Commentariis doctorum virorum in Sophoclis Oedipum Regem epimetron [microform]

61쪽

v. 604.

Dele comma post χρησθέντα , nam accusati-Vus est communis usus utrique verbo πευθo et lyreia reserendus. V. 39.

Dindorfius praes ad Lucia n. Ol. 2. p. 8., et sinekius Op. c. p. 231. ut contradictionem tollerent quas inter hosce et praecedentes VerSUS 622 - 625 intercodoro videtur, utrumque locum refingere non dubitarunt, non amo ita feliciter ut m no dissicultato et inconcinnitatem amOVerent. Longum esset singula persequi, dicam solum nullam probabilitatis pocis habero illud στέ'r , ἔξω βαλεῖν quod sinatus ad . 22. conjecit. Quo enim pacto Creon, qui Optime noverat Laii occisorem exsilio et moris plectendum esse, Sperare poterat tam benign secum actum iri, ut nihil aliud sibi mali perpetiendum esset. quam expulsionem a regia Superest ut, conjecturis missis, experiamur an Oxcogitari possit aptior aliqua interpretatio qua utriusque loci conflictus penitus dirimatur idque lacilo , nisi animus fallit, assequemur, si retenta vulgata v. 640.

62쪽

lectione, reliqua ordinaverimus sic stδλους ὁσος π4se δυοῖν κακοῖν ἐν της πῶσα πατρίδος, κτεινα λαβων ποχρόνa Mev At vasae eχaeοῖ, sensusque erit Oedipus maritus tuus de duobus malis, insilio scilicet vel morte elistens atrocissima in me facere decrevit id est do duobus morte vel exsilio , quod gravius est eligens , me morti tradero constituit. Quod quidem δεινὰ δρῶσαι, licet per euphemismum a Creonto dictum sit,

majorem tamen emphasin habet, quam si nudum verbum occidendi repetivisset. Quarum enim rerum natura non satis distincta ac definita mentibus nostris obiiciatur, iis magis percellimur et conturbamur sυοῖν ante nunciatum disjunctivum eodem modo a Thucydide usurpatum invenies lib. I. 32. ριγοδε δυοῖν φθάσαιχμιἄρτωσιν αχωσα ημῆς σφὼς αυτοbς βεβαιωσασθαι , ubi odτερον , quod invitis libris huc quoquo invehere vellent, pariter desideratur. De articulo utrinque misso cum infinitis consul Matth. r. r. 9 542. adn. Ι. .sεex Vero ad utrumquo verbum dποχρiva et δρῶσae aequo pertinet. ποχρινα denique quod doctis viris negotium lacesssebat, nunc sensu ipso flagitante necessarium redditur, ita tamen ut dπo-χρόνας δεινὰ adiectivi alicujus gradus comparativi Vim quodammodo ac potestatem habeant quasi dicatur oι δυοῖν κακοῖν τι δεινότερον δρῶσαι δικαιοῖ. Hac interpretandi ratione incolumi, quod maxime resert textus scriptura, contradictio illa cum superioribus evanescit, et dictio querimonias si indignationis plena majorem vim tragicam assumere Videtur.

63쪽

Genitivus pondo a substantivo βουλέυ uara quod lato in βεβουλέυχῶς , id est /γω Κρεοντος βουλέυριατα οἷ μοι βεβουλευχως ἔχει. Similiter e plicatur genitivus post verbum dρχεt apud Thucyd. II. 2. et 53 etc. ubi id interpp. V. 02.

Narra, siquide=n contentionis quem in culpa ponas certo dicere habes ob vesaeo utriusque simul verbi rχatob et ἐρεῖ obiectum est e not. ad . 601.3. Heimsoethius op. cit. p. l.)εχεe pro ἐρεῖ substituit, quod et auribus ingratum ob clausulam similem versus praecedentis, o multo languidius. V. 24.

Quarum enim rerum necessariam investia stationem judicat deus, eas ultro in lucem VO- feret. Recte in s. Monacensi ρHαν ἐρευνμ T-plicatur χρι ν ἐρευνης παριστησιν. densum et Pelliceioni

64쪽

compendiosum dicendi genus, de quo Linom. Il. I. 125. st 309. XIII. 166. Matth. gr. gr. 34.

