장음표시 사용
102쪽
L Oumadmodum suprema lata verba, in quibus pariter almo in Drtia tabula Onaestoria memuo fit, Mero videntur, Inscriptiones omnes post de ictoa demum a B uianti Umhma exarata esse aio ex ipsis inscriptionibus Inter se eomparatis vita diu
aeuutur, quae e ad literarem usum, vel ad Uerborum sensum pertinent. Sed quum istarum rerum enodatis malo procedat, vis sermonis Umbrie indolem in permutandis et abi clandia titeris bene perspexerimus, de hae re quaedam prius monenda puto. Quam
redis a rusticus Umbrorem sermo fuerit, ex eo statis intelligitur, quod in utroque et Tusco et Latino scribendi genere orthographia sucinat. Nam praeter errores tuos, quos incuria ludit, ut sicilis, ' accentus derat, praeterque varietates, quas e diversa H-phabetorem indoles, si immutata paullatim pronuntiatio creavit, ut a per Tuscum servbendi gemna egus vocales o et u neque consonantes mediae et tenues, per Latinum
contra neque labiales B t , neque gibilantes, et distinguebantur, vel litera a finalia ut 4 Ununtiabatur, multa literarum permutationes atque elisiones, utrime scribendIgeneri communes, arbitraria ridentur, a literae aliquot finales tanta in rustietinis abjici solent, ut vix discerni queant nominum casus. Sic VI, , 50 po perca .r
matiam habi est, sed VI, , 53. o percam aram atta habi est, et VI a 63. ut VII a 46. 5I., porse perca ars mali habi est Iegitur. Etsi idem si in hodiernis,
quas vocant, lingvis RomanIcis, ex ruaue sive provincIali sermone ortis, usu tamen arriticulorum mih Umbri eum Romanis urebant, verborum obscuritas satis tollitur. Illud praeterea Umbri cum pristis Latinis commune habuerunt, ut voces aspiratione nunc adinmissa extenderent, non ovilaxa oontraherent. Quemadmodum enim Romani Semlium Achatam, vel prenso prensnaos, ementes vehementes dicebant, quamvis e contrario nihilum in nitum, mihi in mi abbreviarent sis Umbri Arnam Aharnam, Naris e Naharios vorabant, unde euam In Iguvinis tabulis tam Traha Sahate, quam Πα Σατε, tam Sehementa quum Σερμε Mast, tam perant him quam O σνινιι siven σνι- Iegitur. a. Omne rura risura etymologicas in Iguvinis tabesis deprehendere IIcet. Pro athesi quide in illa, qua Lantius in tertia tabulae agro latio Latium agnosei mitia non probatur; sed neque εὐεδε II, 32. a particulis ibidem repetitis εὐ- εὐακ εὐου neque εὐεὐεδουν I, 5. a particulis εὐαδ- L . sive eri ront VI, a G. et eront Wis, 24 dissert. Utrum erit VI, b, 46. sive here it VI, b, 37 pro erit VI,
27. scriptum sit, an aphaeresis potius agnoscenda, dubium foret, nisi etiam V a 4. εὐμου legeretur. No tamen nihil referre putemns utrum vocalis qu edam'spiretur necne, monet imperativns at VI a 49. in IV a II. sive δα μου V, a M., qui ab apis V, a, 10 sq. pariter atque ab σιτ sive ait IV, a 29. 37. VII, a, 40. 45 diversus esse videtur. A et e vocales multis verbIs per compositionem antepositae, sed agax g IV, b, 32.
