomine apparuerit,
a. U. 7o6 extremo Confectum sit. NeC tamen ad eui idem annum V. D. totam Paradoxorum ConseCtionem refert. Nam
secundum Parad. et a portius etiam quartum , quibus Cicero in Clodium invehatur, non posse mortuo Clodio, de cuius interitu prorsus in at, SCripta eSSE, Sed eo anno, in quem
post reditum Ciceronis incidant illi Clodii furores, quos luculenter descripserit ad Att. IV, 3; ad Qu. Fr. II, 3, h. e.
in a. U. 697. Quintum vero Parad. quod L. Lucullum, sortasse etiam S I9, Hortensium tangat, non impedire, quominus a. U. 7O7 scriptum esse putemus. Sextum Parad. quo Cic. M. Crassum divitem perstringit sic, ut ejus interitum , tui in annum V. 7oo incidit, nihil commemoret, V. I . suspicatur a. U. 698 Scriptum ESSE , quo anno CPaSSus Cum Pompeio secundum consulatum gerebat. Huc potissimum pertinere aerarii expilationem Cap. I. Ita tria Paradoxa decennio sere ante scripta putat Schiil-Σius, quam primum, tertium et quintum cum Praelatione.
In qua, tamquam epistola, quod S 2 Cic. dicitu Cato. . . sentit, quae non probantur in Vulgus, et in ea est haeresio, seqq. hoc vix quidquam relinquit dubitationis, quin vivente Catone SCripta Sit, h. e. antequam nuntius de ejus morte Bo- i Vide, si plura velis, haec eadem et alia Stoicorum Paradoxa a J. Lipsio, in sua Manuductione ad Stoicam philosophiam squam nos
493쪽
mam perserretur. Quod autem in secundo si , quarto et sexto Paradoxo no nomine quidem appellatum Clodium, vel Crassum alloquitur, sed aliquos ad istorum sucinorosorum similitudinem expressos fingit eosdemque adversarios, quorum tamquam praesentium perstringat nequitiam; hoc ipsum aut suspicari jubet, Ciceronem haec, impiis his viventibus, sed cautius declamitasse, aut, si mortuis, nihil posse ex istorum hominum descriptione et simulata allocutione ad temporis, quo scripserit, definitionem exquiri. Illud si verum est, non sane intelligo primum, Cur iras in istos, dum viverent, satisfacturus, exilem hanc Paradoxi opportunitatem quaesiverit, Vel exspectaverit, quasi Stoic
rum demum argumentis convinci tanta scelera possent, aut
gravius notari apud prudentissimos S 3 loquendo, quam in
foro, si accusaret Pisones, aut defenderet Sextios, Milones,
at. Deinde qui sexcenties in his ipsis orationibus vivi Clodii
nunC, nunc recens occisi Scelera, nullo factionis metu te
ritus, gravissime descripserit, Catilinae, Pisonis, Gabinii,
aliorum turpitudines acerbissime, Clarissimaque voce notare ausus sit, hunc credamus Paradoxorum formam elegisse,
in nostrae Senecae Philosophi editionis fronte dedimus exposita, lib. III,
Dissert. II, m seq. et multis veterum auctorum locis confirmata aut exisplicata. Praeterea duo viri docti operae pretium esse duxerunt illa Paradoxa , quae Cicero nonnisi ludens conjecerat in communes locos, ut ipse
declarat, et quae ipse in aliis libris consutaverat, specialibus dissertati nibus refellere : nempe Vitus Amerbach et Antonius Maioragio, qui Antiparadoxa composuerunt, prior Argentorati Is 4r, posterior Lugduni et 546. ED. et In secundo Parad. Sehuietius Clodium notatum deprehendit; Erasmus et wetzelius Antonium. Atque Betuleius, S II, ad verba eum tu hominem haec adnot. . Hinc colligo. Paradoxa post Philippicas suisso scripta, propter quas Antonius Ciceroni necem minatus est vid Phil. V. 7 ., et tandem etiam, occasionem nactus, intulitis. Probabilius ad eumdem l . Sylvius et u Hoc, inquit, ad M. Antonium referri potest . ut nonnulli putant. Sed quum in communes locos haec Paradoxa Cicero conjecerit. verisimilius est sermonem infinitum esse, id est, ad nullam certam personam et definitam directum, sed ad quemlibet in.
