장음표시 사용
31쪽
reliquae facilius exigi et examinari possent. In Ia exuplis ea dem Versiones eodem ordine erant collocatae, sed ita, ut Prima columna textum Jhebraicum hebraicis literis sine punctis Vocalibus, secunda eundem textum hebraicum litoris graecis descriptum exhiberet. Aliquando adjecit quintam et sextam Iersionem seu editionem Hierichuntinam et Nicopolitanam in iis Iibi is, quorum hae versiones exstabant, unds octaplaexorta sunt, quae neutiquam peculiam aliquod et ab hexaptis distinctum opus constituebant. Imo et aliquando septima editio graeca addita fuit, quas nonam occupRret co Iumnam, quamVis nomen Eune'plorum non inveniatur.
Critica Origenis opera haec fuit: se Textui των ὁ utor ver bis Morini in exerciti. bibl. ed. Paris. 1669, IOI., Θxere. IV. cap. I. p. 87 sqq. sub as seo inseruit, quae te ltus hebraeus addebat; additamentorum autem istorum in in pretationem a Theodotionis versione mutuatus est, eo quod PVerba VersioniSque stylus ad LXX interpretum eoteris propi nccedant. At obelo notavit, quae LXX textui hebraeo addebant. V Praeterea etiam judice Epiphanio de ponderibus et melisur. c. 17 Iemniscis ei h qimuistis Origenes usus est. Quae his de rebus ille exponit,
Valde sunt confusa. is Id sibi tamen,' IIustius ait Origeni norum ceditorum ante origenis Commentaria, Coloniae 1685 lib. III. p. 260, is Videtur Velle, lemniscos adscripsisse Origenem, quotiescunque duo plurave paria interpretum hos enim in XXXVI paria fuisse discretos et in omnibus fere consensimo autumat, cum scripturam sacram in Λegypto interpretarentur Vocem aliquam usurpassent, ab ea diversam ejusdem licet
significationis , qua usi sitissent reliqui interpretes quod ipsum fere habent Hesychius in Ps. XII, 4 et Isidorus origin I, 20 ;hypolemniscos Vero adnotasse, si quando Vocem hujusmodi par unicum adhibuisset. V .' Dissentiunt autem Viri docti, quidnam consilii in conscribendo illo opere Origenes sequutus sit. I. Λ. E nestius de Origene interpr. granam. auctore in opuscul. Phil. criti p. 300 sqq. f. 42 sqq. in hoc opere Origenem duas res spectasse putat, primum ut exemplar librorum divinorum in utroque se mons esset emendatissimum, ex quo exempla describi bona
32쪽
ot incorrupta possent; deindo ut hebraicoriim sonlIimi Intolli gentia per Versionum varietatem adjuvaretur. Sed aliud fuisso consilium Origenis in conficiendo illo opere, ostendit Ioli. Morinus I. I. , ubi statim post Verba laudata pergit: non quod illa deesse, haec vero superesse existimaret, sed ostenderet, quas Judaei in Christianorii in textu deficers aut abundare
dicerent, quae adderent, quae resecarent, quo Bd concerta
tionem cum Judaeis instructiores Christiani prodirent, pro priisque ipsorum armis, alienis desertis, illos confoderent, necnon argumenta explicandae et illustrandas LXX interpro tum translationi depromerent. V Etenim cum in disputatio nibus et congressibus sive privatis sive publicis Christianorum cum Judaeis hi illis do translatione graeca testimonia multa antibus exprobrarent, illa modo non haberi in hebraeo sonis, modo aliter explicanda esse, saepe etiam ex Hebraeo quaedam objicerent, quae in Graeco non deprehenderentur; Origenes, at hoc incommodum curaret, textum Alexandrinae versionis
