장음표시 사용
571쪽
s; UNIVIRsAMs DICI NE etsi largimur, ab iisdem causis corrumpi aut in sinum suum revocari animam, a quibus calidum innatum destruitur, non tamen id fit eodem modo : sed calidum innatum destruitur per se & immediate a frigido , anima secundario&consequenter: ita de aliis corruptionis modis judicandum venit. I rgo hinc recte quidem deducitur , intime conjunctam esse animam inlito calori , non tamen cum eodem essentia eandem esse.
S. VIII. siueni secunda sit in desilitione proposita conuineatur, quod anima substantia sit ἰ Aliqui negativam sententiam amplectuntur, ideo definitioni Aristot. addunt vocem tu litiatu hoc modo Damina est
actus prim:vsubstantialis. Nam opinantur nomen actus primi accidentibus
etiam quibusdam quadrare, ait Philosophus ipse indicat t. s. neque alia voce in definitione Arist. id exprimi Verum haec opinio improb, lis est . Nam exuti necessario sequitur, definitionem Arist. traditam imperfectam esse , quandoquidem omittat praedicatum aliquod esseristiale genericum. Neque obstat , quod Aristotel. ante illam definitionem jam proposuerit, animam substantiam esse. Hinc enim hoc tantum sequitur, Aristotel novisse animam substantiam esse , sed tamen definitio inde ab imperfectione non liberatur. Ita nullatenus
se expediunt, qui junt, Aristotel supposuisse animam substantiam esse. Nam hoc quoque definitionem meliorem non reddit, quod aliquid supponaturi, si quicquam in ea omittatur, quod adessentiam definiti pertineat. sua propter statuendum est , coimineri id in definitione Aristotelis non quidem cibis expressisseusormaliter, erum sicundum sensium seu virtualiter , inuidem duplici modo, scilicet ut in specie continetur 9-xu , is unum relatorum importat alterum ' Primo modo, in voce actis
primi altero in verbis corporis potentia vitam habentiis. Nam quod substantia contineatur tanquam genus in specie in actu primo patet tum inde, quia Autorum probatissimorum calculo verba actus primus in definitione ea idem sunt , quod forma substantialis, tum quia accidentia absolute actus primi dici nequeunt, sed tantum substantiae, quia harum virtute accidentia operantur. Et hinc Aristot cum in prioribus animam substantiam esse docuisset, texturi designat, qualis substantia sit, nempe non potentia, ut materia, sed actus, ut forma. Ita
enim ait ἐδείαε λεχωα, hic vero ubstantia lascilicet anima, de qua ante actum esto uctvi. mehinc quod idem con notative quoque insinuetur per verba corpori potensia pilam habentis insinuatur ex illa communi
572쪽
CONTRACTAE LIBER PRIMus. 3 muni regula Philosophorum , potentia ct actus sunt in eodem genere V rum illa verba indigitant materiam viventis proximam quo in genere substantiarum. Ergo Soactus ejus est in praedicamento substantiae, non quidem directe sed reductive Partes enim revocantur ad idem praedicamentum, in quo est totum.
S. IX aestio 3 sit: sanima recte appelletur actitit Sunt aliqui,
qui arbitrantur Aristotel non ita bene definivisse animam per actum. I. Quia anima non tam perfectio Corporis est , quam ejus domina, quae eo utitur ut instrumento. a. Quia sic non cognoscitur animam substantiam esse. . Quia melius anima deliniri poterat substantia perinsecta incorporea. Verum hae objectiones tanti non sunt, ut propter eas a recepta sententia recedamus. Nam ad I dicimus, animam χο
poris dominam & perfectionem recte appellari possis.dominam quidem,
quatenus corpore utitur ut instrumento,in eo nobilior est Dat perfectio, quatenus imperis seu in completa substantia est , ordinata ad compositionem totius peraciendo seu Complendo materiae potentiam& imperfectionem. Unde per prius dicitur persectio Λ ideo essentialiter , sed per posteriusi attributive vocatur domina. Non enim dominari potest corpori, nisi ejus primum perfectio sit. Nam operatio accidentalis supponit unionem formalem. Ἀ a priore quaestione jam responsum est. d . dicimus substitutam dennitionem neutiquam bonam esse. Etenim non solum obscura est seu ambigua, sed etiam imperfecta, ac aliquo modo salsa. Nam cum anima dicitur sub- sanita perfecta , id intelligi potest vel in genere anima , vel genere en-riam. Si in genere animae, utique non necessum erat id addinam unumquodque ens in suo genere perfectum est , quoad essentiam. Excipis,ar non necessario respectu attributorum seu accidentium. Repono,
