장음표시 사용
31쪽
18MEDIΤΑ . AD PANDE . domestica haec animalia, quando in custodia hominum esse desinunt, A libere vagari incipiunt, feritatem pristinam tam cito tamque facile resumunt, ut ab aliis feris disterni nequeant. Provoco ad testimonium eorum, qui itineraria in Americam scripserunt, M uno omnes ore fatentur, vidisse se nemora, boum, Vaecarum, porcorum, equorum, canum& similium bestiarum, quae olim domesticae, deinde casu vel sponte liberatae, a seris animalibus nulla in re differant MVenationes quotidianas patiantur, plena. Porro nihil profecto inter animalia mansuefacta & ea, quae pro mansuetis reputantur, interest. Perdices ex omnium consessione ferae sunt, atque tamen in multis Graeciae Asiaeque, quin MGalliae locis sic mansuescunt, ut gregatim pascantur, & gab linas quoque facilitate superent. Audiamus Turne fortiuam dans la Relation sun vo Iage de Levant tom. I. lettr. 9. Les
ensuite chercher leur vis avre les avtres. Et ob hanc ratio nem ipsi legum Romanarum conditores & interpretes fi fluant saepe ia disputant, quorsum hoc illudve animalium genus referri oporteat. Ue suibus olim dubitatum fuisse, - ex L. I. g. 2. Ad legem Aquiliam constat. De columbis M'. pavonibus etiam hodie dubitatur. Caius ea in L. g. β. S. de Adquiri
32쪽
Adquir. reri iam. feris accenset, Pufendo us de Iura natirae Ugentium lib. q. cap. 6. I. S. & plures alii mansiuetis. Oua Iis quemadmodum dirimenda sit, si discrimen illud retine.
mus, non video. Neque enim differentiam specificam ani malium mansuetorum habemus, atque adeo nec definitionem adferre possumus. Ea certe, quam P endor s loco
supra allegato habet: Discrimen, inquiens, ferarum S t, curum bestiarum melius ita exprimitur, quod illae inter homines versari magis abhorreant, magisque infinita libertate
gaudeant, nec nis aegre S uix satis fideliter contubernio ho mιnum assu cant; quod in bisce secus es; accurata non es Lia disputationes inlinitas excitabit. Mures etiam, glires hirundines, delphini, musicae, culices, inter homines 1 e 1antur & domicilia eorum amant, atque tamen fera sunt. Quapropter rectius dicas, omnia animalia. nec hominem excipio) fera esle sua natura, posse tamen omnia cicurari seu quaedam facilius, quaedam non nisimqlto labore & post longas moras, Verum M hanc adscititiam mansuetudinem usu la consuetudine iterum dediscere ac ad antiquam feritatem redire. Dissentire a nobis Videtur Gotius in Anna libus Belgicis lib. q. pag. 386. & ParadOXe admodum omnia animalia mansuetis adnumerare. Ita nempe: Dis, ait ibi reperiebantur, hi volucres facitra capi, quia m0rem. ignorabant humaviae auiditatis, S pastim lacorum insequentium amgumento compertum: es, quod ab animantibus aliis fugimur non illis deesse, sed nubis mansuetudinem. Error Grotii in de est, quod ille naturam feritatis in fuga ponit. At vero se domestica animalia plurima & ipsi infantes non ri ferae bestiae erunt, contra leones, crocodili ceteraque ferocissima animalia, quae hominem non fugi b sed fugant, & persequuntur, mansueta. Ne igitur in Verbis ludamus, explica ri oportet, quid sit ferum esse. Ferum eme fignificat liber talem & facultatem pro lubitu Vagandi amare, nec nisi ui
33쪽
x consuetudine domatum alteri servire, atque in certo loco
Ferae bestiae naturaliter nim sunt res nullius, sed in eorum, inquiorum praediis uagantur, dominio. 1II. Quo tam principes sibi hoc dominium deinde adsicripserint, disequiritur. Feras bestias, quamdiu homines in communione vixerunt, nec agros & praedia dominio singulorum adscripserunt,