494쪽
quae perstringendorum sceleratorum nomina taceri sive juberet, sive pateretur P Si vero, quoniam in Paradoxis conscribendis versabatur, expromere indignationem, injuriasque a Clodio Crassoque nuper acceptas vindicare voluit; probabilius sane laret, eodem fere tempore reliqua Paradoxa esse consecta : quod ne credamus, ipsum prooemium,S 5, prohibet. Sin decem demum interiectis annis hoc tam parvum opusculum absolvi potuit, Cui nam persuaseris, Cicoronem illud dicturum fuisse re lucubratum his jam contractioribus noctibus p. At nihil dixit de Clodii Crassique interitui
Ne decebat quidem, in quos tamquam in ViVOS PrieSenteS-que invehebatur, eorumdem interitu enarrando illusionis Vim tollere, praesertim quum ex isto sonte ad justam lacinorum castigationem ne opus quidem esset argumenta haurire. Is Vero, qui sermonum suorum seu de philosophiae partibus, seu de arte dicendi scribendorum suam Cujusque scenam Esuperiore saepe aetate transtulit, Voluitque Praeteritorum tem-POrum, patrumque Sic recolere memoriam, ut quasi in vitam
revocati viderentur; quidni in hoc Orationis genere, quum non lente et ieiune de Stoicorum Paradoxis disputare vellet,iod exemplis dicta illustrare, haec ab iis repetierit, quorum flagitia satis cognoverat, expertusque erat P Et quoniam non
adversariorum nomina accusanda erant, sed mores improborum castigandi, demonstrandaque sceleratorum stultitia, atque perversitas; vehementius quidem istos lacinorosos, tamquam si praesentem laceraret Clodium, ignominia ea quam impietas summa, et audacia postulabat, assecit, ipsosque alloquutus est sic, ut non posset sine magna temporis neglectione de eorumdem interitu disserere, nec nomina
eorum asserre: quae si legerentur, ira Ddum, exaestuantem, Pleno Ore Convicia evomentem audire nobis videre
reremur et philosophum. Fugienda etiam erat invidia, quum ira et studio incensus impetum saceret in umbras, eosque ACCUSaret, qui se non possent defendere. Ne quis igitur Ci-
495쪽
ceronem existimet, ut impune irae cupiditatem satiaret, omissis nominibus, lacinora tantum et mores perStrinxisSe; Sed in promptu erant, satisque recenti memoria, turpitudinis exempla, quae explorare non possumus omnia. Satis est scire, notari vitia Clodiorum, Crassorum, Lucullorum, al. Eodem igitur loco Paradoxorum auctor habendus eSt, quo Satyrarum Scriptores , qui, ne accusare videantur, ad vitae veritatem et usum accuratissime designant notantque Vitia, quin velint quidquam delectationis peti ex Veris eorum, quorum exempla Castigant, nominibus. Ita quodammodo dici de hac vitiorum vituperandorum ratione, quae in Paradoxis deprehenditur, illud potest, quod ipse Cic. de tempore sermonum de Finibus scribit ad Attic. XIII, I9, cur ita confecerit quinque libros πιρὶ τελῶ, , ut Epicurea L. Torquato, Stoica M. Catoni, περiπατητικα M. Pisoni daret : αυλι- τυποτον, inquit, i Oropulabam, quod omnes illi decesserant.
496쪽
I. ANIMADVERTI, Brute, saepe Catonem in , aVUnculum tuum , quum in senatu sententiam diceret, locos graves
ex philosophia tractare, abhorrentes β ab hoc usu so-
I. r. Paradoxa. Scripta videntur intra biennium, quo Cicero vixit post Caesaris necem. Vide supra Proteg.
Pag. 47 i, seqq. Παραδοξα, quae sunt
Praeter omnium opinionem, et admia rationem movent. Exponuntur a Cicerone ad quamdam veluti senilem deesainationem, ut ipse eam vocat in Tuse. I, c. 4. Itaque scribit Suetonius de Clar. Rhet. E. I: Ciceronem seniorem quoque declamasse. FACC.-I. F. Gron. in quibusdam membranis invenit Paradoxa Stoicorum, quod J. Gronovius
in nota ad S 3 . - Ego vero illa , etc. m
censet verissimum et venustissimum.
