장음표시 사용
311쪽
biaciem pulchram, admonuisse Donatum interprete , quomodo illic id verbum aeripi deberet. Respondaverbillud huic hismini HIM .ansitur. Faciem .nomo do partem corporis incit, sol totain speciem, q- apparet de eetaitur. Tei iugi exemplum vimii an lihoc pacto poetasa culpa, est it Nai:Homerii ille nanque in
Iliadis, quo loco inrat I twauin i sit hchillis apparassi unctium legatis AP memnonis, sicit Achillem sed i illi mandasse, uti ii in ministraret: e
verbum uulgo ualet α.tκάrit . quare videbati it impiat unum quiddam illum in1- .rerasse, Ut grauabus homimbus, temporς, quo maxime requirebatur ossiciunt mensis, ingereretur meracius uin uiri. uisusines et sertis ille heros amictissimis suis sepiissimum vitium exprobraste. Quod si illic capiatur la ueritis, pro uelocius: de, ut Aristoteles iiiquit,/44ιν, id est festinansuis, iiihil repuit endi poterit sententiam uatide accommodata erit: hanc autem notionem inde dumi aruto, quia i re, calidum significat. qui autem calide quid ast inii fiat, celeritet ea tractant. Plutarchus in v. libro inακαν, loco huic disputationi inalde accommodato, cisiose sebulu&m disseruit de hac re: plures,l, modos attulit, quibus ueteres, ingeniosi uiri, hunc nodum dissoluere conati essent: in quibus euat' est illei e luem probaui ab auctore ii δε excogitatus. Sed consilio Aristotelis explicato, cuncta illa huc non transferam, Draesertim cum hoc accurate secerit Robot tellus, naui suod buc magnopere ficit, sus est etiam in ea quaestione explicanda eruditissimus Optor, uerbo, quo noster hic doctor, cum ostenderet exii minari non insis Adiissem praecepisse Patroclo, ut meracius ministraret, quia ipse illis mas opem blectaretur: plurimis nanque indiciis perspicitur, ipsum huic uix o deditum millime frasse: in quibus est, quod ita Agamemnonem contumelias ia0 si in primis temuleritum irium appellat, ut qui omnium morborum i dissimum putaret ebrietatem : ideoq; ipsam inimico homini obiiceret. extremam uero hanc tali mamlus uerbis tulit, M iab α δ επ. ni
mines dormiebam totam noctem.'E d. Sive hic in campum Troianum re erat. Et Tibiaru tati rami vocem .inIenim παλίγ, Uest omnes, fro mubu per tra Omne Actum est omne rami, prid iam mustum est. O
Cum osten isset, quomodo depelli nos ruit criminationes qua dam, ac dignitas p ini um dc d una iam rationum illarum, quae in oratione positae sunt, docendo uerbum illud, cuius sententia nullo modo illic quadrat, si capiatur ut consuetudo ad accipit, esse userpatum more externi alicuius populi, aliam nunc rationem mon-
'at .n ἀ Vulmum itidem criminationum diluendarum, siquis docuerit uerbum , cuiusit idem sorio eo loco abstraa uidetur , non prepriὸ viserpatum esse, sed metaph.ricu:ji enim quoque uita trix impetus aduertar j, dc omne stultium ipsius iris p ehend*d' ivne esse os' ritus, utitur autem in hac quoque re illustranda x piis Hqnaericis. Primum eris ineptum est e ih Iliadis, ubi pesta commem
rat cetero o res dem plenam nossem rinisse insimulabatur autem ille, quod si is immoitalibus sininum tribui : atque humanam rem ad naturam diuinain tr*nstulis et: neque enim dij, qui laborem defatigationemq; non sentiunt, egent requiete :-auxilio Ginni uires inrporis reficiunt i Docet igitur purgari poste immo
312쪽
IN I. LIB. ARIST DE POETICA. 181
ram, siclitatur usus verbo ob similitudinem metaphorice: neque enim uerbum habebat, quo propriὰ, appositeq; significaret quietem illam quam putare posisumus esse deorum, cum cessint ab opere . quare rem serit, ab hominum requiete ipsum capiens. Aut igitur exemplum manet in hoc verbo, ut significaui. aut si h parum probatur aliquibus, quia hoc pacto quidquid dicetur de diis, translatis vesbis scolatum erit: cuncta enim sumpta sunt ab hominum muneribus &ossiciis, coissem ut dicere spe tum elle ab Ariuotele verbum iunctum quia verisimite nullo modo sit, deos in imam plenam i noctem dormire: quia inse inmortalisbus etiam illis, quibus magnae curae commillae serent, accusauit: cepisseq; ipsum vniuersam noctem pro parte aliqua ipsius. Non explicat autem hic tam accurat in quibus nominibus translatio maneat, ut supra secit, ubi de vocibus perestrinis disputauit. unde haee difficultas orta est: quia res haec plerunq; cognitu ficillior est: ac pleriq; omnes hoc intelligunt: tria enim eontinentia loca posuit, quae ita defendum tui: nec unquam indicauit in quo verbo, aliter atque poeta volinat,accepto, ille laederetur. Alterum igitur eorum est, quod in x Iliadis, de Agamemnone loquens, qui noctu multis grauibus euris connii bibanir: nec ut reliqui duces Graecariam coriarum dormire poterat, inquit ipsum cernere campos Troianos, ubi multi ignes accensi erant perno tantibus Troianis, in rebus ipsorum secundis, extra urbem.
