장음표시 사용
41쪽
confirmata est, vel diuturnitate usus nititur. Vide s mimis Specimine iuris Germanici lib. I. cap. I. β. 8. ubi testatur, liberam venationem potissimum in Suevia conspici, atque non solum den uter Zianden, sed & liberae imperii nobilitati competere, quin & in electoratibus Coloniensii &Moguntino, ducatu Curtembersico, principatu Rassovio Dillen- burgico alibique exerceri. Quod autem porro B erus in s. la. principi permittit, venandi libertatem in iis etiam locis, in quibus stabilita est, pro lubito tollere sibique vindicare, hoc mihi duriusculum esse la tyrannidem sapere ridetur. Si hanc principi potestatem tribuimus, ut, quidquid
hucusque civus habuerunt. ex libidine sua auferat, ac libemtatem & ficultatem naturalem pro suo arbitrio circumscribat, nihil tandem privatis relinquetur, sed omnia, si non a Principe ipso, tamen ab assentatoribus eius ministris rapientur. Vrges forsan legem regiam, qua populus principi omne imperium suum & potestatem concesserit. Nunquam in Germania huiusmodi lex facta est. Eadem semper 1ingularum provinciarum lacies fuit, quae adhuc totius imperii est. Uum principem sibi fecerunt cives, non se suaque omnia eius arbitrio permiserunt, nec ei Potestatem auso rendi, suae sibi ab initio retinuerant, dederunt, sed, ut in maximi momenti rebus ipsorum aut, qui eos repraesentant, ordinum consensus adhiberetur, voluerunt. Is itaque sine dubio necessarius est, quum civibus emolumentum, quo hucusque gavisi sunt, aufertur ia regale essicitur.
In aliquibus provinciis venatis ius praedii nobilis est, atque a privatis sine principis concespione exercetur. uod supra dixi, venationem in plerisque Germaniae provinciis inter regalia relatam esse, hoc aliqui, Hoc ius I. I. Const. Io. n. goo. V 29. n. 627. Meicbmer lam. 3. de eis.
42쪽
SP. CCCCXLI. DE MENATIONE. cf. δῖ. n. 87.10l. IO6O. IVAner voce Sorst, Aectri Ochelde ει- lat. reg. I. 7O. cI Praescript. immemor. c. S. . 22. ad Venationem superiorem restringunt, atque, Venationem inferiorem adhuc hodie partem fundi esse, Sc praediorum nobilium po Osessoribus sine concessione per se competere, amrmant. Quorum sententia humanissima est, & antiquo praediorum nobilium statui maxime convenir, atque adeo in iis prinvinciis, quarum principes venationes inferiores regalibus suis expresse non adscripserunt, merito retinetur. Recepta etiam illa & a principe confirmata est in ducatu Lunebum gico, uti ex l. l .hl6. dee oon' 6emog Georg Tmlhrim 3u Braulin v eigi Lumburg der Luneburuis Haeti Laiadscha' aufibre ubergebene Gravamina eriheliten Reyolution apparet, in qua sic princeps ille: Eo vi et die Bagdi Gerechtighelten an bes
quum ita sint, possessor praedii nobilis in iis terris, in quibus lex non exstat, quae Venationes omnes fisco & regatubus vindicat, venationem inferiorem suo iure exercet, sin
perioris autem adquisitionem docere debet. Quod fit duplici modo, ver per concessionem a principe in litteris investiturae alioque instrumento factam, Vel per praescri-
43쪽
Ad adquirendum ius venandi, A inter privatos sis sit, praescriptio longi temporis Iusscit.
Guod ad praescriptionem attinet, multum interest, utrum quis ius venandi contra PriVatum, an contra principem adquirere velit. Priori casu longi temporis pra scriptio, ut in aliis servitutibus, locum habet. Nam si quis, adversiario patiente M non contradicente, per longum tempus in eius fundo VenatuS sit, tuΠe per Batientiam, Suae vice tituli est , ius venandi consequi poteth L. pen. C. de pro script. long. temp. Neque obstat opinio. Bathouit ad Treuit. it a. D put. Io. tb. a. sit. u. M Urand Ηι Ex. q. P. I. eXL stimantium, venationem esse inhabile obiectum praescriptionis, addita ratione, quoniam ex iure naturae descendat, nec in possessione aut patrimonio cuiusdam elle possit. Falsum enim est, quod sibi persuadent aliqui, venationes
iure naturae esse prorni sicuaS, quum portus secundum rectam
rationem ius Venandi pars aliqua prίedii sit, L accessio dominii. Iure tamen Saxonico electorali priescriptione immemoriali etiam contra privatum in acquisitione iuris venandi opus est, docente Lergero in Oe uomia iurisp. 263.R.
