장음표시 사용
31쪽
tempus non necesse omnino esse; sed omnis argument ii per se ruit, quum omnes codices clasiem, nec cla
rem habeant; ipse Clampi, qui claseam legit, in codice elaseam fuisse dicit interpretantur quoque translatores omnes thesarem, nec elaoam Lapsu igitur typographi hunc errorem in Schardianam editionem irrepsisse, ex ea vero in Reuberianam et Reissenbergianam defluxisse censendum. Non minus adjuvant codices in ultima hujus capituli sententia talis enim in editionibus legitur. α Quae scilicet clava clavis), ut ipsi Saracen aiunt, a manu ejus cadet anno quo rex futurus in Gallia natus fuerit, qui totam terram hispanicam christiatus legibus
in novissimis temporibus subjugaverit mox ut viderunt clavam clavem lapsam, agis suis in terram pinsitis, omnes fugiunt. Iam sententiae tenor postulat ut iderint et fugient scribatur, quod et codices habent claVem ergo lapsam nesciebat scriptor noster Ceterum dicit V. Cl. Dog se, aliis argumentis inductum, Pseudo- Turpinum ann M anteri'rem non censere, nobisque scripsit so de hoc disseriationem meditari, quam nos ante hoc opusculum editum non legisse valde dolemus. Auctor ergo illorum capitulorum Hispanus suit et circa annum M vixit verisimillimum Omnibus vidobitur illum et monachum et Compostollensem suisse. Iam diximus eum nusquam Turpini nomen assectare, sed hisi ricam narrationem conscribere, nulla indula persona.
Nonne ergo credi potest, illum codicis O sol. 132)prologum ad hanc primam partem spectare, et, si non ip-
1 Et gallieae et ceterae translationes. Unus, ut opinor, istandieus translator elavam legebat.
32쪽
sum antiqui operis prologum, attamen huic praefixum fuisse ante sequentium capitulorum labricationem, Turpinoque libolli attributionem 3 His orbis concluditur : Et ne quis ammonitu suspectionis super hoc dubius habeatur, testimonio aucisntico vetustatis sussulti, quem' libet fidelium credere monemus hec omnia deservire eritati. uecumque enim pagine quam pro manibus habemus continentur gremio, ab antiquissimis hystoricis libris Ecclesio beati Iacobi de Gallecta habita sunt extracta proinde huic opusculo non est fides deneganda, quum et eorum calamus hujus historie inierpres exstitit, in quorum partibus istarum rerum contigit ventus. Quibus auctoribus cortiores essecti hystoriam diligenter exequamur. v Non ergo Turpini, sed veterum Compo tellensis Ecclesiae librorum auctoritate sultus prologi auγior fidem libro adhibendam esse censet, quod vix sactum suisse crediderim, si sequentia capitula, in quibus Turpinus ut auctor de se loquens inducitur, cognoVisset. Sed et vestigia quaedam reperiri possunt, in Ecclesia Compostellens quondam opinionem viguisse narrationi nostrorum capitulorum non dissimilom; docet enim Flο- regius, Ecclesiam Compostollanam usque in hodiernum diem anniversarium in honorem Caroli Magni, die sexto Iulii, celebrare, ut qui illi in magnis donis henesecorio l) Quam opinionem, ut a Veritate nimis alienam, auctores Historia CONOstellanae non admiserunt, sed illam Caroli Magni memoriam aliter explicarunt, eum nempe narrantes a Leons papa translationem episcopalis
33쪽
sedis, quae antea Iriae suerat, Composiellam impetra
' Quinque priora capitula reliquo libro anteriora esse, nec ab eodem auctore conscripta; 2 Illis non praesentem prologum, sed alium, et sortasse illum qui in codice O invenitur, antefixum fuisse; 3 Auctorem illorum Hispanum suisse, ut qui res hispanicas melius norit quam do ullo tunc temporis Gallo credi possit; 4 Monachum fuisse in Composiolla, et librum ad gloriam Ecclesiae sancti Jacobi, et ad piarum illuc po-regrinationum commendationem scripsisse; 5 Illum circa medium undecimum saeculum scripsisse, quum nec Historia Com stellana exstaret, nec inter Iriam si Compostollam simultas orta esset; 6 Illum personam Turpini non induisse, sed ut historicum locutum fuisse. Quae si jam verisimilia videntur, probabiliora apparebunt quum reliqua libri capitula perlustraverimus. IV.
