장음표시 사용
321쪽
Quaeque Avontinum tenet Algidumque,
Ruindecim Diana preces virorum Curet, et Votis Puerorum amicaSApplicet ni res. Haec Jovem sentire Deosque cunctOS, Spem bonam certamque donaum reporto,
Doctus et Phoebi chorus, et Dianae Dicere laudeS.
Diana ver quae Aventino'0 monti praesidet, et Algido,
Suscipiat vota quindocimvirum, atque propitias aurea praebeat juventam precibus. r- - Chorus peritus cauendi laudes Apollinis ac Dianae, domum reler bonam Cer-T5 tamque fiduciam, in taliae
consentire ovem et DeoguniverSOS.
60. Qitaeque Aren inum tenet Algidumqtie J
Dianae erunt ana, fisebant iliae Sacris, in latroque isto monte Aventinu unus erat septem ur
bis collibus. Algidus ab assiduo frigore dictus, On Procul Roma. 70. Quinde ira Diuna preces viro ιm curet.JQuindecim viri sacerdotes erant, quorum JUS, Potostas, et olficium erat, Sibyllinos libros consulere de rebus gravioribus, ut culamitatibus publici de iis responsa dare, placotiones et expiationes edicere, Sacris faciendis PraeeSse, Ceremonias exequi libros et carmina Sibyllarum tueri; et, quod facit ad rem praesentem, lituorum Saeculurium currem gerere. Vide Alex oti Alex. lib. iii cap. I J. 73. Hoec Iovem Sentire, cic. His annuere, rata haber vota nostra. 5. Ch us. Licet e multis personis chorus ConStet, unius tamen partis agit ac sustinet. Epist ad Pison. v. Is 3.
Actoris partes chorus ossciuinque virile Defendat.
322쪽
QUONIAM plerisque locis attulimus Julii Caesaris Scaligeri censuras,
et grave est a tanto Viro notari ne quis sorte ob id vel quidquam detrahendum arbitretur de Summa laude, quam per secula meruerunt dae Ηο-ratii, aut temere credat caligerum, Velut quadam Zoili vesania percitum, adversus Lyricorum Principem debacchatum esseri operae pretium duX-imus hie describere integram illustris Hypercritici sententiam, qua nemini dubium relinquatur quanti illas ipse aestimarit. Sic habet Poet. lib. i. Est Horatius omnium Latinorum Groecorumque octarum elaboratissimus. Cum in Lyricis quem sonum, quos numeros, quam majestatem Πα- sirit obtinuit, quin omnia cum D aliis neglerit operibus, omisit sine gloriae dispendio quam puritatem, elegantiam, venuStatem in utrisque appetiit, consecutus est. Et postea : Nunc ad politissima ejus carmina contemplanda transeamus : in quibus considerandis major laudis et admirationis, quum castigationis apparatus erit. Carminum igitur libri vel jucundὰ inventione, vel puritate sermonis, vel jigurarum tum novitate tuam varietate, majores sunt omni non solam ituperatione, sed etiam laude neque solo dicendi genere humili, quemadmodum scripsit Quintilianus, contenti veram etiam sublimi maaime commendandi.
Quid enim altius aut praelarius illis 'Post ignem aetherea domo Subductum, macies et nova febrium Terris incubuit cohors Semotique prius tarda necessitas
Lethi corripuit gradUm. Item istis Scriboris Vario sortis, et hostium Victor Maeonii carminis alite, Le. Item ' Rui J Iartem tunica tectum adamantinis Digne scripserit, DC.
Funera, ne virilis Cultus in caedem, Lycias proriperet catervaS. Item ' Permitte Divis caetera, qui simul
StraVere Vento aequore servido Depraeliantes; nec cupreSSi, Nec vetere agitantur orni.
me et alia per portiunculas. At illa tota,
Quem virum aut lieroa lyra, Vel acri Tibi sumes celebrare, Clios' inem Deum S C.