illa persectio non exprimitur in definitionibus essentialibus. Si intelli-
Saturan genere entium , falsum est , animam esse persectum ens Est enim in completum. At omne incompletum est imperfectum Deinde cum anima dicitur substantia incorpore , si id intelligatur intrifcie con- uti re , verum equidem est , animam non constitui ex corpore, sed quid oppositum esse corp- at sic de anima solum quid dicitur, quod omnibus substantialibus fuamis convenit : sin autem sumatur extrinsece .c-ηotati rei constequenter , non quadrati praedicatum alii animae,. quam soli rationali. Nam vegetativa dessensitiva a corpore dependentes sunt, undeforma maderia esis corporea nuncupantur. Praeterea ea definitio
573쪽
s ac Nivsnsa sDICINAE definitiose absolute nunciata convenit etiam intelligentiis sunt enim
eae substantiae incorporeae: nulla ratione exprimit propriam spe- Cificam rationem animae. Proinde melius fecit Arist. quod animam actum appellavit. Eo ipso enim indigitavit animam non esse quid absolutum omni modo, sed relationem transcendentalem importare ad potentiam atque adeo non esse completum sed in completum ens ordinatum nempe ad constitutionem viventis, concurrente corpore. Verum
adversae lententiae objectiones maxime ex hypothesi Platonica sunt quod anima sit totus homo, & corpus tantum hominis domus seu receptaculum seu quod idem est, animam esse formam nude assistentem, nullatenus insormantem, de quo postea , cum de anima rationali
S. X. Ora flua ait numniabeiae dicatur actus primus omnino vero. Nam ea materiae suae primo unitur, & radix est omnium aliorum
atauum propriorum illius corporis. Dicola riorum quia communes praecedere possunt, omnino ante animam corpori insunt, qui formae ibordinata corpus disponunt , ut idoneum receptaculum esse possit animae. Veruntamen ratio dubitationis in contrarium est,quod anima definiri debeat per summam perfectionem. Sed actus secundus Perfectior actu primo. Cui repono: absolute loquendo actum primum esse perlaetiorem secundo, quia substantia est,ri radix causaque actus secundi, quanquam actus primus ab actu secundo separatus non vide tur accidentaliter tam perfectus esse, quam eidem conjunctus quod impraesentiarum ad rem non facit, quia unumquodque definiendum est , quomodo se habeat essentialiter, non sub persectione aliqua a cidentali.
S. I. rasti sit: An ariima prout est actus primussit separaselis ab acta
secundo Originem huic controversiae praebuit Arist. t. s. ubi animam comparavit somnori scientiae, dum eam actum primum dicit. Somnus autem ab operatione sua separatur, quia sensationis privationem insert:&similiter scientia. Nam ad scientiam non requiritur, ut quis actis eundu scientiam operetur. Hi ne diversae utorum sententiae promanarunt. Aliqui putarunt animam ab actu fecundo posse separari alii animam adactum secundum indisserentem esse alii iudicarunt ab Aristotele non dici, eam ab actu secundo separari alii distinguunt, do-Centque quandam animam ab actu secundo separari posse, sentientem nempe&intelligentem , quandam autem non posse, ut animam ra
574쪽
CONTRACTAE LI Ur PR us. 33 tionalem. Ego omnino arbitror in anima duplicem actum distinguendum est , Dimalem nempe, effecti rum. Ac quod formalem attinet, ille a forma inseparabilis est, quatenus scilicet ut forma consideratur Nam sor-nia per formalem actum forma est. Et sic anima non est,i si vitae principium sit, seu esse viventis viventi tribuat. Quod concernit actum secundum effectivum,anima intelligens non semper actu operatur, nec sentiens, ut cognoscitur ex somno naturali, verum de anima vegetativa dubium est, maxime respectu facultatis nutritivae, quia augmentativam senerativam cellare aliquando ab operatione plerisque receptum est. Nihilominus sentio nec nutritivam quidem simpliciter continuo operari, si discrete de operationibus eius loquamur,quia fieri potest , ut vel objectum desit , vel improportionatum sit , vel ab