Absurdum autem illic videbatur nili filior in quod cum media nox esset, eum dix
rat poeta spestu e ubi posita erant castra Troianori im: ut non multo etiam post eundem dixit acerrimo dolore affici respicientem naues Graecorum in quas illi metu Pe territi confugerant: neque enim in tenebris loca spectari possunto: luminibus percipi. quare intellexit poEta eum usium mentis oculis:&in hoc manet transsatio. Non est autem verisimile Agamemnonem, sellicitum de salute suorum, ac toto animo in ea cogitatione occupatum, nunc huc, nunc illuc cursitasse, vi ea crebrovide
rei, quae iam cum dolore ingenti spectauerat: sed in mimo motus ille, aestusq; m netrat, repetente, quae sibi molesta uiderat, ac remedium ipsis quaerente. Non est autem simile exemplum superiori . nec ab Ioue prolatum id est, quamuis paulo antea poeta in collatione, similem esse aestum illum animi, tymitumq; Ioui fulsenti assis mans, mentionem priticipis deorum fecillet. quare nablato illis, non via quar tione aliter hic tranuario manere possit. Tertium exemplum posuit ex eodem loco acceptum, ubi poeta exponit, quae ualde sollicitum haberent animum Agamemnonis: in aliis enim narrat ipsum Graecarum copiarum ducem uehementer perturbatum, admirationisq; plenum fuisse, audientem tibiarum fistularumq; cantum, quae canerent in castris Troianorum. Est autem molestii in hoc loco, quodanid poetam viliter legitur hic versus, quam citat ipsiam Aristoteles: illic enim terito postremoque verbo immutato legitur . nam id quod hic eo loco est, in t liqua parte versus apud ipsum P, situm est: ita nanque ille terminatur. τ'α--as,is: quomodo autem hoe fustum sit assirmare noli ausim. quin sanὰ multa variata sint in eo poeta 1 priscis usq; temporibus, dubitandum non est. Potiritu itiit aliquis, qui et inciam industriamq; poetae, quam indieat Aristoteses, in eo uel uertendo non animadiuertis Io, ακυρον illud uitiosumq; este putans, suo ex ingenio lectionem immutasse, ὀ suo loco id ue vim in alienum transtuliste: cui tamen opinioni aduersitur, quod apud vetere aue rem eodem modo, ut apud poetam ipsum, uersus ille seriptus ofinditur: libet enim de Homericis allegoriis, qui minc Heraesidis Pontici nomine falsb circumfertur, ita ipsum citat. Cum etiam satis curto appareat ex consequentibus uel bis hic aliquid desiderari, quis scit an hinc quoque quippiam demptum sit quod perturbet sta perius etiam hoc exemplum δ tanquam tenebras omindat luci ipsius 3 in inutis igitur disseultatibus rem in incerto relinquo istudio tamen lectorem adiuuandi, nolui, quod in mentem mihi uenit, cuicuimodi illud sit, reticere. Quod sequitur uerbapud auctorem. λοι,δ quae disserit incam sententiam, non cohaerent ullo patio mim superioribus: satisq; cet to declarant, non nulla in medio defecisse : neque enim in exemplis, quae hic posita sent, uestigium ullum existiterus verbi, in quo ipse accuratia ostendie translationem esse: nisi quis putet, quod supra tetigi, primum exemplum huius modi
313쪽
manere in extremo illo uerborum Homericorum παν, itit quod tamen, quamuis etiam hoc uerum esset, non suis mocedit, quia tunc pars magna noctis pro tota n cie posita ret: non omnes siue ii, siue homines, pro multa. Non oportet autem mirari, quaedam sic defecisse atrocitate superiorum temporum, cum constet bonam magnamq; Partem huius operis amissam esse. nam qui diligenter imum monimenta ueterum salptorri multis modis intelligunt, quam male illa habita sint,& quain multis, quamq; grauibus plagis confecti. Ne magis autem nunc hoc incomodum deploiem, quo maius sturi si bonarum artium accipere non potuerunt, uidetur auctor exemplo pNterea quodam usus esse,in quo cum Homerus nam ipsius hoc etia, ut cetera, filisse suspicorὶ usurpastet nomen hocη-μ. quo uulto significantur omnes: nec tamen, si quis uerὰ rem auendisset, uniuersi illi, de quibus loquebatur, rem eam secissent, sed magna tantum illorum pus, reprchenderetiar poeta, & mendacii argueretur. Vnde nunc modum ostendens Aristoteles, quo purgari possit, docet illic omnes, ualere multi, genere illo translationis, quo seri e nomen ponitur pro nomine generis . exemplum igitur defecit. cum autem sui opinor, statim id prolatum esse auctor dixit let, his uerbis, quae restitere, reddit rationem hue sententiae, comprobath, illam diligenter. nam particula hoc auctorem moliri declarat . verba uerbeius expressa sunt: omne enim multiam quiddam est id est cum multu pluribus modis quippiam esse dicatur: sitq; illud tanquam genus quoddam , quod plures species conuit et, una illarum est, omnes. 'uis enim dubitat,qii in omnes multi sint Adiungit autem statim aliud post haec uerna exemplum, sumptu& ipsum ab eodem poeta, ubi describit septentrionem in sumsit, quod iecit ille duobus locis: in utroque enim opere tribus itidem uersibus usus est. ει cum in Iliade ornatum clipei exponit, luem Vulcanus, rogatus a Thetide, Achilli fabricauit: & cum in Odyssea Vlyuem nauigationi intentum aspicere coelum finxit: fungebat ut ei uni ille tunc munere gubernatoris . est igitur ambobus in bacis, ipsam intinis s. O-δ'
a. Vocabulum autem a is ualet sola: quare accusabariirp-ta, qui solam ursam dixisset non occidere: unumq; illud sidus expers esse lauacro rum oceani, cum alus etiam quibusdam sideribus hoc contingat. Succurrit autem ipsi acerrimus ipsius amator, assimans hic etiam translationem esse: intellexisse. Homerum uuam, maxime insigne, clarumst, ex omnibus sidus, quibus hoc contingit, non mergi in oceano, id est non occidere. in uoce igitur σω, 'iue pruna est eius uersus, omnis uis posita est defendendi poetam, ex qua etiam nascebatur crimin
tio, quia quamuis N ipse uelit uocabulum illud ualere selam, tamen cogitans, quae' sella uint, magis illustria nobiliaq; esse, ita opem ferri posse poetae Uirmauit. nec tamen liberare culpa putare debemus t inin, quod ornauit hunc uersum splendidis.
