장음표시 사용
641쪽
IN MI AI OGOS Mo II TUORUM. 29 frequentius, illi itide in quod facilius animadvertatur sociquas rixas inter Grammaticos excitaverit et Mallioniaticos super Aiale versiculi en Su Phaenom. V. 23. lege sis, in Commentario Theonis. HEΜST. I. Neque h. l. αυτ0υ miὶ
scribitur. Sed, ut jam plus semel in eodem Iendo monuimus Supra, ευμορφοτερος Scribendum. In hoc unius paginae dialogo quater, quod mirandum, peccatur in a Dc Scriptu
Tam. At recte ea Observata cum passim, tiam in Hermo t. C. 19.
σταναι τους ἱκανωτατους τῶν πολιτῶν. Apud eundem ibid. p. 289. E. pro φιλοσοφοτερους Scribendum φιλ0σοφωτερους. LN S. Similia vitia in ipsa quoque hac ed. Hemsi remansorant iri Tim. c. 46. et Diali Marr. I, 1. ΕΠΜ. Arguarientiam pari- Ie uti frequenter Lucianus tractavit ita praecipue in e Cy m. C. 15. si quis autem primam Homeri Iliada perlegerit,
facile perspiciet, cui pleramque dialogi partem debeat Auctor. Nox ad Eruditiss. Gracti mentem verba Lucianc distinxi. Un Iasae. q.
I cI. l. 9. Πνες ε καὶ στε; Vide, quam inepte distin
γαρ του et ειδέναι hanc ineptam distinctionem non poterat non inepta sequi versio. Sed sic interpungendum: τί: ες di ἐκοι στέ προτερον, οἰ ιαι, χρη γαρ τοὐτo ἰeέναι ' Quinam vos QS1is Prius erum, opinor, Hece hoc scire. GRAP v. Ibid. Προτερον Lege omnino, πρ0τερ0ν Gρ, οἶμαι, P, a , non ut in libris St, προτερον οἶμαι χρη γαρ SOLA , L ροτερον, οιμαι, χρη γὰρ Priorem illam, quae cunctas edd. Ol sederat, distinctionem, auctore Graer ιο, aut dudum mutavi Scriptum fuit in Fl. τινες δε καὶ στε πρ0rερ0ν οιμαι χρη γὰρ . . . . Ceterae nihil aliud, etiam interrogandi notam Supposuerunt: γαρ nimis, ut videbatur, in initio e-
642쪽
ADNOTATIONE sui otum hanc interpungendi absurditatem peperit. Nihi ora cur sta particulae sede offenderentur ne quis movere vestipauca de multis exempla facile perficient. Plato Charm. p. Qui ro ουν μωμοκα γαρ αυτρο Aristoph. Plui. v. 25V. 1190O ευ ο σωτηρ γαρ παρεστιν ἐνθαδε. Euphron apud Men. X. p. 3TT. D. - οὐὁεὶ tiχέ σοι Κωθι ολως γαρ ηπαρ -- ita recte Casau bonus, qui si L adnotat'
Pres Sed in Graecis non est ut Pronunties, haec interse-
noscere nescit, iure suo hersites concludit, se certe non
643쪽
ctans, si a de alatius utrique Iustientur, an idem rogat: ορασυ δὲ, ω Μενιππε, μνα και ευμ ορσοτερον et rise vide fu ero, quern nostrum etiam formosiorem judices altero. In quibus miror Iacobsiimi adeo laesisse, ut ea corrupta et Minci modum emendanda censuerit: Aia o moto ἐγω, καὶ liεὁvoe, α ουδὲν χείρων ἐφ τ ὁικ. , ορρο ς' υ ε, o I Jέπιππε, ειπε, O etινα etc. Quemadmodum enim haec Iacobsiana eleganter sunt composita, ita Vulgatis tanten, quae et ipsa elegantia sua Non careant, Vereor, Ut recte substitui possint. inii 31.
