장음표시 사용
41쪽
pn ERAT iudem reserre nihil vetat, quod augustinus anno al2. aut i22. litteris consignabat, nimirum Constantinopoli profligatum fuisse ab exere itu christi caelestium: quae tamen in Pelagianorum legatos esse ibidem saeta narrantur, ea non pula murum nisi aliquot post annis contigisse. Pulsus igitur Constantinopoli Caelestius, Romam, ubi Zosimus Innocentio successerat, sine mora advolat. Adit Ponti sicem. falsas, ut jactitabat, purgaturus suspieiones, quas Apostolicae sedi de se injectas querebatur. Laium in Alii ea contra se judicium obscuritalis arguehat: Paulinurn accusatorem suum voeabat ad Apostolicum tribunal, vel etiam,( quod sorte significant ea verba profoetis iamugiantem. paratum Se adversus cujuslibet accusationes caussam tueri praedicabat. Testa lur ipse Paulinus, provocatum fuisse ad Apostoli eam sedem, ibi insimulatum se fugae ac deserti vadimonii, sibique Carthagine I v. Nonas Novembris a Basilico Romanae Eeclesiae sub diacono denuntiatam sui os imo sistendi necessitatem. Zosimus quoque asseverat, Caelestium ad se, ut ex appellatione pristina judicium subiret, venisse. Ad haec, Caelestius libellum ii dei suae obtulit, eumque gestis ecelesiasticis allegavit. In eo primum quidem, quantum libebat, in singulos excurrens S3m holi articulos, ducto ab
ipsa Trinitate linius Deitatis ellordio, ad usque mortuorum resurrectionem, quibus in capitibus eum nemo reprehendebat. si dem suam minutatim explicabat: ubi autem ad ea quae vocabantur in controversiam, pervenerat; Si quae Dero, ajebat, In aeIer fidem quae,risnex noto Sunt, de quitas Oget inter plerom mniuntio. non esto quiaSi suctor cili, tua si Olig, definisu iam motorvale at
sui, Aed eo quae de Prophelmum et Apostolorum fonte Rusevi, Destri , amictius osserimus probundia esse judicio; ut si forte vi hominibus quippiamiqnoruntiae error obrepsit, De tria pententia corripotur. Dua ratione suam de gratiae adjuturio mentem exposuerit, ignotum est: quod autem ad originis pe eatum. latebatur quidem insantes in remissionem peccatorum baptitandos emisse; culpam tamen generatione transmitti negabat, eamque opinionem ei a catholi ea lide abhorrere, et injuria Creatorem vilicere contendehat. Nam verba ejus ista sunt: Infuntea Outem debere Mytisiari in rem gionem perectoriam recundum resulam uniuersutia raelegiae ei gecundum Emnpetii gementium confitemur: quia inminua victiust resnum caelorum non nisi Mytixulis possee ferri; quod quict Dires notum non tabens, conferri ne ne en Per qrisiae libertolem. In remissionem Iutem 'eoccisorum 6 simiam infuntes non idcirco disimus, ut perectum eae traduce firmore Dideiamur: quod Mnpe et comOlim sensu olienum est. Pula peccolum non cum homino niauitur. quod pOfit. modum Mercetur tib homine : quiti non no Iurae delictum, Sed noluntulis egremonstratur. Et illati erso confiteri murtium, ne ili rati buptismolis penem furere Didetimur: et hoc P munire neregre rium egi, ne per mysterii Oem Onem, ta Cretitoris injurium, malum cinis quum scit ob homine, troili diretur homini per niaturam. Erat eo tempore Zosimus negotiis implicatus multis majoribus: hujus labmen decisionem disserre in aliud tempus noluit; ne diutius Africam, quam suturus itineris a caelestio Romam suscepti et serendi super ea re judicii exitus sollicitam habebat. ex Speetatione suspensam detineret. (Ergo Caelestium Romae versari per Africa in increbuerat. Itaque die ad hanc rem constituto Zo- simus heali clementis, ubi consessum haberet. basilicam elegit; ut auctoritas hujusce tanti Ponti scis, qui fidem suam mari rio consecrarat, qua religione in hujus caussae judicio agendum esset, exemplo suo demonstraret. Constat praeter elericos Ecclesiae Romanae, varios quoque ex diversis regionibus pre-
42쪽
PREPATIOsriteros, vel episeopos, quos uno sacerdotum nomine complectitur Zosimus, consessui adfuisse.