323쪽
Item aecima quarta decima quinta, quarta et vicesima Tricesima vero prima adeo assurgit, ut facile probet judicium nostrum. Nec inferior tria
Porro . Ub prima de est altiloqua, sicut et quinta decima Parspiritus in undevicesima et in sequenti. Sed et 3. Ut prima dicendi genere magni ico structa est, pariter et
secunda. Tertia vero gravissima. Quarta nec Pindaro cedit ac ne quinta quidem. Qiιiu eaeta quoque altissime sonat. Haud paulo minor seaeta decima. At vicesima nona incipit lenissime: lim vero semper assurgit eo usque, quo nemo aliorum pervenire possit. Ultimὰ ejusdem libri miscuit etiam fastum cum majestate.
Quarta Lib. v. profecto aliarum milli cedit magniloquentie Quam
quo sequitur, tametsi eo non aspirat, in eddem tamen luce versaturi sicut et seaeta, quo simul nitore quodam verivitatis perfusa est. Non altior et severior qualis et quarta decimata nec minor eam Seque . Qilc recensere coactus sum, ut virum maXimum atque etiam dum ipsi
Pindaro in hisce conferendum, is calumnid indicarem. Nam et Pindaro accuratior est, et sententiis crebrior, neque sibi, ut ille, indulgens sed non sine auditoris reverentid audis ad eam proestandam magnitudinem, quoeneque illi oneri, et nobis miraculo sit. In eo nihil laxum est, nihil hiat: omnia coherent, ita et unum tota illa esse videantur.
Cater Cantiones partim in humilli dicendi stylo, ut Vitas hinnuleo me similis Chio , S c. Et Ne sit ancillae tibi amor puderi &C. Aliae in mediocri, ut illae
Maecenas atavis edite regibus lac.n otium Divos rogat in patenti S C. Omnes ingurem, tantae sunt venustatis, ut mihi et aliis prudentioribies omnem ademerint spem talium studiorum. Inter alias vero, duas animadverti, quibus ne ambrosiam quidem aut nectar dulciora putem. Altera est 3. Ub. v. quem tu Melpomene, lac. Hltera nona Lib. iii Donec gratus eram tibi. Quarum similes malim, me compositas, quam Pythionicarum multas Pindari et Uemeonicarum: quarum similes malim composuisse, quam esse totius Tarraconensis reae. At tametsi tum magnisce de Horatii Carminibus sentio : tamen dabunt ingenuo nobilique pudori nostro veniam studiosi, sicubi etiam optavimus potiora.
324쪽
DE ORIGINE E PROGRESSU SATIRA ROMANAE, ET RUAgMUTATIO IES SUBIERIT.
HORATI Sutiros duobus Libris comprehensas, nunc Sermones UnCSatiras, nullo discrimine appellavit ipse Verum quum Ideas modis quibusdam distinctas animo repraesentent ea vocabula, operae pretium sacturus videor, si quid antiqui Romani per Satiram intellexerint, exponam. Primus doctissimus Casauhonus, atque de solus in eo feliciter operam posuit, ut demonStraret quae et qualis esset Poesis Satyri a Graecoruna, quae Satira Romanorum. Est ille liber quantivis pretii nec dissiteor me inde plurimum lutum fuisse. Hic enim est fructus, quem ex eXCellentii a virorum laboribus percipere debemus : qui ideo nobis praeivermit, ut in spissis antiquitatis tenebris facem succedentibus praeserrent. Non tamen in superiores ita oculi defigendi, ut propriis etiam gressibus non attendamus : per illas enim incedunt aliquando semitas, in quibus non tutum sit eos sequi id iuod et ego hic cavi, saepe via parum trita Secutus, Ut in progressu patebit. Est autom Satira quaedam