장음표시 사용
201쪽
XIV. Iam ustro in ipso dxeeutionis aetii ex Iuris praeseriplo illo ordo
servandus est, ut a rebus mobilibus in ilium fiat, et quidem ea quantitate , quac debelur, dein ubi mobilia salis non sint, immobilia, sive stabilia; a tandem si nequo ista satis erunt, vel nulla suerint, ipsa debitorum nomina, sive iura a iudice croditori addicenda sunt i . XV. Denique si neque bona, neque nomina, sive iura sussicientia reperiantur, quibus iudiealo satis fiat, extremum illud erit remedium , scilicet debitoris in ea reerem detrusio: quae licet iure antiquo aeque ei vili, ae ea Donico velita fuerit 2ὶ, posteriori lamen aevo in usu esse coepit, hodieque oblinet: at vero non nisi ad custodiam, donee iudiealo salis factum suerit. Ast nee deest debitoribus carcerem effugiendi praetcxlus, nimirum bono rum cessio, per quam omnia sua bona creditoribus cedunt, iisdemque sa- cultatem dant ea vendendi, ut ex eorum prelio , qua fieri potest, singulis
satisfiat 3 . Simili poene henysicio elorici debitores fruuntur, qui sua de-hita in totum, vel pro parte solvere non possunt et quidem ex benescio I . Verum tam clerici, quam laici , qui istiusmodi iura uti volunt, idoneam
praestare tenentur cautionem, scilicet ut si abundaro incoeperiat, contrarium aes alie uum, quod Bolvendum 1uperest, persolvant.
I. Adpellatio mele definitur: ad superiorem iudicem Pronoeatio iniquiatatis gententiae querelam continens 53. igitur adpellationis veluti landamentum simul, ae indoles in eo constitui posse videtur, ut sit querela de iudicio lato, cuius lamen exterior sorma non una se inper Eademque, Sed triplex. r. Quum sententia non a legitima , et competenti potestate, non servato substantiali iuris ordine , non ad normam recepti ecelesiastici canonis lata sit: sed vel ab exauctoratis Episcopis , vel reo non ei talo , non audiis , vel per vim , per fraudem , auro subornalis , corruptis , male instruelis ad eriminandum lestibus, ad damnandum iudicibus , vel demum quum ad normam illegitimi concilii sententia pronunciata fuerit, iuncad Prima lem, ad Patriarcham, vel extremo ad Summum Pontificem querela deserebalur, qua id propositum, postulatumque, non ut caussa de in logeongilaretur, aut iudicium discuteretur,sed ut inspecta iudieii serma, nimirum ineompetenti iudieum potestate, inverso iuris ordino, vi, fraude, malis ar-libus intermixtis ale. iudicium irritum declararetur, poena remitteretur, communio resti lueretur, gradus honoris, ei potes latis agnosceretur Baccusitata, ae frequens apud veteres adpellationis speetes est, quam etiam Pro prie confustium voeilabant. n. Quum ab Episcopi sententia non tanquam incompetente, non tanquam violenta non tanquam inverso iuris ordine, vel ad normam illegitimi cano- εὶ L. XU. D. de re ludis. - a) L. XII. C. de oblis., eι aetion: cap. II. de Ps
202쪽
nis lata, sod tanquam iniusta, ins prelo taussa si morito , querela deserebatur; tune a minori ad maiorem aueloritalem eaussa ipsa devolvebatur ah Εpisevo ad sInodum, a sInodo breviori ad pleniorem, prout eaussae conditio postulabat. Prolaeto ab Ecclesiae ineunabulis ubi non plene exerta , Et explicata hierarchiase munia , ossicia, et gradus omnes, ubi omnia in synodo negotia , iudicia , caussae peragebantur , Extra Unodum nihil, lunc sano si quis in aliqua caussa tu ilicatus se laesum putaret, ab Episcopi sontentia ac sInodum, vel a sInodo breviori ad pleniorem ipsi adpellaro licebat , si iudicium quidem renovabatur , ab quo lamen priores iudices non Exclusi, sed eum aliis vieinioribus provinciae Episcopis et primi adsidebant, ut in eommuni potius enussae revisio seret, quam iudicii retraelatio. Frequens et haec adpellationis species apud veteres, quam usitatiori vom-bulo provocationem nuneupBbant. 3. Demum ubi constituta, explicataque omnis hierarchiae amplitudo ret, Et munia, gradusque distincti, tune adpellationum forma ad normam ei vilium legum, et tribunalium constituta est, qua nempe et agnoscitur legi lima iudicis inferioris potestas , et superioris auctoritas imploratur , nee do incompetenti, aut de violenta, vel intolerabili sententia , sed de sententiae tantum errore desertur querela e quae quidem et extra sInodum constitulis iudieibus , ereelirius in Episcopiis curiis , veluti ordinariis tribunalibus , recepta , dis ina, definita esse solebat. Hare adpellationis speeios stri eliori notione, etiam usu decretalium , a nostris hodiedum ad ellatio dieitur. lI. Prioris adpellationis, sive coniugii. quo non caussa de inlegro agita-lve, sed in iudieii duntaxat formam inquiritur, plura in antiquis ecclesia
Sie I. Fortunatus, et Felieissimus in Africa damnati ad Cornelium Papam adpellarunt: de quibus s. 'prianus siὶ : navigare audenι ad Petri cathedram , et ad Ecclesiam Prinemalem , unde unitas sacerdotalis eaetorta esι, a gehismatisis , eι profanis litteras ferre r in quo non confugium reprobat Crprianus, sed caussae lanium modo retractation m I sla lim enim subnectilet Red vere sitie caussam suam , ubi et aeeusatores habere, et testes sui eriminis Possunt.
