장음표시 사용
31쪽
. sen Fundamenten Dere Carpet. s ibit des a.. das Ius praelatio-
Probasse vero istam Wittebergensium sententiam illos, quibus resolutio casuum dubiorum commissa, disci potest ex illis, quae habet Dn. Bergerus in Dscepi. forens. D. a. obff. . ' : - . - XXVII. Suos heredes ipso jure acquirere heredita-acq i Φ teor, extraneos vero aditione, tyronibus principium juris notissimum est, g. a. I. de ber. quac cae dig. ut alios infinitos pene locos taceam. Quoniam tamen Praetoris benignitas suis beneficium abstinendi dedit, jus haereditarium actu secundo acquisitum non censetur, nisi sese immiscuerint. d. g. a. I. d. t. L. D. f. de Leg. I. Qua de re late disserere institutum non patitur. Videri possunt Commentatores In- An intra Struυ. . 3 . th. I6. q. Hoc loco illud saltem disqui-tri rendum esse puto, an)in quantum intra diem tricesmum mμ si immixtio ista, is aditio, qua voce cum nostris latiori signi-8qF fieatione & illam in sequentibus significabimus Gim appre-
32쪽
XXIIX. Recensent vulgo InterpreteS tria tempora,qui - μνMisa, bus Ilereditas jacens dicitur, ut Videre est apud Coler. Proci quamdiu Execut. P. a. c.3. n.37δ seqq. cujus verba plurimos sua fecissejuriis 3 comperi. Nolo jam ista excutere, hoc tamen praetermittere non possum, hereditatem tamdiu jacentem esse, dicique proprie, quamdiu ab herede nondum est adita, spes tamen est de herede, qui adire possit, in quo ultimo a vacante differt, Coleri ad Ac. n.37M.seq. Quamvis & adita, fictione juris pro jacente per id tempus habeatur, quod cum beneficio Inventarii aseunti a Justiniano est concessiim ad Inventarii confectionem, ut scilicet spatio illo nec a creditoribus, nec a legatariis, vel fideicommissariis possit conveniri, L. fg. a. seqq. s rL C deI ri delib. nec, ut recte sentit Fachin. L. Lc. V. Controv. in rem actione. De his, uti notissimis, plura . dicere non attinet, uir nec de spatio deliberandi, quod heredi petreti concedi solet, I pen. IV. de bereae quac cs iussi .ffs C. de jur. del. quo beneficio, dum interim jacet hereditas, adhuc hodie, qui vult, uti poIest. d. L. . g. U.seqq. Dec. H. uom s . Omnia tamen ista locum tunc habere, certum est, quando heres, vel abest, vel ignoratur, vel deliberare secum vulr, an adeunda sit, nec ne hereditas delatat vel saltem quando cum beneficio inventarii adiit, tempusque huic staculum nondum effluxum est. Utrum autem, si ille prae- iissens sit, quem heredem esse constat, vel saltem, qui se putat ire pos- esse, statim post mortem nam ex intervallo etiam non aper-μ ρ sentis tabulis id fieri posse, nullum dubium. L. un. g. s. C. de Cad. I in tost. Don. LI. c.F. Di. B. adire possit, dissentientes UD. re.' perio. Bartoc in L. 17. C. de jur. detib. s in L. uis. n. 16. C. de rEdict. D. Hadr. tost. & qui illum sequuntur, putant, quolibet die a tempore mortis heredem adire posse hereditatem,
imo propria autoritate vacantem occupare. Mev. ad Iustiis. P. O. a. art. II. Alii secus opinantur, existimartes, ante nonum diem a morte defuncti jure civili horeditatem non suscipi, quam sententiam ex Novest. My.eV.F. s Ih. E . Sed
33쪽
citer. L. a. Dec. 202. Si quid ego sententiam dicere mihi lice :non puto, haec loca id efficere, ut indistincte ultimae sententiae su b scribi oporteat: uti nec & prima simpliciter ad--jis potest. Ut autem eo felicius me expediam, illud lay. oeevisio ponendum est, aditionem hereditatis multum differre ab oc-heνodi a- cupatione possessionis rerum hereditariarum. Quandoquitis dif- dem telle Iavoleno in L. G Τ. de Acquirenae velamittenae possrunt. adita hereditate omnia quidem jura ad nos transeunt, pos- sellio tamen nisi naturaliter comprehensa 18 nos non pertinet. Quod & idem Paulus in L. Io. g.s eoae tradit. Ad L. Jo.
