장음표시 사용
61쪽
Iur . . . e. q. s. Ebrius et sobrius fortasse coniungenda sunt cum ria, quae vox unde deducenda sit ignoro.
Fieri potest ut quae aul. p. 79, 11 v. Ex res affert, eiusdem originis sit Ex res exinferatas, sive ex me, quae exbiberunt, quasi rosae. Calpar. aut Fes p. 65, 13 Calpar vinum novumqtio ex dolio demitur sacri ci causa antequam usurum Iovi enim rius sua vina libabant, quae appellabant irata Vinalia. Inde sumpta sunt, quae Gloss. at V 14, 10 cf. 51, 13 leguntur Calyar vinum quod 'rimum Dbatur e dulio, cf. praeterea II 6 32. 96 34. V 2, 3. Non. p. 546 M. Fic et egetenberge inemenberors ML rea e VI 236 cum hoc vocabulo recte conferunt Graeca κaλστη, κάλπις, quae Significant rum alid halas, lid. Φ, quae vox significat Suel, mn abe. Camillus, a. aut Fest. p. 93, 2 Flaminius camillus uer dicebatur ventius atrimes et matrimes, qui mini Diali ad sacri cla meministrabat antiqui enim minis ros camillos diceban Alii dicunt omnes ueros ab antiquis camillos apsella os,3 sicut habetur in antiqtio carmine, cum afer de anicultura 'raeciperet hibernosuisere, verno rufo grandia farra, camille meus cf. aul. Fest. p. 3, 13 v. Camilla, p. 63, 11 v. Cumeram, p. 93, 6 v. Iaminia. Serv. Aen. XI 558. Serv. ampi Aen. XI 543. Macrob. Sat. III 8 6-T' Varro de l. l. VII 34. y llui.
i Quod si verum est, melius hoc vocabulum inter ea habetur, quae sub B littera sequentur.' Dubitari non potest, qui Festus vel Verrius scripserit Fuminis camiua secundum illud Iaminius amittas, quod l. c. v. 2 legimus vocem camilla hoc loco aulus per neglegentiam omisit, os ueller in dii annotatione.' Servii amplioris annotatio ad Aen. XI 543 verbolenus ex Μacrobio exscripta est; os ea quae in priore huius commentationis parte de iis dicta sunt. 3 Varronem hoc loco eodem sonte usum esse quo eum, quem acrobius exscripsit, probatur et Callimachi nomine et eodem acuvii versu utroque loco laudato.
62쪽
Solmsen Stud. a. af Laus escis. p. 165 et caniam et camillus derivari vult ex admena, cadmittas casmena, casmiuus ex carimena, carimillus; et κεκαδμενος, Kaluo et Κασσιιος, quod ex αδσμος ortum est.
Capis. Varro de l. l. V 121 Capides et minores msulae a capiendo, quod ansalae ut rendi ossens, id est capi harum figuras in vasis sacris ligneas ac fictiles antiquas etiam nunc videmus ei Paul. Fest. p. 48 9. Hscian G. L. I 251, 12. Gloss. at V 617, 1 capis est vas fonti calis. Varronis et significationis definitionem et veriloquium quominus ut rectam accipiamus nil nos
Capital Varro de l. l. V 130 item exsu sciola, qua capiatam in capite aut renc dictum capio a casiae, quod sacerdotulae in casu etiam nunc solent habere ei. Ρaul. Fes p. 57 6. Varronis vocabuli explicatio recta esse videtur Ceterum de hoc capitis ornamento nihil inveni. Catum eum Arnob adv. at VII 24 hoc vocabulum libum quoddam in Sacris Significare narrat. Caviares hostiae . Paul. Fest. p. 57, 19: Caviares hostia dicebanfur, quod aviae sic codd.), id est ars hostiae cauda cnus, dicim et sic codd. yonebam in sacriscis pro colle se fonti cum quinto quoque anno. 'Recte aulus i. c. dicit octa avia et cauda coniungenda esse inter se cauda fortasse ex avida ortum estic lunac u lum. aut Fes p. 50, 6 Gunaclum rem sanruinarium dictum vel quia clunes ostiarum rudis, me quia χὐ clunei dependet es. Gloss. iat.
, Quam avius exhibet lectio corrupta est; nam et cariae sensu caret et aut id es aut diei, e supervacaneum esse videtur. Lindemannua atria, mimia vocabulis id es legendum putati Mihi potius id as servandum et vocabula disi, et ut poclea in textum inserta omittenda esse videntur.