Poeseos species aliis quam Romanis prorsus incognita, nec ulla cum Satyrica Graecorum Oe Si cognatione Oi juncta, quae tamen quorundam doctorum opinio fuit. Quintilianus omnem dubitationein tollit, cum scribit Lib. i. cap. 10. Satira quiden tota nostra est. Inde est quod Horatius Sat. 10. Lib. i. ver. 66. Groecis intactim carmen diXerat. Ecce tibi germanam hujus vocis Elymologiam : Latini Saturum usurpabant pro pleno, cui ad persectionem nihil deesset hinc Satur color cum luna colorem plene conabibisset, nec quicquam ad tincturam adjici potuisset. Ex Satur actum Satura, quod Satira etiam per i esserebant, quemadmodum maTimas et aaeumas, optumus et optimus. Est igitur Nomen Adiectivum, quod relationem habet ad Substantivum intellectum dicebant enim prisci Saturum intelligentes lancem. Erat autem Satura lanae vas Gallico undassia omne genus ructibus repletum, qtios Cereri quotannis et Vaccho, ut totius Rnni proventuum primitias, sterre solebant; cujusmodi oblationes ex variis generibus inter se confusis non erant Graecis
guminibus π νε ιαν Diomedes Grammaticus accurate et hunc Romanorum morem et Vocis Satur naturam explicavit his verbis, Lanae referta
variis ruitisque rimitiis Sacris Cereris inferebatur, et re copi et Saturi-
325쪽
tate et Satura vocabatur. Cujus generis lancium et Virgilius in Georgiacis meminit, cum hoc modo dicit, Lancibus et pandis fumantia reddimus aeta. Et lancesque et liba feremtis. Deinceps ad alia miscellanea translata est. Fest. Satira cibi genus ex euriis rebus conditum. Migravit inde ad ea, qua mentis et ingenii sunt; nam leges Saturas nuncuparunt, quae plura capita, aut plures titulos complectebantur, ut legem Iuliam, Papiam, oppinam, quae dicebatur miscelia, quod idem Si ac Saturas unde prosectu St et illa locutio per
Saturam legem ferre, cum non rogatis X Ordine Senatoribus, non collectis, nec dinumerati SententiiS, omnes simul et promiScue sententiam erebant, quod proprie dicebatur per Saturam Sententias Xquirere, qiro modo post Laelium locutus est Sallustius. Neque hic constiterunt etiam libros quosdam hac appellatione insigniverunt, ut Pescemitus Festus, qui Historias Saturus vel per Saturam nobis dedit. Ex his omnibus exemplis facili quis negotio sibi persuadebit Horatii opera hinc traXisse nomen, Satirasque appellatas, quod multis et variis rebus hoc carmen refertum esset, quomodo dicit Porphyrio quod quidem
CX PArte Verum St cuVe enim putes, Vocem nullis utercedentibus gradibus, qui transitum praeberent, Statim huc deductam : ejus migrationes antiquiores erunt in ulla res, qua propinquius Horati Sermones contingerent. Ad quam rem eXplicandum jam accingimur, eum secuturi ordinem, qui ipSi Casaubono in mentem non videtur VeniSSe quippe rem ea hic persundit, ut nulla amplius cuiquam relinquatur ad dubitandum