VII. Ius venandi contra principem prae riptione immemoriali adquiritur. I hesis haec eX utraque parte oppugnatur, atque adeo a meia contra illos, qui, principi nullam plane praescribp onem opponi post dicunt, & contra eos, qui principi o dinariam etiam praescriptionem obstare putant, defendenda est. Cum illis primum agam. inter eos omnium acerrime nobis contradicit Thoma ius in disp. de Praescriptione regalium
44쪽
lium ad Dira subditorum non pertinente, &, qui rhomasium in plurimis sequitur, B erus in Specim. iuris Germani, lib. I. cap. a. β. 38. sqq. Aiunt scilicet, iententiam nostram, de admittenda priescriptione immemoriali, non ex genuinis principiis iuris naturae, politices la iuris publici, sed ex iuris canonici lacunis A legibus quibusdam Romanis male adplicatis hauriri. Aiunt deinde, principia politica & iuris publici pmhibere, ne quidquam a privato contra publicam utilitatem lusci piatur vel allegetur; utrum vero quid ad publicam utilitatem pertineat, iudicium penes principem non penes subditos esse, porro principem & poste & debere facis re, quod reipublicae expedit, licet Vel per mille annos contrarium fuerit observatum, M saluti publicae tanquam legi supremae Omnia emolumenta privata, adeoque & omnem praescriptionem subditorum cedere, denique omnes rationeS, quibus prie scriptionis ius innititur, hic corruere, nam iuris gentium rationes ad rem priesentem non quadrare, quia hic non inter gentes, i. e. in 'icem aequales, sed inter imperantem 2 subuitos disceptetur, rationem iuris ciVilis Vero, poenam negligentiae, principem minime stringere, nec sequi: Princeps per tempus immemoriale negligens fuit, ergo negligentiam continuare tenetur; quia potius defectus com-Iertos quotidie emendare possit ac debeat. Excutiamus aec singulatim. Primum ius naturae nobis Obiicere audent. Ius naturae, inquiunt, ostendit, miliam ius subditorram adde
sus impra antem, qua talem, ad classem iuris perfecti reserat posse. Equidem de Deo, ex cuius gratia M arbitrio omnia nostra pendent, sic loqui licet, de homine non item, cuiuscunque is dignitatis sit. Mutua est inter imperantem A cives obligatio etiam in iis imperiis, quae armis adquisita fuerunt. Paetum enim inter victorem & victos saltem tacitum intencedit, ut hi pareant quietique Vivant, ille Vero eos in statu, in quo nunc sunt, foveat, conse et, tueatur. Ergo perfectum ius civibus est, ne imperans illis Vitam, bona, iura eripi- at,
45쪽
32 MEDITAT. AD PANDECTat, sed ut ipsos iuste gubernet. Deinde nihil iuri naturali A sequitati magis conVenit, quam ut id, quod diutissime Multi a hominum memoriam quis tenuit, ei non auferatur.