103쪽
- II et ετ ea IV a 27 prava repetitione voealia antecedentis pro piso et ea criptae anni. Memorabilis Epenthesia apparet in vocabulo αὐου Fια II, 3I. pro ac in an et syne ope in Mumos pro Mu κατ-V, a, 28. dubiuinri licet. Frequentissime voeadis i in verbis efflatitur, ut in scrotito VII, b, 3. cujus pluralis VI, b, IS apud Gruterum sero intor, sed apud Dempsterum acre littor acriptus est: at nuM DI, 26. pro πεπιι ιζες I, 4. ut πεφσ
I, 25 pro πεί σνι Fiati, operarum vitia esse videntur. Para g. gen vix exspectes in ea
lingua, quae apocopen amabat verum en in forma quadam ablativi, qua in m d sinebat, non soIum haec silara, sicut consonantes s et risive e et, in aliis ea suum fominis abjici solebat, sed idem casus prolongatus egitur nexionibus iacet εν alveis et
II. etiam, εὐσκλtiua LII, II. scriptum est, sicut σπαντ ιμα II, 33 sequentibus τραρια σπαντι II, 34. et τε δτι citi σπαντι I, 2. respondet. Ibidem nec sua pro τεμ ιa, M. et εὐεζλstici II, 35. sive εὐεζλαιμα I, 6 pro M u I, Is legitur, alcut κBμ erias aν sua II, 20. pro armis H, II. et συνου IV a 8 sive inininis IV a Id. 3. Literam scin βερις pro βερι IV, b, 4. additam puto, etsi eadem nonnunquam,
cut πυνιζατε IV, a, I5. proponis later VI, 5I. et Zutipam Irin IV, a,28. 3I. pr. Serter mariter VII, MAE. I. At literam cprive non minus saepe quam M abjici, Exempla docent quam plurima, ut viti tor tris VI, a, 43. 45. pro φει Hia possis p IV, a I. unde Eliam vapeto a viectu VI. 5I. pro πεφεμaFμπλειφε IV, ad scriptum est In verbis autem ποιν στυ - p I. pro . prinuatur dur VII, a 46. non tam perminino sunt Iitarac et , quam et ut et duris Muq p abbreviatum eodem modo, quo καπε IV a 29. 37 vel capi VII, a M. G. pro καπι si in b, Is legitur Lateram t post non raro vel abiectam vel additam quoque invenimus, ut πουσναες IV, b, 2 eum revo- ναιαφ V, a II. sive oatne VI a II. et aντελους V, a n. cum ente Ius VI, a,
M. comparata docent. Sed ne syllabarum adjectiones quaeramus, ubi non sunt, monen
d- est Umbros eodem sere modo, quo Cais R. R. I3 et 14I. et praelato et praeis
ramano scripsit, binas Imperativi forma habuisse, in tu et, exeuntes, vibus in plurali numero tuto et mum respondebanti terque quidem numerus interdum interae permutabatur, ut IV, a, 4 ετ pro octo et IV, a M. τυσετ pro τυσα- postitum est; sed sicut VI, MAEI. ubi preces fiunt ad plura numina, fututo lone pac rerpas vestra pro ut fons pace pas tua VII, a I7. legitur, si post citi εφουους IV a 20 sq. πεφ ιιιου, at post ambre furent VI, , 56 per animum scriptum est. Ceterum σταρεφεν IV, a, s. cui stabitu VI, a M. respondet, propter sequentem perperam pro Garit eo, sicut pusio III, a II pro φουρεντ, exaratum videtur, etiam
104쪽
sivo dira an legitur in inscriptione tertiae tabulae, Latinis literis scripta, et που ἐσιτου ρυστ IV a 39. pro purdito fust VII, a M., etiamsi indicativo vas et eat VI, b, 27 sive a se tom est VI, b, 37 a junctivus vase tome luat VI, a, 47. ivs Fara -τυu σε IV, , 8 respondet. 4. Quum itera finalis, apud Umbros ubique abjici posset syllaba quoque κου sive eo, multis nominibus io fine addita, sicut πε in κὐιπε IV, b, Iae ex praepositionem postposita abbreviatum est, ex praeposition κουα sive com postposita derivanda videtur, unde pro plurali τε etiνεσκ IV, a I9. etiam singularis term nuco VI a 55. poni potuit Quemadmodum autem composita τε στῆου κου et νερτὐοκ IV, b, 30 33.