Romani cum quadringentos circiter annos Scenicos ludos ignorarent, casu dum dies estos per licentiam et lasciviam agitarent, in Versus Saturnios et Fescenninos inciderunt, qui postea in SceniS per centum et viginti sere annos locum suum tutati sunt. Fuerunt isti Versus impoliti et parum numerosi, utpote Subitanei, et a populo susi adhuc rudi et agresti, quique non alium IgiStrum noSSet, quam Cererem et Bacchum. Hoc genus carminis implebant cavillationes et Opprobria rustica, adhibitis Gesticulationibus et Saliationibus ridiculis. Item intelliges, si ob oculos tibi proponas bonos de pago viroSPUSticorum more saltantes, Sese mutuo Xtemporaneis conviciis insectanteS, eaque in Vices Xprobantes, quorum alius alii conScii sunt. Hoc est quod Horatius dicit Epist. l. lib. i. v. 145. Fescennina per hunc inventa licentia morem Ve) sibus alterais opprobria rustica fudit. Ius renam hanc et impotentem licentiam excepit non ita multo post alius generi Carmen, Castigatius quidem illud, sed resertum etiam dicteriis ad OVendum risum comparatis, quod tamen nihil turpitudinis admiserit;
comparuit hoc carmen sub Satirae nomine ob varietatem suam quae quiadem Satira certos habuit modos, i. e. musicuti et in gruentem OtUm,
relegatis gestibus minus hon0stis. Titus Livius, lib. vii Cap. 2. Vernaculis artistibus, quia Hister Tusco verbo Ludio vocabatur, nomen histrionibus inditum, qui non, sicut ante, Fescennino versi similem incompositum temere ac rudem alternis jaciebant, sed impletos modis Saturas, descriptotum ud tibicinem cantu motuque congruenti erogebant. Non abludebat
326쪽
haec Satira a nostris Farces pudentioribus, ubi promiscue et Spectatoria hus et Actoribus Scenico sale defricabantur auriculae. Atque ita se habebat res Scenica cum ravius Andronicus ad Comoedias et Tragoedias ad Graecorum imitationem ConScribendas primus animum appulit quae cum esset oblectatio et liberalior et absolatior, mox huc undique catervatim concursum St, neglecta ad tempus Satird, quam tamen paulo post reprehens9m erant qui Comoediis jam peractis non absurde subnecterent quod Galli in suis arces hodieque iaciunt Attellani certe mutato tum primum Satyrarum nomine inlaeodia, quod in
Atque haec fuit prinia et antiquissima Romanae Satirpe forma. Erant quidem duae aliae, quanquam a prima multum diScrepabant, ei tamen quasi natur sustyagines Ortum Suum reserebant; quod quam brevissime potero, jam confirmatum dabo. Uno anno postquam Livius primas dedisset sabulas, natus est in Ita- Iia Ennius qui cum adolevisSet, et diligentius On Siderasset, quantopere hujusmodi Satiris delectaretur populus recte et id vidit, Poemata, quae licet Theatro non destinarentur, suffusos selle sales et dicteria Satirarum mordaci Conservarent tamen, non pOSSe non placere populo; periculum fecit atque edidit Sermones quos Satiras servato antiquo nomine appellavit. Erant hi Sermones Horatianis, quod ad argumentum et varietatem rerum, per Omnia similes ΕXcepto, quod Ennius nil quorundam Graecorum, ipsius etiam Homeri exemplum, id sibi juris sumpserit, ut plura carminum genera, o susis HeTametris, Iambicis, Trimetris, et Tetriametris,
Trochaicis commisceret, ut ecfragmentis quis supersunt, uti liquet.
Videtis Tetrametrorum exemplum ab Aulo Gellio conservatum, dignum sane, quod ob eximiam pulchritudinem hic reponatur. Hoc erit tibi argumentum semper in promptu situm, Nequid expectes amicos, quod tute agere pOSSis. Annumeraverim porro Ennii Satiris alteram illam speciem Versuum,
qui ea sunt venustate, ea elegantia, ut Secubium longe Superare Videantur.