Uuidquid ad eam usque diem aetum in Caelestii caussa fuerat, illic excussum est. Introductus etiam eo Caelestius , ad ejus quo sidem suam testabatur,
Iretus libellus: de quo postea Pelagiani jactitabant, non paucos e Romaniselericis ab illius minionibus non abhorruisse ; Sententis s iis, inquiebant, cotho mo sismati cicuerunt. Et vero haec illa professio Zosimo visa est catholica, non quod , quae dogmata Caelestii continebat, ipse approbaret, sed quod Apostolicae sedis judicium amplecti, paratissimum so iste praedicaret si In homine acerrimi ingenii, ait Augustinus , qui profecto Si corrigeretur , , , plurimis profuisset, voluntas emendationis, non salsitas dogmatis approbatari est. Et propterea libellus ejus catholicus dictus est, quia et hoc ea tholicaesi mentis est, si qua sorte aliter sapit, quam veritas exigit, non ea certissimo, , desinire, Sed delecta ac demonstrata respuere. Cum igitur sidem suam ad eum modum caelestius dedisset; ratus tamen non est Zosimus , ejus libellum sibi debere sufficere; sed variis interrogationibus subinde hominis animum exploravit, eademne quae Scripto expresserat, in pectore sentiret: de sinceri late responsionum ipsius Deo, qui mentium arcana solus introspicit, relinquens judicandum. Ille vero quae in oblato libello exposuerat, etiam lingua repetitis crebro professionibus roboravit. Videbat quidem Zosimus hominem pravae doctrinae veneno tumescere, verum ei tamquam phr uetico leniora remedia, ut redderetur pacatior, adhibenda esse existimabat. Ex iisdem illis interrogatis, quibus istum Zosimus urgendum putavit, nonnulla refert Paulinus ; inter quae et illud commemorat, numquid universos damnaret errores eos, 'uos ipsi communis rumor adtribueret. Illa omnici domnus, quae Detetia pum de nomine tuo p Ad quod Caelestius id responsi dedit: Domno secundum gentemium tacitae memoriae praeo goris tui Innocentii. ouin etiam, se nici, quae gedea illa Gmntiret, cluninmurum egre promisis. Sed tamen instante Zosimo, ut ea quae illi a diacono Paulino fuerant obiecta, damnaret, damnare noluit. Interrogatus quoque fuit de his, quae in eum uerolis et Larari litterae, a Carthaginensi synodo Romam destinatae, objectabant. Ille vero horum alterum sibi ne e spectum quidem . nisi obiter; alierum, Ilerotem videlicet, quod secus de se opinatus esset, satis sibi feci SSe. respondit. Quamquam illud. quod prae se sere hat Caelestius, in sanctam sedem obsequium . Zosimum induceret ut mitius eum illo ageret: is tamen ipsum excommunicationis vinculis quibus innodatus erat, absolvendum esse, non existimavit. At ejus judicium euutionis caussa duobus mensibus ampliavit, ut nimirum per id spatii, tum C estio redire ad sanam mentem liceret, tum Africanis, quibus illiuS caussa magis erat comperta, rescribere. Verum Se magis praecipitem in caussa llerotis et Laetari praebuit: quippe quos absentes et episcopatu et cummunione privavit. sive Caslestii criminationibus . sive Patrocli, tum temporis sedem Arelatensem pro Uerote occupantis, querimoniis permotus. Constituto in eum modum quod ad Cadestium adtinebat, id Aurelio celerisque Afris antistitibus per litteras signis ea vit quibus sanctos illos praesules Sub irato animo ob praecipitatum caelestii judicium perstringit. Litterae Zosimi ad Africanos hac de re datae Consules consignatos habent. non mensem nec diem. Cum autem negotium caelestii deinceps reperiatur cum Pelagii negotio conju
elum. Salis credibile videatur, id non multo ante XL Κal. Octob. quo die Zosimus ad eosdem scripsit de Pelagio, contigisse. Nam ex hujus diei nota, caeleuit caussum jam inde a mense Junio aut Iulio peractam colligere. ut ante hunc
43쪽
xtav Pn ERAT io diem jam duos constitutos menses eiu uxisse asseramus, nequaquam necesium
est. Puandoquidem epistola illa X l. Ea l. Octob. data, nonnisi ob novum eis
mergentem casum missa fuit. Sin autem concessum spatium exactum jam suisset, dubio procul aut Caelestium in communionem restitutdse Zosimus, quod nequaquam in epistola sua reticuisset, aut Saltem exposito, quamobrem necis
dum eum restituisset, id postulasset merito apponi sibi. ouod enim dieit, chineros' ubi Laeta rus2 ubi illi adolescentes etc. hic verbis significatum noluit,
eos ex Palaestina intra duos menses Romam venire debuisse, eum ipsis Timaasioque et Jacobo non esset quidquam eum Caelestii negotio commune: sed vult eosdem, quemadmodum in litterarum serie Satis explieat, id futurum provid re oportuisse , ut ad Romanum tribunal Pelagii caussa deserretur, adeoque ipsos in culpa esse , quod eo non venissent intentatam ah se accusationem
yroseeuturi. Nidetur etiam jungendum Zosimi litteris mandatum illud, quo aulinum ad caussam apud se dicendam vocari jubebat: quod quidem non nisi IV. Nonas Novembris Paulino Carthagine fuit viva voee denuntiatum a Basilisco hypodiacono, quem idem Ponti sex cum aetis earum rerum, quae Romae super caelestio gestie suerant, miserat: quae videlicet acta in Asrieam ab se diis rigi, in epistola sua ipsemet significat.