63쪽
XVIII 6 6, qui per errorem clunabulum scribit. Quam vocem ut inter pontificalia reciperem Pauli illud hostiarum me commovit. Ceterum recte Corssen πια et r. p. 34Dvocem derivat a verbo lunare, quod est nostra lingua sic mi de clunis uisu machen clunaculum igitur instrumentum appellatur, quo lunatur. Commetaculum. aut Fest. p. 64, 17 Comme- facula iroe, quin famines forsant feronus ad sacri cium, ut a se homines amovean cf. p. 56, 16. Dubitari potest, an non recte exscripserit aulus est glossam. Cum enim alias nominentur praeciae Fest. p. 249 20. Paul.
Fest. p. 24, 1 vel praecones Macrob. Sat. I 16, 9 vel pontificum calatores Serv. Verg. Georg. I 26', quia flaminibus ad sacra ituris homines amovent, hoc quoque loco non sine probabilitate conicitur Festum dixisse has virgulas non a flaminibus sed ab eorum apparitoribus portari. Ex Plaut. en 1019 nimis bene ora commetaviaeques ex mea sententia apparere puto radicem, quam in meta, mesari videmus, huic quoque subesse vocabulo. Conietus. aut Fest. p. 57 21 Confesta se dic balur, quae cum omni fetu adhibebam ad sacrinicium: cf. Verg. Aen. VIII 3. Plena illa sus quam est. p. 238a 28 elluri offerri dicit, eandem esse atque hanc ViX Ontenderim hoc enim loco de gravida sue agi videtur, cum in illo sacrificio ea sus immolettur, quae fetu iam enixaeSt, una cum quibus mactatur. Vocabuli origo perspicua es dif-fus quam artissime coniungendum est cum Graeco θῆσθαι, θήσατο θηλή, θῆλυς. Consentia sacra. aut Fest. p. 65, 11 Consentia
Sacra qua ex mulsorum consensu sun stafusa. Aliunde hoc vocabulum notum non est. Tantum conStat a consentire,
id quod aulus vult, id non derivari. Dubitari non potest, quin coniungendum sit cum illis consentibus diis, quorum interdum mentio fit Varro de r. r. I 1, 4. C. I. L. VI 102 quorumque appellatio sine dubio a con et Esse
64쪽
Profecta est, sicut praesens a Maerase, Mens ab MENSE;
c Preneris τι - - p. 6 et MinoLConitum Pant Fest. P. 40, 8 Com rem -- mbaminis, quod ex arima conspera facis M. Hoc omisset in alibi non inventum inter vocabula pontificalia recepi, quod libamen in sacris eo significari nos docet Paulus. Sed uenero, qui in edi annot id a Graeco κονες deduci posse existimat, fidem non habemus. Fieri posse
Puto, ut conus, conisus i. e. Coni modo sorinatus substituamus.
qui immem, ME Uricia, quia gratiua, carumcum, cum-s Eum sic codd. - ω Ex quibus aeuo quae prima sunt 'virium nomina, sed tenere et euata au diserea serio vero suae sequitur Morum signi cantias contines Huic loco graviter laeso an nunquam Plane mederi possimus dubito. Cum uisuga et in inandita sit vox, fortasse subucula restituendum esse uecheser Umbr. 62 coniecit, quod vocabulum ibi genus significare es P. 30sam nos doce Onamvis autem facile suspicari possimus cums Hum illud eo modo ortum esse, ut ex spolium et praecedentis cammeum Itimis synabis per errorem petitis confunderetur, tamen haec coniectura hoc loco sensu caret, quod ibi cuiusdam appellatio desideratur, quam spolio attribuere non Possumus. CnItienia rivi FGL p. 50, uicula culmmo pl. codd. iusticurius quidam Ii neus in sacris aescebarum Μuelle in ed. annot et hoc vocabulum et vitrum originem ducere dicit a verbo cino, ut suburaculum et u
Hor a Itonaeo Sed cum alias de hoc vocabulo nihil constet et hoc Ioco codicum lectio incerta sit, mesius hanc rem in medio resinqui puto. Cuturnium. rivi Fes p. 51 1 es gutturnium. Effugius Serv. ampi Aen. II 140 sed hic disendo
suria verbo sacrorum et ad causam apso usus eri nam
65쪽
