장음표시 사용
51쪽
in statu naturae lapsae datur gratia cui liborum arbitrium resistit et digR lit i seu gratia datur /re t mera aussicietis, quae persectum quidem completum et relativam potentiam bene agendi tribuit, caret tamen effectu, et in vacuum recipitur.
Parallelis mus hiblieae phraseologiae desactione gratiae et libertatis in opere bono utriusque συυῖργε tota demonstrat ac dum necessitatem ostendit atque intimam gratiae essi. eaeiam . simul plures dissicultates praecidit quae ex testimoniis biblicis pro gratia necessitante adducuntur.
Ad hane gratiae et libertatis συνεργεim penitus intelligendam prae oculis habendum est, voluntatem a gratia praeparatam et adiutam unum esse sub gratia et cum gratia ageudi priucipium, licet ratione aliter atque aliter bonum opus ad gratiam ac ad libertatem reseratur.
Mira prorsus est vis gratiae dum salva libertate fortiteret suaviter obellem etiam voluntatem convertit et duram emollit vel infremam ita roborat ut qui nihil ex se potest, omnia possit in Eo qui eum consortat; quod quidem maxime in in icta Martyrum sortitudine ut Augustinus et Chrysostomus eloquenter adnotant, et tu hagiologia universa m . nifestum est quo etiam sensu Deus mirabilis est in saniscus suis ac quemadmodum generatim ei gloria splen. didior est in ordine gratiae quam in ordine naturae. Ita speciatim opera ipsa gratiae spectata etiam humana insidimitate mirabiliora sunt in ordine lapsae qua in in ordinastantis naturae. Dissilia πιν Orale
52쪽
Falsum est iuxta Augustinum oe esse inter adintorium stantis lapsaeque naturae discrimen quod gratia lapsae naturae irresistibili essicacia et indeclinabili ae insuperabili virtute voluntatem determinet; ae nominatim falsum est hoc significare Augustinum celebri laeto diserimine inter adiutorium aine quo non et adiutorium quo et hane esse esanim ut Calvinus et Iangenius contendunt ad intelligendam Augustini de gratia doctrinam.
Falsa est et haeretica quarta Iansenti propositio a Seismipelagiani admittebant praevenientis gratiae interioris necessitatem ad singulos eius etiam ad initium si dei et in oe erant haeretici quod vellent eam gratiam talem esse cui posset humana voluntas resistere vel obtempe
Historice constat in scholis catholicis ire gratiae essieaciam diversa agitata luisse systemata, quae etiamnum salva dei unitate et aritate sine ulla nota Semipelagianismi, Semimivinisaei a Semitansenismi defendi libere
Iuxta systema quod nos tuemur gratia suffieiens et efficax intrinseca natura non disserunt; sed gratiae ineffueacia unice ab humana pendet voluntate, quae dum per Vires eius gratiae vera consentire et agere posset, Potius per vires acturi dissentit et gratiae resistit, unde ea ι ine D
53쪽
sea seu rara suffieiens officacia vero tonnerionia eum bono opere pendet quidem a voluntate sed per gratiam pra parata, quatenus per vires gratia voluntas consentit dum posset per vires arbitrii dissentire. Quamobrem inessieneia quidem gratiae est ab Gιrinaeo se ab homine ast effiea. eis non item ae si voluntas viribus auia aliquid adderet gratiae, quum potius gratia vires det effieacissimas voluntati quibus ipse eius consensus elicitur unde etiam qui bene operatur nihil habet quod non acceperit, nee sese discernit nee potest in se gloriari sed utique in Domino
gloriari debet a gratias agere Et qui dat posse, velle, et
Insallibilitas itaque eonnarionia gratiae emeacis eum bono opere non videtur adaequat repetenda ex efficacia virtvιia et ex divina omnipotentia et ex gratiae natura gen formaliti ex divisa praescientia quid voluntas a tali gratia praeventa et adiuta aetura sit qua scientia praeeunte Deus miserieorditer ita hominem vocat quemadmodum scit ei congruere ut vocantem non respuat.
euod si ulterius quaeratur quare hune Deus ita eff-caeiter vocet, alium non item respondemus id nullo explicari systemate, sed iustum esse et Oeeultum iudicium, et eum Augustino de spir et liti. e. II. n. 60. hane quaestionem concludimus a consentire vocationi Dei vel ab ea dissentire propriae voluntatis est . . . . Iam si ad illam prosunditatem scrutandam quisquam nos coaretet, eur illi ita suadeatur ut persuadeatur , illi autem non ita , duo sola occurrunt interim quae respondere mihi plaeeat O assitudo diuiιiarum et Numquid iniquiιu apud Deum8 Cui responsio ista displieet quaerat doctiores, sed caveatne inveniat praesumptores
54쪽
Praette disse ullatum omnium solutio iurens Alphon. s Ligorio in Oentione potissimum ollocatur adeo ut axiomatis instar haberi possit Oui ora suseasur neque tamen theoreιie probari potest gratiam ad raudum communem omnibus et gratias emeaces per orationem obtenta intrinseca natura differro adeoque dum metiee ut nonnulli re- eruti oro vocant sysιema omιionis probamus simul contendimus illud ιMoreιια cum nostro Istumule de gratiae I-
caci optime componi posse et debere si . DE VERBO INCAn ΝΛTO
Ex Scripturarum doctrina plane evidens est Iesum Christum, quem ut Filium hominis in tempore natum et in terris cuia versatum esse nunc sumimus, non merum hominem esse, sed dignitatis atque naturae alicuius quavis sive humana sive angelica longe praestantioris eumdem ques cundum hanc naturam sublimiore in te inporariae suae nati ritati, immo mundi liuius creationi praeexstitisse.