Cum iis, quae in ipso . prooemio qua voce Facciolatus hanc praelationem inscripsit leguntur, eomp. de Fin. IV, 27. 74 : in Nam ex eisdem verborum Praestigiis et regna nata vobis Stoicis sunt et imperia, et divitiae, et lantae quidem , ut omnia , quae ubique sint,
sapientis esse dicatis e solum Praeterea formosum, solum liberum, solum civein : stultorum omnia contraria, irios etiam insanos esse vultis. Haec
παραδοξα illi, nos admirabilia dicamns. Quid autem habent admiratIonis, quum Prope accesseris p conseram te. Cum, quam cuique verbo rem subjicias; nulla erit controversia ο; et Acad. II, 44. I 36 : ae sunt enim Socratica Pleraque mirabilia Stoicorum, quae παρα-
2. Ad M. Bratiam. Intellige M. Iunium Brutum, qui I. Caesarem interfecit; ad quem Cicero scripsit librum de claris Orat . libros de Finibus, de Natura Deorum, et Quaestiones Tuscu- Ianas. De Μ. Bruti virtutibus vid. ep. ad Div. II, I 3, et Wetzel. in Praefat. ad ep. XI, n. 2. GERN. 3. Catonem. Est hic . M. Porcius Cato Uticensis, pronepos Censorii, cujus est sermo de Senectute. De quo
vid. Oss. I, 3r, Ira; Sallust. Catil. e. 54; Vellei. Pal. II, 35; Pro Μur.
c. 29 et 3Ο. GERN. 4. Aμ. tuum. M. Brutos ortus est ex Servilia, Catonis Uticennis sorore. Facc. - Vid. Plui. Brut. init. Cic. Brut. e. 3I, II 9: .. Tuus autem avunculus Cato , quemadmodum scis. habet a Stoicis id , quod ab illis petendum fuit; sed dicere didicit a di-eendi magistris . . GERN. S. Abhorrentes, etc. Orat. III, 28,6S: . Sed utrumque est in his Stoicis . quod ab hoc, quem instruimus, ora tore valde abhorreate vel quod omnes. qui sapientes noti sint, seros, Iatmnes, hostes , insanos esse dicunt ne in
497쪽
rensi et publico; sed dicendo consequi si tamen, ut illa Τ etiam populo probabilia viderentur. Quod eo majus ' est illi, quam aut tibi, aut nobis : quia NOS ERphilosophias plus utimur, quae peperit dicendi copiam
et in qua dicuntur ea, quae non multum discrepant ab opinione populari δ'. Cato autem perfectus smea Sententia) stoicus, et ea sentit, quae non Sane ProbaratUT in Vulgus k; et in ea est haeresi δ', quae nullum Sequitur
quo tamen quemquam eme fiaPientem. ...
Accedit, quod orationis etiam genus habent sortasse subtile, et certe BCu- tum ἔ sed, ut in oratore, exile, iuusita-tiam , abhorrens ab auribus vulgi, obscurum, inane, jejunum, ac totum ejusmodi, quo uti ad vulgus nullo modo possit n. Cui Stoicorum orationi adstrictiori, aliquantoque contractiori, quam aures populi requirant, Brut. e. II, o. opponit Peripateticorum et Λcademicorum orationem liberiorem et latiorem, quam Patiatur Consuetudo judiciorum et sori. GERN. 6. Sed dicendo consequi tamen.
. Ut illa. Supple Paradoxa. Notanda generis variatio per figuram , quae enallage dicitur. FACC. 8. Majus. Maioris DPerae. FA. . Unus e septem rodicibus Oxoniensibus magis. - Η praesert Thomas
Benuer in Emendationibus editioni librorum de Fiuibus et Paradox.