fonti hebraeo consorinem reddere ac talem recensionem e
bibere voluit, qua Christiani in controversiis cum Judasis uti possent. Aliud accedebat commodum, ecclesiasticae scilicet translationis elucidalio, quae his varietatibus et noVarum ex Hebraeo translationum collatione non parum juvabatur et ii Iustrabatur. Eadem fero Huelius statuit Origenianorum
Iib. IIL p. 260. ed. Col. 1685.) Res si ita sese habet, opus
quidem criticum consecit Origenes, consilium Vero ejuS con
sciendi non fuit criticum, sed exegelico - polemicum. Et id ita osse, ipse dicit in ep. ad African. Suspicatus enim, historiam Susannae olim in hebraicis exemplaribus exstitisse, sod ab Iudaeis inde subtractam esse, multis exempliS docet, in sacris libris alicubi plura esse in versione Alexandrina, quam apud Hebraeos, alicubi Vero pauciora, et indignabundus dicit Africano Vol. I. p. 16. 4): LodaJ τοινυν, εἰ μη λανθανει rit ιεις τα τοιαυτα, τα ἐν ταις ἐκκλησίως φεροιιενα αντίγραφα, καὶ νομοτεθλ σαι τῆ αδελφότητι,
33쪽
τὰς π&ρ' ἐκεινοις γνα προς γουδαίους διαλεγομενοι μιῆπροςφερ υμεν αυτοῖς τὰ ιινὶ κείsιενα ἐν τοις ἀντιγράφοις αυ- τουν, καὶ ista συγχρζσωlιεθα τοῖς φερομενοις παρ' ἐκείνοις εἰ καὶ ἐν τοῖς 1 ιμετεροις ου κεῖΓαι βιβλίοις ' τοιαυτλης γαρουσος sis ιῶν τε προς αυτους ἐν ταῖς ζ τύσεσι παρασκευης, οὐ καταφρονλησουσιν, Ουd', ως εθος αυτίς, γελάσονται τους απὴ των ἐθνων πιστευοντας, ως et ἀληθῆ καὶ παρ iaυτοῖς ἀναγεγραl ιμένα ἰγνοουντας. Ad Novi Testamenti verborum criticae utilitatem haud parum facit, quod Origenes aeque ac Clemens in lar plis sitis corruptas editiovis A lexandrinae anto Scia oletium τῆς κοιννὶς ἐκδοσε 0ς dictae 'exemplum nobis reliquit, cu jus Griesbachius in oditione sua N. T. rationem habuit, quod que idem, sicut Clementis , s sparatim tradidit in symbolis
coit. ΙΙ, 227 - 620. Praeterea vero etiam Clementem Orige nes superat Veris critica opera, quam NOVO Test. Videtur Ha -
) , , Clarum est, V haec verba sunt I. Μ. A. Scholetii V. V. in ipsius Curis oriticis in histor. text. euv. p. 17, , , Origenem in Matth. T. XV. vol. III. I) ed. Iluet. p. 381. Cf. ibid. p. 439, comm. in Joh. p. 15 I) duplicem sententiam tenuisse, alteram, quae librariorum negligentia ortos fuisse diceret errores in codicibus eVangeliorum , alteram , quae vel eosdem vel grammaticos vel quicunque his libris usi sunt, existimaret per oscitantiam et licentiam eos adimisisse. V
34쪽
p. I. Critica.vavIsse. Lis ista adhuc pendet; alii enim libros N. Τ. ab ori
gone critica diligentia excussoS et comparation O anticitiorum librorum emendatos censent huic sententiae favet Ernestius de Origene interpr. s. s. gr. nuet, Opusc. ΡbiI. crit. p. 305 sqq.