gimo redditae. tiae Pelopii quoque cimbiguis Derbis tibi patitur imponi, tiva quo pratis in Afri m goribit. Postquam igitur Zosimus pro caelestio seripserat in Atridam, is litteras a ParaIlio accepit Ierosolo mitano post Iohannem episeopo , qui Pelatii caus
sam quam studiosi 8sime commendabat. Pelagius ipse suam quoque epistolam, qua haeresis erimen ab se depelleret, addiderat; adjuncta et fidei professione, in qua sincere, quid crederet, quidve respueret, declarare se praedicabat. Utramque dirigebat ad innocentium , utpote quas obitu ejusdem Ponti sicis nondum audito seripserat: verum eum in illius locum jam susseelus fuisset Eosimus. huic utique illae redditae sunt. Interiit quidem Pelagiana isthaec epistola; sed ex variis loeis, quos Augustinus ex eadem producti, intelligitur, Ponti siet eum exponere, Duo rege de quilius eum homines in Smare tonuntur: unum, quod N error iis taptismi puerumentum, ei cthrumque redemptione Christi, aliquium caela -rtim repm promuttit: es M. quod iis iliciat, gre laminem D me pereratum . iami reclusit ovaei itim, et in Ionium libero oonfidat orbitrio. ut protiae repti et o moriaem. Ibi cum dixisset, numquom se Dei impium ciliquem Mereticum ciuili se, qui hoc de piareulis diceret; deinde subjecit atque ait, his enim ira Eo-- pineae lectionia isnoma egi qui hoc non modo ossi more eonetur. ged qui Des la inter dicere, otii et om gentire poesis P Deinde quis Iam impius. qui porUulas emorleg rvni caelartim exge relis,dum eos hvlixari et in Chriεto renasei regat Rursumque post interpositum ex Evangelio testimonium , adjunxit, dicens , is ille tom impius est, qui mjuglibet motis mi tum interdicar communem humiani pene in redemptionem, et in perpetuum oreto ue Duam renctui retraeum, qui nus incertcm p ovibus tametsi elare explicateque pro sileri originis peceatum videretur, non tamen ipsi deerant Emhages quaedam, quarum ope verba illa ad haeresim suam accommodabat. Nam de ista quaestione
ita solitus erat respondere quaerentibus. Sine bullam pamuli morientes, quo
44쪽
PRA RATIO non emr. gesti quo eunt, negssio. Et quod super eadem re in Dios politana unodo ad objecia sibi ea tholice responderat , detortis interpretationibus recindebat., ouod ad negatae gratiae erimen, POM multas in accusatores suos querimo.nlas, sic diluere nitebatur: Eme inquit, via finitudinem tuam epistolaiatia mo Furser, in quia pure utque simpliciter mundum es ad non perean sim in t urtim liberum ctro trium tabere no8 dicimus, quod in omnibuq honis o-serib claemo O iamrer rem aeuis. Deinde post quaedam interposita donaturali potestate ad peccandum in non peccandum, adjungebat dicens: Aum liberi orbitrii potestutem dicistis in omnitas esRe uenertiliter, in Christiunis, Adma onus Gemi iisse in omnitas en liberum nrhurium inquitiliger per misturam, uti in m is Christicinis jurmur I grotis. In ista nudum et inerma est conditionis honum: in iis rem via in Christum pertinent. Christi munitur civisaeuio. Illi ires Maeondi usque domniandi gum, quis ovat hahestnt liberum or-hitrium, per quod tid fidem Denire ponem, ei Dei pretium promereri, male utuntur libertine conoesso: hi Dero remunerundi gunt, qui bene libero mentes oris latrio merentur Domini prinicim, in tim montarct Sindiunt. llae rursum cou-
sessione pratiae Pelagius adversariis suis non iaciebat satis: tum quia gratiae illic nomine intelligere poterat, ut solebat, legem atque doctrinam, tum quia quamlibet gratiam intelligeret, eam lamen manifesto dicebat secundum merita dari. Postea vero ille ad suae fidei libellum, et ad varias, quas diversis temporibus ediderat, commentationes remittehat. Atque ea fiunt, quae nobis ex illarius epistola servavit Augustinus.
