장음표시 사용
51쪽
ad i. . p. 3. Homer. l. I. 137. 130. 184. II. 130 etc. Nec desunt aliorum quoque Scriptorum exempla quae hui interpretationi auxiliantur, Soph. M. 1369. Aesch. r. 10. Cooph. 18. Eur Phoen. 92. Xen Anab ΙΙ. 5. 16. Mem. ΙΙ.2. 5. Pind. Pyth. IV. 90. Plat Crit. p. 50. C. 5l. . Io. p. 35. C. Herod. I. 29. huc. I. 33. 140. Eamdem adiectivorum possessivorum non sine emphasi oppositionem invenies . r. V. 320 et 114T.
Non animadverterunt artificiosam hujus versus dilogiam, prout fila tanquam subiectum quod vocant vel bioctum infinitorum accipiatur. Anceps Sententia, T mente quidem loquentis significat, vita prodere nos civitatemque funditus perdere re autem quasi de aliquo cogent Verissima de se praelatus tu, inquit, vita HOSerae proditores et eversores hujus civitatis. Pariambiguitate jam supra v. 260 sqq. Oedipus ipse
ignorans terribilem veritatem quas in hisce dictis
lateret. Quarum locutionum si tragicam vim S- Sequerentur, eas nec inutilibus emendationibus Vo-xarsent, nec Stulte obscuritatis arguerent. Conserotiam notata ad V. 136. h. r.
52쪽
Pu qui meos vitupera mores, tuum cum quo consu scis Scelus non vides. Recte indor-fius dρὶ ηυ primo loco interpretatur de animi in- dolo Tiresias enim respondet ad ea quae nuper sibi objurgaverat Oedipus, quod esset inexorabili quodam et in aevum pertinaci ingenio dτε τος χὼ.τεχεὐτητος). At secundo loco duplici sensu vatos dρτη pronunciat, verbo quidem iram significans, ro autem Iocastam ipsam, quam passive Iram seu Abominationem appellat quod illius nefanda con- sustud cum filio deorum odium t indignationem provocaverit. μου ναόουσαν utrumque respicit, proprie de Ocasta cum qua Oedipus cohabitat, motaphorice de ira accipiendum. v. 350.
set sed lato quodammodo dativus isto ot continetur in accusativo adnot. V. l.), quo usus est poeta ob attractionem sequentii infiniti
53쪽
ἐμμιένειν, sive ut molestam ejusdem pronominis σοι, σὲ repetitionem Vitaret, sive potius quia metri necessitate coactus o adhibere non potuit. Esigitur quamvis accusativus sit subiecti loco quem vocant ad infinitum ἐμμένεe unice pertinens, nihilo tamen minus quum dandi quoque casum post Verbum ἐμμένεe more solito omissum contineat, et quodammodo repraesentet, tenendum est appositionem oντ δνοσίω μιdστορ ita ipsi adhaerere, et cum reliqua oratione accommodari, tanquam si dativus re vera praecesserit. Alii alia, mihi quidem non satis probabilia, commentati sunt. V. 4l3.
Sanissima hujus versus scriptura, nec ratio est cur δεδορχως οὐ βλεπεe substituatur. Indic tivus enim geminatus cum geminata itidem a ticula a multo majorem Vim ex Oppositione contrariarum videndi et simul non videndi notionum orationi tribuunt, quam si consuetior illa sed non aequo vivida dicendi forma uteretur. Quare Dindorsio libenter assentior bonam lectionem minime convellendam SSe.
54쪽
Synchysis et brachylogia pro ampliore sen-tontia dἈλσωσε σε τοι τεκνοις σοῖς, καὶ τα τέχνασα σοι quas exaequabunt o filiis tuis, quorum frater simul esso comperieris, et filios tuos, qu0set fratres tuos esse cognosces, tibi v. Viri docti Sinceram, Si qua est alia, lectionem inutilibus conjecturis male exant. V. 426.
