장음표시 사용
111쪽
VIII. Iudex tamen, qui damnum exiguum esse animadvertit, aediscium, recla relinquit, atque aedificantem domino saltem incertam pecuniam condemnat.
A liquando aedificium, quod quis in solo alieno ponit, do.
II mino soli nocet. Tunc vero dominus interdictum qaod vi aut clam habet, cogitque aedificantem, ut, si opus adhue
pollideat, eius tollendi patientiam & impensiam, si non possideat, solam impensam, tertium Vero Pollies rem, ut patientiam tantum p stet. L. t 6. β. Iul. Ouod ui aut clam. Verum hic iudicis arbitrium non excluditur prorsus. Animadvertitis tape, destructionem magis ex aemulatione M invidia, quam ut re vera domini intersit, peti. Memorabo exemplum. Eques quidam in praedio suo domum aedificarar sed limites suos paulo excesierat, & opus in locum, qui rusticis propius erat, M per quem illi armenta sua in pascua agmbant, extenderat. Rustici et M interdicto quod vi aut elam experiebantur, atque inprimis equiti malam fidem obiectabant, quod inter aedificandum lapidem finalem removisset. Nec negare factum eques poterat, M se ad transgendum paratum ostendebat. At rustici, futurae victoriae certi, cum supercilio conditiones omneS respuebant, 'atque, ut aedificium depcineretur, poscebant. Et, si strictum ius spectes, oportuisset equitem damnari, ut destrueret opus. Ita vero ille in damnum maximum incidisset, rusticis autem, quibus stante etiam aedificio fiat spatii ad agenda ammenta supererat, parum emolumenti accessisset. Quamobrem l Cti Helm stadienses mense Decembri anni clariccxviii. aedificium rescindi vetarunt, atque equitem ut soluta pecunia exiguum, quod rusticis forte ferendum erat, incommodum pensaret, damnarunt: EetIagier die Iideo neue nauser in Daldis sen enimet ei a Rubresten, oder
112쪽
ficium iudicis ita constringi non OPortet, ut contra aeqζum
113쪽
in diissertatione, qua popularis error de necessaria sententiae ad libellum conssiVati0ne explosus fuit.
- Regula: omne, quod solo in aedifiratur, solo cedit; in favorem domini stabilita, nocere ei non debet. Invitus igitur ut aedificium suo solo impositum retineat, sumtusque solvat, cogi nequit. Exeinia plum erit in locatore aut successore seudi, quamvis de loeatoresissentire videatur Huberni in Prauch ad tu. D. Locati g. U. r .
pictura ad se trahit tabulam, β. 34. I. de Remm diuisio
ne, non etiam alias res. Igitur qui cistis alienis, ammariis, umbellis, pedibus picturas illinit, dominus earum propterea non essicitur. Vide Bergeri Resolui. . Lauteris. pag. 7O3.1LMeapoli essigies Christi de. cruce suspensi ostenditur, quam ut accuratius pingeret Michael Angelus, rusticum cruci adfixisse perhibetur. De veritate huius facti dubitat Missi n in itinerario Italico epist. 22. Si vera est hiastoria, alienael imitatus est Parrhasium, qui apud Senecam
114쪽
et ad exemplum eius Promethea pinxit. Vterque pictor ultimum supplicium meruit. Tmaginem alicuius adservare, adsectionis indicium est, Ma aliquando adservantem suspectum reddit. Sic Nero apud Lacitum Annali XVI. cap. 7. Cassio cuidam tanquam semina belli civilis et defectionem a domo Caesiarum qua stam obiectat, quod inter im gines maiorum etiam C. GLsii, qui Iulium Caesarem occiderat, emgiem cohi isset. Et Ambrosius lib, I. insci narrat, quosdam pitali supplicio damnatos, quia Bruti &Cassii, interfectorum Gesaris, imagines adsie arent. Nec recentiora exempla desunt. Re- fertur in Theatri Europaei tam. XL pag. S46. Genuensem senatum anno l673. Gallis maxime insensium, ut fautores partium Gallicarum investigaret, convocatos pictores omnes interrogasse, quot imagines regis Galliarum pinxerint, quibusque eas vendiderint.
Guum Carolus VIII. Galliarum rex edicto publico vectugat mercibus omnibus imponeret, cunctaque privilegia immunitaris cessare iuberet, magistratus tamen aliquot sententiis picturas et libros huic oneri exemerunt, teste duperier Vol. I. des oeudres play I. 9. Ego iudices istos contra legem iudicalle Puto. ,γ br
115쪽
O MEDITAT. AD PANDECT. SPECIMEN CCCCXLIX.