a. Basilides, et Martialis hispani Episeopi in provinetali synodo depositi
Romam perrexerunt ad Stephanum Papam , a quo ei in communionem recepti sunt: at neque in hoe eonfugium damnat Cyprianus, sed in talummodo quod sanctissimum Pontificem dolo, ac fraudibus cire uim enerii: de
Basilide Onim hase habet Cyprianus ipso a r Basilidis non tam obolim , ptiam cumulata debeta, uι ad RVeriora eius peeeam etiam saliaetae, eι
circumnentionis Primen accesseris.
3 Dion3sius alexandrinus a pentapolitanis a pnd Dionrsium Ronianum nee alus , apud eundem , edita apologia , se ab obiectis purgavit , ut sic mal B eone plum de sua orthodox in pentapolitanorum iudicium dissi arci δ).4. S. Athanasius in s3n o Tyri , dein et in s3 nodo antiochona deposilvs Romam eonfugit, ubi a lulio Pontisce in communionem receptus est, et alexandriuae sedi restitutus, rescissis earundem sInodorum actis. ij Epist. LV. ad Corneliam. - a Epist. LXVIII. - 3ὶ S. Athanasius lib. M
203쪽
irrationabili iudicio damna lus ad Iuli uni Papam adpellavit, cui fidei pro sessionem exhibuit, unde et tanquam orthodoxus agni lus est, et in communionem receptus si . 6. Eustalli ius quoquo Sebas tenus in pseudo synodo constantinopolita uade positus, et ab Arianorum lactione vexatus Romam confugit ad Liber tua , a quo litteras obtinuit, Per quas reStitueretur 2 3. Ill. Sunt quidem et alia non pauca, quae hic adferri possent ex antiquis monumentis exempla pro adstruenda Romanae cathedrae, si vo Romani Ponti si eis praerogativa, scilicet ut Episcopi in provinciis illegitimo iudicio damnali ad ipsum confugerent. At instituli nostri ratio non sinit, ut Omnia adseramus. Verum qui sine piaculo omiserim Ioannis Chr3sostomi , viri doctrina, et sanctitate clarissimi quam qui maxime , celeberrimum ad Iu- nocentium I. perfugium 3 Ipse in Unodo, quae ad Quercum celebrata ESt, iniqua seu lentia damnatus , nihil sibi reliquum esse duxit, quam ut ad Romanum Pontificem confugeret. Igitur ad Innocentium l. litteras dedit, in quibus rogavit, ut sibi inimicorum factionis oppresso, et contra canonicas leges iudicato opem serat , pseudo sInodi acta rescindat, . ac sibi communionem impartiatur: Obsecro, uι scribatis quod haee tam inique facta, et absentibus nobis , et non declinantibus iudicium , non habeant ro-lum; sicut neque sua natura habenι. Illi autem qui inique egerunt poenae Ecclesiasticarum lectum subiaceant, nobis vero qui nec convicti, nec re tauti, nec labili til rei, litteris vestris, et charitale vestra, aliorumgue, quorum scilicet et antea societate fruebamur, frui coneedite. Iam vero Innocentius Chrysostomi litteras benigue accepit, ab lata contra ipsum ab Theophilo sententia absolvit, atque adeo eiusdem synodi acta omnino rescidit 33. Proseelo caeculiat oportet , qui hic non videt clarissimum huiusce adpellationis exemplum, ne singulare Sedis Apostolicae privilegium; scilicet ut Episcopi in provinciis inique vexati, in ipsa lutum suae innocentiae inveniant perfugium. Nihil sano magis probat, illustrat, commendat Romanae Sedis supremam auctoritalem, quam usque usitata, frequentia, obvia ad pollationum acta, nullo reclamante, reluctante nullo quoad ius: adeo
ineone ussus Apostolicae Sed is divino iure constitulus prima lus: et quidem non honoris duntaxat, et dignitalis, sed et potestalis, auctoritatisque. IV. Porro non desunt in veteri ecclesiastica historia illustria exempla adpellationis secundi generis , scilicet qua et querela desertur, et eaussae revisio postulatur. Ex pluribus, quae adferri possent satis sunto: I. In caussa Paschalis quum certatim aeque in Orientis, ac in Occide u-lis Provinciis breviores Episcoporum coetus haberentur , res ad plenioraco ucilia delata est. Scilicet ad cpli est num in Asia, ad ea esareense in Palaestina, ad romanum in Italia, ad lugdunense in Gallia: in qua controversia praecipuae Victoris R. Ponliscis partes fuerunt, cuius sententia in plerisque christianis conciliis, ac demum in ni caeno siemala est. u. In caussa Donatistarum Caecilianus in Cone iliabulo LXX. Africa o
