Rudimenta linguae Oscae; ex inscriptionibus antiquis enodata

291쪽

Prae futio.

Post tabulas Iguvinas omnes cum inscriptionibus minoribus explicatas res in singulis particulis tractatas summatim repetendas Plitavi, ut non solum appareret, quid ex enodatis Umbrici sermonis reliquiis in rerum antiquitatis notitia luerat simus, verum etiam nonnulla eorum, quae in medium protuli, vel corrigerentur vel magis firmarentur. In Iguvinis quidem tabulis res sacrae praecipue continentur, sed ne illa sola repeterem, quae de his memorata sunt, do sermonis Umbrici indola plura addidi, quorum magnam artem ad finem hujus operis reservaram. Pertinet ad ea parti .ulae hujus exordium, quo do Umbrorum nomino et origine, quae sentiam, dixi, ut nonnulla saltim de iis elaquerer, quibus innititur mea de veteris Italiae linguis ac populis sententia, in illa praelatione prolata, qua ante aliquot annos dissertatiunculam commemdari, quam Dr. Iacobus Henop acerbo isto nimis mature nobis ereptus, delingua Sabina scripsera Etsi non spero, omnibus probatum iri, quae dixero, neque persuadero aliis studeo, ut eadem probent, quae mihi arriserunt hoc tamen non impedit, quo minus sententiam meam aperiam, quam quidem, quum in hoc ipso opero passim mutaverim, quae minus bene antea Perspexeram. si quis meliora proserat, non obstinate defendam. Ceterum hoc nemo infitias

292쪽

ibit, inter multa, quae nonnisi hariolando exputari possunt, plurima sic a me osse illustrata, ut, quae in tabulis Iguvinis contineantur, Satis appareat, eaque, quae Bethamus in Hibernia nuper exputasse sibi visus est, non minus promero ingenii Ius habenda sint, quam priora docωrum in Italia virorum interpretandi pericula, do quibus r. Kaempsius in suo Umbricorum specimin primo pag. . etsi de certiore quadam interpretation male desperans, recte tamen judicavit, eo majori patriae caritate usos esse, quam veritatis amore aut certo sagacitate. Quamvis multa adhuc obscura sint, quae aliorum fortasse sagacitas aperiet, certius tamen jam perspicere possumus, qua propinquitate conjungantur singuli veteris Italiae populi.

293쪽

Res tractatas summatim re Peten

I. Iam CIuverius recte pro certo ammavit, unam eandemque fuisse gentem, qui variis appellarentur nominibus, Ausones, tiruncos meos. Testes sunt Servius, qui ad Virg. A. VII, 727. annotavit, Auruneos Graece Ausones nominari, et Aristoteles, qui in Politicorum Iibro VII, s. scripsit 'moti Miso εν ποος γῆν νω νων 'Oπικοὶ, καἰ προτεοον καὶ νυν καλούμενοι τὴν ἐπωνυμίαν υσονες Idem secundum Strabonem V, 3. pag. 242. Antiochua Syracusanus affirmaverat, antiquissimus Italarum rerum auctor at nemo fero vidit, eiusdem stirpis fuisse Umbros et Aborigines, quos Hesiodus in Theog IOIAAgrium atque Latinum fratres dixit. Hoc tamen non solum Graecorum mythographi atque linguarum, quae exstant, reliquiae, sed ipsa testantur nomina. Quemadmodum enim Amrunci quasi Ausonici ab Ausonibus vocati sunt, sic Ausones quasi omnes ab Auriis, quos Εoearum auctor secundum Apollodorum I, 2. II, 5, 4. Giganti et Centauro, vel potius secundum Homerum Iliad. XIV, III. AetoI Oenei fratri cognomines fecit Umbri vero ex inguae suae indole, qua vocales a et o inter se permutari solebant, OFφιος quoque vel ONικου appellare potuerunt, unde tam χιι 'oo sive ' ιβρικοὶ, nam οπικοὶ sive in . Obsci secundum eatum nomen traxisse videntur. At Aborigines, quos secundum Livium I, 2. Aeneas cum Troianis mixtos Latinos appellasso dicitur, neque ab oe σι, quod Graeci, neque ab origine, quod Romani, neque ab errando, quod secundum Dionysium Halicarnassensem nonnulli male existimarunt, sed quasi Ἀβοριγενεις sive ab Abriis oriundi nominati esse videntur. Unde Abriorum vel Auriorum nomen derivandum sit, non quidem liquet; sed Agrios eosdem potuisae vocari, Averni nomen ab Acherunt de ductum docet. Umbros certe ab μ εν appellatos esse Plinius nobis non magis persuadet, quam recentioribus redimus, qui 'Oπικον ab Ope interpretantur. Omnia illa nomina ejusdem potius fuisse originis, inde coniicere licet, quod populis quoque eandem originem dederant Graecorum mythographi. 2. Secundum ea, quae Paulus Diaconus o Festo excerpsit, Ausoniam appellavit Auson, Ulixi et calypsus IIus, quo conditam Auruncam urbem etiam serunt; at