simis transsationi us: neque enim ill x quicquam ualent, ad culpam hanc, quae obiicitur , defendendam: peccatum enim erat in sententia, quare oportet. qui meri poetam uelit, ostendere aliam inde sententiam atque aemuli putabant, elici debere. Cum igitur transsato uerbo prolatum hoc dixisset, confirmans id, inquit Quod enim maxime nobile, solum citi nam copia reiadit res viles: eripitia; ipsis omnem dignitatem. Non est autem hoc unum aliquod eorum generum translationis, quorum supra ipse meminit.&quae proprie hoc nomine appelliatur, sed potius reore, ut grammatiaci huiuscemovi non nullas traiectiones uerborum uocant. quo autem vocabulo separatim hanc ipsim nominent, cum communi multorum nomine, id quod in illis eximium aceraestans est, appellatur, notum est. Eustathius quoque uidit hunc tanquam scopulum. ει quomodo declinari posset, ostendit: inquit enim solam dictam
esse non mergi fluctibus oceani, e numero scilicet siderum eorum, quae supra nominata serent,& collatam cum illis. sed aliam etiam ratiouem monstiat qua poeta extra culpam poni pollit. Virgilius uero, cum hunc uersum exprestit,hoc omisit,veritus ut exili mare licet,hanc rvrehensione.inquit igitur. Arctoso alii metuentes aequore litigi.qua etiam de causa numero multitudii iis usus es .ar sq, inquit, non arasi,ut ille fecerat. nam non deerant etiam qui in hoc Homerum insimularent, quod uideretur nescisse duas illas esse, arcton dixisset. Sed de omni hac re iusseruit etiam Str
ho non longὰ a principio j libri, poetami studet liberare omni huiuscemodi culpa.
314쪽
Affert aliam rasionem di luendi criminis, quod poetis obiicitur: illa amem est, m no vocis immutam, variatur notio alicuius verbi, & hoc pacto longe alius ensus inde elicitur, atque ille, qui reprehendebatur. paruo igitur negotio magnum incommodum depellitur. Vsum vero ipse Hippiam Diasiuin Thaliam autem a Mdit, ut distinguat ipsum ab altero Hippia magni&ipse nomInis, qui Eleus itidem 1 patria appellatus eii) docet magno criminero 'tam liberasse: incellebatur enim vulgo Homerus, qui fecillet Iouem mentiri: fiuisq; pi omissis coniicere in grauit limum malum Agamemnonem, quo nihil uidebatur minus conuenire Ioui Opti m . nam unum hoc esse ex illis, quae a Platone in ij. de rep. reprehensa sunt, arbitror notum esse:cum enim inquit multos locos Homeri libenter praedicare soliti simus. hune nulIo pacto laudabimus. Verbis autem quibus ipse usus est reliqua exponam: inquit
misisse in h. Iliadis ubi praecipit semiato, ut ad Agamemnonem iret, atque ipsi sitis verbis significaret, ut copias Graecorum armaret, ac proelium cum Trcianis commixteret: futurum enim ut victoriam inde, gloriain q, magnam reportaret.& sane in animo habuit imponere Agamemnoni Iuppiteristuduitq; ut ille pugnaret una ea de causa, ut plagam aliquam i illic insignem acciperet, sed omnis et 'itio est, an uoluerit hoc ipsi suis verbis significari,quod indignissimum videtur: siue madauerit somnio, ut ipsum hoc polliceretur Agamemnoni, ut accipi debere locum illum astute cogit
uit Hippias. Omnis autem ratio in eo manebat, quomodo pronuntiaretur partic lati : nam diuer eius uocis accentu, diuersus etiam sensus eniciebatur: nunc enim