externis aut internis causis impediatur, quominus omnis actus secundus facultatis nutrientis obiri possit. Sed largiamur , non tamen id veritati dictorum Arist. praejudicat. Neque enim ipse animam cum somno Sc scientia comparavit, quatenus carentiam actuum important,
sed quatenus dicunt principium solentia actus illos exserendi. Nam qui scientiam habet, etsi abu objectum scibile non contemplatur, tamen contemplari potest, inuando Contemplatur, non tamen On- templatio ejus essentiam absolvit: sic somnus dicitur illi convenire, qui etsi actu non sentit, tamen sentire potest. Si quis tamen distinctionem CajetaniaCcipere velit, non valde repugno. Is dicit , illo dammam commum separetur ab actu pecundo non positive , sed per non repugnantiam , qua tenus nullam contradictionem implicat, si sine actu secundo repenatur. Nam ad id non necessarium est, ut omnis anima in specie line actu seculi do reperiri pollit, sed sussicit, si anima in communi non involvat necessario actum secundum. Aliquiajunt, ammam esse separatilem ab actu secundo secundum indisserentiam stupracsere, quod sensum eundem habet. g. XII. Mni 6 sit stui intelligatur per vocem corporis laeduus sum, tu principio vel matbematice vel p μ. Illo modo pro quantitate longitudinem,latitudinem & profunditatem, seu verbo trinam dimensionem habente: hoc pro substantia materiain forma constante. Et rur sum dupliciter, vel admodum totivi, vel admodum partu dmodum to rius seu completientis, quatenus ut genus de omnibus corporibus in specie praedicatur,' directe in praedicamento substantiae ponitus verum
575쪽
quam sorte minus accurate, cum utraque in Physica obtineat. Itaque impraesentiarum quaeritur vox corporis in depnitione anima sumatis admodum totiin pro toto Pirente corpore , an admodum partu ira materiae parte RSunt qui priorem sententiam accipiunt. I. Quia anima in praed, et . definitione definitur ut formari a non est forma partis sed totius. 2. Quia Aristotel. t. Io expresse docet, animam esse actum ejus, non quod abiicit , sed quod habet animam. 2. Quia sub finem definitio nis addit Philosophus organici At organi eum corpus est corpus animatum. Veruntamen haec sententia Aristotelis menti contraria est. Nam . In dennitione statim suos git potentia ruam habentis. At non totum vivens potentia vitam habet, sed materia eous , quatenus Comcipitur ut habilis recipiendi animam , non exclHir , quod animam
non habeat , sed virisive, quatenus distincte ab anima conlideratur,riactus potentiam non tollit. 2. Quia textu Io docet ex eo corpore: anima constitui animal. 3. Quia textu docet animam non esse corpus, sed corpus esse subjectum animae. Verum totum non est subjectum suae partis. . Quia alioquin definitum contineretur in desinitione, atque adeo hic oret imperlecta. Nam totum delinitur per partes ex quibus constituitur: sic vivens est, quod constat ex anima tu corpore organico. . Quia indefinitione totius corpus animae opponitur, ut apparet ex allata viventis definitione. Ad objectionem i. respondeo, animam dici formam non ibium totius , sed & materiae, unde textua anima dicitur actus despersectio materiaeci sicut materia etiam dicitur non solum materia respectu totius . sed etiam sermae, non quidem constitutive, sed relative, quippe ordinatur ad formam. Dehinc etfianima definitur, prout totum constituit , non tamen sequitur , quod ideo vox corporis totum designare debeat,quia inicit, quod ex ea definitione consequatur, ipsum totum ab ea constitui. Quod hic apertum est , quia dum anima corpori illi se sociat, illique vitam largitur, totum constitui intelligitur , quia id ex materiarin formae conjunctione oritur. d a. dices, nihil ex ea consequi. Nami nos an mam dicimus actum esse corporis, ut suae compartis , non prout eam
abjicit, sed recipit, habet, Sc retinet. Ad 3. quod illa itidem nihil concludat , quia vox ore indeclarat , quomodo se habeat materia,
quae cum anima vivens constituit.