294쪽

οῖ δη τοι μάλα τῆλε μυχου νοσῶν κύων,

Πῶσιν υρσηνοῖσιν ἀγακλειτοῖοι ανασσον. Atque Laurentius Lydus in excerpti M. Boeth. I3 hos versus addens.

πη δ' ἐν μεγdροισιν ἀγαυου Λευκαλίωνος IIανδοιεν su πατοι λων σημάντου πώντων, Μιχθε ἐν φιλοτημι τέκε Γραικὸν --χου M'. quibus Graecum Agri Latinoque conjunxit, Ausones pariter atque Latinos, etsi Italos δαπικιζειν τὸ βαρβαρί is dixisse testatur et Iuvenal. UL 207. I. 455. Plin. H. N. XXIX, I, 7. Tullius Tiro apud Geli. XIV, 9. , eum Graecis, originis ratione habita, cov. sociat neque temere Livius I, 49. Octavium Μamilium TuscuIanum, longe principem Latini nominis atque generum Tarquinii Superbi, ab Ulixe Cimeque oriundum dixitia. Ipsa linguarum indole huic opinioni consentit Latinam linguam Aeolica Graecorum dialecto alanillimam fuisse jam uinuIianua Inst. r. I, 3I agnovit cum Latinis vero omnes sere populi taliae vetustissimi inguarum assinitate iunguntur. Mne quis putet, duorum lamentorum, ex quibus Latinam linguam mixtam agnoverunt, barbaram nec Graecum Aboriginibus deberi Umbrici sermonis indolem in memoriam revocemus, in quo tota sero nominum verborumque serio, quatenus Umbris atque Latinia communis fuit, Graeca est, non Gallica Gallicae contra originis fuerunt Siculi, quos Sicanos vocat Virgilius, ab Aboriginibus ex Umbria oriundis partim ex Latio eiecti pamiam ipsi subiecti Etsi enim Thucydides Sicanos, vetitatissimos Siciliae Incolas, Siculosque Latio immigrantes neque nomine neque stirpe multum inter se differre nesciit, Stetit tamen barbaros dixit, Sicanosque VI, 2, a Sicano Iberiae, h. e. GaIliae secundum ScyIacem Caryand. numine Sequana , per Ligures sive Ligeris superioris antiquitus accolas expulsos

295쪽

scripsi Ex linguae, quam Ausones per totam dire Italiam cs. Strabo V, 3, 6 pag. 33

divulgaverant, similitudine cum Graeca factum est, ut multa locorum nomina, in quos Graeci nunquam immigraverunt, Graeca tamen, ac Laconicae praecipue vel Arcadicae, originis Me putarentur. Ipsos Sabinos, ex Umbris, noram gens Italiae antiquissima existimatur, migrantes, multisque alii populis mediae atque inferioris Italiae, ut Picenis et Samnitibus, unde Lucani rursus atque Bruttii egressi sunt, originem dantes, ex Laconia oriundo quidam memoriae tradiderunt Romanos contra antiquissimos, sicut Oenotros

