장음표시 사용
121쪽
Per reciprocum coniugum testamentum, quo utriusque consiunguinei heredes scribi artur, commixtis amborum patrim0nturum sit. . IX. Ea tamen commixtio alterutri potestatem testamenti mutandi non aufert.
122쪽
Id vero operatur, ut bona, s c immode si arari nequeant, inter heredes utriusque testamenti aequaliter in duas partes
diuidantIT. Frequens est incer coniuges maxime, ut mutua seu recuproca testamenta condant, atque post utriusque momtem constanguineos suos promiscue ierecles scribant. Peristiusmodi dispositionem commiXtio amborum patrimoniorum fit, & communio oritur. Atque hanc commixtionem & communionem id emcere putat Bers erus in Oec nomia juris pag. 393. n. q. ur, mortuo altero, superstes aliter testandi facultatem non habeat. Verum, quum cuivis test tori facultas mutandi testamentum competat, L. 4. de Ad, mendis uel transfer. legatis, L. 22. pr. de Legatis δ. nemo sibi eam ademisse praesumitur, atque adeo nec coniux per reciprocum testamentum, ut rectius Franethius lib. I ResoLII. & LInserus in L mrf0 ῖ7. sentiunt. Fac ergo, alterium coniugem deinde 'liter testari. Prioris certe coniugis te- stamentum propterea non corruit, sed patrimonium eius
inter heredes promiscue institutos dividitur. Et, si certo non conitet, quantum ille in bonis habuerit, utriusque bona aequaliter in duas partes dividenda sunt, arg. L. 3. 4. I. de Rei uindieat. M semis quidem heredibus in primo testamento scriptis, alter semis eis, qui in Iecundo testamento in stutuli fuerunt, relinquitur. Responsa huc pertinentia re
tuli iam in Decimine CCCLIX. dy Infirmatione tefamenti,
t. Tune, quum multus uinem locupletem duxit, et bona sua eum huius bonis ita coniiuiscuit, ut separatio impossibilis sit, soluto matrio a monio,
123쪽
monio, ingens oriri solet lis, quantum quisque habuerit. Plerique omnia mariti praesumi aiunt, arg. L. II. D. re L. 1. C. G Donat. inter vim re ux. uxorique vel heredibus eius probationem, quantum intulerit, imponunt. Contra Mevius P. F. det. ΞΠ n. s. omnia uxoris suilla praesumit, atque maritum probatione Onerat. Ego mediam sententiam in Spetimina CCCXVIII. de Proesumtione, quod omnia suns mariti, nudit. - amplexus sum, atque, omnia communia praesumi, α aequaliter dividenda esse, dixi. a. Quando bona commixta inaequalia fuisse apparet, sed tamen ea inaequalitas liquido discerni nequit, iudex ex aequo di bono arbitrari, staque uni parti bona omnia adiudicare, eandem vero alterL in ceris tam pecuniam, quantam huius bonis convenire credit, damnara debet, L. ff. Familia ense. Dixi in eodem Specimina CCCXVIII. medit. C
s. Commixtio diversarum pereniarum eommunionem non inducit, sed is, qui alienos nummos sitis admiscet, dominus efficitur, atque, si in bona fide sit, nee luerum eaptet, ab antiquo domino conveniri nequit, L. 7δ. da Solus. Sic si sur creditori tuo debitum nummia surreptis persolvat, eredItor securus est.
124쪽
PERCEPTIONE FRUCTVUM EX RE ALIENA
Bonae fcti possestir frumu consiuintos, quamvis ex iis locupletior factus sit, lucratur. . . II.