Si capitula vi xxi aspectu uno cum quinque prioribus contuleris, non negari potest inter ambas libri partes magnum discrimen exstare. Prior scriptor res
34쪽
hispanicas satis callei, arabicarum etiam non omnino ignarus posterior contra Saracenorum regum nomina affert, quae nusquam nisi in nostris cantilenis reperiuntur Mi lanianι, Marsilium, ceteraque Verbum Diumajorem Cordubae non ex Mahico ALMansur, sed ex
gallico Aumacor, quod mut-Maior interpretatus esse videtur, labricavit. Prior Turpinum semel nominat, nec verbum lacit quo sum libri auctorem osse tectori persuadere conetur posterior compluries ego Tur inius dicit, seque somper Turpinum libri auctorem mentitur. -Prior nullum christianum bellatorem praeter Carolum nominat posterior permultos viros in heroicis poematibus illustres recitat. - Prior unum Spectat, unum assequitiir laudem sancti Iacobi ejusque Ecclesiae, liberationemquo Hispaniae Iacobi monitis susceptam et Iacobi auxili essectam ille Iacobum negligit: non jam ei debentur quae fiunt miracula de ecclesia sancti Iacobi unum quidem, idque sustus ac splendidius, loquitur capitulum, sed ita ut a priore narratione multum discrepet. Prior nihil narrat auditores delectandi causa, nec proelia describit, nec sermones interserit; posterior hoc tantum curare videtur ut lectori placeat talia prolixe amrando quae tunc pulcherrima Videbantur, proelia nempe et singulares pugnas ex una parte ex altera theologicas disputationes, pias historiunculas, ceteraque ejusdem
generis l). Unde clarum fit eumdem hominem quinque priora capitula et viginti septem sequentia scriberesi Vulgatas, et sub aliis diffusas nominibus, historiunculas inserit, ut eam quam alibi retulimus de rege Algesando et pauperibus. Vide Histoire podiique de Chariemσyne, p. 29s, et mendis,m XIL
35쪽
non potuisse, quod nemo, puto, negabit qui librum diligenter legerit.
Illis xxvii posterioribus capitulis et prologus adnumerandus est qui in editionibus legitur, in quo Turpinus inducitur ad Leobrandum, Aqui ranensem decanum, opus suum mittens, excusaturque, quod in ceteris historiis iam magna tamque notanda pars vitae Caroli Magni dosideretur. Non omnino persuasum habeo, illos xxvii capitulos ejusdem auctoris esse, sed ea in diversas partes resolvero tentanti nimias difficultates obstiterunt. Hoc sorte alicui continget qui omnes codices comparaverit Attamen
jam notandum duas exstare recensiones, quarum unam
in duobus tantum codicibus A et S), alteram in celeris reperimus. Posteriorem Saninon iacam appellare licet, in qua et prologus et capitulum xxx gravi interpol tione laborant. Sic enim inis prologo legitur is agnalia que rex gessit in Hispania in nullis plene chronicis inveniuntur divulgata Et ut mihi scripsistis ea plenarie repperire Vestra nequivit staternitas orat in ceteris codicibus et editionibus 1 Elonim magnalia divulgata quae rex in Hispania gessit, in sancti Dionysii
chronico, ut mihi scripsistis, reperire plenarie auctoritas vostra nequivit igitur auctorem illius, aut pro tantorum actuum scriptura prolixa, aut quia idem absens ab Hispania ea ignormit, inienti vestra intelligat minimo ea ad plenum scripsisse, et nusquam volumen istud abed discordasse. Innuere his verbis interpolator videtur