articulus est nominandi casu, qui reseratur ad deos: nunc verb dandi casus est, qui Oleat - , id est ipsi illi Agamemnoni. Quod si ita cipirur, ut dixerit, nos ipsis cultatem ei damus obtineruit magnam gloriam, non conuenit hoc probitati Iouis. Si vetd itaaccipitur. Tu ipse nun es,nos ipsi concedere amplam stloriam,non in rit notam Ioui : neque enim immiscet ipse illic personam suam. in noc igitur manetratio purgandi poetam. Nisi quis potius putet existimasse Hippiam διμον pro H Mura legendum este, mutato ita sono eius uocis, ut e prima in seci indam mediamsi syllabam transferatur: hoc enim pacto cum ηδψω, subim inde postrema syllaba, pro μδόμυα politvin filis se intelligeretur, liberaretur omni culpa Homerus :s mnio nanque ipsi man latum foret dilargiti, polliceriq; suis uerbis gloriam ex eo sis cra Agamemnoni: quod uidetur etiam obscure indicare Aristoteles in libro sopiasticorum Elenchorum, quo loco plenius aliquanto eandem rem persequitur, his ue bis. α ri 'in διδανου. utitur enim hoc ipsse indefinito Linum in ipsum conformato illo, non uno modo a consuetudine variato nomine, quod a poeta suo iure usurparum fuerat. Haec autem restanu momenti fuit: actam indignum uitum est apud Homerum hoc protulisse Iouem, ut uersias hic a recentioribus inde subla tus ut: neque enim critici, qui hoc secerunt, rationem Hippiae cognouere in constituenda ea lententia: aut si cognouere, non probauerunt: omnem , scrupulum inde euellendum esse censuerunt. Alterum exemplum, quo eadem ratione comprobat
posse dissolui crimen. sumptum est E xxiij. libro Iliadis, ubi poeta iudicat, quem terminum cursus enuorum posuerit Achilles: illud enim signum, cum satis certum , &quod sulere nullo modorossit. esse dixisset, appellauit lignum aridum supra terram eminens spatio pastus, vel quercus, vel piceat additque statim. κα--πi .m; Mω. Cum autem particula il ira scripta olim foret, ut praeter spiritum, Millum quidem arauem, accentum etiam circumflexum haberet, accusabatur Homerus, qui sibi ipsi repugnaret: ita enim interpretor: & hanc causam sitasse puto, cur ille reprehenaeretur, quod cum supra lignum illud aridum esse dixisset, partem eius
315쪽
iiiiii cimbi ibiis aissiduis putrescerς b G Volui autem quid sentirem pate rerquodque hic parum considerate prolatum aliqui arguerent, at erire. nam Pseudal xander ille interpres Elenchorum in eadem Ellacia explicanda s& ipso enim hoc ut altero quoque exemplo illic auctor usus est tantum narrat solitum exagitari poetam, tanquam rem absurdam dixisset. Qui igitur purgare Homerum voluit alifirmauit eos improbe facere, qui aliter vocem eam pronuntiarem, ac poeta ipse onuntiari voluillet: particulam nanque eam esse negandi: respondere'; ita sensum eorum verborum superiori sententiae, cum ualeant, quod lignum nulla vi imbrium putaricit.
Liae vivem Asene. Ceu Empedocles. Extoπώ autem mortalia α
ta sum, quae prius Morant -- lia es: Merai, quae prius Assim
cta erant. Docet nunc dissolui etiam crimina non nulla, quae obiiciuntur pestis, diuisone, id est aliter distinguendo paries quasdam orationis, atque illi distin aiunt, qui ipsos insimulant. Exemplum vero huius rationis ponit locum Empedoclis, in quo ille diligenter tradebat, quomodo hic ornatus rerum, aptaq; singularum partium disti ctio, lite dominante, conflata foret. Citamur a Simelicio plures ipsius versus in primum naturalis auscultationis, in quibus etiam hic ipse locus est. notum enim nobis esse debet, ex ipsius decretis, cum in longo certamine superior facta est amicitia,
omnia confundi ac permisceri: gignique aceruum quendam rerum, qui tamen immortalis sitae diuinam naturam habeat. postea vero, conuersis rebus, cuncta illa distingui ac separari, quae illic coaceruata, simulet; mixta erant. Cum igitur ille hoe caneret, in aliis multis hos vel sus inussit. Ar,iari 2 rc αια τ' -- : Zaiecit αἰ-κ me. in quibus prioris Minis sententia dii ficultatem nullam habet: inquit enim mera: mutato cursu, institutoq; alio genere motus, subito mortalia secta esse, quae prim immortalia erant: in altero verb imipuIus magnus est: nam si in eo quoque ut in s uperiore, aduertatim προν soniungatur cuinferiore verbo, ut si ἀπωκί. m. aduersabitur consilio poem, ueritatiq; ipsi rei. quare reprehendebatur Empedocles ab iis, qui ita interpunginant orationem .