Quam Vis vox ros ta saepius apud tragicos Verba dicta, orationem significet os b. dr. V. 6T1. 706. , 1219. etc. hic tamen verbo προπηλακίζειν juncta, propriam oris significationem retinero videtur Acerbissimum enim convicium habetur quod in os alicujus ingeritur; nequo absimili locutions de eo qui patitur, os contumeliis ferre latini dixerunt: Mi uvς προσωπo de impudentissima audacia dictum invenies infra h. r. V. 532.
55쪽
'Mi roδω hi adverbialitor usurpatum valet ἐν ποσὶ ῖν, pro pedibuS, inter pedeS, et cum πα-ρω Sensu conjungendum nam hic inter pedes stans praeSentia tu em aS. Os italico Sermone di fremus qui tra' sed mi annot. Interpretes nodum in scirpo quaerunt. V. 476.
Πετραῖος ὁ ταυρο optima lectio optimi codicis laurentiani, quam omnibus emendationibus et conjecturis huc a doctis viris invectis praeserendam esse statuo. Et sane particulae ως, τε quas ipsi inducunt, languidam quantum nimium rationem efficiunt, nec satis accommoduntur lyricase dictioni, cujus incessus liberior et a comuni loquendi usu remotior solitos sententiarum nexus Spernere Solet . Nec video cur de offendantur articulo. Etenim in hujusmodi poetarum locutionibus distinguendum , utrum agatur de nomine per translationem permutando , cui quidem articulum minime convenire concedo ; an de peculiari
56쪽
aliqua et pressius circumscripta significatione nomini tribuenda , qua ex adiunctis maxime cum quibus nomen ipsum consociatur dignoscenda sit. Iam ver adiectivum in articulo, quod praecedatvo subsequatur Substantivum cum articulo, praedicativam quam vocant potestatem ipsi tribuit, qua fit ut vocabuli ampla significatio certae addicta sententiae, angustioribus finibus coerceatur Matth. r. r. 276. . . et Curi. g 387. 3. Quemadmodum igitur etiam alibi in hoc ramate, ne longius abeam in re trita, articulus poculiarem aliquam substantivorum acceptionem ab opithetis invectam determinat, X. P. -υρ
την ραψωδον κυνα v. TI. etc. , Sic adiuncta illa πετραῖος, μελέος μελέω ποδὶ, θρευων, cum quibus aυρο Sociatur, articulo accedent non taurum quemvis sed peculiarem tauri qualitato si statum sesignant, taurum nempe agrestem et solivagum qui pugna a solici rivali superatuS, per Sylvas per rupes errat viduatus χηρευων dilecta juvenca. Hunc elegantissimis versibus quibus hic locus maXim illustratur, descripsit Virgilius Georg. ΙΙΙ. V. 203. Victus abit, longoqu ignotis exsulat oris Multa gemens, ignominiam plagasque superbi Victoris, tum quos amisit inultus amores, Et stabula adspectans regnis excessit avitis. Ergo omni cura vires exercet et inter Dura jacet ornox instrato saxa cubili Frondibus hirsutis si carice pastus cula te. In epexegesi vero articului id irasistat ut con-
57쪽
spicuas reddat adiectiones quibus subiectum describitur atque definitur Matth. r. r. 274. et 275. in . Denique considerari etiam potos veluti
articulus subiecti instar loco pronominis demonstrativi do quo articuli usu, praeter Matth. gr. gr. D264. conser Fritzsche quaest Lucian. p. 76. Stati baum ad lat. Polit. I. p. 33l. E. Heindor ad lat. hoedr. p. 354. Soph. Oed Col. v. 1846. eto.), quasi poeta lyrico surore correptus non amplius hominem sed aurum agrestem hac illas discursantem videat. Quas cum ita sint articulus sive praedicativam sive exegeticam sive subiecti tandem vim ipsi concesseris, optime huic loco
Critici non bono assequuti videntur argu- montationis vim quas in hoc divorbi continoretur, proinde Versum 568. aut spurium habent aut Dodissimo mulcant Omnia sibi persecto constant Oedipo primum captiose interroganti num Tiresias vel antea de se mentionem fecisset, Creon negativo statim respondst. Instat Oedipus idqus non sciscitandi causa do re sibi nota, utrum inquisitio acta suorit no ne, sed potius ut iresiam et Creontem ambo contradictionis et men-
58쪽
dacii arguat): nonne inquisitionem de eontinis reo habuistis ' Cui illo rursus inquisitionem ditique habuimus sed nihil tale de te tunc a Gresia dictum audivimus. Si ita res est yχουσαμεν non ad ερευναν παρεσχομεν, Verum ad Superiora ἐμνησατο τ relatum omni offensions suspicionis liborabitur. sinekio Vero op. c. p. 220. non probatur 'avbvτoc, cui τανιντο ς substituit. At ερευν του ανιυτac, nihil aliud est dii boni, nisi
ptorum solicissima dicendi libertas ad as angustias quibus vernacula diomata insita necessitato premuntur redigenda esset, infinitas id genus correctiones in singulas fere scriptorum paginas inVehero cogeremur. De hujusmodi genitivorum emphasi s. supra not. ad . 48. h. r. et Matth. gr. r. 342. 343. V. 597.
