장음표시 사용
261쪽
c άδε λῶος Neque 'ius. Non expresse hic Christus deci Arat, quonam respem sibi hoc nomen imponat, utrum, qua est Filius Dei , an qua est Filius hominis. Verum eum hic de se, quatenus homo est, loqui, ex nexu verborum apparet. Saepius enim, ut juste observavit Davi infui g)multa τελως efferri solent, quae aliis in locis ἐντεμ dicuntur. Dominus, Iluoties oeconomicam humiliationem suam commendat, ιον, ω'- se vocat sed hic se solummodo is Filium appellat, quia in praecedentibus apud uith com 3O.4 arci com 26 jam indicarat se esse filium hominis. 'dem ergo respectu, quo se appellarat Filium hominis se hic vocat filium, sic hominis seque tanquam hominem hic vult considerari. Ven. I. s. Bengei u , qui multa erudite ad hunc locum disputat, ε Christum non ab humana natura adpellari
hic judicat Christum itaque se filium Dei hic appellare autumati Addit Cur appel
iuris i. Filius , non sumta denominatione a natura humana ' εθ. In enunciatis de Salva
tore cum pradicato glorioso vulari solet subjectum dem sum , cum praedicato demisso ub-jectum gloriobum. Verum quod pace hujus Viri eruditissimi observare mihi liceat, si Chii tui hic se Filium Dei appellat, etiam qua
262쪽
terminatum. Quod si in immediate pra cedentibus' proxime cum dictis nostris connexis , se non filium hominis expresse nominasset, quam lubentissime huic sententiae subscriberem. Nec obstat Chri- sitim statim Patris mentionem injicere. Non opponitur enim, ut verbis Iac.Conesti tyutar persona Patris personae Filii, sed humana Filii natura Divina Verba Patervi Filius hie non ύποςατικαὶ sed ου αὐδως sumenda sunti Quin ε Christus , quatenus erat homo, Deum Patrem omni jure appellare poterat, quippe qui in terris nullum patrem agnoscebat, opera Spiritus S. conceptus minutero matris formatus. Nomen itaque Filii, non quatenus erat Filius ex essentia Patris genitus, sed quatenus homo, gerit. a Praedicatum : Περι G -οις κεινης
a Verbum ιδ, scit, novit, ab ἐδω. Scimus, si de aliqua re claram vel distinctam habemus ideam, ita ut ab aliis discernere queamus. Diversimode haec vox ab eruditis exponitur, k quatenus de Filio
h Gnoni iii N. T. ad I Marc. P. 193. i in Loc Marci.
263쪽
M patres permulti Christum de uamana natura assirmare , illam nescire diem judicii asseruerunt. Hoc per ambages respondere visum est Rich. Simonio ι . Coii- 1iderat itaque Christum tanquam legatum Patris qui hominibus legem novam an- nunciaret. Ita pu dire, ita mentem suam explicat audax ille Criticus en certe qualite qu i ne avolt poin toti ceci qui parte-noi par a s Charge est en e sens , qu'i di que la connousance de I hetire u δε-
In Autuslini defensionem haec dicta sunt, sed duplici premuntur dissicultate. Primo interpretatio quam longissime a proprio verbi significatu recedit; simpliciter dixit: ignorare filium diem non vero, se quidem scires, sed non muneris sui esse, ista revelare. Provocat quidem Camero my, qui Simonio praeivit, ad I Cor. II com 2 ubi sire idem sit ac doeρre: sed exinde non sequitur,is hic eandem vocem simili modo esse interpretandam. Secundo praedicatum non alium admittit significatum quam qui triplici subjecto applicari possit Sed quis unquam alios homines, angelos legatos Dei qui multa quidem scirent, at illa, quae ipsis mandata non essent, quamvis scirent,
264쪽
tamen ita ignorarent, ut aliis non annuntient, appellare audebit Bonus sane hie Criticus dormitavit. β Plurimi eruditorum ignorantiam ad humanam Servatoris referunt naturam , ita ut se abdicaverit omniscientia , atque qua homo ignorari diem, sicutis reliqui hominesis angeli. Huic sententiae nihil op-Ponimus, verum illam
γ aliquo modo restringendam esse
eensemus. Monstrarat Servator noster in
praecedentibus, esse quidem signa , e quibus , diem judicii appropinquare, eonjiciqueat ex quo apparet, eum hic nos docere, hpminibus4 creaturis licere quidem augurariis ex signis conjicere tempus judicii, sed diem istum digito quasi monstrare,
certolasfinire, non esse creaturarum, nisi praevia divina revelatione iis hoc manifessatum sit. Nullam ergo creaturam hoc a priori scire, sed tantum a posteriori per revelationem divinam. Quodsi hic quemadmodum nonnulli volunt, de divisna Christi natura sermo esset, verba ita exponi possent, quod Christus etiam qua divinam naturam non scire diem istum, nisi per intellectum Patris a quo Messentiam antellectum communicatum receperit. Verum, ut lubens confiteor, ejus
265쪽
modi interpretatio nexu verborum respondere mihi haud videtur.