Bona commixta, si non constet, quantum quisque habuerit, aequaliter dividuntur. Inter confusionem A commixtionem, quarum illa est rerum liquidarum, haec aridarum, nihil in effectu interest. Equidem Iustinianus in g. 27.-28. I. de Rerum diυis disicrimen inter utramque facit, atque coripus quidem, quod ex confusione fit, commune es e iubet, de commixtione Vero idem negat, sed singulis dominis id, quod cuiusque fuit, Vindicare permittit. Ipse tamen agnoscit tandem, seParationem hanc, qua quisque suum recuperet, impossibilem futuram, atque adeo ad arbitrium
116쪽
iudicis pertinere, ut ipse aesti mei, quales cuiusque res fuωrint. Igitur re vera communio etiam ex commixtione oritur, ut recte observat Ludovici in Doctrina pandecliιrum tit. de Adquirendo rerum dominio IC. Atque huius commixtionis frequentia exempla quotidie occurrunt, non in
levibus rebus, sed in integris patrimoniis & hereditatibus, uae ita tape invicem confunduntur, ut separatio impOD bilis emeiatur. Nec curo Vlpiani effatum, qui inta L. I. g. ia. de Separationibus perraro hoc contingere posIe ait. Contrarium enim experientia docet. Nec duo saltem, sed aliquando tria, quatuor plura e patrimonia permiscentur, id quod maxime per diversia matrimonia, secundasve, temtias et quartas nuptias fit. Poscentibus tandem separationem liberis, quid faciendum 8 Recte Iustinianus in . 28. I. de Rerum doess. aestimare iudicem iubet, qualia cuiusque bona fuerint. Sed deficit plerumque fundamentum aritimationis, sussiciens nempe notitia. Et, si quae coniecturae apparent, hae infirmae sunt, animumque iudicis incertum
relinquunt. Tum Vero optimum, ut aequales parteS con
117쪽
IV. Commixtio plurium patris larum ex voluntate dominorum facta societatem costituit.
Ergo lucra aequaliter dividuntur, erogata in commune in putantur.
Communio M societas in eo differunt, quod in illam casu
incidimus, hanc mutuo consensu inimus. Is mutuus consensus expressam declarationem non desiderat, ut quidem Huberus in Praele'. ad tit. I. de Societate. . a. putat, sed factis etiam manifestatur. L. 4. F. L. T. C. Pro serio, L. I. pr. Communi dividundo. Istiusmodi factum est colatatio bonorum. Per hanc vera oritur societas, qua diss,luta, si non constet, quantum quiSque contulerit, omnia, stitieet A bona ipse M lucra, aequaliter dividuntur, arg. β. I I. de Societate. Memorabo eXemplum. Vir viduam ducit, liberos ex priore matrimonio habentem, & cum his in bonorum communione ViVentem. Ipse quoque patrumoniolum suum in commune confert. Atque ita permultos annos vivitur, totumque corpus bonorum assiduo coniugum ac liberorum labore egregie augetur. Mortua tandem uxore, pro Oeatur ad divisionem, & quum de bonis primi mariti certo non constaret, omnia aequaliter dividuntur. Impugnat deinde hanc divisionem viduus, atque sibi ante omnia fructus, quotquot constante matrimonio percepti fuerint, ta cuncta augmenta Priecipua vindi
118쪽
eat. Se quippe bonorum uxoriorum fructuarium fuisse, iaprivignis, si quam etiam partem illi habuerint, ex hac albaeeata praestitisse dicit. Verum ICti Helmshidienses meim se Martio anni colaccxxvii. veram hic idcietatem bonorum Omnium initam, A qtue in alimenta & coniugum taliberorum erogata fuerint, in commune imputanda esse, - arg. L. 73. l. I. Pro ficio, atque postulatum vidui, ut tibi em0lumenta omnia relinquantur, leoninam societatem, sequa in L. z9. β. 2. Pro socio, sapere, crediderunt, igitur liberos ab instituta actione absolverunt: S ab Pellaqte donan sis ter flage Iuembinden, und Aldger thnen alle dur: dlefenprocesis veruria te uniosten ;u be;ahlen , ut diq sen. N. 'N. Rat. dec. Alager hal eine vittaee mit tr Minderi thet, veriti en 6o Ularet ;ugefrepet, und in der emotelen EhyStisiung obgeredet, dati er nat der δrmen Tdde vota thren citi tern ein sinde ὁinehmen solle. Er vi hieraus ohne die sim
120쪽
Creditor, qui debitoris sui bona cum suis commiscet, concreditoribus obligatur. vII. Igitur, si bona commixta separari nequeunt, concursu contra
ipsum continuatur. post mariti obaerati sugam uxor, ne illatis excideret, in ρος sessione bonorum manserat, sed haec tam male administrarat, ut contra mortuam concursus creditorum suscitaretur. Consurgebant simul mariti creditores, &, quum separ tio bonorum impossibilis esset, ut secundum L. I. l. II. de Smparationibus utriuSque conjugis creditores tanquam ad unius debitoris bona aequaliter admitterentur, flagitabant. Ιntercedebant uxoris creditores, negabantque, legi I. de Separationibus, quae de bonis defuncti & heredis confusis agat, hic locum esse, quum uxor non tanquam heres, sed tanquam creditrix in bonis mariti m nsisset, atque ea quasi in solutum accepisset. Malebant ergo soli, exclusis mariti credi- toribus, patrimonium invicem dividere. At ICti Helm- stadienses mense Octobri anni cla IaccXIX. Omnes comis muniter admiserunt. Namque creditor, qui debitoris sui bona solus occupat, Propterea ceterOS creditores non e
cludit, ne quidem, si iudiciali auctoritate in possessionum missus sit, L. II. pr. de Rebus alictoritate iudic. pospid. Ergo creditores ceteri contra illum actionem habent, ut bona Uebitoris a suis separet ipsisque pro rata cedat. Quodsi haec separatio impossibilis est, bona omnia communia fiunt per supra dicta, atque inter primi debitoris & ipsius possessoris creditores secundum β. 28. de Rerum divis. ex arbitrio iudicis dividuntur. Sic responsum fuit: anfanglicii ist die Praesudicial - grage .u erhrtern , ob deb avfgerretenen Deldtε Tom. VII. Ο . Clau