Iliad. B. 672. Et sici Ilio ad illi m locum, et Ην in. F. CVILI rginum quidem utramque formam MArpaxat; . nam F. CCLXX. Nireus Charopissilius: quanquam ibi mer Pto Sch ferum caropi praeferre censeat Munckertis Ego nihil,
utrum praefera S, interesse puto D solet enim ejusmodi ο-minum in aliam ex Genitivo declinationem migrantium duple forma frequentari: sic μαρτυρ, μιαρτυρος NU, I , φυλμ κος Ἀρίβαξ, τριβακος ἱξραξ, Ἀερακος ' ναξ, ανακος, unde Ανακες et Ἀνακοι Castores; quaeque hujus generis alia n tantur a Grammaticis quamobrem perinde valent cidui' et Θαρυπος, Ἀαρο iste χαροπος ' in Hesychio , quod rara US SV, πανδο invenitur pro ' πανδοκος simili modo recent Iora bHA
brax, calix, delphix, Pro braca, caligα, deli hicta non Η- te atque τέο οφ pro στεροπν Sophocli, motante scath. BaIl. E. p. 786. V. 13. Nirei vero Thersitaeque condit Ionem Ozinmae planes dissimilem χω colore depinxit Homerus, ut nutramque partem proverbio locum dederint v de N. Hems. adii id. A. A. II, 109. hi hujus quoque dialogi mentaonem fecit Materia rhetoribus digna fili visa, in qua 1ngeda Umemerceront, ita par dissimilium componendo, ut 3Im tam Ibi cedere postulet Thersit esu istiusmodi declamationas aut en nit Aeneas Soph. p. XV. Si tamen verum est, quod ErPamphylius, fabulator haud absurdus retulit apud Haron. de Aep. X. p. 765. vidisse se, cum animus ejus relicto corpoTe peregrinatus miracula vitae alterius inspectaret, τηντο γελωτοποιου ὀρσίτου φυχai πίθνὶ κον ἐνδυ of ένην, Faus Nire vel invito Luciano, multum adjuvabitur: sed OS magnae litis judices non sedemtis fonem in oculis habuit Aeneas Gaz. in Theophr. p. 15. cujus loci sententiam, alioqui satis expeditam, prava errantis Barthis versio obscuraV1t.
644쪽
Vae αλλου aliud exemplar ἄλλων. Dorica dialectus epigram-
P Res C Pt' titulo conveniat, explanabit praestantissimus
MAE l. 11. 'Eγὼ δὲ, δυλέαι, Equidem ex iis iudico.
eZ Piacua, ut ostenderem, non injuria me eXistimare, Nam
i Vi εγω ' λεπω, α και Γνδεις, non sane felicissime. emNterhusu Ellipsin verbi cognosco vel Diale vix credo simi- IibUS locis probari posse. Unde ego alitur edidi verba, quam ab Henisti et Achm factum, distincta, hoc sensu: Ego vero
645쪽
ea , ouae cerno, et quae jam nunc habes scit respicio hoc ve-io stipplendυm e Verbo sq. 'σασιν, culti quo arctius illa o liserent); ill vero rc LQειρ ciet norunt illius elatis inmine. . Post ia script una cogito stὲν, quod Sequenti respondeat. eriam ne sic quidem intellectum locum prorsu Sanum esse ingenti sateor. J EHΜ.
I sq. 233. I. 16. -υσα, Ἀμρων, ω θεος ων ἐπιθυ- μγησειας αποθανεῖν Chiron est Deus mortuus vid Apollod.
Postquam obierat mortem Chiron veneno sagittae Herculatae Contactus, pietas ejus ac , Studiu in virtiatis perinovit Jovem, ut astris laud indignum insereret Hoc Eratosth. Cata St. C. L. paene versus ab 'gin P. A. II. c. 38. aliique plure Stradunt: eo pertinere, ut arbitror, non potest Luciani θεος ων Pausani tamen memoratur ειρων πνὶλ Gyμενυς ιδ ιπρορα ανθρωπων καὶ alidiscuένος εἰναι συνοια0ς θεοῖς ib. V. P.