Quod si ita illa distinguitur: aduerbium' illud antecedentibus uerbis adilectit ut hoc pactis la rimatu, nihil absurdi falli , restabit. ope igitur distinctionis, i
nuto; hac animai luet none remedium adhibetur magno malo: repugnasset enim mariseub, falsimq; Hirset si dixit let, contusa, uniusq, natura reddita esse, quae prius
separata fuerant: res enim contra se habebat. Animaduertendum autem, cum G
dem hac ratione 3 sellaciae quadam in disputando oriantur: nee non etiam eaedem distbluantur, in libro sophisticorum Elenchorum, ubi etiam eodem nomine utiture inquit enim. rumῆα .inio, significare Aristotelem non eandem penatus semper rationem: quod exemplis, quae ponit, intelligitur . nunc enim, explicare rem uolens, inquit. Vt si aliquis este cinxerit quinque, duo & tria:& imparia de paria: qui
nanque hoc facit, non vituar interpunctione, neque separat ira partem aliquam ab
alia, sed diuidit partiturq; uocem aliquam, sue rem, in duas partes. Nisi fallor autem contrarium nutus est compositio, cunis meminit etiam .intiliatius. Cicero praeterea in erudita illa epistola ad Paetum, duabus his contrariis inter se rationibus ostendit obstent aliquid dichium esse posse astute demonstrati. Suspicari igitur debemus modum etiam sunc ab auctore hic intellectum, quamuis exemplo illum breuitatis causa non illustrarit. Nam quin huius etiam modi, quem hic loco hoc Empedoclis declarat: qui l .aliter interpungendo orationem conficitur, illic memia
316쪽
IN I. LIB. ARIST DE POETICA. 28s
intulo orarionem accipi potest, seruum factum, qui prius liber erat : coistraque ueriti tute liberatum,qui prius seruiebat : Eodemin pacto equinquaginta hominibus centuni vivos relicuiste Achillem: quod manifesto falsum est, nec inici ulla ratione potest:&separando prius verbum η sex, ab eo quod consequitiar, generandi casu posito,quinquaginta eundem e numero centum virorum, qui prius erant, resiquisse, dimidia parte illorum caua: quod consentaneum est. respondet igitur hoc exemplum Em ocleo illi loco, ut apparet. Vsus est Quintilianus sentetialiuius versus, in Latinum monem versi, libro vij. quo loco de ambigui te subtiliter iusse- .rit: ita enim quoque malusesto oratio ambigua incertaq; fit: neque enim untelligitur
liquido qui sensus fuerit eius, qui itas itiit, potius quam locutiis est, sublatis in dipunctioniblis . nam in dicendo si quis diligenter artenderit, non potest facile induci : sellant enim qui loquuntur distinguere interu/llo aliquo temporis sententias. Plum verb locos iuveteribus scriptoribus reperiri, qui aliter distingui possint, notum est Huiuscemodi autem eum est illud Terentii. Audiui Archillis iamdudum L stiani adduci iubes. quaerebatur enim illud Iamdudum, si aperiori ne, an inferiori raro baereat: & si non accidit illic, quod in exemplo Empedocli . ut altera sententia magnopere reprehendaturi Donatus hoccxplicans inquit. virum Iamdudumai in lam iuta octo,inceria diuinctio est.
Tradit nune vindicari etiam a minibus poetas, auxilio sententiae incertae atque ancipitis: lioe autem sit, cum ostendimus longe etiam alium sensum inde esici,qui nqui insimulat ipsum , facita nec enimallo tantum modo, quem putat, mille ipsum a ripi. Non manere verbi ι δ' - 4n singulis verbis, sed in pluribit si arbitror u tum esse: cum enim uaria, multiplevi, notio est alicuius voci , vocat bt illa hi ιμ- si
Nec repugnat,stu austor, poliquam exemploHomeri rem pateficit. in quo viritibum euet πιί , assi auit illud esse ambiguum: ambiguum enim um appella uit, quia inde phecipue nascitur sententia: illius obscuritur nec tamen illud solum gignit hancssimcultatem, sed una cum et , quibuscum comunctum est. Sumptum autem illud est Eviliadis, quo loc Vlysso Diomedem hortatur, postquam ab eo socii ascitus seerat noctainae illius, periculos,q; expeditioni . ut properent i ostendere enim volens sestinandam eisse, utiliu signis quibusiam, quae manifesto declaret tempus, illi negotio gerendo aptum, mala: in quibus etiam hoc posuit, quod
ipsi uerbis exponam πεπωχ o di in o. in m λοι Metia: τροάτ irim μο εα λί- m. Videbatur autem absurdum, si caperetur, dixisse poetam noctem abiissepius duabus partibus, quia statim sequi ruta tertiam partem adhuc restare, atque intogram relictam esse:necesse enim erat hq apin partem ipsius cimiumptam elle, si illud verum fia erat. delendebant igitur e m hoc pacto, ut coniicere licet: neque enim auctor accurate rem exponit, sed tantum tradit in hoc verbo Midi causim manere ancipitis auoni : siue enim diobanx duaru partium maiorem partemaelapsimes
ta ut restaret pars qu. aedam illarum: &xpta pars tertia. 1iu oetis plura abiisse. id esti piis nocti quod constat duabus ipsius partibus : minus pra id est rea plenat rami partem relictam esse: indicat enim Eustathius quoq; duobusmodis legis i qmeum locum esse. nam& mi ais, ut testatur: desine ultimal me muta seripia in quibusdam libris inendebatur. Apud Hesychium etiamhaec verbaleguntur: qui Meltasant declara lianus loci, i. δῆ δ a mota mire mim κἀς αδ ν
