Quis est Petrus? : seu, Qualis Petri primatus? Liber theologico-canonico catholicus

331쪽

,,non consensit, absolvit. Itemque sanctae memoriae Flavianum Pontifi- um congregatione damnatum pari tenore, quoniam sedes apostolica non consensit, absolviti Tune vero tot, tamque sanctos Pontifices,& Episcopos aureae aetatis conviciari audebis ab Isidoriano quodam Meracatore suisse deceptos Ut ego in immenso veluti mari jam vela conistraham, a plurimis aliis Orientalium exemplis, quae insuper adducere ex quinto, & sequioribus seculis possem, brevitatis gratia abstinebo, unice adhuc, sed & enixe Lectorem rogans, ut ad ea velit animum

reflectere, quae Corollario I ff. is, & I 6 de Photiano schismate attuli, clarissima aerte facta, ex quibus suprema in judicando potestas apostolicae Sedis vel ab Orientalibus agnita elucescit.

Antequam Oeeidentalis Ecclesiae historiam prosequar; vel ipso

in limine morandum , &'solvenda Objectio est quam licet in Dissimam, magna tamen verborum pompa Launoyus, & Dupinius, horumque Magistrorum discipuli praejudiciis capti ostentant. In causia Bois nosi, inquiunt, cum a Synodo Capuana delegati judices, Anysius The salonicensis Metropolita, ct vicini Episcopi per litteras Syricium P. adii Gsent, ejusque judicio sententiam ferendam commisissent, rescripsit Pontifex η : Sihi gudicandi sormam non competere, sed ipsorum esse sem tentiam ferre, quibus Synodus detulisset, nec ullam refugiendi, aut

elabendi accusatoribus, vel accusato copiam esse. En meum responsumi Non hic de appellationis, I sed primae instantiae judicio agitur, quod Pontifex sibi jam non competere, quippe sua dignitate indignum censuit, ne demandata sibi a Synodo potestate judicare videretur, qualis illa suerat Thessalonicensis, aliorumque ex vicinia Episcoporum. Si caussa tamen integra foret, id est, nondum Synodi nomine judicibus delegata; propria sua Pontificis Ruthoritate se judicaturum Sirieius aia seruit: nunc vero illorum esse primam suscipere cognitionem, servatas bi recognoscendi, sententiamque latam confirmandi, vel reformandi potestate. Hoe sibi ipsa volunt Siricii verba: Accepi litteras vestras sede Bonoso Episcopo, quibus vel pro veritate, vel pro modestia no- Astram sententiam sciscitari voluistis. Sed cum ejusmodi fuerit Concilii MCapuensis judicium, ut finitimi Bonoso, atque ejus accusatoribus judi- es tribuerentur, & praecipue Macedones, qui cum Episcopo Thessa-

332쪽

andi forma competere non possiet. Nam si integra esset hodie SP,,nodus, recte de iis, quae comprehendit vestrorum scriptorum series, decerneremus. Vestrum est igitur, qui hoc accepistis iudicium, sen- istentiam ferre de omnibus: vicem enim Synodi recepistis, quos ad examinandum Synodus elegit. - Ideo primum est, ut ii judicent, ,,quibus judicandi facultas est data: vos enim totius, ut scripsimus, SP odi vice decernitis. Nos quasi ex Synodi Authoritate judicare non secOuUenit. - Unde Vestrae normam exspectamus sententiar. - .

Εadem responsio eonfirmatur ex iis, quae s. Ambrosus rescripse ad Theophylum Alexandrinum, quem Capuana Synodus delegaverat ad dissidia Antiochenae Ecclesiae componenda, scilicet, qua Synodi nomine decernerentur, ea esse ad Sedem apostolicam referenda, ut inde emfrmaremtur. Non ergo suprema agnoscebatur Capuanae synodi Authoritas; sed scut Alexandrini, ita Thessalonicensis Archiepiscopi judicium erat apostoliete Sedi subjiciendum. Verba Ambrosi sunt : ASane reserendum isarbitramur ad S. Fratrem nostrum , romanae sacerdotem Ecclesiae, sequoniam praesumimus, ea te judicaturum, quae etiam illi displieero Anequeant: ita eniminutile erit consultum sententiae, ita pacis, & qui, istis securitas, si id vestro statuatur Concilio, quod communioni n Astrae dissensionem non afferat, ut nos quoque accepta vestrorum seriesistatutorum, cum id gestum esse cognoverimus, quod Ecclesia romana, ,haud dubie probaverit, laeti fructum hujus examinis adipiscamur.