204쪽
Episeoporum damnatiis, eiusmodi iudicium Romae, iubente constantino, in pleniore synodo italica renovatum est, ubi et Caeciliani innocentia declarata, et Donatistarum iudicium reiectum I . V. Iam vero eiusdem secundae speciei adpellatio bifariam inspici possa videtur, nimirum vel x, quuin ex Episcopi sententia ad synodum , aut as1uod o breviori, ad pleniorem, vel 2, quum ab synodico iudieio ad Romanam Sedem provocabatur. Prioris illustro monumentum habemus canonem V. ni caenum, quo deerolum est, ut tu unaquaque provincia bis in singulos annos Episcoporum coetus cogerentur ad clericorum , laicorum lust adversus episcopales sententias delatas querelas discutiendas : de Lis , qui communione privanιtir, seu eae clero , seu eae laico ordine ob Disco is, fler unamquamque provinciam aera lentia restilaris obtineri , ut hi, qui abiiciuntur ah aliis . ab aliis non recipiantur. Requiratur autem, ne Pusibianimitate, aut contentione, auι alio quolibet Episcopi viιio videatur a congrua ιione seclusus. O hoc ergo decentius tuquiratur, bene plaeuuannis singulis yer unam quamque Provinciam congregatis, aescutiantur huiusmodi quaestiones. Et sic qui suo ρeccaverunι evidenter Episcopo eaecommunicati rationabiliter ab omnibus aestimentur, usquequo vel in communi, vel eidem Diaemo laeeat humaniorem pro talιbus ferrasententiam. Hic pro secio patet elericorum, laicorumque adversus suos Episcopos delatas quaestiones humiles polius suisse querimonias, ac simplices
provocalion f, quam sic proprie dictas adpellatio ites: Deque enim suspensivunt, ut aiunt, sed devolutivum duntaxat producebant esse etiam: eacommunicati rationabiliter ab omnibus aestimentur, usquequo eici, et ut ha hel prisi a canonum versio.apud Iustellium : eaeommunicasionem sirm
re pronunciat aimpliciter , quandis etc. et quidem iuxta regularem initio canonis prolatam sententiam: qui abiiciuntur ab aliis, ob aliis non reo
Vl. Quod vero spectat ad adpellationes , provocationesquo ab Episcoporum , Metropoli larum, ac etiam sInodorum iudiciis ad Romanam Sedem , clarissimam babemus auctoritatem Unodi sardicensis, in qua Patres praeeunto Osio can. III. sanxerunt: quod si aliquis Diseopus iudicatus tueriι in citi qua caussa , eι Fulal se bonam caussam habere , tiι iterum concitium renovetur , si vobis ylacet a. Petri ostoli memoriam honoremus , uι .ertimur ab his , qui eatissam eaeaminarunt, Iulio Romano Episcopo, et si iudicaveriι renovandum esse iudicium, renovetur, et δει iudices: si auιem probaveru ιalem caussam esse, ut non refricentur ea, quae acta Sunt, guae decreverit confirmata erunt. Ipsissima adtulimus Patrum sardicensium verba, ut inde cuicui adpareat amplissima Romana a
Sedis praerogativa, nimirum suscipiendi patrocinium Episcoporum, qui in Provinciis iniusto damnati ad Papam confugerent. VII. Iam vero productum sardie ensem canonem de strictiori veri nominis adpellatione intelligendum non esse contendit Petrus de Marca a), qui demonstrare satagit illam antiquitus viguisse regulam , a qua Sardicensis ipse canon alienus non fuerit, ut non nisi in provinciis iudicia et discute-
1ὶ Bibliothee. Iur. Can. Vet. 2ὶ Coneor. Sac., et Imp. lib. VI. cap. V.