426. quod sane, nisi ad Chironem sideribus additum referri debeat, parum intelligo. Chiron, dum in terris agebat, quippes Saturno patre prognatus . fuit immortalis es dolore
vulneris insanabilis confectos obeundae mortis solatium impetrare non potuit, nisi Hato, qui suam in immortalitatem SUccederet, Vicario repertus est, qui optato beneficio Chironem demereretur. Promethetis. Apollodor. II. P. 113. κα- κε τελευτγισαι βουλομενος, καὶ Mi δυναμενος, ἐπειπερ θανGτ0ς uia , vettδους τω des Ilai uaὶθέα τον αντ χυτου γενησ0μενον θ&ωατ0ν, υτως -έθανε ita legendus est hic locus; quanquam propius etiam Pal. Cod. vestigiis insistere licet, si structura non quidem prorSUS inusitata, sed paullo taliae rariore Onas , αντι/οντος Au Iρομηθέα Idem p. 129. Hercules , NX- soluto vincuΙis Prometheo, παρέσχε τα Au χειρωνα θνη bκειν αθανατον αυτ αυτοί θίλοντα ' ubi nihil est cur quicqUam mutatiam velis, nisi interponendum putes, θανατον οντα. ET go Luciantis forte melius θανατος ob scripsisset, quam θεος ων Ut niori θανατος ιναι δυναμενος. ULMST Synonyma habet h. l. θεὸς et o θανατος Abreschius Dilucc. huc. p. 589. et vertit θεος ω, immortalis cum esses. LEII Μ. d. l. 20. Tl δε σε ερως Hunc locum profert Thom. BIV. in 'Aνεραστος , Verso duarum vocum ordine τίς ὁ οε του θανατου ρως ἔσχεν etc. Etsi τίς non videatur plane repudiandum, maluero tamen, τι δε σε του θανατου εὐαῖς σχεν; UnΜSΥ. Noluerim τίς attrectari saepe ungitur rebus certo ac definite enuntiatis Charon. c. 11. ἔνας κείνους γο ἐμπει. voiύος et sic saepius Similiter etiani Latini utuntur
646쪽
vocibus innam et quisnαm et recte h. I. reddiderunt veteres Quinam ero e mortis mor cepit vel Abresch. Diluec. Thuc. p. 285. Ecqua stant mortis ripido te opis p quam versionem adoptavi Ordinem Vocum οὐ θανατου ρως, quem
Thomas Mag. habet, eundem et Belinus invenit in cod. 295 . atque adeo vulgato praefουrri voluit inti Μ. g. 234. l. 1. ωντα οραν το φως Familiarem Euripidi sententiam totidem paeno verbis πpressit Iphig. in ul. V. 1218. - ῆὁ γαρ τὸ No Βλέπειν - . 1250. To φως to δ' ἀνθρωποισιν ἡ διστον βλέπειν quod Stobaeus etiam descripsit c. 118 Alcest. V. 691. αἱρεις scu φως HEMIT. d. l. 3. Ἐγὼ δε ζῶν cin Est in hac oratione νακολουθον dicturus erat Ἐγω ὁ . . . τροφῆς, νεπληGθ λὶν cit Των hanc seriem interrumpunt, quae POS τροφῆς addita leguntur: quamobrem os idem, quod Saepe munus habet, ut priorem structuram repeti patefaciat. Opportunum sane Menandri lo-
eum adtulit Clericus, deinde repositum in ejus Comici Fragm. P. 185. Ubi perbene fecit quod miserit σαπραοτερα, quippe
non digna quibus adtendatur. Egregiam sententiam, sicut emendandam existimo vestigia fere Viri summi secutus, ad-Ponam:
