De Anselmo Laudunensi Scholastico 10501117 ...

101쪽

lribucrit cum illo abbas cuivis monachorum adVersario ipse sit inimicus instituta a Bartholo uti oepiscopo, auctor Anselmo electo, in oecesi Laudunensi permulta monasteria, praesertim cum Bartholomam ipse in abbatia Fusniacensi vitam absol

verit opini denique qua Scholastic placet, in

u Sententiis suis , monachos jure u transire de uno monasterio in aliud districtius 1 , . Radulfus fratris vestigia secutus, septem discipulos Norberto, cum ille Prae monstraten se coenobium conderet, circa annum 111 9 instigante forsan

Bartholomaeo episcopo tradidit 2 .

Famam qua Anselmo regente, schola Laudunensis floruerat, per pauco annOS, Sque ad mortem Radulfi, salva permansit.

l . Qui de uno monastori transit ad aliud districtius non frangit votum sed abundanter implet. . I at tamen idem magiste consilium transire volenti ut potat licentiam a praelato suo verba consilii sunt ista et licentiam a rudato tuo qui, si claro noluerit, scias eum caritatem non labere et tu, vade cum licentia Dei. . Anselmi sentent laudat in Dialogo duorum monachorum, auctore quodam istorciensi apud D. Marten ne TheSaur. nov. Gnecdol. t. V, p. 59i. 2 - Vir Dei scit. Norbertus Laudunum veniens, scholam magistri Radulphi qui germano suo magistro Anselmi desuncto successerat, ingreditu et scholaribus ejus sermonem exhortatorium faciens, rotinus septein ex eis ditissimos stui nuper de Lotharingi venerant convertit et cum magna Pecunia ad Ecclesiam suam duxit. . Hormanni, Dein ra . . Maria , III, 4 p. Guiberi. Op. p. 45, C. 2. Nomina quatuor inter hos discipulos nobis sunt tradita scilicet

Gerardi abbatis Sancti Nicolai de Clarosonte, Adam qui suit abbas in dicocos Ambianensi beati Richaddi sui abbatis titulo est quoque donatus, denique Galterii qui ostea Laudunensis episcopus est elocius. Hist liti de la France, t. X, p. 9 l. in

102쪽

Omnes scriptores qui in Chronicis, Anselmum defunctum esse narrant, eum summis laudibus esserunt ) Papa Eugenius declarat α Deum eum SuScitasse ne Scriptura periret 2 s. Alius papa, Urbanus ΙΙ, teste Bulaeo, Anselmum suasorem in consiliis capiendis habuit 3 .

l . Anno enrici imperatoris XI et Ludovici regis IX. obiit

magister Anselmus Lauduni qui scientia clarus, glossas marginales et interlineares super Psalterium compilatas abbreviarit. . Ex Chronico Turonensi, ap. errιm rancic scrip t. t. XII, p. 69, C. . Anno MCXVII Anselmus Laudunicae civitatis magister nominatissimus, litterarum scientia clarus, vir morum honestate et consilii maturitato venerabilis obiit qui utili studio, inter tetera Opera glossas marginales et interlineares ordinavit. - Ap. Rer. 9ali et ranc script . t. XIII, p. 327, B ex Append. ad Sigeberi.)α Laude prosequitur Anselmum canonicus scit anonymus Laudunensis ejus designans obitus annum ill P miagister Ansel- natis nominatissimus, Laudunensis Decanus, in litteratura, suis temporibus, nulli secunctus, morum honestate et consilii maturi-ιate venerabilis obiit. Hic utili stilo et solerti industria, inter caetera Pera sua, etiam glossas marginales et interlineares in Psalterio de authenti is expositionibus, elimala brevitate, ordinavit. - Xot et observ. ad Guib. ap. Guib. p., dit Acher . , p. 42 C. et D. l. 3 Anselmus Laudunensis Doctor Doctorum pri clarus habetur qui non sibi soli laboravit, sed in vita sua multos erudiens, Post mortem posteros beatos secit quos scriptis suis ditavit . . Ex istis-berti emblucensis monachi Chronos raphia, p. Ber. uall. et 'anc. cri 't. t. XIII, p. 262, 263. . Splendidissima lumina Galliarum, Lauduni gloriam, fratres theologos, Ansellum et Radulfum aliquis offuscaro nitituri, quorum ornoria in jucunditato et benedictio no est, quos nemo laceravit impune et qui solis displicuerunt litoreticis aut flagitiorum turpidine involutis. - Joann Sarisb. Metalost. l. I, c. I P. Migne, Patr. lat. t. 99, p. 32, D. 2ὶ g. Bul. Hist. L niv. Paris i. I, in Catat illust academ ., sub nomine Anselmi, ad calcem voluminis. Ibidem, Joannes Sarisberiensis dicitur vocasso Anselmum Do torum Doctorem, in epistol. 202 ad M. Richardum. 3 - Urbanus II, pontifex, sedit anni 12 mensibus 4 diebus 19e magistrorum Parisiensium opera et consilio, in multis usus es

