Commentariis doctorum virorum in Sophoclis Oedipum Regem epimetron [microform]

41쪽

cesserat interiissat, sibi quoque pereum lith set , Cotorum furor isto et satalis caecitas meritis qua Oedipus homines innocentissimos et maximo sibi devinctos Creontom nunc, mox iresiam insimniat scelerum quae ipsa solus persecerat, quantam vim tragicam contineat, quantos animi motus et contrariorum affectuum conflictum excitet, lacilo quisque judicaverit. V. 224.

Omnino ropudianda est hujus loci interpretati quam a Matthia acceptam sero Omnes Se- qnuntur, V. 227. et sq. ita explicantes, etsi metuit, accusationem fur issius subterfussiense hac terra abeat, nihil enim aliud mali satietur. uio enim , si verborum nexum respicis, aperte opponitur particula d in smystichio rῆς 'χ πεισιν βλαβής , quia absurdum Sset ut primaria et finalis totius propositionis sententia includeretur ot subiiceretur illi quae ab ipsa pendet ejusquo consectaria est; si sen-

42쪽

tentiarum ordinem et convenientiam, contradictiomanisosta sprehenditur inter hunc locum otvv. 526 et 33. seqq. in quibus disertis verbis praecipiebatur ut ipse reus sceleris expiandi gratia indicium de so publice profiteretur. Propius a Vera intorpretatione absuit Schnoideminus opinans

orationem obiecta parenthesi intercisam suisso a rego morae impatiente ut quanto ocius reum mortis motu liboratum mitior Oxilii poena ad confitendum crimen alliceret. At nimis concitatum dicendi genus in sollemni concione nec regiae dignitatis osso videtur, nec omnem loci offensionem amolitur. Nam otiamsi clinei demino, quamVi aegre, concesseris post i μευ φοβHerae explendae sententia gratia illud si φοβείσθω mente cogitandum, particula tamen 2ε anantapodoto explicandum restaret, cui nihil quod referri possit neque expressum nec tacitum in oration invenitur. Mihi igitur totius loci structuram accuratius pensitanti, ex prava interpunctions dissicultas orta esse Iidetur, eamque maXimam a

te dilui, simul ac, ut videro est in textu supra allat , distinctions major post syριαόνειν ἐμοὶ et commate OS ε με φοβεῖταe sublatis, perpotua oratione sic grammatico ordinanda Oedipum lo

43쪽

μα σιωπάτω. Sic igitur teneo unicam constaro verborum comprehensionem perpetuam, cujus apodosis generaliter primum respondeat iis quae generaliter in protas enuntiata fuerant, ideoquo

generico prius referri deindo apodosin ipsam ita bipartitam in odere, ut alterum quidem membrum, cuius abτd subiectum sit, de ipso reo crimen confitente singulariter agat alterum Vero cuius subiectum filio , alium do alio indicia siquas habet asserentem singulatim respiciat. Pr Vae autem interpunctionis eam causam fuisso existimo , quod subiecta quae vocant utriusque membri olliptico latentia, abτo quidem a Verbis aυτος κao abriatu ratio vero ab illis, 3 α τις nilo haurienda non facile dignoscerentur particulas vero anthitheticae 2εν δε ob interiectam parenthesin nimis invicem distarent, nec latentibus ut modo diximus subiectis, tacito dispiceretur cum quibus potissimum nunciationis partibus copulandae essent. Inde confusionis origo. Ceterum non sine arto quadam singulari, ita mea sertopinio, implicatior orationis incessus Oedipusonim qui sibi orsuasissimum haberet Creontem utique esse eum quem quaeritabant roum conserquae sustus do hac a memorata sunt ad . 219. p. 34.), consulto perplexe loquitur ut quem sua dicta seriant, ceteros quidem lateat, Creonti soli, quippe sui sibi sceleris conscio, acile percipiendum. Quar histri qui Oedipi partes ageret, ea Verba abrδ χαo abra cum peculiari quadam emphasi in Creontem conversus pronuntiare de-