O χλος, ἀγορα, κλεπται, κυβείαι, διατριβαί. quae sequuntur, curam adhuc, ut puto, diligentiorem postulant. Jsta vero sum sit Menander ab Alexide, cujus simillima quaedam exhibentur ab Athen XI. P. 463. D. Alexis a P thagora, insignem philosophorum principis cum Trincipe Phliasiorum Leonte sermonem habitum retulit ex Heraclide DiCer T. D. V. c. 3. Ubi πακήγυρις illa mercatusque vitae humanae diversis longe studiis ceIebratus perquam scite depingitur et egregia motat avisius, nisi quod nesii παραγγεῖλαι εἰς τον κοσμον solicitare non debuisset Paullum alia ratione
Gnostici vitam πανήγυριν γίαν adpellavit Clemens Str. VII. P. 728. mihi autem publico velut consensu frequentius est, quam ἐπιδηαίας vel παρεπιδοημέας imagine vitam humanam adumbrari quare sententiam illam, παρεπιδ ροία τις ἐστιν
647쪽
βIoc , Το κοινον τουτο καὶ προς ιπαντων O υλλουμενον adpellat Aeschin Dial. III. c. 3 cuin quo contulisse non pigebit ρ- porchi locul in Stobae p. 573 liae Pythagorae alnei Platonisque disciplinae figura ni a Xime convenit , qua scilicet revera profitetur, antinas, relicto aethere patrio, tanquo in peregrinabundas ii hoc corpus terraeque arcerem immigrare. et εrtim a Chirono nonnihil discedit Epictetus Arriani lib. II p. 2l6. stulti hominis intempestivum Athenarum arcisque desiderium perstringens: ου αρκε G0 α βλέπεις co θ' ἡμέραν κρειττυν τι χεις ω μαζον ἰδεῖν του γ λί0υ, τῆς σεληννὶς,των, στρω/, τῆς γῆς Dὶς τῆς θαλασσγὶς Haec etiam adspectu videbantur gratissima Praxillae Adonidi, qui ab inseris rogatus, quid pulcherrimum apud superos reliquisset, ingenue respondit: Καλλιστον με ἐγω λείπω φαος ηελιο ιο, Λευτερο αστρα φαεινα, σελ ναίης τε πρ0ςωπ0ν
nihil hactenus, quod inficet dictum offendat. sed addito
puerilis simplicitatis versu tertio,Hδε καὶ ωραίους σικυους και μῆλα καὶ Οχν0υς, non ipse tantum insulsi notam commeruit, VerUm ad homines etiam insulsos proverbium a se natum propctgRVit, ηλι- θιωτερος του Iραξίλλης Ἀδωνιδος. O centur ista plenius in
mont alconii Select Histor. Bibl. Seguer. p. 609. Uam apud Zenob. C. IV. n. 21. prorsus enim imperite raxillae filium Adonidem nobis essinxit mich. Apostol. C. IX. n. 81. Simul
ex hisce patet, στρα quam vere fuerint in Ienandro reposita. Alias tamen et Epictetus et Iarcus Antoninus Chironi 1ibenter Concedent, rerum omnium, quae conspectu quotidiano hauriuntur, satietatem oriri atque adeo fastidium propter το μογενὲς αυτων καὶ μοειδές vid Imperatorem lib. II de Rebus suis . 14. I. g. 37. 46. et αυτ ορωριενα, καὶ το μοει- δε πρ0ςκ0ρῆ την θεα ποιεῖ et plura paSSim, quae cum ne nandri Lucianique sententia non solum, Sed et verbis saepe
mo, cum haec scriberet, obversatum Nimium locum lenari
dri e Hypobolimaeo, quem habet Stobaeus it CXXII.
648쪽
Σαπρωτερα ita leg non σεμνοτερα, quod est contra
Hunc beatissimum πιο quisqui Contemplatus, irre moerore, Par- nono, egregi hae abiit eo, nil venerat, celeriter, Solem com--γnunc Strum, quam, ubeS, seriem eadem, quamaris Nixeris censum annos, Nidebit Praesensita. Quamvis vero Nixerit annos
αυταὶ καὶ τα γιγν0μ ενα - ἐνεπλγὶGθ'ὶν γουν αυτων. Quod autem usque ii ebam, et fruebar similibus etc. quodque anni tempestates eaedem, etc. his igitur sum satiatus. Ita Diali Deor. XII, 1.