XI Hoc autem constituto , per corpus intelligi partem
576쪽
CONTRACTAE UBI IAE PRINus. 'viventis animae oppositam, amplius quaeritur , sit quaesti per corpus intelligatur materia prima, an corpus ex materia forma constiturum' at morum multorum , Thomarru Scoti asseclarum contra sententiam Graecorum dc Arabum opinio est, intelligi per corpus materiam primam, qua corpus Matur tum antecedenter , quia antequam anima ipsi accedit, verum corpus est dotatum specialibus singulorum organorum partialibuisformis, quae accedente anima pereant, tum ex eventu, quia anima materiae primae conjuncta ei primum esse corporis largitur , dehinc esse Vitale seu animatum Rationem autem aliam non habent, quam quod arbitrantur , non posse esse plures formas in uno composito. Verum haec opinio prorsus a veritate& Aristotele aliena est. Nam x Si d sinitio fit impropriam obscura. Nam materia prima proprii vere ne secundum illos ipsos corpus diei potest , sed improprie tantum iii ampliatione , ut Scholastici loquuntur , scilicet quia fuit erit corpus: loc quoque falsb. Nam materia prima nunquam fuit, nec erit corpus. Omne enim corpus ex materia forma constat, ex Arist. L . Physic. . . quod materiae primae nunquam convenire potest. a. Expresse ea explicatio repugnat text. 8 sub cujus finem haec habet Aristotel anima non est quiddita sturati corporis hujustmoliri puta artificialis se corporis naticali 0 modi, quod in se habet principium momo latus. Quibus verbis, quid explicatius dici potest φ . Sensibus4 rationi illa optic tio adversatur. Evidens enim est praeter animam inesse corpori sormalem rationem misti respectu diversarum partium , quae eadem post mortem remanet. Et ludicrum est, quod aliquiajunt, accidentia tantum manere eadem in vivo & mortuo, nullam substantialem formam, quia accidentia in materia sine substantiali forma remanere nequeunt. Nec obstat, quod Aristotel libr. a. degener. corrupi scribit generationem fieri nullo sensibili subjecto permanente. Nam ubi locorum de simplici generatione , quae elementorum est Philolophus loquitur, aut si universaliter id intelligendum quis putet , per sensibile subjectum , intelligendum venit, illud subjectum specificum ultimum,
quod corrumpi dicitur. Pro ejusdem sententiae confirmatione facit diversus motus in viventibus notatus , qui secundum formam misti est deorsum , at secundum animam ad omnem loci difirentiam. Sed inquiunt quidam , motum illum deorsum procedere non a forma bsti , quae materiam hominis constituat, sed quae illis conveniat , quae quidem in homine sunt , neque tamen ejus partes. Verum quid turn
577쪽
s o UNIvERs MsDICINAE de ossibus, musculis, corde, cerebro dicent, quid de radicibus, eam
dice&cci an illa non uini partes, an non gravia φ Sic aliter perit,i-Vum , quatenus vivum est quatenus partes mistas habet. . In eonsequens quoque illius sententia explicatio est. Nam si torma misti ante introductionem animae in vivente sit , quomodo eam anima eidem non contraria corrumpit , .unde eadem post mortem rursum enascitur Nam ridicula sunt quae deforma cadaveris somniant. Pr inde cum veteribus per corpus in definitione Aristotel intelligimus substantiam ex materia dc ornia conflatam. Ad ratioriem autem oppositam dico , nihil repugnare pliires etasormas in uno composito, modo una sit ultima, reliquae sub ordinatae, de quo in Phγsicis nostris cap. de forma actum est. S. XVI. uani octava sit : stuare Anfioteles in definitione addat corporis naturali. Facit id Aristoteles majoris perspicuitati ergo, neque tam in oppositione ad corpus de praedicamento quantitatis, quod mathematicum appellare solemus. quam in oppositione ad corpus artificiale, in quo artifices occupantur. Nam Aristot valde familiare in Phγsicis est, naturalia per arcilicii lia declarare, quia haec sunt magis sensibilia. Ne tamen cum iisdem confundantur , distinctionem plerumque ad bcit , quod &fecit in praestiuis delinitionis declaratione, ut ex textu
8.4 aliis manifestum esse potest. S. V. st His sit stuare Philosophus in destri:ione addidi it potesare iram habentii, Fecit hoc Aristot ideo , quia non quodcunque corpus aptum est ad animam recipiendam , sed illud solum , quod aptum est
ad vivendum. Nam ut idem ait c. . t. I I. animalum ab inani alo eo dι