res etiam communes fuisse M occupantibus cessisse, dubium non est. Postquam vero homines in civitates concesserunt, tum nihilominus, ex sententia iuris Romani, ferae mansimrunt nullius, adeo ut a quoVis, non tantum in fundo prinprio, sed & alieno, occupari & adquiri queant, ρ. Iet. I. de K. D. L. I6. de siemit. praedior. rustici L. I a. β. ult. de inium L. 28. 9. ad L.. Aquit. Hanc iuri Romani cio nam tam iam turali rationi, quam prisco iuri Germanico, convenire, exustimant multi, & hodie etiam in controveisiarum, quae siDper venatione oriuntur, decisione adhibenti Certe Maim rus, qui anno IZ22. de Iure venandi Romano - Germanico
seripui, hanc doctrinam fundamenti loco ponit pag 3 .seqq. Idem facit vir talde & eleganter doctus Bilia ethius in deestundlichen Deduction gegm die verni evntlicte Regalitatdee Nigdm integro fere capite I. ubi plurimos secum senibentes commemorat. Alii tamen istud iuris Romani primcipium cum natura dominii Pumare credunt, negantque, feras bestias res nullius esse posse, postquam Uri ipsi ta n mora, in quibus Vasantur, res nullius esse desierunti Sed hi iterum in duas seegs abeunti Vna eorum est, qui, ne civibus quid relinquatur, laborant strenue, principibusque, quantum possunt, adscribunt. Hi ergo, constitutis civit,ubus, lanas bestias dominio publico civitatis, virtute constitutio
34쪽
tutionis fundamentalis, fuisse subiectas, & hincin civitatibus naturale esse. ut soli reipublicae ius venandi originarie competa nec uispiciendum esse de titulis, quibus hoc ius a subditis in imperantes sit translatum, aiunt. Haec Truphilosophia in in Iut e priuato Romano - Germanico lib. 8. cap. I. g. s. quam probat mmius in Iure publico capit. 6o.3. I 8. Vinrum, qui sic sentiunt, hi errore eo, quem in praecedente specimine medit. 4. refelli, ducuntur, dum imperium, quod lo-lum reipublicae M principi in territorium suum competit, a dominio non distinguunt. Habet utique respublica A princeps imperium in agros ia res omnes, quae in iis sunt, leges itaque de iis fert, onera imponit, usum etiam circumscribit. At hoc dominium non est. Dominium, quod in percepti
ne fructuum & emolumentorum nec non potestate mutandi& alienandi consistit, ad privatos pertinet. Si vera foret Titii philosophia, ad solas feras bestias eam restringi non oporteret. ldem prosecto de arboribus, de rivis, de lapudibus, quae in fundis privatorum sunt, dicendum esset, ea scilicet domino publico civitatis, vi constitutionis fundamentalis, fuisse labiecta, hinc in civitatibus naturale esse, ut Qli reipublicae facultas arbores excidendi. in rivis piscam di, lapides eximendi competat. Verum eo nondum Processit Iciorum assentatoria impudentia, ut principi istas res omnes adscriberent. Cur ergo feras bestias adscribunt ΤProfecto longe rectius sentiunt hi, qui illas quosve feras bestias secundum naturalem rationem eiusdem iuris esse, cuius in fundus, in quo vagantur, dicunt. Si hic publicus. α principis est, ferae eodem iure censentur. Si privatus, dominium,quod glebas, arbores, fruges, rivos, lapides adficit, etiam seras bestias complectitur ; si abeunt ex eo fundo, &in alium transeunt, huius dominum suum iterum dominum faciunt. Cum iure naturali hac in parte accuratio simo convenit ius Germanicum. Ita scilicet Alemanni in
35쪽
aisilibati, issi eὁ hein nichi. Haec sententia etiam Mosi
ri est, quo auctore ego neminem hucusque melius M accuratius cie libris iudicatse credo, quemque id scribendi genus continuare nolle, molestissime fero, in den unparti e ischeliu et bellen voti iuri)listhen und Historismen aba sterii pari.