Iam in suo illo lihello ii dei Pelagius C esitum imitatas, ea capita, quorum nemo illum postulabat, multis disputat, de universis sidet articulis ab ipsa Trinitalis unitate ad usque carnis resurrectionem disserens: atque ubi ad baptismi quaestionem venit, myrimet, inquit, tintim tenemuS, quod iisdem moromentirerbis in infumitas, quilio elium in mojoribus, aggerimm MSe celebrandum: quae verbo nihilominus ipsum ad originalis culpae consessionem non adstring bunt. Sic neque exprimebat qualem Vatiam agnosceret necessariam, cum paullo post dicere L: Liberam gae eonfitemur iacturium, in dicomvis nos gemermi mere ovaeum; et tom ill errore, qui eum Munichreis dicunt, hominem remotum titiare non POSM. quom iram qui Dum ADinium murunt, hominem non ne pererare, etc. Enim vero ex iis quae Augustinus de Pelagianorum
fraudibus ae paralogismis tradit, intelligimus illam sidet expositionem, in qua
nihil esse prorsus videtur nisi orthodoxum, ianuam omnibus eorum erroribus patefacere. ipsam eoronide admodum catholica, si quidem ea sineera fuisset, claudebat. Diam est Mea, Papa Musis me, nquiebat, Iucim m ecclegia mihOlim didicimus, quinque semper tenuimm et cenemus e in qua si minua peritectur piarum mure cili id forie P itum egi, emendari Caepimus a te, qui Petri erfidem et redem tenes. Pelagius quoties haberi catholicus volebat, hanc illam saetabat fidei professionem. Atque haud scimus an de hac ipsa interpretandugveniat nierondimus, eum in praelatione ad quartum snum librum in Ieremiam,
scripta, ut vide vir, anno 1 f. ante quam violentias Pelagianorum expertus es- fiet, quandoquidem de illorum tantum calumniis queritur. asserit haereticos illos, ut imperilos decipiant, passim expositionem suae fidei praedicare, neque lamen illa osteddere.
Aecula aulem Pelagii scripta Zosimus in consessu publieo jussit recitari, eo que mirum in modum approbavit. Ex his quippe, liquido purgare se Pelagium , ac fidem suam tanta 3erspicuitate Opmeret, ut locum malignis interpretationibus nullum relinqueret, judicctat. Idem etiam Oaenibus qui audie Dis
45쪽
runt, visum. ouod sanctorum, ait Zοsimus, virorum, qui aderant, gaudium fuit 2 Vix stetu quidam se et lacrymis lem'rabant, tales etiam absolutae fidei infamari potuisse. lloc sane stilo litteras ad Aurelium aliosque Afros antistit super ea re XI. Ea l. Octobr. dedit adjunctis et Pelagii scriptis. Ille magis et is iam stomachabunde, quam in superiore epistola, iterolem et Lararum dictis proseindit. Multis similiter, quod Asricani, et duorum horumce praesulum litoteris, et Timasii Iacobique testimoniis sidem accommodassem. conqueritur. Utramque hanc Zosimi de Pelagio ac Caelestio epistolam ex Vatie ante bibliothecae manuscripto depromptam vulgavit Baronius. Visum quibusdam eas eum subdititiis scriptionibus numerandas, quasi cum Augustino minus illae
consentirent; Suamvis re vera cum eo nihil magis consentiat. Fatendum tamen
est, his famae Zosimi non perinde consultum; quippe quae planissimum faciant, eum Caelestii verbis plenissimam fidem praebuisse: quemadmodum apud se e
postulasse Asricanos episcopos ipse declarat. Et ea sane de caussa relagiani, post quam a Zosimo suere condemnati, praevarieationis eum accusarunt: quod etiam erimen objecerunt Romanis omnibus clericis, quos dogma ea tholicum, quod in memoratis consessibus defenderant, turpiter deserere clamitabant. Verum cum idem Ponti sex, quam imprudens admiserat, culpam deinceps eorrexisset , voluit Auiuslinus eam modesto velare silentio. ouod itaque in illo, quem ut primum episcopum observabat, dignum aliqua laude existimavit. id palam propoSuit: cetera. quantum in ipso suit. excusavit. Neque tamen insici tur: Zosimum initio verbis fraudulentis Pelagianorum professionum, ac Caelo-stii praesertim simulatione illa, qua se is et instrui velle, et Innocentii decretis consentire profitebatur, delusum fuisse: immo hoc factum S. Doctor non obscure signi sicat variis locis.
Africanum eoncilium CCXIV. episeoporum Corthoqine hubilum reseribit Zopinio. Innocentii sententium in Pelopium et Caelextium diolum defendi et Zopimumque, ut noDum de Caetratio eaecimen habeat, monet.