Quamvis significatio nominum Filius Dei et Deus quibus Iesus Christus in Scripturis appellatur . non ita sit determinuta, ut numquam improprie et analogice usurpari possint assirmamus tamen I. in universis Scripturis praeter unum lesum Christum nullam aliam personam singula
55쪽
rem et definitam ex propria sacrorum scriptorum sententia umquam appellari Filium Dei, nisi fortasse ration typi quem gerat ipsius Iesu Christi assirmamus It nomen Dei Praeter unum Deum Patrem et Filium et Spiritum Sanctum nemini umquam in numero singulari ab Sacris Scripturis adtribui simpliciter et sine expressa restrictione.
Eadem argumenta quibus Deus in veteri Testamento sese revelavit et per suos prophetas demonstravit unum verum Deum in libris novi Testamenti exhibentur quibus Christus se et ipse et per suos Apostolos revelavit verum Deum nominatim vero ipse est ex Scripturarum novi Testamenti doctrina L huius universi mutabilis et temporarii aeternus et immutabilis ereator in ordine naturali. II. o. norum gratiae et vitae aeternae auctor in ordine supernaturali IlI. suprema potestate magister legislator, et iudex, is denique IV cui supremum fidei spei, et charitatis obsequium atque divinus adorationis cultus in eoelo et in terra debeatur. Hinc V. Christus in libris novi Testamenti diserte exhibetur esse idem ille Deus, qui in veteri Testamento ut supremum Dominum nomine creaturis in ommunicabili nam se revelaviti
Singula doctrinae eapita de Iesu Christo vero Deo Dei- qne Filio, quibus velut lucis radiis Scripturae universae splendent, in unum quodammodo collecta vertieem conspi ciuntur Ioannis I. 1-18. Hoc enim loco is, qui in tempore
caro factus est, docetur esse Deus. Deus aeternus, Deus creator universi, Deus auctor omnis gratiae, Deus eui supremus cultus debeatur; qui nihilo tamen minus a Deo Patre distinctus et a Deo Patre genitus sub duplici sch mate Verbi et unigeniti Filii exhibetur.
56쪽
Christum Iesum, quem verum Deum Deique Filium esse hucusque demonstravimus, esse etiam vere hominem tam manifesto constat ut in dubium vocari non possit, quin et universa oeconomia christiana subvertatur, et prinei pia probentur quibus admissis non modo omnis theologica veritas sed universim historica et empirica terii tudo pariter in discrimen vocetur.
Iesum Christum verum Deum et verum hominem. unum esse subiectum ut non alius sit et alius sed unus atque idem Deus et homo, sacrae Scripturae luculenti sim tradunt velut fundamentum et principium religi nis ebristianae.
Bano substantivam unitatem Christi Dei hominis in totius orbis atholici solemni et perpetua professione fuisse inde ab Apostolis usque ad damnatam duplicem capitalem haeresim Nestorii et Eutychetis, demonstrantu symbola omnia tum per se inspecta, tum b inspecto sensu quo ea ubique terrarum quoad hoe doctrinae caput intellecta fuisse Patres vetustissimi testantur, tum e habita ratione modi quo Patres subsequentes adversus haereticos ad eadem symbola appellabant demonstrant rursum eandem fidem universalem ipsae dissseultates a ludaeis et Gentilibus dogmati catholieo oppositae Patrum responsionibus una ollatis et demonstrant e Martyrum
57쪽
Patrum, qui a primo usque ad quartum saeeulum floruerunt, explicationes distinetius rationem unitatis Christi nos docent quando declarant a unitatem et disti etionem quae est in Christo, ollatam eum unitate et distinetione quae est in SS. Trinitate, ordine quodammodo inverso se habere; b ipsum Verbum esse factum hominem eo quod naturam humanam in os tran plasmavit, ouam eam fecit albiqua propriam hinc et unius et eiusdem esse attributa omnia tam divinae quam humanae naturae.