ρὰν/.5 f respondebimus. Quod si itaque de aditione sola, &sαιὰ,ιia quidem de illa, qua verbis animus adeundi declaratur, quae- tiando stio sit, nullus dubito, quin sententia Barioli sit vera, quod veνap scilicet quolibet post mortem die, etiam intra nonum, aditio haec fieri possit, cum ista extra judicium sine strepitu queat fieri, nec luctus relictorum impediatur, aut inquietentur hi ista declaratione. Sed cum & declaratio animi re seu facto contingere possit, de hac idem sentio: si modo ita res&factum se habeat, ne in Constitutiones Iustiniani Nav. IN.
c.F. peccetur. Ubi obiter noto,ex suscepta cura funeris nec pro herede gestionem, neque aditionem praesumit tutius tamen illum facere, qui testatur, se illo antino non funerare. L. I . f. de Re g. Ysumtib.fun. At vero, si de apprehentione possessionis quaeras, vacuae scilicet, nam si non vacua, alis viii unde impedimentum adest) Dn. Struvii sententiam regula
sententia riter esse veram, arbitror : quoniam haec occupatio linequa' o strepitu, turbatione luctus, & fine inquietatione viduae &relictorum in aedibus d e functi degentium, licet non pollideant, fieri nequit. Quod si tamen casum ponas, ubi omnia haec cessant 3 e. g. si possessio in rebus a domicilio defuncti remoris apprehendatur, aliter erit dicendum. Nec puto, delinquere eum, qui rerum servandarum causa sollicitus est, Lin hunc
34쪽
prehensio illa fieri poterit, si metuat ab alio impedimentum, . ontradictionem: quo cassi, uti & praecedenti ossicium simplorare potest, ut per ministros eum comitetur,& tueatur ipsum, ne impediatur. Mem ad Jus Lub. P. II. T. a. Quod si autem ab aliquo possessio jam occupata, si- Misere, sive injuria, quaerasque: utrum jure adversus Usum post intra bospatium: interesse puto, an ex illis persionis,
Pi dasn Occuparunt possetiionem, quarum mentio fit μ-veLIN. c. a. an alia. De priori nego, ob dispositionem e. s. d. Nov. Πy. de gosteriori assirmo: quoniam hic ratio cessat. XXIX. Haec ita Iure ςommuni. I mquid Iure patri. . obtineat, dispiciendum : Antequam autem id faciamus, praejudicialis quasi quaestio est expedienda. utrum in foro Misis is i Yon. aditio b reditatis adhuc in usu sit Z Negat hoc Coler. Saxonia ar Dec.G. num. N. F Qec. a'. Num. 6. ex quo infert, heredita- - in usurquantumvis non aditam, indistincte transmitti. Quam uententiam & probat Schum. in Syno . Insi. Tu. de haeri quac
oui tamen ipsie mox uast. hoc assertuiri num. .. in dubium
Oeat. Merito id fieri ego puto: siquidem nullibi Iure San 'l autum legimus, hereditatem sine acceptatione devolvi, transmittique indistincte. Qua de causa eum Ius domesti- AF is m sileat, recte hac parte Ius Civile sequimur, praesertim eum ex illo nihil adduci possit, quod usum Iuris Commu-etis impediat, quin & animi quadam declaratione opus esse,
exari. ai. say. Lib. I. satis apparet. Plane ex eo,
duod uti supra dictum, heres ultra vires hereditatis non teneatur, colligi non potest, aditionem inutilem,&non ne- meessariam esse: cum & alias illi, cui est delata successio, noti inmodum esse queat , adire hereditatem,& exponere sein Mitae commodo oneri respondendi creditoribus. Atque declaratione quadam opus .an te, cui fuit delata suc-
35쪽
Dr Dt E TRICESIMO. cessu, , velit sese immiscere, aut hereditatem adire, quo non
facto, ne quidem scire, vel dicere possumus, quem hero dem esse. Quid quod in hisce terris aditionis usus quam . maxime patet ex Dec. Novi s . s Rest. Gravam. de anno δε; -υ ro. Sane olim jam Lipssienses Stabini illam agnovere
quod testatur sententia a Beato ratata P. II. de ult. vol. c. u.