atque Peucetios, Arcades finxerunt, quibus per Danaen vel Herculem aliosque Argivorum colonos in Latio Argivi admixti perhibentur. Has fabulas invenit nidem Graecorum sollertia, ansam vero praebuisse tinguarum similitudinem, quam reliquiae earum, quae adhuc exstant, testantur, ex eo cognoscitur, quod Tuscos Raetis similes o Lydia, Venetosque superioris Italia e Paphlagonia potius, quam ex Graecia, immigrasse finxerunt. Sed similitudo, quae antiquitus fuit, temporum decursu per varios cultus aliorumque popul rum commercia magis magisque exstincta est. 4. Umbros serius cum GaIlia adeo ixtos selmus, ni secundum Solinum e 2 8 Gallorum veterem propaginem nonnulli eo putarint; sed eosdem cum Tuscis sinitimis vario permixtos novimus. Hujuscemodi mixturam ipso umbrorum nomine vel hybridarum sive ibridarum, quoa et raro sis imbros dixerunt, appellatam egimus. Plini m. N. VIII, M. f. 5. enim musmones a priscis umbros vocatos scripsit, idemque Η. N. VIII, 53. a. 79. eum Martiali VIII, 22 et Isidoro Orig. XII, I natos ex sue cum apro ceu semiseros proprio hybridas appellatoa dixit, quia in nullo genero aeque facilis mixtura esset cum seror undo Eugenius Toletanus in armine XXII de ambigenis cecinit r

Apri atque sue setosus nascitur ibris. Aprum autem Umbri abro dixerunt itaqm quum Pirentes a pico artio, ut Hirpin inter Samnites a lupo, qui impus dicebatur, nomen aecepisse noverimus, quia illi olim per veris sacri consuemdinem picum, hi Iupum ducem secuti e Sabinis enitetrarant, quidni Umbros antiquitus Abrio vocatos putemus, quia in Italiam immigrantes aprum ducem elegerant aprum certe camertes in Umbria in nummis suis expresserunt, quemadmodum, si non Dolates, Ariminenses saltim Ulyssis capnt. Umber aper notus est e Statio II, 4, 4.

IV, 6, Ist, ut porcus Umber e catullo XXXIX, II. Docnm comparanda est conjux Umbri rubicunda mariti apud Ovidium A. A. III, 303. Qui ni id est, Abriorum nomen anti- missimum mihi videtur pro seriore Umbrorum, unde et Agri cum Aboriginibus et Aurunci

eum Ausonibus et Oscis nomen acceperunt. Horum linguam autem antiquitas Graecae similIimam fuisse, ex eo colligere licet, quod serior etiam Umbricus sermo in nonnullis Graeco propior reperiatur, quam Latinus, adeo ut ipsa ea vocabula, quae Romanis aeque

296쪽

serioris aetatis, in quos iIIorum nomen per Romano demum transiit, bene distinimendi: quemadmodum enim Umbricus sermo per varios casus sic immutatus est, ut plures inde

nascerentur dialecti magis magisque diversae, prisca Graecorum in Epiro lingua per populos mutata tam varie exculta est, ut non mirandum sit, quod tandem Graecis barbarae viderentur linguae, quae antiquitus non magis differebant, quam ipsa Romana. Etiam Titinnius apud Festum auctores Atellanarum fabularum, per qua secundum Strabonem V, 3, 6 pag. 233. diu Romae viguit Oscorum Iingua, postquam in ipsa Campania interierat, hoc versu derisit: Obsee et esse fabulantur: nam Latine nesciunti Verumtamen illis inguis, ut inruani Capellae verbis utar, tam conjunctam cognationem cum Latina dedit natura, ut non minus lacilo intelligerentur, quam Umbrica, si phara nobis de prisco Latinorum sermone innotuissent, quam quae Festus ex Verrio Flacco, Nonius Marcellus, aliique commentatores atque grammatici veteres reliquerunt. Nam mirum est, in quantum ipsa Latina lingua paullatim immutata sit. Jam Polybius III, 22, 3., primum foedus inter Romanos et Carthaginienses statim post reges exactos ictum interpretans de veteris linguae Latinae discrepantia queritur, qua tanta fuerit, ut vel periti simi nonnulla aegre, ubi minua attenderint, explanare quiverint atque quemadmodum H