b Id quod ignoratur, duplici modo
exprimitur ια Περο της η ας κεινης. ημερα Vel
spatium duodecim vel viginti quatuor horarum temporis denotat. Posteriori sensu hic accipiendum esse, per se patet, ut certum quidemis statutum at tamen latius aliquanto definitum hic intelligatur. Additur enim
β κα της ώρας, ut strictius articulus temporis seu punctum ejus specialissimum determinetur. Non enim sine ratione dies& hora conjunguntur ignorata enim hora non statim ignoratur dies is ignorato die scire tamen quis horam certam potest n).GROTIVS ο quidem hic non diei particulam sed latius sumpti temporis ambitum intelligit sed sine fundamento; priori enim temporis designationi subjungitur altera, quae priorem armus limitetis restringat, quemadmodum pars magis est
determinata ac totum. κεπης quidem respicit ad omnia quae a com 3O praedicta. inprimis vero ad com 3 s. ubi de 'υντελε- , -νος dictum erat.
266쪽
Servator noster hac propositione docet, avfore certissime, ut illa omnia eveniant, de quibus vaticinatus erat, a certum tem pus destinatum esse istis eventibus, atque illo tempore omnia esse exsequenda quae seculi consummationem concernunt 3 tempus illud neque prolongari neque minui, ut adventus judicis vel disseratur vel acceleretur; 4 nihilo tamen secius neminem creaturarum, neque homines neque ange-Ios, neque Filium hominis, quamvis ob unionem cum λογω Dei dignitate angelos
longe superet, per se di absque revelatione divina certissime definire posse illud tempus a Deo statutum signis quibusdam conjici posse, diem istum non longe
II. Posterior propositio indicat quisnam ille sit, qui tempus hoc sciat nimirum Pater scit diem moram. Ubii Copula ἐι μη nisi saepissime ponitur pro δελια , atque indicat, nomina ilia enunciatione aliquem, de quo omnia sint assirmanda , quae de subjectis prioris propositionis negata sunt. et Subjectum est πατ ρ μονος. Vox πατηρ hic haud designa speciatim primam Deitatis personam, sed est nomen
267쪽
Et Pater, hinc entia creata Mens increatum, quod est Deus. Accedit judicium esse opus divinum ad extra omnibus tribus personis commune r in Pater non υποςαὴκως nominari hic potuit particulae exclusivae denique non excludunt persenas Deitatis, quae ejusdem cum Patre sunt essentiae, atque ab illo quidem abstractione mentali separari a nunquam a praerogativis, in essentia divina fundatis excludi possunt Arianum itaque jam esse oportet, qui arianismum ex hoc loco demonstrare vellet. Duplici determinatur subjectum ratione: a μονος, auget hic exclusionem, atque indicat Deum esse illum unicum, cujus sit haec scientia , cum illa careant creaturae. Opponitur ergo πα- μονος creaturis in priori propositione nominatis, iis enim, de quibus sermo non fuerat, λογωδε spiritu s opponi non potest. Duplicem excludendi particulam, hic omnes praeter solum Patrem primam Deitatis personam excludere crepant adversarii, neque alium
socinianizans in Versionem T. german. duplicem exclusionem sic expressit: hue nur ani mei Mister Lein Sed falsam Vocis πατηρ explicationem praesupponunt.