οι Κορυβαντες δε λειεν αυτουν τέμνεται etc. Ibi d. XVI, 1. Ddὲ
σοὶ παiθες, et μεν υτων 99ενικὴ etc. f. Char. c. 2. Aliam quamcunque hujus Ioci Xplicationem renuo, maxime Veroineptissimam istam codicis 2954. lectionem : Ἐγω δε ζων αει, καὶ πελαυον, quani Sine omni judicio Lelinus probavit, et Schmiedorus etiam in teritum recepit, obsecutus uterque utidiori cuidam sensu Grammatico, quem Noιfer aeque odit atque angues EIIII.
d. l. T. Ἐν si μετασχεῖν An μεταβαλλειν GUYn T. Adsensum, qui satis expeditu interpretes non fugit, minime respondebat hoc Verbum nunquam enim μετέχειν Pro ices musare, Uantum memini, Positum invenies. Olim timido considerandum proposui ἐν is μεταλλαττειν, eri Contrhicta ejufi verbi scriptione μετασχtιν haud dissiculter nasci potitisse suspicatus. Nun fere latim μεταστνηναι' Uae utraque loci vitaeque mutationem una continent neque me fefellerat a Veli μεταβαλλειν sed ista literarum ductibus propiora censebam : alioqui accedit Euripidae dictum in rest. v. 234. - μεταβολὴ παντων γλυκυ quod, quamVis, ut monet Schol. Comicis irrisum, Aristo feles etiam surpat BP. Od. VIII. P. 186. Fortasse gravius est hujus loci vitium, quam quod
opera tam evi et sine librorum veterum adjumento possit Sanari. Reticenda non est viri doctiss. o. ac I etssenii conjectura ἐν to ιετασχεῖν αλλ- ΗΕMST. Recepi e Aug. d. ι εταβαλεῖν, ut Probabilissimam certe lectionem : Am ξετασὶ eis Stare nullo modo potest, ne sic quidem, si cum f. sienioῖλως mutaveris in αλλων quod sensum praeberet a Chironis mente toto coelo aberrantem. Atia enim omnia agit Chiron h. l. in quod in his verbis inest. LEHΜ.
649쪽
IN MI ora et oi atra II. 637νυ δημοτικον το πραγμα, καὶ υἱὸν ἔχε etc. vi enim ni ito, quin corruptela quaedam facilem stili Luciano cursum imp divelit quam utilitatem habeant in hac disputatione, ου δευ- σκοτω. mihi quidem non satis liquet. JIEM si Respondetur his, ut bene observat Abreschius iliaco Thuc. p. 567. ad Menippi quaestionem illam: Wχ ηd 'ην, ζωντα ραν οτως ita, ut significetur, nihil omnino referre, utrum in luce vivas an in tenebris. Quae sententia quam parum cum per se ipsa, tum etiam Ad Chironis propositum, valeat, iaculenter mox demonstrat MenippuS. Vide tamen, an rectius Iestas verba ita in Versa και το π9αyitae ουδὲν P ι διαφορον, o ἐν φωτὶ Κναι et καὶ σκοτω, e ii, ἐν σκοτω. Nam Heγα- sferhusianam quidem Verborum transpositionem nemo facito probaverit. LEIIΜ.