Bern hard p. 45T. Ottich. ex Tacit. p. 5. V. 728. Din dorsius conjecit os ' υπο στραφεt , ei-nekius Vero Op. c. p. 238. ποι μερερινύ. At nulla emon dandi necessitas. Genitivus enim repetendus est vel a praepositione qua verbum componitur, vel a substantivo ποστροφῆ quod in participio ποστραφεὶς quodammodo continetur, quasi dixerit roόας μεριμ νης ποστρος; ὁποστρα-

Ropstiti verbi ἔχειν in oration turbata non est reprehendenda, quin exprimit animi sollicitudinem qua angitur is qui loquitur. sty vero

cur criticos offenderit nescio, maxime Vero accedent Voce χρ ην, qua non adolescentiam sed maturi oro aetatem Significare voluisse manifestum fit. χμη enim maturitas est de Virilitato usurpavit lat. Polit. 5. p. 46l A Phaed. p. 230. B. Plutarch. Pomp. 2. etc. Praeterea quid mirum

65쪽

si s denominationem seu metonymiam certam ac peculiarem aliquam aetatem pro indefinita ac generica aetatis notione usurpavi, Nonne hoc genus loquendi poetas suo quodam jure sibi vindicandi Praesortim vero quum βη proprie de pilis succrescentibus dictum lacili translations ad capillos plus minus maturescentses extendi possit, idque apud graecos qui utrosque uno eodemque V0gabulo noncupabant ' Quare is dχμην ηβρος χιον quo capillorum colore et Muritate, latino vertere non dubitarem. Cui quidem interrogationi mirifico quadrat quas subiicitur Iocastas

responsio; OH ων Δρτ λευχανθες χάρα, prima canorum lanustine pamens caput albescens. Elegantissimas sane lectionis Venustatem non persensisse videntur qui emendare contendunt Mod-

Oe enim a primo juventutis sors hic audacior translatum ad primam canitiem, ob similitudinem quam cani nigris capillis suffusi habent cum lanugine qua pubescentes adolescsentulorum genas adsperguntur: ευχανα vero proleptio additur ad translationis sensum melius declarandum. Jure enim audacioribus motaphoris aliquid addoro solent poetae, quo nimium lato patens schematis licentia angustioribus finibus circumscripta coerceatur, qua de re L Lobeck ad Mac. V. 309.

66쪽

Haec loca invicem collata mutuam sibi opem asserunt ad criticorum conatus una vi repellendos. Nam aut immorito illinc obio detruditur, cui ευνου aut refro substituunt aut Oluet, quoque eodem jur istinc migrars debet. Quarum Vero particularum is et communis in utrovi loco significatio sit, illas communis otiam judicii sortem Xperiri portot, neque una accepta alteram repudiari Prasterea utriusquo vim non satis o speXisse idontur interpretes Etenim nequo illic significatur maximas gratias cuivis serV persol-Vendas esse, seque hic pastores omnes semper

esse fidelex quibus sententiis nihil absurdius cogitari posso tacito si ipso consentio Illud potius iis oculis exprimitur, quod ille quidem, quantum servulo concessum est de dominis potentis-Simis promereri , praestiterit ut majori etiam bonoficio dignus haberetur alter pro sua quamvis humili pastoris conditions ita regi probatus suerit, ut pras ceteris L O fidissimus esset. Ergo nihil mutandum.

67쪽

V. 27. Πολυ6ου εξεφυσε καρετρεψε με. Uterqne versus injuria dicitur Alter enim, si cum Nundero labantem mensuram restitua , nihil abst cur sextrudendus sit , quippe On Sentaneum est ut Oedipus in suis malis recolendis nimius immoretur , ex ipsis quorimoniis aliquod doloris ovamen petiturus Alter vero singularem affectus vim continet Oedipus ni vehementissimo cum desiderio commemorat patrem amantissimum a quo genitus, ut ipse opinabatur, atque aeducatus suerat eaque recordatio auget moestitiam infelicissimi regis, quod illum posthac,

teterrimi oraculi causa, nunquam reVisurus Sit. v. 30 et seqq.Ηaec ore miseranda Oedipum aris in atrio regiae domus supplicem advolutum proferre cogita.