Graviores eaumas, illas praesertim fidei, in Africana etiam Eeele. si a per appellationem ad Rom. Pontificem deserri potuisse, nune ostendendum exemplis est. Et Pelagius quidem Episcoporum judicio damnvius vel ipse, ut quidam volunt, ad Innocentium I appellavit, vel Africani Praesules proprio motu sententiam suam ad eumdem Pontificem miserunt iis ex rationibus, quas ipsi non siluerunt, tam ut in gravi adeo fidei periculo sua judicia Sedis apostolicae Authoritate firmarentur, quam ne in ipsos culpa neglecti ossicii caderet, si quae pro hono Ecclesiae suggerenda Pontifici, tacuissent. Summe aestimatum Astis rescri-

333쪽

3I ptum Innocentius P. emisit ): - ,,Antiquae traditionis exempla servan- istes, & etclesiasticae memores disciplinae, Vestrae Religionis vigorem

non minus nune in consulendo, quam antea eum pronunciaretis, ve--ra ratione firmastis, qui ad nostrum reserendum approbastis esse judi- tum, scientes, quid apostolicae Sessi, cum omnes hoc loco positi .ipsum sequi desideremus Apostolum, debeatur, a quo ipse Episcopa. ritus, & tota Λuthoritas nominis hujus emersit. - Uel id vero, quod -Patrum instituta sacerdotali ossicio custodientes non censetis esse cal. Acanda, quod illi non humana, sed divina decrevere sententia, ut sequidquid quamvis de disjunctis, remotisque Provinciis ageretur, non Aprius ducerent finiendum, nisi ad hujus Sedis notitiam perveniret, Aut tota huius Authoritate, justa quae fuerit pronunciatio, firmaretur. seindeque sumerent ceterae Ecclesiae cvelut de natali suo fonte aquae iscunctae procederent, & per diversas totius mundi regiones puri la-ktices capitis incorrupti manareno quid praecipere, quos abluere, quosisveluti caeno in emundabili sorditatos mundis digna corporibus un- Ada vitaret Post hanc primum Pontificis allatam sententiam Pelagii caussa Africanis videbatur finita teste Augustino 'D : Iam de hae caesa duo Concilia ad Sedem aθοsolicam, inde eιiam rescripta veneruns: caussa sinita es, utinam aliquando siniatur error I

Innocentio fatis iuncto certe ad ejus Sueeessorem rasimum Caelestius Pelagianus appellavit, cujus ille fraudibus delusus Carthaginen fix Concilii judicium suspendi jussit; ct Episcopis injunxit, ut deputatos Romam ablegarent, M. qui etiam paruerunt, missisque simuIConcilii actis Papae suaserunt, ut uerato Coelestum ad examen vocaret . At Caelestius illud sustinere non ausus Roma aufugit: tum vero ZOsimus sententiam tulit, qua decreta Concilii Asricani confirmavit, &Pelagianam haeresin iterum damnavit, hancque damnationis sententiam prolixa epistola speciatim ad Africanos , & generatim ad omnes catholicae Ecclesiae Episcopos, nullo his amplius examine permissio misit subisseribendam: id quod etiam fideliter ab universis factum, Iuliano, sociisque ejus exeeptis, qui & Sede sua depositi, & Ecelesia sunt Hecti. Haec celeberrima Zosimi epistola, quae Tractatoria vocatur, supremam

334쪽

& insallibilem in rebus fidei Authoritatem apostolieae sedis ex tradutione quinti jam seculi evidenter demonstrat. Vide apud Coustantium additamenta ad epistolas Zosimi.