sive destrue et ne et rue VI, a M. 37 adverbialiter, ut Romanorum dextra ta inistra, explicanda sunt; sic etiam e pronomine e alve ea is adverbium εὐυκ II, 3I., quod inde, deinde significat, compositum Quod quum tam ou II, 14. quam eruco VI, a M. aeriptum ait, omnia similite ino exeuntia adverbia quae permina sunt, eodem modo orta putare licet, ut εὐακ εὐεκ εὐεὐεκ, et quae idem significant, ab εν sive εν IV a 35 sqq. enem sive eno VII, a, 44 sq. derivata, νου sive ινου IV, b, 34 a, 7. νουιιεκ, ιν ura εκ ιν titi IV, a II. et I 23 sqq. Re vera ab inu sive σου III, a I et Id. sociave lae VI a 25. tam συκω I, 29. et es o me sive es m VI a 47. 55. quam sane IV, a, . et εσιιι IV, b, 32 derivata sunt Ouum autem VI a 24 eront pro σιιι IV, b, 29 scriptum sit, ut et ibidem pro in IV, b, 31. discimus quidem, adverbia consecutiva in e vel ont quoque exire, ut euron et eri ront VI, a M. 48. εὐαφουν et ac εὐεφουν I, I, 5 erihon et Edα- ρουντ erason et ison VI a 50 55. m. et IV, a M., unde etiam auron et fur ron pro auru sive auro et an ruro VI, a M. 48. 2 et 4. legitur. Sed iisdem adverbiis, ut illis, quae in m vel me exibant, litera, in fine addi poterat undo ετε I, 3l ab axes, . Ia deduci posse puto, ut εσε I, 4 ab is, a quo συντ II, I sqq. quoque derivandum est Sic ab eno sive nona VI a I sq. 38 sqq. pro quo enn qu que sive annom VII a 38 sq. per diplasiasmum seribitur, νυν τε I, 8 pariter atque νενε II, 20 factum esse videtur; sicque omnia verba in t velis exeuntia pro adverbiis, etsi non ejusdem semper signiscationis, accipienda sunt. 5. Romani quoque, ni in de emollientes, inde et unde dicebant, ut hinc et
sic etsi enim nec ex neque ac ex atque, ut ne ex neve, seu ex sive abbreviabant, non tamen omnes particulas inis exeuntes eodem modo natas esse, donec ex donicum abbreviatum docet, quod quidem ex adverbio temporali dum et praepositione cum compositum .esse videtur. Quod si adverbia tunc, nunc, cum enclitico cumque, eodem modo nata sunt, e tum, num, quum, quae, quum antiqui Mauro teste,
105쪽
pug. 226I. cum quoque dicerent, cum Umbricia ablativis nom, erom, ea ome, mihi comparanda videntur, c etiam in que transisse apparet. Maximi igitur momenti mihi videntur Umbrorum tabulae, quod non modo ex illis intelligitur, qualis aermo fuerit, unde tam Osca, quam Latina lingua per borigines cum Siculis victis mixtos originem traxit, sed etiam quibus gradibus Romanorum sermo ad eam usque persectionem evecta sit, quam in aureae aetatis scriptoribus admiramur. Antiquum enim Romanorum seri-hendi pronuntiandique morem in plurimis similem fuisse Umbricae consuetudini, praeter Scipionum monumenta aliae inscriptiones docent, quarum una apud Lang. Sug. I. p.
275. apud Orell. r. 433. sic scripta est: M. MINDIOS L. I. P. CONDETIOS A. EI. ΛΙDILES VICESMA PARTI l APOLONES DEDERI. h. e. M. Mindius L. fi lius), P. Condet ius a lori fi lius), aediles vices t ma m parti m Apollinis templo dedere.