205쪽
bus nobis, es aequum au pariter, me ualum , uι uniuscuiusque cauasa illie audiatur, ubi οι erimen admisaum. Et Patres alateani iti epistola ad Coelestinum R. Pontificem post expositam antiquissimam Ecclesiae regulam de quibuscunque negotiis in provinetis , ubi exoria sunt, finiendis , probatumque eanonem ni caenum de episcopalis genteuliae eognitione ita unodo provinciae renovanda, Malim subnectunt, prudenιissime, iussissimeque viderunι, quaecunque nectesia in auia loeis, tibi oris sunι, Inienda, nec unicuique provinciae stratiam a. S ritus defuturam .... D re eamur , ut deinceps ad aurea vestras hine venientes non fatalius admu-ιatis , nee a nobis eae eommunieassa in eommunionem utim velitis reci-Pere , quia hoe nieaeno eoncilio definirem Deila adverteι Venerabiliιas ιυa. Nam eι ai de inferioribus elemisia, Bel lateia sideιur ibi Praeca veri, quanto mactis hoc de Diaemia voluiι obaervari, ne in sua yrovira ineia communione aus ensi a ιua Sane state praepropera, via in bus οὐ deant. eommunioni restitui. At sardieensem canonem ignorabant ad hunafricani, et ni caenum aliter, quam Romani, interpretabantur. Contendinbant enim publieas quidem fidei, universalisque diseiplinae mussas ad R. Sedem deserendas, privata vero Episcoporum elericorumque iudicia ex ea. Nonis nieaeni sententia in synodis omnino terminanda: at contra Romani in caussis depositionis, vel restitutionis Episcoporum adpellationi ad Romanam Sedem Ioeum patere censebant. Fui. Ut tamen id, de quo agimus , manisostus adpareat, ae distinetius Constituatur, res est altius repetenda. Presbrier quidam Melesiae si ensis in Africa nomine Apiarius variis eriminibus logii e convictus a suo Εpiseopo sIuodali sententia depositus iam .suerat. Ille vero ad Petri cathedram navigans, a Z imo, qui tune temporis eam tenebat, benigne ex plus, ne
etiam ex praescripto, et eaussa discussa in communionem receptus est. Quum vero res ista regulis ecelesiasticis prima fronte repugnare videretur, quae praeseribunt, ut excommunicati a suo Episeopo ab aliis non recipiantur, utque adeo excommunieali ab omnibus rationabiliter aestimentur, hine
Zosimi consilium, agendique ratio eirea Apiarium non parum n fricanos rommovit. Quo cognito Zosimus legatos misit ad asticanos Faustinum Epi. ε pum , presbIlerosque Asellum, et Philippum, qui et Pontificis circa Apiarium rationem, modumque agendi legitimum luerentur, et alia quaedam ecclesiastica negotia cum africanis traetarent.
IX. Apiarii iudieium quod speetal Zosimus Papa ila Paleos afrieanos in
Buo commonitorio quod legali in s3 nodo legendum secum detulerunt est Bdlocutus: verba canonum, quae in pleniores ita ιem huic commoni-Drio inseruimus. Da enim diserunι dilaesissimi fratres in concilio nia Caeno, quum de Episcoporum ad ellaιione decernerem. Plaeual autem, in si Episcopus ae satus fuerit eler atque hic Eosimus canonem sardi.
Censem producit, quem tamen nicaenae synodo tribuit. Ille autem mirari quisquam desinat: namque eodex canonum Keelesiae Romanae Sardicensectillos canones post ni eaenos perpetua serio sub solo nieaeni coueilii nomiuos by Corale si Lib. I. epist. v.