st Hugius Einteit. ins N. T. P. I. p. 186 sqq); alii nihil tuis
ab ipso factum existimant cin hac sententia fuerunt Zacagnius in praefat. ad monum. Vet. eccl. graec. p. 65 , R. Simonius in laistor. crit. N. T. c. 29. p. 337 et Millius in prolog. N. n. 673). Neque Vero is ego sum , qui hic dijudicaro vel pus sim vel sustineam. Liceat mihi tantummodo sententiam P. LΡ. 62. not. 56 propositam paucis amplificare et fulcire. Ipssquidem Origenes Tom. XV. in Matth. Vol. ΙΙΙ, 671, ubi Veteris Test. exemplaribus valde corruptis sese occurrisse ait, similoqui iam in N. T. sese non sustinuisse indicat; accedit, quod in origenis scriptis firmum stabilemque N. T. textum frustra quaeras; tamen haec argumenta nihil demonstrant, quia ori genes operam illam criticam, si revera suscepit, partim ipso senex suscipere, partim discitulis suscipiendam relinquere po-tuit. Susceptam autem eam ab ipso esse, est Verisimillimum. Diserte origoni rocensionem Hugius in introductione I, 209 sqq. aliique dedere, neque argumentis ii quidem et internis et ex ternis destituti. Intellexit enim in Matth. Τ. XV. l. l. orti,geueS corruptionem exemplarium N. T. , suSceperat Vero cor rectionem V. T ; Vehementer igitur non excitari non potuit
ad simile quidpiam in Ν. T. sustinendum. Diserte AnteIn commemorat Hieronymus ad Matth. XXIV, 36. Opp. T. IV. P. I. P. 118. ed. IIartianaei et in ep. ad Gal. IV, 1. ib. p. 249 Ori genis Adamantii) exemplaria, αντίγραφα. Sunt quidem,
qui haec Origenis exemplaria intelligunt codices ab eo com paratos et ad interpretandi usum congestos, sed, ut Videtur, injuria. Etenian si Luciani Martyris exemplaria, ab eodem Hieronymo in praefat. ad Paralipom. commemorRta, nulla alia sunt, nisi quae ipse criticorum more recensuit, de quo dii bitari nullo modo potest, nec quisquam unquam dubitaVit: quid est causae, 'iure origenis exemplaria N. T. Aliter acci
Piantur, praesertim cum Hieronymus eorum auctori inte uta
tur ad lectionis voritatem asserendam p Λccedit, quod ipse Hieronymus Vocem exemplaria explicuerit adv. Riisnum
35쪽
Origenes. Diovsus. 23 lib. L cap. 26 vid. Hugii Einteit. iiis N. Τ. P. I. p. 186) hiscε verbis: ,, Mediae inter has V quae Luciani et Hesychii exemplaribus utuntur) ,, provinciae Palaestinos codices legunt, quos ab Origene elaboratos V etc. IIαλαιστινωον ευαγγέλιον commemorant quoque scholia codd. mss. ad Marc. XVI, 8
apud Birchium et Griesbachium; vid. Griesbachii symbol. crit. I, 101 . Quae cum ita sint, Novo etiam Test. criticam operam ob origene navatum esse, haud pessime statuitur. Quaenam putem qualisque sit ista Origenis recensio, id dubitationi valde obnoxium est, hoc praesertim tempore, quo Scholetius V. V. biblisch Erilis he Reiso Ulc. p. 163 - 187 negavit recte esso hucusque de recensionibus N. T. statuitia i statuitque ipse,
Unam tantummodo esse recensionem, Constantinopolitanam; Palaestinensem unam esse cum illa eandemque, et Alexandrinam nihil nisi vulgarem, quae dicitur, editionem . Quodsi Origenianae recensionis , quam Palaestinensem esse putat, conditionem descripsit Hugius l. l. I, 209 - 216, dubito, an ab omni parte recte hac de re statuerit.