His ita positis, nullus dubito, de aditione secundum Ius SMXon. eadem dicenda esse, quae supra quoad Ius commune a me asserta, illam scilicet durante adhue spatio tricesimali fieri posse, cum nec ullibi id prohibeatur, nec ratio quietis tricesimalis id impediat. possis iis XXX. Si Verum esset, quod aliqui ex Neotericis vo- herides lunt, in Germania omni , & praesertim in Saxonia, ipso Ili
non tram, re possessionem in heredem transire, quam sententiam late sit Vso propugnat Carpe. Dec. ain. num. II. Scolli. M. g. a.'FI. - Ex. o. g. L frustranea foret quaestio de apprehensitone possessionis, seu occupatione rerum hereditariarum, cum διι
illa simul cum aditione fieret. Sed quia ista sententia praesertim in Saxonia nostra plane est explosa, cum natura invi possibilis sit possessionis transitio vera; de ficta autem in Le gibus universalibus Germaniae, nam si hic, vel illuc particulares extant, ut in Duc. Magae orae Proc. C. δή. frit. illae nos hic non morantur. nec Jure Saxonico quicquam habetur, prout tum ab aliis, tum in OUC D. est subpraesidio Magnis Un. Ordinarii Sirausi anno ion. habita: de Herede ipso jure non possidente, erudite lateque demonstratum: utique restabit i Ais in O eus dictae quaestioni. De qua sic habendum est, heredem. trire intra tricesimum possessionem hereditatis apprehendere non mum in posse ; posse tamen intrare, Vel ingredi bona rerum servan-Sax fos- darum & custodiae causa, sed absque potestate adi inistran- o a' di&disponendi libere circa res hereditarias. Quod dogmast Dd. Saxonici agmine quasi facto propugnant, probareque' solent ex famoso textu Iuris Saxonici, L. r. art. 22. ibi rerbe,
36쪽
lem dispositionem, mutatis tamen paululum verbis, Specu
.al becens reperiuntur art. V. t. a. aliis tamen verbis, quae trans-
seribere non vacat, & apud Mevium legere potest, qui vult. XXXl. Scilicet non tantum in favorem heredis, sed tiam in odium ipsius tendit hocce spatium, quando nem-e simul honorem defuncti ,& favorem superstitis conjugis 1icita, Carpe. P. III. C. I . D. H. Noluere enim patrii Iuris a conditores; ut heres vulturio quodam more bonis relictis inhiet, statimque aut mox post momentum mortis illa ad se. Uiapiat, impediatque luctum,& justa defuncto persolvenda. Dixi etiam & supra, Th. tr. superstitis conjugis habendam esserationem : quandoquidem Iure Saxonico maritus & uxor bona communia quoad possessionem & usum habent,
.in glei her Semehr gestgeil. Carpet. P. II. Const. as. def. y. quod tamen uti Collegio JCtorum Wittebergensium, cum jube- etur 1688. ut de hac re ad Sereniff. Elect. Sax referret, visum, ad ea bona, quorum possesIionem superstes conjux, vivente i inu defuncto, per administrationem, vel alias vere ade-
37쪽
ptus, restringendum. Vid. B. Zie L de Succe .stat. Π tteb. . r. insin. Quae cum ita sint, inde sequitur, tali casu nec pos- . . sessionem esse vacuam, atque sic eo minus posta occupari ires heredisarias ab herede. Confsuperius dicta Ih. I. QuOniam tamen heredis maximopere interest, ne interim dissipentur bona, iniquum visum, eum prohibere, ne intret in aedes & curam gerat, ut conserventur. Qua de causa haec omnia concessa in textibus allegatis leguntur. Ubi quoad veterem textum Iuris Saxonici illud notandum , vocem inusi ratione heredis non inferre quandam absolui am neces-- sitatem, sed hypotheticam saltem, si nempe id, quod sui interest, curare