44쪽

bobat defixoque in sumdem oculorum obtutu explorare o periclitari an ille vultu proditurus esso internos animi motus, et manifestum aliquod trepidationis signum editurus esset Plura sancti antiquis poetis scenicis Occurrunt, nostra quidem judicandi rations inconcinna et corrupta, quas amo si didascalias et praecepta scenica ab ipsis poetis tradita etiamnunc haberemuS, ptissima et lucidissima ess Viderentur. Restat ut singula expediamus mis non

plurat neutrum sed accusativum cum oυτο consociandum habeto non enim quomodo sed a quores acta sit quaeritur. Hoc Vero adiectivum, praesertim pronominibus additum, pronominalem naturam induero tralaticium est. πεξεiob quod optimo interpretatur Schneideminus es imo pector depromere, cur in περεχo suadent Din-dorfio praef. d. IV. p. l. commutari debeat non ideo Nam optativi modestior potestas parum ossica et imperiosa esset pro eo quo rex ardet eum agnoscondi desiderio Participii vero

usus, ubi quis infinitum post verbum timendi Μatth. gr. gr. 34. 20. aptius judicavisset,

explicatur a subsequente Verbo εἱσεrae a quoreapse Dπεξελῶ grammatico pendet, ita tamen ut

infinitum quoquo πεξελεῖν post poβεisae cogitandum contineat. Rost. r. r. 98. . et interpp. ad huc. I. I. III. 16. 64. IV. 3. VII. 41. 69 etc. Denique notabis anacoluthon las-quens post sententiam parenthesi interruptam, de quo consule Matth. gr. gr. 611.3. et Schnoideminum ad h. loc. Etenim quasi oblitus illorum quas

45쪽

sententiae quae verbis o αυτοχειρ absoluta erat novam clausulam addit μη σιωπάτω, tamquam inOVus a parenthesi orationis ambitus inchoaretur. Non infitior omnia quas hactenus ad hunc locum expodiendum disputavimus superVacanea fieri, si spreta librorum auctoritatomeimsoothium op cit. p. 92. χα μη φοβείσθω ad . 22T. Violenter corrigentem Sequeremur. V, 276.

Coryphaeus dum cἴδε ἐρω pronuntiaret capite, manu, aliove corporis motu apertas et Vehementis negationis signum exserere debebat. αρigitn non dictum respicit, quod nullum hic extat, sed eum gestum et motum actoris, quo multo acrius et significantius quam ipsa voco rem sibi compertam esse actor denegavit contra in V. IIIT inis h. r. m refertur ad gestum aliquem histrionis rem sibi notam esse innuentis. Cf. quas de usu particulae monuimus ad V. 80.

46쪽

V. 280. παλαι 'ἐ ια παρω θαυι ιαζεται θαυμάζεταe non impersonale est, sed eius Subiectum quod vocant est iresia v. 285. laudatus, hic mente recolendus. v. 293. του δ' ιδ'ο- ρύθεἰς ροεInjuria Mura suspectum habent. Qui δρωντα malunt, non animadvertunt non quaeri hic quis auctor caedis extiterit, sed tantum quid statuendum sit de rumore illo absurdo et rancido χω- φὰ καὶ παλαια π, qui tunc percrebuerat, Huma viatoribus quibusdam interfectum fuisse. Ipsa verborum ejusdem notionis Udντα ὁρs artificiosa consociatio, non in quadam derisione rumoris Vanitatem demonstrat. Nam si nemo vidit eum qui talia viderit, is nunquam xtitit ideoquo nihil eorum quae ipsum vidisse Hunt videro potuit. Si cum Hsimsosthi op cit. p. l. τι δε ρωνταουδεις ἐρει substituas, vide quaeso quam flaccescat

oratio.

47쪽

Heu, heu quam orave est Sapere quando issime sapienti id futurum sit sρονουντe non participium pro infinito, ut Schnoidominus contendit, sed dativus verbo λυσιτελεῖ aptus λυσιτελεχ vero Valet straviter obesse. Hoc enim attenuationis genus in atticis scriptoribus frequentissimum , ut contrarium potius negent ejus rei quam impensius affirmare atque inculcaro desiderant. V. 334.

Longius a vera interpretation discesserunt interpretes. Non enim hic agi d aposiopes verbi alicujus tacendi, ut inaniter commentatus est scholiastes, cui tamen, quod miror, adstipulatur Schnoideminus; ne ullo seripturas vitio textum laboraro manifestum erit, si probo intelligatur quod Vorbis conticetur, illud spectatorum oculis obiici actions ipsa ab histrion in scena perficiendum. Nam eo processit res, ut Tiresias nullum adhuc subsidium supersit, quominus omnia pandere et revelare cogatur nisi in fuga. Igitur