Pare. 235. l. 1. As επιδεεις) Thomas Magister . 'Aτελεστον videtur in suo Codice legisse τελεις. Sed praestantior est nostrorum librorum lectio. SOLAN Ejus, quam Thomae IIα-gisfri liber praetulit, Iectioni ατελεῖς nudum Astat in nostris vestigium: ipsa tamen indicio est, quod a rite nos suspicari diximus, hunc dialogum male fuisse a descriptoribus abi
tum Cum autem interpretatur ατελλὶς, ο Πετοχος, id quidem ut satis est ad hujus ioci sententiam conveniens, si iana agnopere vereor, ne a Consuetudine Graeci sermonis a
horreat: quidem memini, non dissimili structura scribi Dionys Halim A. R. VIII. p. 506. V. 38. Εἰ ὁ διαμαρτων a se:
et significandi ratio. oite quis exic timet, ita defendi posseso τελεῖς, si eum in modum intelligatur, ut Latinorum immu nis in Glossis alterum alterius Xplicationi inservit vocabu- Ium Tum sensus erit. 4sque minime contem Dondus. sed
immunes sumus rerum istarum omniurn sed oneribus illis ac furi
csionibus sitiendi esuriendique sumus levati Qui hanc elegantiam non capiebant, Videri possunt mutasse. os interea, dum certius fundamentum delegatur, lectione vulgata erimus eontenti HEΜ6Υ Detecta revera in cod. 2954. lectione
ἀτελεῖς jam viri dubitari amplius Posse Videtur, quin sic ge
uti fugiens, in te ipse incidas CLER Budaeus C. L. G. p. 431 positis Luciani rabis addit, reuolυatur e circumaga
650쪽
tur: quod proprie pertinet ad explanandum περεστῆ Mo Join Gregorii Naaiana Ioco, ουτως ευαλωτον ἐστιν mi ποννηρία, καὶ πανταχ0θεν Ιαυτν περιπιπτουσα, reddiderat in semet ipsam incurrens, ipsa sibi contraria. Si autem περιπίπτειν ἐαυτω, quando quis iis argumentis et probationibus utitur, quibus in se conversis facile refutetur, eoque pacto in semet ipse incurrens absurdi convincatur hoc sane ejus est, qui ad Uerso CR-
Pite pugnantia locutus sibi contradicit qua in caussa Chiro-Dein versari enippus demonstrat. Exempla hujus virtutis Plura reperies in Budae p. 533 HEΜSΥ. d. I. 9. ντευθεν αλλον β. Subint δε ai σε μεταβολὴν ἰητεῖν GUYET. Non intelligenda cum Guyelo, sed haec ordine continuo praecedentibus absque distinctionis signo sunt adjungenda. Vide Notas ad Dial. XVII. ΗΕΜs . d. I. 11. O rro, οἶμαι, κω φαοὶ Galal er ad M. Antonin. IX. . . haec Luciane protulit adjecta Benedicti versione
tanquam proba: Illud nimirum, ut cum sis astiens, quemad-rnodira opinor, et u O Praedicant. Praesensibus rebus sit Ou-etentus. Secutus fuerat priores; quos tamen, quia formam orationis Graecae minus adtenderant, a scriptoris nostri mente deerrasse puto, dum ad Chironem referuiat, quae Sententiae proverbialis more fuerant esserenda. Nihil est apud veteres isto monit ad conciliandam animi tranquillitatem adcommodatissimo familiarius , αγαπαν, στεργEt δεῖ et παρυντα ευ ἱθEGθa τα παροντα αρέσκεσθαι, αρκEσθῆναι τοῖς παρουσι,τν παρουσu -ταGτασει sic ut paro emiae Ommunis imaginem
saepissime gerat: Vide M. Anio lin. X, 1. Ad illam normam versionem e Xegi. HEΜsΥ.uid Συνετὸν Exini iam hanc sententiam minus apte Menippo suo tribuit Lucianus, utpote qui sibi ipse, ut supra visum est Dial. XXI. mortem consciverit. SOLAN. Non cogitavit scilicet Solanus, aliorum irrisoribus haud raro accidere, ut sibi contradicendo artem suam ipsi risui Xponant. Est haec philosophia canina, quam professus est enippus Lucianeus id modo Dial. XXI. LEHΜ. g. 236. I. 12 υπιμεν ευθυ se καθοδου Haec ungenda, non περιπατησοντες ευθυ τῆς καθοδ0υ. LIq0ιεναι ευθυ τῆς Φρυγιας, πλεῖν ευθυ τῆς Ελλαδος, τείνειν ευθυ Βαβυλωνος et plura Noster habet. Ita vero scribunt Attici, non ἐπ ευθείας vel ευθυς, quod monente hi nicho P. 24. solius temporis significatione gaudet quanquam posteri Us pro alter nonnunquam vitiose positum reperiatur. E membranis emendavimus in Poll. IX, 12 ευθήτων αγρων απελθεῖν sicuti Segm. 47. υθ των Πρω lazae' reotii forum aromatarium cluam ob