Literam, sinalem abjicero, adeo usitatum erat, ni Tampius quidam apud Gor. tr. III. pag. XXIX. apud Oreli. r. 4623 conjugis Larissimae desiderio juratus sit, se post ea in uxore mynon habituru m). me litera cautem, quam apud Romanos quoque in 'ransisse scimus, Cicero in Oratore c. 45. assirmat, Romanos vocabula saepe bravitati causa contraxisse, ut ita dicerent, multi' modis, vas argenteis, palmi' et crinibus, tecti' fractis. Quin Lucretius I, 684. et omnimodis dixit, ni multimodis I, 894.cet et in viden pro videsne apud Virgilium A. VI, 90. producta prius vocalis com repta est, quum e contrario, litera n ante De s elisa correpta vocalis, teste Cicerone Orat. 48. et Gellio II, 17. , produceretur. 6. In versibus a liter ad Ciceronis usque aetatem ante consonantes, quemadmodum, ante vocales ad extrema usque Romanorum tempora, elidebatur; sed haec, sicut paragoge amarier pro amari, et notas omnibus in Verbis, quae dicuntur, elisiones,
dic pro dice, dixti pro dixisti, jusso procius sero et praetermitto, ut id quod
ab aliis nondum animadversum est, pluribus hic moneam. Romani enim Verbis in o desinentibus adeo gaudebant, ut non solum amare pro amaris, et amavere pro amaverunt, dicerent a Cic. Orat. 7. 50. Bruti I sq.), sed Cato Censorius, teste Quintiliano Inst. orat. I, 7, 23. die et facie pro dicam et faciam scriberet, eundemque in ceteris, quae similiter cadunt, modum teneret. Spaldingius quidem errorem omissae lineolae imponendae conjiciens, dicem et faciem edidit; sed praeterquam quod et antecedens ibi exemplum here pro heri et insequentia si be ac quas pro sibi ac quasi in literam e exeunt, damnant illam emendationem et Festus, qui cum Verrio Haec scripsit: Recipi apud Catonem pro recipiam, ut alia ejusmodi complura , et Paulus Diaeonuου, qui e Festo excerpsit: Recipi e recipiamg, attinge pro attingam , udice pro dicam antiqui posuere Α, et Placidi glossae, quas primus edidit Ang. Maius: Dice,
106쪽
quod ex veteribus Catonis libris manifestum sit, elisam literam, cum elisa itera a in amare pro amaris vel similibus comparasse videtur conseratur Quint. IX, 4, 38 sq. , ubi jam propterea, quod nemo die a pro hoc die sive hodie dicturus luisset, dice, saete, pro die hanc legendum es Ex hoc Ioeo, qui totus abundat vitiis, ea saltim quae huc maximo pertinent, . 39 emendata prosere liceati Inda palmi' et crinibus Cic. r. 45. , po 'meridiem ci Or. 7. et a Censorii Catonis die faeie aequom litem in fine moIlita quae in veteribus libria reperia mutare imperiti
solent, et dum librariorum insectari volunt inscientiam suam consitantur. 7. Etsi, litera in Inscriptionibus supra Iaudati etiam ante ungonante Elisa legitur, et Festus aeque ac Nonius p. 49 ed.Merc. in die recin m accusativum diem latere
putarunt; nunquam tamen dicem atque similia Futura nullus enim dubito die apud Catonem idem significasae, quod dicebo apud Nonium p. 567. d. Μere. quamvis Lin-damannus, recte quidem vituperans eos, qui die e pro die positum malebant, Festum H dicere voluisse opinetur, dicis vocabulo veteres usos fuisse pro die a sive δέκη in usu fuisse existimor nam apud Plautum Asin. III, 3, 36. ubi ipsius, pignus in omne sortunas suas dare paratus, pro facile, quod in vulgatis erat, faciem emendavit, nune