Atque etiam Episcoporum caussas ex Africa ad romanam Smdem per appellationem deserri potuisse, testem excepti ne majorem habemus S. Augustinum , qui de Caeciliano Carthaginensi Episcopo a Donatistis exagitato, & in pluribus Conciliis deposito scribit Epist. I 62, illum potuisse suam caussam dicere apud romanam Ecclesiam, is qua semper aposcista Catia rae simu Principatus. Neque enim Asricana vetus disciplina sicut inferioribus Clericis m. in caussis mere personalibus, & criminalibus, ita Episcopis quoque appe Iationes transmarinas prohibuerat, id quod expresse iterum de eodem Caeciliano Augustinus testatur: ,,Neque enim de Presbyteris, aut Dia- onis, aut inferioris ordinis Clericis, sed de Collegis agebatur, qui Apossent aliorum Collegarum judicio, praesertim apostolicarum Eccle- iarum caussam suam integram reservare Hae sua facultate rei plausus est Antonius Fulsalensis, qui apud Synodum Provinciae accusatus,& Sede sua dejectus ad Boni lacium P. appellavit, quam appellationem non solum Pontifex aceeptavit, sed & ipsi Africani Praesules ratam agnoverunt, cum Synodi Acta Romam miserint, & ipse adeo Numidiae Primas ad Pontificem pro Antonio litteras dederit commendati. tias ' . Porro frequentia tune fuisse hujusmodi exempla, Sede apostiγlica judicanta, vel aliorum judisia 'mante, ex Epist. 25 S. Augustini discurnus, qui praetermissis antiquioribus tria recentia tantum judicia in Epi- Ropos Africae lata commemorat. Haec Augustini testimonia sufficiant, uthrevitatis studio nihil di eam de Lupicino Africae Episcopo, quem pen. dente caussa coram apostolica Sede, quo appellarit, excommunicari non debuisse, S. Leo Astis rescripsit Epist. 87. Plane iplam epistolae panistem vere genuinam esse, nee merito suppostionis suspectam contra Que elli conatus doctiss. FF. Balterinii suis in Annotationibus demon

strarunt. g. a I. Pleur. Tom. I, L. 24. l. 34. .

335쪽

Nihil adversariis prodest famosa, sed & intricata ipso fatentem.

pinio Afrorum controversa cum summis Pontificibus, Zosimo, Bonifacio, Caelestino. Imo enim ipsa principalis causista non circa appellationem cujusdam Episcopi, sed Apiarii Presbyteri vcrsabatur. ado non de appellationibus in caussa fidei, sed tantum in mere personali, seu criminali agebatur: 3tio Asti non ipsum jus divinum supremi judieis Pontifici negabant, sed tantum juris exercitium restringi, non penitus tolli pete. hant: hinc intacto jure sola pericula fraudum & abusuum opponunt, ne. que Episcoporum appellationes absolute volunt exclusas, sed tantum ne facilius admittantur, & ne illi praepropere & indebita videantur restitui. 4tοIpsorum animi facto Apiarii non injuste quidem, gravius tamen offensi, S commoti suerant, hinc prout natura sert, suo impetu ad extrema praeiscipites, omnibusque generatim appellationibus insensi: sto ignorantia facti laborabant, videlicet Canonum Sardicensium inscii, & in Nieaenis suae caussae patrocinium invenisse sibi visi: quid vero Ponti fiem pro tuendis suis luribus responderint, hodie perditis Rescriptis ignoratur. 6to Demum, tametsi Asel falso fundamento juris ecclesiastici Ponti fiera nitierederent, vel sola tamen Observantia erga apostolicam Cathedram pon. tificium Legatum sua in regione M. cum facultate judicis admiserunt, nec indigne tulerunt, Coepiscopum suum Urbanum Romam ad causiam cum cari ; sed licet adhuc controversia durante exactam Pontificis mandatis obedientiam praestiterunt. Quam ob rem merito FR Balterinii concludunt : se Videant, qua moderatione iis utendum sit, qui hac in re Astru anis Magistris, ac Ducibus gloriantur, ac simul intelliguat, quam peris eram hane Africanorum resistentiam solis appellationibus clericorum transserant ad Episcoporum appellationes; quas ab Africanis nunquam Velitas, & semper receptas ostendimus. Quid Τ quod ipse antiquus Codox Ahicante Ecclesiae expresse testatur in certis casibus etiam in s rioribus Clericis a provinciali synodo provocaro licuisse: Si judices comvinci potuerint oes inimico animo judicasse, vel aliqua cupiditate, aut gratia δερ υati. can. io Concit. Carth. III. Quid hic tranquillus Lector nostro aevo cogitabit Demus autem, &, quod falsum est, quasi verum transmittamus, Asticanos nullas generatim appellationes in caussis crim, natibus ad Romanum Pontificem admisisse; quid tota Asrica adversus un, Versae Ecclesiae consensum & observantiam valeret Τ