103쪽

Probabilis sane magistri, viri prudentis necnon periti partes, Anselmus Laudunensis sustinuisse videtur Sed res ipsa et salum tantas laudos ei comparaverant rebus itaque mula lis et utroque fratre mortuo, in tenobris, inter alias episcopales scholas, Laudunensis Aea domia jacuit.

imprimis vero Anselmi Laudunenctis, Roberti Parisiensis, etc... . Eg. Bul. Hist. Univ. Piaris, ad annum 1088, i. I, p. 80J. Cum Rabodus ornacensis episcopus accusaretur, in consilium Anselmus os adhibitus Cum judicatum suisset ut cum duobus episcopis se de simonia Rabodus purgaret magister Anselmus, tunc temporis, Laudunensis schola doctor egregius et per totam Franciam pro sua scientia famosissimus, auxilium episcoporum ei consilio suo abstulit, conscius eos secure non posse jurare eum innocentem Ore Ierimanti orna hiSi restat r. S. Martini Eccles. ap. Rer syali et franc scriyt. t. XIII, p. 402 E.)

104쪽

CAPUT QUARTUM

DE AN SELMO ADVERSUS RUPERTUM DISPUTANTEProprio motu indolis suae, Anselmus ad disputandum minimo impellebatur. Cui sane animi vis non deerat. Nempe per opportunitates, eam manifestam producere nunquam dubitaVit, cum praesertim so bona fide obstringi existimaret. Quae quidem ibi porta fient si meminisso volueris eum Guald rici cooptationi solum obstitisse et ba lardo acerrimo restitisse. Initium vero certaminis, do dissicillimis ac perobscuris quaestionibus, insorum prolati ab eo oriri homini haud congruebat qui tamen, Ruperto incitante, palam decertare est

In suis AEnarrationibus in Matthseum , interpretans haec orationis dominiciae verba at voluntas 1 n, duas voluntates quarum una bonum comprobat, altera malum permittit, in Deo inesse Anselmus obiter assii mavorat. Talia cum diceret,

105쪽

nec universam, de connexu divinu voluntatis cum hominis arbitrio, doctrinam illustrare, nec communem de quaestionibus ad malum pertinenlibus solutionem expedire aggrediebatur. Istius modi quaestiones nullas apud Anselmum exstitisse, ingenuo satebor. Cum legens ac docens, Verbum verbo exprimendi viam sequeretur, sublimius vehi quam littora sacrae Scripturae sineret non poterat. Quomodo agenti do uno verborum ambitu latus philosophorum ludus pateret 8 Frustra tamen prohibeas quin philosophia munus

suum expleat et iidem qui nuper eam exagitaverant aut eam nescire omnino professi erant, ceteros ad meditandum, inscii forsan adducunt vel difficul- tales, quas considerare curae non habebant, inviti

Ita de nostro Anselmo res se habuit. Quis do voluntate Dei scholasticus Laudunensis Scripserat, Guillelmus Campollensis, Anselmi quondam discipulus, actus quoque magister, adeptus, ea uos proprios auditores docuerat multaque sorte adjungens, totam doctrinam auctoritate et ama Anselmi fretuS commendaverat Guillelmi quidam auditor cujus nomen desideratur, in Siburgens monasterium venit. Ibi cum quodam monacho qua de natione adhuc incertum est), in conobio Sancti Laurolatii Leodiensis olim alumno, cum Rupori illo, I uition si

106쪽

cognomino dicto, saepe est collocutus l). Ruportot uillelmi et Anselmi sentonii indiligento relatuos ab si discipulo qui ex eorum doctrina, hanc

rationem consecorat u Deum velle malum fieri . Horum magistrorum prima propositu ad hanc complexionem dialectico pertinere nonnullis videbuntur. Neuter ver auctor erat Sententia quam Supra rotulimus et quum omnes tunc haereticam habuissent.

Verumtamen magistris, crimen opinionis a discipulo nuntiatd Rupertus detulit et primas rosellens, ultimas argumenti propositiones delere conatus est, quas persectioni divina simul contrarias ac inter se oppositas et censuit et ostendere tentavit. Praeter hoc consilium disserendi contra errorem quom fidei Christianae perniciei esse aestimabat,

valebat quoque apud Rupertum cupiditas illa demonstrandi istos nuperrime o scholis nobilibus egressos adolescentes qui monachos despicerent, non uro sibi ipsis doctrinam et artem Vindicavisse, sed coenobitas quoque, in silentibus claustris, dialecticae rationis esse experios ei clericis aliquando, acum in ingenii et captionibus, praestare. Haec secum reputans, librum Voluntate Dei scrip

lj s. sist liti de la France, t. XI, p. 22 etssq. Cf. tiam Ruporti uitiensis de Voluntate Dei, c. I, p. igne, t. 170 P. 437. C. 2 Cf. Ruperii, Volunt. Dei, Oc cit. De omnipotentia Dei,