3. num. II. pag. 242 Interim negare non po1Ium, rectores rerumpublicarum, si non omnium, certe 'lerarumque, privatis ius feras bestias occupandi abstulisIe, sibique solis adstripsisse. Quo iure id factum sit, disputatur varie. Quidam praescriptionem immemorialem, cum subditorum patientia coniunctam, laudant, alii ad occupationis titulum m. currunt, plerique Vero ex prohibitione, vi imperii M superioritatis territorialis facta, ius illud arcessunt. Vide regi de Iur. mai. I. 2. c. I 4. q. l7. seqq. Em prohibitionem hanc in principio a rerum publiearum rectoribus eodem iure, quo multa alia fecerunt, lactam arbitror. Ita nempe Voluerunt. Voluerunt autem non utilitatis publicae caussa; quam assentatores quidam omn ibus principum actis ridicule praetexunt, sed sua voluptatiS gratia. Fatentur hoc non obscure caesiares in L. L C. II. de Venati re ferarum. Accessit deinde consensus civium, si non expressus, saltem tacitus, dum supra hominum memoriam principes solos venationem
in fundis Guoque priVatis exercere seque ab illa excludi passistnt. Per nanc igitur longissiman patientiam A consensum demum principibus ius in feras adquisitum fuit. 1V. Qui feram bestiam infundo alieno contra domini vel legis prohibitionem capit, siminium eius nullo iure consequitur.
36쪽
Recte mi erus in den ut parrbe ischen uerbeisen p. 242. irridet Malarum in libello de Iure venandi Romano-Gemmanico existimantem, feram bestiam in fundo alieno contra legum domini ve prohibitionem captam ramen fieri capientis. Sed Matero facilius ignosci potest, qui sententiam suam ex iure Romano, quod utique dubium est, tuetur. Magis miror, Pufendor uin de iure vas urae hi gentium lib. o. cap 6. l. f. idem de iure naturali adfirmare. Ego omni prohibitione naturaliter dominii aclquisitionem impediri credo, nec cum Zieglein de Iuribus ruate1latis lib. a. p. Iq. l. 24. necessarium puto, ut prohibens hoc ultimum expresse dicat. Quin imo, dum leges Romanas accuratius considero, pertrahor in partes C iacit, qui lib. q. Obstet . a. ait, etiam iucundum illas, inprimis L. s. de Adquiro rerum domin. capientem, qui iuste prohibitus fuit, non essici do
Ferarum noci ram occupatio priuatis non recte im
Ferarum nociVarum, h. e. carni Orarum, e. g. ursorum,lu'orum, Vulpium, occiso cuilibet patere debebat. Vbde a. V 27. s. Sed tamen lembus plerarumque provinci, rum interdicta, atque in occisores poena etiam statuta est. Memorabile est, quod narrat Lebmann im Historisebeii Rchau pla Π dex naturiissim nIert urdighelten in dein nreis, nisinen Ober ser3. Geburge bee io. 2sbibelliingt Slus dem 5es,mis'en e medeberge molinte ein Dammermeister und qua
37쪽
i. Quod Philippi in Ecloga 1 od lib. 2. Ins. n. r. re s. quemlibet in
suo columbas alere & columbarium exstruere posse, existumat, non aliter verum est, quam si is, qui columbas habet. agros etiam in vicinia possidet. . . i. Recte Lyncherur in Resolui. a 7. columbas in seudo seudales esse adfirmat.
38쪽
Germani veteres uenationem cuilibet ingenuo in suo fundo permiserunt. II. Rusticos tamen, cives oppidanos V clericos ab ea excluserunt.