Nec cum iurio publico hoc Pu at. Constat potius ex publieis nostris legibus, imperium ipsum & caesarem in litibus cum ordinibuS M civibus priuscriptionem immemorialem adversus se admittere. ide Auream Bullam cap. 8.β. i. cap. 9. Recessiim Imperii de am0 I 48. g. Sq. 6. 63. 64. Capitulat. Caroli VILaert.'. 9. 2 l. &C. Sed pergo ad salutem publicam, quam serio adissentientibus hic pi texi, vix mihi persuadeo. Si falutem publicam tam late extendimus, nihil tandem erit, quod eo non trahetur. Eadem scilicet facilitate dicas, salutem publieam Poscere, ut fundi omnes privatis erepti fisco addicantur, ut iudicia eis, ut reditus auferantur, ut rustici ab omni servitio nobilibus praestando liberentur. Haec, inquam, magis saluti publicae conVeniunt, quam, ut venatio privatis ademta principi tribuatur. Quid enim indoemolumenti sentiet respublica, nisi, ut magis etiam allicianatur principes ad Vitam sylVaticam, qua iam tum plures irretiti filium de feris cogitant, ta negotia publica prorsus neglia gunt, ei similes, de quo Poeta Vetus ingeniosissime canit: Detselbig subra voear teliae pracbr, Elieb be' dergemobnlichen Trachi
46쪽
Denique fundamenta praescriptionis non corruunt hic, ut BeyeruS putat. Neque enim ea in poena negi i gentiae ponimus. Principi certe, cui nunquam Venatio per totam provinciam data fuit, tanquam negligentia imputari non potest, quod civibus, qui venandi ius semper exercuerunt, id non abstulit. Non potuisset enim auferre, quod ipsius nunquam fuit. Ergo fundamentum huius pretescriptionis in eo quaerendum est, quod, qui Venationem ultra hominum meminriam exercuit, eam ab initio statim habuisse Si cum praedio
ipso adqui livisse piaesumatur. Quae quum ita sint, recte
47쪽
iu Iahlen. Quin imo iidem ICti mense Ianuario annicio I cc xV. immemorialem praescriptionem ad misere, tametsi lex adesset, quae concestionem principis requireret.
Nam re praescriptioni immemoriali inest tacita concessio. Adiiciam verba responsi: Ob mol nat Diisti elisthen hienὲu Erlangulis der Iagdi Sereditisseit die Concession deb Lan, de6,δurilen auedrusiit eriorderi ivird; 'illdiem it aber prae-1criptio immemorialis tacitam concessionem M indultum principis in sici beareisth rc. VIII. Respondetur us, qui ius venandi nec regule esse, nec praescriptione immemoriali opus habere, contendunt. Demo nunc contra illos, qui iura privatorum circa Venacionem nimis extendunt. Scilicet eruditissimus, quem supra laudavi, filia)bec ius in dee grundiichen De luen0n
segeti die verme niliche Regalitat dex Iagden, ius venandi nec resale esse, nec, quamVis cum principe litigetur, praescriptione immemoriali opus habere, contendit. DL sputavit cum illo praues meus per literas familiares. Neuter alterum in sententiam suam pertraxit. Victoriam ego neutri attribuam, sed iudicium de ea lectori permittam, allatis in medium, quae inter eos agitata fuerunt. Praeses
nempe accepto libro, in quo Bilderbeckium a se dissensisse intelligebat, sic ad illum stripsit: Mali dem male mir nothein fletneε edenten von meliter thesi, dast die Ober, Dagdim Der;oqifitim funeburg ein regale sed, und quod ad petitorium praeseriptionem immemorialem erfordere, abὲuir ebdie n. At habe das Argument vor mir: 'ille Iura, die fidi ver allein ιus reibet, und don mellen er seine uniertha,
Rin au Militibi, eβ sty vinn, da, fit derin exercitium ex ipsius
48쪽
ipsius concessione expressa vel tacita erlanget, sednb regulia. Defin lanii aecis; id) mir teine Desinitiori ton Regalibusὲu maten. Atqui im Dei';oqthum funeburg fiat eὁ.mit dee ber laqd eine loloe Eel chalien heit vermhge ber fande6 , Resolution de anno I 682. β. l . dem dab Ean;elepi Ati stat in caussa Mnestbect de anno I 693. bedtrit. Ergo iit ste ein regale, unti erfoderi irat den principiis iuris canonici, die insan; Teutflland in diesem elucte angen olumen sepnd, pro scriptionem immemorialem. Reposuit ad haec Bildei b, chius: IJ eo bin der Elepnung: 'Daii, menin ein princeps gleidi ein ius fidi alleinig, cum eXelusione priVatorum, Iuas reibe, eὁ tot tein regale Nerde, nisi subditorum conseimsus accedat; vide, Deduci. p. 23. massen fonti untee einem b)9ii Ministerio die subditi menig bet,alten d riten. α) Dag dubium ex Resolutione de anno 1682. M Attestato Kneseb. de l693. ratione der oberi Adgd in hoc ducatu botrefend: ψ be iehe mi', quoad Reislutionem de an. 1682. aus die Deduction p. at 9. 22I. o id moselbit tiar geIeiget: POL sessionem immemorialem hic plane non requiri: und quoad
49쪽
Consens bestatiget mordei . Tandem Bildectechius in poestrema ad Praesidem epistola: Eid abo*αdclgebohrneli medinen: Die Ober Dagd sed in Reiolui. de i68 a. pro Regali declariret; sed ego pace vestra contrarium sustineo, indemi sol ed darinnen verbis expressis niti ἔu finiun, und obiaeae vel concessio Vel possessio requiri rei morden; Zo i sti dot die Declaratio da: hierunter eme poss. imixem. nili tu reri ehen, indicio: Serenissimum venat. maiorem pro Regali haud reputasse. t X.