107쪽

In quo libro doctrinam cui obsistere nititur sic expromit Haec idcirco nunc ad vos dicere incipimus, o magistri temporibus nostris inclyti, Wilhelmo Catalaunensis pontifex et Anselme Laudunensis lucifer, quiad vestris scolis hoc se quidam nostrorum accepisse fatetur, ut diceret Quia Deus

malum fleri vult elisi a voluntatis Dei fuit quod

Adam praevaricatus est. Non Scripturarum auctoritatibus, sed vestri nominis magitudine innititur, traditam tuo a Vobis hujusmodi divisionem, longa contentione testatur votivitas, inquit, mali, alia approbans, alia permittens linis. Porro, si uterque magister docuissent Deum voluisse Adamum a bono discessisse, scribere sex et viginti capita libri a de voluntate Dei , Ruperto

opus non suisset ut probaret hanc accusationem, in Deum intentam, fidei minimo consentaneam eSSe.

Itaque aegre judicat eam, quam prodidit, reipsa

Anselmi et Guillelmi esso sententiam uino primum, ait, a vobis quarsisse optaremus si copia Vel opportunitas mutuis vocibus colloquendi pra)beretur utrum verum esse possit quod os, artium magistri, tam inertem divisionem fecisse dicemini Non ergo credimus dicenti quod vos

108쪽

08 hujusce divisionis auctores ueritis quae et Deum accusat et artis constantiam non servat 1 . Rupertus autem perilia suae, in usu dialecticae artis, conscius, hominum admirationem movere cogitans, adversarium suum ut ineptum convincere adoritur. Ad hanc rem, biceps argumentum seu dilemma, nec non eleganter, sic prodit u Si

Voluntas mali genus est et generis hujus divisiva, disserentia sunt, alia approbans, alia permittens, haec, quam dicit voluntatem permittentem, bona erit an males Si mala, quomodo approbanti malum opposita 8 Si bona, quomodo species Voluntatis

Post a c verba mirifica, Rupertus suum esse putat hujus tam in ortis divisionis auctores jocis insectari. Sed nobis dicendum est hoc argumentum. quod laudibus Rupertus extollit, ipsum etiam, artis

constantiam non servaro . Ut valens fieret nocesse

esset orba permittens se approbans , hic, si bona et mala , illic inter se contraria esse. At Rupertus haec vocabula inter se repugnare non demonstravit

quod sane difficillimo fecisset . um inane dilemmaevudit o in libro et de voluntate Dei, sola capita obscurius scripta, in quibus plurima de Scriptura excerpta congeruntur, legenda tibi relinquuntur.

109쪽

Ceterum stipec argumenta, in Ansol mi discipulum cum Ruperto collocutum, valuisse censebis, eadem Laudunensi scholastico minime opponenda suisse putabis. De quo persuasum habebis cum dicta ab Anselmo, inter in narrationes in atthaeum , , haud diligenter ad Rupertum relata, sedulo legeris. Qui locus hic est uiuae sunt voluntates in Deo una misericordiae, quae non est cogens nec aliquid libero arbitri aufert, qua Omne homines vult salvos fieri, quod tamen in libera voluntate eorum positum est. Et alia, quo est de essectibus rerum, de qua dicitur: Omnia quaecumque voluit fecit huic nemo potest resistere, de qua dicitur: Voluntati ejus quis resiste 'mae providentiae concordat semper alia vero non Semper.

Si enim velit, per misericordiam, de aliquo pravo quod sit justus, et conserat ei gratiam suam et tamen illo, per liberum arbitrium, contradicat, nec gratiae Dei consentiat, haec voluntas Dei non concorda providentide quia, quamvis per dulcedinem gratiam conserat, tamen Scit non consen-

Surum.

u uae autem de assectibus est, alia est permittens, alia approbans, Permittens est quae efficiat malum quandocumque vult. Approbans autem est quae faciat bonum quandocumque vult, et utraque est ex justitia.

110쪽

u Itaque homines resistunt voluntali misericordia et non rosistunt voluntati justitiae lin. Ab Anselm duae quidem voluntates in Deo discernuntur quas autem Rupertus errore deceptus, pro duabus voluntatibus mali salso habebat Hiesunt potius, ut dicero possum, Voluntas quasdam a priori et quasdam voluntas a posteriori, Seu si de essectibus . Una hic si voluntas misericordia nappellatur, qua nihil aliud priutor bonum vult et cum persecta Dei natura congruit, scilicet qua Deo cum malo repugnanti, convenit. Altera vero, vel voluntas justitiar, ut peram omnibus rebus quas in mundo Deus perficit. Porro malum in mundo exsistere quis neget Illa secunda voluntate seu voluntate justitia , aut otium Providentia, qua dum sunt quiae Deus a priori nolebat, quibuscum divina misericordia repugnat. Voluntas igitur quas eadem ac Providentia est. seu e de essectibus , cum voluntate misericordia ,

parte aliqua congruit quod evenit cum sit bonum , huic voluntati antecedenti, parte aliqua, invicem opponitur quod, cum quid mali essectum sit, accidisse fatebimur . non uni persectum admittit et quanquam maturi improbat, id tamen permittit. Quod si propius inspicias, non solum duas, sed