Rem non ingratum secero, Si Lectoris oculis Subjecero : Uon habeo denique nauci Marsum Augurem, Non vicanos Arvspices, non de Circo Astrologos, Non Isiacos Conjectores, non Interprete somnium: Non enim sunt ii, aut scientid, aut arte Divini; Sed superstitiosi vates, impudentesque harioli, Aut inertes, aut insani, aut quibus egestas imperat: Qui sui quoestus avsh setas suscitant sententias, Qui sibi semitam non sapiunt, alteri monstrant viam, Quibus divitias pollicentur, ab iis drachmam petunt; De disitiis deducant drachmam, eddant cretera. Phirima ex his Satiris desumpsit Horatius, ut manifestum erit nota nos
Post Ennium ortus Pacuvius, Satiras ipse quoque sive Avunculum, sive Avum ex matre imitatus, Scripsit. Natus est Lucilius eo tempore, quo maXime florebat Pacuvius. Omposuit et ille Satiras, sed quibus novam ovata scribendi ratione gratiam conciliavit, ut qui Antiqua Comoediae Graesa characterem propriuS EX-
327쪽
prinaero voluerit cujus admodum imperfecta ex prisca Latina Satira haberi poterat notitia, quale scilicet saceret carmen, quod sola a tura dictitaverat, antequam injecta esset Romani Graecos imitandi, eorumque
spoliis se locupletandi, cogitatio. x quibus sacile intelligi potest illud Horatii, Sat. 1. lib. i. v. 62. Qiιid' cum est Lucilius ausus
Primus in hunc operis componere carmina morem 'Noli putare Horatium voluisse dicere, nullas ante Lucilium Satira sactas cum Lucilium praecesserint Ennius et Pacuvius, quorum ille exemplum secutus est. Id solum voluit, Lucilium novam faciem huic carmini induisse, quod perpoliverit, et propterea pro primo quaSi auctore habendum. In eadem fuit sententia Ruintilianus, b. X. cap. 1. Satira
quidem tota nostra est, in quiprimus insignem laudem adeptus est Luctilius. Cave hic pedibus in Casauboni sententiam eas, qui Diomedis fide fretus, Ennii et Lucilii Satiras toto genere dissentire credidit. Vide ipsa rammatica verba, quae subacti judicii Criticum in errorem induxerunt. Satia τα est carmen apud Romanos, non quidem apud Grincos, maledicum, et ad carpenda hominum ritia, Archare Com redire charactere compositum, quale scripseritnt Lucilius, et Horatius, et Persius. Sed olim carmen, quod eae variis poematibus constabat, Satira dicebatur, quale scripserunt Pacuvius et Ennius. Apparet Diomedem distinguere Satiram Lucilii, ab ea quam scripsit Ennius et Pacuvius Ridicula autem et omnino salsa est hujus diStinctionis ea, quam reddit, ratio. Non satis investigaverat homo simplex naturam et originem utriuSque Satirae, quae Omnino Onveniebant tam materia quam Orma. Num nihil eo attulerat Lucilius praeter nitoris et salis hisculum, in summa rei nulla insigni variatione
facta. Et quanquam non ConjunXerat plura versuum genera in eodem carmine, sicut Ennius fecerat tamen diversa carmina, quorum alia integra Versibus Hexametris, alia Iambicis, alia Trochaicis constabant, ut liquet ex ipsius ragmentis Ut verbo dicam, si Lucilianae Satirae diversi generis ab Ennianis de censendae sint, quod ille hunc scribendi arte longe Superaverit, uti voluit Casaubonus, consequens erit Horatii quoque Satiras a Lucilianis diversi prorsus suisse generis, quandoquidem Horatius non minus evexit Satiras suas supra Lucilium quam ille suas supra Ennium et Pacuvium evexerat. Dougam quoque sesellit iste Diomedis
locus. Hoc non eo dixi quod errorem levem tantorum Virorum notare gaudeam, Sed Solum ut demonStrem, quanta cum Cura et cautola eorum opera legere Oporteat, ubi de re agitur Obscura adeo et antiqua.
Antiquae Satirpe ad cenae usum compositae Naturam declaraVi planum seci inde exemplum sibi sumpsisse Ennium : satis denique confirmatum dedi Ennii Pacuviique ejusdem osse generis cum Satiris Lucilii et Horatii, quod tamen carmen non nisi ab Horatio ad supremum fastigium perductum est. Jam ad alterum Satirae genus, quod recepi exponendum, quod et ipsum quoque ab antiqua originem duxit, tempus est accedere ea est quae appellatur Satira Varroniana vel manippea, quod primus ejus auctor esset Varro Romanorum doctissimus, quodque in eo opere Menippi Gadarensis, Philosophi Cynici, mores imitatus eSSet.