317쪽
debetDEta,miunt , Gan edem uinum Ioui ministrare, quamuis nectar, non vinum sit, quoc init. nulla isitur pertiubatio est in hac I One: omniaq; egregiEsibi ipsis te naent: contraq; potius in ea, quam fictam ex ingenio puto ab aliquo, confusum mihi quiddam videtur. Nam illud etiam, quod in omnibus stri-puς eodem pacto selidet, rectum puto. intelligo autem quod a sententia, quae s quitur, abest particula negandi Grilla enim temereolim irrepsit in excuses librosi ερ si acute attendimus, corrumpit verum sensiam et auctor enim significare voluit, i canon nulla huius emodi, quae reprehenduntur in poetis, quemadmodum ea ratione, quam docuis, defendi possunt, id est ostendendo ea prolata esse ad imitationem consuetudims ira etiam alio modo, id est assirmando verb* illa transara esle: qu Hodo ipse anteadeclarauit dissolui multa, quae improbe obiiciuntur poetis. Dubi-itandum autem nonin, quin duo hi loci Homeri, qui insimulabantur, ita quoque, purgari possinta dccum itannum pro serro polidit, dccum vinum pro nectare. Prae-:terea notiim esseputo hoc etiam ipsum ciebro sectile in Elenchis sophisticis, ut posta quam tradideritrationem captionis alicuius refellendae, addatetiam alium modum. . quo idem efiiciatur: uni enim alicui malos peplura remedia adhibentur. legendum
igitur una cum veteribus exemplaribus. M. γε κα- m nec ita accipi ividetur deberelocus hie, ut qui in Latinum sermonem hunc librum vertere voluit,
fecit: ita enim reddidit. Id quod per translationem dici neutiquam potest: quem ieream, qui sententias auctoris explanarunt secuti sunt. quis enim dubitat, quin ramatio nunc tradita translationis modus non sit: sed valet, ut docui, extremum hoc. U- , ceret etiam hoc scilicet crimen disset uere, assirmando translato verbo usam elle poe-itam: de deniq; modo illo, qui supra vocatus est καm uim*ορού. non est autem indi 'a candi modo, de quod rem praesentem monstret,uerbum hic positum, ut reddide-rbuerit. potest: sed longe alio modo, ut apparet: dc quod valet, posset etiam pertran stationem subleuari, de ab insectatione aduersariorum defendi. in manu igitur eius rui pugnat pro dignitate poetae, est, VI .eorum malit . uti: quamuis Arim teles vi eatur,quam nunc ratione exposui ropriam esse huius culpae stagendae existimare..
Oportet autem ρο quando nemen alu'οἱ Alcontrarietatem aluiuam'
vise uerissi fare, artendere quot mota Nd sigmficaret hoc, in eo, pud dictum est. Ceu, me ἔ- λων crin, prohibitumsit.
Modum alium traditiquo refelli aliquando possit,inaneq; esse ostendi, quod obiiscitur poetae: cum enim sepe plures sint notiunes alicuiu3 nominis, praecipit nobis,ut cum sententiam aliquam reprehendi videmus, quia illic aliquid sit, quod xepugnare atque aduersati sibi ipsi dicitur, perscrutemur diligenter omnes eius signivcarus: ac si inuenimus aliquid etiam ipsum valere, quomodo si accipiatur omnis repugnantia inde tollatur, amrmemus eo sensu a poeta illic semptum esse: atque ita omne studium aduersari, in accusando eludamus:hane arbitror vim esse huius prς pti: quod si valde concise ab auctore prolatum est. Exemplo vect illustrare ipsum Volens, vsiis est Homeri loco, qui est in xx. libro Iliadis: commemorans enim illic poeta pugnam aeneae cum Achille, dixit, spiculum ab AEnea missum clipeum Achillis percussisse: cumq; quincuplex ille seret, iton potuisse omnem illam texturam penetrarer sed duabus iam partibus transieris, nequiuisse ternam, quae ex *uro erat, peti rare. qua in re exponenda vis est poeta illis verbis, qive citat Aristoteles. Cum a
tem Isere Lepe eat sit adfixumqtillic stetit, si despiculoita locutus siret, proinfecto repugnasset, quianai hilhuius emodi legatur illic contigisse. Pelias eiani hasta haesit clipeo Eneae: undepostis ipsa inde Neptuni opera exempta fuit, de ante pedes Achilliscollocata,' non vita. sertasse imur hoc visum quibusdam olim estillic sibi
318쪽
aduetiari. nam Dista ius, qui vatio quas lana opiniomae ciueum sepereia eo commemorat ,nihil tangit quod ad hanc stivaestionem, culino vi inu. Aristolotis, iaciat: nainde ordine etiam illatiun lamitoriam, ex quibus clipevi Achillis tam seius finge dicitur, controuersia erat: cuni serent, qui primam lamiliam, & quae in promptu erat, ex auro Mile, non mediam vellent. Cumisinu line sutopinc' o ii retur poetae: atque pugnare inter se stat ei a videret , civi caperet aliter idito a matem, significare ipsum illic, vetitum est ultra pertransire, hane dissicultat enitollerensensusq; omni ex parte sibi ipsi conueniret. Animaduertendum autem quocasii capidebeat τως , quod in praecepto hoc tradendo auctor Hiirpauit. nominandine casu. an accusandi prolatumst. nam si accusandi casum mu , videriirsen tenua claudicare: si nanque significaret illud ipsiun, cum in eo contrarii non nihil esset, iti nihil iipis me incretur . nisi potius intelligimus ,quod recte se habet, Mabi, wJpecie contrarieratis remotum est. aut contra si capimus ipsem nominandi casu, ut dixerit Arist.teles videndum esse illudipsam nomen. in quo nascitur pugna. iam noriones habeat, insen Ientis illa, quae verbis exposita est: noc enim valete putrequod addidit statim. i ' μα κ . nai scrupulam semper aliquem ea parte mansite declarat . quod in quodam libro imitur dandi cassi Trim : quamuis maior pars ςalamo scriptoriimassent uiti iret cusa libris. Dulniali vera non debet, quin, ναματι legendum sit: isgiussa autinuit curari quandam.