Africani praesules accepta quam Zosimus papa miserat in Caelestii lavorem
epistola, eum litteris suis obtestati Sunt, eo usque res, quo in Statu erant, romlinqueret, dum plenius de ejusdem caelestii caussa, qui primum quidem apud
ipsos accusatus fuerat, edoceretur, Litterae datae sunt ab episcopis sive ob eam rem Carthaginem vocatis, sive in ea urbe forte fortuna reperiis; et quibus t men constitisse verum concilium ex eo intelligitur, quod ad illorum litteras ro- spondens Zosimus epistolam suam Aurelio ae ceteris qui in concilio Carthaginensi adsuerunt, inscribat. veri sane quam simillimum est. Atatim atque aliata fuit prior illa Zosimi pro caelestio epistola. Aurelium episcopis locorum minus dissitorum, puta provinciae Proconsularis, Numidiae, ac Breacenae, signi- sicandum eurasse, ut ad habendam secum deliberationem de re tanti momenti onvenirent: atque ubi viciniores advenere, Zosimo confestim scripsisse. ut Romam ipsae eorum, Si sieri posset, ante pervenirent litterm , quam concessi ab illo duo menses essent exacti. Accesserunt ergo deinde ceteri praesules, a quibus tandem concilium illud ducentorum quatuordecim episcoporum coaluit, quod ante quam C estius a Zosimo damnaretur. hahi tum fuisse tradit Prosper. Ηoe ipsum Augustinus non uno loco vocat concilium Africanum. eo forsitan quod e pluribus quidem prο- vinciis eonstabat, licet non ex omnibus, quo id ab insequentis anni concilio Disit igi
46쪽
P n E R A T i optenario ac generali distinguit. Videtur autem ineunti Novembri assignandum, quia ' Marcellinus subdiaconus, a quo ejusdem consulta ad Pontificem de- L: lata sunt, profectionem VI. Idus illius mensis praeparabat. Fieri lamen potest,
ut propter rei tractandae gravitatem et dirigenda in Urbem acta, productum aliquanto diutius suerit. In hac synodo facta sunt decreta et constitutiones, quas postea orbis universus , Roma , nec non Imperatores Itonorius et Areadius sunt amplexi . llaec decreta materiam suppeditarunt octo seu novem Africanis contra relagianos canonibus, qui antea Milevita me perperam adscripti s nodo, jam generalis Carthaginensis anno at d. Ralendis Maiis celebratae esse cognoscuntur. Decretis suis s3 nodus praesi xit epistolam ad Zosimum, in qua sic ad eum Patres alloquebantur: Constituimus in Pelagium atque Caelestium pervenerabilem episcopum Innocentium de beatissimi apostoli Petri sede prolatam manere sententiam, donec aperiissima confessione lateantur. Gratia Dei per desum Christum Dominum nostrum, non solum ad cognoscendam, verum etiam ad saciendam justitiam, nos per actus singulos adjuvari, ita ut sine illa nihil verae ganelaeque pie lalis hahere, cogitare, dicere, agere valeamus. Addebant, non susticere hominibus lardioribus, quod se generaliter Innoeentii litteris consentire dixisset Caelestius, sed aperte eum debere anathemat irare , quae in suo libello prava posuerat; ne si id non secisset, mulli parum intelligentes magis in libello ejus illa fidei venena a sede Apostolica crederent approbata, propterea quod ab illa dictum erat eum libellum esse catholicum, quam emendata propter illud quod se papae innocentii litteris consentire ipse responderat. Illic etiam Africani praesules judicium Innocentii de s3 nodo Dios poli lana in mentem Zosimo revocarunt: et dederunt operam , ut eidem professionis fidei a Pelagio Romam directae fallacias et dolos aperirent: simulque
diluerent omnes haereticorum cavillationes, ut scilicet illos non minus ratione, quam Sacra Sua auctoritate revincerent. Cum porro eos notasset Zosimus,
quasi temere caelestii delatoribus credidissent: ipsum illi vicissim ostendeliant, paullo celerius Caelestii verbis fidem accommodasse. Tandem quidquid
apud ipsos sit per Caelestii caussa lactum antea suerat, exponebant Pontifici; et gesta ea de re lunc, Sive praesente eodem Coelestio, sive absente consecta, mit-lebant. ouare epistolae eorum volumen productius sibi visum, non dissimulat
Videntur praeterea illi antistites , Paulinum diaconum, qui Romam venire
jussus erat, accusationis in caelestium ante sex annos ab ipso intentatae caussam dicturus, excusasse apud Pontificem, atque illum sorte, ne eo proficisceretur, prohibuisse; quia nempe Caelestii caussa nihil jam ad Paulinum, sed ad Ecclesiam universam pertini bat: quemadmodum suo libello, quem ad Zosimum VII. Idus Novembris misit, idem Paulinus significat. Nec est pariter du-hium, quin de celebranda proximo anno post paschalia festa ex omnibus Africae provinciis s nodo generaliore ac plenaria decretum: quod videlicet mense
Atque hare sunt, quae reperire licuit de Asricano illo percolubri concilio, ac de posterioribus litteris ab eo per Marcellinum subdiaconum missis et cumque Zosimo Pontifice permulta super hoc negotio scripta, cum Roma in Africam, lum ex Africa Romam cucurrerint; nihil iamen sunerest ex omnibus iis, quae ud Zosimum ab Asricanis episcopis fuere directa. Et merito quidem dolemus, periisse egregia illa monumenta, quibus illorum in defendenda Christi gratia, propugnandoque innocentii decreto, generositas consignabatur: cujus laudis partem non minimam Augustini ingenio et sollertiae debitam esse, certum est.