Potest quis in bona fide esse, etsi eo tempore, q&0 primum possesionem nactus hi, contradiclionem ab illo, qui rem pitea evincit, passus 1it. priorem thesin repeto hic saltem, non explico amplius, quum satis iam explicuerim probaverimque in Specimine IC. de Rei uindicatione medit. 4. Sed posteriori graviter obstare videtur lex i7. C. de Rei vim dicat. in qua emtor, quem ad emtionem accedere Volentem dominus per denunciationem admonuit, rem distrahentis non esse, non recte eam comparare, sed mala fide contrahere dicitur, atque tam rem domino hanc suam esse Pro-
125쪽
MEDITAT. AD PANDECT.banti, quam fructus restituere iubetur. Videtur itaque sola admonitio sub initium possessionis facta malam fidem inducere. Verum non inducit semper, la maxime tunc non, quum eius, qui rem deinde e incit, iura dubia sunt, atque etiam post obtentam victoriam scrupulum relinquunt. Sic enim iuste facit, qui ad iudicium provocat, etsi deinde vincatur, L. 63. de Regulis iuris, L. 24. pr. de Usuris, L. I 3. Dep siti. Itaque lex I7. C. de Rei vindicat. explicanda est de casu, quo denunciantis & admonentis iura liquida sunt, aut ita Ditem comparata, ut emtor, si modo aliquam diligentiam adhibere voluisset, ea facile cognoscere potuin set. Sic igitur ICti Helmi laclienses mense Octobri anni
126쪽
rario glebeii mit Gestande pro malce sidei post libribus iudit g adj,
tussit, recensentur. Bonae fidei possessorem post litem contestatam inter malae fidei postes res ponit Vlpianus in L. a . de Rei vin cat. Sed hoc per rerum naturam univeriale esse nequit. Bona fides per L. Io9. de Verborum Rus in ignorantia, rem alienam esse, conlistit. Hanc ignorantiam actio ab altero instituta non tollit statim, nisi ai Sumentis idoneis aut sabiem maxime verisimilibus suffulciatur. Ad solam petitionem adversarii nemo ius suum temere indefensum relinquere debet, ut recte ait Paulus in L. 4O. pr. de Hereditat . pet. Itaque supra memorata lex 4 . de Rei vindicat. temperanda ex aliis legibus, inprimis ex illis legis et. C. de Fructibus S litium expensis Verbis: ex eo tempore, ex qlio, re in iudic,
uni deducta, mentiam malae mei pollesybistis accepit. Sed hac de re dictum iam supra fuit in Specimine LXXXIII. de Expen is civilibus medit. S. M in Speci IC. de Rei vinclici med. 6. Exempla nunc saltem addo, in quibus litis contestatio bo-
127쪽
nae fidei haud ossicit. Talia sunt quando possessor ab evincente conventus in primo iudicio absolvitur, sed, appellatione demum interiecta, in superiore tribunali damnatur. Istiusmodi damnatio non semper indicium mata cuuis e st, quum novissimus iudex nonnunquam bene latas sententias in peius resormet, L. I. pr. cis Appellationibus. id corte inde paret, argumenta e incentiS dubia maxime suille, nec poΩsessori vitio velli debere, quod, iis nondum satis excullis, rem dimittere noluit. Porro si evincens ius suum plene non probavit, sed semiplene tantum, atque ideo ad tu Siuran- dum suppletorium admissus fuit, litis contestatio malam fidem induxisse simpliciter dici nequit. Vide Ma etini in Proce utit. 36. β. I. n. 89. Quum i Situr haec duo concurrerent, ICti Hesmstadienses mense tumo anni co II cc XXVII. PO1sessorem a restitutione fructuum absolverunt ex his rati nibus: Det Suciqere GraVamen iit megeia der in deinvbergangentia Fructuum. Nun gemini et eδ ὲrae dab Aetna Rheni ob sep Ecflogier aeenigstenὁ duri die Ariegeε, estigiingin mala fide gestiet, uno von sol er Stit an die ein gehebene μδrud te ;u erilalten vel bunden morden. allein et hol dodi ei,
128쪽
Venditor, cui emtor ob moram in ussuras pretii non Diali damnatus e)t, eis ipse rem bona me S ex itfla causa retinuerit, fructus tamen perceptos omnes, ex quibus locupletior
Is etiam ex fructibus perceptis locupletior factus censetur, qui patrimonium sitim noti auxit, sed saltem non imminuit, i dum nempe aliis rebus utens suis pepercit. 7tramque thesin lucidissime in privato responi, quod
129쪽
130쪽
ret stren. Obiter moneo, legem .64. de Rei uindicatione a Gmitifredo ad eam aliter, quam a me, explicari. Res scilicet, suae usui non fructui sunt, interpretatur de iis, quae usu consumuntur. At simplicitati verborum magis convenit,si dicas, intelligi eas res, quae fructum naturalem nullum ferunt, sed saltem usum proeliant, sive per hunc consumantur, sive sativae maneant, e. g. supellectilem, Vasii argentea, Ornamenta, sedes M.
vII. Ad truosus restituendos damnatus, β, plus se impendisse infructus, quam lucra tum se probet, nihil resiluit.
Id tamen, quod amplius impendit, non repetit. Eriuerat quis praedium alienum per aliquot annos, atque tandem vero domino restituerat, seu sine fructibus. Hos etiam sibi deberi, ait dominus, ta implorat iudicem. Iuciox fructus ei adiudicat, arbitrosque, qui illos aestiment, Har. Conveniunt arbitri, iuratique certam perceptorum irractoum summam constituunt, impensas tamen, quas poΩ1ossor in eos fructus fecerit, longe maioris aestimant. Ita VCro inanis essiciebatur actio instituta. Nam fructus, etiamsi P a a