Nec Sola carminum varietate mista est ista Satira nam Varro ei inter POSVerat proSam rationem, promiscuo etiam usu Graeci et Latini Sermonis Ruintilianus de Lucilii Satira locutu addit Alterum si
328쪽
et prius S tirce genus, quod non solum armi num varietate istum condidit Terentius Varro, vir Romanorum eruditissimus cujus loci unica disi1icultas in eo posita est, quod assimna Quintilianus hanc Satiram Varronianam fuisse priorem. Quo enim pacto illud fieri potuit, cum aetate multo posterior Lucilio fuerit Varro sint Satiram Varronis tempore priorem suisSe, ea vero non est Quintiliani mens, quippe qui probe sciret eam multis annis fuisse recentiore 1D. Id voluit, Satiram hanc ita istam magis compositam esse ad Ennii et Pacuvii, qui in Satiris suis multa sibi licere Voluerunt, quam ad Lucilii Xemphim, qui muSa coluit Severiores. Nihil nobis restat hodie ex Varronis Satiris, praeter fragmenta quae
luna, eaque maXimam in partem CorruptisSima, titulosque, quorum plurimi sunt duplices, qui indici sunt, quanta SSet arieta materiarum, quas Varro illic tractaverat.
Senecae Apocolocyntosis Boetii de Consolatione Philosophis libellus, et Petronii Arbitri Satyricon sunt Satirae Varronianis omnino similes. Haec habui de Satiris in genere dicenda plura in hoc uigumento
disserere Supervacuum esSel. In noti nostris commodior erit locus Horationarum Satyrarum naturam enarrandi. Interea illii velim animadvertat Lector, Latinum Vocabulum Satirae tam designare Sermones qui Virtutem commendent, quam qui vitia insectentur. Omnino aliter se res habet in lingua nostra, ubi vel nomen ipsum Satirae terrorem incutit illis, qui se simulant id esse quod non sunt; apud nos enim audito Satirae Domine convicium intelligitur. Eadem tamen utrobique o est. Sod Latini plerumque in librorum tituli respeXerunt Voci ipsius iliaturam, et integram Significationem, quam habet ex etymologia, cum Galli respiciunt primum et frequentiorem Vocis usum, tributae jam inde ab initio dicteriis et obtrectationibuS. Scribenda autem ea vox Latine per u vel perci, Gallice per i simplex. Qui per ocripserunt, ii cum caligero, Heinsio, multisque aliis crediderunt, ex uminibus Rusticis, quo Graeci Σατυρως, Romani Faunos, nuncupabant, nomine dicta suisse ejusmodi poemata, eque Voce Satyrus, duciam vocem Stityra istas praeterea Satyras carminibus Graecorum Satyricis valde suisse amnes quod esse salsissimum luculenter demonstravit Casaubonus, ubi docet a Satyrus ex analogia Ormari non Satyra, sed Satyrica, phirimumque interesse inter Graecorum Satyrica, et Romanorum SatiraS. anhemius in pulchra sua ad idiani Imperatoris Cresaris Proetatione, plura de novo observata contulit ad ea quae ante ea de re protulerat celeberrimus Criticus, descriptis magno cum jussici duorum poematum quinque aut sex discriminibus insignioribus, quae Si Videre cupias, auctorem adi. Nihil unquam fuit apud Graecos Romanae Satira finitimum praeter illos suos, mordax Poematis genus, quod ex fragmentis Sillorum, Timonis facile colligi potest; ni hoc intereat, quod illi Graecorum merae essent Porodire, quod de Romana Satird dici nequit, ubi si sorte
astinando in Parodiam incidas, videbis tamen Poetam caviSse ne aduleretur. Unde liquet Parodiis naturalem esse in illis sedem, non item iii Satiris. EXposita tandem natura origine, et progressu Satirae, pauca de ipso Horatio mihi sunt dicenda, qui quidem qualis in hoc opere Sit, non poteSt commodius demon girari, quam si elim Silenorum Statuis compareS, Ui-