336쪽

Quantum in oecidente pontificiae Authoritati circa

judicia

ecclesiastiea suerit tributum , imprimis ex antiquissima constae Imperatoria Lege, quam a Gratiano SynoduS Roma ua precibus impetraverat,' ut judiciorum ecclesiasticorum ordo secuIari, quod unt , brachio ' protegeretur , ct in executionem deduceretur. Lex autem Gratiani primum de judiciis in prima instantia se dispo nit: se Volumus, ut quicumque judicio Damasi, quod ille cum Concilio quinque vel septem habuerit Episcoporum, vel eorum, qui Catholici risimi, judicio , vel Concilio condemnatus suerit, si injuste voluerit Ecelesiam retinere; ut qui evoeatus ad Sacerdotale judicium per con--umaciam non ivisset, aut ab illustribus Viris, Praesectis Praetorio Gal-siliae, atque Italiae, sive Proconsulibus, vel a Uicariis authoritate ad lib,,bita ad episcopale judicium, ut ad urbem Romam sub prosecutione seproveniat, aut si in longinquioribus partibus alicujus serocitas talis Memerserit, omnis ejus caussae dictio ad Metropolitae in eadem provineta Episcopi deducatur examen, Vel si ipse Metropolitanus est, Romams,necessario, verid eos, quos Romanus Episcopus judices dederit, sine riditatione contendat. Deinde de secunda instantia. Quod si vel Mea Oropolitani Episcopi, vel cujuscumque iniquitas est suspeAa, aut gratia; ad Romanum Episcopum accersitum liceat provocare. Hane Im. peratoris legem ad preces Romanae Ecclesiae latam, quae semper a Ca. triolscis tamquam Mater & Magistra omnium reliquarum est agnita, e strictat' Dupinius, asserens, sed non probans numquam fuisse promulgatam, nee tis receptan . Asierenti incumbit probatio. Nos Vero hujus legis ob. servantiam vel ex ipsa Gallia mox demonstrabimus. Maximum Ualentinae civitatis Episcopum ob gravissima crimina Cleri ei jam ad Praecessores Bonifacii I detulerunt, a quibus provinciales judices pro caussae cognitione M. dei ati ruerunt, quod tamen judi eium astute ille subterfugit, propterea iterato apud Bonifacium accusa. tus. Pontifex etsi illum jam sua sententia damnare potuisset, prout semper in summa sede misericordia praevalet judicio, noviter per omnes provincias datis litteris Gallieanae Synodi judicio examen commisit, ita

tamen, . Vide apud Dupin. de anxie. Eccus, Discipl. Differt. 2, cap. I, l. 4.

337쪽

314 --ae tamen, ut Patrum sententia ad se Romam pro confirmatione mitteretur. Verba epistolae sunt : is Quidquid autem Uestra charitas de hae caussa seduxerit decernendum, cum ad nos relatum fuerit, nostra ut condecet. Aneeesse est Authoritate firmetur. - Apud eumdem Pontificem, non tantum apud suum Metropolitam, aut synodum provincialem Luteven. ses Clerici Patroclum arelatensem accusarunt, quod in aliena provincia praetermisso Metropolitano Episcopum ordinasset. Bonifacius P. totam hanc caussam Metropolitae, Hilario Narbonensi apostolica authoritate committit, ita tamen, ut peractis omniaus apostolica Sedi, quidquid statuerit, referret 'D. Inde mani sevum fit, provincianum synodorum, aut Archiepiseoporumsudiei a non sine apostolica Authoritate supremi tribunalis Ioeum tenuisse. Porro Caelestinus P. ab Orientalibus apud se accusatum Danielem, jam vero in Gallia Episcopum iactum, non exspectato provinetalis Synodi judicio, mox dignitate episcopali a se deiectum, Romam ad suum judicium avocavit. Idem Ponti sex caussam Massiliensis Epistopi ad se delatam archiepiscopali judicio m. lua Auctoritate delegavit

Certe Archiepilaopi Galliae, tamquam caussarum delegati judices, sicut ad Bonisaeium, ita ad caelestinum suam sententiam referre debebant, apostolica authoritate firmandam. si jam veterem aureae aetatis disciplinam hierarchicam, hoc est quarti, quintique seculi usque ad octavum ex Oriente, di Occidente comparemus; hoc plane dignissimum notatu discrimen apparebit, apud Orientales quidem in graviori caussa semper viam ad primam Petri Cathedram, sed nonnisi per appellationem pa. tuisse: in occidentalibus vero, Europae praesertim Ecelesis ad pontifi-eium tribunal primum etiam judicium potuisse deferri, & Archiepiseopos quam maxime delegata Authoritate apostolicae Sedis, cui suas senistentias referre debebant, suisse gavisos. Non est, cur Dupinii inanes cavillationes hic morer, quae ipsas Pontificum illorum epistolas genuinas

legenti facile evanescent. . . . .

e . O .

f. 24.