uanimo sis bono sacer ex optato obtingent, legitur Romani potius, consonantibus verborum dicam, dixerunt, diceris cet in sine abjectis, vocalem antecedentem in a uintarunt, sicut in macte pro mactus, ille pro Ilus mage pro magis pote pro p tis Hinc indemannus, qui pro Pauli Diaconi vaddu es, addideria o sola conjectura adduis ediderat, novo quodam errore annotavit sNollemus mutatum ad duas in adduis: fieri enim Potuit, ut ad duem pro adduim dicerent antiqui potest etiam ad duem esse futurum, adduim conjunctivus. Ἀddues luturum est ab ad duo sive ad duam in
imbjunctivo vero adduim posuerunt antiqui, nunquam ad duem, quia laxem aliud tempus est quam faxim. Sic Cato R. R. I4I duis bonam salutem scripsit, annuit pro annuat Catullus et vid. Struv. de Latinorum declinatione et mmugatione pa . 4 et 202 q. Quamvis saepe antiqui, ut supra vidimus, vocales e et i inter se permutarent, hoc tamen non aeque iaciebant in Ionos, atque in brevibus vocalibus sim potiua dilatabant in siem, et dem non inm ex duim quam ex dat contrahebant. Sed redeamus ad Umbrorum usum in literarum permutationibus, quas recensendo simul valorem li--
8. Oeales Umbri quinque habuerunt a , , , , αι, quarum dura vero Postr mas Tuscum scribendi genus non discernebat unde Priscianus I p. 548. O aliquo It
Iiae civitates, ait, teste Plinio, non habebant, sed loco ejus ponebant , et maxime Vmbri et Mei. O vocum si comparemus, quod Velius Longus p. 22I6. scripsit: Apud nos quoque ostendunt antiqui, quia aeque confusas literas, et, habuere: nam conso scri-
107쪽
- Isbebant per o, quum legeretur per a consul, unde in multis etiam nominibus variae anni scripturae, ut fontes et tunt ea frondes et eundes: nihil aliud inde aequutur, quam quod alphabet veteris Italiae docent, Umbros, ut Oscos, Tuscoram literis
usos, pro o Romanos vero ex antiqua Graecorum, nde Iiteras suas accepere, consuetudine oro, scripsisse, e . Priscian. p. 554. o tempore vero, quo Iguvinae tabulae exarabantur, non Tuscia quidem, sed Latinis literis o et, licet saepe permutarentur, distingui iam solebant. Perperam igitur Lepsius de abb. ugub. p. 30 sq. id, quod dscriptura genua pertinebat, ad diversorum temporum pronuntiationem retulit Solent autem OeaIes secundum hunc ordinem inter se permutari r e, , , , . . De eo u et νουπ, angi et aFες, απι et a me, fit ut et e tuto, ta sis et lases, poni et pone. Reliqua vocalium permutationes rarae sunt, et plerumque quidem in diversis scribendi generibus, ut e et acin ατ v F et a tua, et oin IIὐεστατε et Prestote: nam et, Latinia literis permutari, ex a seria tu et a seriato et VI, a, 47sq. probari neqvit Rarior etiam est duplex vocalium permutatio, utra vel e et o a et, nam κουυαλτου in
ab I et V pro Buουλτου In tab. IV. et eo moltu in tab. VI et VII diversitatem temporum prodit, quibus tabulas perscribebantur, et o finalis pro e t ei, ut in Trebo pro μβε avo Trifel, si Gruterus VI, , 58. id recte transcriptum exhibet, is pro Φισε, es ro pro Gepste, ενδι sive e rei, etiam urnaco pro cur naso,b. VI, initio, nonnisi flexionis varietatem indicat. s. Vocalis quaeque et produci et eorripi poterat his syllabarum quantitas, nisi quae voealis vel geminetur ve cum diphthongo quadam permutetur, ex Latini sermonis