47쪽
Anno 1 l8. risimus afrietini eontalii Pinritag respondet. Plenorium to tua Afriem concilium Corthussine ruram hiabuum n, em mnones essit in Pelopionog. Ad primas Asrieani eoue illi litteras nullum seorsim responsum Zosimus, hieme sorsitan prohibente, dedisse videtur, neque concilii Patribus . nisi X l I. Eal. Aprilis, post acceptas alteras eorum poSieriores litteras, adeoque unicam pro duabus, eamque satis brevem epistolam, rescripsisse. In ea magnifieis verbis extollit dignitatem suum; et quod de Caelestii caussa eum Africanis per litteras communieare placuit, hoc gratiar apponi sibi ab ipsis postulat. Cum lantum, inquit. nobis esset auctoritatis, ut nullus de nostra possit rete clare sententia: nihil egimus, quod non ad vestram notitiam nostris ultro litisteris referremus, dantes hoc fraternitati etc. Eos tamen certiores facit, se se omnia eodem in statu, quemadmodum rogatus ab ipsis suerat, reliquisse. Innuere autem videtur, Sibi propositum, quid hic facio opus esset, iterum deli
Epistola hodie III. Ealend. Maii pervenit in Africam, quo tempore Praesules Carthaginem novum contra Pelanianos concilium celebraturi conveni bant: quod quidem in has ilica Fausti anno i id. die l Maii habitum, atque ex provinciis BFZacena , Mauritania Sitifensi, Tripolitana, Numidia, Mauritania, Caesariensi, et Ilispania, congregatum in veteribus exemplaribus praenotatur; in eoque sedisse Aurelium, cum primate Byracenae Donati uno Toleptensi, et aliis dueentis tribus episcopis , legitur. Photius ducentos vigintiquatuor praeter Aurelium et Donatianum numerat. Duin autem hoc ipsum plenarium ' totius A lateae fuerit, in quo Augustinus se atque alios antistites quidpiam adversus Pelagianam haeresim breviter constituisse testatur, nullus est ambigendi locus. In eo certe octo, sive novem illos canones, qui Milexita. no adscripti concilio legebantur. quos ei Baronius a synodo in ea urbe anno i l6. eongregata sane itos existimavit. condiderunt. Enimvero eos huic concilio, praeter Asricanam collectionem . vel ustiSSimum Gandave oso exemplar adsignat, et codex ea nonum Ecclesiae Romanae, et ipse pariter, qui ejus acta Iegit, Photius . istorum etiam canonum tertius, quartus, et quintus a Caslestiano papa Carthuginensis concilii nomine ei tantur. Praeter itide. Mileuitanae synodi ad Innocentium epistola omnino mentionem non fecit horum canonum: quos tamen ad eum , ut ejusdem auctoritate conlirmarentur. mittero de hui*set. Duin immo haec sInodus nihil aliud a Pontilice petit, nisi ut errores Pelagianorum duos. originale peccatum et gratiae necessitatem impugnantes damnaret: cum tamen illorum canonum ires postremi etiam eos anathemato
percellant. qui verba Iohannis, et aacobi, Dominicaeque orationis ab germano intellectu detorquerent, ut ne inde agnosceremus justos quosque hac in vita peceatis non carere. Quid quod antistites illi quinque, a quibus post Milevitanam synodum innocentio scriptum suit, haud quamquam omnino vetant, 'no quis hominem dicat posse cum gratiae adjutorio esse in hac vita sine peccato, modo tantam persectionem justitiae nemo sibi arroget' id quippe iterum
ad examen es Se revocandum censent. Rursus eamdem illam quaestionem Augustinus in libro de gestis Pelagii aliquanto post elucubrato , annumerat iis . quas non adversus: haereticos disputari, sed pacifice inter catholicos examinari
48쪽
ouod ad numerum horum canonum, quibus confixam esse a concilio Carthaginensi Pelagianam haeresim, in confesso est, eum ante in collectione Asrieana non nisi octo legerentur, duo scilicet primi de peccato originali, tres medii de gratiae adjutorio, tresque ultimi de impe ecantia ; nondum antiquissimi codices exhibent tertio loco insertum, quo ii condemnantur, qui parvulis hinc sine baptismo migrantibus medium aliquem felicitatis locum extra cassorum regnum ac daemonum contubernium adsignarent. Photius huncce canonem agnoscit, eique Sedem eamdem adtribuit. Neque deest Augustini testimonium, assirmantis novellos haereticos Pelagianos justissime conciliorum catholicorum et sedis Apostoli eae damnatos auctoritate, eo quod ausi fuerint, non ha-ptietatis parvulis dare salutis et quietis locum etiam praeter regnum caelorum. Sic vero sub anni iis sinem loquebatur sanetus Doctor: atque adeo verisimile sit, Africanum concilium superioris anni de hoc Pelagianorum effugio Zosimum secisse certiorem, idque et ab Afris in hoc plenario concilio anni il8. et ab illo Ponit sice in sua epistola Tractatoria, anathemate assessium suisse.
De utroque illo Asricto concilio Prosper in carmine de Ingratis:
Tu eaussam fidei flagrantius Ahira n trae Exsequeris, lectunque suum jungente igorem Iuris apostolici solio , lara vise ra helli Confieis, et tulis prusternis limite vieios. C in Puere lui de eunetis urbibus simi Ponlisi res, cranaeoque senum celeberrima collTu Deeernis quod Roma ymbet, quod regna Sequantur.