Nune breviter adhuc ad Leonis M. iacta contra salsam, atque iniquam Quianelli censuram satis quidem jam a FF. Balteriniis vindicata . celidonium Galliae Episcopum a S. Hilario Arelatensi in synodo

) Bonitae. Epist. a ad Episci Galliae. Epist. eiusdem ra ad Hilar. Coelastae. Epist. ad Epist. Provinci mennens. ct Narbon. OPP. S. Leon. T. a. Observat. in s nissert. Quesnet.

338쪽

nodo damnatum ad Leonem P. appellasse, ab eoque appellationem m. seeptam, & Hilarii 2ntentiam iuisse relamatam, res est vel ipsis actversariis exploratissima: tantum quod negant, peraegantque, est, S. Η Iarium , ceterosque Galliae Epistopas Pontifieis judicio aequievisse. Sed & hae in re praeter FF. Balterinios Que sinellum luculentissime salsi. tatis convincit domis. Cerboni ' . Idem Hilarius in eaussa Projecti Episcopi, cui contra Canones Successorem ordinavit, apud Pontificem accusatus, adversus se sententiam retulit. Memoratu digna est Imperatoria Valentiniani constitutio in Gallias missa, qua Leonis decretum adversus Hilarium jure Metropoliticta a Papa spoliatum jussit executioni mandari: MQuid enim linquit Imperator tanti Pontificis Authoritati

Ain Eeclesiis non liceret Sed nostram quoque pωceptionem haee ratio probavit, ne ulterius nec Hilario, quem adhuc Episcopum nuncupari ,,sola mansueti Praesulis permittit humanitas, nec cuiquam alteri eccle. siasticis rebus arma miscere, aut Praeceptis romani Antistitis liceat ob. iare. NB. Hac perenni sanctione censemus, ne quid tam Epi. ,,scopis gallicanis, quam aliarum Provinciarum contra consuetudinem Aveterem liceat sine venerabili Papae Urbis aeternae Authoritate tentare.,,Sed hoc illis, omnibusque pro lege sit, quidquid sanxit, vel sanxerit, apostolicae Sedis Authoritas, ita ut quisquis Episcoporum ad judicium

omini Antistitis evocatus venire neglexerit, per Moderatorem ejus.

em Provinciae adesse cogatur ). En pragmaticam legem Imperii oecidentalis etiam pro evocatione Archi - vel Epistoporum ad roma. num Pontificis judicium t Facile soret, si volupe pro pontificio Appentationum jure ex Italia, Hispania, IlIyrico vetera adhuc exempla pro- dueere. Doctissimi Viri, d'Aggui erret, Natalis ipse Alexander, FF. Balterinii, Cerboni, Zaccharia, aliique abunde id iam praestiterunt. Uniee velim Lectorem meum hic rogatum, ut de S. Gregorio M. histo. xiam relegat supra Coroll. I, 9. 1o ex Figurio a me deIumtam.

Quod vero in prima etiam instantia aditus ad apostoli eam sedem patuerit, epistolae S. Gregorii exempla ipsus Asricae exhibent, unde difficiliores fuerant appellationes. - Sic epistola ad Monachum Hilarium nos docet, quod Felicissimus, ct Uineentius Diaconi a suo Epi-

339쪽

seopo Argentio iniuriam passi, eumdem insuper turpissimi eriminis reum

ad S. Pontificem detulerint: Gregorius vero admissa aceu latione Hilario, tamquam Legato suo, 'quid agere deberet, praescripsit. Ex epistola ad Columbum discimus, Constantium, & Mustellum Diaconos Pontifici nunciasse, quod Maximianus Ecclesiae Pudentianae catholicus Episcopus pecunia corruptus defuncto illius Leelesiae Donatista Episcopo alium ex eadem secta permiserit ordinari : unde Pontifex, quid agendum, praecepit. Clerus Ecclesiae Regensis suum Episcopum Paulinum nimiae Saevitiae apud Gregorium accusavit; quapropter is datis litateris ad eumdem Columbum, & ad Uictorem Numidiae Primatem hane Episcopi culpam praecipit puniendam. Edie Febroniane, nuci & has litteras pontificias inter spurias merces Isidori censeas abjiciendas - .