indole plerum qua dijudicanda est. Sic a in πουσναες IV, b, 2 producenda est, quia non soIum περ ναιε antecedit, sed ellam Iri a II. πυστναι ac legitur idem valet de persae VI, , M. et a 3. quia IV a 28 32 45. τε λαια scriptum est ceterum ae etiam diphthongum esse, persa ea VII, , I et M. pro persas VII, , . doce Geminata a non invenitur, quia ααν φεβτας ' a 33 sq. pro haripe ac sor pta videtur; o contra et v, in os ercto me VI, , Ist et portatu ut VI a M. pro πή--tis V, a IR geminatas, nusquam in diphthongum transeunt, nisi quod VI, a, 30. to uer pro uer scriptum egitur Geminatum e non solum se et VII, a, I pro se tu sive tellu Π, a 3 sqq. sed etiam est VI, b, 2 pro est Lm 6. habet ex geminatici vero alteram tanquam consonantem pronuntiandam esse, o permutatis cum enliteris, et i, quarum hae apud Romanos in I, illa inis quoquo transibat, intelligitur. Sic urbs Iguvina IV a 2 5. II, 24 sq. 30 LuFινα, alias vero is ιν audit sic etiam στuὐτιιve V, b, 28 3I. s. Ηρτιτιεις IV, b, ad pro morινγ IV a 33. scribitur. Hino dubium foret, utrum in aeu' IV, b, 18 pro is ovi VI, a, si e diphthongus. ano consonans putanda sit, nisi ισε IV, b, Is pro is VI, a, a scriberetur, atque D justire by OOQlc
108쪽
a literasi di rret ει diphthongum autem pro ι scribi valde usitatum est. At non solum e i et ei promiscue inter se permutantur, ut εὐες ὐεπλανες IV, b, 2. . e rie trebiani VI, , 5 sq. et ver ei tre blanei VI, b, 22. sed interdum etiam voeabula in te pro e vel r exeunt, ut Ῥου πινιε IV a 27 pro ubi ne VII, , . unda etiam εφῆ Ιου F IV, b, 2s pro ecpsi DFra IV, b, 25 scriptum ost. In mediis vocabulis te semper per diaeresin legendum esse, e εὐες ε=ιιες IV, b, 21. 25. pro ve-hior sivo vehi et VI a I9 22 b, 2I. cognoscitur. 10. Quemadmodum in Tusco scribendi genere ι saepe u semper cognatam Consonantem assumit, ut τύεια et του F I, 2. II, 34. pro tria et duo si in Latina scriptura consonantes j et v saepe eliduntur, atque Iovina pro lavina, ni prinua lus pro πρινουFατεις scribitur. Duplicem v nonnisi pro simplici consonante scriptam osse, a vve VI, b, 3 pro a Veis sive avis docet; at notatu dignum est, quod etiam sopi VI, a M. pro Fεπις IV . I8. scriptum legatur, quanquam a vepo VI, a Q. pro Fan IV, a, . ut sues VII, , I pro Fεσει IV, a M. et sus VII, , a proo F III, , 24 27. positum est Leontra inseritur interdum post literam a pro ζ posulam, ni vestista pro εστις IV, b, I8. 32. Sanai sive Sansie VII, a M. VI, ,3 5. pro at lV, b, 6 et Purdinfluat Hl a G. pro purdinans VI, a M. siventio τιν ζεις IV, a M., pro quo quum supra που τιιος scriptum viderimus, facile explicatur, quod Paulus Diaconus scripsit, Maesium lingua Osca mensem Malum esse vocatatum. Ceterum literam prois positam, sicut aspirationis notam , tum ejici potuisse, σε ii F IV, b, IR pro is ovi conjicere ieet. In literarum concursu praecipue liquidae ιι, ν et Deliduntur, eto quidem anteis in πεντει pro tinoo, et απφε τυ pro μι ερτου, sicut, ante cinis τεντυ pro ντεντου et τε si pro an dira a Literani, non solum ante θ abjectam legimus in φυῆ pa IV a I. pro fur ant, sed etiam ante, in ιFεκα IV a 40 42 pro venga praecipue vero ante sibilantes, ut et aias pro et aians, στιν του Pro ανσπιντο, Σαζ pro ansio, αε εὐιατ pro νζεὐιατου.