206쪽
nodi canones uni eoncilio Dicaeno ex aequo tribuerentur. X. Tum productum a Zosimo ea nonem, tanquam concilii ni caeni, Pa tres africanos in suis eiusdem s3 nodi exemplaribus non invenisse , neque
mirum videri debet. Qua de re Alypius Episeopus lagastensis ceterorum Episcoporum nomine ita aurelium Concilii Praesidem est ad loeulus : Id nos Servare Proflemur, quod in concilio nisaeno constitutum est. Adhuc tamen me moveι, quod quum inspiceremus Graeca eaeemplaria huius synodi nicaenae, ista ibi, nescio gua ratione, minime invenimus. Unde pintimus venerationem tuam, Sanete Papa Atireti, quod quia Me authenticum concilium nicaenum in urbe dieitur esse constantinopolitana, a liquos cum seriptis tuae Sanetitatis millere digneris, et non solum ad Φstim Sanctum fratrem nostrum constantinopolitanum Dis Omm, sed etiam ad aleaeandrinum, eι antiochenum venerabiles Sacerdotes, qui hoenobis conesium cum substipulationibus liverarum suarum diri9-ι, υι Omnis postea ambisuitas auferatur. XI. Igitur ex decreto eoncilii legati missi sunt ad Patriarchas alexandrinum , Bnliochenum, et eonstantinopolitanum, ut imperatis ab ipsis ginnuinis , authenticisque s1nodi nica ouae ea nonibus gravis iam exoria facilius controversia, ae lutius desti iri posset. At interim eiusdem concilii Patribus opportunum visum est litteras etiam dar Bonifacio Papae squi pro xime Zosimo successerat 9 eundemquo de iis, quae in SInodo agitata essent
certiorem reddere, ac si in ut rogare, ut ipse quoque ad orientales Ecclesias scriberet, quo canonum ex apostolico eommonitorio a suis legatis recital rum authentia magis magisque constare posset. Quin immo promittunt se eosdem canones, scilicet sardicenses, donec inquisitio facta sit, servaturos INι tuae venerationi, inquiunt, humilitas nostra rescribereιοῦ ea breviter inSinuare debemus, quae utrorumque coneordia terminata sunt, non ea
quae prolisis sestorum voluminibus continentur: in quibus s salva qui dem charvale, non tamen sine parvo allercationis labore 9 demorati su
mUS .... Apiarius Presbyter c de cuius et Ordinatione, et eaecommunica tione fueral e rium non solum alacensi, verum etiam toti africanae Ecclesiae non leve scandalum de omnibus erratis suis veniam Peleus, com munioni est restitutus ... Sane priusquam haec eous3a isto ter no clauderetur , inter alia , quae diuturnia disce tationibus versabamus, gura rvatio ψsa poseebat, πιι apud aeta ecelesiastica a fratribus nostris Fau. 3tino Coepiscopo, et Phitimo, atque Asello commesbyteris, quaerere mra, ut Promerent, quidquid eis nobiscum fuisset iniunctum agendum , nonnulla quidem sine ullo scripto prosecuti sunt verbis e sed quum id potius sactuaremus, quid in litteris ferrenι, commonitorium Protulerunt.
uod recatarum nobis, etiam festis, quae secum ad vo3 deferunt, est astvatum. In eis quatuor nobiscum venda mandam sunt. Unum de avi pellationibus Episcoporum ad R. Ecclesiae sacerdotem: auerum ne ad comitatum Discopi importune navigent. Tertium de tractandis prelister rum, et diaconorum caussis apud Initimos Upiscopos, si a auis eae.
Communieati per eram fuerint Uuartum de Urbano Discopo eaeeom.
municiando. . . . de Arimo, et tertio iam priore anno litteris nostris ad M.
Fimum dotis insinuari curavimus , ut ea sirtare rine ulla eινε iniuria
207쪽
paulisper sineremus usque ad inquisiticnem statulorum concilii nieneni. Et nunc de tua poscimus Sanctitate , ut quemadmodum ea vud nicaenum a patribus Gela, vel constituta sunt, sic ea uobιs Jacias custodiri, eι ibi apud vos ista, quae in commonitorio adtuleriιnt, facias eaeerceri, id est: si Epis Uuse hic canones exscribunt sardi censes, quos ceu nicae nos legali protulerant , dein pergit epistola: haec utique usque adventum verissimorum eaee larium nicaeni concilii inserta sestis sunt e quae si
ibi quemadmodum ipso, quod Uud nos fratres eae AHostolica Sede ae
recti commonitorio adlegaverunt continerentur, eoque ordine et a Nd nos in Italia custodιrentur, nullo modo nos talia squalia commem'rare iam nolumus 9 vel toleraro everemur, vel intollerabilia pateremur. Sed credimus adiuvante misericordia Domini Dei nostri, quod tua Sanctitate R. Mesesiae Praesidente, non sumus iam istum tDhum FasStiri, et Ser Nabuntur erya nos ea quae nobis etiam non disserentibus custodiri δε- beant cum fraterna charitale , quae secundum sapientiam, atque iusti, tiam, quam tibi donaviι Altissimus , etiam ipse Arovisis esse Fervanda, si forte aliter se habent canones concilii nicae vi. Quamvis enim plurimos codices Dyerimus, sed nunquam in uicoeno concilio in latinis codicibus lectimus, quemadmodum in superdicto commonitorio inde directa sunt: tamen quia hic in ullo codice fraeco eam Potuimus invenire , eae orientalibus Ecclesiis, ubi perhιbentur eadem decreta porae etiam au thentica rePeriri, mactis nobis desideramiis adferri. Pro qua re itiam viasque venerationem Obsecramus, ut scribere etiam ipse myneris ad illarum partium Sacerdotes, hoe est Ecclesiae aleaeandrinae, antiochenae, et constantino olitanae, et aliis si etiam itiae placueriι Sanclitati. . . .