custodireque velit. Ista vero cura non infert administrationem, quae conjugi superstiti adhuc competit, sed tantum hoc heredi commissum, ut videat, ne quid alie- netur, aut dissipetur, atque superstes conjux frugaliter, &ad usum saltem bonis utatur, probeque administret. Id quod versus Iuris Saxonici cuideriue satis indicat. In Iure Sue, vico versiculus ille non habetur, puto tamen vi argumenti a contrario sensu idem Jus Sue vicum,ac Saxonicum velle, atque dum custodiam admittit, reliqua prohibere. Clarior est Juris Lubec. dispositio, quae disertis verbis est concepta:
An eti/m 3 XXXII. Caeterum cum textus Jur. Saxon. tantum si μηρ loquatur de casu, ubi maritus mortuus, quaeritur: an etiam,
'. ad eoῖm , ubi uxor mortua, haec dispositio trahenda 8 Affirmati- vam mihi placere, jam tum innui, quando in praecedentithesi de superstite conjuge in genere dixi. Hoc vero ex identitate rationum fluere, puto: siquidem omnes illae, quae supra allatae, ad hunc casum applicari poterunt, si superstes scilicet est maritus mortus uxore. Hoc enim mihi concedi velim, in jure consuetudinario & statutario locum esse interpretationi huic extensii vae: Frant . de LL. n. Issi Quoaprincipium efflagitat, ut idem quoad Jus Suevicum sentiam& eo magis cum voce fa ἰοndi vel sexu masculino etiam re-
38쪽
gulariter foemineus comprehendatur. DD. adL. 1. de V. S. IusLubecense Omnem tollit dubitationem, quando diserte ait:
haesit una nitunt etBeib. Saxonicum Ius nullam facit distinctionem, an liberi adsint, nec ner atque adeo, quod de aliis heredibus dictum, ad heredes, qui liberi sunt, pertinere quo-' que arbitror, praesertim cum nulla congrua diversitatis ratio dari possit. Imo & hi magis adhue, quam alii constitere de-hent honori defuncti, nec superstiti conjugi esse graves. Speculum Suevicum vero differentiam facere videtur, quando
diserte dispositionem ad casum restringit, si liberi non adssint heredes, oder nil Riliber hali die da erben. Sed quia tamen &illo jure quies tricesimalis recepta, puto, verba i princip. in Tu. bon Eththeill exempli causa esse saltem intelligenda, non
ut reliquos excludant casus: praesertim cum tantum d l. de eo agatur, heredem liberis non extantibus posse custodiae causa intrare in bona, non quod non possit apprehendere vere possessionem. Si enim heres extraneus intra tricelimum custodiendi causa ingredi potest multo magis liberi possunt, qui
jam in aedibus defuncti plerumque morantur. His tamen omnibus datis, non sequitur, occupare vere illos tanquam posses Iores posse bona hereditaria, sibique statim possessio-- nem vindicare. Ius Lubec. ad casum non existentium liberorum restringit placita, quae excutere non vacat. Suisiciat --vium allegasse, diligentissimum illius Iuris scrutatorem. Sed finge, nullam a deise conjugem, an non tunc saltem occupati statim potest fieri r Sane illa Iuris Saxonici ratio hic cessabit, quae a communione possessionis inter conjuges desumta est. Sed non cessabunt aliae. Qua de causa in regula adhuc subsisto. Non possum tamen non illud monere, exceptiones illas, quas supra Ius Civile Th. XXVIII. suppeditavit, non respui quoque a domestico jure. Sicuti autem ille ingressus in bona custodiae causa nulli alii, quam heredi permittitur ; ita si vi dua, vel alius id impedire velit, judicis autoritas sine dubio implorari poterit. Cucr. Proc. me I. c. . n. εο .