hostia quae ad aras adducta est immolanda, si casu essu geris, e via vocari Mere more solet. Ex esse. aut Festi p. 82 8 exesso exfra raso. Sic enim I for in quibusdam sacris clamitabat hostis, vinctus, mulier exesso scilicet interesse prohibebarum alium s
Crorum exempla apud Serv. Aen. VIII 17s et Suet ciaud 22 leguntur. Exfir. Paul. Fest. p. 79, 13 Exs puromeneum, unde mune adhuc uintio. cum lat. verboso es Graec. Februm, februus, februare. aut Fest. p. 85,16: quin unquin aenique puromenti causa in quibusque sacria iis at Mensur, februa a euanrum id vero quod puro urdicitur februatum Varro de l. l. V 13 Februm Sabini puromensum es id in sacris noraris verbum es Augustin. de civ. Dei VII T. Plut Num. c. 19. Non. p. 114 M. Censorin. 22, 14-15 Lyd. de mens. IV 25. Macrob. Sat. I13, 3. Glossar La V. 199, 20 500, 36 641, 22 etc. V
cabulo februm proprie significabantur lora e Caprorum pelle caesa, quibus Luperci feminas verberare solebant, ut sterilitate liberarentur Serv. ampi Aen. VIII 343 cf. ov. fast. II 21 sq.). Ceterum de huius vocabuli verit qui nihil certi erui posse puto. Fendica Arnob adv. nati VII 24 Non simili eriendicas, quae et ipsae sunt irae, quas 'lebis oratio illas sole cum eloqui, nuncupare. Alio loco haec vox non legitur originem ducere mihi videtur ab eadem radice, qua nostriam inden, quae significatio perbene apta est ad intestina artissimo igitur vinculo haec vox coniuncta est cum voce fendis Fest. p. 205) v. infra p. 62. Ferctum. aut Fest p. 85, 9 Arcuum onus libidiarum, quod crebrius ad sacra ferebatur, nec sine frue,
altero genere ibi, quis qui inrebant sim resaris apsella bantur cf. est. p. 294 5 v. Dufertarios Gell. N. A.
15, 15 Isidor orig. VI 19, 24. Cato de agric. 134. 141.
Acta fratrum Arvalium semper fertum exhibent. Quam
66쪽
veteres afferunt vocabuli deductio a ferendo, etsi nostris temporibus non defuerunt, qui eam defenderent Marquardi Rom. Mative . III 4. 249 annot. ), quin falsa sit non dubitatur. Nam unde mittera in radicem fm venerit non explicatur. Si ferarum re vera cum verbo farcio coniungendum esset, certe originem a compositis duceret, quae a farcire finguntur cf. conferctus a coninare πιι nam si ex simplici verbo farciendi derivaretur, a litteram retineret. Sed haec sententia nihil habet quo defendatur. It
que hanc quaestionem nunc quidem Solvere non alemus.
Fit illa fritilla . Arnob adv. at VII 24 ullam pultis genus esse narrat; cf. Gloss. a IV 76, 47. lin. n. h. VIII 84. In hac voce explicanda proficiscendum esta forma uiua, quam optimi codd. praebent. Fuiua deducitur a misi illa ci. aut Fest. p. 92,8 Fisere item sc. apud Catonem 'ro migern Umbricum mula Buecheler Umbr. 62 eiusdem originis est. Frumen. Arnob indv. nati VII 2ς etiam 'umen
pultis genus esse dicit Frumen ad immensum se habet ut augmen ad augmentum, 'imen ad sus mentum ut inruges et fructu demonstrant, a rugmen et rugmentum
quam nunc falliscum appellamus, nunc culur, alias securis, qua ponsi es in sacris uruntur, dicta ab eo quod feriendo 'efat. De hoc vocabulo quomodo res se habeat nescio. Glossarii veriloquium certe falsum St.
Fordus. aut Fest. p. 83, 13 Forricidiis opes forda id es gravidae immolabantur, dic a fetu ei SerV. ampi Aen. II 140. Varr. de l. l. VI 15. Gloss. Lat. II72, 4. V 22,10. Etiam formam hordus usurpatam fuisse Paul. Fest. p. 102, 15 nos docet, sicut praeter anula etiam anula dictitabatur cf. p. 103, M. Recte Varrol. c. dicit hanc vocem a ferendo derivari. Gratilla Secundum Arnob. VI 24 libi genus significat.