ni uim , quod vixit. Hinc quoniam non omnia corpora vitam potesta. te habent, ab anima informari possunt,scilicet nec elementa singula, nec
mista per se tota similaria, quia Cum illa singula ultimam suam formam habeant, nullam superiorem exigunt sed ea solum mista, quae etsi formam habent, tamen ab eadem non ultimo perficiuntur, praecipue cum ea non respiciat id totum qua totum, seu ut actu est, seu ut este debet unde apparet, quod ad plenam materiae satietatem requiratur ulteriot forma, quae omnibus partibus ut in unione sumntis ultimam speciem largiatur. Id vero notandum est, modium Arattoteles ait olei late ritum habentis , non neget , quod actu vitam habeat, sed quod non habeat vitam ex seipso , sed ab anima , quia vita primario ab anima proficiscit Nam etiam fama anima actu in corpore est, verum est,quod anima
578쪽
CONTRACTAE LIBER PRIMUS. anima sita his corporis potestate vitam habentis, quia in toto partes ejus conjunctae distincte considerari possunt. Sumuntur itaque illae, ees non exclusi νe, sed relati re sedisssinistre, ut Scholasticorum more lo
s. X uiram to sit: fd intelligatur per vitam in dicta Arinotelis
definirione Interpretes communiter notant vitam dupliciter sumi, I pro ipsa viventis essentia, prout concipitur ab anima tanquam sormali parte oriunda. 2. pro operatisne vitali inissaente. Primo modo si capiatur, nominant vitan essentiarem stuprimam, a Itero vitam accidentalem, seu siectin-
dum Uerum quo modo hoc loco accipi debeat, dissentiunt. Et qui vitam accidentalem accipiunt, pro se afferre possunt verba Aristotelis,
quibus vitam videtur declarare. Ita enim ait text. 3. vitam dicimus nutri tionem, ct auctionem , ct diminutionem, rape si ipsiumst. Et r. 13. cum autem virere multis modis dica ita, etiamsi unum quippiam horum tantum insit, dicimi ipsum vivere , ut mellerius, siensius, malvi ct flatus secundum locis e praeterea monu sieeundam nutritionem , ct diminutionem O auctionem. Sed
tamen verior est aliorum sententia, qui primam seu essentialem vitam hic intelligi volunt. I. Quia anima non debuit per accidentalem sed formalem actum definiri , cita quoque materia explicari, prout ad hunc,non ad illum, respectum habet. a. Quia secunda vita sine prima haberi nequit, proinde nec materia potest dici potestate habere secuniadam vitam , nil supponatur eam primam jam habere, aut ad eam potestatem prius habere. At non potest in praesenti definitione intelligi ut habere vitam , quia materia consideratur ut opposita sormae, Mut formanda, non ut formata, licet actu sit a forma insormata Neque etiam aliis verbis insinuatur , quod illa materia potestate primam vitam habeat. Ergo, si bona sit detinitio, prima vita accipiemda est. 3. Analogum per se positum stat pro significatu famosiori aevita prima est vitae significatum primarium. Est enim origo S radix alterius vita Amitoteles ipse dubium illud resolvit textu 37 dum inquit Virere est virenubo esse horum autem causi principium est anima. Ecce quod doceat vivere esse τοί . viventium , iis ipsorum essentia; quod de vita secunda intelligi nequit , ea enim essentiam consequitur, taliquando ab ea separabilis est, ut suo loco notabitur. Et addit, quod haec vita ab anima proficiscatur, quare, nisi ut tribuat id , quod materia potestate habet , Indicat ergo materiam habere potestate vitam , quaesit essentia vivent um, prout a forma derivatur.
579쪽
Proinde ne illorum quidem opinionem probo , qui putant per prius
quidem intelligi in ea definitione vitam essentialem , verum consequenter&accidentalem. Etsi enim concedo , quod illud, quodi testiue habet vitam prima , etiam potestate habeat vitam secundam, remote& consequenter scilicet , sicut primam proxime, non tamen Iargior id significatum fuisse in ea definitione. Itaque consequenter elici potest , quod corpus illud naturale habeat potestate vitam secundam ex verbis sensu Aristotelis, non tamen est ille proprius: formalis eorum verborum sensus ' Ad loca autem in contrarium allata diei potem vitam manifestativeri quoad nos dici actum secundum vitalem vitam primam per eum manifestam fieri hinc tamen nullatenus consequitur , in definitione illa sic esse accipiendam. Nam verba in definitionibus veris Maccuratis sic accipienda sunt, quemadmodum earum ratio Sc natura admittit.