ratius pisti II, I, 8 sq. illum deridet, qui Saliare Numae carmen, quod solus velit scire videri, sit apud Macrobium S. I, 5. Avienus, congeris quadam verborum a Servio lactae Curius, Inquit, et Fabricius et Coruncanius, antiquissima viri,sve etiam his antiquiores Horatii illi trigemini, plane a dilucide cum sui sabulati sunt;

sneque Auruncorum aut Sicanorum aut Pelasgorum, qui primi coluisse in Italia dicuntur, ,sed aetatis suae verbis utebantur tu autem perindo quasi cum matro Evandri loquare,,vis nobis verba multis iam seculis obliterata revocare. Hinc Paulus Diac o est e cerpsit: Latine loqui a Latio dictum est quae Iocutio adeo est versa, ut vix ulla ejus spara maneat in notitiam. a6. Ouodsi Umbrieus sermo similes sere immutationes expertus est, quid mirum, quod a Latino, quem nos etiamnum novimus, adeo discrepet, ut vel summa sagacitate interdum exputari nequeat verborum sensus, praesertim quum Iguvinae inscriptiones ad

res sacras pertineant, quae Propter amissos omnes Romanorum libros ritualea ala obscurae unt, neque ex ecclesiasticis scriptoribus, qui gentium religiones meminerunt, Tertulliano Arnobio Lactantio Augustino et Hieronymo, satis lucis accipiunt in quibus intem pretandis praeterea, ut Symmachi Episti III. M. verbis utar, necesse est, ut in verba priam

297쪽

redeamus quibus et Salii ecinerunt et augures avem consuluerunt, et ad qua explicanda nihil aliud sere auxilii habemus, nisi quantum Priscus Cato, Plautus Umber et Varro Reatinua praeben Umbrici vero sermonis indolem diversia Iocis pariter atque temporibus diversam fuisse, ea docent, quae in fine septimae hujus operia particulae monui. Ne tamen omnia vario pronuntiata putemus, quae varie acripta sunt, de seriptura Umbrorum primum pauca repetenda videntur. Quod inscriptiones Iguvinorum partim Tuscis, partim Latinis uteris scriptas videmus, hoe non diversis modo temporibus, sed diversia quoque Iocia eodem tempore laetum esse, numi, qui adhuc exstant, testantur. Sic tertia Iguvina tabula

eodem tempore locoque et Tuscia et Latinis literia exarata videtur quippo eadem pro sua est aermonis indoles, in literarum usu solummodo diversa, quia neque Tusca neque Latina literatura satis apta erat Umbrorum pronuntiationi. Tuscis Umbri in eo fuerunt dissimiles, quod cum Romanis aspiratas literae praeter A et 'fugiebant, medias contra distinguebant a tenuibus Romanis quidem in pronuntiandis, ut in sectendis atque comatruendis, vocabulis simillimi fuerunt, sed sibilantea sonos adeo amarunt, ut Tuscarum

quoque literarum usu ita non sufficere In utraque igitur scriptura literae quaedam non necessariae negligi solebant, additis aliis, quae Umbris propriae dicendae sunt et Tuscis quidem uteris praeter duae sibilantes additae sunt, quarum altera cum litera ,

altera cum Iem, quodammodo pronuntiabatur. 7. Figuras harum sibilantium e literam sic formarunt, ut vel superiorem vel inseriorem curvaturam omitterent, et quum Tuscas literas sinistrorsum pingerent, iterari pro 'clitera pro G sive a terentur, quarum illa per Latinas literas ra, haec per a cum accentu apposito

reddi solebati ejiciebantur contra e Tuscis uteria aspiratae Oet x, quarum illa bis tantum itiuuvinis tabulis pro τ usurpala legitur, in ipsὐφαθIV, a I. pro furiant L a 43. et in που μ .HO I, 20 pro πτου Ητου I, 18 Literis pro sin usum venit, etsi Romani utramqne lis teram tam diverso pronuntiabant, ut Graecam p per literas ph reddendam putarenti DLatinis litoris Umbri, rejecerunt, qua Puintilianus Romanis quoque in nullis verbia utendum eensebat Ins or. I, RI0.ri contra non solum inriguis III. S. Id et pequo VI, b, 32 ceti, sed etiam iapei VI, b, I pro e scripta legitur, ut x in fratreas VII, b, I. pro φθατἐ εκ III, a, M.