Nee primi tantum ordinis Sacerdotes, seu Episcopi, sed & in.

seriores Clerici poterant ad sedem romanam ex utraque Ecclesia, tam Orientis , quam occidentis appellare ς imo interdum etiam in prima instantia illic suum refugium quaerebant, ubi summus totius Pastor ovilis praesederat. Per Africanam disciplinam id quidem in serioribus Cle. ricis ad praecavendos abusus in caussis personalibus erat vetitum; quae tamen regula in caussis Ecclesiae gravioribus, maxime autem fidei e ceptionem patiebatur, ut ex Africa prolatis exemplis docti sis. Mansi comprobat η , & nos ipsi quaedam super. S. vidimus. Frequentiora sunt exempla aliarum Ecclesiarum, & quidem Clerici Constantinopolitani a Nestorio degradati ad Caelestinum appellarunt, qui eos in suo gradu, di. communione permanere decrevit, quod patet ex ipsius Epist. I9. Α Iius ejusdem Ecclesiae Archidiaconus contra Patriarcham Anatholium ad S. Leonem appellavit, ut ex Epist. s7, & s8 ad Marcianum, &Pulcheriam dignoscitur. Eulyehes Archimandrita, & Ecclesiae Constantinop litanae Presbyter a Concilio ad eumdem Pontificem primum quidem ainpellasse mentitus est, postea vero actu appellavit. Neque in Gallia inusitatae fuerant hujusmodi appellationes. Ita Savianus, ac Leo Presbyteri a Rustico Narbonensi Metropolita degradati Romae novo examine suam caussam discuti petiere, cumque & illic judicio deiecissent, a S. Leone ad suum Episcopum remisit, ejusque clementiae commendati sunt, ut constat ex Epist. 92 ad Rusticum. Tuentius Gallicanae Eccleis

340쪽

sae clerieus adverses Proetum Massiliensem MetropoIitam ad Ponti Neem appellavit, quod docet Zosimi P. epistola ad Episcopos Africae, Galliae, & Hispaniae. Clerici Arelatenses ad Pelagium t confugerunt,

nee auditus fuit Sapandus Episcopus, etsi aegerrime id ferret. Proseis cto si SS. Pontificum epistolas ad seculum usque octavum scrutemur, passim apparebit, etiam in serioris Cleri appellationes ad romanam Smclem ubique in usu diu ante famosum Mercatorem fuisse, Tu FGr hian et quid ad histori ea haec exempla dices etiamnum Ecclesiae disciplinam falsis mercibus esse corruptam asseres Sed mendacium tuum manibus Palpamus. Ultimo Ioeo hujus antiquae illi hactenus a nobis explanatae nostra Germaniae disciplina vel inde a sua landatione, hoc est sub S. Boni facio, nostro Apostolo con formis fuerit. Etsi quidem tune proprio motu Ecclesiae particulares secundum Ueterum instituta romanae Matri fideliter referrent, si qua res nova, aut gravior caussa contigisset, eamque Pontificum judicio eommitterent finaliter determinandam; attamen exempla non desunt re cursuum ab Episcoporum judiciis ad apostolicam Petri Cathedram. Ita Episcopi, ae Presbyteri criminum cauta depositi Romam Contendebant,& inde reversi se absolutos jactitabant. S. Bonifacius nequaquam id faciendi potestatem, seu ipsam in hos sacerdotes iurisdictionem ausus est summo Pontifici abnegare; sed submissa epistola rei veritatem edo. ceri petiit: cui Zacharias P. a. 74s rescripsit: AEt hoc pariter suggessisti, sequod hi, qui ante projecti sunt Sacerdotes, a no his se ab istutos apud Franis Acorum Provinciam divulgent, quod tua S. Fraternitas nullo modo credat. AQuia quod impossibile si hoc fecissemus, tuae charitati per nostras in diis ,,cassemus litteras. Sed hoc, quod impossibi Ie, nullo modo credas, quia ,,non aliud praedicamus, & aliud agimus, & dirigimus, ut illi garriunt; ,,sed auxiliante Deo it Iud , quod praedicamus fraetenus observandum, , censemus. Hoc autem Sanctitatpm- uam, firmissime ut teneas, hor--amur, m. ut sanctorum Patrum institutis, & consultis sacrorum ,,Canonum omnimodo obsequi debeas, quia nos nullatenus aliud pra, dicamus, & aliud agimus . Insani fuissent hi Sacerdotes, si Romam usque prosecti fuissent praescii, si rediissent, nullam pontificiae ab r a solutio

li non est silentio praetereundum, qu in Dissiligod by GOrale