S. XVI. uuaestio II sit : Quare Aristotel post definitionem addat
tale autem est organicum Quia perspicuitati studere voluit , declarare, quodnam sit illud corpus, quod potentia vitam habet , nimirum id , quod non solum aptum receptaculum anima esse potest, verum etiam euusdem instrumentum , per quod operetur. Im quia libet. 2. de histor. animal.&alibi organi rationem explicavit , hoc ipso in digitare voluit , compartem ipsius animae non esse quotadam mistum similare , sed dissimilare , adeoque pluribus partibus distincium , sic tamen ut inter eas aliquis ordo sit , ut nempe ab una principali reliqua dependeant. latium id fieri non possit, nisi quid a principe parte ad alias amandetur , hinc vel maxime ad orginicam dispositionem pertinet ejus bona habitudo. Et ita non improbo illorum exolicationem , quiajunt per organicum duplicem dij sitionem intelligi , externam positam in variarum partium structura, internam consistentem in debita&bona constitutione insiti calidi. Ego id solitus sum ita declarare , quod organum anima it duplex
primu ortum Frimum anima organum calidum innatum est: at ortum A.
verse partes. Dum ergo Aristot dixit organici indigitare voluit requiri in illo corpore calidum innatum, diversas partes illud quidem simpliciter ad inesse anima , sed posterius ad inesse modo perfecto. Hinc suo loco notavi animam inesse acti etiam in semine prolifico quanquam non sub actu persecto, posse certo respectu semen etiam organicum appellari. Non tamen negaverim hoc loco Aristotelem
580쪽
CONTRACTAE LIBER PRIMUS.Iem utramque organici corporis dispositionem complexum esse, quia videtur animam definire ut est in vivente perfecto est completi, non prout est in statu imperfecto. S. XVII. uuae lis 2 si haec ariima defiuitio omnibus arii ne speciebus Osisi applicaries Circa hanc quaestionem Autores inter se multum disientiunt veteres aeque atque recentiores Nam alii arbitrantur eam definitionem quadrare tantum animae vegetanti sentienti alii autem omni, ac ipsi quoque animae rationali. Ut autem debit haec quaestio solvatur, exponendum est quid Aristot ipse videatur hac de te sentire dc quid sit secundum rei veritatem. Ego, quae etiam communior est Peripateticorum opinio, arbitror, Aristotelem hanc definitionem aptare voluisse omni animae, atque id citra veritatis dispendium fieri posse. Utrumque probandum erit m vindicandum ab
objectionibus contrariis. Ergo i dicimus Aristitelem formasse eam δε- finitionem ut mirersalem , qua fi quoque rasionali ima conremre debeat. Nam r. ipse hoc expressis verbis docedi. . ubi ait quod si cominane aliquid de anima dicere oportet, erit utique actus primus corporis organici t. 8 idem affirmat , dum inquit: UNIvERs ALITER igitur rictum est, quid sit amma. 2. Quia ipse l. I. c. I. t. I. eo nomine reprehendit, quod solum de humana anima egerunt, atque ideo l. a. c. I. t. I. intendit se snire quid si amnia, ct quasi ejus co MMUNIssIMA definitio , scilicet non restricta ad solum hominem , verum quae plantisin brutis,
quoque adhiberi possit. 4. Quia explicans partem definitionis, nimirum de vita, eam c. a. t. Ianimae rationali seu intellectui applicat. . Quia de anima rationali quoque t et . ait, animam rationalem
esse iam is ἔδο , rationem O speciem seu formam. s. uJal. 3. de hinc de anima rationali tractat , itra id, quod monstret ipsi communem rationem non convenire. Neruntamen non leves sunt rationes, quae in contrarium adducuntur. I. sumiter ext. I. in quo ita
ait Verinide in contemplatira facultata nondum est per pisuum, sed ridelis esse aliud quoddam genu amiris c. a. petitur e t. 32 ubi ait: de contemplar ινο aurem mellactua ιa est ratio , vel alius sermo 3 ex. t. r. in quo sola corruptibilia dividit, ut ostendat quibus illorum animae conveniant. 4. ecl. I. de Pari animal. c. I. ubi docet, non omnem animam naturam esse , nec de omni anima agi debere in Physicis. μ i. II. ubi docet, eas partes animae, quae separabiles sunt, nullius corporis actus esse. Ad haec ita respondeo. Ad I recte doceri ab A- ristote-