Et paullo post in Augustini laudes effusus prosequitur:
An alium in finsem posset proredore sane lum nellitim, eui dux Aurelius . ingeniumque Augustinus erat 2 quem Christi gratia eornu Liariore rigans. nostro lumen sedit aevo Are nsum vero de lumin . Nani ethus illi , Et vita , ei requies , Deus est, etc.
Pelopis a mnesta leue mutescit Vonorius imperofor. Eosdem Zogimus decretoria tundem dumnor gentemici, quae ob Ecclegis tini rgo guScipitur. Soluto concilio Augustinus eum aliquot episcopis ad reliquas decidendas caussas delectus, remansit Carthagine: qua in urbe, donec ' in Mauritaniam Caesariensem proficisceretur, ubi quidem XVI. Ea l. Octob. agebat, negotia illum varia, nec parum urgentia detinuerunt, habueruntque occupatissimum. Tum vero haud medioeriter bini nuntii per quam laeti recrearunt: alter de lege ah donorio in Pelagianos lata , alter ue condemnalis a Zosimo papa iisdem haereticis.
Exstat hodieque lex illa Itonorii, die go. Aprilis anni al8. Ravennae data . I ac lege Imperator edieit, ut Caelestius et Pelagius Roma, (modo isthic ag rent , siquidem erat Pelagius id temporis in Palaestina, primitus pellantur;
deinde ut quisque compertos haeresis eorum sectatores magistratibus deserat, et reis tandem exsilii poena irrogetur. Imperiale edictum jussione sua prose
cuti sunt prae laeti praetorio, Iunius ouarius Palladius Italiae, Monaxius orien-
49쪽
tis , et Agricola Galliarii m. lubent ii Pelagium, ac caelestium, juxta decretum
Imperatoris, ex Urbe dici; omnesque istorum erroris convictos, facultatibus Suis spoliari, ac perpetuo mulctari exsilio.
Pelagiani, qui pro arbitratu legem divinam interpretabantur, imperialem
quoque ad suos Sen Sus pertrahebant. Nam quantumvis perspicua esset, jacta.ro non erit huit Iulianus, eam pro se potius ab Imperatore redditam: cui Augusti nurum, debere ergo illum eamdem publicis potestatibus allegare, sestive repone biit. Ea sane lex petita fuerat, quando quidem non nuda constitutio dicitur, sed rescriptum, et responsum. Nam do illa Augustinus: e, Pro PMis potio, inquit, ct Imperatore revongum est. Eam Africanorum precibus concessam declarare videtur antiquus codex canonum Ecclesiae Romanae hacce inscriptione: -- Crum rescriptum M piis Synodi Supra Acriptae geglis. Praecedit autem illic synodus Carthaginensis anni li8. quae quidem cum die l. Maii celebrata sit, uno die posterior est rescripto; ut facili errore s nodus anni il8. cum ea quae II. habita erat, confundi potuit.
oui Ilonorii legem die do. Aprilis sancitam Zos imi judicio priorem opinantur, ii non parum momenti hanc hahuisse ad illud a Pontifice eliciendum existimant. Aliunde vero cernebat Zosimus fideles Romanos una voce, uno ardore pro veritate catholica adversus Pelagii errores decertare: quos profecto ejus dogmata, quia inter eos diu vixerat, latere non poterant: quique Caelestium ejus esse discipulum sic noverant, ut si delissimum et firmissimum possent de haere testimonium perhibere. Praeterea nonnulli Urbis catholici, post Africani eoucilii rescripta, curarunt ut in Pontificis notitiam perserrentur quaedam ex Pelatii dictis ac scriptis, ut puta ejusdem in Paulum commentarios, ad quorum quiem commentariorum errores Caelestii damnationem resert Mercator. Cum vero ex adversa parte qui haeresim tuerentur, ibi non deessent, molestissimodissidio Roma divellebatur, atque ut donorii verbis loquamur, scissis in paries studiis asserendi, materia impacatae dissensionis inducta erat. Inter alios Constantius quondam vicarius Praesectorum , tunc autem Christi servus, Romae habitans, suum pro Dei gratia studium illustravit in retundendis Pelagianorum conatibus; quorum factione multa perpessus, sanctorum consessorum ea talogo adseribi meruit. Ad hoc ipsum tempus forte reserendum, quod ea Iuliani criminatio veri continet, qua catholicos seditionum Romae excitatarum
Cum igitur eo loco res in Urbe essent, Zosimus Caelestium ex A fricani concilii monitis iterum examinare decrevit, ac tandem ex ejus ore clara perspieuaque responsa exprimere, ut dubium posthac non remaneret, vel eum err res durasse, vel persi dum imposiorem esse habendum. At ille huic examini sese committere nequaquam ausus, non tantum vadimonium deseruit, sed etiam