1 Convenit hie eum AI et K, qui eodectamen in eapitulo xxxVI
36쪽
voluisse, sanet Dionysii monachos jam tempore Caroli Magni regum Francorum historiae scribendae officium habuisse, quod tamen non ante Sugeri tempus exstitit. Similiter in capitulo xxxi sic Deinde Veniens Iarolus ad Ecclesiam beati Dionysii eumdem locum honoravit et obsecrationibus o oblationibus. Cujus in loco haec habet altera recensio : Iunc adunato episcoporum et principum concilio in basilica sancti Dionysii, agens Deo gratias, qui sibi vim dederat paganam gentem subjugandi, omnem Franciam Ecclesiae ejus in praedio dedit, sicut beatus Paulus apostolus et Clemens papa beato Dionysio in episcopatu antea illam praebuerant, et praecepit ut omnes Franciso reges et episcopi, praesentes et latuit, pastor ejusdem Ecclesiae essent obedientes in Christo, nec reges sine ejus consilio essent coronati, nec episcopi ordinati nec apud Romam recepti essent aut damnati Rursum post plurima dona pra oepit, ut si eidem Ecclesiae unusquisque possessor uniuscujusque domus totius Galliae quatuor nummos annua tim ad aedificandam Ecclesiam daret, et omnes Servos, qui hos nummos libenter darent, manumisit. Tunc beatum Dionysium, juxta ejus corpus stans, imploravit ut pro saluto eorum qui libenter illos dabant Domino precem tanderet, et pro Christianis similitor qui propria sua pro divino amore dimiserant, et in Bispania in bellis Saracenorum martyrii coronam acceperant. Oct proxima regi dormienti beatus Dionysius apparuit, eumque excitavit, dicens : Illis qui tua admonitione et exem-
i Desunt apud Clampi praeo it tit.
37쪽
plo tuae probitatis animati in bellis Saracenorum o tui et morituri sunt delictorum suorum omnium Veniam, et illis qui nummos ad aedificandam Ecclesiam dant et daturi sunt gravioris sui vulneris medicamina a Deo impetravi. His a rege relatis, populi nummos saluberrimae permissionis devotissime ossorebant, et qui libentius reddebat Francus sancti Dionysii ubique vocabatur, quando liber ab omni servitute, rege praecipiente, erat hinc mos surrexit, ut terra illa, quae antea Vocabatur Gallia, tunc Francia vocaretur, id est ab omni servituto aliarum gentium libera; quapropter Franc liber dicitur, quia super omnes gentes alias dominatios docus illi debetur. Monachorum sancti Dionysii manum hic agnoscimus, ideoque codex V et cum illo S omnibus anteponendus, qui ceterum Vetustissimus est. Alia etiam ceteris meliora habet, ut in capitul xu, quod nomina pugnatorum continet, nonnullis insulsis sententiis indiget, quas textui inseruere scribae post riores sic, postquam Bolandum nominarunt, addunt: filius iamen Rotandus fuit, de quo nobis silendum est; Msimiliter post Arastagnum: alius tempore istius rex in Britannia erat, de quo mentio nunc ad plenum non fit; spost Engeloruin Tempore istius Engelori orat alius comos in Aquitania, scilicet in urbe Pictavorum, de quo non est modo dicendum, me alia similia, quae in Adesunt. Quod tamen in capitulum ni desideretur scriptoris potius culpa ac codicis meritum esse videtur. Hunc ergo textum qui in Ddatur inspiciamus. Auctorem Gallum fuisse et clericum negari non potest. Quando et ubi scripserit investigandum.