27 pro rosa et rosa litera si autem ante F in αμιτ pro ab Fειτυ quod etiam cis Fειτ scriptum legitur Geminata consonantes pro implici praeteris legimus finappe VII, , . nn in ponne VII, , . et en nom sive enno VII a 38 sq. as in Esau VI, b, 43. II. Metathesis literae r non in eadem modo vllaba observaretur, ut In nomine Gae bove VI, b, 22 pro Grabo vel, sed etiam in diversis, ut pud rovit VI, , 56. pro re ΗἐτΗFιτs, , . nisi ο - προ ρδπει, vel προπροπιέτω natum videretur. Popa pler autem pro popluper VI a 43. 45. apud empsterum perperam scriptum
109쪽
nulla vox Umbrica incipit, nisi Lerpirii nomen in inscriptione apud Falerios reporta, in qua o contrario tot vocabula inis exeunt, ut, quod erentius Scaurus pag. 2252 scripsit, eos, qui, exprimere non possint, aut i dicere aut , ad Tuscos potius atque pruseos Latinos pertineat, quam ad Umbros Apud Umbros enim, finalis pro Tuscorum et Romanorum s adeo in us suit, ut Tiberis in Italia pariter sere ac Tigris et Indus Buvii in Asia, literarum t et risonos seerevisse videri possit. Variae tamen sunt harum literarum permutationes, quas paullo infra videbimus, ubi do pronuntiatione earum agetur hic nobis notandum est, vocabula Umbrica, etsi in istis pariter exeant, atquo in sive se nam vocis suboea in precibus sexta tabulae literam nalem onsonantem, nec vocalem esse, o geminatione ejus in au boca v v quod in septima tabula legitur, o licioὶ non magis in b, α ς, desinere, quam inra j, . Ceterum M plura verba reperiuntur, quae in vocales, quam quae in consonantes exeant; hoo Umbroruin more, litoras finales abjiciendi, effectum est Quod autem ad literarum pronuntiationem attinet eatiatu similibus fieri, naturae consentaneum est. Et, πανε IV a 40. a που νε IV, a Iusqq. non disseris videtur, που re IV, a, 33. tamen diversa flexione e recte IV. QR ortum est, sicut abros et ab eona VII, a 3 et 3 e nominativo aber sive απεθ. 2. Ouum vero non ejusdem modo organi, sed ejusdem quoque qualitatis iterae inter x permutari soleant idem saepe fit in ejusmodi literis, inter quas nulla intereodere videtur cognatior imprimis sibilantes in diversi linas transire possunt 1iteras L sibila
tibus, ut de his primum loquar, si quidem Latinis uteris a reddi solet eam tamen simplicem fuisse literam, plura ostendunt vocabula, in quibus si anteis quoque legitur, ut ετ usi σταM IV, a, 16 pro tu statim VI a M. et πείθεοιεὲς es IV a I8. pro pirso mera est VI, a M. Ubiis et a distincte erant pronuntiandae, etiam In meo scribendi genere si scribebatur, ut, εὐσκλου IV, b, I. Bὐσκ uti IV, a II π εὐσων-τρ I, II. s. εὐσνιιι IV, a T. περστου V, a M. εὐσνατου III a 22. εθσους et εὐσου F II 6 II Quum vero iterara modo pro , modo proci Romanorum posita videatur, ut in ah ινα τε τριφ IV, a, Is pro Tadinato tribu, unde etiam rentis nomen a λεγατ V, b, 4. fortasse derivandum est, et in pauεὐιας Iura περιας , b, 2. quam familiam Pompiliam interpretantur, in illa litera I sonum, per rhoi
eismum sibilantem expressum fuisse puto, sicut in litera amulica, qua in ipsa voco' mula cerebrati Sa critanae inguae respondera dicitur. Hino nullum vocabulum ab illa Utera incepisse existimans, πεστυ ὐαν V, b, Is in unam vocem contraxi Etsi vero
Umbri uteram si tanta cum tacilitate pronuntiabant, ut τριβὲ ιζ III, a, s scriptum sit
110쪽
- 18 pro tribri sine VI, , 54. in πειπε ες I, M. tamen lacile operarum vitium agnoscitur pro an si ιζες. Ceterum Umbris tanta erat linguae volubilitas, ut non solum literas Vetri saepe sibi jungerent, ut in καλζετα I, II. 18. 20. et στῆουζλα II, 34. se ζliteram mediam ponerent inter o et Mut in abrλατας I, 22 et κοὐ ζλασι ει , , I7..