67쪽
Gutturnium. aut Fest. p. 98, 13 Guffurniumva ex quo aqua in manus datur, ab eo quod propere oris angustias offatim uat; cf. p. 51 1 v. Cuturnium. Eodem
veterem vocabuli formam cummium fuisse suspicatur, quam sententiam probat roetide Beza. et r. XIV 100); Cf. GraeC. κυτος, κυτ-ρος Cuturnium deinde, quia cum ouus coniungebatur, in gutturnium mutatum est. Harviga. aut Fest. p. 100, 6 Harvio dicebatur hostia, cuius adhaerentia inspiciebantur exta. Recte Μuellerus ad hanc glossam annotavit autum in exce pendo per neglegentiam id vocabulum omisisse, cui illa exta adhaesissent. Ceterum perspicuum est hamio vocem ex verbo haerere, id quod autus s. Festus volebat, e plicari non posse. Non minus in hoc vocabulo interpretando falsam viam ingreditur Varro de l. l. V 98 Aries, quod eum dicebant aer, veteres, nostri arvio, hinc amiagnus haec sunt, quarum in sacris iis exta in olla, non in veru coquuntur, mas ei Accius scribit et in fonti iis libris videmui. In hostiis eam dicunt arvisam, quis cornua Aabeat, quoniam is, uel ovi mari testiculi dempti, et cornibus caret ideo ut natura versa vervex declinarum. i Tantum inde colligi potest Varronem primum hamio vocem Coniungere cum aries, ad quod expediendum hamio vocabulo primum is litteram demit cf. V 115 hastae assa adstare: astaro, deinde vervex ex versa natura interpretatur.
Aliam interpretationem Donat ad er Phorm. IV 4, 28 praebet; ci praeterea Vel. Long. G. L. VII 3, s. Gloss.
Veterum igitur ex explicationibus tantum concluditur vocabulo hamio hostiam marem significatam esse,
3 In Varronis verbis misere corruptis citandis Corssenum secutus sum, qui Aus ν. d. Lat. I i. 509 eam praebet lectionem, quae intellectu acillima esse videtur.
68쪽
quae cornua habebat, cuius exta ab haruspice inspecta in olla coquebantur. Etiam nostris temporibus non desu runt, qui hoc vocabulum ratione etymologica magna cum sagacitate interpretari conarentur, sed dubito an nunquam recta explicatio proferri possit. Indigites dii Serv. Aen. XII s4 et indigius dii duplici ratione dicuntur vel secundum Lucretium, quod nullius rei errant, Mi ait nihil indira curae, vel certe indigiae sunt dii ex hominibus facti et dicti inaestius, quasi in diis ventes . . . addit Serv. ampl. vel quod nos deorum indix muta, unde quidam omnes deos indi ius sellari volun . alii a rios deos indigites dici debere tradunt, alii ab invocatione indigites dissos volunt, quod indiret est 'recor et invoco es. Serv. Georg. I 498. Hatad Gloss. Lat. V 27, 19. Macrob. comment in Somn. Scip. Ι , T. His tam variis vocabuli explicationibus id unum probatur
Veteres grammatico ipsos non scivisse, unde eius etymon peterent. Sed etiam nostris temporibus viri docti sententiis magnopere variantur. Atque ut omittamus ea quae
R. Peter in Roscheri lex myth. II p. 129-233 de iis dicit, Corasen De Volscorum lingua p. 18 et hoc vocabulum et indi Iamenta ab oblitterato verbo indigere, i. e. invocare, deducit. Id quod falsum es Nam indigites dii, si essent invocati dii, non coniungi possent cum noven-sidibus diis, id quod semper fere fit cf. iv. VII s 6, qui non minus invocantur. Leo Meyer l. Grammat. II 32', quem secuti sunt G. Clemm G. Curtii stud. VIII 123, uecheler Grun . . MI. Decl. p. 123, rener Rom. M E L p. 923 hoc vocabulum compositum esse docet
ex induin et gen-, ita ut vox eadem sit atque Graecorum
ενδογενεῖς os etiam G. Wissoma De dis Rom. indigetibus ei novensidibus,marpuri 1892. Nuperrime autem F. Bechiel Bezaeniari eum a. unde . indor prach. XXII 1897 p. 282 de hoc vocabulo haec proposuit, quae mihi vera Se persuasit Damon omisne an in ania se desaeones. die den latium mi de beriumn orecisi irae,
69쪽
In digitamenta. Serv. Georg. I 21 . . . nomina haec numinum in indi lamentis inveniuntur, id es in libris fons casibus, qui et nomina deorum et rationes ipsorum nominum continens, quae etiam Varro dicit . q. S., cf. aut Fes p. 114 6 114, 3. Arnob adv. nat. II 3. Serv. ampi Aen. XII 794. Censorin de die a 3, 4. Gloss. Lat. II 80 47. V 210, 36. Hoc vocabulum ab omnibus, quantum vidi, viris doctis coniungitur cum Hagium, NHigium, amare. Inferius. aut Fest. p. 113 2: Uerium vinum id quod in sacri cando in a aurae labrum onebatur: LCato de agric. 132. Isid. orig. XXI, 7 ubi in reum perlibrarii errorem legitur cf. aulicoctus). mob adV. nat.