E principio, quod in praecedentis Jeciminis medit. I.
p struxi; feras nempe bestias non esse res nullius, ted in eorum, in quorum fundis Vagantur, dominio; consequitur, a iure Venandi neminem, qui fundum possidet. excludi. Et Germani quidem Veteres neminem, qui modo ingenuus esset, ab eo excluserunt, sed tantum foresta dominica siancta & a privatis intacta esse voluerunt, quemadmodum ex specula Saxon. lib. a. an. 6I. ia Sumico cap. 237. patet. At enim Vero postea ius hoc a rectoribus rerum publicarum magis circumscriptum fuit. Et rusticani quidem ac cives oppidani libertatem venandi vix unquam habuisse in Germania videntur. Rusticani enim omnes olim
39쪽
quamvis deinde in multis proVinciis manumitterentur. iugum tamen nunquam eXuerunt penitus, sed vel tigia dominii veteris operas censusque praestando semper agnoverunt. Cives autem oppidani agros Vel nullos vel exiguos habu ' runt, hosque magiStanquam rustici quam cives possederunt. Atque haec rusticanorum & ci dum a Venatione eXclusio, si paucula oppida speciali privilegio ornata excipias, ad nostra usque tempora perduraVit, az iubinde lepibuS renovata est. Quae res irationem Optimam habet, ne scilicet cives & rustici ab ossicio suo dulcedine venationis abducantur. Huc
deii sie meritos, Raulen;ρr, et, erihuner, Glaeelger, Terderber Deibund quider rc. Ipse olim Vidi civitatem, cui ius venandi competit, cuiuSque ciVes Perpetuis eXcursionibus adsueti vitam illam in conlii tutione Uurtembergica depictam egregie exprimunt. Et simile exemplum in Saxonia inferiore exstat. Quod ad clericos in Germania antiqua attinet, hos 14tae tuae rationes ta leges ecclesiasticae a venando arcebant. Si quos ergo agros, in quibus ferke Vagarentur, habebant, non ipsi eas venabantur, ted advocati eorum, Viri nobiles la illustres. Quamobrem ius Venandi inter emolumenta, quae advocati ecclesiarum & monasterisnam percipiebam, olim relatum est. III.
Venatis es baimus ferinus olim pertinentiae praediorum nobilium fuerunt.
Nobilibus seu ingenuis in Germania prisca otiari, & quod
genus otii est, venari semper licuit, teste Tacito de Μωribus Germaniae c. IS. Et Venatio quidem, quamdiu agri promiscue possidebantur, omnibus patebat, postquam dominia eorum diitincta fuerunt, ius praedii factum est. Placuerunt
40쪽
8P. CCCCXLI. DE PENATIONE mihi, quae hac de re congessit D. C. Strube in dissertatione sub Notatio Iureconsulto Lugdunenti defensii, de origine nobilitatis Germanicae V praecluis quibusda/n eius iuribus fect a. cap. 3. Diplomatibus, quae in j. 7. adducit, quibus venati nes inter pertinentias praediorum recensentur, alia adiicere possem, si opus soret. Memorabo saltem, bannum quoque ferinum, det Sild , Tanii, olim ad pertinentias praediorum nobilium relatum fuisse. Patet hoc ex diplomate de anno Isto quo Henricus, DuX Brunsvicensium, venditionem praediorum allodialium a Laurentio vota Hontage coenobio uidua husiano factam confirmat, atque inter pertinentias, die Tobehhriingen, enumerat die Sildbanne und Risthmpen. Ex quo consequitur, non inferiorem saltem Venationem, ut aliqui putant, sed M superiorem, ad quam bannus ferinus spectat, partem fundi nobilis olim fuistis. Plura reperies insiliariachii grundiichee Deducti0n gegen die vermepuliae R galitat der Pagdis. IV.
Venatio hodie in plerisque Germaniae locis regalibus adscripta est, id quod tamen noviter a Dio principe sne ciuium ordinumve cinsensu feri nequit. Hodie in plerisque Germaniae provinciis venatio ius privatum praedii esse desiit, atque reSalibus adscripta usummae in rep. potestati tributa fuit. Vide Hestium luces. is. L44. Carptovium P. 2. Decis lo9. U Hertium de superioritate
inritoriali β. 49. Itaque in damnia, Marchia Brandelaburgica, ducatu Magdeburgico plerisque reliquis Germaniae provinciis possessores praediorum nobilium, qui ius venandi sibi
arrogant, eius adquisitionem docere necessum habent. Universiale tamen hoc ius non est. Supersunt quippe aliquotl