Cantabrig. III 8, adjectis. - Eodem sensu u quod quam magnum sit . legitur de Fin. I, 2o, 65. Rarius, etsi eodem jure quo voci gravis, dissicilis. dativiis adjunctns huic voci repe
9. Quis nos ea philosophia. Peripatetica et Academica. Cod. Dui-nburg. transponit . quia ea Phil. nos Plus utimurn. GE N. - Ea Philos. Comp. Brut. l. l. et Tusc. ΙΙ, 3. GERN . Io. Discrepant ab opinione ρυυM-ri. Duo libri Manut. discrepent. ΜSN. vulgari Pro Populari. GERN. Qtue non multum discreP. ab vinione populari. Peripatetici et Academici corporIs et fortunae bona esse dicunt et negant Stoici quidquam esse honum Praeter virtutem. Vitia esse paria hi dicunt, illi negant. Aliaque innumera-hilia sunt, de quibus non convenit inter Stoicos, et Academicos, et Peripateticos. In quibus hi Peripatetici
dicunt ea, quae non multum discrepant ab opinione Populari. SYLVIUS. II. Non sane Probantur in Nnt s. Quae sint haec , habes in Academ. IV.C. 44. FACC. - Non sane est in quatuor Ald. edd. vett. et recetiit. Multi NSS apud Graev. in V. L. ne recte ἰquinque Oxx. et decem Ald. non recte: duci Oxx. et quatuor Ald. non Plane.
GrOnov. non certe. Non intellexerunt,
ane Post negativam Part. levius assirin mare; vid. Goerena ad Tin. II, 13 . extris in Post enim Chl3sippum non sane est disputatum . . Cod. I. Et tres Ald. in υtigo. Sed cons. el'. ad Atti C. II, 2a : . quod egregie .non modo iis, qui utuntur opera. sed etiam in vulgus
gratum esse sentimus ιν. GERI .
I a. mereri. Secta Stoica, quae in dialecticis operam consumit, et genus
dicendi sequitur. ut est in tertio de
498쪽
ssorem orationis, neque dilatat argumentum; minutis interrogatiunculis' , quasi punctis si, quod proposuit β, efficit. Sed nihil est tam incredibile, quod 3Doti dicendo fiat probabile; nihil tam horridum, tam
incultum, quod non Splendescat 7 oratione, et tamquam excolatur. Quod quum ita putarem β, seci etiam
oratore, abhorrens ab auribus vulgi, obscurum , inane, ieiunum. FACC. Pith. legit . et est ea haeresi ..r3. Minutis . Gern. dat sed minutis. Sed, inquit, a quinque Ald. abest, quorum in tribus additum, et a tribus Οxx. G v. Ern. colo ante minutis posito. Multo concinnius nectuntur haec cuiu Proxime praecedentibus verbis, quam ad Catonem reseruntur. Cum tredecim Ald. et quatuor OAT. consentiunt edd. vett. et Facciolatus. - Paullo ante pro neque dii. ΜS σ.ssum nullum dii. 14. Interrogatiunculis. Hae voce significat argumentationes Dialecticorum, quae sichant interrogando. FACC.
- ut de Fin. IV, 3, I : - Pungunt,
quasi aeuleis, interrogatiunculis angustis e quibus etiam qui assentiuntur, nihil commutantur animo, et ii dein abeunt qui venerant: res enim fortasse erae, Perte graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius M. Duo Οxx. E. et U. interrogationibus.
3 5. Qtiasi punctis. Gern. et quasi P. Alii, inquit, tollunt particulam et.
- Puncta porro dicit eadem ratione,
qua dixit in lib. IV de Fia. e. 3 l. l. .
FLCC. - Ernesti haec adnotavit: a minuim interrogiatiunculae sutat enthFmemata et similes quae interrogando fiunt conclusiones et argumentaliones: has Punctis comparat, sive ob brevitatem . sive quia acrius Pungunt s. movent
animum audientis: et abfuit ΜS Pithoei. delevitque Graevius: abest etiam ed. Colon. Mediol. Ald. Victor. etc. Item NS Duisburg. quia et sormae Ciceronis in hoe genere non consentit, delevi ... Acad. II, 35, Det, dicit Stoicorum dumeta; de Fin. III, r, 3 , ω spinosum disserendi genusin, ut IV, 18, 79, u disserendi spinas . . Ex emispiram praebet ib. IV, 18, Pr. GERI . Et quasi ρunctis. Hoc est, rebus brevissim Is. Punctum enim quod breve admodum est, dicitur a pungendo. Quia spinae pungunt, orationis genris quo Stoici ututitur, spinosum appellat Ciceri, in V de Finthns, et dumeta, In Lucullo : ω Quum sit campus in
quo exsultare Possit oratio, Cur eam in tantas angustias, et Stoicorum dumeta compellimus pis SYI V. - Pith. rectius omissa copula, ae minutis inter.