Ad formulas ipsas quod attinet, quibus Patres hanc
unitatem in Seripturis et perpetua universaliquo traditione propositam complecti solebant, sicut fatemur, formu-Iam qua dieitur uni facta in hypostasi vel secundum hypostasim, ante saeculum quintum solemni definitione vel communi usu celesiastico consecratam non fuisse; ita affirmamus, formulas aequi polientes a Patribus vetusti ribus frequentari atque hanc ipsam apud eosdem non penitus desiderari.
Veritas est igitur revelata, ex omnibus fidei oeu mentis apertissima Iesum Christum Deum hominem unam esse hypostasim sive personam in duabus naturis divina et humana inconfuse incommutabiliter, et indivise permanentibus u.
58쪽
Tum ex ipsa rei natura, tum ex historia dogmatum et Patrum disputationibus conscitur , philosophiam inconstituendis ac declarandis notionibus, quae nominibus Rubstantine naturae, hypostasis personae designantur ile' nam independentiam a Theologiae sanctionibus et ut o notitiam absolutam nisi temere sibi vindicare non posse.
Si eum iis quae de t i ii Uno et Trino et de ver holnearuato ex revelatione constaut conseramus conceptum rationalem, quem ex consideratione creaturarum de hy-Ρostas habemus hypostasis intelligitur esse id quod osti'or sectum in ratione substantiae in seipso ideoque 3 postasis est avbaιantia aingularia integra Mola in se, ut non sit alterius totius et persecti in se ne communis pluri 'hus inter se distinctis.
Ex praecedentibus inserendo colligimus , a modum subsistendi τροπος της παρυωu quem Sancti Patres et vetustiores Scholastici naturam assicere eamque assiciendo hypostasim constituere doceut et quem Scholastici paulo reeentiores subsistentiam abstracte sumptam' appella ut esse ipsam, quam dicimus, totius in se et ultimi subiecti rationem; b quod aiunt Patres modo subsistendi circumis scribi communem naturam, nihil aliud sibi velle quam quod hypostasis non est natura communis pluribus sed substantia singularis et tota in se subsistens nec ultra Progressa et communicata pluribus; e hypostasim utpotei'sum totum esse illud quod agit quod habet quod generatim est subiectum omnium altributionum principium
59쪽
quod 3. naturam vero utpote conceptam per modum Ormae esse ipsam quae dicitur inesse et haberi, e qua hy
Declarata 3postasis generatim spectatae notio ad formalem rationem parsona imprimis pertinet, disserentia autem velut specifiea huius ab illa in dignitate constat naturae; quare sine dubio errant, qui aetate nostra substantiam quamvis digniωι natura inιellaeιualia vel etiam uel uali conacientia tui formaliter personam eoustitui desi-
Proposita hypostasis et personae notio praeclare componitur cum vulgata Boethii definitione qua persona dicitur raιionalia natura individua rubstantia Lad eamdem eor exigi debent desinitiones aliae, quibus formalis ratio hypostasis fertur esse oubstantiae ultimus ιerminua, ausblantiasvlιimum eomplementum, substantiae incommunieabilitas vel, ut Doctori subtili placuit negesi dependentiae aetvalis et apιiludianaιil Posteriores enim enuntiationes licet negantes esse videantur, rationem hypost eos posiιivam non negant sed cam declarant, et ad affirmationes persectionis laudem re
Quod Patres seriptoresque Ecclesiastici non raro assi r-mant, hypostasim esse aubstanιiam eum Meldenιibua non quiadem ita accipi potest, ac si accidentia formaliter hypostasim constituerent; neque tamen deest ratio, qua illa d finitio vindicetur.
60쪽
Illud quo substantia quaevis on naturaιue in formali perlectione hypostaseos constituta intelligitur, non est res aliqua ab ipsa substantia distineta, sed est modus quo substantia se habet, non re aia ratione ab ea distinctus.
caeterum licet pro certa aliqua naturae et hypostasis consideratione, quae apud S. Thomam ipsosque 3s Patres non est infrequens hypostasim a natura in creatis non solum ratione sed etiam re dissere affirmari possit constans nihilominus est Angelici non secus ae m. Patrum doctrina causam cur humana Christi natura non sit per se hypostasis, non inde repetendam esse quod illi rei alicuius perlectionisve defectu ratio ιοι illa et hypostaseos desit sed inde solum quod per gubstantialem unionem laeta natura Verbi a ratione tosiua imperseeti et finoatauo fiu manae exempla sit.
Ex dietis eonsequitur quidem, nihil esse cur negetur RPntentia quam B. Albertus agnus I. Thomas si aliiqueseholae agistri concedunt ita propositam a s Christus d ponere fiumniisum, id quod deponere ι rei aubstantia individua rationadia natura adeoque persona: at non solum non consequitur, humanam Christi naturam licet integram ac persectam esse etiam per se hypostasim sed potius manifesto demonstra intur veritas doctrinae s. Patrum fieri non more ut 4ypostasia hypoatas asiundum isposιasim uniatur, et convincitur ab-