Aliquando diebus feriatis ta intra prohibita temp0ra
Scimus ex L. vlt. C. c. ῖ. X. de mersis, diebus seriatiis
venationem esse interdictam. Si tamen necessitas publica aliud suadeat, existimo, & die feriato venationem exerceri posse. Vide Ord. Proυ. Sax. August. de anno. ISSO. tit. 17. ibi: Da nidit labihige und dringende ursachen vorhaliden, e. gr. si bestiarum edacitas tanta sit, ut fruges consumant. Praeter dies feriatos sunt quoque certa tempora, quibus venatio prorsus interdicta est. Pertinet huc ex iure Saxonico veteri Ord. μου. de anno I482. β. soli oon nisi
indo u de anno Is s. Tit. dab teiner aus des andern j. ult. Sed recognito calendario, aliud tempus definitum est in Maudato die IO. Septembr. I7O2. Promulgato. Observat tamen B erus in Specimine iuris Germanici lib. 2. cap. a. l. II. licere possessoribus praediorum nobilium, siquidem intra prohibita tempora incidant feriae lemnes, festi vitas nuptialis, aut baptismalis, Vel exsequiae celebrandae sint, pro instruenda mensa venari.
stui feram bestiam in frendo suo excitat, fugientem continuo cur,u persequi in alienum fundum potest.
50쪽
Imminus tamen fundi, in quo persequutio ut, praeoccupare feram potest.
Ferae, quae in nostro fundo vagantur, non simpliciter nostrae sunt, sed eatenus, quatenus fundo nostro comprehenduntur & eius quodammodo pars sunt. Igitur, quando abeunt ex fundo nostro M in alium transeunt, dominum confeltim mutant, desinuntque nostrae esse. Inde,
si strictum ius species, nec persequutio quidem ei, qui feram in suo fundo excitavit, permittitur. Et hoc ius strictum Alemanni vetet es sequuti sunt, cum hoc saltem tem Peramento, ut seram in alienum fundum fugientem tunc, quum illa prae lauitudine aut vulnere concidit, aut subsistit, eXcitanti M persequenti attribuant, sin secus, domino fundi adscribant. Vide ius provincude Alemai micum cap. 3Sa. ἔ-6. 7. 8. 9. Beni inius aliquantulum maiores nostri, MX0ν res, eXcitanti ius perseque in fanim etiam non vulneratam aut lassatam eoncedunt m Spes si, lib. u. art. 6I. uod ius sequelae in plerisque locis abolitum esse, scribit quidem Schneide nus aua. la. I. de Rerum divis sed contradicunt ei Is ebnerus Ome . praect. voc. Sorsit Nesti circa suem, item Secheudorij mi reus dieii Sursien P. 3. c. 3. re gal. q. n. 6. certe in ducatu Meclenburgico ius sequelae expressa lege, in den Reversalieni confirmatur.
Idem ius in iis terris, in quibus leges Romanae vigent, minus dubii habet, quum hae leges cuilibet in alieno venari, ergo magis persequi permittant. Itaque M in Gallia ius sequelae receptum esse, testatur Renatus Choninus de Legibus Andegaυ. lib. l. c. χ2. n. S. Verum Circa hoc ius le-quelae vehementer disputatur, quid iuris sit tunc, quum dominus, in cuius fundo persequutio fit, feram, quam alter persequitur, Pr Occupat. Alii cum Schneidero de Iure pro Mutiuuis circa Leriationem j. 18. negant, dominum