Iniugis macrob. Sat. IIII, 5 In his ipsis hostiis quisedam sunt, quae nives vocantur, id est me nunquam domisae aut iugo subditae sunt: cf. aut Fest. p. 113, 19. Fulgent. p. 115, 1 H. Irceus l). aut Fes p. 114, 1 ircei genus fare minis in sacri iis ci p. 105, . Si quod apud Arnob. adv. at VI 2 legimus vocabulum quid inquam haec sibi volunt apexaones, hirciae idem est atque nostrum ircei, quin ab hirco nomen acceperint, dubitari nequit. Irnela Paul. Festi p. 105 12: meis vasis genus in sacris. Vocabulum ex hirneola corruptum esse videtur; hirneola diminutivum est vocis hirnea, quam coniungendam esse cum palaeost. Hunu Joh. Schmidi Z. Grach. d. id . Vocalism. II 1 nos docet. Μ alluvium. Fest. p. 161 15 Malluvium lacum
commentarium sacrorum signi ac manus qui lavens a quin malluviae dicuntur, quibus manus sun lautae cf. aul.
70쪽
p. 160, Vocis compositio aperta est; es manceps, munm merus, manulum, siauviae.
Μ analis lapis. Paul. Fest. 128 5 Manalem
dem vocabant etiam e ram quandam, mete era ex rasoriam Capenam iuxta aedem Martis, νω cum rostre nimiam siccitasem in urbem feriraherent, insequebatur fluvia fatim, eumque, quod aquas manarent, manalem lapiadem dixere: f. p. 2, 12. Non. p. 4 et 55 M. Serv. ampl. Aen. III 175. Fulgen p. 112, 14melm Veterum
explicatio nominis falsa est. Nam manalis, a mamzre quod significat fluere, formatum nunquam eam vim habere potest, ut sit efficere, ut aliquid fluat sc pluvia; lapis autem fluens sensu caret. Praeterea si is lapis, qui mundum clandebat, lapis manalis appellabatur Fest. l. α), non inde nomen accepit, quod per eum animae manarent, Sed a manibus. Cum vero Romani siccitates, morbos aliasque calamitates publicas per deorum manium iram ortas esse sibi persuasissent, non ita difficile est intellectu, cur in nimia siccitate pontifices manalem lapidem i. e. manium lapidem in urbem traxerint, scilicet ad
placandam manium iram; cf. Ηofimannius Rhen L 1895 p. 48 sq. et Wissoma in Roscheri lex myth. II 308. Μedialis hostia. aut Fest p. 124, 7 Medialem appellaban hostiam aream, quam meridie immolabant. Haud improbabiliter coniecit Dionysius Gotholaedus Meridialem scriptum fuisse. Nam meridialis formam usurpatam fuisse Varro de l. l. V 4. Cic. orat. 47, 157. Quint. I 6 30
Μolucrum. Fest. p. 141 20 Cloatius etiam e Aetatis Milo in libris sacrorum molucrum esse aiunt urnum q-ddam inradratum ubi immolarum idem Aetatis in explanatione carminum Saliarium eodem nomine appellari ait quis sub mola supponatur. Aurelius Opilius Nellat, ubi mola ur cf. aul. p. 140 9. Ex motu conicitur quondam praesens mois fuisse, cui respondet got. amat an