Dindorfius conj scit alasioυσόθιε, perineptum reputans a quovis Omino privato ea qua sua tantum intersint petituro, Creontem ex aedibus evocari. At non ex aedibus hercle, sed ab interiore tantum regia in aulam sive atrium ubi hospites et amici excipiebatur. Im antiquae morum simplicitati, pace tanti viri dixerim, non absonum fuisset Creontem vel ex aedibus evocari, eoque magis quod , ut recte observat mei nekius
59쪽
o. c. p. 803, res clam Oedipo erat agenda In
thoatro vero id omnino necessarium, quandoquidem histriones qui regum vel heroum partes tuerentur ex interioribus aedibus in Drum ante regiam situm prodo untes agebant. Quare Oedipus ipso . 951. h. r. dum in scenam Mocasta Vocatus regreditur ait, P μ' ἐξεπέμψω δευρο τωνδε δωμάτων ἰin quo quido Versu obiter notabo in causa demonstrativum suspectum videri Holmsoethio op. c. p. 281. δευρο δωμάτων πὰρo corrigenti nam demonstrativum sive de persona sive etiam de loco seχτtχω In scena prolatum, significat personam illam adesse, vel in eo tandem loco SSe.
Porro aiadHεt semel in tragoedia, idquo convicii causa, de blanditiis caninis usurpatum invenimus ab Euripido Andr. 628. do viro princips ac dignitate paene rogia, non satis conVeniens et a magniloquentia tragica abhorrens videtur. V. 600.
Sententias brevitas et parochosis illa aχbς χα ω proverbialem locutionem produnt eaque ratio est cur oυ articulo careat quod proverbiorum naturae maxime consentaneum. Ceterum si orba ita construantur oυς aiως φρονῶν οban γένοιτο κακος, lectionem optime constare apparebit, inutilemque modicinam versui sanissimo Heimsoethium op. c. p. 79. attulisse sic emen-
60쪽
dare conatum, ob d rivolo' υτως ὁ νους κακως φρονων.
Qui si verborum collocatione adeo offendebatur, retentis etiam iisdem textus verbis, facillim ingratum illud stymatismum vitare potuisset sic
melius ordinans, ob d χακος γένοeo' ὁ νους καλῶς φρονων. V. 601.
Ηo quoque versus, si totius orationis structuram inspexeris, nulla emendatione indigero tacito tibi psrsuasum erit. Continent enim epilogum et conclusionem eorum quas V. 58T. et seqq. demonstranda susceperat ideoquρ ἐραστης εφυυ est illud idem quod sero simili locutions
ἱμείρων ἔφυν supra v. 58T EX presserat; et υτεμετ λλου δρωντος . . . ejusdem Sententiae repetitionem continent, quam antea v. 89 Verbis oυδ 'MUoς οστις . . . nunciaverat. Ex participio autem vωvro infinitivum quoqu0 δρῆν post Verbum iaόχνυ loganter omissum eliciendum est, cujus generis dπo oevo seu communis Sti obvia sunt Xempla. s. quae supra ad V 224. monuimus, et atth. r. r. 8 34.