Literas istis in Iguvinis tabulis non inveniri, non mirandum est, quia Latinarum quoque uterarum eo tempore, quo exarabantur tabulae, ultima ae erat secundum Quintilianum Insti ori I, 4. s. Umbrisque pariter atque Romanis Quint. Inst. or. XII, IR2τὶ voealis y defuisse videtur. Sed neque in Tuscis, neque in Latinis Ititeria tot additae sunt literae, quo necessariae erant imo in Tuscis literis ' in Latinis a multo rarius usurpata reperitur, quam necesse sui In Tuscia literis nullum discrimen factum est inter o et, voca-Ies, interqua medias b, g, d, et tenues , , , consonantes in Iatinia contra i et v consonantes non distinctae sunt, vocalibus t et u post quas eam ob causam plerumque

298쪽

omissae sunt consonantes Tuscis literis scriptae. sibilantibus quidem per nut ζ saepissime per a est reddita, sed c nunquam distincta a simplici a unde Lepsius hane literam, quae mihi cum leni aspirations, ut j Franco-Gallorum, pronuntiat es e vi detur, pro simplici a Iicet lenius pronuntiata, a ipiendam putaviti lai dimatio est de pronuntiatione eorum iudicare, quos nemo loquente audivit, hoe tamen in dubium vocarri nequit, ex sola literarum inopia, neque propter mutatam temporibus pronuntiandi rationem actum esse, ut in Tusciaraueris, etiam pro o tenues etiam pro mediis β, γ, δ, in Latinis a etiam pro De ζ, atque vocalesci et u etiam pro consonantibus fetis, ut equoque in Tuscis literis, scriberentur.

8. Illud quoque certum est, quanquam ulteriores Umbro nunguam Tuscis literia usos num testantur, Iguvinos saltim prius ustas, quam Latinas literna in usum recepisse,

quibus etiam serius fortasse Tuscam iteraturam iteris hi et L auxerunti Latinas litem autem Iguvini tum receperunt, quum Romanis jam cinvenis, neglecta, a vero ante a ut ante, pro e scribi solita, atque vocalia, ab o distingui coepta esse No nisi semel oue VI, a 30 pro veri ut tuu VI, b, 42 pro tua, scriptum egitur, atque semel aeritu VII, a, 15 pro seritu eadem licentia exaratum est, qua Novis VI, a M. pro Jovis unde ineertum esset, utrum Eubocam in eptima tabula pro Euboean, an pro sub eam scriptum esset, nisi salavom quoque et salom VI, b, 4I Q. pro salvom et sinis legeretur. Tuscis literis τὐιι LI2. rba legendum esse, uFa II, 32.34. docet hinc, si a σι ιν citia V. 33. mendose pro πινεαuαὲ exarato discesseris, o duabus ιι altera semis per vocalia est, altera consonans. Quia j consonans neque Tuscis, neque Latinia a vocalii distinguebatur, incerta saepe esset vera pronuntiatio, nisi variaret interdum scribendi ratio. Sic Iovinam non tribus, sed quatuor syllabia esse pronuntiandam, ex eo cognosei. tur, quod alias eam urbem bovinam et Ixti Fινα uiscriptam legamus; κuFιναμ ero Romanos recte Iguvinam, non Iovinam scripsisse, inde intelligitur, quod idem nomen ingenitivo casu Lumin IV. I. et 5 exaratum sic Interdum tamen Conjectura sola Ra-quimur, quomodo pronuntiandum sit in nominibus quidem Euὐερατε, Μουσε εατε, Is ιεσκανε V, b, 3. 5. ι pro consonante esse accipiendam, Latinae docent inscriptiones, in

quibuamsessat scriptum legimus; sed quis pro oris ammari ausit, Πει εὐιατε , b, 4.