uod, donee sani haec, quae in commonitorio praedicto nobis adlectata sunt de a Pellationibus Episcoporum ad R. Ecclesiae Sacerdotem, et de
clericorum caussis vud auarum provinciarum Discopos Ierminandis , nos uSque ad probationem servaturos esse profitemur, et beatιludinem Itiam ad hoc nos adiuturam in Dei voltiniale considimus.
ad Patres africanos rescripta transmissa Suni pacis, et amoris pleno, ne simul verissima exemplaria concilii ni caeni: unde, domini venerabiles iratres, Salute praeeunte , necesse habui per harum latorem Ilium nostrum Innocentιum presbyterum Melissima eaeemplaria eae authentica synodo in Alcaea Γι Myniae habita vestrae claritati dirigere: ita Cyrillus Alo-Σandrinus in suo rescripto. Otiis est, qui communem Idem, via stamia a
Patribus si mala suis fratribus deneget 3 Qua de re per eundem Ilium
meum Marcellum subdiaconum vestrum, Nimium festιnantem, S cut sta-ttili sunt, in Aleaea civitate a Patribus, canones in intecti O, ut iussistis, direris Ila Atticus constantinopolitanus in sua epistola. XlII. lam vero utraque haec larilli, et Attici responsa quae non nisisImbolum ni caenum cum viginti iam nolis canonibus exhibebant, a Patri. bus Africanis per eosdem in noeentium presbTlerum, et Marcellum sub diaconum, qui ea ab Oriento detulerant, ad Boiosacium R. Pontificem trans. missa sunt. Post haec toto pontificatus Bonifacii tempore adquietum est, nee Apiarii negotium ultra promotum. XIV. Atqui sub coelestino Bonifacii successore controversia recruduit.
208쪽
Apiarius pnim, qui, nil modo vidimus, Faustino R. Pontificis legato agente,
a Patribus a Dieanis in eommunionem restitulus fuerat. lot tantaque nova admisit scelera, eoque sua temeritate devenit, ut iidem africani Patres ipsum denuo in ius vocare, ae do gravioribus delictis legitime eonvietum damnare contra votum coacti fuerint. Porro nimis audax, ac factiosus presbyter Apiarius denuo sibi apud R. Sedem perfugium quaesivit: atque tam callide negotium gessit suum, ut ei in communionem recipi, et litteras ad africanos Episcopos in sui favorem expediri, et Faustinuin Episcopum in Africam milli, quo romanum liui cium exequeretur. impetrarit. XV. Ubi Faustinus Alii eam devenit, Episcopi a fricani, eius adve ulus caussa cognita , simul eum ipso in s3nodum conveniunt Apiarii caussam iterum diseussuri. Quid vero in altero hoc concilio actum sit. discimus ex eiusdem s3 nodi ea epistola ad coelestinum Papam data, ubi primo in hae eerumpunt verba : adveniente Sane ad nos ganeto Fratre , et eo iseMO nosDO Faustino, eoncilium congregavimus , et credimus ideo eum. illa Apiario miratim , quoniam licui per eius operam presbyterio antea rem ditus fuerat, ita nunc posset de tantis criminibus a Tabraeenis obiectis, eo laborante , puryari, cuius tanta, ae tam immania Lagilia deeursus nostri concilii eaeamen invenit, ut et memorati patroeinitim polius, quam iudicium, ae defensoris magis Operam, quam diseγtaιιonis iustitiam au-perarent. Tum de Faustino salis quidem, at modeste conqueruntur , quod ni in is anxie Apiarii restitutionem sollicitasset: non primum, inquiunt, quan tum obstiterit omni congregationi diversas iniurias ingerendo, quasi Ecelesiae Romanae adserens erivilectis, eι colens eum a nobis in eommunionem suscmi, quem tua Sanctitas c credens a ellasse, quod probare non potuit9 communioni reddiderat, quod minime ιomen licuit, quod eliam
sev Inrum eae lectione melius curios eff.