Locum c. XII, 7 s libro Tobiae inducit Dionysius in epiastola ad Germanum apud Eusebium h. o. VII, 11. p. 497. ed. Zimmerui. Verbo φησί, ubi ex superioribus suppleamus ne cesse est o θ εος. Liber sapientiae a Dionysio bis, in fragmentis Nicetianis apud Routhium reliqu. sacr. Vol. II. et in fra mento epistolae ad Dionysium Romanum apud eundem Vol. ΙΙΙ, liber Siraci e Nicota tor et in libr. do natura apud Routhiumvol. IV. bis, et Baruci e Nicola bis a Dionysio allegatur. EVA gelium Johannis separalim Johanni apostolo D. tribuit in fra mentis libror. de promissionibus apud Eusebium h. e. VII, 2 s. p. 529. 530. 532. 534, necnon primam epistolam, quam ea tholicam nuncupat ib. p. 529. 530, et praeter quam nullam sino dubitatione Johanni apostolo adscribit ib. p. 534. Comme morat Vero etiam ib. p. 580 τ ν δευτεραν φεροιέενην γοθύννου intelligit apostolum)-τρίτλην. Actuum apostolorum au thentiam sumit ib. p. 532 et apud Biouthium 1. l. Vol. IV. p. . 352 et agnoscit epistolas Paulinas 4b. p. 534. Praeterea Io-
36쪽
cum ex ep. ad Hebraeos diseris Paulo dat in op. ad Fabium apud Eusebium h. e. VI, 4 i. p. 456, et utitur quoquo a linctoritate epistolae Jacobi Ι, 13 ot IV, 1 in libello de martyrio e 6. p. 32, c. 7. p. 33 et in fragm. ex scholiis graec in ep. Jacobi p. 200 ex editione se oporum Dionysii Alex. cognomento Magni, quae stupersunt, Romae 1797. Typ. eongr. de prop. ed. Simon. de Magistris, episc. Cyrenens.'' quo qui dem exemplari ipse destitutus secundum Hugium Einteit. P. II P. 485 Iocos istos citavi). Gravissima vero est Dionysii doopocalypsi sententia, quam in fragmentis librorum de pro missionibus profert vid. f. I. p. 70) Ouid ipsum moverit, - ut de ea quaestiones excitaret, his dicit Verbis capud Euse e bium Iti Q. VII, 24. p. 525 : o Cum in publicum editus sit li--ber isque, ut nonnullis videtur, ad perstiadendiaria aptissimus, fi et cum quidam doctores legem quidem ac prophetas nihili se notant, e angelia sequi negligant, apostolorum epistolas con . temnant, hujus v sero libri doctrinam quasi magnum aliquod et arcanum sacramentum Venditent, et si inplieiores quosdam ex fratribus nostris nihil sublimo atque magnificum, nec de glorioso prorsus lite divino adventu domini nostri, nec de re surrectione nostra nostrique ud Christum aggregatione et assi milatione sentire patiantur, sed levia quaedam ac mortalia, et qualia nunc horninus sporare solunt in regno Dei cogitare jubeant: necesse est ut adversus Datrem metim Nepotem, quasi; praesentem, disputationem instituam. V da injam ipse haec doopocalypsi statuit de promis s. ap. Euseb. VII, 25. p. 527 sqq0r
Nonnulli quidem ex iis, qui nos praecesseriunt, librum hunc
repta diarunt penitu S ac resutarunt, singula ejuS capita refel lentes eumque absque ullo sensti et ratiocinatione scriptum esse
monstrantes. Ad haec inscripti nona libri salsam osse dicunt;
neque enim auctorem ejus esso Johannem Sed neque eam reVelationem esse, quippe quae iam crasso tamque opaco re . rum, quae cognosci non possi1it, obducta sit velo. Et non modo apostolorum nominem, sed ne ullum quidem e sanctis ot occlosiasticis viris hujus libelli conditorem fuisse affirmant. Cerinthum enim, qui nominis sui sectam conflaverit, cum mnguae auctoritatis nomen ad faciendam fidem commentis
suis Vellet praefigere, Julianius tituliun operi suo indidisse. - .