ex Urbe aufugit. Eo non comparente, nihil jam Zosimum detinere potuit, quominus sententiam illam, quam et haereticorum pertinacia, et utilitas Ecclesiae ab eo exigebat, pronuntiaret. Ergo quam paullulum intermiserat, justae sev ritatis rationem protulit: Asricani concilii decreta probavit, roboravitque ; ac praecessoris sui judicium secutus, Pelagium et Caelestium repetita auctoritate
damnavit; eos ad poenitentium ordinem, si quidem errores suos detestarentur, redigens; sin autem id recusarent, omnino anathemate percellens. Scripsit hac de re et specialiter ad alios, et universaliter ad omnes totius Christiani orbis episcopos litteras, ea Squo longe amplissimas, quarum aliquot fragmenta AuguStinus, Prosper, ac CasleSi inus Papa reserunt. Errores quorum accusatus a
50쪽
Paulino Caelestius suerat, ibi exponebat; et nihil omittebat eorum, quae cum ad Caelestii discipuli, tum ad Pelagii ejus magistri caussam pertinebant. Vis etiam litteris, si viro erudito e redimus, Pelagianorum errorum catalogum ex Augustini ad Paulinum epistola excerptum inseruit. Ibidem Iohannis Chrysosto- mi honori sicam mentionem. Culpam originis ' validi S Si me adStruebat: nec Epi . mo. dubitaverimus eam Zosimi scriptionem esse, in qua novellos haereticos, quod insantibus non bapti ratis locum quietis ac felicitatis extra caelorum regnum concederent, Apostolicae sedis damnavit auctoritas. Isthie etiam docebat, nullum tempus intervenire, in quo divino non egeamus auxilio, no Sque in omnibus actibus, caussis, cogitationibus, motibus, ex Dei praeSidio, non ex naturae viribus, omnia expectare debere. Idem varios locos ex Pelagii in Paulum commentario ipsis litteris suis inter alia ejus damnabilia comprehendit. llos locos exscribit Mercator, eosque testatur omnino insertos suis Se ZoSi mi epistolae, quam Tractatoriam vocat. Eadem illa epistola ad Orientales Ecclesias, in aegratum, Constantinopolim. Thessalonicam, et Ierosolymam, immo et per totum orbem missa, ab omnibus catholicis antistitibus subscripta fuit. ouoeirca jure merito litteris proditum est episcoporum 2 l . in Africano concilio editam contra inimicos iratiae Dei constitutionem tolum mundum amplexum esse, ac per totum munum harresim Pelagianam suis se damnatam: quod uonorius quoque mense du-nio anno it s. data ad Aurelium sanctione significat, Pelagianos videlicet ab universis justa sententiae examinatione damnatos assirmans. Zosimum sane constat imperasse, ut eadem epistola ab Italiae praesulibus Subscriberetur, siquidem ab eo Iulianus episcopus, quod illi subscribere detrectasset, damna- ius et dignitate abdientus est. Tum vero eum Romani cleri ei, quos praevaricationis perinde atque Zosimum deinceps Pelagi aut accusavere, in praesidis sui sententiam propenSis animis concederent; Sixtus presb3ter, ille ipSe quem 'caussae Suae praeeipuum 'Ebio ni. defensorem jaeti labant gratiae adversarii, ' Primus omnium eis una thema in . Erisi Hi populo frequentissimo pronuntiavit; deque hac re Sedulo ScripSit ad Eos . iapud quos se Pelagiani de ipsius amicitia esserre Solerent: neque Suis tantum . u . - . modo litteris alienissimum ab haeresi animum declarare, verum etiam illius sectatores ad ipsam durandam terrore legum imperialium coepit impellere. ouamvis autem rasimus in suis litteris die 2 l. Martii datis animum remissum et ad Pelagianos damnandos parum adhuc propensum prae se serat: Augustinus tamen decretoriam illius contra eosdem epistolam inter Africanum anni ii T. concilium et plenarium anni il8. sic ponit, ut hoc ultimo concilio priorem esse significet, aut saltem illud secutam adeo celeriter, ut ejus inductu data dici nequeat. si Puod, ' ait papae Zo Simo de Africano concilio scri- Epi .s ti et , , Ptum est, ejusque rescriptum ad universos totius orbis episcopos missum, ' ', , et quod posteriore concilio plenario totius A laicae contra ipsum errorem, , breviter constituimus . in misimus vobis . . .
Zosimo de Pelagianorum damnatione quemadmodum par erat gratulati sunt praesules Africani, quorum ex epistola hanc in rem conscripta unum istud uProSpero excerptum est, quod et Coelestinus citat . illud vero . inquiebant illi,qiuod in litteris tuis. quas ad universas provincius curasti esse mittendas, Posuisti, dicens, Nos tamen instictu Dei, (omnia enim bona ad auctorem suum referenda sunt, unde na Scuntur, ad fratrum et coepiscoporum nostrorum Congeientiam universa retulimus: sic accepimus dictum , ut illos qui contra
Dei adjutorium extollunt humani arbitrii libertatem, districto gladio veritatis,