rogatiunculis , quasi punctis in. Ipsas interrogat innes Puncta dicit, hoc est, ahata et brevia dicta. GRAEv. - Puncm hic sceminino genere, Pro Punctum dicitur. ΤΠRNE n. Ad vers. XX, 2Ο.r6. Quod ρrvosuit. MS quod possint. Guillel. vult quod ρosuit: contra Graevius, in quod proposuit, efficit O , est, inquit, quod vult persuadere et aliis probare, id consequitur illis minutis interrogatiunculis. GERI . I . Splendescat. Unus liber Manni. easPlendescat. GERN . - Excol. 31s t . extollatur. - Eamdem sero expressit sententiam Bolaeus, Art. poet. lib. III r
r 8. Quum ita putarem. Ita abest a
499쪽
audacius, quam ille ipse, de quo loquor. Cato onim dumtaxat de magnitudine animi, de continentia, de morte I9, de omni laude virtutis, de diis immortalibus
de caritate patriae, Stoice Solet, Oratoriis ' ornamentis
adhibitis, dicere. Ego vero' illa ipsa, quae Vix in gymnasiis ' et in otio stoici probant, ludens in conjeci
4 in communes locos. Quae, quia Sunt admirabilia, contraque opinionem omnium' , ab ipsis etiam παραδοξα
duobus Manuti in quorum uno additum
est. GERN. I9. De continentia, de morte. . Britanni quidam , ait Ernesti, corrigunt
contemnenda morte. Nam Catonem non de morte, sed de eins conis temptu disputasseis. Britannos intellige, D. Wauerum et Th. Benti. -- Unus Manut. vi de Constantia, de morte m.
At de eontinentia disputabant, ne Propter voluptatem aut utilitatem justitia et modestia relinqueretur: de
morte, quae non eSSet metuenda, et
2o. oratoriis ornamentis. Ita in Bruto, Q. 3r, Persectissimum Stoicum vocat Catonem , et tamen ait eloquenotiam in illo non desiderari. Alii adesdunt nullis; sed PerPeram. FACC. Addunt nullis sex Ald. duo Oxx. edd. vett. et Lambinus. quum in uno libro esset is vel Oratoriis orn. in in tino MSapud Graev. in non adhibitis in. Sed jam linio Gruterum Langius et Manut. nullis expunxerunt, nec est in Pith. et libris al. Recteque Graevius monet, vocem re dumtaxat de magnit. - h. e. si non de ceteris, de magnitudine animi saltem dicere solebat adhibitis orat. omam. nsserere Veritatem nostraescript. Guillelm. ex uno cod. prohat hortatoriis pro oratoriis; rinus Ox. orationis Orn. GERI .-Qui Iegi volunt
nullis orat. orn. Confitentur se minime
hoc prooemium intellexisse. Noster, qui ubique Catonem eloqrientia eminuisse declarat , hic significare vult
Catonem eas solum suis orationibus
Iuseruisse disputationes in quibus Stoici cum ceteris non magnopere di sentirent; se autem audacius hoc in opere facturum , qui Vel Stoicorum
Paradoxa tractaturus sit. 2I. Ego vem. Novem Manut. ed. Ascens. ISIO, Grui. Graev. addunt
tibi. Ed. Ven. I 487. Hervag. Is Ο, Lugd. r556, Anemoecii Colon. Agripp. 563, Lang. Gothois. . Ego autem M. Vici. Iuni in Ego tibi illa M. GERI .a a. Viae in D mnasiis. Vid. orat.