hiis inludii:ulos in Symposio Socratem comparat, quae nihil extra liube
329쪽
bant pulchri, nihil ornati, at si illas aperuisses, omnium Deorum Dearum que imagines, detexisses. Ad eum modum se nobis exhibet in Satiris ΗOratius, nihil magnum prae se fert, quod nos detinere debeat dignior
videtur esse, qui pueris teratur, quam qui Viros Occupatos teneat Sed Seposito velo, et Horatio propius inspecto, omnium illic Divorum oculisse ingerunt imagines, hoc est, Omnes VirtuteS, ad qua assidue exercendi sunt, qui vitiis suis corrigendis serio student. Oculis parum intentis illum adSpexere antelia mortales neque possum non mirari Satiras per tot secula lectas, atque relectas, pauci admodum suiSse intellectas, aut explicatas. Substiterunt in ipso cortice verbisque interpretandis intenti, nihil ultra petiere quod quidem secerunt ut Grammaticis par erat, non utilillosophis plane quasi scripsisset Horatius olim ut Verborum con-Struendorum rationem videremus, dedissetque nobis librum horis in Schola fallendis, non animis ad virtutem Ormandis. Prorsus aliud sibi in hoc opere proposuerat Poeta. amque sinis Verborum est actio, cujus etiam gratia verba ipsa fuerunt reperta, quae Disi illum RSSequantur finem, nihil nisi utiles soni aures quidem seriunt, ud animum Vero non pertinent. Docere nos voluit Horatius in his Satiris, contra vitia nostra militare, assectus temperare, naturam in cupiditatibus moderandis ducem sequi, Verum a salso, et a rebus ipsis rerum species discernere, pro judicatus temere opiniones abjicere, principia et CauSus actionum nostrarum Perspectas habere ridiculam denique eorum pertinaciam Vitare, qui, quibus a magistellis suis opinionibus imbuti olim suerunt, iis obstinate inhaerent, nulla habita ratione quibus innitantur undamentis uno verbo, in eo elaboravit, ut nos nobis elices, amicis jucundos et fideles, Omnibus quibuscum vivimus, commodos, utileS, et benigno PraeStaret. Interpretari Auctoris verba, in Figuras digitum intendere, Lectores per orationis involutae labyrinthos, aut parentheSeos Obscurae tenebras, ducere, haec onmia nihil eximium habent, nec ut loquitur Epictetus, quidquam pulchri aut sapiente dignum. Ad hoc nobis annitendum est; hoc opus nostrum est palmarium, usum et ratione horum praeceptorum Ostendere, eademque auctoritatibus sulcire, ut palam omnibus sat eos qui mores Suos ad hoc seculium componere negligunt, paria sacere aegrotis, qui libros, ubi remedia morbis suis praescribuntur, legere contenti, Medici consilio tantum abest ut utantur, ut ne intelligant quidem ejus utilitatem. Νοn quod ego in commentariis meis quicquam scien Volen Praeter miserim, quod ad Grammatici ossicium pertineat. Spero id sensuros Sse LectoreS, neque jam ullam superfuturam in verbis Horatii dissicultatem ac in hanc curam praecipue incubui, ut argumenta, quae tractat, illuStra rem Prationum, quas adhibet, soliditatem indigitarem Put expedirem circuitu et ambages, per quas nonnunquam incedit ad placita sua confirmanda, et ad coturaria refutanda, vel eludenda : ut veritatem assertionum
ipsius stabilirem ut vafritiem ejus, ubi quasi ex insidiis agit, quae Lectorem imperitum acile fugiat, oculis exponerem; ut denique in apricum Proserrem ridiculium illud, quod in omnibus quas oppugnat rebus adhibuit.
