장음표시 사용
31쪽
II paritercis Patres docent unanimes, voluntate antecedente velle Deum omnes salvos fieri, nec aliam eius esse voluntatem negandi aeternam salutem et damnandi nisi consequentem conceptam ex iustitia propter peccatu, quae numquam expiata divinae praescientiae obversantur.
Ad Augustinum quod spectat, testimoniis constat minime ambiguis, eum etiam post eognitam iam Pelagianam haeresim cum eteris Patribus' docuisse voluntatem Dei Salvi sicam autecedentem plaue universalem Me.
Antecedentem voluntatem, qua Deus vult omnes homine salvos fieri non solum ad adultos adiutorii gratiae capace' sed etiam ad omnes a paucorum dierum homines alicet non secuudum eamdem rationem Pertinere , assi andum est. Qui ergo ex illis morte praeripiuntur baptismo non antecedente sed consequente voluntate ab aeterna beatitudine excludi existimandi sunt.
Ex praestitutis consequitur, plane impiam esse haereti eorum, qui aluuaprarii dici solenti doctrinam statuentium Deum antecedenter ad omnem mali meriti etiam ipsius peccati originalis praevisiouem decreto absoluto homines, qui pereunt, ad aeternum exitium destinasse, ut suam in eorum damnatione iustitiam glorificet.
32쪽
Doctrina Novatorum de absoluto et anteeedente reprobationis decreto, simul spectata huius decreti executione, aeque salsa est, etiamsi ea accipiatur, ut a Protestantibus infralapsariis nominatimque a calviniana synodo ore ratena et a Iansentanis est emollita
cum demonstrata voluntate Dei, ut omne homines 8 alvi sani et nullus eorum pereat neque satis conciliari posse videtur reprobatio negativa a vita aeterna, eo in do intellecta, quo eam plures theologi catholici voluntati Dei antecedenti adseribendam esse censuerunt.
De habitu ac ordine, quo dona Dei sese excipiant in
Praeparatione ac praedestinatione, ex Patrum doctrina universim statui potest, ita se habere ad meritum praevisum beneficia Dei in praedestinatione ut ad meritum acquisitum se habent eadem henos ei in collatione et ipsa iam donatione. Quae ergo dona Dei in temporc onseruntur mere gratuito, eadem ratione ab aeterno praedestinantur; quae vero in executione retribuuntur meritis praecedentibus, ea etiam in aeterna praedestinatione non deee nuntur conferenda nisi ex meritis praevisis, ita ut praehae ad ausam meritoriam habitudine a gravibus theologis iure doceatur, ordinem praedestinationis eundem esse, qui est id executionis.
33쪽
C um a Deus praedestinarit sanctos suos et ad gratiam vitae bonae et ad gratiam vitae aeternae praedestinatio inadaequat spectata prae priori suo termino, qui est gratia vitae bonae dicenda est praedestinandorum merita praevertere et esse gratuita ea ratione, qua gratiam ipsam gratis conferri non meritis reddi confitemur. Hoc igitur sensu praedicati gratuitae praedestinationis et doctrina catholica de gratuita gratia cohaerent ita, ut negata una etiam altera subvertatur a aut enim Praedestinati praedicanda est, quemadmodum eam S. Scriptura evidenter I quitur , aut gratiam Dei secundum merita nostra dari
confitendum, quod sapiunt Pelagiani. 23.
Quapropter etiam repugnat, ut praedestinatio longi derata omplete prae tota essectuum serie sit ex praevisione meriti praedestinatorum, quod nisi praevertens gratiam ac naturale esse non posset certum est igitur ac ratum quod ait Angelicus Doctor a impossibile est quod totus praedestinationis esseetus in communi habeat aliquam causam ex Parte nostra a 3 .
Si vero prae sinatio adultorum ad gloriam per sese et seorsum spectetur, ex Scripturis colligitur et ex eorum Patrum, qui de hac praedestinatione ad gloriam expressius lo
li S. Fulgent do veritat pra ost. l. III. e. 5. 2 S. August. do dono parso . o. 16. n. 41.
34쪽
cuti sunt diserta doctrina persuli detur en non voluntati Dei antevidenti sed voluntati eouaequenti Praevisionem meritorum Supernaturalium tribui oportere.