37쪽
Ego vero librum illum rejicere omnino non ausim, praesertim eum Inulti ex fratribus eum magni faciant; sed hujusmodi do illo opinionem concipiens, quasi sensuS mei modum excedat, arcanam quandam planeque admirabilem singularum rerum intelligentiam latere existimo. Nam etsi ipse non intelligo, suspicor tamen, altiorem quendam sensum Verbis subesse. Eaque non meo ipsius judicio metior atque aestimo; sed plus fidei tribuens sublimiora esse censeo, quam ut a me percipictu
tur. Nec ea condemno, quae intelligere non potui, Verum inde admiror magis, quod capere non possum. . . Johannem
auctorem vocari Apoc. XXII, 7 8 et librum a Johanne scriptum esse nou inficior; fateor enim, sancti cujusdam et di vino spiritu assiali viri id opus esse. Sed hunc apsum esse apo stolum, Zebedaei silium, Jacobi fratrem, cujuS est evangelium illud, quod secundum Iohannem inscribitur, et epistola
catholica , haud facile concesserim. Nam ex utriusque genio et forma loquendi, et ex libelli totius ductu ac dispositiono, non unum eundemque scriptorem esse conjicio. Quippe ex an gelista quidem nulli bi nomen suum adscribit, nec semetipse, aut in evangelio, aut in epistola praedicat. . . At ille, qui xovelationem scripsit, in ipso statim exordio nomen suum prae-sgit. . . E angelisteS Vero ne catholicae quidem epistolae no men suum praefixit, sed absque ulla Verborum auibage ab ipso divinae revelationis mysterio exorsu S est. . Neque in secunda ac tertia, quae Iohanni Vulgo adscribi inlur, epistolis, quamvis brevissimis, Johannis Vocabulum prostat; Verum abs que ullo nomine o πρεσβυτερος inscribitur. Alter autem illo non satis habuit nomine suo semel edito narrationem deinceps
prosequi, sed iterum repetit A poc. I, 9; XXII, 7. 8). . . JO-hannem igitur esse auctorem hujus libri, ipsi id affirmanti cro dondum est; sed quisnam ille fuerit Johannes, incertum. Ne. quo enim seipsum esse dixit, sicut in evangelio saepius dici tur, discipulum illum, quem dilexit dominus, aut illum, qui supra pectus domini recubuit, aut fratrem Jacobi, aut illum denique, qui dominum Vidit at sus audivit. Aliquid enim horum, quae memorata sunt, certe dixisset, si seipsum liquido voluisset ostendere. Sed horum quidem nihil posuit; fratrem vero duntaxat et consortem uostrum sese appellavit,
38쪽
1 iostem Iesu beatum denique ob visam atque nuditam revela tionem. Ac plurimos quidem fuisse opinor Iohanni apostolo cognomines, qui propter singularem erga illum benevolentiam,st quod hominem mirnrentur ac si aspicerent, et perinde atque illo a domino diligi ambarent, hoc cognomentum adamave rint; quemadmodum ex sidelium liberis mullos Pauli Petriqiue nominibus appellatoS Videmus. Est etiam alius Iohannos in actibus apostolorum cognomento Marcus, quem Barnabas et Paulus comitem sibi adjunxerunt,'ds quo etiam rursus dici tur: Habebant autem Johannem ministrum. An hic sit, quirovolationem scripsit, mihi non liquet. Neque enim una cum
illis in Asiam venisse perhibetur. Sed cum solvissent, inquit, a Papho, Paulus quidem Pergen Pamphyliae profectus est,
Iohannos vero discedens ab illis revorsus est Hierosolymam. Alium igitur esse censeo, unum scilicet eorum, qui in Asiavorsuti sunt. Duo enim apud Ephesum sepulcra filisso tradun tur, utrumque JOholaniS nomine insignitum. Ex sententiis quo que et e Verbi S eorumque collatione sacile conjicitur, hunc
auctorem apocalypseos) ab illo apostolo diversum fuisse.