Haec Sunt quae fecit ante me nemo. Nam ut est Horatius verus Proteu S, Saepe forma Variando, interpretes suos saepe effugit, qui cum pSum reprehendere nequirent, stupentes secerunt, quod potuerunt Assi Xerunt ei Saepenumero sensum non solum diversum, Sed Qtiam adverSum, quom Ne ipse eo loco resollere volitat. Non quod ego quicquam detractum Di Velim, qui ante in Horatio illlistrati se laborona suum ponti erunt: pudo
330쪽
conatus illorum, illi mihi viam aperuerunt. Si qua in re ego illos superavi, omne illud acceptum reser magni iStis X nti luitate viris, quos najore cum Cura, majore certe Otio legi, Homerum dico, lutoneni, Aristotelem, aliosque tam Graecos, quam LatinoS, quo assidue iero, Ut
ad eorum geStum reformem meum, eorumque sontibus Ingenii et Judicii mo hortulos irrigem. Non desunt, scio, his temporibus qui magna illa omina risu excipi-viat, qui reclamant laudibus, quibus per omnia Secula celebrati ornatique sunt, quique illos Spoliare velint iis coronis, quas tanto Suomaerito de Tri-hunalibus adeo augustis reportarunt. At hi, una nimio efferuntur studio eam devitandi admirationem, cujus mater est ignorantia, imprudentes dis cedunt ab altera illa, quam Plato nuncupat matrem Sapientice, quatque Prima oculos hominibus aperuit. Minime miror pulchritudinem illum divinam, quae apud Scriptores longe praestantissimos elucet, istos homine non Capere, neque trahere nempe infirmiores Sunt, quam ut oculos tantis splendoribus intentos diu tenere queant ne dicam acilem esserem Antiquos contemnere, laboriosam vero intelligere. Quod ad me attinet, Divinos illos Viros caninio totus admiror Venerorque. Os mihi Semper ob oculo pono, velut Judices verendos et
incorruptos, apud quos libenter fingo reddendana mihi esse scriptorum
Magna interim ducor Posteritatis reverentia: timidior quam sidentior cogito, quale de Operibus meis, Si bono Suo sat eo pervenire posSint, judicium latura sit. Non ideo tamen minoris aestim doctos viros, qui hodie vivunt; multi sunt, fateor, qui Seculum nostrum XOrnant, qui priora potuissent XOrnare in quibus tamen ne unum quidem novi, qui non honore et colat antiquos, cui non idem quod illis sapiat, aut qui eorum
Praecepta non ObSerVet, Unde quantum uberraVeris tantum ab ipSa naturra et veritate discesseris. Neque verear confirmare, non esse dissicilius
sine luce aut oculis Objecta perspicere, quam Solidam laudem adipisci, et ingenium excolere aliis rationibus, quam quas Graeci et Romani nobis praescripserunt: Sive enim propriis elicis ingenii viribus innixi, sive ab
arte et Studiis instructi, earum vestigiis Succedimus tamen. Qui autem Antiquos damnant, causa non cognita, non abs re erit, eos semel et Simultant errore liberare, ut ipsis palam fiat, se, dum nimio in hanc petatem Studio transversi rapiuntur, ejus famae apud posteros gravisSimum Vulnus imprudentes infligere. Quod nam enim Xcogitari potest clariu argumentum ad Seculi cujusvis ignorantiam, aut potius barbariem demon- Strandiarn, quam quod ibi Homerus audiat ineptus, Plato ad sustidium prolixus, Aristoteles parum doctus, Demosthenes et Cicero e trivio Oratorculi, Virgilius Poeta nullis gratiis, nullo ornatu Horatius denique rudis, humilis, et sine nervis Barbara illae gentes, ii e Graeciam et Italiam populantes, tanto surore grassabantur, luid unquam in delendis pulcherrimis vetustatis monumentis tetrius ausi sunt Ruid magis horrendum ' Verum spes est non toti seculo imputatum iri quorundam perVersum judicium, nec Antiquis fraudi ore. Frustra Imperator ille arma in Homerum, Virgilium, Titum Livium
movit Incavsum cecidere tanti conatus bellum absolutissimis operibuSindictum quid aliud git, nisi ad numerum ineptiarum accessit, quo laborat ipsius historia, cumulatioremque ipsi invidiam apud posteros conssaVitr