268쪽
b μου, meus. Quemadmodum Deus saepissime in sacris litteris dicitur ο τ ρῆριων, scis Christus Deum hic vocat patrem suum , quia se ut creaturam conside. rabat. et Praedicatum AJ κ. . . Non repetam quae de hac phrasi commentatus sum, sed pauca de EGERI q explicatione observabo. Interpretatur ille hoc comma, neque Ditur sciret, nisi Pater sciat, ut Chriflui non dicat, se revera nescire, sed fore ut nesciret, nisi sciret Pater. Quod si vero nexum verborum consideramus, idem
etiam de angelisis hominibus dicendum esset, cum quibus Christui se ipsum cona ungit. Angeli itaque, homines diem nescirent, nisi sciret Pater, hoc est revera scirent, quod tamen falsum, hinc interpretatio LEGE R non locum habet. Docemur hac propositione o Solius Dei proprium esse scire tempus definitum S statutum exequendi judiciis a Deum ex se ipso per intellectum infinitum habere istam scientiam 3 Personis in Deo istam scientiam esse communem 4 Deum diem di horam quam certissime nosse; Deum titum hominibus4 angelis hoc posse
269쪽
g. VI. Quae adversarii aeternae Deitatis Christi
Servatoris nostri huic dicto sup struunt, plerumque in assertione quod non sinus sed solui Pater sciat diem Ioram judicii fundata sunt. Concludunt inde Christum esse Patre minorem. Concedimus, Christum, eo respectu quo hic loquitur, i. e. secundum humanam naturam esse Patre inferiorem. sed eum quoque quoad divinam naturam Patre esse minorem negamus, Me hoc loco probari non potest. Nec obstat, quod Chrsui, si fuerit θεα θροουπος, fuerit omni-scius Deus adeoque illa, quae ignorare
dicit, non ignoraverit. Intercesserat omnino inter divinam, humanam naturamidiomatum κοινωνια, atque omniscientia communicata erat humanae. Vidimus saepe Servatorem nostrum κοι μογνω , qui Ua
fias callidissimas adversariorum percipit cogitationes. Sed non omni tempore Christu in statu exinanitionis, in quo divina attributa non occultabat, aut dissimulabat sed se evacuaverat, attributis divinis usus est, sed se ab illorum usu abstinuit. In isto itaque statu evacuationis, exinanitioni
and the inearnation theSon Omod Lond. 369O. 4. Infinitas auctor excitavit turbas quippe qui Tri rheimum aperte docuit ejusque a D. Southo ac
270쪽
nitionis, absque laesione veritatis , dicereoterat, se ignorare illa quae divinis attri-utis utens, non ignorabat. Nihil itaque, quo dogmati, Christum esse θειαν οὐπον, contradicat, hic adseritur.
Cum sub finem seculi superioris Arianorum placita in Anglia renascerentur, Vir quidam eruditus . ΗΕRLOCΚIVS, ecclesiae Paulinae Londinensis Decanus se iis fortissime, quamvis haud felici successu, opposuit n. Neque argumentum adversariorum de quo nobis agendum, intactum reliquit. Quae profert, ad seque tia capita reduci possunt L Christum habeo re propter unionem personalem duplicem intellectum , divinum iu manum, UO-rum ille omnia sciat hic multa ignorare possit. IL Christum opponere in locis Moιιλ& arci cognitionem creaturarum cognitioni Patris. III. Sermonem esse de christi humana natura, non de divina. Quae quamvis vera sint, addit tamen nonnulla, quae potius excusanda quam imitanda sunt.
Vindicationise ιο-i693. 4. ab Ed Stillivsseeto tamen in discoum in indicatio of the doctrine of the Triniti Lond. 697. . excusatus est. Cons. Ven C M. Vasi introd. in hist theol liti. lib. p. i 3'. eius G Malchii, inuit in die religion/-streii tom. q. p. 2C6 sq.