&o atram contrarietatem: praepostiOenun. 'uxcina tuu incum eo nominet, vim habet minuendi: ita autem locutus est: α non ducitat inpliciter, in ανυε - , quia vix fieri potest. vi inscriptis poetaruminalia a triti,dcapcria contrari s inueniaturineque enim tanta expectari debet inni intentis inmitias mi virorum .negligentia: quando at tem quippiam quoa sitnilitudinem Eq-nhuius rei habeati illic reperitur, docuit. quoa remedium ei malo adlubera dc o. i οὐ vero , κn m inquit, eodem hoc ver sipra quoque uta est, cum uia etcriminationes poetarum ex illis ipsis locis
er ut νι dixerint, quod letur, reprehendum, si sid c Marium fuerit
Hic etiam locus valde me torsit, quaerentem, squa ratione possem certum inde aliquem sensitio emete: mira nanque breuit ver rum est,&ea ipsi sertasse verba non omnino a mendo vacua stant: quin autem haec sint apta e superiore sententia, dabitandum non est Cum igitur inirmasse septa. op iere, quando nomen aliquod inscripti poetarum visum hierit, praesesine quippiani, quod repugnet, subtilituattendere quot modis signiticare posset hoc quod requiritur in ea sententia, vid tur nunc vellemiplicare, quae ratio sit huius rei essiciendae,& quomodo cognosci possit quot modis illud dicitur: sed tamen, ut testatus sum, perturbor quia non vi deo emtam Luius rei explicationem: ac metuo magnopere, ne locus deprauatus sit. recipue ea parte, qua legitur in excusis cc : uno excepto, qui nuper in lucem prodiit: in quo est : inueni enim tu pluribus calamo exaratis libris eam vocem
variatam,cum illi sic hiscant vi potero igit rimum hunc declarabo, nihil
319쪽
IN I. LIB. ARIST. DE POETICA. 189
aEtinans: singula tantum verba diligenter examinans. Quot modis autem contin-tit, se quodammodo: id est haec via, aut aliqua huic similis, ostendit quot modis
hoc tractari potest slatim autem rationes duas exponit: quarum alteram, νατ-rtinxt. ipsam vocans, E pluribus eam eiic dicit, quae iudicio multorum anteponatur: nec tamen quae suerint reliquae, explanat. nec sane ego affirmare ausim, quam potissimum intelligate regione possitam. nam durum mihi admodum uidetur capere, ut
quidam secerunt, nominum oppositionem, quasi praeceperit nobis hic auctor, ut eum videre volumus alicuius vini notiones,&an in illo lateant plura significata, spectemus contraria illius: atque inde de ipsis iudicemus: hoc enim aliis in locis longe aliis uerbis admonuit faciundum. P terea cum dixerit καιν τλ κατ' rixo , nec
appareat nomen, quod muliebris generis intelligendi im si, Roboi tellus putauit σώμασ- fgnificari, , quo non distetitio: qiiamuis fortasse melius locutioni responderet, si quis αδ ιν intelligeret: nam significatus ambarum vocum paene idem est. Quod autem sequitur, Vel ut Glaucon dicit, & quae sequuntur, videtur altera ratio esse defindendi poetas, de illa quidem acuta, quam se istes hic excogitarit. non facere nanque hoc ad explicandos diuersia fgnificarias verborum, apertum est: nec unam aliquam esse hanc partem illius diuisionis: quare vix credere positim auctorem
nune id moliri, cum una tantum ratione contentus fuerit: n plures etia vias indi
carit. Sed omnis nisi fallor dissicultas nascitur, quia superior locus perturbatus aut mancus est. Quare illo relicto posteriori huic toto animo incumbamus. inquit igitur restare hanc rationem: cogitandumq, , quod animaduettit sedulo Glauco: ille enim vidit ac memoriae prodi At, selere homines iion nulla firmiter credere, atq; imbutos esse certis quibus dant opinionibus, antequam scripta poetarum legant: quod tamen siciant trulla certa ratione,sed stulte potius & imperii P. Cum igitur ipsi sumserint illis rebus. ει tanquam sententia sua decreuerint ita se rem proritis his re, reprehendunt&insimulant quidquid remiugnat eorum iudicio, quod firmum, stabileq; este putant. Hac igittar animaduersione docuit posse multa crimina labefi-ctari: de quod aliqui in poetis accus uit, culpae potius ipsis dandum tale 'de ab eorum animi errore nasti. Qi- igitur apud auctorem est valet hie an tequam poemata audiant, firmum staturum in animo suo habent. Vsus autem est eodem hoc verbo iterum in 1j.de arte dicendi, ubi defiuctu, qui capitur ex sententiis. tempore pmlans, disierit: primum enim insuit homines Ixtari s orator, in unia
uersum loquens, attigerit opiniones. quas ipsi de illis rebus prius habebam singili tim: ac paulo post praecipit oratorem odorari, qui sit sensus eorum, apud quos dicit, de illis rebus: quod quum viderit, de ipsis in uniuersiam illo modo, communiterque dicere iubet: ambobusq; in locis inquit, hoc ostend Te volens xt Da μαμμα- . Sed illud etiam, 'uod sequitur, positum est ad declarandum quam firmiter hoc credant et