XVI. Aitamen Episcopi asticani iam institulum Apiarii examen, ludueium quo prosequi non destiterunt: quo ad triduum usque conlinenlet proinlraelo Apiarius ultro, ac palam in concilio sua delicta consessus suit. Qua de re de eadem caussa in concilio agi inlum est: triduano tamen laborississimo vitato iudicio, quum diversa eidem ObiecIa adsietissimi quae
reremus , vel moras Coepiscopi no3tri Faustini, vel tersieersationes i. psius uetarii quibus nefandas tumitudines oeculere conabalur, Deus iu- deae iustus, fortis, et longanimis mayno in endio resecavit . . . rePonte in confessionem cuncιorum obiectorrim Fayrtiorem dolosus necator erra. pil. D tandem de omnibus incressibilibus Omrobriis ultroneus se ipsa conuicit. . . et nos labore diuturnioris quaesιι Onis absolvit. Ita Patros aspi-eani de iis . quae in concilio aeta sunt, Coelestinum certiorem faciunt. XVII. Ut autem iis, quae in posterum eontingere possent, opportune eonsuleretur, in eadem epistola in hune modum Pontificem modeste precantur: raefato itaque debitae salutationis uscio, impendio deprecamur, tit deinceps ad vesιras aures hine venientes non facilius admistatis, nee a nobis eaecommunicatos in communionem ulιra velitis ere ere tquia hoe etiam nicaeno concilio constum Deile aduer&ι Venerabilitas sua. Nam si de inferioribus elericis, eι lateis videtur ibi praeeaveri , quanto magis hoc de Discopia voluis Observari, ne in sua provincia communione su ensi, a ιua Sancιitate, vel festinato, vel praepropere ,
209쪽
uel indebita videantur communioni restitvi. Presbyterorum quoque, et sequentium elericorum i roba refugis c sistiti te diynum est θ repella ιSanctima tua: quia eι nulla Patrum desinisione hoe Ecclesias derosa umesι africanae, et decreta nicaena, sive inferioris stradus elericos , sive ipsos iscopos suis metropolitanis vertissime commiserunt. Prudentissime enim, iustissimeque 'roviderunt, quaecunque necto ιta in guis M. eis, tibi orta sunι , s menda : nee unicuique provinciae gratiam S. SALritus de turam, qua equitas a Christa sacerdotibus, et prudenter videatur , ει constantissime teneature marime quia unicuique concessum est,
si iudieio offensus fuerit cognitorum, ad concilia suas provincrae, vel etiam tiniversale provocare. Aisi forte quisquam es ι, qui credat, unicuilibet posse Deum nostrum eraminis inspirare iustitiam, et innumerabilibus eongregatis in concilium sacerdotibus deneyare. Aut quomodo ipsum transmarinum iudicium ratum erit, ad quod testium necessariae Per-SOnse, vel propter feetus, vel propter seneetutis infirmitatem, mutiis aliis intercurrentibus impedimentis, ad ei non oterunt Nam ut aliqui , tanquam a tuae Sanctitatis latere mittantur, nulla invenimus Patrum
synodo constitutum. Puta illud quod pridem per eundem Coepiseouetim
nostrum Faustinum, tanquam eae parte nicaeni concilii, erinde transmisisti, in eonciliis verioribus, quae accepimus nicaeni concilii, a S. rillo GFiseopo nostro alaziandriniae Melesiae, eι a venerabili inlico constanιinopolitano Antistite ea authentico missis, quae etiam ante hoe per Innocentium presbyterum, et Marcellum subdiaconum, Per quos ad nos ab eis directa sunt, venerabilis memoriae Bonifacio miscopo Prae. decessori vestro a nobis transmissa sunt, in quibus tale aliquid non potuimus reρerire. Mecutores eιiam clericos vestros quibusque petensibus nolite mittere, nolite concedere , ne fumosum typhum saeculi in Gelesiam Christi, quae lucem simplicitatis, et hum di talis diem Deum videre eupientibus praefert, videamur indueere. Nam de fratre nostro Faustino amoto tam pro suis nefandia nequiuis de Christi Ecelesia dolendo Ahiario P securi sumus, quod eum probitate, ac moderatione tuae
Sanctitatis, salta fraterna charitate, viserius Affrica minime patiatur. Κt alia manu: Dominus noster Sanctitatem vestram aevo lanctiore oran Iem pro nobis custodiat, domine frater. XVIII. Asrieanorum Praesulum do Apiario iudicium, et utriusque cartha giniensis synodi gesta prolixiori oratione protulimus, at ea monte, ut inde
adpareat I, sardi consem canonem eo tempore Africanis adliue fuisse igno-lum, eosdemque ni caenum canonem aliter, quam romanos, suisse interpre. talos, tum 2, eiusmodi controversia pacem , fraternamque charitalem inter Ecclesias africanns , et R. Sedem ne minimum quidem fuisse violatam :quod quidem non desuere, qui comminiscerentur, quique merito a Baronio vapulant ad an 53o. xl X. Quid vero, si Patres a Dieani praerogativam illam R Sodis, set.