68쪽

mvo et sensus et ratio grammatica cum Toσου conjungeI1dum esse aeque postulant CLOod Col. V. 90. eschyl. Prom. 9 I. quod puduisset monere, nisi interpretes salsos vidissem. V. 846. ει θ' αυδια εχα ιοζωυου αὐθήσει Si unicum, eumque inermem viatorem oeerit. Utraquo notio et viatoris et inermis nostvoci tb υνος, quod miror lexicographos non animadvertisse. Nam viatores quidem M υνο idost μονη τη ζο νη ἐγσμενοe sola tunica praecincti; milites Vero, Venatores, latrones, non sola tunica sed armis quoque praecincti, ἐωσμένοι μευ, 'ουχ tb ovo incedebant. mo Ovidius Τrist. ΙΙ.2Tl. ne viatores quidem inermes itor sacere vult, Et latro et cautus praecingitur ense Viator, Illo sod insidias, hic sibi portat pem. V. 883.

69쪽

In parum certa librorum scriptura haec profecto probabilior lecti esse videtur a doctis viris praestita. Ad sensum quod attinet, θυμου βελ, in v. 892. indorfius explicat conscientiae stimulOS. Attamen si metaphorae vim spectes, a uυ ειν βελ-sropulsare tela potius de re quapium exstrin Secus impetente jure dictum existimes, quam de internis animi motibus et perturbationibus. Quarens Schnoidemino quidem accesserim haec interpretanti do indignationis stimulis , quos Chorus

neget se amplius compeScere OSSO. Nam exemplum ab Anti g. v. 085. petitum contrariae potius suffragatur sententias, siquidem illic otiam agitur do telis ab Oxtra in animum immissis. Equidsm o υμου βέλχ indist rationis utiquo tela intelligo, non ea tamen quae in imo cordo lateant, sed quae ab iratis diis hominibusquo in

impios conjiciantur. Praeterea a V. 889. OVam sententiam inchoari existimo, eamque non cum praecedentibus, ut assolent, sed cum sequentibus uno orationis ambitu odigari, ut grammaticus verborum ordo sit ri πιτ' υηρ ετ ευξετae dμυ- νεeν ψυχας βελ- ουμου , εἰ μη διχαιως χερανεῖ τι χέρδος καὶ χων Ἀσέπτων Ἀρρετae . . L , t 4ὰρ

70쪽

τοιαόδε πράξε ς τόμι- τ δεῖ με χορεύειν; ttamen quoniam in contextu carminis verba ita ordinata erant ut delictorum enumeratio conclusionem sententiae praecederet negesse fuit in textu aliquid addere D τοισδε quod omnes impios qui

scolera illa admisissent complecteretur omneSque aeque puniendos esse assirmaret. Nam horus qui nuper a diis precatus fuerat ut malos male perderent, nunc hominum ultionem contra eosdem invocat, nisi s religione et cultu deorum actum esse velint. Hanc esso veram orationis texturam pato vo ex iis quae sequuntur proxime et rὰρ

particula evidenter ostendit haec arcto cum praegressis sententiis colligari, quandoquidem hic subiicitur ratio cur scelera illi memorata hominum indignationem provocare debeant Adiectivum quoque pronominato oratas indicat nexum cum praecedentibus; τοιαῖδε enim ρύξεις sunt facta illa modo commemorata cf. annot ad . 100. h. r.), videlicet i μη ὁ κέρδος κερδανε διχαόως

κ. . L Summo autem cum artificio Verba et sententias disposuit poeta, qui ea quas praecessit delictorum enumeratione auditorum animo Su Spensos diu tenuit, ut 0nclusione tandem qua certas imminens poena in sontes statuitur vehementius percellerentur. Accodit quod hac interpretandi ratione vitatur absurdus ille concursus in uno eodemque orationis ambitu geminorum enuntiatorum conditionalium paene similium , videlicet εἴ τις περοπτα χερσὶν η orci πορευετae, et hτο κέρδος κερδανε διχaόως . . . eaque repetitio