Ad ipsius Augustini doctrinam quod spectat, certum est S. Doctori cum Pelagianis eorumque reliquiis certamen nullum fuisse de ordine inter praedestinationem gratiae et praedestinationem gloriae, sed controversiam fuisse sicut de donatione ita de praedestinatione gratiae, et gratiae simul ac gloriae exclusis meritis humanis quibus vel gratia vel vita aeterna retribuatur. Praedestinatio igitur, a quam per Apostolos praedicatam contra novos haereticos opero. sius diligentiusque se defendisse, et cuius fidem numquam Ecclesiam Christi non habuisse a sl , Augustinus testatur, non est praedestinatio ad gloriam antecedens praevisionem
meritorum supernaturalium. DE s. TRIXITATIS ISTERIO
im primis unum esse Deum in revelatione veteris et novi Testamenti manifestum est ita ut a doctrina quaevis et quaevis doctrinae eonformatio ex qua duos tresvo deos Esse consequens foret, praedamnata et absque ulteriore examine damnanda in ipsis sacris scripturis pronuntietur;
ut prosectus revelationis qui in veteri Testamento promittitur, quoad hoc doctrina caput non alio pertiuere Potuerit, nisi ad confirmatiouem eiusdem fidei in unum Deum quae foret dissusione amplior et explicatione disti ιior.
35쪽
Distinet in hae Oxplieatio ab ipso Christo Domino proposita ad hanc summam revocatur, ut Deus Pater Deus Filius Deus Spiritus Sanctus tres distincti invicem , non tamen tres Dii sed unus Deus redantur. Haec enim trium distinctio qui unus Deus sunt tum aliis pluribus 8cripturarum documentis tum iis summatim comprehenditur verbis, quibus Salvator veluti fidei compendium ad symbolum omnium initiandorum complexus est Matth. XXVIII. 10. coli. Io. X. 30 XVI. 13. 15; Matth. III. l6.17.
Diserte declararunt Patres trium priorum saeculorum, quae sit trium et unitas et distinctio quando dogma catholieum adversus haereses fidei Ecclesiae inimicas et sibi invicem oppositas propugnandum susceperunt Partim enim ex iis quae in haereticorum doctrina probant pa tim ex iis quae in ea damnanti mani Atum est primis tri. bus saeculis sidem traditam in omnimodam Dei unitatem realemque distinctionem Personarum in universa Ecclesia
Modus quo aliqui ex vetustis his doctoribus personarum distinetionem quandoque declarant licet insolentior non tamen is est, qui cum dogmatis explicatione a subsequentibus Patribus proposita non facile concilietur. Quod igitur in connumeratione Patrem Deum auster omnia Filium Dominum η'pellari docent; quod Filium in operibus ad extra Patri mi uistrare aiunt quod alii solum Patrem natura in .
36쪽
visibilem alii Verbum prolatilium ad huius universi reationem editum esse dicere videantur; non ideo censendi sunt Filium Patri aequalem et cum Patre unum Deum ne
Quum autem quo Pater Filius, et Spiritus Sanctus Deus sunt, non gane aliquid relativum sit et habens se ad alterum sed sit omnis persectio absoluta ac citra habitudinem ad alterum; illud vero quo formaliter Pater est, quo Filius sormaliter est Filius quo proeedens Spiritus Sanctus formaliter est spiratus sit relatio originis unius ad alterum manifestum est, quidquid in tribus est absolutum tam esse unum quam unus est Deus , illud vero , quo invicem distinguuntur, quodque non est tribus commune sed singulis proprium esse relativum.
Bursum, cum quod absolutum est unum tribusque commune , nomine aptissimo et auctoritate irrefragabili consecrato natura dicatur, substantia sive essentia , tres autem distincti quorum est natura sint appellenturque Personae evidens est, conceptum divinae Personae Om-Plellum esse quo ne sola per Misatura nee sola relatio abstracte, verum relatio exhibeatur, quatenus intelligitur relatio substantialis identificata eum natura constituere Personam, ita ut nomina personalia in Divinis signifieent quod est relativum, et adsignificent quod est absolutum.
Nomen igitur parsona licet ex modo significandi non exprimat relationem, in divinis tamen supponit pro relatius et personae divinae relationibus constituuntur. issilias by Orale
37쪽
Cum persona divina realiter git ipsa gnhq tantia divina quatenus sub formali ratione resuιivi non est communis pluribus sicut natura sed in se est incommunicabilis ut hie unus subsistens distinctus ab altero eiusdem naturae; ideo vulgata Boethiana desinitio a rationalis naturae individua substantia a nalogice sub se comprehendere potest etiam personam divinam, dummodo praedicatum indiuiduambatantia rite explicetur.
Iam vero, si una ae eadem est trium personarum natatur ae substantia, eae consubstantiales credantur ne eessa est, suoque iure Nicaena synodus definivit Filium esse a tri eonsubstantialem. Porro licet ea non sit vocis ομοουσίου significatio , quae per se naturae singularitatem designet, sed ea sit quae per se solum diversitatem excludat, attamen si nomen idem ad divinam Trinitatem refertur, non modo substantiae diversitatem excludit, verum etiam eiu dem singularitatem demonstrat.
cum naturae singularitate doctrina eohaeret de peris laetissima singularitate operationum, quae ad terminum a Deo distinctum referuntur, quaeque operationes ad extra diei solent ita ut alterutro doctrinae capite, ut decet asserto vindicatum sit et alterum, et vieissim uno negato alterum quoque in discrimen vocatum censeri debeat.