quibus etiam vas irato me VI, , I2. annumerandum esse nullus dubito. I3. Praeter bratteram per a plerumque redditam Latinorum s respondet tribus characteribus Umbricis, quos quidem per Graecas literas, reddidi, etsi postrema harum litera non Graeco sono pronuntiata videtur Nam praeter vocem fratrex VII, b, I. cui φῆατθεκ III, , 22. I. in Tusco scribendi genere respondet, in tabulis Latine scriptis neque , neque a legitur, sed a pro ξ aeque ac pro acribitur quanquam in sino vocabulorum, non autem ξ in quoque mutatur Sio a seria te VI, , I. pro αν ιατες, sed lases sive asis VI, a I9. 23. pro a DIV, a M. et conec os VI, a, 16 pro κυνικα I, 15.18. 20. ut VI a 47. pilios et vacos pro Pad et Faκαξε IV, a, 7 sq. scriptum legimus Ceterum, quia in Tusco scribendi genere nunquam inter se permutantur, diversum prorsus valorem habebant itaque ξ, quum ais aeque atque abis et disserat, apud Umbro aut Portugalensium , sive j Francogallorum, vis, aut Germanorum 2 expressit. Hoc quidem eo probari posse videtur, quod usci characterem ex secerunt; sed illud probabilius est propterea, quod Umbrorumi lenius sonasse videtur quam ζid , quae, si cum simili characterebi q) comparatur, ut da sive Francogallorum a pronuntiata est am liter non solum in Latino, sed Umbri quoque sermone cum sive permutari solet, ut πουπῆι re I, 24 pro που πρὲικε I, 10 et eurnaco VI, b, 2. . pro urnas VI, , I. 5. sive Latinorum cornice; ξ autem in α εὐιατ sive ανξ εὐιατ IU, , 8. 10 pro Romanorum auguratu sive augeratu, ut Prisciano I b, 36 pag. 554. d. Pulseli teste, antiqui dicebant, in literam g transiit. Praeterea Vmbriea verba ina pariter atque in G, nunquam vero in ζ desinunt verumtamen utiar IU, b, 35. non, αξ pro isti ατες I, 29. V a 42 scriptum est. It que verbis Iant ρκ via uuε IV, o II non tam Iapydia arva Timavi Virg. G. III, 475.
quam, quod in proxima hujus peris particula probare conabor Iapyge designantur. Id. Literam G Iguvinis tabulis proprio per a eum accentu gravi 's reddi solere, in prior particula jam monui. Sic in tertia tabula quater legitur aestia, unde ζεῆσνατυ III, a. 22. derivandum videtur strusia VI, , 5. 23. VII, , 8 42 pro στῆ ur1 II, 34. 3 si hi tu an siliit VI a 59. e si hi tironsilii tir VII, a I4 28. VI, a M. sive siti an filii tir VII, , 3. quibuscum fortasse ζιFa , , II. et αν - ζιε V, a 25 cohaerent; sim VI a M. VII, a I. pro ιμ IV a 23. vas et omes VI, b, 3 I. pro αζετ ιι IV a 8. Idem observatur in quinquo Deorum Dearumve nominibus, ut an si vel an si VI a 8-I5. pro Σαζ vel αζε I0. M.;