licet eorum patrocinium suscipiendi, qui iniquis metropolitanorum, SInodorumve sententiis offensi ad R. Sedem confugerent, num, inquam, aliqua ex parte imminuere, aut contrahere connisi fuerint' Apago id suspicesis. Roui t. non ius Sedis Apostolicae ulla ratione coarctaro, sed tantummodo
confugientium nimis fido uti licentiae fraena inii et eupiebant.
210쪽
u Non quo iuris praerogativa o quid ossicerent, sed ut inde exorientibuabusionibus medicinam adhiberent, R. Pontificem preeabantur.3. Neque de iure ia in condito, sed de iure oondendo solliciti, riclesiae alii ea nae, salva Sedis Apostolicae dignitale, consulere meditabantur. XX. Tria haec eapita ex iisdem africanorum Praesulum epistolis mani. sesto elucent, nempe I, quum B dpellati es in levamen, Et subsidium .inis nocentium invectae sint, oeconomiae loeum esse putabant, ut qui levamen, ei subsidium minime mererentur , minime impetrarent salva primae Sed is praerogativa. u. Quum rom ad disciplinam , non ad dogma pertinere arbitrarentur , precibus potius, ac momentis commodioris in provincia iudicii, quam aliquo ex Seriptura, vel traditione argumento, id a S. Sede oblinere nitebantur.3. Uine no quid in posterum facinorosorum potius, quam innocentium praesidio aecideret, cavendum R. Pontifici suadebant. XXI. Et sano a , iudicium in provincia ubi controversia exoritur, lacile Iositimum suturum, dissicito vero extra provinciam ex eo probant, quod iaprovincia accusatus, accusator, et testes praesentes sint; ad iudicium extra provinciam quam frequenter testium necessariae Personae, vel proptergeaeus . vel propter senectutis infirmitatem, multis aliis intercurrentibus impedimentis, adduci non poterunt. Id ecclesiasticam oeconomiam , non divinum Apostolicae Sed is ius attingere censebant. a. R. Pontifici modesto exponunt, quam facile fuerit, ut scelesti homines R. Sedis patrocinio abuterentur ad nova ad millenda scelera, quod ipsius Apiarii eaussa manifesto prodebat, qui R. Sodis patrocinio nimis sidens, praeleritis nova , eaque atrociora flagitia adgesserat. Id prudentia o magis, quam doctrinae negotium arbitrabantur.3. ll. Pontifico in compreeantur, non ut iura Sedis Apostolicas aliqua ex parte imminuantur, aut vel leviter adtententur, sed tantummodo, ut in posterum ipsos in veteri africanae Ecclesiae consuetudino permanero patiatur, quia et nulla Patrum dolaisione hoc Ecclesiae derogatum esι africanae . . Quod quidem paeis potius, quam iuris caussa ab Apostolica Sede se impetrare posse e fricani Praesules existimabant. 4. Cotorum et inter haec Primae Sed is praerogativa resplenduit, namque, uti nupore ostendimus, Allianasius, Marcellus, Eus thatius, Chrysostomus, Colidonius, sexcentique alii ab iniquis sive sInodorum, sive Episcoporum iudieiis ad Il. Ecclesiam confugerunt, nee confugium illa denegavit unquam, sed caussa expensa, quid agendum esset, suo iure de erevil: el quo ordine iuxta ea non es in eiusmodi caussis procedendum esset, suo iure et indicavit, et suggessit, et praeseripsit, lum et acta contra canones rescidit, tamquam supremus canonum et custos, et vindex, ei exactor , nimirum
supremum ordinarium in iudieiis ecclesiasticis tribunal R. Ecclesia semper est agnita. Al de huiusmodi exemplis satis etiam lib. I. tit. IX. XXII. celerum no caussae extra provinciam, ubi testes, Retores, Et rei, ubi seripla, aliaque id genus indicia haberi possent, egrederentur, videtur canon sardicensis sanxisse honorandam memoriam b. Petri, et adseruisse facultatem Episcopis pro voeandi ab episcopali sententia ad Sedem Aposto. lica m: quae si iudicaverit renovandum esse iudicium, renovetur, et deliudices, equidem in provincia, ibique vere caussam suam , ubi eι acetι Diuitiam by Corale