aperiendamq; rationem, quae ipsis fraudi filii: nam inquit. - ro Di : quod, ut suspicor, significati Sc ipsi omnibus aliis opinionibus conde-Πinatis, concludunt hoc ita se habere: vel cum sententiam tulerint: quamuis in prς sitione, quae vel adiuncta est, vis insition tra alios id ficiendi. M vero, quini
sequitur, est quam declaratio quaedam huius ipsus sententiae: magisq; explanat,
unde nata sit iam animi obstinatio: Et tanquata uixerint videri tibi Latine enim sententiam Graec'rum verborum exprimam, quia in illis scrupulus nullus est reprehendunt, si illic quippiam sierit, quod leuiter etiam aduertetur veterii brum Opi nioni: dissenuat ab eo, quod iam conceptum animo habent. Cunγ igitur qui quam huiuscemodi accidit: quidam q, iusinu lacini poetas, quod non nulla Llso tradiderint, nosq; tutari volumus ipsorum dignitatem, assi are debemus uitio illo rum fieri, animit obstinatione, quod fidem abrogent narrationi pol tarum : radix q; huius erroris pateficienda est: neque enim debemus ita firmiter quippiam credete, ut non putemus ipsum illud etiam aliter seri potia iste: ac quod a peccato nostro proficiscitur, poetis ina pro attribuere. In illis praeterea verbis arιῶ. . cuncti libri concordes non sum: extant erum qui habeant τι es tu. Unde arbitror fictum, ut Paccius emendarit, ντι ix. Sed quelidam etiam vidi omnium vetustillimum, in
quo γωα legitur. Quod si ari in vcra lectio Aret, significaret auctor, vitiuhoe
320쪽
non esse omnium mortalium, s.d quorundam tantum: intellis' autem Osirmate aliquid credere. Nolo etiam omittere, quin testificer in hoc ipso lummae antiquit iis, non ualde tamen multis locis ceteris iideliore, locum superiorem integrum noesse: desiderari in illic verbum relicto spatio iplius: ita enim habet. κατῶ τ MPλα- λίνι : in margine tamen eiusdem alia manu repositum est, quod nunc inocusis illic legitur.
Inc autem 'umntur clime ad Icarium peninent putant enim i um Laconem ei e . absurdum igitur non congressum cum eo TVemachum, cum
Lacetamonem petiuit. Hoc via serta si se habet, aue ulmodum mlhalenes aiunt: a simin pu Morem duxis dicunt i Um: γ esse D.
dum ,sed non starium. Propter erraum vicem probum verisimilae est.
ope huius animaduersionis diit lui quaestionem docet, quae magni mommiti sit in Homeri Odyssea: & hoc iritim, quod aliquando viis veniresigniarauit, ut homi ones addicti sint alicui opinioni, quainuis talis: nee inde duci vita pactis pollini,
illic etiam contingere: constans enim opinio erat in animis multorum Icarium, Penelopes patrem, Laconem fidisse. quare absurdum videbatur,ne congrcitumquidem cum eo unquam suis se Telemachum, quando Laco istrionem petiit, ut patrem inue stigarer, cum tam allinis ipsi ret. Hoc igitur ut absurdum, Saratione uacuum, obiiciebatur poetae: inagnopereq; ille hac parte premebatur. det inest res ira i e fi bulliet, purpari non potui si et I erus, qui rem nullo modo veritimilem commisisset: in q; merito seret, cum lioc unxit, oblitus filii Ie illius necellitudinis: nec cogitasse ea in urbe domicilium habere maternum auum Telemachi, quia fecit illum apud alium diuertisse. praeterquam quod abeo iii primis te mor fieri potuit, si qua sima unquam eb de genero ipsius, acto multis erroribus, peruenisset: ipsam enim ualde sollicitum de illa reuerisinule est diu fuisse. Adiungit autem Aristoteles illud serrulle falsum elle, quod scilicet Vlystis socet Lacon foret: pontis'; credi debere, quod Ceptialenes narrabant, qui aiebantu sita gente orem duxisse Vlyllon: ses rumq; ipsius Icadium appellarum . non Icarium, ut vulgo latebant. quare si res ita se
haberet, omnis ille scrupulus subito euellebatur. intelligitur autem manifesto hanc dii licuitatem natam esse e falsa illa optiuone, erroreq; peetuastato per animos multo tum. Icarii uero Vlystis ceri, meminit Pausanias in Laconicis, qui sequitur superiorem illam perumtam magis fimam. Poeta etiam quidam incertus, qui scripsit Alcmaeonida, comemorante hoc Strabone in x. Q. μαγγα υμω . dixit Icariuniisse Penelopes patrem sed idem etiam insta eodem in libro quamuis aliter vocatum noostendat Penelopes patrem, tamen argumentatur eum in Acarnania vixille, quia probabile non eu, stille Lace daemone domicilium habuisset. non apud eum potiusquam apud Menelaum, Telemachum diuersaturum fidisse. Restat taupulus non Daruus in uerbis lue sequuntur: valde enim vereor, ne maius aliquod mendum hic iubsit: nam quod prius erat omnibus in libris Adruac re Dei facile concello peccatum librari j iiiisse: legio; debere, distin illis vocibus, quae male coli serant, εαμ ρπιμα, non tamen plena adhuc sententia, restituto etiarn hoe est: aut si plenam ali qui esse contendat, nullo modo plana: necesse est enim intelligere μ. . Sensius aliorum uerborum non ualde mihi satisficit: nec video cur ad rere nune auctor det bueriti P opter erratum hoc problema verisimile est esse, pata iam statuit cuiuii nQ-