Nam evangelium et epistola sibi mutuo consonant, et eodem ordiuntur modo cf. QV. Joh. I, 1 et ep. 1 JOh. I, 1; eV. Joh. Ι, a 4 et ep. 1 JOh. I, 2. 3). . . Qui attente perlegerit, in
uiroque eV. et ep. so epitaS Vitam, lucem, fugam tenebrarum, frequenter Veritatem, gratiBm, gRudium, carnem et sangui nem domini, judicium, peccatorum remissionem, Dei erga nos dilectionem, mutuae inter nos dilectionis praeceptum et liniversa praecepta fer an da esse reperiet. Ad haec condem nationis elogium ad ersus mundum, diabolum si antichri
rium, promissio sancti spiritus, adoptio filiorum Dei, sdos in
omnibus a nobis praestanda, poter et silius ubique nominati, in utroque passiIn Occurrunt. Denique in omnibus, si recis examinaveri8, UnuS idemque utriusque scriptionis genius, ovangolii nimirum et epistolae, evidenter apparet. Apoca lypsis vero ab his prorsus aliena est et extranea; nulla neces situdine aut vicinitate contingens quidquam ex supradictis; ac ne syllabam quidem unam cum illis communem habens. Sed neque epistola de evangelio enim nihil dico) mentionem ut Iam aut significationem facit apocalypseos, nec apocalypsis
39쪽
opistolas, cum Paulus in epistolis nonnihil ds revelationibus1uis indicaverit, quas quidem ille in proprium Volumen Donrotulit. Praeterea ex dictione ipsa conjici potest, quantum ovangelium et epistola disserant ab apocalypsi. Nam illa qui-dem non modo emendate, quod ad graecum sermonem a tinet, Verum etiam cum summa elegantia tum in Verbis tum in argumentationibus et in tota orationis compositione per--
scripta sunt; tantum abest,iut barbarismus aliquis aut soloe-cismus aut deniquo idiotismus quispiam in illis deprehenda tur. Utroque enim praedituS erat e angelistes, sermone ni mirum ac scientia, cum haec duo ipsi dominus concessisset, scientiam simul et eloquentiam. Illum vero revelationeni quidem vidisso, et scientiam ac futurorum praedictionem a cepisse non inficior; Verum dictionem ejus non admodum graecam animadverto, sed barbarismiS atquct interdum soloe ..cismis inquinatam; quos quidem nunc e corpere haudqua . quam necesse est Neque enim subsannandi animo haec a m0. dicta osse quisquam existimet, sed potiuS eo consilio, ut utrius quo scripti dissimilitudinem eXpenderem. V Commotus igitur argumentis dogmaticis nonnisi ex argumentis internis Dionysius Iohanni apostolo apocalypsin abjudicavit, licet ejus auctoritatem impugnare noluerit, ita ut in ep ad Hermainino
nem apud Euseb. h. e VII, 10. p. 493 apocal. caput XIII, 5
Quod ad criticam singula ad Veri,n spectan tem pertinet, quia in Griesbachii editione II.) N. T. 11ostor haudquaquam satis allegatus est, quantum id sieri poterit,
Dionysii N. T. textum cum Griesbachiano breviter confe
ΙΙ, 337 , non habet απο της ceterum comprobat lex
40쪽
p. I. Critica.op. Routh. III, 200 , I, 14 od Voc. πατρος apud Euseb. VII, 25 et XX, 1 Rotatb. II, 388) Dionysius cum Griesbachio Iogit praeterquam quod loco postremo pro τῆ δε habet ἐν et pro
Πιτὶ ante υπομονὴ legit Dion. l. L ἐν et omittit A ρισιου. Cap. XIII, 5 habet op. Euseb. VII, 10 βλασφζμίαν, omittit ποιῆσαι et Iegit καὶ μῆνες. Allegatur denique cap. XXII, Verbo μακα ριος ad βλέπιον ταινα et legitur ὁ
ds critica singula ad verba spectante Votisti nillime meritu 3 est, aut singulari suscepta recensione, aut, id quod probabilius est, singulari opera ad origenis recensionem collata. Ait enim Hisronymus Comm. in Matili XXIV, 36 T. IV. P. I. p. 118.ed. Martian. : ,, In quibusdam codicibus additum est , , , , neque filius V, cum in gra0cis et maxime Adamantii et fierii eo dicibus hoc non habeatur adscriptum. V
E V. T. apocryphis allegat Petrus lautummodo semst Si raci librum cap. Routhium rel. sacr. ΙΙΙ, 325 . Novi autem Test. critica, et ea quidem ad singula Verba spectans, quia ex Petri fragmentis, ad hunc sinem nondum satis adhibitis, ali quem fructum percipere posse videtur, quod huc pertinet, dare liceat Matth. II, 12. 16 apud P. legitur,luti apud Griesba chium cujus textus nobis fundamento est , de poenitentia ap.