II. 5 , ΣΟ , et I, II , 56 : . Etenim , inquit, quum illi in dicendo inciderint
Ioci . . . . ut de diis immori. de pietate . . . de temperantia, de magnitudine animi, de omni virtutis genere sit diis Cendum , Clamabunt, Credo, omnia gΥmnasia atque omnes philosophorum cholae, sua haec esse omnia propria ;nihil omnino ad oratorem Pertinere M.
23. Ltidens conieci. Ad ludicram et umbratilem styli exercitationem Perlocos communes dilatavi. FACC. 24. opinionem omnium. DUOdEC. Ald. et quatuor Oxx. vis. hominum.
Idem vitium deprehendit in codd. Heusingerus Oss. I, 16,5 II, 9, 9
III, 12 , T. Ox. N. opinionem πυδε rem . GERI . - Παραδοξα. Id est . - mirabilia , quaeque sunt Coni a OPi-
500쪽
appellantur 'β, tentare volui, possentne proferri in lucem si, id est, in sorum, et ita dici, Ut probarentur; an alia quaedam esset erudita 'Τ, alia popularis oratio:
eoque scripsi libentius '', quod mihi ista παραδοξα
quae appellant 's, maxime Videntur esse Socratica 40, longeque VeriSSima.
Accipies igitur hoc parvum opusculum, lucubra- stum his jam contractioribus' noctibus; quoniam illud majorum vigiliarum δ' munus in tuo nomine
Dionem omnium in. Acad. II, 44, et lib. de Fin. IV, 27. Exponuntur a Cicerone ad quamdam veluti senilem declamationem, ut ipse eam vocat in Tusc. I, c. 4. Itaque scribit Suetonius
de Clar. Rhetor. e. I, Ciceronem Se niorem quoque declamaASe. FACC. α 5. pellantur. Pith. vocantur. Quum eodem Cod. Langio et Anemo C. Graevius et Facelol. Plene interpungunt ante Tentare. Ernestius revocavit ulgatam veti. edd. rationem eamque probabiliorem. Unus Ald. is et tentare voluiis; alii ac tent. v. Teliqui septem dec. Ald. omittunt Conjunctionem.
GERI . - Benti. legit et distinguit re ab ipsis etiam παραδοξα appellata, tentare volui .. Sed Praestat tamen Iretio Cod. Duisb. . et ab ipsis etiam appellantur, tentare vol. . Ita
DPponuntur sunt et anellantur. Hane lectionem, sublatis e textu signis Parentheseos, receperim. Idem Betiti. et Rehulgius in edit. 126. In lucem. So. ex angulis. Vid.
ad Cat. M. e. 4, I 2. Verba α id est, in forum is absunt a tribus Ald. duob. Οxx. et ed. Anemoecii I 56S; tres Oxx. et duo Manut. α vel in forum ν,; duo et in meum .. selisiit. In libro inseH-Pto Litteri Spatrier ve haec verba ProscripΑit, et in incem interpretatur ira vulgus , assentiente Weis. Arctiore
sensu forum h. l. intelligi nequit, Iatiore , etiamsi per se ferri posset,
tamen idem esset, quod in lucem, ideoque ineptum. GERI . 27. Esset erudita. Pith. omittit es
ug. Eoque scripsi libentius. Quatuordec. Ald. et sex Oxx. eoque unus ox. ideoque in hos locos scripsi libentius is Ald. lubentius ; tres, eoque omisso , o locos scripsi lib. . GERI . 29. Quoe Greellant. Sic duo AId. et tres Oxx. quorum unus avellent ed. Lngd. G v. Facciol. oliv. Em. Reliqui appellantur. quod est trans-
Iatum e superioribus e non enim ab omnibus παράδ. appellantur, sed a Stoicis. In uno ox. h. V. deeA . GERN . 3Ο. Socratica. Exierunt ex schola Socratis, qui in rebus omnibus non vulgi opinionem, sed veritatem et
Graevius monet, quid alii philosophi
de paradoxis senserint, docuisse Li-psium Manudnet. ad Stoic. philos. III.
te. Vide Ilureti Var. Leci. XVIII,
I 3. OLIVET.32. Majorum vigiliarum. Tuscula in lunas quaestiones, libros de Finibus et de Natura Deorum. FACC. - Paullo ante, Cod. Duisb. transp. . his iam