sive producta, et Tuscis et Latinia uteris modo et modo e scriberetur. Quemadmodum enim antiqui Romani Quinti Ins or. I, 4, 17. I, 7, 15 sqq. Fe ne pro ejori, aerei pro furi, si Vmbri Iuri V, b, T. II. 22. pro uri , Is et une rabone VI, b, 22 pro Is Fa Εὐαπου F IV, b, 3 scripseruntis. Quam maxime incerta videtur vocalium te in fina nominum pronuntiatior

299쪽

II in prima secundaque tabulis, Is με tamen V, a, et 8 post Iuri Πομ , 5. teritur, ut incertum sit, utrum Ioma ibi a Iove discinguenda, an Itine, ut Iu H V, a Io. pe pexam pro BF exaratum ait. At si ab his Iocia dis esseris, is ubique, etiam, εnterdum in forum i transeat, ut in dativo in VI. 6. T. pro genitivo arrier VI, b, 24 a 27.,

atque uacia quoque literis ιε, non ιε, scribatur, duabus syllabis pronuntiandum esse,

laciae potest evinci. Si enim in preeibus VI, b, 23 sqq. modo D e iuera ule, modo Dei

Graboni sive Grabone scriptum est, similium precum omparatione discimns, Grabovi sive GraOove a Grabori casu differre, ut immis 'M VI, a, 6 sqq. a Fiεonte Sanai et esto

Iovi VI, a 25. a Teste Ionici atque pro dativo ere Die VI, b, 40. propterea oere uisive Fue VI, b, 23. 33 scribi, quod Umbri finales teras abjicere solebant. Sic IV, b, 21 sq. υφιυνε ἐσπου F pro risione Grabonie, ut IV, 29. εφφι υμ sive e rei

.DM VI, a 22 pro Te p. Iussim IV, b, 25. legitur praecipue vero coniunctiones varie scribuntur, ut Aeri sive εὐι e VI, b, M. IV, b, 4. pro aerae VI, Mas. m. sive heriei VII, a 3. εὐιι ει , a I6. Ei contra semper fere diphthongua est, ut in conjunctionibus mei, οι me VI, b, I. 5. , 50. pro pue ive u VI, a M. IV, a I8. puset, usi puse VII, 3. 7.43. pro πυξ IV, a M. Porser, porri, pors VI, b, II. Is a, 40. pro που he V, a 26. perae mersei, persi mersi sive pirat mira VI, b, 28. 38 48. pro perae mers est VI, 31. Praeter ei diphthongum vero nullam aliam gnoscere licet, nisi a In πεφναιες,πουσναες IV, b, 2 coli. MI sq. Portum VII, b, I. Pro portatu VII, a, 55. sive πω si τα του IV, a, 18 et elata n s VI, a, 64. m. pro talo VI, a 63. sive ετ αντου III, b, 6. Persata tamen VII. et alve πεΛαια V, a M., ut persae VII, a M., quatuor syllabis pronuntiandum esse, ut Aeser VI, b, I4. tribus, ex abbreviatione persae VI, b, 58. sive πεδα V, a I3 pro πεδαεμ V, a, II colligere licet. Quemadmodum supra duplices et v pro simplici litera scriptas reperimus, si etiam o in Oserelam VI, b, II. et e in fretu VII, a, 41., est et

meerat VI, b, 2. II. geminata sunt; ἄντε μας vero Ra, 33 sq. nescio an pro αβ αν- φεβτα. scriptum sit. Ε consonantibus nonnisi v geminata est in enno m VII, a M. 39.