38쪽
Iam nonnullis Mondit Lebeus argumeniis tempus circa finem undecimi saeculi vel initium duodecimi qua rendum. In capitulo nempe XIV describuntur ordines qui erant in convivio Carolin videt Algolandus quo dam habitu monachali atro tectos, quosdam canonicali habitu indulos, quosdam clericali habitu lectos . Interroganii qui sint respondet Carolus se uos Vides unius coloris indutos episcopi et sacerdotes nostrae legis sunt Quos habitu air vides, monachi et abbates illi sancitores sunt Quos habitu candido vides, canonici regulares dicuntur. Quod monachos tantummodo nigros, quod canonicos candido indutos vestimento noverit auctor, abbati Lebeus indicium est eum
circa finem undecimi saeculi scripsisso 1 . Idem ostendit in capitulo Xl disputatio theologica, in qua ante omnia Trinitatis dogma defenditur et explicatur : hoc enim
spectare videtur ad resutationem Roscelini, qui, ut notum est, de Trinitato erraverat et anno MXCII damnatus suit. Capitulum vicesimum res Compostollenses rursum attingit, alteramque Caroli Magni ad sepulcrum sancti Iacobi viam narrat, novaque ejus in basilicam benefacta. Sed quantum illa a prioribus distant Non amis tintinnabulis et palliis, libris ceterisque ornamentis v Ecclesiam illam beat, sed, coadunato in urbe Compostella episcoporum et principum concilio instituit, amore beati Iacobi, quod cuncti praesules et principes et reges christiani, Hispani scilicet et Galleliani, praesentes et suturi,
39쪽
episcopo beati Jacobi obedirent soliud tempus, alioSin res agnoScimus: superba o humili facta est basilica Nec satis QSubjugavit rex eidem Ecclesiae totam terram hispanicam et gallotianam, deditque ei in dotem; praecipiens ut unusquisque possessor uniuscujusque domus inlius Hispaniae et Galletis quatuor nummo a nuatim ex debito daret, et qui dabat ab omni servitute, rege praecipiente, liber erat , Hic habemus exemplar quod secuti sunt monachi sancti Dionysii in pagina supra laudata. Fusius tunc scriptor demonstrare tentat, Ecclesiam Compostellensem Romanam tantum Superiorem, Ephesiacam aequalem habere, hocque theologicis argumontis sulcit. Illud amen nota dignum Apud Iriam praesulem minime instituit, quod illam pro urbs non reputavit, sed villam subjectam sed Compostellanensi esse praecepit. Ergo inter Iriam et Compostellam, quum illo scriberet jam eruperat discordia sibi indicabat Iria titulum episcopalem; at Compostella archiepiscopatum assectabat. Haec sub Didam gelmireg, qui anno MCAEcclesiae sancti Jacobi praeesse incepit, Vel Sa bantur; quis talibus certaminibus finis suerit, p'stea Ndebimus. Unum hactenus constat illum auctorem, quem Gallum et clericum fuisse vidimus, circa annun C scrip sisse, et amore singulari in Ecclesiam Compostollensem flagravisse, quod mirum quidem videtur, certissimum tamen demonstratur. Sed propius introspicere possu
Adsunt enim varia supplementa, quae omne sere codices asserunt, et in quibus Turpini mors ceteraque
40쪽
usrrantur. In Secundo supplemonio 1 narratur beati Turpini corpus juxta Viennam, ultra Rodanum Scilicet, Versus Orientem, in quadam ecclesia olim sepultum fuisse. Sicque prosequitur narraior u Crius Sanctis-Simum corpus nostris temporibus quidam ex nostris clericis quodam sarcofago optimo, episcopalibus Vestibus indutum, pelle propria si ossibus adhuc integmininVenerunt, et ab illa ecclesia, quae vastata erat, detulerunt illud citra Rodanum in urbem, et sepelierunt eum in ecclesia alia ubi nunc veneratur nauit ergo Viennensis auctor hujus capituli, ut ostendunt haec Verba, a quidam ex nostris clericis. ω Sed eum quoque posterioris Pseudo-Turpini partis auctorem esse sine magna dubitatione admittere possumus. In illa enim narratur Turpinum Viennam perrexisse u et ibi vulnerum cicatricibus Verberibusque et percussionibus multisque alapis quas in Hispania retulerat angustiatum reinansisse c. XXX) Quare Turpinus piemam veniat, nullo modo declaratur, hocque et verae historiae et poesi spicae contrarium Fabula ista nullam ergo potest habere causam, nisi ad supplementum illud spectet, eique paratio fiat Eumdem igitur auctorem habent supplementum
II si capitulum XXXI vel potius capitula VI XXXII cum
prologo is auctor clericus erat Viennensis, circa C scribebat, et Sancti Jacobi ecclesiam amabat laudibusque extollere studebat. Congruunt igitur quae indicia ex accurate investigato