Peliaccioni G

48쪽

actor qui iresiae partes sustinet, simul Uyτ' ἐros aυτον πάθω prununtians , illic discessurus conVertitur, Suspensam orationem ipsa facti ovidentia loquontius quam ullo dicto perficiens Quom ut edipus abeuntem conspicatur, risse deos, inquit, si rem sapis, te hinc avem teris 'Aποστρέφεσθiae primaria et nativa significatione est convertere Se praecipuo abeundi vel fugiendi causa ne longius Oxompla conquiram cs. h. r. v. 43l ob clitv ψο-sto obco τωνδ'dποστραφεὶ Ἀπεe avemandi vero significationem, huic quidem loco minime idoneam, nonnisi pertranslations adipiscitur. Quod attino ad orborum nexum, OS inchoatam orationem υτε- τ σου φίνημι Ου, expectares ut continuaretur OUTE IOe . . . Sed variata, more Sophocleo,

structura, necesse sui ut alterum υτε, quod cum finali particula ci, commode amplius sociari non poterat, in sta re commutaretur Dindorfius non ita feliciter, ut solet vir praestantissimus, hunc locum praes cit pag. 22. expedivisse Videtur. V. 328. ετω δ' ού μή ποτε

Hic locus, quom indorfius ibid. intor os

recenset quos philologi criticorum cruces appellare solent, a scholiasta, undoro plaudente explicatur, ob ἐμι ανῶ τα ἐμὰ πη , a tχ ειπωτα σὰ χαχὰ Sed verborum collocatio ea est ut,

49쪽

incolumi grammatica nullo pacto huic sensu accomodari possint, quasi Ver ως ν ειπω μη τασα ex consuetudine graeci sermonis idem sit accυς μη ειπω ν τὰ σὰ Vir bonus non vidit Thparticulam, modo simplicem negationem Sse,

modo conjunctionis finalis vim accipere quod quotiescumque fit, suum quod ipsa regit verbum praecedat semper oportet, nequo ita ab eo divelli patitur ut restet dubitandi locus ad univorsumne pronuntiatum , an ad partem tantum negandi vim allatura sit. Recentiores critici, si quo offenduntur nimium tacitos rifingere, varias pro ingenio quisque suo conjecturas proponunt. Omnes tamen eodem revolvuntur ut iresiam illa amaperte confitentem inducant, quas ipse , ex toto diverbio luculenter apparet, silenti premere certum constitutumquo habet, nec propositum destituet nisi quando Oedipi contumeliis in furorem abreptus, amplius sui compos non rit. At ex iis verbis eo ipso quo collocata sunt ordine, Sensumst quidem aptissimum lici posso existimo , dignus, si salior, qui iisdem crucibus assigar quassacilitor convelli posso speravorim Sic igitur

construens, Io ob myποτε ἐκφήνω χαχὰ τὰ - μὰ dν εἴπω μη τέ σέ , interpretor. Esto vero neutiquam revelabo mala mea sicuti esto diserO... non tua. Ides c ego no horrendam quam sinu laveo Veritatem in lucem proseram

nunquam patefaciam mala quae mea nunc appellabo, quamquam tua octo dicenda essent, tua enim Vere sunt et te solum respiciunt s. Vatis autem dictio consulto obscura et perplexa ut ejus

50쪽

sensus, Spectatoribus quidem perspicuus, Oedipum lateat, quem sata premunt ut ipso suam insolicissimam conditionem investigando perdiscero de- boat. Hoc autem respectu Tiresias sua dicit, ius quod eorum quodammodo et ipso cum civitato universa particeps sit, iisque propter obsequium et benevolentiam suam erga regem tamquam propriis condoleat sive quod eorum cognitionem et quasi possessionem ipse solus modo tueatur exaugurali quam profitetur arte sibi jure acquisitam. Illa autem particula lux utrumquo considerari potest, Vel simplex negatio, quod mihi praestarovidotur, vel particula otia finalis quas dicendi

itorum cogitandum desideret D non finalem sed comparativam vim habet nota sunt ως υHIro Te , ως ν τυχοe aliaque istiusmodi a quibus non discrepat haec do qua agimus locutio, nisi conjunctivi pro optativo usu. Atqui conjunctivus cum d apud antiquissimos scriptores e primere solet eam animi proponsionem ad aliquid dicendum vel facisndum quas apud seriores requentius exprimitur laturo indicativi modi quod tamen futurum eo sensu usurpatum non habet absolutam futuri potestatem sed hypotheticam quodammodo et concessivam, qua libenter, facile, confidonter, o animi sententia nos aliquid facere, Volcia secisso aut mox facturos esso in gratiam alicujus rei vel porsonae concedimus ac profitemur. De hoc conjunctivi usu ejusque cum suturo O-gnatione s. Matth. r. r. g 17. not. 5. et 520. n. 2. ΗΘrmann de part d p. l. I 66. Freytag