Quamvis vero hae ita sint negari tamen non debet, aliqua quae tribus personis communia sunt non fleeus ac communis est ipsa natura, rite uni personae fid seri hi ae
38쪽
40 si eius eqson propria. Id enim sit appropriationis lege quae ex ipsistersonaruna propriis characteribus repetitur, et scripturae traditionisque auctoritate comprobatur.
Seposita significatione nominis qua Deum appellamus Patrem, relationibus creaturarum ad ipsum 'onstat ex Scripturis aeterisque revelationis monumentis, primum SS. Trinitatis personam esse dicique Patrem sensu roprio quod vera generatione per communicationem naturae Filium ab aeterno genuit.
S impositi nominis in spectetur prim illud a nobis de creaturis et analogici de Deo-Patre dici ac intelligi concedendum est; si vero ria rigniflevia ratio habeatur, Deus primo et solus tota signifieationis plenitudine Pater est et dicitur, creati sunt patres prae paternitate divina analogiee cnm in Deo sit omnis Palamitare perse-etio seclusa quavis imperfectione, tu creaturis persectionis sit aliqua participatio multiplici impersectione cir
Quod apud vetustos Ecclesiae Doctores non raro Iegitur, Patrem nisi ab aeterno Verbum genuisset, futurum fuisse dLογου rationis et sapientiae expertem, non e Spectat, ut iuxta Sabelliana placita Verbum hypostaticum eum disina sapientia absoluta confundatur, sed eo pertinet ut ex intestina generationis ratione eiusdem et ne eessitas et aeternitas ob oculos ponatur. Disilire by Orale
39쪽
Nomina ipsa quibus seeunda persona divina in is libteris exhibetur genuinam rationem divinae generationis Praeclare demonstrant. Speciatim vero nomina ceteris sinlemniora Filius unigenitus ac Verbum ita in icem se collustrant et complent ut alterum corrigere nos doceat ac velut abstergere, quod significationi alterutrius ex creaturis, unde translata sunt, albaerescit imperfectionis.
Praeter Patrem et Filium tertia credi debet hypostasis ab utroque distincta, quae nominibus Spiritus Spiritus Sanctus, Paracletus in Scripturis ac Christianae traditionis monumentis appellatur. Est autem Spiritus Sanctus vere Deus cum Patre et Filio conglorificandus.
Quamvis in Seripturis exhibeatur Paracletus qui a Patre proeedit hae tamen affirmatio non solum non negat processionem etiam a Filio, qui sit unum eum Patre principium, sed hanc unitatem principii ineludit tum spectato personarum ordine tum ex diserta ipsius Filii
Quando s. Patres docent, Spiritum sanctum procedere a Patre principalitin procedere a Patre per eum qui μι proxime εχ ανε procedere a Patre in ιε ori ι Fiιio Procedere ex Patre per Filium, non processionem Spiritus a Filio in dubium revoeant, nee aliam processionem a P
tre aliam a Filio, duplexve Spiritus principium inducunt, sed Filii a solo Patre et Spiritus Sancti ab utroque tamquam ab uno principio Originem demonstraui.
40쪽
D PRAEITI A B MANAE NATURAE LEVATIONE
Distingui in primis debet eum S. Thoma duplex Dei erga rationales creaturas dileetio et boni ommunicatios in II dist. XXVI. q. l. a. l. ad 2 et 1. 2. q. 0. a. l. et duplex ratio indebiti seu gratuiti sq. 11. a. l. ad 2 : quibus distinctionibus vera innititur doctrina de essentiali discrimine inter ordinem naturae et gratiae simulque falsae notiones naturalis et supernaturalis a Novatoribus, a Iansentanis, atque a Bationalistis invectae refelluntur.
Dogma catholicum est primum hominem in sanctitate et iustitia constitutum fuisse simul etiam ut theologice eertum haberi potest in ipso creationis instanti Deum fuisse humanae naturae conditorem simulque gratiae largitorem: cum iustitia autem et sanctitate ex Dei ordinatione intime coniuncta erant in Adam eximia tum animae tum corporis dona, integritas potissimum et immortalitas.
In statu originalis iustitiae constitutus est Adam non solum ut erat singularis persona sed potius prout erat protoparens seu principium naturae, quae tota in eo et per eum divino decreto elevata est, et cum iis donis, prae eepti conditione servata, propaganda fuisset atque adeo ex naturae et gratiae donis unus coaluit ordo elevatae