M. G. scriptum est, ut ινε νε II, 20 sis ιν υνε I, 18 pro ινερ I, 3.14. Ist Additas alibi literas, ut in αφ9Fια II, 3l pro sem, in κου Fιν π IV, b, 32 sq. pro eurim, in Πετήουνι an ad V, a M. pro υτ νισπεδ, et in peratim VI, a,25. pro moleo, non sine menda puto, quemadmodum aliae literae interdum perperam omissae sunt, ut in εν uti I, 23 pro restio, I9n Me I, 26. pro MMιζες et decisis νε I, M., si reeis emendatur με πουντες at in iiciendis Ilteria summa observatur licentia. At

autem seribendi ratio temporum decursu sic mutata, Ut non solum, quae olim licere solebant literas, suppletas, sed longas etiam vocales per aspirationem pronuntiatas videamus.

300쪽

Hae duae res sunt, quibus prae aliis extremam quintae tabulae inscriptionem de aeria Hondita serius quam antecedentia exaratam agnoscimus. Sic Ra, M. Faνπεὐσουν τρα

β. vel persontru sive persondru VI, 28. 31. 35. pro πεσaντο sive πεσυντ φυμι IV, b, 28. 3I., seriptum legimus. 2uod vero ad aspirationem attinet, hanc duabus e causis additam puto aut enim litera gutturalis locum obtinet, ut in ρα μου V, a,22 pro Graeco

V, b, I6. sive mandraelo VI. 4 et tiπα Φι=u V, a, 42 pro stia παφιτει , I4. sive acu πή- βὶτ IT a 20. 2I. Hanc aspirationem in sexta septimaque tabuIta etiam per duas syllaba pronuntiatam invenimus, ut Matripurgat VII, a, 23. 36. pro tripursat VI, Ma6. sive atropusat VI, a M. et permihimu pl. permihimum 6, a, 45. 47. pro Permamu et per mumo, pro quo bis modo ranisti VI. S. 23. vel peanimum VI, a, M. Π, a, ., ut e contrario in quarta tabula bis modo IV. 7. 2I. πεὐσνι ia pro re σνιus, in prima vero bis I, 8, Io πε ἐστι ti pro εὐσνιν uti I, II. 23. 29. scriptum es In extrema quintae tabulae parte Ra,24 sq. 31. 38. Hὐεπου Λατ pro ατῆ επω ὁ ατ V, b, 18 et, εὐ- σνι sua V, a 27 sqq. pro πεσνιtis V, b, I sqq. , . 10. Iegitur in sexta vero septim que inbutia gehem VI, a, 36. pro emu Ι. '6. et vaham VII, a M. pro viam VI, II., ut Sehementa VII, a, M. pro Σεδιιενι οὐ IV, a, 42 sive Σειιενιες , b, I. et 'Mrti pro alti VII, a, 13. Id vel Metur VI, 55. pro eis VI, 53. II. In initio vocabulorum aspiratio neque addi neque abiici solet, si ab Aerse itu VI, b, 37 47. pro ritu VI, b, 27 sive dos V, a,4 atque ab nostatu vel amatatis VII, a, 48. VI, a M. pro an statu vel an stati VI, a M. VIR , M. discesseriar in fine nunquam ponitur, nisi in composita cum verbo praepositione a pro αδα. Praeterea a nunquam in initio, pet ς, ut consonantes mediae, nunquam in fine vocabulorum Iegiintur; si contra non solum in prima secundaque tabulis, sed in extrema quoque quintae tabulas

parte casui locasti additur, ut σι ιν retia sive potius πινια uasi V. 33 pro σπιν ι α μαὶ V. 36.37. 38. σπαντι ua II, 33 pro σπαντι , II, 34. et aσα ua Λ εὐεζλatia γI, 6 pro σα tia et εὐεζλου uαὶ I, I6. IRI0. Aliae literae, ut si vapes amisis VI, a, 5I. pro απεφε a Fιεκλυφ IV, a I4 scriptum est, abiecta saepius quam additae sunt. P aemel tantum ejicitur in μιτε I, I pro ἡμιτ Π, M., aedis ante, tam

1aepe ejicitur, quam ante omnes sibilantea et dentalea ac gutturale velo anto labial . in fine vocabulorum quam saepissime abiecta, nonnunquam tamen sine n easitato addita