39쪽
4 DE DIE TRI EsIMO. Grata, XXXlII. Geradam, aut Herge etiam non posse petiisti mν- aut exigi ante tricesimum, certum est. art. U. L. 3. έand aedit ιὸuet a Gog. ad I ichb. Tit. v. num. 6. Roscόιz. de dote art. U. n. l. an peti Ex quo etiam est, quod praescriptio Gera dae aut rerum here possit intra ditariarum currere demum incipiat post tricesimum. Golia. trices de Gerada t. p. n. s. Carpe. P. II. C. 3. D. II. Interim illud no- tant Dd. Saxoniel, posse cognatam intra tricesimum petere, ut ostendatur saltem Gerada, & claves exhibeantur. GlossGreada, num. 7.meichb. an. G. Rotsh. AEL Disceptatum olim fuit in-MOQ-- ter Saxoniae DD. Num Nidua statim post mori m intra iricesAgaba, re mum Geradam, Morgengabam'dotalisium propria autoritate Commesi retinere, veIoecupare possis' Quod diserte postea prohibuit Mili Const.o Pari. IIL Nam licet vivente marito in possessione 6 ρ ρ earum rerum fuerit, L. I. Art. 3I. imo res hae ad eam P με- ρ jure proprio pertineant: noluit ramen Legislator hac re
ζω. , T lux barysolamnem quietem , & dari occalionem sinistrae . io i 3 suspicionis,& litium inter Viduam, & haeredes. Carpeου. d. .
D. hoe XXXIV. Quod si itaque heredis, & viduae manus intra
spatium tricesimum ligatae, mirum non est, si circa omnes alios, qui ab Omm- a defuncto, vel herede sibi quid deberi putant, idem sit reum omni ceptum. Atque hoc est, quod DD. Saxonici tradunt, he-ηρ μqηψς redem intra tricesimum a nemine inquietari debere, nec ter ba ab nero iuum rosponsi Crς vsh vel solvere. Coler. L. I. Dec. 7o. Quam in rem praeter art. 22. L. I. allegare solent arg. U. L.3. U
dreptriste gehitideri merde: nec non Nov. m. c.F. exque eo desum tam Authent. Sed neque. C. de Sepulchr. Hioc Quod enim ibi de novem dierum spatio dicitur, id nostri haud absurde ad tricesimale applicant. Reinb. L. a. p. I. dist 3. p. L d. v. propter
40쪽
non similem, sed eandem ipsissimam rationem. Roschie.
Quae omnia eo magis vera sunt, quando hereditas quod quidem fieri posse intra tricesimum, antea .Th. XXIX. dictum nondum adita, sed jacens est, per quod tempus & jure communi neque ex vi judicati, neque ex vi pacti cum defuncto celebrati, neque vi statuti manus injectio, vel
parata executio locum habet, cum nulla extet persona, quae possiit.eo nomine interpellari, vel citari, & sic in mora constitui, prout id late deducit Coon P c. Execut. P. H. c.I. n. m. ubi tamen dissimulare non possum, meo judicio DD. Saxoni- DD.αρο- eorum effatum, in Saxonia tempus hereditatis jacentis ultra meo=um XXX. dies non durare, Carpz. P. III. C. IM. D. I . cum grano sa- assertum.
lis esse accipiendum. Et quidem ipse Carpe. O. id restringit ad casum praesentiae heredis. Sed quia supponit, praesentem mando heredem talem fieri sine aditione, illud dogma vero a me procedat' rejectum est, fieri .posse arbitror, ut hereditas adhuc jacens sit ultra tricesimum, si maxime praesens heres: quamdiu nempe adeundi voluntatem verbis, vel factis non declaravit. Quod quando non factum, nullum apud me dubium est, quin privilegia hereditatis vacantis adhuc post tricesimum locum habeant: quamvis secus videatur Colero de Prol. Exet. P. II. c. s. n. 3II. Ne tamen lites contra defunctum Proeel , coeptae sufflaminentur, Visum fuit D. Joh. Georgio II. Electo- contra de-ri Saxon. in ResoLGravam. de Ios. g. ao. statuere, ut durantefunctum
spatio deliberandi a procuratore defuncti interim nomine vi
heredum continuentur, salvo tamen heredum jure repudi- ρη 'μ aridi, vel abstinendi. Dn. Schvvendend. Proc. Abii c. a. p.3 .' μ' Caeterum illorum sententiam probamus, qui existimant, ex 'LI. C. de praescript. XXX. veIXL.annor. L. .C. de hereditsetit.
L. X. C. de Jure delib. satis probari posse, jus immixtionis, &aditionis non nisi lapsu so. & in Sax. II. annorum & diei exintingui art. u. Lib. I. burra. Struv. Ex. 3 . th. ap. Carpet. P. II. cf. D. Io. nisi brevius spatium a testatore sit definitum. L. ra.